Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παραδοσιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παραδοσιακά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

Η εθιμοτυπία της ημέρας των Χριστουγέννων στην Ικαρία

Φωτογραφία του Sofoklis Glaros.
Εύχομαι καλό απόγευμα και πολύ καλό βράδυ παραμονής Χριστουγέννων!!

Η εθιμοτυπία της ημέρας των Χριστουγέννων στην Ικαρία ορίζει να τρώνε, να «πασχάζουν» με κότα (αυγολέμονο) που για το σκοπό αυτό θυσιαζόταν από το νοικοκύρη, «σφάζει ο πατέρας κότα την παραμονή πάνω στο κατώφλι». «Ησφάζαν κι ητρώασι κότα», γιατί η κότα όπως σκαλίζει το χώμα, σπρώχνει με τα πόδια της, πίσω και, σύμφωνα με τις λαϊκές αντιλήψεις, αποτρέπει, έτσι, τα κακά που πέρασαν.Οι συγγενικοί δεσμοί και οι φιλικές και κοινωνικές σχέσεις των Ικαριωτών ανανεώνονται στα χοιροσφάγια που είναι και πολύ διαδεδομένα τις μέρες αυτών των γιορτών.Στις κοινές εστιάσεις, στα εορταστικά γεύματα, τα οποία περιλαμβάνουν ιδιαίτερα φαγητά και γλυκίσματα, και καταλήγουν στα γλέντια, ή «ζεύκια»: «τα χριστουγιαννόσκολα ’εν απολείπουν οι κρασομεζέδες και το ντόπιο μπρούσκο μαύρο-κόκκινο κρασί .

 Sofoklis Glaros                                                                                                                                      Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε Αν έχεις κόρη έμορφη βαλτινέ στο ζεμπίλι, Και κρέμασετινε άψιλα να μην την φαν οι ψύλλοι. Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε Σ΄ αυτό το σπίτι που ΄ρθαμε τα ράφια εν΄ ασημένια, του χρόνου σαν και σήμερα να ΄νε μαλαματένια Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

"Ξεροτήγανα " Οι μελωμένες δίπλες της Ικαρίας

Σχετική εικόνα
Οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, αυτές τις ντελικάτες λωρίδες ζύμης τις ξέρουμε ως δίπλες. Στην Ικαρία τις λέμε ξεροτήγανα και μου ξυπνούν έντονες αναμνήσεις από τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν μάγειρας και τα έφτιαχνε κάθε Χριστούγεννα. Στο σπίτι υπήρχαν ολόκληρες πιατέλες γεμάτες ξεροτήγανα, τα οποία συνήθως εξαφανίζονταν το πολύ μέσα σε μια - δυο μέρες. Αν μπορείτε να προμηθευτείτε και Ικαριώτικο μέλι για τα ξεροτήγανά σας, τόσο το καλύτερο....👌 Υλικά Κρόκοι από 5 αυγά
1 ασπράδι αυγού
2 κ.σ. βούτυρο
1/4 φλιτζ. ζάχαρη άχνη
1 σφηνάκι κονιάκ
Ξύσμα από 1 μικρό πορτοκάλι
½ κ.γ. βανίλια σε σκόνη
1 κ.γ. μπείκιν πάουντερ
1/4 κ.γ. μαγειρική σόδα
2 ½ – 2 φλιτζ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
Μέλι για το σερβίρισμα
Χοντροκομμένο καρύδι
Κανέλα τριμμένη, σουσάμι ή ζάχαρη άχνη (προαιρετικά)
Παρασκευή 1. Χτυπάμε τους κρόκους και το ασπράδι στο μίξερ μέχρι να αφρατέψουν. Προσθέτουμε σταδιακά το βούτυρο, τη ζάχαρη, το κονιάκ, το ξύσμα πορτοκαλιού και την βανίλια, χωρίς να σταματήσουμε να χτυπάμε.
2. Κοσκινίζουμε το μπέικιν πάουντερ, τη σόδα και 1 φλιτζ. αλεύρι. Τα ανακατεύουμε και τα προσθέτουμε αργά στο μείγμα, χτυπώντας με το μίξερ σε σιγανή ταχύτητα.
3. Με μία λαστιχένια σπάτουλα, ρίχνουμε κι ανακατεύουμε με το χέρι αλεύρι, όσο πάρει ώστε να δημιουργηθεί μια λεία και ελαστική ζύμη. Χωρίζουμε τη ζύμη σε τρεις μπάλες ίδιου μεγέθους. Ρίχνουμε αλεύρι σε έναν πάγκο και χρησιμοποιώντας έναν πλάστη, ανοίγουμε την κάθε μπάλα μέχρι να γίνει ένα λεπτό φύλλο, πάχους περίπου όσο ένα κέρμα. Κόβουμε το κάθε φύλλο σε λωρίδες πλάτους 7 εκ. Τις σκεπάζουμε με μια πετσέτα για να μην ξεραθούν.
4. Σε μια βαθιά κατσαρόλα με βαρύ πάτο, ζεσταίνουμε 10 με 12 εκ. ελαιόλαδο ή άλλο λάδι. Όταν φτάσει τους 180°C, ρίχνουμε τα ξεροτήγανα σε δόσεις. Τα τηγανίζουμε για μερικά δευτερόλεπτα και τα βγάζουμε με μια τρυπητή κουτάλα ή με μια λαβίδα. Τα ακουμπάμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας, να στραγγίξει το πολύ λάδι και τα αφήνουμε να κρυώσουν. Τα σερβίρουμε με ζεστό μέλι, πασπαλισμένα με καρύδια και κανέλα. ... 💖💖💖 πηγή http://www.dianekochilas.com


Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

"Φοινίκια "τα παραδοσιακά μελομακάρονα της Ικαρίας

Τα Φοινίκια  είναι τα παραδοσιακά μελομακάρονα της Ικαρίας. 
    Αποτέλεσμα εικόνας για φοινικια γλυκο ικαριας
    Οι συνταγές της γιαγιάς: Ο κύριος Λεωνίδας Κιουλανής μαζί με την Ιωάννα, τη γυναίκα του, στον Αρμενιστή Ικαρίας που φτιάχνουν τα φοβερά φοινίκια τους👌
    • Είναι μια πανεύκολη συνταγή που βασίζεται στο αγνό παρθένο ελαιόλαδο Ικαρίας 👌και τα μυρωδικά. Επειδή δεν τα σιροπιάζουμε ούτε τα μελώνουμε είναι πιο διαιτητικά από τα κλασικά μελομακάρονα και επίσης μπορούμε να τα τρώμε όλο το χρόνο σαν τραγανά μπισκοτάκια                                                     (ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ  ΤΗΣ  ΙΚΑΡΙΑΣ) – 55 τεμάχια

      ΥΛΙΚΑ
      • 1+1/2 κούπα έξτρα παρθένο ελαιόλαδο
      • 1/2 κούπα φρέσκος χυμός πορτοκαλιού
      • 1 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
      • 1/2 κούπα ζάχαρη
      • ξύσμα από ένα πορτοκάλι
      • 1 κουταλάκι του γλυκού κονιακ
      • 1/2 κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλλο
      • 1/2 κουταλάκι του γλυκού κανέλλα 1/2 κουταλάκι του γλυκού μοσχοκάρυδο
      • 700 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
      • 2 κουταλάκια του γλυκού baking powder

      ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ
      1. Διαλύουμε τη σόδα μέσα στο χυμό πορτοκαλιού ανακατεύοντας καλά με το σύρμα
      2. Σε ένα μεγάλο μπωλ βάζουμε το ελαιόλαδο, το χυμό πορτοκαλιού, τη ζάχαρη και ανακατεύουμε καλά! 
      3. Προσθέτουμε το ξύσμα πορτοκαλιού, το κονιακ, τα μυρωδικά και συνεχίζουμε το ανακάτεμα
      4. Ανακατεύουμε το αλεύρι με το baking powder
      5. Το ρίχνουμε μέσα στο μπωλ με το μείγμα μας ανακατεύοντας με το χέρι από το κέντρο προς τα έξω
      6. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200°C
      7. Στρώνουμε στη λαμαρίνα του φούρνου μία λαδόκολλα
      8. Πλάθουμε τα φοινίκια σε ωοειδές σχήμα και τα τοποθετούμε πάνω στη λαδόκολλα
      9. Αν θέλουμε τα πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη
      10. Ψήνουμε για 20΄λεπτά περίπου ώσπου να πάρουν χρυσαφί χρώμα

        ΚΑΛΗ  ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!✌❤

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Ο μπροστάρης που απλώνει τα φτερά του ...Ικαριώτικος Βρακάδες 2017

