Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μικρές ιστορίες της Ικαρίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μικρές ιστορίες της Ικαρίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Σπουδή- "στο όμορφο νησί "

Το νησί μας ήταν πάντα ένα καταφύγιο για τους καλλιτέχνες Η ασύγκριτη ομορφιά της Ικαρίας , η μαγική της ατμόσφαιρα πρόσφερε την έμπνευση και τη δύναμη σε καλλιτέχνες για δεκαετίες...Μουσικοί, ζωγράφοι, γλύπτες, αργυροχρυσοχόοι , αγγειοπλάστες ,ποιητές ,ηθοποιοί παραμυθάδες ,μα και σαπουνοποιοί ,πετράδες .οινοποιοί,μελισσοκόμοι και πολλοί άλλοι τεχνίτες καλλιτέχνες που θέλουν να μοιραστούν και να εξερευνήσουν διαφορετικές ευκαιρίες για να αναπτύξουν την τέχνη τους στο νησί.Το μονο που χρειαζόμαστε ειναι μια Ευκαιρία !Μια αγκαλιά φροντίδας από το Δήμο μας ! .....Ελπίζω ότι θα συμμεριστείτε τις ιδέες μου. Μαζί ίσως μπορούμε να καταφέρουμε κάτι...!
                βιντεο   Nektaria Gaglia Marble-art

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Το κυνήγι του μανιταριού

Μία από τις πιο διασκεδαστικές δραστηριότητες για τους Ικαριώτες κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου είναι μανιταριού κυνήγι.

Κάθε χρόνο το φθινόπωρο μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου οι ντόπιοι προσεύχεται για τη βροχή, που ακολουθείται από μια-δυο μέρες ηλιοφάνειας. Ο λόγος είναι απλός: αυτό το είδος των καιρικών βοηθά τα άγρια μανιτάρια για να ευδοκιμήσουν.
Κάθε εδάφους και του τοπίου έχει διαφορετικά είδη μανιταριών. Το είδος των μανιταριών θα βρείτε, εξαρτάται από τη θέση (ψηλά στα βουνά, ή πιο κοντά στην ακτή), η βλάστηση αναπτύσσεται γύρω από αυτό και πολλούς άλλους λόγους. Κάθε είδος έχει ιδιαίτερη γεύση, το χρώμα και το σχήμα του. Τα περισσότερα από τα μανιτάρια είναι δύσκολο να βρείτε: κρυμμένο ως έχουν, που καλύπτεται με βελόνες πεύκου ή φύλλα, που περιμένει να ανακαλυφθεί.
Το "μανιτάρι" Καλαμάρα είναι ένα όμορφο και πολύ νόστιμο ποικιλία που σηματοδοτεί την εποχή άνοιγμα των μανιταριών. Μοιάζουν με μικρές ομπρέλες και ποτέ δεν μεγαλώνουν μόνα τους, οπότε αν μπορείτε να βρείτε ένα, σίγουρα θα βρείτε πολλά γύρω από αυτό.
Μανιτάρια δεν μιλούν και δεν κάνουν θόρυβο, έτσι θα πρέπει να ψάξουν για αυτούς. Αλλά πως? Ικαριώτες πηγαίνουν συνήθως για μια μακρά πεζοπορία στο δάσος. Περπατούν αργά και υπομονετικά, σαρώνοντας το έδαφος προσεκτικά. Από τη στιγμή που βλέπουν μια παράξενη τζούρα από πευκοβελόνες φαίνονται κάτω από αυτό. Μερικές φορές βρίσκουν ένα μανιτάρι, αλλά όχι πάντα. Αυτό το είδος με τα πόδια θα μπορούσε να λάβει για ώρες, ειδικά όταν τα καλάθια οι ίδιοι την πλήρωση με μανιτάρια.
Ορισμένα είδη, όπως "kalamares" και "πευκίτες ή", αναπτύσσονται κάτω από τα πεύκα. "Φούσκες" είναι σαν μικρές εισπνοές, λευκό και γκρι, και θα τα βρείτε σε συστάδες. "Hondrites" είναι λευκά και εύκολο να βρεθεί? μοιάζουν με ένα ανάποδο χωνί. Επίσης, οι "sfoygarites" και "akisarites" είναι εύκολο να βρεθεί.

