Ρετσίνι, το δάκρυ των δέντρων

Τι είναι η ρητίνη
Ορισμένα κωνοφόρα δένδρα, όταν τραυματιστούν από διάφορες αιτίες (άνεμο, φωτιά, κεραυνό ή κ.ά.) εκκρίνουν ένα πυκνόρρευστο, κολλώδες, άχρωμο υγρό, τη ρητίνη, η οποία καλύπτει την πληγή και προστατεύει το δένδρο από προσβολές υγρασίας, σήψης και ξυροφθόρων εντόμων. Η ροή της ρητίνης γίνεται μέσω των ρητινοφόρων αγωγών, οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους δημιουργώντας ένα «δίκτυο συγκοινωνούντων αγγείων».

Χρήσεις της ρητίνης
Η χρήση και παραγωγή της ρητίνης είναι γνωστή στον άνθρωπο από την αρχαιότητα.  Η αρχαιότερη ιστορική αναφορά παγκοσμίως είναι αυτή του Θεόφραστου στην «περί φυτών πραγματεία» του, το 300 περίπου π.χ. στην οποία αναφέρει λεπτομερώς τη μέθοδο συλλογής ρητίνης στην εποχή του καθώς και τη μέθοδο παρασκευής της κολοφώνιας πίσσας. Οι αρχαίοι λαοί, όπως Κινέζοι, Ιάπωνες και Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν τη ρητίνη για την παραγωγή λάκκας και βερνικιών. Είναι επίσης γνωστή η χρήση της στη στεγανοποίηση των ξύλινων πλοίων, την παρασκευή του υγρού πυρός (εύφλεκτης πολεμικής ύλης) κατά το μεσαίωνα, αλλά και στην παραγωγή της ρετσίνας και εμπλάστρων για ιατρικούς σκοπούς. 
Σήμερα χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη παραγωγής ποικιλίας βιομηχανικών προϊόντων.

• Το τερεβινθέλαιο (κοινώς νέφτι) –το υγρό απόσταγμα της ρητίνης– χρησιμοποιείται κυρίως ως διαλυτικό στην παρασκευή,  χρωμάτων, αρωμάτων, καλλυντικών, φαρμάκων, κλπ.
• Το κολοφώνιο –το στερεό απόσταγμα της ρητίνης– χρησιμοποιείται στην τυπογραφία, υφαντουργία, μεταλλουργία, καθώς και στην παρασκευή ποικιλίας προϊόντων όπως, , αντιδιαβρωτικά, αρωματικά κεριά, αδιάβροχα υλικά, τεχνητά δόντια, έμπλαστρα, συντηρητικά, προσθετικά γεύσης, χρώματα, φάρμακα, χαρτόκολλες, διάφορα γαλακτώματα, τσίχλες κλπ.
• 1 Μαστίχα είναι ουσία ρητινώδης που τρέχει από τομές που γίνονται στον κορμό των κλαδιών της «πιστάκης σχίνου της μαστιχοφόρου ή χιακής». Η μαστίχα πέφτει σε σταγόνες που είναι εξωτερικά άσπρες και όταν σπάζουν είναι μέσα διαφανείς και κιτρινωπού χρώματος. Μαλακώνει στους 90^ο και λιώνει στους 120^οC
  2. Κολοφώνιο είναι το στερεό υπόλοιπο που μένει από την απόσταξη της ρητίνης πευκοειδών, αφού φύγει όλο το νερό και το νέφτι. Είναι ρετσίνι κατώτερης ποιότητας, σπάζει εύκολα και έχει οξύτητα. Το χρώμα του είναι από ανοιχτό κίτρινο έως σκούρο καφέ, ανάλογα με την προέλευση και τον τρόπο που παρασκευάζεται.
     Το ρετσίνι του πεύκου χρησιμοποιείται χωρίς κατεργασία για την παρασκευή της ρετσίνας (ρετσινωμένου κρασιού). Η χρήση αυτή του ρετσινιού είναι πολύ παλιά και πιστεύεται ότι πρωτοχρησιμοποιήθηκε σαν στεγανωτικό των αμφορέων με τους οποίους διατηρούσαν και διακινούσαν το κρασί.
     Διαπιστώθηκε ότι το κρασί αφενός δεν αλλοιωνόταν εύκολα και αφετέρου αποκτούσε μια χαρακτηριστική ευχάριστη γεύση. Έτσι άρχισε η προσθήκη του ρετσινιού κατά τη διάρκεια της ζύμωσης των κρασιών για την παρασκευή της διεθνώς φημισμένης ρετσίνας.
     Το ρετσίνι εξαιτίας της αντιμικροβιακής του δράσης χρησιμοποιόταν για την επούλωση των τραυμάτων. Σε μερικές περιπτώσεις «παραδοσιακής ιατρικής» χρησιμοποιούταν μέχρι πριν λίγα χρόνια για το έλκος του στομάχου. Στο πάνω μέρος των «σπιθαριών»
     (όπου  γινόταν η προσωρινή αποθήκευση του ρετσινιού) συγκεντρώνονταν –λιωμένο απ’ τον ήλιο- ένα υγρό που το έλεγαν «ντραμντίνα» (ή τρεμεντίνα).Το υγρό αυτό ήταν πολύ αποτελεσματικό για την επάλειψη τραυμάτων και τη δημιουργία εμπλάστρων. Το έπαιρναν το έβαζαν σε βάζα, οπότε σκληραίνονταν λίγο εξωτερικά και από μια οπή που άνοιγαν στην επιφάνειά του το έβγαζαν λίγο – λίγο, ως παχύρευστο υλικό.
  3. Δάμμαρη είναι ρετσίνι δέντρων και φυσικά υπάρχουν διάφορες ποιότητες. Η καλύτερη είναι το Batavia Dammar από την Ινδονησία.
  4. Γκόμα λάκα ή «Λάκκειον Κόμμι» (Shellack) ανήκει στην κατηγορία των μαλακών ρετσινιών και κατασκευάζεται με βράσιμο από δέντρα των Ινδιών όπου με τσιμπήματα κάνουν τα δέντρα να αποθέτουν την κίτρινη ουσία λάκας. Η κοινή ποιότητα είναι η κίτρινη γκόμα λάκα που πουλιέται σε λεπτά φύλλα. Υπάρχει και λευκή γκόμα λάκα που αποχρωματίζεται με χλωρασβέστιο (υποχλωριώδες ασβέστιο). Αυτή δεν είναι σε σχήμα λεπτών φύλλων, αλλά σαν πλεξούδες με μια μεταξένια γυαλιστερή υφή. Χρησιμοποιείται για ευγενές φινίρισμα επίπλων.
  
