Πάθος με την Ικαρία

Οι Καριώτες, όπως ίσως έχετε ακούσει, έχουν ένα από τα μεγαλύτερα προσδόκιμα ζωής στον κόσμο. Αυτό, οφείλεται στην απάθεια και τους αργούς ρυθμούς τους, και στον θετικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τη ζωή γενικότερα. Όμως γιατί να μην έχουν μεγάλο προσδόκιμο οι Καριώτες; Ζουν σε ένα πανέμορφο νησί με βουνά, δάση, λίμνες, ποτάμια, ιαματικές πηγές και υπέροχες ακρογιαλιές!

Τα προϊόντα που παράγουν τους δίνουν τόση αυτονομία, ώστε θα μπορούσαν να είναι τελείως ανεξάρτητοι, όπως το 1912 που μόνοι τους απελευθερώθηκαν από τους Τούρκους και πριν ενωθούν με την Ελλάδα υπήρξαν για μερικούς μήνες αυτόνομοι. Αντί λοιπόν να κρατήσουν την «Ελευθέρα Πολιτεία Ικαρίας», τα επόμενα χρόνια στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου το νησί έγινε τόπος εξορίας σε σημείο που ο αριθμός των εξορίστων ξεπέρασε τον τοπικό πληθυσμό.

Για τους χαλαρούς ρυθμούς των κατοίκων της Ικαρίας μιλήσαμε ήδη. Ακόμη και τις γάτες του νησιού αν τις συναντήσεις στο δρόμο σου δεν πρόκειται να ξεκουνηθούν και εκείνος που θα αναγκαστεί να κάνει παράκαμψη σίγουρα θα είσαι εσύ. Μα οι άνθρωποι,  επειδή δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν το νησί, είχαν αποτραβηχτεί για αιώνες στο δύσβατο εσωτερικό του όπου έχτιζαν τα περίφημα αντιπειρατικά ή χυτά σπίτια, ώστε να μην φαίνονται από τη θάλασσα και οι διάφοροι κατακτητές ή πειρατές να νομίζουν ότι η Ικαρία ήταν ακατοίκητη. Αυτό, λέει, σίγουρα επηρέασε τον χαρακτήρα τους. Έτσι ακόμη και σήμερα (ίσως πλέον για τουριστικούς λόγους) βλέπουμε σε μερικά ορεινά χωριά, όπως στο Χριστό Ραχών, η ζωή να αρχίζει όταν βραδιάζει.

Τα Θέρμα όμως, όπως λένε τα κορίτσια, έχουν τη μεγαλύτερη πλάκα. Οι γέροι και οι γριές που επισκέπτονται το νησί για τις ιαματικές του ιδιότητες, στήνουν ένα φοβερό νυφοπάζαρο καθώς κάνουν τα λουτρά τους και κλείνουν τα σχετικά ραντεβού για τον απογευματινό καφέ σε ένα από τα ζαχαροπλαστεία του χωριού. Από τα ρωμαϊκά χρόνια οι θερμές ραδιενεργές πηγές της Ικαρίας  ήταν διάσημες για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Σήμερα σώζονται τμήματα των ρωμαϊκών λουτρών στη θέση «Χαλασμένα Λουτρά».

Στην άλλη πλευρά του νησιού όμως το σκηνικό είναι τελείως διαφορετικό. Εκεί βρίσκεται η πανέμορφη παραλία του Να, στην οποία καταλήγει ο ποταμός Χάλαρης αφού διασχίσει ένα καταπράσινο φαράγγι. Εκεί, μαζί με τα ερείπια του φημισμένου ναού της Άρτεμης της Ταυροπόλου, κυκλοφορούν και ένα σωρό νεαροί χίπηδες που προτιμούν το νησί για το εναλλακτικό είδος διακοπών τους μέσα στη φύση.

Τα ξακουστά κι ατέλειωτα πανηγύρια τους είναι η καλύτερη βραδινή διασκέδαση. Όταν τους βλέπεις να χορεύουν τον περίφημο Ικαριώτικο χορό, λίγο πολύ εκστασιάζεσαι και εσύ μαζί τους. Αν δοκιμάσεις και το τοπικό κρασί που έχει τις ρίζες του στον αρχαίο «Πράμνιο Οίνο» που ύμνησε ο Όμηρος, είναι λογικό να νιώθεις ότι ανήκεις και εσύ εκεί. Άλλωστε ο κατ’ εξοχήν Θεός του νησιού ήταν ο Διόνυσος και η αρχαία παράδοση υποστηρίζει ότι ανατράφηκε από τη Μάκρη (μια από τις παλιές ονομασίες του νησιού) σε μια σπηλιά στο Ιερό.

Άφησα για το τέλος τις οδηγίες γι’ αυτούς που αγαπάνε το περπάτημα: «Εκτός από μια βόλτα στο αρχαίοδάσος του Ράντη και στο μοναστήρι της Οσίας Θεοκτίστης στην Πηγή με τον πελώριο βράχο για στέγη, μπορείς να πάρεις το μονοπάτι από τον Κεραμέ που σε βγάζει σε μια ωρίτσα στον Δρούτσουλα, ένα πανέμορφο ορεινό χωριό με κοφτερούς γκρεμούς, θεόρατα πλατάνια και το μεσαιωνικό σπίτι των Μαυρογιωργάτων που φέρει ακόμα το κατάρτι του πλοίου με το οποίο έφτασαν οι πρόγονοί τους στο νησί.»

Όπως λένε πολλοί, τα κάλλη της Νικαριάς είναι ατέλειωτα, αλλά μένει στον καθένα από μας να την επισκεφτεί, να δεχτεί την ενέργειά της και να ανακαλύψει τις ομορφιές της!

Φιλομένη Λιακοπούλου                                                                                                              http://www.artivist.gr/