Για ορισμένους άλλους τύπους χρειάζεστε μια απότομη μάτι και φυσικά κάποια τύχη. "Koumarites", για παράδειγμα, το αγαπημένο μας είδος των μανιταριών, συνήθως αναπτύσσονται κοντά στα δέντρα κουμαριές. Έχουν ένα πορτοκαλί χρώμα πάνω-κάτω και μοιάζουν με σύντομες ομπρέλες. Είναι ψημένα στη σχάρα με λίγο ελαιόλαδο και σερβίρεται με λεμόνι. Είναι ένα πολύ νόστιμο τουρσί.
"Somanites" είναι αρκετά σπάνιο να βρεθεί, όπως είναι πάντα κρυμμένο κάτω από πευκοβελόνες. Έχουν μια λεία βελούδινη υφή και μυρίζουν σαν τον ουρανό. Όποιος γνωρίζει ότι μανιτάρι θα σας πω για αυτό το ιδιαίτερο άρωμα.Η γεύση τους είναι ακόμα καλύτερη: ισχυρή, αρκετά σκληρό και πικρό. Ψημένο στη σχάρα με λίγο ελαιόλαδο και σερβίρεται με λεμόνι. Επίσης, το ιδανικό είδος για τα τουρσιά.
Κάποιοι σπάνιο να βρείτε είδη: "Perdikoklonares", μοιάζουν θάλασσα κοραλλιών και να δοκιμάσετε το καταπληκτικό, "nevrites" η άγρια έκδοση του πλευρώτους με ένα πολύ καλό άρωμα και γεύση, και "dafnites", τα οποία είναι μωβ ηλεκτρικό. Όλα αυτά μεγαλώνουν σε ομάδες και θα τους βρείτε σε περισσότερο ή λιγότερο τα ίδια μέρη κάθε χρόνο.
Πολλά είδη μανιταριών είναι πολύ δηλητηριώδη. Και ξέρατε ότι ακόμα και ένα κανονικό μπορεί να μετατρέψει δηλητηριώδη όταν μεγαλώνει δίπλα σε σκουπίδια;
Έχουμε πολλά αστεία ονόματα για τα δηλητηριώδη είδη: «skilomanites» ή «μανιτάρια σκύλος", "famelites", διότι μόνο ένας από αυτούς μπορεί να σκοτώσει μια οικογένεια, "elikopterites" γιατί θα χρειαστείτε ένα ελικόπτερο για να πετάξει σε ένα νοσοκομείο και ούτω καθεξής. Για τους λάτρεις της δεκαετίας του εξήντα έχουμε επίσης ένα ψυχοτρόπων είδος, οι "lolomanites" ή "τρελός μανιτάρια".
Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα να ανησυχούμε, εφ 'όσον τηρούν τα ακόλουθα δύο απλούς κανόνες κατά νου:
  1. Ποτέ συλλογή μανιταριών δίπλα σίδερα, σκουριασμένα πράγματα ή σε ένα βρώμικο περιβάλλον.
  2. Να εμφανίζονται πάντα τα μανιτάρια σας σε ένα τοπικό οποίος γνωρίζει τα μανιτάρια (και οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε).
Κάθε φορά που ξεκίνησε να βρείτε τα μανιτάρια, παρακαλούμε να αναλάβει τη φροντίδα του δάσους και να είναι μέτρια και φιλική προς το περιβάλλον. Πάντα κόψτε τα μανιτάρια με ένα μαχαίρι, αφήνοντας τη ρίζα μέσα στο έδαφος έτσι δεν θα χαλάσει τους σπόρους. Βάλτε τα μανιτάρια σε ένα καλάθι, ώστε οι σπόροι (εκείνοι κάτω από την ομπρέλα τους) θα εξαπλωθεί γύρω ενώ κινείστε.
Και μια συμβουλή: μην προσπαθήσετε να βρείτε τα μανιτάρια σε ένα μέρος που είναι βοσκός από κατσίκες, οι κατσίκες θα έχουν βρει τους πολύ πριν από εσάς.
Μανιτάρι κυνήγι ήταν μια από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες, όταν ήμουν παιδί, όπως μεγάλωνα δίπλα σε ένα πευκοδάσος. Δυστυχώς, εκείνη τη χρονιά isn'tthose χρόνια δεν ήταν πολύ καλό για τα μανιτάρια, λόγω έλλειψης βροχών.


Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Ένα ειδικό Υπερσύγχρονο απορριμματοφόρο όχημα για να συγκεντρώνει τις ανακυκλώσιμες συσκευασίες παρέλαβε ο Δήμος Ικαρίας

Αποτέλεσμα εικόνας για Ultramodern garbage truck
Ένα ειδικό Υπερσύγχρονο απορριμματοφόρο όχημα για να συγκεντρώνει τις ανακυκλώσιμες συσκευασίες από τους μπλε κάδους και να τις μεταφέρει στο κέντρο διαλογής, παρέλαβε ο Δήμος Ικαρίας Πρόκειται για ένα υπερσύγχρονο όχημα, αντιρρυπαντικής τεχνολογίας, με δυνατότητα μεταφοράς 16 κυβικών ανακυκλώσιμων υλικών, το οποίο «καταδεικνύει το ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη της ανακύκλωσης» που δίνει ο Δήμος Αυτή η είδηση όπως θα καταλάβατε είναι ένας μακρινός στόχος, η πραγματικότητα όμως είναι άκρα απογοητευτική και βρόμικη !!!μια και όλη η βόρια πλευρά του νησιού (η πιο τουριστική !!!!)από τον Εύδηλο μέχρι τις Ράχες και βάλε..η συγκομιδή των σκουπιδιών γίνετε με ένα μόνο απορριμματοφόρο .....Δυστυχως το μεγάλο πρόβλημα των απορριμμάτων παραμένει στάσιμο αλλά κυρίως άλυτο........... ! Κατανοούμε το ότι ο Δήμος μας δεν έχει τους απαιτούμενους χρηματικούς πόρους για να λύσει τα χιλιάδες προβλήματα του Νησιού μας αυτό όμως που δεν το καταλαβαίνουμε είναι ότι αφού ζούμε κατά βάση από τον τουρισμό εδώ στο νησί γιατί ο Δήμος μας αυτό δεν το καταλαβαίνει? ,γιατί οι Άνθρωποι του Δήμου δεν προσπαθούν να κερδίσουν χρηματικούς πόρους από αυτόν ?και όταν λέω πόρους δεν εννοώ φόρους φυσικά !!!Το κράτος μας είναι χρεοκοπημένο ,οι Ικαριώτες στη πλειοψηφία τους φτωχοί άρα τίποτα δεν θα πρέπει να περιμένετε από εκεί ...οπότε λοιπόν τι θα κάνετε ? Το να γράφετε επιστολές διαμαρτυρίας προς την Εξουσία δεν είναι η λύση των προβλημάτων που ταλανίζουν το νησί μας!Λύση είναι οι έξυπνες δημιουργικές κινήσεις ,Ενέργειες Αριστερές και Οικολογικές όπως ταιριάζει σε ένα Αριστερό Δήμο! Αυτές οι δουλειές είναι που θα προσφέρουν τα χρήματα που τόσο χρειάζεται ο Τόπος μας ..Οι δυνατότητες ανάπτυξης μέσα από μία πραγματικά βιώσιμη οικονομία που θα συμβάλλουν καθοριστικά στην ευημερία των κατοίκων της Ικαρίας υπάρχουν ! Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να δώσετε βάση και Αξία στον Ανερχόμενο τουρισμό της Ικαρίας ..Αλήθεια σας λέω μπορείτε !