  
  5. Κοπάλη ή κοπάλιον (Kopal) είναι συνοπτικό όνομα διαφόρων ρετσινιών που προέρχονται από ειδικά δέντρα της Αφρικής και της Αμερικής. Η προέλευση και το είδος του δέντρου παίζουν σπουδαίο ρόλο στην ποιότητα και υπάρχουν κοπάλια μαλακότερα από την δαμμάρη ενώ άλλα είναι σκληρά σαν πέτρα.
  6. Ήλεκτρο-Κεχριμπάρι είναι ρετσίνι κωνοφόρων δέντρων σε απολιθωμένη κατάσταση και βρίσκεται συνήθως στη θάλασσα ( στην Βόρεια  θάλασσα βρίσκονται τα πιο ανοιχτόχρωμα). Έχουν βρεθεί κοιτάσματα σε πάρα πολλές περιοχές της γης και σε πάρα πολλές αποχρώσεις. Οι συνηθέστεροι χρωματισμοί είναι από κιτρινωπό έως το ημιδιαφανές κόκκινο αλλά έχουν βρεθεί και δείγματα με λευκή, πρασινωπή, και καστανή απόχρωση. Χαρακτηριστική ιδιότητα του είναι ότι με την τριβή ηλεκτρίζεται αρνητικά και μπορεί να έλκει μικρά σωματίδια. Η πρώτη αυτή διαπίστωση αλλά και η μελέτη των ιδιοτήτων του, σύμφωνα με την ιστορία, έγιναν από τον Αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Θαλή τον Μηλίσιο. Η επίσημη ονομασία του είναι ΗΛΕΚΤΡΟ, η οποία είναι η αυθεντική αρχαία ελληνική λέξη.

ΜΙΚΡΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Ξέρεις πόσο θρεπτικά και υγιεινά είναι τα αμπελόφυλλα;

Όταν βλέπεις αμπελόφυλλα, μάλλον το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στον νου είναι τα ορεκτικά ντολμαδάκια. Όμως η συμμετοχή τους σε νόστιμες συνταγές δεν είναι εφεύρεση των νεότερων χρόνων. Στην αρχαία εποχή τα καταπράσινα αμπελόφυλλα (ή κληματόφυλλα) συμβόλιζαν για τους προγόνους μας την ευημερία, μια βρώσιμη ευημερία που έφτανε μέχρι την κουζίνα τους για να τυλίξει ρύζι, κρεμμύδι, αρνίσιο κρέας και να δώσει πικάντικη και γλυκιά γεύση στα εδέσματα. Αλλά και βιταμίνες, μέταλλα και άλλες πολλές θρεπτικές και θεραπευτικές ουσίες.