Ο καριώτικος χορός, σε όλες του τις παραλλαγές (τσαμούρικος, πηδηχτός, σταυρωτός κ.α.), αποτελούσε ανέκαθεν το κυρίαρχο μέσον καλλιτεχνικής και κοινωνικής έκφρασης των Καριωτών. Γι’ αυτό και οι ίδιοι διακρίνονται για το χορευτικό τους τάλαντο και δε χάνουν ποτέ ευκαιρία να χοροσταλίσουν σε οποιανδήποτε περίσταση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι κατέχουν από πολύ μικρή ηλικία τον τοπικό χορό τους• θεωρείται μάλιστα ένα είδος ντροπής ή αυτοαποκλεισμού από το σύνολο η μη συμμετοχή σε αυτόν. Ετούτη η σχεδόν εγγενώς κοινωνικοποιημένη επιθυμία για χορό, η οποία έλκει την καταγωγή της από τις Διονυσιακές γιορτές, εκφράζει τη λατρεία προς τη ζωή και αποθεώνει τη χαρά της συνύπαρξης.
Έτσι, ο καριώτικος χορός είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένος με την καθημερινή ζωή των Καριωτών και συμπυκνώνει τόσο εύγλωττα την κουλτούρα τους, που φέρει τα διακριτικά χαρακτηριστικά των ίδιων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον μπορεί κανείς τις περισσότερες φορές να καταλάβει αν αυτός που χορεύει είναι Καριώτης ή ξένος. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί να γνωρίζει κανείς τα βήματα του συγκεκριμένου χορού, για να τον χορέψει• πρέπει και να μπορεί να τον ανεμίσει, να αποδώσει το πνεύμα του και την αλήθεια του. Γιατί, ο καριώτικος χορός δεν χορεύεται απλώς, αλλά ενσαρκώνεται: είναι χορός της ψυχής που αγκαλιάζει τις άλλες γνώριμες ψυχές, είναι κοινό αίσθημα κατάνυξης, μέθεξη, τελετουργία.
Με βάση τα παραπάνω, καθίσταται δύσκολο να απομονωθούν τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον καριώτικο έναν τόσο ξεχωριστό και πλούσιο σε συμβολισμούς χορό• εντούτοις, θα μπορούσαμε να εστιάσουμε σε κάποια πιο πρόδηλα γνωρίσματα του.
Καταρχάς, ο καριώτικος χορός χορεύεται αγκαλιαστά. Αυτό δεν είναι μόνο ένα κύριο γνώρισμα του χορού, αλλά και η βασική προϋπόθεση για να υλοποιηθεί. Το αγκάλιασμα τούτο δηλοί τη συντροφικότητα και τους έντονους ψυχικούς δεσμούς των Καριωτών, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.
Συναφές με το προαναφερθέν χαρακτηριστικό είναι και αυτό της εναλλαγής των χορευτών στον κάβο του χορού: όλοι, «γέροι, νιοι και κοπελούδια», περνούν διαδοχικά στον κάβο, για να σύρουν το χορό. Το στοιχείο αυτό αντανακλά την ύπαρξη προοδευτικών κοινωνικοπολιτικών δομών, στις οποίες έχει επιτευχθεί η ισότητα και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των ανθρώπων.
Ένα τρίτο χαρακτηριστικό, το οποίο συνάδει με την φύση του ίδιου του καριώτικου λαού, είναι ο αργός εσωτερικός ρυθμός του, ρυθμός που προσδίδει στις κινήσεις των χορευτών μια μεστή ρευστότητα. Εδώ απηχείται και η φιλοσοφία των Καριωτών, ο ιδιαίτερος (ιδιό-ρυθμος, κατά ορισμένους) τρόπος τους να θωρούν και να βιώνουν τη ζωή με πραότητα και στωικότητα, δίχως βιάση, λες και τους έχει μερώσει απόλυτα η αίσθηση της σχετικότητας του χρόνου.
Η «τεχνική» του καλού χορευτή υπακούει σε αυτήν ακριβώς την αρχή της ψυχικής αρμονίας. Ακόμη και τα τσαλίμια υπαγορεύονται από την εσωτερική μέθη, την αθόρυβη έκσταση, χωρίς μια κίνηση επιτηδευμένη, περιττή ή βεβιασμένη: το κεφάλι κινείται μαλακά πέρα δώθε σα να το σαλεύει ένα ανεπαίσθητο αεράκι, το δεξί ελεύθερο χέρι του πρώτου χορευτή ξανοίγει αργά τον κύκλο του χορού , με την παλάμη στραμμένη προς τα έξω, και ασυναίσθητα επιστρέφει στην κεφαλή σα να θέλει να τη βαστήξει. Τα πόδια, απόλυτα εναρμονισμένα με τις δοξαριές του βιολιού, επιτυγχάνουν ένα συνδυασμό ελαφρότητας και βαρύτητας, έναν στιγμιαίο μετεωρισμό που εναλλάσσεται με πατήματα σταθερά και μαλακά• τα πέλματα δουλεύονται από τα δάχτυλα ως τη φτέρνα σε μια σχεδόν ερωτική επαφή με το χώμα• η μέση είναι λυμένη και ο πισινός λικνίζεται με χάρη• τα μάτια μισοκλείνουν εκστατικά, καθώς η ψυχή συντονίζεται στον κοινό παλμό αυτή της τεράστιας αγκαλιάς που δημιουργούν τα πλεγμένα μπράτσα των χορευτών• τα σώματα ανάλαφρα και ταυτόχρονα γήινα, σα θνητοί Ίκαροι που ίπτανται για λίγο κι ύστερα γέρνουν προς τη γη με μια ενδόμυχη επιθυμία να ενωθούν μαζί της.
Το τελευταίο χαρακτηριστικό που θα μπορούσαμε να διακρίνουμε στον καριώτικο χορό είναι η ελευθερία του. Παρά το ότι πρόκειται για χορό ομαδικό και δομημένο, οι χορευτές μπορούν να εκφραστούν ατομικά• για την ακρίβεια, η ίδια η φύση του χορού δημιουργεί την αναγκαιότητα της προσωπικής ελευθερίας και του αυτοσχεδιασμού. Έτσι, καλός χορευτής – ιδιαίτερα αν είναι στον κάβο του χορού – θεωρείται αυτός που απλώνει τα φτερά του δίχως να καταχράται την ελευθερία των υπολοίπων. Με άλλα λόγια, ο μπροστάρης οιστρηλατεί τους συντρόφους του ενδυναμώνοντας την κυκλωτική φορά του χορού, ώσπου να ενωθεί – με τρόπο απολύτως φυσικό – με τον τελευταίο χορευτή.
Ο καριώτικος χορός καμώνεται καλύτερα στον τόπο που τον γέννησε, μες τον πελαγίσιο αέρα και πάνω σε χώμα ιερό• του πρέπει η απλωσιά του χώρου και του χρόνου, γι’ αυτό και ασφυκτιά μες τις αίθουσες της Αθήνας• του πρέπουν άνθρωποι που σμίγουν αγαπημένα και μουσικές που μπορούν να αποδώσουν το ύφος και το ήθος του. Αυτό είναι και το πλαίσιο της παράδοσης του και μόνον έτσι παραμένει αυθεντικός.
                                          Βένια Νιουνιούσκου