Τρίτη 16 Αυγούστου 2016

Ικαρία μου στραυρόραβδη παλιά καταβολάδα κρασάκι που με κέρναγες ούλη την ημέρα

  Zafeiris Haitidis                                                                                                                        Η Ικαρία         του       Δεκαπενταύγουστου                                                               Λαγκάδα   2016 
https://scontent.cdninstagram.com
                                                                                                                                                                     
eimai o kanenas

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Μενέλαος Λουντέμης: “Η Ικαρία… Πρέπει να τη βαφτίσουμε ‘Συμπόνοια'”

  -Η Νικαριά είπατε, συμπεθέροι; Να σας το πω εγώ τι είναι. Λοιπόν η Νικαριά είναι η φωτιά, που τη φυσούνε ούλοι οι αέρηδες και κανένας δεν την σβήνει.
-Και γιάντα μωρέ; -Λαουρέ θα πω- και γιάντα δεν τη σβήνει;
-Γιάντα… χε χε χε! γελάει ο γέρο-Λαγουρός. Γιάντα ε; Γιατί η φωτιά, παιδί, εν είναι η Νικαριά. Η φωτιά είναι η ψυχή του Νικαριώτη»
( Μενέλαος Λουντέμης, «Το κρασί των δειλών», εκδ. Ελλ. Γράμματα, Αθήνα 2000, σελ. 9)
Oμάδα εξορίστων ετοιμάζει το κοινό συσσίτιο. Kατά τη εποχή του Eμφυλίου, στην Iκαρία οδηγήθηκε μεγάλος αριθμός αριστερών,κομμουνιστών, μελών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της Εθνικής Αντίστασης, για να εμποδιστεί η πιθανή ένταξή τους στον Δημοκρατικό Στρατό. Για τρία χρόνια περίπου, οι εξόριστοι στο νησί ήσαν περισσότεροι από τους κατοίκους.                                                                                                                                                                                                                                             του Δημήτρη Δαμασκηνού,
εκπαιδευτικού Δ.Ε.-ιστορικού,
negreponte2004@yahoo.gr
      
