ΘΕΟΔΩΡΑΚΕΙΟ Μουσείο-Μνημείο Αγώνων και Συμφιλίωσης ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Ο ΜΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ 1947-1948
 
Ελάτε να  ακολουθήσουμε τον Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια της εξορίας του στην Ικαρία (1947-1948). Είναι ένα οδοιπορικό μνήμης που ταξιδεύει στην Ικαρία H Ικαρία είναι γνωστή για πολλούς κυρίως σαν τόπος εξορίας, ιδιαίτερα μετά το Β΄παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια η Ικαρία ήταν ένα από τα νησιά που δεν είχε φυσικά λιμάνια και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός της σχετικής απομόνωσης των κατοίκων της για δύο εκατονταετίες την καθιστούσε τόπο κατάλληλο για εξορία απ' όπου δύσκολα κανείς μπορούσε να ξεφύγει. Ο Μεταξάς εξόρισε όλους σχεδόν τους πολιτικούς του αντιπάλους σε διάφορα νησιά και αρκετούς στην Ικαρία π.χ τον αρχηγό του αγροτικού κόμματος Μυλωνά. Και πάλι αναπτύχθηκαν στενές ακόμη και οικογενειακές σχέσεις με τους κατοίκους. Σε σχέση με άλλα νησιά αυτοί οι πολιτικοί εξόριστοι ήταν λιγοστοί. Όταν όμως ξεκίνησε ο εμφύλιος σπαραγμός, λιγοστοί το 1946 , μέγας αριθμός το 1947, όσοι για διάφορους λόγους δεν ανέβηκαν στα βουνά και ακριβώς για να εμποδιστούν να βοηθήσουν τους συμμορίτες οδηγήθηκαν στην Ικαρία. Για τρία χρόνια περίπου ήταν περισσότεροι οι εξόριστοι από τους κατοίκους. Χιλιάδες και αντί να δημιουργηθούν προβλήματα όπως θα ήταν αναμενόμενο έλαμψε η ανθρωπιά, η αγάπη. Ανεξάρτητα από πολιτικές ιδεολογίες όλοι άνοιξαν τα σπίτια τους και τις αγκαλιές τους στους εξόριστους. Κι εκείνοι έκπληκτοι ανταποκρίθηκαν με ένα σφιγμένο χαμόγελο γλυκό και πικρό μαζί. 

Στην Ικαρία βρέθηκε και ο διαπρεπής μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μαζί με άλλους πολιτικούς εξόριστους. Ο σπουδαίος Έλληνας διέμενε στο ορεινό χωριό Βρακάδες. Στο ίδιο χωριό φιλοξενήθηκαν εκείνη την εποχή 200 περίπου πολιτικοί εξόριστοι

Εβδομήντα χρόνια μετά, το «σπίτι – μνημείο αγώνα και συμφιλίωσης Μίκης Θεοδωράκης» γίνεται παγκόσμιο σύμβολο και ανοίγει τις πύλες του για να δεχθεί το προσκύνημα του κόσμου.

Το σπίτι μας με τους σκορπιούς

1947

* Α

Ο καθένας θα ‘χει βρεθεί σε παρόμοιες στιγμές. Υπάρχουν δεσμίδες από ζεστές επικλήσεις. Πράσινες, κίτρινες, μωβ, που ανεβαίνουν από κάθε φυτό. Η θάλασσα φυσά θυμωμένα είτε ήρεμα, τις τυλίγει και τις διευθύνει ψηλά στο υπομονετικό μας σπίτι. Θα ‘πρεπε να σας μιλήσω γι’ αυτό το σπίτι. Η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισμένων βουνών. ‘Εχει κάτι από το συρτό θρήνο.

* Β

Ευθύς εξ αρχής θα διακρίνει κανείς το τείχος των δέντρων που τυλίγονται ολόγυρά του με φροντίδα και στοργή. Υπάρχει ανάμεσά τους η απόσταση των ισοδύναμων ανθρώπων, η απόσταση ανάμεσα σε δυο όμοιες αχτίνες που κατευθύνονται από το βάθος της θάλασσας προς δύο απομονωμένους γλάρους.