Χάλκινα και βιταμινούχα

Τα δυνατά σημεία των αμπελόφυλλων είναι η μεγάλη ποσότητα βιταμίνης Α, Κ και χαλκού που περιέχουν. Αν προσθέσουμε και τις λοιπές θρεπτικές τους ουσίες, όπως ωμέγα-3 και ω-6 λιπαρά, βιταμίνη C, βιταμίνες Β (Β1 – θειαμίνη, Β2 – ριβοφλαβίνη, Β3 – νιασίνη, Β5 – παντοθενικό οξύ και φυλλικό οξύ), ασβέστιο, σίδηρο, κάλιο, μαγνήσιο, φώσφορο, μαγγάνιο, πρωτεΐνες και φυτικές ίνες, ανεβαίνουν ψηλά σε διατροφική εκτίμηση. Αποτελούν υγιεινή επιλογή για τους διαβητικούς, αφού έχουν χαμηλό γλυκαιμικό φορτίο, ενώ κατατάσσονται στις αντιφλεγμονώδεις τροφές λόγω των φυσικών αντιοξειδωτικών που περιέχουν.

Για τα πρησμένα πόδια

Σύμφωνα με έρευνες, το εκχύλισμα αμπελόφυλλων από κόκκινα σταφύλια έχει θεραπευτική δράση στη χρόνια φλεβική ανεπάρκεια (όταν το αίμα δεν μπορεί να επιστρέψει εύκολα από τα πόδια στην καρδιά) μειώνοντας το οίδημα στα πόδια. Αυτό οφείλεται στα φλαβονοειδή που περιέχουν. Ειδικά τα κόκκινα αμπελόφυλλα χρησιμοποιούνταν παλιά στη λαϊκή ιατρική των μεσογειακών χωρών ως κατάπλασμα για πρησμένα πόδια, για να βελτιώσουν την αιμοκυκλοφορία και να θωρακίσουν τα τοιχώματα των αγγείων των κάτω άκρων.

Πότε κυκλοφορούν

Φυσικά τα αμπελόφυλλα πρέπει να προτιμώνται φρέσκα και όχι από κονσέρβα, επειδή τα συντηρημένα περιέχουν πολύ νάτριο. Τα φρέσκα ξεμυτίζουν στις λαϊκές αγορές και τα μανάβικα συνήθως τον Ιούνιο. Σε κάποια αμπέλια τα μαζεύουν (με προσοχή, για να μην τραυματίσουν την κληματαριά) ήδη από τον Μάιο. Πρέπει να είναι τρυφερά, χωρίς πολλά «νεύρα», να μην έχουν μεστώσει και, κυρίως, να προέρχονται από αμπέλι που δεν έχει ραντιστεί με φυτοφάρμακα, γιατί αλλιώς είναι τοξικά. Επιστήμονες της αμπελουργικής ομάδας του ΤΕΙ Κρήτης σκοπεύουν να τα φέρνουν στο τραπέζι φρέσκα από τον Μάρτιο κιόλας, χάρη σε μια νέα πειραματική καλλιέργεια βιολογικών πρώιμων σταφυλιών. Η γευστικότητά τους είναι ανάλογη με το είδος του σταφυλιού.

Πώς συντηρούνται

Τα φρέσκα αμπελόφυλλα μπαίνουν στην κατάψυξη κατά ομάδες (σε ματσάκια π.χ. των 10 φύλλων μέσα σε σακούλα ειδική για τρόφιμα). Προηγουμένως πρέπει να έχουν ξεπλυθεί καλά και να έχουν στεγνώσει (κάποιες νοικοκυρές τα ζεματίζουν σε καυτό αλατόνερο με λίγο λεμόνι ή ξίδι και μετά τα βουτούν ξανά σε κρύο νερό). Διατηρούνται μέχρι την επόμενη σοδειά.