               βίντεο eimai o kanenas

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Το Ξημέρωμα μιας σχεδόν Καλοκαιρινής μέρας

Φαί,κρασί,χορός μέχρι ... το ξημέρωμα από τα βαφτίσια της μικρής μας Αληθινής Να σε χαιρόμαστε πάντα αστέρι της ζωής μας νεραιδούλα μας..να είσαι πάντα γερή ...και Αληθινή ...Καστανιές 18\6\2017




















Δευτέρα 1 Μαΐου 2017

Η Τέχνη του Σαπωνοποιού μέσα από την παράδοση

Αποτέλεσμα εικόνας για Antica preparazione del sapone fatto in casa.
Η κατασκευή του σαπουνιού είναι μια εργασία που την γνωρίζουν ακόμη μερικές γυναίκες και άνδρες στα χωριά, εκτός από τους βιομηχάνους.
Το σαπούνι δεν είναι παλιά εφεύρεση. Οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν κατά καιρούς διάφορα μέσα για την καθαριότητά τους. Από τους αρχαίους χρόνους οι διάφοροι λαοί χρησιμοποιούσαν την αλισίβα, δηλαδή το θολόστακτο. Τούτο ήταν το νερό που έπαιρναν από τη βρασμένη στάχτη. Πήγαιναν μετά τα ρούχα στα ποτάμια ή στις λίμνες , προκειμένου να καθαρίσουν τα ρούχα τους. Το πιο συνηθισμένο μέσο καθαρισμού ήταν το σαπουνόχορτο.
Όταν ο Οδυσσέας βγήκε στο νησί των Φαιάκων - δηλαδή τη σημερινή Κέρκυρα, βρήκε στο ποτάμι τις βασιλοπούλες να πλένουν και να λευκαίνουν τα ρούχα τους. Το πρόβλημα απασχολούσε λοιπόν πλούσιους και φτωχούς.
Για να υπολογίσουν το επίπεδο του πολιτισμού μιας χώρας μετρούσαν, την ποσότητα του σαπουνιού που καταναλώνει κάθε οικογένεια ή και κάθε χώρα.

Αποτέλεσμα εικόνας για L'ARTE DI SAPONE ANNIΕδώ στην Ελλάδα, οι βιομηχανίες σαπουνιών είδαν και έπαθαν να προωθήσουν την παραγωγή στην περιοχή τους....                         Μυτιλήνη Στα τέλη του 19ου αιώνα στον τομέα της σαπωνοποιίας δραστηριοποιούνται πολλές περιοχές της Λέσβου (κυριότερες: Μυτιλήνη, Πέραμα, Πλωμάρι, Παναγιούδα, Ασπροπόταμος, Μόλυβος, Πέτρα, Πολυχνίτος, Αγιάσος) και από τις αρχές του 20ου αιώνα κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα ισχυρά σωματεία. Την ίδια περίοδο, η παραγωγή ήταν πολύ μεγάλη και κατά τον Μιχάλη Στεφανίδη , κυμαινόταν στους 11.000 τόνους σαπουνιού από τους οποίους εξήγαγαν (κυρίως στην Αττάλεια, στη Σμύρνη και στην Κωνσταντινούπολη, καθώς και σε περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, στην Οδησσό και στη Βάρνα), περίπου τους μισούς. Έτσι, η Λέσβος όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Ενθύμιο Σαπωνοποιίας Λέσβου» το 1919 αναλάμβανε το 54% των συνολικών ελληνικών εξαγωγών σαπουνιών και διέθετε το 50% των μεγάλων ατμοκίνητων σαπωνοποιείων                                                 Κρήτη Ο  Λιναρδάκης σαπουνοποιος από την Κρήτη όταν έκανε το πρώτο εργοστάσιο δυσκολεύτηκε πολύ να βρει καταναλωτές. Για να παρακινήσει τον κόσμο να αγοράσει σαπούνι, έγραψε στην διαφήμιση: ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΑΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. Τούτο το έγραφε και στην ψειρόσκονη που έστελνε στο παλάτι. Επειδή όμως διαμαρτυρήθηκαν από το παλάτι, το διόρθωσε και έγραψε: ΤΕΩΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΑΙ. Για να μην κλείσει λοιπόν το εργοστάσιο, οι Λιναρδάκηδες αναγκάστηκαν να βρουν αγορές σε μακρινές και πλούσιες Ελληνικές παροικίες όπως την Κωνσταντινούπολη, την Αλεξάνδρεια και την πάμπλουτη τότε Ρουμανία. Φόρτωναν καΐκια και τα έστελναν εκεί που οι άνθρωποι ήξεραν να πλένονται.                                   Ικαρία Στην Ικαρία τα παλιά χρονια  το σαπούνι ήταν είδος πολυτελείας Το πλύσιμο του σώματος ήταν δύσκολη υπόθεση. Τα προβλήματα ήταν πολλά. Πρώτον το νερό ήταν μακριά γιατί δεν υπήρχαν υδραγωγεία, δεύτερον οι δουλειές τους δεν απαιτούσαν και μεγάλη καθαριότητα γιατί οι περισσότεροι ήταν κτηνοτρόφοι.
Το σαπούνι για να κατασκευαστεί χρειάζεται λάδι και σαπουνόπετρα (καυστικό νάτριο). Πολλοί που δεν είχαν λάδι χρησιμοποίησαν το λίπος που μάζευαν από τα ζώα και ιδίως το χοιρινό. Τούτο όμως δεν καθάριζε καλά τα ρούχα και δεν το προτιμούσαν. Μια πλάκα σαπούνι την εβδομάδα εθεωρείτο για τους Ικαριωτες μεγαλη σπάταλη  και μαλιστα αν καμια νύφη ξεπερνούσε αυτό το όριο οι πεθερές τις επανέφεραν στην τάξη δηλαδή στην αλουσιά (μέσα σε πήλινο τσουκάλι  έβαζαν στάχτη άπο το φούρνο ,καθαρή και κοσκινισμένη και από πάνω έριχναν βραστό νερό ,με αυτό το νερό  έπλεναν το σώμα τους ...)                                                       Στη δεκαετία του 50-60  κατέφθασε από τον Πειραία στο νησί ο Κωσταντης Πορής  Σαπωνοποιός στο επάγγελμα Ήταν τόσο καλός  στη τέχνη του που  καταφερε με την μαστοριά του να κάνει τους Ικαριώτες να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το σαπούνι και τις πεθερές να αφήσουν επιτέλους λεύτερες  τις νύφες τους να σαπουνιζονται  όσο επιθυμούσε η καρδούλα  τους  Αφού λοιπόν καταφερε να ξεπεράσει και αυτόν τον ύφαλο της Καριωτίνας πεθεράς  το σαπούνι μπήκε θριαμβευτικά μέσα στα Ικαριωτικα σπίτια τόσο δε πολύ που δεν προλάβαινε να πηγαίνει στα σπίτια για να  φτιάξει με τα λάδια τους τα σαπούνια