Στις πρώτες σελίδες του αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος “Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα”(1)ο Μενέλαος Λουντέμης το 1949 λιπόσαρκος (2) και σακατεμένος από το ξύλο, βρίσκεται ακόμα εξόριστος στην Ικαρία, περιμένοντας μέρα τη μέρα να τον μπαρκάρουν για τη Μακρόνησο.
1Ξέρω. Το μαξιλάρι σου καίει / Σαν τον μαρτυρικό τροχό. /Το γέμισαν από βραδύς / Οι δήμιοι των ύπνων μας / Με αναμμένα καρφιά / Μα εσύ κοιμήσου. Κοιμήσου. / Έστω κι αν στέκουν από πάνω σου / Με το όπλο “επί σκοπόν” / Και με το δάχτυλο στη σκαντάλη / Δύο διμοιρίες εφιάλτες. / Εσύ κοιμήσου. / Κοιμήσου. / Και στην άκρη του ορίζοντα / Ακούονται οι ρωγμές / Που κάνει η ήλιος / Στα κάστρα της νύχτας. / Μα εσύ κοιμήσου. (Μενέλαος Λουντέμης, Θα ξημερώσει ). (3)
Τα πάθη του ο συγγραφέας τα διηγείται σε πρώτο πρόσωπο: “Εμείς είμαστε ακόμα στην Ικαρία”, θα γράψει χρησιμοποιώντας εμφαντικά το εμείς, για να εντάξει βέβαια το ταπεινό του σαρκίο στην πολυπληθή ομάδα των συνεξόριστων συντρόφων του που έχουν κατακλύσει το νησί (4) και μεταφέρονται “συνοδεία” με τα βαπόρια που πύκνωσαν τα δρομολόγιά τους στη Μακρόνησο.
“Κι είναι Άνοιξη! Ντροπαλά αεράκια μαλώνουν συναμεταξύ τους. Σηκώνουν χνούδια και πουλιά. Και χαρτάκια μ’ ανορθογραφίες: ‘Όσον περί εμέ… βρίσκομαι στα τελευταία μου. Κατά τ’ άλλα… είμαι καλά! Τρομαγμένα ξεμύτισαν φέτος τα μπουμπούκια. Η αγάπη κρυβόταν στις γωνίες και σκέπαζε με την απαλάμη τα φιλιά της. Φέτος δε θάχουμε φρούτα. Τα σκότωσαν όλα πάνω στον ανθό. Μόνο τα πουρνάρια πρασινίζουν άφοβα -άγρια μες στην ασκήμια τους. Αυτά μόνο. Κι οι χωροφύλακες.” (5), που έχουν κατακλύσει το νησί, δούλοι: “που κάποτε γίνονται αφέντες. Κι οι αφέντες που προέρχονται από δούλους είναι σκληρότεροι από τους αφέντες των δούλων” (6).
2Εύδηλος Ικαρίας το 1947. Από αριστερά Σίμος Γεράκης, Χρήστος Μαυρογιώργης, Στέφανος Σαράφης, υπασπιστής του Σαράφη, Πέτρος Ανδριώτης και ο τελευταίος άγνωστος. (Η φωτογραφία είναι από το προσωπικό αρχείο του Χρήστου Μαλαχία).
Ο Μενέλαος Λουντέμης ζώντας ως εξόριστος στην Ικαρία, όλο αυτόν τον καιρό μετά την ήττα του Δεκέμβρη, έχοντας σε πρώτη φάση τις εμπειρίες και τα βιώματα του καταδιωκόμενου και ύστερα του πολιτικού εξόριστου, καταγράφει προσεκτικά τις δραματικές του αναμνήσεις σ’ ένα χειρόγραφο που -για να μη χαθεί- έχει αντιγράψει σε δύο αντίγραφα. Το ένα, προσεκτικά κρυμμένο στο κούφωμα μέσα στο καρφωμένο τακούνι του παπουτσιού του, το κουβαλάει συνέχεια πάνω του, ενώ το άλλο το εμπιστεύεται στην ασπρομάλλα Ζωίτσα, μιαν Ικαριώτισσα που έδινε πολλές φορές τα λιγοστά ραδίκια από τον κήπο της στον Μενέλαο Λουντέμη, τη μόνη του τροφή, “γιατί δεν δέχονταν τίποτ’ άλλο το στομάχι μου” (7).
3Pάχες 1947. Oμάδα εξορίστων και ανάμεσά τους με το ραβδί 0 Mίκης Θεοδωράκης. Ακριβώς πίσω από τον Θεοδωράκη ο Μένιος Τσερώνης. Στην Ικαρία το ίδιο διάστημα βρέθηκαν ως εξόριστοι και ο Λάκης Σιάντας, ο Ρούσος Κούνδουρος, ο Μήτσος Παρτσαλίδης, ο Φοίβος Ανωγιαννάκης και πολλοί άλλοι γνωστοί αγωνιστές του ΕΑΜικού κινήματος. Ανάμεσά τους και ο Ευάγγελος Μαχαίρας που αναφέρει πως, όταν το καλοκαίρι του 1948 μεταφέρθηκε από τον Χρυσόστομο στο Μαυράτο της Ικαρίας, βρήκε εκεί τον Μενέλαο Λουντέμη κι έκαναν καθημερινή παρέα “σ’ ένα «θάλαμο» Ποντίων, που είχαν μια λύρα και μας τραγουδούσαν ποντιακά τραγούδια ή μας έλεγαν ποντιακά ανέκδοτα”. (8)
“Η Ικαρία… Πρέπει να τη βαφτίσουμε ‘Συμπόνοια'”, γράφει ο συγγραφέας (9) και συνεχίζει για την παροιμιώδη αλληλεγγύη των Iκαριωτών στους πολιτικούς εξόριστους επισημαίνοντας: «Οι Ικαριώτες… Θυμούμαι πέρσι πούμασταν στο άλλο χωριό, το Mαυράτο. Γη δεν είχε ούτε κείνο… Λίγη αλεσμένη πέτρα όπου φυτεύανε δέκα μαρούλια και πέντε κρεμμύδια. Mα κανένας τους δεν τα γεύτηκε. Όλα τα τάιζαν σ’ εμάς. Tα πετούσαν κρυφά τις νύχτες απ’ τα μεσότοιχα. Mια μέρα μας έστειλαν αγγαρεία στην πέτρα. Tα πεζούλια απ’ όπου περνούσαμε ήταν στρωμένα με φρεσκοκομμένα σύκα. Tάχαν αφηγμένα στιβίτσες στιβίτσες απάνω στα συκόφυλλα για να τα βρούμε γυρνώντας απ’ τη σκληρή δουλειά. Aλλά τι να πρωτοθυμηθώ; Tο γάλα… Tο κάθε σπίτι είχε από μια κατσικίτσα, κι ένα σωρό παιδιά. Tα παιδιά αυτά από τότε που πήγαμε εμείς χάσανε το γάλα τους. Mας τόδιναν με χίλιες πονηριές για τους αρρώστους μας. Το ξέρανε πως ο Χλαμούτσης ήταν ικανός να τους εκτελέσει επί τόπου αν τους έπιανε. Το ξέρανε. Αλλά δεν έκαναν πίσω» (10).
4Πολιτικοί εξόριστοι της περιοχής Αγ. Κηρύκου Ικαρίας (φωτογραφία του Γ. Καπετάνου στις 5-11-47)