Τα αμπελόφυλλα στην τέχνη

Οι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν κατά κόρον το αμπελόφυλλο ως πέπλο σεμνότητας για να καλύψουν τα γεννητικά όργανα των γλυπτών τους. Την εποχή της ιταλικής Αναγέννησης φύλο αμπέλου (και όχι φύλλο συκής) κάλυπτε τα επίμαχα σημεία των γυμνών αγαλμάτων. Παράδειγμα το άγαλμα του Ερμή που κρατάει το κηρύκειο (το γνωστό ραβδί ελιάς με τα δύο τυλιγμένα φίδια) στο Βατικανό. Πάντως η πιο χαρακτηριστική καλλιτεχνική απεικόνιση με φύλλα της αμπέλου παραμένει πάντα αυτή του Βάκχου στεφανωμένου με κληματόφυλλα.

Τον 19ο αιώνα στα ιατρικά βιβλία οι ασθενείς απεικονίζονταν επίσης με φύλο αμπέλου στα επίμαχα σημεία.

 Golden Magazine

Πετιμέζι: Ιδιότητες και συνταγή

Παχύρρευστο σιρόπι που φτιάχνεται βράζοντας τον μούστο. Πλούσιο σε ενέργεια, σίδηρο και ασβέστιο. Δεν περιέχει συντηρητικά, χρωστικές, ζάχαρη. Διατηρείται για πολύ καιρό εκτός ψυγείου. Συγκεντρώνει τα περισσότερα θεραπευτικά συστατικά του σταφυλιού και συνήθως χρησιμοποιείται :

• αυτούσιο όπως είναι σε μικρά “πρωινά σφηνάκια” για άμεση ενεργειακή ενδυνάμωση : άριστη πηγή σιδήρου (αναιμίες) καταπραϋντικές ιδιότητες λαιμού, αντικαταθλιπτικό
• για μαριναρίσματα στην μαγειρική, ιδιαίτερα με ξύδι σε γλυκόξυνες σάλτσες και γιά βαλσάμικες σαλάτες
• στην ζαχαροπλαστική ως γλυκαντική ουσία σε ροφήματα, γιαούρτι, μουστοκούλουρα και ιδιαίτερα σιρόπι σε σπιτικές τηγανίτες

Θρεπτική αξία (% ανά 100 γρ.) / Υδατάνθρακες 80.9 / Λιπαρά 0.4 / Πρωτεΐνες 0,9 / Θερμίδες 33 / Ασβέστιο 74mg / Φωσφόρος 40 mg / Σίδηρος 1,2mg

Το σκούρο αυτό παχύρρευστο ελιξίριο γλυκαίνει τον ουρανίσκο του ανθρώπου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σήμερα, το πετιμέζι, το κολλώδες σιρόπι που φτιάχνεται βράζοντας και ξαφρίζοντας τον μούστο (τον χυμό των πατημένων σταφυλιών πριν αρχίσει η διαδικασία της ζύμωσης), το βρίσκουμε σε περιοχές και σε χωριά σε όλη την Ελλάδα όπου οι κάτοικοι παράγουν το δικό τους κρασί και σε επιλεγμένα ράφια ορισμένων καταστημάτων στις πόλεις. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δημιουργήσει ένα είδος αξιολογικής κλίμακας για τον μούστο που διαφοροποιούσε το γλυκαντικό από το πόσο είχε βράσει και πήξει. Υπήρχε ο γλεύκος που εκτιμάται ότι ήταν κάτι που έμοιαζε με τον φρέσκο μούστο από υπερβολικά ώριμα σταφύλια. Το έψημα ήταν συμπυκνωμένος χυμός σταφυλιών με την πυκνότητα του μελιού, που συχνά αντικαθιστούσε το τελευταίο. Ο εψετός ήταν λίγο λιγότερο πυκνός.

Στη σύγχρονη κουζίνα, το αρχαίο αυτό γλυκαντικό βλέπει μια κάποια αναγέννηση, οι χρήσεις του επεκτείνονται πέρα από τη σφαίρα της ζαχαροπλαστικής και προστίθεται σε πιάτα με κρέατα, ψάρια και λαχανικά, σε σάλτσες και ντρέσινγκ προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των σύγχρονων Ελλήνων γαστρίμαργων για κάτι παραδοσιακό, αλλά και καινούργιο. Το πετιμέζι δρα και ως συντηρητικό στη χωριάτικη κουζίνα, ιδίως στα γλυκά του κουταλιού με μελιτζάνα και κολοκύθα. Το πετιμέζι περιχύνεται πάνω σε ψημένο ψωμί, σε τσαλέτια (τηγανίτες από μπομπότα- γλυκός χυλός με βάση το αλεύρι- ένα παλιό πιάτο από τη Σάμο), σε μικρές χορτόπιτες από την Τήνο όπως η φεσκλόπιτα, σε περισσότερα πιάτα στην παραδοσιακή κουζίνα και τουλάχιστον σε ένα γλυκόξινο πιάτο με ψάρι, το σαβόρο, σε διάφορες εκδοχές από τις Κυκλάδες.