 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΑΠΟΥΝΙΩΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ 
Το σαπούνι για να κατασκευαστεί χρειάζεται λάδι και σαπουνόπετρα (καυστικό νάτριο). . Αργότερα, μέσα στο σαπούνι έριχναν και χρώματα και αρωματικά. Το πράσινο σαπούνι που βγαίνει από το πυρηνέλαιο δεν είναι χρωματισμένο.

Την σαπουνόπετρα την προμηθεύονταν από τον μπακάλη της γειτονιάς που την πούλαγε μέσα σε σιδερένια δοχεία, δίπλα στο σκουράντζο και στον μπακαλέο (έτσι έλεγαν την ρέγκα και τον μπακαλιάρο). Το λάδι το μάζευαν στα σπίτια από τα πιθάρια και από τα κατακάθια των ντεπόζιτων. Το έβραζαν και το ξεχώριζαν από τις ξένες προσμείξεις. Το καθαρό λάδι βγαίνει από άσπρο σαπούνι. Έβραζαν το λάδι μέσα σε ένα μεγάλο λεβέτι (καζάνι) και σε άλλο έβραζαν την σαπουνόπετρα. Μετά έριχναν την σαπουνόπετρα μέσα στο λάδι και με το συνεχές ανακάτωμα, τούτο γινόταν σαν κρέμα. Επειδή το λάδι είναι ελαφρότερο από το νερό ανέβαινε στην επιφάνεια μαζί με την λιωμένη σαπουνόπετρα. Ο χρόνος που θα το έβραζαν ήταν ανάλογος με την τέχνη της μαστόρισσας και την πείρα που διέθετε. Έβαζαν μέσα στην μέση του καζανιού πάνω στο υγρό ακόμη σαπούνι δύο ξύλα σε σχήμα σταυρού, για το καλό. Εάν κάποιος μάτιαζε το σαπούνι τούτο δεν έπηζε και μπορούσε να χαλάσει.
Το υγρό που έχυναν ήταν η λεγόμενη ΔΡΥΜΗ. Με αυτό καθάριζαν σκουριασμένα δοχεία. Έσβηναν τη φωτιά και το σαπούνι κρύωνε. Με ένα πριόνι μετά, έκοβαν το σαπούνι σε τεμάχια και το τοποθετούσαν μακριά από παιδιά και από ζώα. Το έβαζαν επάνω σε σανίδες για να ξεραθεί και να διατηρηθεί.
Τα ξυλαράκια που έβαζαν για το γούρι, για σταύρωμα, στη μέση του καζανιού πριν κρυώσει το σαπούνι, τα χρησιμοποιούσαν και σαν σημάδια, γιατί το κομμάτι αυτό, την πλάκα όπως την έλεγαν, την χρησιμοποιούσαν και στα βαφτίσια. Με αυτό μιας και ήταν ευλογημένο, έπλενε ο παπάς τα χέρια του μετά την βάπτιση για να φύγουν τα λάδια.
Την ώρα που έβραζε στο καζάνι, το ανακάτωναν και έλεγαν: Φτου, Φτου Πάτο - κορφή- φτου...φτου... Τούτο σήμαινε: Να μην ματιαστεί και όλο το περιεχόμενο από τον πάτο ως την κορυφή να γίνει όλο σαπούνι.