* Γ

Με πέντε βήματα αγγίζεις από τη ρίζα των δέντρων τις ξασπρισμένες πέτρες που υποβαστάζουν την υπομονή και τα όνειρα του σπιτιού μας. Το χαμόγελό του είναι πάντα βεβιασμένο. Η γνώση του τροχίζεται απ’ τους σκορπιούς και το βορινό άνεμο που φοβισμένος το παρακάμπτει συχνά όταν μέσα στις νύχτες του Δεκεμβρίου αλλοιθωρίζει προς την απέραντη θάλασσα με τα μάτια πύρινα και προκλητικά.

* Δ

‘Επειτα απο ένα συγκρατημένο και ήρεμο όνειρο ξύπνησε αντικρύζοντας την καταματωμένη θάλασσα ως τις ρίζες της γης. Αναταράχτηκε από τις χιλιάδες λεπτές και φευγαλέες μυρωδιές που κυνηγιούνται με τις πεταλούδες και τις μέλισσες πάνω στο κάτασπρο σεντόνι του ‘Ηλιου. ‘Ηταν καιρός να εξακοντίσει την πρώτη του σκέψη προς το στερέωμα που το συγκρατούσε στο χώμα με συγκατάβαση και ειρωνία. ‘Ισως να μη γνώριζε που το πλοίο μας διέσχιζε ήδη το Αιγαίο κι ακόμα πως πριν γεννηθούν οι μητέρες μας είχε αποφασιστεί ο ερχομός μας εδώ ψηλά.

* Ε

Δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε το βεβιασμένο του χαμόγελο καθώς και την παράξενη συνήθεια να προσκαλεί τ’ αδέσποτα σύγνεφα που τριγυρίζουν ψαχουλεύοντας στο λόγγο και τις πλαγιές του βουνού. ‘Ετσι δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τα μάτια μας, δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε σ’ αυτή την απότομη και βάρβαρη μεταλλαγή ανάμεσα στο φως και την πάχνη, στο κύμα και τη συρτή φωνή που εξακοντίζεται τόσο συχνά προς το δυτικό Αιγαίο. Χάνουμε έτσι το πρόσωπό μας καθώς γινόμαστε ένα με τα παράξενα όνειρά του που ενώ έχουν αγκυροβολήσει στις σφραγισμένες εποχές προεκτείνονται προς τα μακρινά σημεία που ειρωνεύονται τους κύκλους και τις επανόδους.

* ΣΤ

Υπάρχει εν τούτοις κάτι που ενώ δεν τραβά σε δένει σφιχτά. Νομίζεις ότι προεκτείνεσαι διαρκώς προς τα μπρός ενώ τα ίχνη σου μπλέκονται μες στις ρίζες των θάμνων που σε περικυκλώνουν με θανάσιμη χαρά.

Θα ‘ρθει και για σένα η όμορφη εποχή !

* Ζ

Θα πρέπει τώρα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του. Την ήρεμη αφήγηση κάτω απ’ το θόλο των κουμαριών. Τον τελείως απόκρυφο έρωτά του για την νοτιοανατολική πηγή. Τη νοσταλγία των ξασπρισμένων του τοίχων που ήταν συνηθισμένοι ν’ αγναντεύουν προς το Αιγαίο τους κουρσάρους καθώς γύριζαν ανήσυχοι τα κεφάλια για να χαιρετήσουν με σεβασμό και φόβο. Προ παντός όμως η φροντίδα του από αιώνες ήταν αυτός ο ατέλειωτος κι ανώφελος αγώνας που γίνεται μέσα του ανάμεσα σ’ ό,τι υπήρχε και σ’ ό,τι ήρθε.

* Η

Αυτή την ώρα ο ορίζοντας εξαφανίζεται κάτω από την πίεση του ουρανού και το ανέβασμα της θάλασσας. Υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα το αίσθημα της κατανόησης. Στα μικρά σύγνεφα που ταξιδεύουν προς τον ήλιο αντιμάχονται η αγάπη με το μίσος. Σε λίγο το φως θα ισομοιραστεί εφ’ όσον ο ήλιος εξαλείψει τις σκιές και τους ενδοιασμούς που τον οδηγούν στην οδυνηρή και χιλιοτραγουδισμένη του πτώση. Η τελευταία αχτίνα οδηγείται προς τον γνώριμο δρόμο του σπιτιού μας. Τη δεχόμαστε ήρεμα δίχως φωνές. Θα συνομιλήσουμε όλη τη νύχτα μαζί της. Θα ονειρευτούμε μαζί.