Για να φτιάξουμε δύο λίτρα πετιμέζι, χρειαζόμαστε με 5 λίτρα φρέσκου μούστου και 2 κύβους 5 εκ. από μπαγιάτικο ψωμί. Ρίχνουμε τον μούστο σε μια μεγάλη κατσαρόλα μαζί με το ψωμί. Τα ζεσταίνουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά. Μόλις αρχίζει να σιγοβράζει, ξαφρίζουμε την επιφάνεια με ένα μεγάλο κουτάλι. Πετάμε τον αφρό. Το κάνουμε συνεχώς, καθώς σιγοβράζει ο μούστος. Μαγειρεύουμε μέχρι να μειωθούν τα 5 λίτρα σε περίπου 2. Θα γίνει ένα παχύρρευστο και κολλώδες μείγμα, με πυκνότητα περίπου ανάμεσα σε αυτή του λαδιού και του μελιού. Το αφήνουμε να κρυώσει στην κατσαρόλα και το αποθηκεύουμε σε ένα καθαρό βάζο σε δροσερό, σκοτεινό μέρος.http://www.agrotikabook.gr/

Το άνθος του αλατιού : το «λουλούδι» της αλυκής

Στο γαλλικά το λένε… fleur de Sel. Σημαίνει και είναι στην πραγματικότητα το άνθος του αλατιού, που συλλέγεται προσεκτικά με τα χέρια από την κορυφή της αλυκής, πριν  βυθιστεί, ενσωματωθεί και κρυσταλλωθεί με το υπόλοιπο αλάτι της αλυκής.
Το άνθος του αλατιού συλλέγεται σε λίγα μέρη του κόσμου, πλένεται με τα χέρια, ξεραίνεται στον ήλιο και τυποποιείται σε μικρές ποσότητες σε διάφορα μέρη του κόσμου, με τα πιο ξακουστά για την ποιότητα τους  είδη να προέρχονται από την Γαλλία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα.

Ξεχωριστή υφή-γεύση

Το αλάτι αυτό διατηρεί ένα σημαντικό ποσοστό υγρασίας διότι δεν έχει υποστεί κάποια χημική ή άλλη επεξεργασία. Έχει φυσικό κάτασπρο χρώμα που δεν έχει υποστεί καμία λεύκανση όπως το κοινό αλάτι, ενώ η ξεχωριστή υφή του είναι που του δίνει την ιδιαίτερη κρυσταλλική μορφή, την απαλή του γεύση, αλλά και που βοηθά και στο να διατηρούνται τα χαρακτηριστικά του στοιχεία. Είναι πλούσιο σε ιχνοστοιχείααπαραίτητα για τον ανθρώπινο οργανισμό γι αυτό και είναι προτιμότερο να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε αυτό το αγνό αλάτι. Διαλύεται πιο γρήγορα από το κοινό αλάτι και άρα είναι καλύτερα να προστίθεται στο φαγητό λίγο πριν αυτό σερβιριστεί. Δεν περιέχει καμία πρόσθετη ουσία και δεν έχει αφαιρεθεί τίποτα από αυτό, δηλαδή είναι απολύτως  φυσικό και αγνό.

Το άνθος του αλατιού περιέχει:

Στο σύνολο του το άνθος του αλατιού περιέχει 92 μεταλλικά στοιχεία που διαφοροποιούνται ανάλογα με τα γεωλογικά χαρακτηριστικά της περιοχής από όπου συλλέγεται, σε αντίθεση με το κοινό επεξεργασμένο αλάτι που περιέχει μόνο 2 (το χλώριο και το νάτριο), ενώ είναι ιωδιωμένο από την φύση. Στο κοινό αλάτι το ιώδιο προστίθεται με χημικό τρόπο.

