Η Πίστα του μπαρμπα Πέτρου

Τα παλιά χρόνια οι Ραχιωτες συνήθιζαν να κάνουν τα γλέντια τους σε αυτή εδώ τη μικρή αλάνα του Χριστού Ήταν η εποχή που τα μαγαζιά ήταν ελάχιστα και τα λεφτά ακόμα πιο λίγα αλλά τους Ραχιωτες δεν τους ένοιαζε τίποτα από αυτά ,τους αρκούσε μόνο ένας φίλος που θα έπαιζε στο βιολί τον Ικαριωτικο ,ένα γλυκόπιοτο δυνατό κρασί και μια χαρούμενη παρέα Κάπως έτσι έστηναν τους χορούς τους Σε αυτή την μικρή εξέδρα ο Μικές ,ο Τσεπέρκας ,ο Κουκής ....έπαιζαν με το δοξάρι τους τα ατελείωτα στριφογυριστά βαλσάκια για τους ερωτευμένους που περίμεναν πως και πως να συναντηθούν σε δημόσιο χώρο με τις κοπέλες που αγαπούσαν και γι’ αυτό πλήρωναν συνεχώς τα όργανα για να τις χορεύουν μέχρι το πρωί . Κάπως έτσι αποκαλυπτόντουσαν και τα ειδύλλια....Και τα χρόνια πέρασαν ,τα μαγαζιά έγιναν πολλά , η πίστα του μπάρμπα Πέτρου σίγησε και το μόνο που απόμεινε από εκείνα τα χρόνια είναι μια τσιμεντένια πίστα μισό σκεπασμένη με ζύγανα και μια μικρή υπερυψωμένη σκηνή που πάνω της έπαιζαν οι λυράρη δες και οι βιολιτζήδες τα τραγούδια τους... Περίεργο πράγμα το μυαλό. Σε πηγαίνει σε ταξίδια που ούτε καν είχες φανταστεί. Χωρίς πυξίδα, χωρίς προδιαγεγραμμένο προορισμό. Μονάχα σε πηγαίνει. Σου δημιουργεί εικόνες, σε ξεσηκώνει, σε στροβιλίζει κι αν είσαι τυχερός, θα σε ταξιδεύει σε τούτη  την αυλή  ,κάτω από τους πεύκους να χορεύεις  τους παλιούς Ικαριώτικους χορούς  αγναντευόταν έναν Ικάριο ουρανό  γεμάτο από φωτεινά αστέρια...