* Θ

Υπάρχει μια αναγκαιότητα που διανοίγει ανάμεσα στα σύννεφα μακρύ και ανήσυχο δρόμο. Απ’ αυτόν θα περάσουν οι σκέψεις του σπιτιού μας, οι σιωπηλές του έγνοιες για κάθε τι που πιστεύει στη ζωή. Όλοι απορούν για το βάθος του βλέματός του. Ξεσκίζει κατάβαθα τους σκλάβους της Νότιας Αφρικής όπως και τα αιχμάλωτα θηρία των ζωολογικών κήπων της Ευρώπης. Από κει πάλι έρχονται αγκαλιασμένα τα όνειρα του κόσμου με ανοιχτά και βρώμικα τραύματα. Μπορεί κάθε στιγμή να δεις την ατέλειωτη φάλαγγα που κάνει τους σκορπιούς να αναδιπλώνονται με ανατριχίλα..

* Ι

Βλέπετε πως όλο παρασύρομαι απ’ αυτήν την αργυρή αντανάκλαση που μου δίνει την αυταπάτη πως είμαι αδερφός των σκορπιών, παιδί των τοίχων και των στοχασμών του σπιτιού μας. Σας υποσχέθηκα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του.

* Κ

Σήμερα η μέρα ήρθε αθόρυβα. Το φως κλιμακώνεται στην ήρεμη θάλασσα σχηματίζοντας μια φωτεινή σκάλα που συνεχίζεται απ’ τις γραμμές του ορίζοντα. Θα μπορέσω ίσως να τοποθετήσω δίπλα δυο σκέψεις που να έχουν το θάρρος να αλληλοκοιταχτούν στιγμιαία στα μάτια; Όμως αυτή η ησυχία μου επιτρέπει ν’ ακούω τον παράξενο σάλο που γίνεται εντός μου... Όσο κι αν θέλω να το ξεφύγω είμαι παιδί των στοχασμών του, είμαι αδερφός των σκορπιών του. Δεν ανέχεται μέσα μου αυτό που υπάρχει εκείνο που έρχεται.. Πώς θέλετε λοιπόν ν’ αρνηθώ τη γενιά μου, να επιτρέψω να δώσουν τα χέρια που τρέμουν από το μίσος, να κοιταχτούνε στα μάτια που χάνονται απ’ το ακόρεστο πάθος, ν’ αγκαλιαστούνε κραυγές που ξεσκίζονται απ’ την ανατριχίλα; ΕΧΘΡΟΙ ΜΕ ΕΧΘΡΟΙ ;

* Λ

(Το βράδυ καθόμαστε κι αγναντεύουμε τη θάλασσα. Τραγουδάμε σιγά... Συχνά σιωπούμε κοιτάζοντας κάτω. Μας στεναχωρεί αυτή η συνεχής παρακολούθηση. Θέλουμε πολύ να μείνουμε μια στιγμή μόνοι με συντροφιά μας μονάχα τους σκορπιούς και τους τοίχους).

ΙΚΑΡΙΑ  1947

(17 - 21   ΙΙΧ)                                                                                                               Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχασε ποτέ το θάρρος του στο σπίτι µε τους µαύρους σκορπιούς στην Ικαρία, «που έχει κάτι από συρτό θρήνο και η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισµένων βουνών», όπως γράφει στο ποίηµά του, κι ας ήταν µόλις είκοσι ενός ετών.

«Στις φυλακές και τις εξορίες ονειρευόµουν µια καινούρια, ελεύθερη και ιδανική κοινωνία. Γι” αυτή τη νέα κοινωνία βιαζόµουν να γράψω µουσικά έργα. ∆εν έκανα µουσική για να παιχτεί σε µια αίθουσα, έγραφα για όλο το λαό, είχα εξιδανικεύσει την Eλλάδα, ήµουν ουτοπιστής!», έχει πει ο Μίκης, το έργο του οποίου είναι γεµάτο εικόνες και οράµατα κοινωνικά και πολιτικά.

ΠΗΓΕΣ http://www.athenstimeout.gr/ toxwni.gr http://www.mikistheodorakis.gr/el     Ένα 

ευχαριστω απο καρδιας για τις όμορφες φωτογραφίες της 

Eleni Fotinou

Κάλαντα Χριστός Ραχων 2017

Τα Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα είναι Ικαριωτικο έθιμο που διατηρείται αμείωτο ακόμα και σήμερα με τα "μεγάλα παιδιά" να μαζεύονται παρέες -παρέες για να  γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν τα κάλαντα συνοδεύοντας το τραγούδι τους με το τρίγωνο , κιθάρες, , λύρες, φυσαρμόνικες....