Μερικά από τα πιο σημαντικά μεταλλικά στοιχεία του άνθους του αλατιού είναι :

Τα σπάνια είδη του άνθους του αλατιού

Στην σημερινή εποχή με την εξέλιξη της μαγειρικής και της «άνθηση» της γεύσης, παρατηρούμε μια στροφή προς το μοναδικό, προς το εξεζητημένο. Το αλάτι δεν αποτελεί εξαίρεση :

• Άνθος αλατιού από την Κορέα με χοντρό-τραγανό κόκκο, κατάλληλο για ψητά κρέατα και λαχανικά και μαρινάδες.

• Ελληνικό ελαφρώς γκρίζο άνθος αλατιού με έντονη γεύση ιδανικό για τα σιγανά μαγειρέματα στην γάστρα, την στάμνα και τον πηλό.

• ροζ, ήπιο, ελαφρώς γλυκό και μέτριας αλμυρότητας από τις Άνδεις, την Πορτογαλία ή την Ουαλία, ιδανικό για τα λαχανικά και τα γλυκά.

• Trapani, από τη Σικελία ελαφρύ και απαλό ειδικό για τους μύλους του αλατιού, το νερό των ζυμαρικών, τα θαλασσινά και τα λαχανικά.

• Άνθος αλατιού από το γιαπωνέζικο νησί Ο-σίμα για την γαρνιτούρα, το σούσι και τα λαχανικά.

• Σε λεπτές νιφάδες από το Maldon της Βρετανίας, καπνιστό ή όχι για το φινίρισμα των φαγητών, τα μπιφτέκια και τα μπράουνις.

• καφέ-κόκκινο της τερακότας αναμεμειγμένο με  ηφαιστειακή σκόνη αλάτι Alae από τη Χαβάη για ψητά στο γκριλ και μαρινάδες.

• ροζ άνθος αλατιού των Ιμαλάιων, πλούσιο σε 84 ιχνοστοιχεία, αμόλυντο από τοξικά στοιχεία, χοντρόκοκκο και υπέροχα τραγανό.

• ροζ πανάρχαιο γλυκό αλάτι (της Ιουρασικής περιόδου) από τη Γιούτα, εξαιρετικά αρωματικό.

• λεπτόκοκκο αλάτι από τη Νεκρά Θάλασσα, ιδανικό λεπτές μαγειρικές.

• κέλτικο γκρι αλάτι ελαφρά ξινό, κατάλληλο για φαγητά στο φούρνο και ζύμες.

ΠΗΓΗ

Βατόμουρο κατά του καρκίνου του δέρματος

• Τα βατόμουρα είναι πλούσια σε βιταμίνη C και πολυφαινόλες, ουσίες που προστατεύουν το δέρμα με τις ισχυρές αντιοξειδωτικές και αντιμικροβιακές ιδιότητές τους.


• Η υψηλή περιεκτικότητα σακχάρων συντελεί στην ενυδάτωση του δέρματος και διατηρεί το δέρμα λείο και απαλό                                                                                                                                                             .Στους καρπούς περιέχονται φλαβονοειδή (καμφερόλη, κουερσετίνη), αλκαλοειδή (φραγκαρίνη), βιταμίνες Α, Β, C, Ε, {πολύ υψηλά επίπεδα βιταμίνης Ε (α και γ-τοκοφερόλης) καθώς και καροτενοειδών (βιταμίνη Α)}, αλλά και οξείδιο του σιδήρου, μαγνήσιο, μαγγάνιο, φωσφόρος, ασβέστιο, τανίνες, ποτάσσιο, κιτρικό και μηλικό οξύ, σάκχαρα, πηκτίνη, πτητικά έλαια. Το έλαιο των σπόρων του βατόμουρου είναι ένας δυναμίτης καλής ενέργειας. Η μοναδική του σύνθεση βελτιώνει την κατάσταση του δέρματος και το προστατεύει το από τις καταστροφικές επιδράσεις των UV-A και UV-Bηλιακών ακτινών με αντηλιακές ιδιότητες που μετρήθηκαν από 28-50 SPF, ισάξιες με αυτές του διοξειδίου του τιτανίου. Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι τα λιπαρά οξέα που αφθονούν στο έλαιο των σπόρων του βατόμουρου είναι τα λινελαϊκά, (lenoleic) τα άλφα-λινελαϊκά (alpha-lenolenic) και τα ελαϊκά οξέα (oleic acids). Η ύπαρξη των ω3 και ω6 λιπαρών οξέων ευθύνεται για την μείωση του οξειδωτικού στρες της επιδερμίδας.                                                                                              Τα Βατόμουρα είναι ο καλύτερος τρόπος να διώξεις τις φακίδες για πάντα από το πρόσωπό σου καθώς είναι ψηλά σε περιεκτικότητα κιτρικού οξέος. Οπότε λιώσε  μια χούφτα βατόμουρα και άπλωσε τα στα σημεία που θέλεις. Μετά από πέντε λεπτά ξέπλυνε με νερό.