Ο ίδιος ο Μενέλαος Λουντέμης παραμένει στην Ικαρία μέχρι “το έμπα του Ιούνη” (11). Τότε μεταφέρεται σιδηροδέσμιος από δύο όργανα της τάξεως στο Διοικητήριο του Άη-Κήρυκα, παραδίδεται στον υπομοίραρχο με τα “συνοδευτικά” του έγγραφα και εγκλείεται σ’ ένα γεμάτο από θανατοποινίτες αγωνιστές, βρώμικο και σκοτεινό κελλί “που βράζει σα σκουληκοφωλιά” (12).
Το επόμενο πρωί, απ’ τα χαράματα κιόλας, οδηγείται σ’ ένα βαρυεστημένο καϊκάκι που τον περίμενε υπομονετικά στο αραξοβόλι (13) του. Το μοτόρι σε λίγο βάζει μπρος με κατεύθυνση τον Εύδηλο, για να επιβιβαστεί το βραδάκι με τη συνοδεία του χωροφύλακα Σκουπίδα στο βαπόρι με προορισμό το Λαύριο. Η θαλασσοταραχή, ωστόσο, αναγκάζει τον καπετάνιο ν’ αναζητήσει ασφαλές καταφύγιο στο Βαθύ της Σάμου, όπου φτάνουν αργά το βράδυ της επόμενης μέρας:
5Στο δρόμο από Καραβόσταμο για Αρέθουσα για το βασανιστικό προσκλητήριο (1949).
Γι’ αυτή του την εμπειρία γράφει χαρακτηριστικά ο σύγγραφέας: “… Το βαπόρι αργά, βουβά, ήρθε και φουντάρησε (14) αντίκρυ από το Λιμεναρχείο. Άδεια ήταν όλη η παραλία. Η κυκλοφορία απαγορευόταν μετά τη δύση του ήλιου. Τα σπίτια όλα μανταλωμένα (15). Οι μόνοι που κυκλοφορούσαν ελεύθερα ήταν εκείνοι που απαγόρευαν την ελεύθερη κυκλοφορία.
Με κατέβασαν σε μια βάρκα μαζί με το φρουρό μου. Το κέφι του Σκουπίδα ήταν μαύρο.
-Τί μας έφεραν εδώ; μουρμούριζε και κυττούσε ολοένα κατά τα βουνά. Τα τηράς (16); μου λέει… όλα τούτα είναι γιομάτα κατσαπλιάδες (17). Μην τους χαίρεσαι. Κλάφτους. Όπου νάναι τελειώνουν τα ψωμιά τους. Στραβωμάρα είχαν και μας έφεραν μες στη μύτη τους; ” (18).
Σε λίγο ο Μενέλος Λουντέμης οδηγείται εξαντλημένος στο κρατητήριο και σπρώχνεται σ’ ένα μπουντρούμι μπουκωμένο (19) βαριά αποφορά από τσιγαρίλες και ποδαρίλες, να περάσει τη νύχτα ανάμεσα σε μεροκαματιάρηδες που έχουν συλληφθεί για μικροπαρανομίες από ένα ανάλγητο στη φτώχεια τους κράτος.
Το πρωί που ξυπνά συναναστρέφεται με τους συγκρατούμενούς του και δέχεται τις περιποιήσεις και μοιράζεται το προσφάι με τον μπαρμπα Θαλή Αληφασκή, έναν γέρο ψαρά που τον έπιασε η αστυνομία ένεκα “αλιείας μετά της δυναμίτιδος” (20). Όταν πέφτει ξανά το σκοτάδι τον βαρύ και τρομαγμένο ύπνο των κρατουμένων διακόπτουν σεισμοί, μπαταριές (21), χαλασμός:
“Στα όπλα! ούρλιαζαν από παντού. Στα όπλα! Συναγερμός. Καλυφθήτε! Πυρ!
Τί έτρεξε; “Το αντάρτικο, λέει, έκανε έφοδο στην πόλη”. Βλακείες. Κάποιος χωροφύλακας θα τρόμαξε ως φαίνεται από τον ίσκιο του κι άρχισε να πυροβολεί. Κι εδώ λοιπόν τα ίδια. Κι έδώ έκανε έφοδο μεσ’ στην ψυχή τους ο φόβος.
Μα ο χαλασμός ωστόσο ήταν τόσος που λες πως έπεσε η πόλη σε χέρια άγριων κουρσάρων που τώρα περνούσαν τον πληθυσμό από σφαγή και λεηλασία. Ποδοβολητά ακούγονταν από παντού, κλαγγές (22), λαχανιάσματα. Φαίνεται πως όλοι, ο στρατός κι η χωροφυλακή, συγκεντρώνονταν για επίθεση. Τώρα θα συντάσσονται για να τρέξουν κατά τα βουνά. Μα… τα ποδοβολητά αντί ν’ ακουστούν στο πλακόστρωτο ακούστηκαν μέσα, στο διάδρομό μας. Και κει -απομείναμε όλοι!- οι μπούκες (23) των ντουφεκιών αντί να στραφούν προς τα έξω στράφηκαν προς τα μέσα και μας σημάδευαν.
-Αλτ!.. να μη σαλέψει κανείς… μας φώναξαν πίσω απ’ τους φεγγίτες. Τα κινητά ουραία (24) ετοιμάστηκαν.
Θα σας καθαρίσουμε όλους!.. ξαναφώναξαν.
Τα χέρια τους δε φαίνονταν για να δούμε αν έτρεμαν αλλά έτρεμαν οι κάννες τους… Έτρεμαν σα να ήσαν κρεμασμένες στον αέρα.
Πέρασε ώρα. Η σάλπιγγα κάποτε βουβάθηκε. Οι κάννες αποσύρθηκαν. Είχε σταματήσει και το τρεμούλιασμα. Έξω βασίλευε πάλι ησυχία. Τα πολυβόλα είχαν σταματήσει. Τα βήματα των χωροφυλάκων σύρθηκαν στο διάδρομο. Σε λίγο ξανάγινε ησυχία. Ξημέρωνε. Απ’ έξω ακούστηκαν να κυλούν κάτι ρόδες. Οι βρύσες άρχισαν να τρέχουν” (25) και μπήκε φρικιαστική, άυπνη από το παραθυρόνι η φάτσα του χωροφύλακα Σκουπίδα, για να οδηγήσει τον Μενέλαο Λουντέμη ως τη σκάλα του βαποριού.
6Πολιτικός εξόριστος φωτογραφίζεται με φόντο τα πλοία της εξορίας προς την Ικαρία.
Το βαπόρι πράγματι ήταν γεμάτο από νέα παιδιά, 20 ως 25 χρονών, που τους πήγαιναν σιδηροδέσμιους για “κατάταξη” στη Μακρόνησο. Ο Μενέλαος Λουντέμης κατέβηκε στο αμπάρι που έβραζε σαν καζάνι, για να υποβληθεί από τους δεσμώτες του, όπως και όλοι οι υπόλοιποι, στο μαρτύριο της δίψας για καμιά εικοσαριά ώρες, όπως σαδιστικά τους ανακοίνωσε ο ανθυπομοίραρχος, όσο δηλαδή θα διαρκούσε το ταξίδι για το Λαύριο. Από τις διαμαρτυρίες και τα ξεφωνητά οι ναύτες άνοιξαν τα δύο καπάκια και με τη μάνικα από τη θάλασσα άρχισαν έναν άγριο, αλμυρό καταιονισμό (26) που κράτησε ως μισή ώρα.
Αυτή η κτηνώδης αντιμετώπιση των εκτοπιζομένων στη Μακρόνησο αποκαλύπτει στα μάτια του συγγραφέα γυμνό τον σκοπό των δεσμωτών τους:
“Φαίνεται ότι η διαταγή ήταν: ‘Φέρτε τους εξαντλημένους, αποκαμωμένους, αλλά όχι νεκρούς. Από τους νεκρούς δεν αποσπώνται δηλώσεις’. Απουσίαζε λοιπόν κι απ’ αυτήν την πράξη κι η παραμικρή υποψία συμπόνιας. Ο σκοπός τους αποκαλύφθηκε γυμνός στα μάτια μας. Οι σφαίρες τους πέφτανε απάνω μας όχι για να μας εξοντώσουν αλλά να μας αχρηστέψουν. Οι νεκροί μεγαλώνουν μια ιδεολογία, δεν την αχρηστεύουν”(27).
7Χμ… Σε γνωρίζω εγώ εσένα. / Σε ξέρω απ’ έξω κι’ ανακατωτά / Όχι απ’ την “όψη του σπαθιού την τρομερή” / Μα από την όψη τη χοντρή και βρωμερή. / Και μη θαρρείς πως γεννήθηκες σήμερα, / Είσαι πιο παλιός κι’ από το μπιστόλι σου / Κι’ απ’ το καουτσικένιο σου ρόπαλο / Το γεμάτο ξερά αίματα. / Είσαι πιο παλιός κι’ απ’ το μίσος σου / Κι’ απ’ το δικαίωμα ζωής και θανάτου / Πάνω στις ζωές μας. / Επάγγελμά σου το ξύλο. / Καρδιά σου το ξύλο. / Ξύλινος ο κόσμος σου / Ξυλοκοπημένος ο κόσμος σου. / Δεν είσαι αποδώ / Δεν είσαι μόνο εδώ. / Έρχεσαι από παντού. / Απ’ τη Χιλή και το Περναμπούκο / Απ’ το Σικάγο και το Τέξας. / Κι’ απ’ τον κάθε τόπο όπου οι άνθρωποι / Ζητούν ψωμί. Ενώ / Πρέπει να το ζητιανεύουν. / (Μενέλαος Λουντέμης, Ο φύλαξ άγγελος). (28)
(Φωτογραφία: Μακρόνησος, 1950.  
 Από αριστερά προς τα δεξιά 
ο ηθοποιός Γ. Γιολδάσης, 
ο λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης, 
ο ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης, 
ο ηθοποιός Μάνος Κατράκης, 
ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος, 
ο λογοτέχνης Νίκος Παπαπερικλής, 
ο Γιάννης Ιμβριώτης 
και ο ηθοποιός Κώστας Ματσακάς)
.
Το βαπόρι άραξε στο Λαύριο κοντά στα ξημερώματα. Τότε ανέβηκαν όλοι στο κατάστρωμα. Το Μακρονήσι ορθωνόταν αντίκρυ ως πέτρινο φίμωτρο…
Σημειώσεις:
1 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα (Σαρκοφάγοι ΙΙ), εκδόσεις Δωρικός, έκδοση Γ’, Αθήνα 1974.
2 “Τους βλέπεις πώς με κάνανε”, θα πει στον πονόψυχο χωροφύλακα Μπαντούνα, που έρχεται και τον βρίσκει στο αναρρωτήριο. “Από εβδομήντα κιλά δεν μ’ αφήσανε ούτε σαράντα” (βλ. Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 20).
3 Βλ. Μενέλαος Λουντέμης, Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς, εκδόσεις Δωρικός, Αθήνα 1977, σελ. 87.
4 Χιλιάδες άλλοι αγωνιστές της Αριστεράς στάλθηκαν εξόριστοι κατά την περίοδο 1938 – 1954. Το 1946-1949 σ’ αυτό το νησί των 11.000 κατοίκων υπήρχαν 14.000 εξόριστοι! (Βλ. Θ. Λ., Οι εννιά της Νικαριάς. Τιμή στους αλύγιστους της ταξικής πάλης, εφημερίδα Ριζοσπάστης, Κυριακή 28 Ιούνη 2015 – 2η έκδοση, σελ. 26)
5 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 15.
6 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 15.
7 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 23.
8 Βλ. Ευάγγελος Μαχαίρας, Ικαρία-Μακρόνησος-Στρατοδικεία. Εξόριστος στην Ικαρία και στη Μακρόνησο, περιοδικό της Εταιρείας Ικαριώτικων Μελετών, τριμηνιαία έκδοση, αριθμ. φύλλου 14, έτος 5ον, σελ. 25.
9 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 23.
10 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 26-27.
11 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 28.
12 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 31.
13 αραξοβόλι το: (λογοτ.) 1. μέρος κοντά στην ακτή, προφυλαγμένο από ανέμους, όπου αγκυροβολούν τα πλοία• αγκυροβόλιο. 2. (μτφ.) καταφύγιο.
14 φουντάρω: (εδώ, προφ.) ρίχνω άγκυρα, αγκυροβολώ.
15 μανταλώνω -ομαι: (λαϊκότρ., συνήθ. για πόρτα ή παράθυρο) κλείνω με το μάνταλο || (επέκτ.) κλείνω καλά,βκλειδώνω: Mανταλώθηκαν όλοι στα σπίτια τους, κλείστηκαν μέσα.
16 τηράω: (λαϊκότρ.) βλέπω.
17 κατσαπλιάς ο: (εδώ) υβριστικός χαρακτηρισμός για τους αντάρτες, κυρίως κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου.
18 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 40.
19 μπουντρούμι το: (εδώ παρωχ.) κρατητήριο ή φυλακή.
20 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 43.
21 μπαταριά η: (παρωχ.) ομοβροντία.
22 κλαγγή η: ήχος που ακούγεται, όταν συγκρούονται σιδερένια όπλα, κυρίως ξίφη.
23 μπούκα η: (εδώ) το στόμιο, ιδίως του πυροβόλου όπλου.
24 ουραίος -α -ο: (ως ουσ.) το κινητό ουραίο, ονομασία του κλείστρου στα οπισθογεμή επαναληπτικά τουφέκια.
25 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 48-49.
26 καταιονισμός ο: (λόγ.) κατάβρεγμα με συσκευή που εκτοξεύει το νερό από ψηλά, σαν βροχή. || (ειδικότ.) ντους.
27 Μενέλαος Λουντέμης, Οι ήρωες κοιμούνται ανήσυχα, ο.π., σελ. 52-53.
28 Μενέλαος Λουντέμης, Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς, εκδόσεις Δωρικός, Αθήνα 1977, σελ. 58-59.
http://agonaskritis.gr/
www.sarantakos.com/liter/lountemis6.htm