Οι καλανταδόροι γυρνούν από σπίτι σε σπίτι, χτυπούν την πόρτα και ρωτούν: «Να τα πούμε;».  Αν η απάντηση από τον νοικοκύρη ή την νοικοκυρά είναι θετική(που είναι πάντα), τότε τραγουδούν....Σ’ αυτό το σπίτι πού ῤθαμε πέτρα να μη ραΐσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει...Πολλά ‘παμε, πολλά ‘παμε, μα δε μας εκεράσατε,
κι αν ακόμα θε να πούμε, βάλτε μας κρασί να πιούμε.       Ο νοικοκύρης τους ανταμείβει με ένα ποτήρι κρασί μαζί με Ικαριώτικα  φάδια (τοπικοί μεζέδες) που έχει μαγειρέψει η νοικοκυρά του σπιτιού .                                                                         

Ηύρα την πόρτα σου ανοιχτή θαρρώ πως έχεις και πηχτή, φοινίκια, λουκουμάδες και κρασί με τους κουβάδες  

Καθώς  αποχωρούν από το σπίτι τραγουδούν όλοι μαζί ..Εφάγαμε τον πετεινό, να φάμε και την κότα,

και δώστε το φλουράκι μας, να πάμε σ’ άλλη πόρτα. Συνήθως παίρνουν μαζί τους και τους νοικοκύρηδες του  σπιτιού    μεγαλώνοντας τη παρέα τους Έτσι οι καλανταδόροι όσο κάνουν τις επισκέψεις τους γίνονται όλο και περισσότεροι για να καταλήξουν τις πρωινές ώρες στους καναπέδες του τελευταίου τυχερού 😂νοικοκύρη .........                                                         Γιαλό -βουνό  πηγαίναμε σε σπίτια ξαποσταίναμε  καλά την επεράσαμεν αφού και το κρασί μας το πιαμε   και τις ευχές μας δώκαμε ... και εν πάση περιπτώσει και του χρόνου να μας φτάσει !Χρόνια πολλά και του χρόνου με Υγεία και Αισιοδοξία 😉

Η Αγριοκρομμύδα(Drimia numidica) …Το Πρωτοχρονιάτικο έθιμο των Ελλήνων σύμβολο της «αναγέννησης»

"Σ'αυτό το σπίτι πούρθαμε πέτρα να μη ραϊσει κι'ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει " 

Η Αγριοκρομμύδα ή Ασκελετούρα (Drimia numidica) είναι συνηθισμένο φυτό στην Ικαρία. Φυτρώνει άγριο και μοιάζει με μεγάλο κρεμμύδι. Το έχετε συναντήσει σίγουρα όλοι σας σε κάποιο περιβολι. Τα ζώα δεν το τρώνε γιατί έχει δηλητήριο που μπορεί να προκαλέσει δερματικό ερεθισμό από επαφή. Η Αγριοκρομμύδα ακόμη και αν την βγάλεις απ’ τη γη, δεν παύει να βγάζει νέα φύλλα και άνθη.Ο λαός πίστευε λοιπόν ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική της δύναμη μπορούσε να τη μεταδώσει σε έμψυχα και άψυχα, γι’ αυτό και την Πρωτοχρονιά κρεμούσαν την Αγριοκρομμύδα στα σπίτια τους. Πρόκειται για αρχαίο έθιμο καλοτυχίας που αναφέρεται ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ.Με τον βολβό της οι παλιοί  έφτιαχναν φάρμακο για τους άρρωστους για να βελτιώσουν και να δυναμώσουν την υγεια τους  

Το είδος

Το σκυλοκρέμμυδο (ή αλλιώς κουβαρόσκιλλα ή αρχιδόσκιλλα στη Σύρο, κρεμμυδόσκιλλα στην Αίγινα- Λακωνία, στην Πάρο ασκέλλα, στην Κρήτη ασκυλλητούρα, στην Κεφαλλονιά ασκικονάρα, ασκιλλοκάρα, αγιοβασιλίτσα και κουτσούνα, στην Ηλεία και στην Αρκαδία μποτσίκι ή γυφτοκρέμμυδο στην Αιτωλία βασιλοκουτσούνα κ.ά.) είναι είδος που φύεται κυρίως στη νότια Ελλάδα και έχει εξαιρετική αντοχή στην ξηρασία και τη ζέστη (το Drimia aphylla στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και το Drimia numidica στην υπόλοιπη Ελλάδα). Τα άνθη του βγαίνουν συνήθως από το Σεπτέμβριο, ενώ αργότερα, μέσα στο χειμώνα βγαίνουν και τα φύλλα του, απευθείας από το μεγάλο του βολβό, που σχεδόν πάντα εξέχει ελαφριά από τη γη.