«Σωτήριες» τανίνες

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των βατόμουρων είναι ότι είναι πλούσια σε τανίνες, για τις οποίες η διατροφολόγος του νοσοκομείου Princess Grace στο Λονδίνο Σάρα Ουίλσον, ενημερώνει ότι «σε ενδεχόμενη επαφή τους με το δέρμα, σφίγγουν τους ιστούς, γεγονός που βοηθά στη συστολή των αιμοφόρων αγγείων και κατά συνέπεια στη μείωση της ελαφρούς αιμορραγίας. Οι τανίνες έχουν χρησιμοποιηθεί στην παραδοσιακή ιατρική και ως κατάπλασμα για την επούλωση πληγών»

Αντιοξειδωτικές ανθοκυανίνες

Μια άλλη ιδιότητα είναι ότι περιέχουν ανθοκυανίνες που αποτελούν σύμφωνα με την Άρενς, «φυτικές χρωστικές με αντιοξειδωτικές ιδιότητες, όπως εικάζεται». Μερικές από τις ανθοκυανίνες αναστέλλουν την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων, ενώ περιέχουν και φλαβονοειδή που αποδεδειγμένα δρουν αποτελεσματικά έναντι του καρκίνου του δέρματος και του πνεύμονα.

. Οι Επιστήμονες Ανακάλυψαν Τι Σκοτώνει Τις Μέλισσες Και Είναι Χειρότερα Από Ότι Νομίζατε!!!