Επίσης το τοποθετούσαν σε σκιερό μέρος για να μη λιώνει από την ζέστη. Επειδή το πλύσιμο γινόταν στις αυλές, τα κομμάτια του σαπουνιού που έπεφταν στο έδαφος, τα έτρωγαν οι πεινασμένες κότες και τα γουρούνια. Το κομμάτι του σαπουνιού που συνέχεια μίκραινε το λέγανε ΑΠΟΛΥΦΑΔΙ. Έτσι λέγανε και κάποιον αδύνατο άνθρωπο.
Σε κάθε παρτίδα που κατασκεύαζαν και ανάλογα με την οικογένεια που είχε ο κάθε ένας και τα υλικά που διέθετε, μπορούσε να παράγει από τριάντα μέχρι ογδόντα οκάδες σαπούνι.
Η τιμή του σαπουνιού είχε μιάμιση φορά πάνω από την τιμή του λαδιού.

Σήμερα το σαπούνι της ελιάς κερδίζει βήμα-βήμα την παλιά του αίγλη, με εκατοντάδες μικρούς παραγωγούς στη χώρα και την επιστροφή στην κατ’ οίκον παρασκευή. Λυπηρό είναι το γεγονός ότι στο εξωτερικό απολαμβάνει πολύ μεγαλύτερης εκτίμησης απ’ ότι στη χώρα μας με τη ζωντανή ακόμα παράδοσή του στα χωριά. Σε πλάκες, σε ρευστή μορφή ή σε τρίμμα, με βότανα και αιθέρια έλαια, για το πλυντήριο, για πλύσιμο στο χέρι, για το σώμα, το πρόσωπο, τα μαλλιά, το άλλοτε απλό και κατά κανόνα υπόλευκο σαπουνάκι, απέκτησε ποικιλία συστατικών, χρήσεων και χρωμάτων. Επειδή, όμως, εκεί που υπάρχει ζήτηση υπάρχει και η βρωμιά της κερδοσκοπίας και της απόκρυψης στοιχείων,θα πρέπει  ανάμεσα στις πλάνες και τις αλήθειες να βαδίσουμε με υπομονή  μαστοριά, και βαθιά γνώση αυτής της εκπληκτικής τέχνης , της τέχνης του Σαπωνοποιού !      Σήμερα που η τάση για λιγότερα χημικά στη ζωή μας κερδίζει έδαφος, το σαπούνι ελαιολάδου ατενίζει το μέλλον με καλύτερους οιωνούς. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν: Σαπούνι από ελαιόλαδο , made in Greece.    !    
           
  
Αναφορέςhttp://laografos.pblogs.gr/2008/02/o-sapoynopios.html ΑΛΩΝΙΑΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ -ΛΟΓΙΣΤΗΣ - ΦΟΡΟΤΕΧΝΙΚΟΣ  Α ΤΑΞΗΣ ,  

www.prosvasis.com  www.anazitisis.net φωτογραφιες http://3.bp.blogspot.com/-.jpg     https://encrypted-tbn3.gstatic.com

Κυριακή 2 Απριλίου 2017

ΘΕΟΔΩΡΑΚΕΙΟ Μουσείο-Μνημείο Αγώνων και Συμφιλίωσης ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Ο ΜΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ 1947-1948
 
Ελάτε να  ακολουθήσουμε τον Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια της εξορίας του στην Ικαρία (1947-1948). Είναι ένα οδοιπορικό μνήμης που ταξιδεύει στην Ικαρία 
H Ικαρία είναι γνωστή για πολλούς κυρίως σαν τόπος εξορίας, ιδιαίτερα μετά το Β΄παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια η Ικαρία ήταν ένα από τα νησιά που δεν είχε φυσικά λιμάνια και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός της σχετικής απομόνωσης των κατοίκων της για δύο εκατονταετίες την καθιστούσε τόπο κατάλληλο για εξορία απ' όπου δύσκολα κανείς μπορούσε να ξεφύγει. Ο Μεταξάς εξόρισε όλους σχεδόν τους πολιτικούς του αντιπάλους σε διάφορα νησιά και αρκετούς στην Ικαρία π.χ τον αρχηγό του αγροτικού κόμματος Μυλωνά. Και πάλι αναπτύχθηκαν στενές ακόμη και οικογενειακές σχέσεις με τους κατοίκους. Σε σχέση με άλλα νησιά αυτοί οι πολιτικοί εξόριστοι ήταν λιγοστοί. Όταν όμως ξεκίνησε ο εμφύλιος σπαραγμός, λιγοστοί το 1946 , μέγας αριθμός το 1947, όσοι για διάφορους λόγους δεν ανέβηκαν στα βουνά και ακριβώς για να εμποδιστούν να βοηθήσουν τους συμμορίτες οδηγήθηκαν στην Ικαρία. Για τρία χρόνια περίπου ήταν περισσότεροι οι εξόριστοι από τους κατοίκους. Χιλιάδες και αντί να δημιουργηθούν προβλήματα όπως θα ήταν αναμενόμενο έλαμψε η ανθρωπιά, η αγάπη. Ανεξάρτητα από πολιτικές ιδεολογίες όλοι άνοιξαν τα σπίτια τους και τις αγκαλιές τους στους εξόριστους. Κι εκείνοι έκπληκτοι ανταποκρίθηκαν με ένα σφιγμένο χαμόγελο γλυκό και πικρό μαζί. 

