Η Αγωνιστική παράδοση των Προγόνων μας «Χέρι σφιγμένο δυνατά, ὑψομένο πάνω ἀπ᾽ τον τοίχο»

Οι Άνθρωποι της Ικαρίας είναι καμωμένοι με ύλη, σκληρή, δύσκολη,  και μάλλον Αγωνιστική  και ίσως ειναι  το μόνο που απομένει όταν όλα εξανεμίζονται, όταν φυσάει ο «ξαφνικός αγέρας».  Οι Άνθρωποι γίνονται στοιχείο κοινό, στοιχείο βασικό στην παράδοση της Ικαρίας , κάτι που μαρτυρά και η Αγωνιστική της κουλτούρα   .  Πολλές φορές οι πέτρες τα βράχια, και οι Άνθρωποι ,έννοιες συνυφασμένες με αυτές του ήλιου, της ελιάς,της θάλασσας  θα γίνουν τελικά σύμβολο  ολάκερης της Ικαριακης γης, και της ρωμιοσύνης της :                                                                                 

Έτσι ίσως όταν φαίνεται πως σχεδόν όλα χάνονται, όταν ακόμη η νύχτα κατεβαίνει σκοτεινή απ,το  βουνό και η θάλασσα λυσομανάει στο ακρογιάλι , όταν χάνεται σχεδόν κάθε Ελπίδα  για λύσεις, αυτό που μένει είναι αυτή  η περηφάνια μας αυτή η μάλλον ξεχασμένη ύλη που παραδόθηκε τόσους αιώνες από τους πρόγονους μας και διαμορφώνει  πρόσωπα,και Ιστορίες της ιδιαίτερης Ικαριώτικης φύσης. 

Παραμένει εκεί ως παράδοση, ως υλικό στο οποίο μπορούμε να επανέλθουμε και με αυτό να πελεκίσουμε νέα πρόσωπα, να βρούμε νέα «κλειδιά» στα προβλήματά μας, έναν νέο τρόπο ύπαρξης προσωπικό αλλά με την ίδια ουσία · αρκεί να έχουμε θέληση, το χέρι «σφιγμένο δυνατά, ὑψομένο πάνω ἀπ᾽τὸν τοῖχο» και από κάθε πρόκληση.

Με αφορμή την σημερινή   επέτειο από την απελευθέρωση της Ικαρίας το 1912.

 σας παραθέτουμε αποσπάσματα από τα περίφημα και άκρως ρεαλιστικά ποίηματά του «Ρωμιοσύνη» και «Λαός», μέσω των οποίων ψυχογραφεί και παράλληλα εξυμνεί όλους τους Έλληνες Αγωνιστές …

Ρωμιοσύνη: «Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, 
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, 
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο…

Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους –
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.

Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα 
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε –
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα…

Ὅσο πᾶνε τὰ χέρια τους μοιάζουνε πιότερο τὸ χῶμα 
ὅσο πᾶνε τὰ μάτια τους μοιάζουνε πιότερο τὸν οὐρανό.

Λαός: «Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,

σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.

Και κάποιο βράδυ – πες σαν χτες – υψώνει το κεφάλι

κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.

Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα

κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.

Και τούτο το περήφανο, τ” άμετρο ψυχομέτρι,

μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.

Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα

και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.

Και φέγγουνε τα μάτια τους σ” όλο το μέγα βάθος

σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ” Άγιο Πάθος.

Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης

και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.

Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει

φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.                    Αναφορές  http://anaghrapho.blogspot.gr/  http://www.pygmi.gr/