Ο Γλάρος του Αιγαίου: ο πιο σπάνιος γλάρος του κόσμου!

 

Στη δεκαετία του 1970, Ο Αιγαιόγλαρος ( Larus audouinii ) θεωρήθηκε ότι είναι ο πιο σπάνιος γλάρος του κόσμου, και βρίσκετε σε δυσμενή κατάσταση της διατήρησης του είδους του . Μέχρι το 1975, εκτιμήθηκε ότι μόνο 1.000 ζεύγη παρέμειναν στον κόσμο. Παρά το γεγονός ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός τους αυξήθηκε σε περίπου 22.700 ζευγάρια από το 2010, ο πληθυσμός τους είναι και πάλι σε πτωτική πορεία   έχοντας  χαρακτηριστεί ως σχεδόν απειλούμενο είδος από τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) το 2010 στη Κόκκινη Λίστα των απειλούμενων ειδών.

Aιγαιόγλαρος: το πουλί σύμβολο του αρχιπελάγους
Επιστημονική ονομασία: Larus audouinii
Άλλα ονόματα: Κοκκινομύτης, Αντουϊνιός

Ο Αιγαιόγλαρος ( Ichthyaetus audouinii ) είναι ένας μεγάλος γλάρος που ζει μονο  στην Μεσόγειο ,  δυτική ακτή της Σαχάρας Αφρική  , Ιβηρική χερσόνησο και  Αιγαιο πέλαγος Ο Αιγαιόγλαρος διαφέρει από τους άλλους γλάρους, επειδή συνδέεται περισσότερο με τον παράκτιο χώρο και αποφεύγει την ενδοχώρα. Πετά αργά, ανάμεσα στα κύματα και πιάνει μικρά αφρόψαρα. Συχνά πλησιάζει στα ψαροκάικα για να τραφεί με τα ψάρια που πετιούνται.

Ο Αιγαιόγλαρος της Ικαρίας

Στην Ελλάδα, περίπου 500 ζευγάρια φωλιάζουν σε ακατοίκητες νησίδες, μακριά από τους ανθρώπους.

Γεννά δύο με τρία καμουφλαρισμένα αυγά (καφετιά με μαύρα στίγματα) στα τέλη Απριλίου. Τα μικρά εκκολάπτονται μετά τα μέσα Μαΐου και τα μικρά αρχίζουν να πετούν τέλη Ιουνίου.

Η πιο χαρακτηριστική εικόνα του Αιγαιόγλαρου είναι η συμπεριφορά του όταν τρέφεται, καθώς πετά ανάλαφρα πάνω από νερό και γκρεμίζεται απότομα στην επιφάνεια μόλις δει κάποιο ψάρι. Στο πέταγμα είναι ελαφρύς και ευκίνητος και ξεχωρίζει από τον πιο βαρύ Ασημόγλαρο. Αν επικρατεί άπνοια αερογλιστρά ξυστά πάνω από την επιφάνεια πετώντας εξαιρετικά αργά.

Ζει μόνο στη Μεσόγειο και φωλιάζει ομαδικά σε ακατοίκητες νησίδες. Βραχώδεις νησίδες με αποικίες Αιγαιόγλαρου υπάρχουν διάσπαρτες στα Δωδεκάνησα, τις ανατολικές Κυκλάδες, τη Λήμνο, τα Κύθηρα, τη Λέσβο και τις Βόρειες Σποράδες.

Είναι απειλούμενο είδος

Ο Αιγαιόγλαρος, σύμβολο των νησίδων, απειλείται περισσότερο από κάθε άλλο θαλασσοπούλι της Ελλάδας.