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

Φανή Γεραλή Η Ικαριώτισσα που στα 117 της έβγαλε νέα μαλλιά και δόντια !

Εκεί όπου βρίσκεται το μυστικό της μακροζωίας και της ευτυχίας. Στην Ικαρία λοιπόν θα πάμε για άλλη μια φορά και σε μία συγκλονιστική ιστορία που έφερε στο φως το Ikariamag.gr
Πρωταγωνίστρια η Φανή Γεραλή από τον Χριστό Ραχών η οποία έζησε μια ολόκληρη ζωή ….και λίγη ακόμα, αφού έσβησε απρόσμενα σε ηλικία 117 ετών
Στο σχετικό δημοσίευμα του 1954 που θα δείτε παρακάτω και που φέρνει στο φως το Ikariamag ο δισέγγονος της υπεραιωνόβιας, Σταύρος Μαρτίνης ομολογεί πως η γυναίκα μετά τα 100 ξεκίνησε να βγάζει πάλι μαύρες τρίχες και 7 δόντια!
Απίστευτο κι όμως αληθινό...



Η όραση και η ακοή της γιαγιάς Γεραλή παρέμεναν σε εξαιρετική κατάσταση όπως επίσης το μυαλό και η αντίληψη της. Όπως μάλιστα σημειώνει ο αρθρογράφος του 1954, σε αντίθεση με την «εκατοντάχρονη» του Ντοστογιέφσκι η οποία όσο συζητά τόσο βυθίζεται στο θάνατο, αργοσβήνει και πεθαίνει, η Φανή Γεραλή, «λαίμαργη προς την αθανασία», έπαιρνε ζωή από την κουβέντα κι είχε σκοπό να ζήσει πολύ ακόμα.
Κι αν είχε μια ταραγμένη, γεμάτη ζωή…: το 1944 οι Γερμανοί τουφέκισαν τον 45χρονο γιο της, Νίκο Γεραλή, στην Ελευσίνα. Έζησε στη Μικρά Ασία, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, χήρεψε και με τον διωγμό του 1914 κατέφυγε στη Χίο. Εκεί την προξένεψαν (ήταν μόλις 77 ετών!) αλλά η κυρα-Φανή αρνήθηκε. Βλέπετε, την εποχή του Κριμαϊκού Πολέμου ήταν ωραιοτάτη, με κάτι στήθια «όπως το καρπούζι κι άσπρα σαν το χαλάζι»!
Βέβαια, όπως αναφέρει η εφημερίδα (αγνώστων στοιχείων) στις Ράχες δεν ήταν η μόνη υπεραιωνόβιος αλλά ζούσε μεταξύ άλλων μαθουσάλων, 103-117, οι οποίοι έψαλαν στην εκκλησιά, γλεντούσαν και ζούσαν μια κανονική ζωή.
Για την Ιστορία, όπως δηλώνει ο απόγονος της, Σταύρος Μαρτίνης στο ikariamag, η κυρά-Φανή Γεραλή δεν πέθανε από φυσικά αίτια! Την τσίμπησαν μέλισσες στ’ αμπέλια που είχε κάτω από το σπίτι της! Αν δε συνέβαινε αυτό, ποιος ξέρει, ίσως και να παίρναμε συνέντευξη σήμερα από την ίδια! 
Πληροφορίες από ikariamag.gr       http://www.athenstimeout.gr/blogs

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΡΜΕΝΙΣΤΗ ΙΚΑΡΙΑΣ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Αρμενιστής  1930-40 Το 1900 στις Ράχες ζούσε ένας καλόγερος με το όνομα Χριστόφορος  Ο καλόγερος ζούσε στον Αρμενιστη και είχε ένα μεγάλο όνειρο να χτίσει μια εκκλησία προς τιμή του Αγίου Νικολάου Ο Καλόγερος μαζί με τους κάτοικους του χωριού ξεκίνησαν την ανοικοδόμηση της εκκλησίας όμως τα χρήματα ήταν λιγοστά και γρήγορα εγκατέλειψαν  τον ναό . Απογοητευμένος ο καλόγερος έφυγε για τον Άγιο Θεολόγο στην Εριφη  για να μονιάσει αφήνοντας την εκκλησία του Αγίου Νικολάου  στη άμοιρη τύχη του  Η τύχη όμως είχε  άλλα σχεδία και κάπου στην Αίγυπτο το 1900 μια Ικαριώτισσα  η Ελισάβετ Σχίζα αποφασίζει λόγω μιας επιδημίας χολέρας να εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια και γυρίσει πίσω στην Ελλάδα  Το ταξίδι με το καράβι ήταν μακρύ και δύσκολο και κάπου στο Κάβο ντόρο  έπεσε σε μεγάλη θαλασσοταραχή Πελώρια κύματα  χτυπούσαν αλυπητα το πλοίο και οι άνθρωποι που ήταν μέσα  έκλαιγαν και φώναζαν για βοήθεια Κάπου εκεί ήταν και η η Ελισάβετ γονατιστή να προσεύχεται στον Άγιο Νικόλαο τον προστάτη των ναυτικών -Άγιε μου Νικόλα κάμε το θαύμα σου και σώσε εμάς τους άμοιρους  από τον θάνατο της θάλασσας  , χάρισε σε μένα την τιμή  όταν γυρίσω πίσω στο νησί να  συνεχίσω το χτίσιμο της εκκλησίας που φέρει το Ευλογημένο όνομα σου... Η θάλασσα σε λίγη ώρα σώπασε και το καράβι από την Αίγυπτο έφτασε στο Πειραιά  η Ελισάβετ Σχιίζα είχε σωθεί μαζί της και η εκκλησία του Αγίου Νικόλα του Αρμενιστή ...Το έργο που είχε υποσχεθεί ήταν μα δε πολύ δύσκολο Χρήματα και υλικά εκείνη την εποχή στο νησί ήταν δυσεύρετα όμως ο Προστάτης της είχε πάλι άλλα σχέδια στέλλοντας πάλι την βοήθεια του   από τη θάλασσα  Ένα πλοίο φορτωμένο με μάρμαρα και ελαφρόπετρες μέσα σε μεγαλη θαλασσοταραχή προσάραξε στα βράχια του Αρμενιστη  και σαν θαύμα η Ελισάβετ κατάφερε  ,να αποκτήσει τα υλικά για να εκπληρώσει το τάμα της  στον Άγιο Νικόλαο  τον Προστάτη των ναυτικών τον δικό της Προστάτη !Θαύμα ή Τύχη θα σκεφτούν κάποιοι καχύποπτοι Η Ελισάβετ Σχιζα πίστεψε στα θαύματα και έτσι καταφερε το ακατόρθωτο να επιζήσει από μια θαλασσοταραχή και να οικοδομήσει  χάρη  πάλι   μιας θαλασσοταραχής έναν Ναό την εκκλησία του Αγίου Νικολάου στον Αρμενιστη  της Ικαρίας  σε τούτο το νησί που όλα είναι δυνατά και κάπως σαν θαύματα !
Έκδοση του 1931 (εν Αλεξάνδρεια Αιγύπτου !).Απομνημονεύματα της Ελισάβετ Σχίζα ..... .Ευχαριστώ   Βασω Καττε για τις αξιόλογες πληροφορίες σου  Ως Μηχανικός γνωρίζεις  καλά την τέχνη   πως να κατευθύνεις μεγάλα έργα και δυνάμεις της φύσης με σκοπό να διευκολυνθεί ο άνθρωπος.........!