Το έθιμο

Ο βολβός του είδους είναι αρκετά μεγάλος και πολύ ανθεκτικός. Ακόμα και αν ξεριζωθεί από τη γη, έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει φύλλα αλλά και άνθη. Την ιδιότητά του αυτή, την είχε παρατηρήσει και ο Θεόφραστος (371 π.Χ. – περ. 287/5 π.Χ.) «το φύσει εύζωον και βλαστικόν του φυτού, κυρίως δε η έκτακτος, μεγάλη ζωτικότης του βολβού, δυναμένου επί μακράν να ζει και ανθεί και εκτός του εδάφους». Αυτή ακριβώς η ιδιότητα, η μεγάλη του αντοχή, έδωσε το έναυσμα για την καθιέρωση του εθίμου, με το κρέμασμα του, στις πόρτες των σπιτιών τις ημέρες των εορτών: πιστεύεται ότι η μεγάλη ζωτική του δύναμη μπορεί να μεταδοθεί και αλλού, όπως και στον άνθρωπο για την επόμενη χρονιά. Οι ιδιότητές του, καθώς και η μυθοπλασία για το είδος απασχόλησε πολλούς συγγραφείς από την αρχαιότητα, και συνδέθηκε άμεσα με τη γονιμότητα της γης. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα (6ος αι.π.χ) το σκυλοκρέμμυδο (Σκίλλη των Αρχαίων) κρεμιέται στην εξώπορτα, γίνεται φάρμακο που απωθεί και διώχνει τις ασθένειες (που βασίζεται στην ιδιότητα του σκυλοκρέμμυδου να απωθεί έντομα κλπ.). 

Μυθοπλασίες και παράδοση

Στην αρχαία Αρκαδία το χρησιμοποιούσαν στη λατρεία του Πάνα για να βοηθήσει στη γονιμότητα της Γης και να απωθήσει μακριά τις κακόβουλες δυνάμεις. Η παράδοση λέει ότι για να εξαγνιστεί ένας χώρος πρέπει κάποιος να κάνει ένα γύρο κρατώντας σκυλοκρέμμυδο. Σχετικά με τη μαντική της άνθησής του, αναφέρεται ο Θεόφραστος, στο «Περί Φυτών Ιστορίας», όπου τονίζει πως αν ανθίσει πρώιμα, ο χειμώνας είναι μαλακός και η άνοιξη έρχεται νωρίς και είναι ευνοϊκή για τις καλλιέργειες. Άλλη μια παράδοση λέει ότι αν έχει πλούσια ανθοφορία η χρονιά θα είναι καλή για τις καλλιέργειες. Ο γεωπόνος Π. Γεννάδιος αναφέρει στο «Φυτολογικόν Λεξικόν» (1914) ότι συνεχίζεται η παλαιά αρχαία συνήθεια να κρεμιέται στην πόρτα του σπιτιού ή στην οροφή των εργαστηρίων ένας θαλερός βολβός του σκυλοκρέμμυδου ώστε να προφυλάσσει από το κακό μάτι.

Ιδιότητες

Το σκυλοκρέμμυδο έχει πολλές φαρμακευτικές ιδιότητες και άλλες χρήσεις. Αν και είναι δηλητηριώδες (και για αυτό δεν το τρώνε και τα ζώα) χρησιμοποιήθηκε στην πρακτική ιατρική για πολλούς λόγους: είναι διουρητικό και τονωτικό της καρδιάς και στις περιπτώσεις υδρωπικίας. Είναι ακόμη αποχρεμπτικό στις περιπτώσεις με βρογχικά και κοκίτη και ευεργετικό στη σπλήνα και στην πνευμονία. Εξωτερικώς γίνεται πάστα για καταπλάσματα και βάμμα για εντριβές. Φαρμακευτικά ο βολβός χρησιμοποιείται με πολλά άλλα παρασκευάσματα (σύνθετο κρασί, οξύμελι κρασί Τρουσσώ κλπ.), όπως πχ. για τους έρπητες και το τρέμουλο. Με το σκυλοκρέμμυδο γίνονται και διάφορα σκευάσματα που διώχνουν τα κουνούπια και τα ποντίκια, ενώ η φλούδες του βολβού δίνουν χρώμα πορτοκαλί!