Όπως έχουμε γράψει στο παρελθόν, ο μυστηριώδης μαζικός θάνατος μελισσών που γονιμοποιούν καλλιέργειες αξίας 30.000.000.000 δολαρίων  στις ΗΠΑ έχει αποδεκατίσει τον πληθυσμό των  Apis mellifera της Αμερικής  που ένας κακός χειμώνας θα μπορούσε να οδηγήσει τα χωράφια σε αγρανάπαυση .Τώρα, μια νέα μελέτη έχει επισημάνει μερικές από τις πιθανές αιτίες των θανάτων των μελισσών και τα μάλλον τρομακτικά αποτελέσματα δείχνουν ότι η αποφυγή του beemageddon θα είναι πολύ πιο δύσκολη από ό, τι εθεωρείτο μέχρι σήμερα.
Οι επιστήμονες παλεύουν για να βρουν το έναυσμα για τη λεγόμενη διαταραχή κατάρρευσης αποικίας (CCD), που έχει εξαφανίσει περίπου 10 εκατομμύρια μελίσσια, αξίας 2 δισ. δολαρίων, κατά τα τελευταία έξι χρόνια. Στους ύποπτους έχουν συμπεριληφθεί τα φυτοφάρμακα, τα νοσογόνα παράσιτα και η κακή διατροφή. Αλλά σε μια πρώτη αυτού του είδους μελέτη που δημοσιεύεται σήμερα στο περιοδικό PLoS ONE , οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και του Υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ έχουν εντοπίσει μία ποικιλία φυτοφαρμάκων και μυκητοκτόνων που μολύνουν τη γύρη που συλλέγουν οι μέλισσες για να τροφοδοτήσουν τις κυψέλες τους. Τα ευρήματα ανοίγουν νέους δρόμους για τους οποίους μεγάλος αριθμός μελισσών πεθαίνουν αν και  δεν προσδιορίζουν τη συγκεκριμένη αιτία της CCD, όπου μια ολόκληρη κυψέλη πεθαίνει ταυτόχρονα.
Όταν οι ερευνητές συνέλεξαν γύρη από τις κυψέλες στην ανατολική ακτή, επικονίασης cranberry,  καρπουζιού και άλλων καλλιεργειών και  την τροφοδότησαν  σε υγιείς μέλισσες, αυτές έδειξαν μια σημαντική μείωση στην ικανότητά τους να αντισταθούν σε μόλυνση από ένα παράσιτο που ονομάζεται Nosema ceranae .Το παράσιτο έχει εμπλακεί σε διαταραχή κατάρρευσης αποικίας αν και οι επιστήμονες φρόντισαν να επισημάνουν ότι τα ευρήματά τους δεν συνδέουν άμεσα τα φυτοφάρμακα με διαταραχή κατάρρευσης αποικίας (CCD).
Η γύρη μολύνθηκε κατά μέσο όρο με εννέα διαφορετικά παρασιτοκτόνα και μυκητοκτόνα αν και οι επιστήμονες ανακάλυψαν 21 γεωργικές χημικές ουσίες σε ένα δείγμα. Οι επιστήμονες εντόπισαν οκτώ AG χημικές ουσίες που σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο μόλυνσης από το παράσιτο.
Πιο ανησυχητικό, οι μέλισσες που έφαγαν γύρη που ήταν μολυσμένη με μυκητοκτόνα ήταν τρεις φορές πιο πιθανό να έχουν μολυνθεί από το παράσιτο. Η ευρέως χρησιμοποίηση  μυκητοκτόνων πιστευόταν ότι είναι αβλαβή για τις μέλισσες, καθώς είναι σχεδιασμένα να σκοτώνουν μύκητες και όχι έντομα, σε καλλιέργειες όπως τα μήλα.
"Υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις ότι τα μυκητοκτόνα μπορούν να επηρεάζουν τις μέλισσες  και νομίζω ότι αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι η ανάγκη να επανεκτιμηθεί πώς θα γίνεται η επισήμανση αυτών των γεωργικών χημικών ουσιών," δήλωσε στο Quartz ο Dennis vanEngelsdorp, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
Οι ετικέτες στα φυτοφάρμακα προειδοποιούν τους αγρότες να μην ψεκάζουν όταν οι μέλισσες γονιμοποιούν  στην περιοχή, αλλά τέτοιες προφυλάξεις δεν έχουν εφαρμοστεί στα μυκητοκτόνα.
Οι πληθυσμοί των μελισσών είναι τόσο χαμηλοί στις ΗΠΑ που χρειάζεται επί πλέον ένα 60% των αποικιών που επιβιώνουν της χώρας μόνο για να γονιμοποιήσουν μία καλλιέργεια με αμύγδαλα στην Καλιφόρνια.  Και αυτό δεν είναι απλώς ένα  πρόβλημα της δυτικής ακτής - η California προμηθεύει το 80% των αμυγδάλων στον κόσμο, μια αγορά αξίας 4 δισ. δολαρίων.
Τα τελευταία χρόνια, μια κατηγορία χημικών που ονομάζονται νεονικοτινοειδή έχει συνδεθεί με τους θανάτους των μελισσών και τον Απρίλιο οι ρυθμιστές  απαγόρευσαν τη χρήση των γεωργικών φαρμάκων για δύο χρόνια στην Ευρώπη, όπου οι πληθυσμοί μελισσών έχουν επίσης πέσει κατακόρυφα. Αλλά ο vanEngelsdorp, ένας βοηθός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Maryland, λέει ότι η νέα μελέτη δείχνει ότι η αλληλεπίδραση πολλών φυτοφαρμάκων επηρεάζει την υγεία των μελισσών.
"Το θέμα των φυτοφαρμάκων από μόνο του είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό, τι μας έχουν οδηγήσει να πιστεύουμε», λέει. «Είναι πολύ πιο περίπλοκο από ό, τι ένα μόνο προϊόν, το οποίο σημαίνει βέβαια ότι η λύση δεν έγκειται στην απαγόρευση μόνο μίας κατηγορίας προϊόντος."
Η μελέτη διαπίστωσε και μια άλλη επιπλοκή στις προσπάθειες σωτηρίας των μελισσών: Οι Αμερικάνικες μέλισσες, που είναι απόγονοι των ευρωπαϊκών μελισσών, δεν φέρνουν στην κυψέλη γύρη  από τις καλλιέργειες της Βόρειας Αμερικής , αλλά συλλέγουν τροφή  από τα κοντινά ζιζάνια και τα αγριολούλουδα. Αυτή η γύρη, ωστόσο, ήταν επίσης μολυσμένη με παρασιτοκτόνα, ακόμη και όταν τα φυτά αυτά δεν ήταν ο στόχος του ψεκασμού.
«Δεν είναι σαφές κατά πόσον τα φυτοφάρμακα παρασύρονται πάνω σε αυτά τα φυτά, αλλά πρέπει να ληφθεί μια νέα ματιά στις γεωργικές πρακτικές ψεκασμού», λέει ο vanEngelsdorp.
Από qz
Aπόδοση Κειμένου dorieas
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
THE CURIOSITY OF CAT