Οι άνθρωποι ψαρεύουν εντατικά στα παράκτια νερά, στερώντας του τα μικρά αφρόψαρα που είναι η αποκλειστική τροφή του. Φωλιάζει σε μέρη που εύκολα φτάνει άνθρωπος ή ζώο και επίσης φωλιάζει σε περίοδο τουριστικής αιχμής, στις αρχές καλοκαιριού. Τότε, μία και μόνο επίσκεψη ανθρώπου ή κατοικίδιου ζώου στη νησίδα της αποικίας αρκεί για να εγκαταλείψουν τις φωλιές τα ενήλικα πουλιά και να καταστραφεί όλη η αποικία. Αυτό γιατί τα ενήλικα πουλιά πρέπει να βρίσκονται συνεχώς στη φωλιά για να προστατεύουν και να σκιάζουν τα αυγά και τους νεοσσούς. Αν αναγκαστούν να την εγκαταλείψουν τρομαγμένα, τα αυγά τους γίνονται εύκολη λεία για ευκαιριακούς θηρευτές όπως οι Ασημόγλαροι και οι Κουρούνες ή καταστρέφονται από τον καυτό ήλιο. Για τον μικρό πληθυσμό του Αιγαιόγλαρου μια κατεστραμμένη αποικία είναι σημαντική απώλεια.

 Πώς να τον αναγνωρίσετε:

Μοιάζει με τον κοινό Ασημόγλαρο, αλλά έχει σκούρο (κόκκινο) ράμφος και πόδια (ενώ ο Ασημόγλαρος έχει κίτρινα πόδια και ράμφος). Σε αντίθεση με τον Ασημόγλαρο που συναντάται σχεδόν παντού, ο Αιγαιόγλαρος συχνάζει αποκλειστικά στον παράκτιο χώρο και τις ερημικές ακτές. Αποφεύγει την ενδοχώρα, τους σκουπιδότοπους και το γλυκό νερό.

 Οι γλάροι, που ανήκουν στην οικογένεια Λαρίδες, συνήθως χαρακτηρίζονται από μεγάλη αντοχή στην πτήση τους και, όχι μόνο κολυμπούν καλά, αλλά αναπαύονται, ακόμη δε και κοιμούνται πάνω στο νερό. Ο γλάρος διαδοχικά χτυπάει τα φτερά του, αερολισθαίνει, διαγράφει κύκλους και βουτάει προς τα κάτω για να συλλάβει την τροφή του, η οποία περιλαμβάνει ψάρια, έντομα και ουσιαστικά όλων των ειδών τα απόβλητα και τα απορρίμματα (γι’ αυτό, χρησιμεύει ως πολύτιμος καθαριστής στα λιμάνια). Οι ασημόγλαροι μεταφέρουν ψηλά στον αέρα μύδια ή άλλα οστρακόδερμα και κατόπιν τα αφήνουν να πέσουν πάνω στα βράχια για να ανοίξουν και να μπορέσουν να φάνε το περιεχόμενό τους. Παρά την ακόρεστη όρεξή του για θνησιμαία, ο γλάρος είναι εξαιρετικά καθαρός ως προς τις συνήθειές του.Συνήθως ζουν κατά αποικίες και φωλιάζουν στις άκρες των βράχων ή στις ακτές. Το μέγεθος του σώματος του γλάρου μπορεί να είναι ίσο με του περιστεριού ή και να φτάνει σε μήκος περίπου τα 76 εκ., ενώ το άνοιγμα των φτερών του μπορεί να είναι μέχρι και 1,5 μ. Ο γλάρος, που είναι αεικίνητο και φαινομενικά ακούραστο πουλί, έχει την ικανότητα να πετάει ασταμάτητα ακόμη και μέσα σε ανεμοθύελλες. Τα άφθονα και επάλληλα πούπουλα του—έχουν μετρηθεί μέχρι και 6.544 σε έναν και μόνο μεγάλο γλάρο—κρατούν το σώμα του ζεστό και στεγνό όταν αναπαύεται στο νερό για παρατεταμένες περιόδους.
πηγες https://wol.jw.org/el/wol/h/r11/lp-    http://ornithologiki.gr/    http://www.constantinealexander.net/