Η παρουσίαση των βοτάνων σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή και έχει καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα.

Πηγές – Άρθρα – Πληροφορίες

http://wi-fi-votaniki.net/                                                          https://www.facebook.com/festivalaki.gr/photo                                          www.fytokomia.gr [Πρόσβαση 23/12/2015]

www.haniotika-nea.gr [Πρόσβαση 23/12/2015]

botanologio.blogspot.gr [Πρόσβαση 23/12/2015]

el.wikipedia.org [Πρόσβαση 23/12/2015]

www.manivoice.gr [Πρόσβαση 23/12/2015]

Επιμέλεια – Κείμενο Γιώργος Φουσκάκης

Εκεί στον Κακοπέρατο.

Μια φορά κι έναν καιρό στο νότιο τμήμα του νησιού, πάνω από το χωριό Ξυλοσύρτης, στο οροπέδιο της Κάμπας, από την εκκλησία της Παναγιάς στην πλευρά την αντικρινή, ζούσε μια γριά, μόνη, αυτή και τα κατσίκιά της. Μόνη να τα βοσκήσει, μόνη να τ΄αρμέξει, να τα κουρέψει, να τα γνοιαστεί. Κι εκείνα να της δώσουν γάλα, τυρί, κρέας, μαλλί, να πουλήσει, να πορευτεί... Κι όλα πήγαιναν καλά μέχρι τη χρονιά που συνέβη το κακό. Ο βαρύς χειμώνας είχε ξεπεραστεί, ο Μάρτης αποχωρούσε χωρίς απρόοπτα και τότε ήταν που η Γριά δε συγκρατούσε τη χαρά της απ΄ τα μπερεκέτια της, μόν΄ τραγουδούσε: «Στην πομπή σου Μάρτη μου, δέκα αμπάδια κούρεψα και δέκα μονοκέρια!».

Τι το ήθελε; Τ ΄άκουσε ο Μάρτης, έγινε πυρ και μανία! Έπρεπε αυτή η αναιδέστατη που δεν τον ψηφούσε, να πάρει ένα «μάθημα» για την αλαζονεία της... Έλα , όμως, που τότε ο Μάρτης είχε 28 ημέρες και ο Φεβρουάριος 31. Παίρνει, λοιπόν, από κοντά τον Φλεβάρη και πες πες τον έπεισε να του δανείσει τρεις ημέρες, για να προλάβει να αναταράξει τη φύση . Έτσι κι έγινε, χωρίς ο Φλεβάρης να καταλάβει ότι θα ήταν «δανεικές κι αγύριστες» από τούδε και στο εξής οι ημέρες του.

Τέτοιο βουητό, τέτοια αντάρα, τέτοια νεροποντή, τέτοια καταστροφή είχε χρόνια να δει το βουνό... Μαύρισε η πλάση, ξεριζώνονταν οι βράχοι, πλημμύρισε ο τόπος. Πάει η καλύβα της Γριάς , πάνε και τα κατσικάκια. Πνίγηκαν όλα, άσπρα και μαύρα, με κέρατα και χωρίς. Αλλά και η ίδια δεν είχε καλύτερη τύχη. Η καψερή, αφού είδε πρώτα όλες τις ψυχές από το βιός της να χάνονται, παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά, καταπληγωμένη σε χαράδρες και σε ρουμάνια, για να καταλήξει, άψυχη πια, να πετρώσει στη θάλασσα ανατολικά του χωριού, εκεί στον Κακοπέρατο.http://www.ikariamag.gr/

                 Πολύ ισχυρό μελτέμι, έντασης 9 Μποφόρ, το πρωί της 14ης Αυγούστου 2016 στον Ξυλοσύρτη Ικαρίας. https://www.facebook.com/photographicstories1

Ικαρία μου στραυρόραβδη παλιά καταβολάδα κρασάκι που με κέρναγες ούλη την ημέρα

  Zafeiris Haitidis                                                                                                                        Η Ικαρία         του       Δεκαπενταύγουστου                                                               Λαγκάδα   2016 

https://scontent.cdninstagram.com

                                                                                                                                                                     

eimai o kanenas

Πανηγύρι Μανδριά τώρα

Σιφούνι μου στραβοραδο παλια καταβολαδα
Κρασακι που με κερναγες ουλη την εβδομαδα

Εχω τραγουδια να σας πω ενα σακι γιουματο
μα ηξεκολωθην το σακι και πεσαν ουλα κατω

14 Μαΐου πανηγύρι στον Άγιο Ισίδωρο

Το καλοκαίρι γυρίζει κάθε χρόνο για πολλούς και διάφορους λόγους... Τα πανηγύρια είναι σίγουρα ένας λόγος για να γυρίζεις κάθε χρόνο στην Ικαριά.