Στην Ικαρία βρέθηκε και ο διαπρεπής μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μαζί με άλλους πολιτικούς εξόριστους. Ο σπουδαίος Έλληνας διέμενε στο ορεινό χωριό Βρακάδες. Στο ίδιο χωριό φιλοξενήθηκαν εκείνη την εποχή 200 περίπου πολιτικοί εξόριστοι
Εβδομήντα χρόνια μετά, το «σπίτι – μνημείο αγώνα και συμφιλίωσης Μίκης Θεοδωράκης» γίνεται παγκόσμιο σύμβολο και ανοίγει τις πύλες του για να δεχθεί το προσκύνημα του κόσμου.Φωτογραφία της Eleni Fotinou.


Το σπίτι μας με τους σκορπιούς

1947





* Α
Ο καθένας θα ‘χει βρεθεί σε παρόμοιες στιγμές. Υπάρχουν δεσμίδες από ζεστές επικλήσεις. Πράσινες, κίτρινες, μωβ, που ανεβαίνουν από κάθε φυτό. Η θάλασσα φυσά θυμωμένα είτε ήρεμα, τις τυλίγει και τις διευθύνει ψηλά στο υπομονετικό μας σπίτι. Θα ‘πρεπε να σας μιλήσω γι’ αυτό το σπίτι. Η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισμένων βουνών. ‘Εχει κάτι από το συρτό θρήνο.Φωτογραφία της Eleni Fotinou.

* Β
Ευθύς εξ αρχής θα διακρίνει κανείς το τείχος των δέντρων που τυλίγονται ολόγυρά του με φροντίδα και στοργή. Υπάρχει ανάμεσά τους η απόσταση των ισοδύναμων ανθρώπων, η απόσταση ανάμεσα σε δυο όμοιες αχτίνες που κατευθύνονται από το βάθος της θάλασσας προς δύο απομονωμένους γλάρους.

* Γ
Με πέντε βήματα αγγίζεις από τη ρίζα των δέντρων τις ξασπρισμένες πέτρες που υποβαστάζουν την υπομονή και τα όνειρα του σπιτιού μας. Το χαμόγελό του είναι πάντα βεβιασμένο. Η γνώση του τροχίζεται απ’ τους σκορπιούς και το βορινό άνεμο που φοβισμένος το παρακάμπτει συχνά όταν μέσα στις νύχτες του Δεκεμβρίου αλλοιθωρίζει προς την απέραντη θάλασσα με τα μάτια πύρινα και προκλητικά.

* Δ
‘Επειτα απο ένα συγκρατημένο και ήρεμο όνειρο ξύπνησε αντικρύζοντας την καταματωμένη θάλασσα ως τις ρίζες της γης. Αναταράχτηκε από τις χιλιάδες λεπτές και φευγαλέες μυρωδιές που κυνηγιούνται με τις πεταλούδες και τις μέλισσες πάνω στο κάτασπρο σεντόνι του ‘Ηλιου. ‘Ηταν καιρός να εξακοντίσει την πρώτη του σκέψη προς το στερέωμα που το συγκρατούσε στο χώμα με συγκατάβαση και ειρωνία. ‘Ισως να μη γνώριζε που το πλοίο μας διέσχιζε ήδη το Αιγαίο κι ακόμα πως πριν γεννηθούν οι μητέρες μας είχε αποφασιστεί ο ερχομός μας εδώ ψηλά.

* Ε
Δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε το βεβιασμένο του χαμόγελο καθώς και την παράξενη συνήθεια να προσκαλεί τ’ αδέσποτα σύγνεφα που τριγυρίζουν ψαχουλεύοντας στο λόγγο και τις πλαγιές του βουνού. ‘Ετσι δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τα μάτια μας, δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε σ’ αυτή την απότομη και βάρβαρη μεταλλαγή ανάμεσα στο φως και την πάχνη, στο κύμα και τη συρτή φωνή που εξακοντίζεται τόσο συχνά προς το δυτικό Αιγαίο. Χάνουμε έτσι το πρόσωπό μας καθώς γινόμαστε ένα με τα παράξενα όνειρά του που ενώ έχουν αγκυροβολήσει στις σφραγισμένες εποχές προεκτείνονται προς τα μακρινά σημεία που ειρωνεύονται τους κύκλους και τις επανόδους.


* ΣΤ
Υπάρχει εν τούτοις κάτι που ενώ δεν τραβά σε δένει σφιχτά. Νομίζεις ότι προεκτείνεσαι διαρκώς προς τα μπρός ενώ τα ίχνη σου μπλέκονται μες στις ρίζες των θάμνων που σε περικυκλώνουν με θανάσιμη χαρά.
Θα ‘ρθει και για σένα η όμορφη εποχή !

Φωτογραφία της Eleni Fotinou.
* Ζ
Θα πρέπει τώρα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του. Την ήρεμη αφήγηση κάτω απ’ το θόλο των κουμαριών. Τον τελείως απόκρυφο έρωτά του για την νοτιοανατολική πηγή. Τη νοσταλγία των ξασπρισμένων του τοίχων που ήταν συνηθισμένοι ν’ αγναντεύουν προς το Αιγαίο τους κουρσάρους καθώς γύριζαν ανήσυχοι τα κεφάλια για να χαιρετήσουν με σεβασμό και φόβο. Προ παντός όμως η φροντίδα του από αιώνες ήταν αυτός ο ατέλειωτος κι ανώφελος αγώνας που γίνεται μέσα του ανάμεσα σ’ ό,τι υπήρχε και σ’ ό,τι ήρθε.