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Η Πίστα του μπαρμπα Πέτρου

Τα παλιά χρόνια οι Ραχιωτες συνήθιζαν να κάνουν τα γλέντια τους σε αυτή εδώ τη μικρή αλάνα του Χριστού Ήταν η εποχή που τα μαγαζιά ήταν ελάχιστα και τα λεφτά ακόμα πιο λίγα αλλά τους Ραχιωτες δεν τους ένοιαζε τίποτα από αυτά ,τους αρκούσε μόνο ένας φίλος που θα έπαιζε στο βιολί τον Ικαριωτικο ,ένα γλυκόπιοτο δυνατό κρασί και μια χαρούμενη παρέα Κάπως έτσι έστηναν τους χορούς τους Σε αυτή την μικρή εξέδρα ο Μικές ,ο Τσεπέρκας ,ο Κουκής ....έπαιζαν με το δοξάρι τους τα ατελείωτα στριφογυριστά βαλσάκια για τους ερωτευμένους που περίμεναν πως και πως να συναντηθούν σε δημόσιο χώρο με τις κοπέλες που αγαπούσαν και γι’ αυτό πλήρωναν συνεχώς τα όργανα για να τις χορεύουν μέχρι το πρωί . Κάπως έτσι αποκαλυπτόντουσαν και τα ειδύλλια....Και τα χρόνια πέρασαν ,τα μαγαζιά έγιναν πολλά , η πίστα του μπάρμπα Πέτρου σίγησε και το μόνο που απόμεινε από εκείνα τα χρόνια είναι μια τσιμεντένια πίστα μισό σκεπασμένη με ζύγανα και μια μικρή υπερυψωμένη σκηνή που πάνω της έπαιζαν οι λυράρη δες και οι βιολιτζήδες τα τραγούδια τους... Περίεργο πράγμα το μυαλό. Σε πηγαίνει σε ταξίδια που ούτε καν είχες φανταστεί. Χωρίς πυξίδα, χωρίς προδιαγεγραμμένο προορισμό. Μονάχα σε πηγαίνει. Σου δημιουργεί εικόνες, σε ξεσηκώνει, σε στροβιλίζει κι αν είσαι τυχερός, θα σε ταξιδεύει σε τούτη  την αυλή  ,κάτω από τους πεύκους να χορεύεις  τους παλιούς Ικαριώτικους χορούς  αγναντευόταν έναν Ικάριο ουρανό  γεμάτο από φωτεινά αστέρια... 

Δευτέρα 25 Απριλίου 2016

Η Ενημέρωση του χθες κάνει καλό στην Υγεία μας....

Απόσπασμα από το βιβλίο "Αγάπη μου, συρρίκνωσα την Ελλάδα"  

Από τον/την Λένα Διβάνη

   Τα 'φρέσκα' νέα της Ικαρίας από το Πρακτορείο του Χρήστου και της Αντωνίας  Κούβδου στο Χριστός Ραχών 

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

"'Οι Λαγοί" της Ικαρίας


Ανιχνεύοντας  την Γενεαλογική προϊστορία του Τόπου μας η   Ελένη Σέττα -Κουτούφαρη μας ιστορεί με ενα μοναδικο τρόπο  το γενικολογικό δέντρο της οικογένειας  των Κουτουφαράτων   Όλα ξεκίνησαν από  ένα χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης  τις θαλάμες και έναν  Μανιάτη προεστό, επικηρυγμένο από  τους Τούρκους  γιατί 'αρνιόταν ' να πληρώνει τα χαράτσια των συχωριανών του στο πασά   Κυνηγημένος  έφτασε στις ακτές της Ικαρίας με ένα πειρατικό καράβι  Σαν  πάτησε τη ικαριώτικη γη, κοίταξε τα ψηλά και απόκρημνα βουνά της και σκέφτηκε ότι τούτος  ο τόπος μπορεί να τον κρύψει και να τον προστατεύσει από τους δαίμονες του Έτσι  ένα βράδυ το έσκασε από το καράβι των πειρατών και ξεκίνησε για μια νέα ζωή  Πεινασμένος και κυνηγημένος ,μέσα σε  αυτόν τον ξένο  τόπο  τριγυρνούσε τα βράδια σαν 'λαγός ' στα περιβόλια για να χορτάσει την πείνα του Ένα βράδυ όμως μπήκε στο περιβόλι ενός Μεσαρίτη παπά και άρχισε να του τρώει το σιτάρι του Ο Παπάς όμως ήταν  παρατηρητικός και τον πήρε χαμπάρι γρήγορα   και αμέσως φώναξε την γυναίκα του και της είπε -Γυναίκα ένας 'λαγός' τρώει το σιτάρι μας πάενε και φερε μου τον στο σπιτικό μας . Ο Λαγός επιάστηκε στη αγκαλιά του Παπά και έτσι μπήκε και στο σπίτι  του  Από εκεί έφυγε σαν ερωτευμένος γαμπρός σπέρνοντας σε όλη την Ικαρία τον σπόρο του, την φαμίλια του   την οικογένεια μου                                                                                   Οι Λαγοί
Ο τόπος που γεννήθηκα μια χούφτα μόνο χώμα
Που στάθηκε ανάμεσα σε βράχους ριζιμιούς.
Νερό γλυκό τον πότισε και τον ποτίζει ακόμα, 
και λίγα πεύκα φύτρωσαν σε δίσεκτους καιρούς.
Ανάμματα και κουμαριές στόλισαν το τοπίο,
οι μέλισσες απάγκιασαν στου άντραχλου την κουφάλα,
οι δροσοστάλες πότισαν τα ασθενικό χορτάρι
που φύτρωσε ανάμεσα στην φυσική την σκάλα.
Ο αγέρας σπόρους έφερε που ρίζωσαν στο κρύο,
σιτάρι κι άγρια φακή, κουκιά και σανταμάκια
κι εκεί φανήκαν οι λαγοί να βόσκουν δυο –δυο,
αγαπημένοι χαρωποί με τ’ αλλά τα ζωάκια.
Μύθος στ’ αλήθεια ιστορεί πως πρόγονος παλιός ,
από γαλέρα το ‘σκασε κι βγήκε πεινασμένος,
για να τραφεί, στάρι ωμό, έτρωγε σαν λαγός ,
κι αγρότης τον συνέλαβε κι επιάστει ο καημένος.
Βρήκε αγκαλιά στην χέρσα γη κι εσπόρισε το γένος,
μ’ αγάπη, κόπο, ομόνοια περίσσια προκοπή…
βγήκαν λαγούδες και λαγοί τόσοι που ενδεχομένως
ολόκληρη έφτιαξαν φυλή … που νους δεν το χωρεί.
Ο Παπά Στυλιανός κουτούφαρης, προπάππος μου και τρίτη γενιά απογόνων του Λαγού.