Γυρίζεις για να ζήσεις την εμπειρία του ικαριώτικου χορού μέχρι το πρωί, το πρωί που το βρίσκει για τα καλά ο ήλιος. Γιατί οι Ικαριώτες δε σταματούν το γλέντι και τον χορό και μαζί τους ούτε κι εσύ…

Κι ίσως να είσαι εσύ που δεν είχες ξαναχορέψει ποτέ. Στην Ικαρία όμως θα καταλάβεις ότι ούτε το «πότε» έχει σημασία, αφού με τον χρόνο και τα ρολόγια έχει μαλώσει όλο το νησί. Αλλά ούτε και το «ποτέ» ισχύει, γιατί θα χορέψεις και θα ξαναχορέψεις, θα πιεις και θα ξαναπιείς, θα πας και θα ξαναπάς. .... Πολλά πανηγύρια στην Ικαρία, ίσως τα καλύτερα, ξεκινάνε μέρα από το μεσημέρι και τελειώνουν την άλλη μέρα. Μέσα σε ξέφωτα, που για να τα βρεις ακολουθείς ακόμη και χωμάτινες διαδρομές, σε υψώματα, στους αυλόγυρους εκκλησιών ή δίπλα σε ένα απομονωμένο ξωκλήσι.....Το Τοπίο ,οι Άνθρωποι ,το Ικαριώτικο κρασί που συνοδεύετε πάντα με άγριο ρασκό κατσίκι και το μαγικό Βιολί κάνουν τα πανηγύρια του νησιού απλά Μοναδικά ! 14 Μαΐου αύριο με πανηγύρι στον Άγιο Ισίδωρο, ίσως ένα από τα καλύτερα .....μη το χάσεις !

Photo by kalimers

 Photo by armitatz                                                                                                                                         

Photo by Leo Polla Psemata

Photo by KOSTASD

Οι κουλούρες της Λαμπρής του Αγίου Δημητρίου

Η Μεγάλη Πέμπτη είναι η πιο πολυσύχναστη και παραδοσιακή ημέρα της εβδομάδας του Πάσχα , ειναι η ημέρα που  οι γυναίκες βάφουν τα αυγά και κάνουν  τα τσουρέκια τους , Στην Ικαρία, τα τσουρέκια ονομάζονται κουλούρες. Στο   φούρνο μας στον Άγιο Δημήτρη, ένα μικρό χωριό που αποτελεί μέρος των Ραχών, στη βόρεια πλευρά του νησιού, μισή  ντουζίνα γυναίκες έχουν αναλάβει στο πίσω δωμάτιο την παρασκευή των τσουρεκιών. Ζυμώνουν και πλάθουν κορδόνια  ζύμης, φτιάχνοντας χρυσο-κίτρινες   πλεξούδες  σε διακοσμητικά ψωμιά σε ειδικά σχήματα, κουλούρες ή καλαθάκια ή λαζαράκια ή λαζαρίνες, με πόδια, χέρι, κεφάλι και τις στολίζουν με κόκκινο αυγό. Τις ονοματίζουν για τα μέλη της οικογένειας, τα βαφτιστήρια, τους συγγενείς, τον δάσκαλο, κ.ά. Προσφέρουν  τις λαμπριάτικες κουλούρες, σε διαφορετικά σχήματα, ανάλογα, με το φύλο, την ιδιότητα, την ηλικία: καλαθάκια ή λαζαράκια στα αγόρια, λαζαρίνες στα κορίτσια, σχήμα κουλούρας στρογγυλής στους συγγενείς και στο δάσκαλο. ..........Έξω από το φούρνο, μερικές γυναίκες   μεταφέρουν μακριά τα μαύρα ταψιά που , δανείστηκαν από τον αρτοποιό, γεμάτα με τις  χρυσές μοσχομυριστές κουλούρες τους . .......Κάπως έτσι λοιπόν όλη μέρα οι γυναίκες του Αγίου Δημητριου πάνε και έρχονται κουβαλώντας τις Πασχαλινές τους δημιουργίες ..........Χρόνια πολλά ,Καλή Ανάσταση από τις γλυκύτατες μοναδικές  Καριωτίνες ..και του χρόνου να ήμαστε καλά  να "παλεύουμε" με  τις κουλούρες μας Χρόνια πολλά και ένα ευχαριστώ στους ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΥΣ Φουρνάρηδες που μας παραχωρούν τον χώρο τους και τα αυτάκια  τους  ....το τελευταίο πιστέψτε με ειναι ένας πραγματικός Άθλος  !                  ΠΗΓΕΣ      http://frame.bloglovin.com/  http://www.ikariamag.gr/