* Η
Αυτή την ώρα ο ορίζοντας εξαφανίζεται κάτω από την πίεση του ουρανού και το ανέβασμα της θάλασσας. Υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα το αίσθημα της κατανόησης. Στα μικρά σύγνεφα που ταξιδεύουν προς τον ήλιο αντιμάχονται η αγάπη με το μίσος. Σε λίγο το φως θα ισομοιραστεί εφ’ όσον ο ήλιος εξαλείψει τις σκιές και τους ενδοιασμούς που τον οδηγούν στην οδυνηρή και χιλιοτραγουδισμένη του πτώση. Η τελευταία αχτίνα οδηγείται προς τον γνώριμο δρόμο του σπιτιού μας. Τη δεχόμαστε ήρεμα δίχως φωνές. Θα συνομιλήσουμε όλη τη νύχτα μαζί της. Θα ονειρευτούμε μαζί.

Φωτογραφία της Eleni Fotinou.
* Θ
Υπάρχει μια αναγκαιότητα που διανοίγει ανάμεσα στα σύννεφα μακρύ και ανήσυχο δρόμο. Απ’ αυτόν θα περάσουν οι σκέψεις του σπιτιού μας, οι σιωπηλές του έγνοιες για κάθε τι που πιστεύει στη ζωή. Όλοι απορούν για το βάθος του βλέματός του. Ξεσκίζει κατάβαθα τους σκλάβους της Νότιας Αφρικής όπως και τα αιχμάλωτα θηρία των ζωολογικών κήπων της Ευρώπης. Από κει πάλι έρχονται αγκαλιασμένα τα όνειρα του κόσμου με ανοιχτά και βρώμικα τραύματα. Μπορεί κάθε στιγμή να δεις την ατέλειωτη φάλαγγα που κάνει τους σκορπιούς να αναδιπλώνονται με ανατριχίλα..


* Ι
Βλέπετε πως όλο παρασύρομαι απ’ αυτήν την αργυρή αντανάκλαση που μου δίνει την αυταπάτη πως είμαι αδερφός των σκορπιών, παιδί των τοίχων και των στοχασμών του σπιτιού μας. Σας υποσχέθηκα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του.
Φωτογραφία της Eleni Fotinou.


* Κ
Σήμερα η μέρα ήρθε αθόρυβα. Το φως κλιμακώνεται στην ήρεμη θάλασσα σχηματίζοντας μια φωτεινή σκάλα που συνεχίζεται απ’ τις γραμμές του ορίζοντα. Θα μπορέσω ίσως να τοποθετήσω δίπλα δυο σκέψεις που να έχουν το θάρρος να αλληλοκοιταχτούν στιγμιαία στα μάτια; Όμως αυτή η ησυχία μου επιτρέπει ν’ ακούω τον παράξενο σάλο που γίνεται εντός μου... Όσο κι αν θέλω να το ξεφύγω είμαι παιδί των στοχασμών του, είμαι αδερφός των σκορπιών του. Δεν ανέχεται μέσα μου αυτό που υπάρχει εκείνο που έρχεται.. Πώς θέλετε λοιπόν ν’ αρνηθώ τη γενιά μου, να επιτρέψω να δώσουν τα χέρια που τρέμουν από το μίσος, να κοιταχτούνε στα μάτια που χάνονται απ’ το ακόρεστο πάθος, ν’ αγκαλιαστούνε κραυγές που ξεσκίζονται απ’ την ανατριχίλα; ΕΧΘΡΟΙ ΜΕ ΕΧΘΡΟΙ ;Φωτογραφία της Eleni Fotinou.

* Λ
(Το βράδυ καθόμαστε κι αγναντεύουμε τη θάλασσα. Τραγουδάμε σιγά... Συχνά σιωπούμε κοιτάζοντας κάτω. Μας στεναχωρεί αυτή η συνεχής παρακολούθηση. Θέλουμε πολύ να μείνουμε μια στιγμή μόνοι με συντροφιά μας μονάχα τους σκορπιούς και τους τοίχους).


ΙΚΑΡΙΑ  1947
(17 - 21   ΙΙΧ)                                                                                                               Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχασε ποτέ το θάρρος του στο σπίτι µε τους µαύρους σκορπιούς στην Ικαρία, «που έχει κάτι από συρτό θρήνο και η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισµένων βουνών», όπως γράφει στο ποίηµά του, κι ας ήταν µόλις είκοσι ενός ετών.
«Στις φυλακές και τις εξορίες ονειρευόµουν µια καινούρια, ελεύθερη και ιδανική κοινωνία. Γι” αυτή τη νέα κοινωνία βιαζόµουν να γράψω µουσικά έργα. ∆εν έκανα µουσική για να παιχτεί σε µια αίθουσα, έγραφα για όλο το λαό, είχα εξιδανικεύσει την Eλλάδα, ήµουν ουτοπιστής!», έχει πει ο Μίκης, το έργο του οποίου είναι γεµάτο εικόνες και οράµατα κοινωνικά και πολιτικά.
ΠΗΓΕΣ http://www.athenstimeout.gr/ toxwni.gr http://www.mikistheodorakis.gr/el     Ένα 

ευχαριστω απο καρδιας για τις όμορφες φωτογραφίες της 
Eleni Fotinou