Πάσχα και Πρωτομαγιά ,ένα μεγάλο τραπέζι στην αυλή της Ικαρίας !

Πάσχα στην Ικαρία Mια διαφορετική κοινωνία...Δεν έχει σημασία πόσο κοντά η μακριά βρισκόμαστε ..σημασία έχει μόνο που πεθυμά να σεργιανίζει η καρδιά μας!

.    ΝΙΚΑΡΙΑ ΜΟΥ 

του Σπύρου Τέσκου                                                                                                                                        Η ελευθερία, η ισότητα και η αλληλεγγύη… μια διαφορετική κοινωνία…

Ο τόπος…

Οι άνθρωποι…

Ο τρόπος ζωής…

Οι παραδόσεις…

Η φιλοσοφία…Οι Ικαριώτες την κρίση την αντιμετωπίζουν όπως όλα τα δύσκολα .Φιλοσοφημένα !Με χαμόγελο και υπομονή <<Κάτι θα βρέξει>> λένε Κι άμα πεινάσουμε υπαρχει εδώ παρακάτω και η θάλασσα που ειναι γεμάτη ψάρια  Κι άμα τα ψάρια δεν μας φτάνουνε υπαρχει και η τσάπα  για τα περιβόλια μας  Άντε στην υγειά μας λοιπόν γιατί 

<<Τούτη η Γη που την πατούμε «όλοι μέσα θε να μπούμε....και στην άχαρη ζωή μας

για να σβήσουν  οι καημοί μας
θέλει γλέντι, έρωτα, τραγούδι

να καεί λοιπον το πελεκούδι για να αναστηθεί η ζωή μας >>Κάπως έτσι λοιπόν οι Ικαριώτες πάνω στο φιλοσοφείν δια του χορού  και του κρασιού φτάνουν μέχρι τα εκατό και δεν τους φτάνουν ...                                    

Τα "μνημόσυνα" είναι ένα έθιμο που εξακολουθεί να τελείται ακόμα και σήμερα ανήμερα της Κυριακής του Πάσχα, κυρίως σε χωριά της Βόρειας Ικαρίας. Αναφέρεται σε προσφορές κρέατος και κρασιού που κάνει μια οικογένεια για τους νεκρούς της. Την τιμητική τους έχουν και τα περίφημα πανηγύρια του νησιού που διοργανώνονται κάθε χρόνο και  φέτος τυχαίνει με το πανηγύρι της πρωτομαγιάς στο μοναστήρι του Μαυριάνου μέσα στο Πάσχα, οπότε και συνεχίζεται αμείωτη η ζεστή ατμόσφαιρα των εορτών.                                            Ελάτε  το Πάσχα,στην Ικαρία να  χόρτασε τε εικόνες, ανθρώπους, φαγητά, κρασιά . Ελάτε να νιώσετε ότι βρίσκεστε  σε ένα άλλο κράτος, όπου οι άνθρωποι βάσει νόμου ειναι  υποχρεωμένοι να γελούν, να πίνουν, να χαίρονται, να μιλούν και να χορεύουν. Κάπως έτσι θα  καταλάβετε  σε τι τόπο μεγάλωσαν αυτοί οι μπαγάσηδες, που θα ’λεγε κι ένας φίλος, και αρνούνται τόσο πεισματικά να γεράσουν. ......                                                        «Δεν έχει σημασία πόσο κοντά ή μακριά είμαστε

Όχι όμως πιο μακριά απ’ την καρδιά μας

Πάντα σίγουροι για μας του ίδιους

Και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία!

Ψάχνω για εμπιστοσύνη και τη βρίσκω σε σένα

Κάθε μέρα για μας είναι κάτι καινούριο.....      Κάθε μέρα ειναι μια Ανάσταση   !