Σκέψεις για την αγροτική ανασυγκρότηση της Ικαρίας

Στοχευμένες σκέψεις γύρω από την αγροτική ανασυγκρότηση της Ικαρίας απο το Λευτέρη Τρικιριώτη

Με αφορμή τα πρόσφατα σεμινάρια του κέντρου δια βίου μάθησης του δήμου Ικαρίας, με ποικίλη θεματολογία όπως “αστικοί” λαχανόκηποι και νέες “εναλλακτικές” καλλιεργείες( ιπποφαές, στέβια) επανήλθαν στο μυαλό μου σκέψεις σχετικά με την ολική έλλειψη σχεδιασμού της αγροτικής παραγωγής της Ικαρίας που αντανακλάται και στη μνημειώδη αστοχία των θεματικών των παραπάνω σεμιναρίων. Όπως άλλωστε στους περισσότερους τομείς της κοινωνικής ζωής του νησιού και στον αγροτικό τομέα λείπει κάθε είδους στρατηγικός και μακροπρόθεσμος σχεδιασμός σε τοπικό επίπεδο. Απουσιάζει εκκωφαντικά ένα δημιουργικό σχέδιο, που θα μπορούσε να ξαναδώσει πνοή στο νησί. Ένας ανθηρός αγροτικός τομέας με θετικό περιβαλλοντικό πρόσημο, μακριά από την αδιέξοδη χημικά ελεγχόμενη μονοκαλλιέργεια, με πολλαπλά κοινωνικά ωφέλη και δεκάδες θέσεις εργασίας.

Θα πει κάποιος, ο αγροτικός κλήρος του νησιού ειναι μικρός και δύσκολος, δυσχεραίνοντας τη δυνατότητα αξιοπρεπούς βιοπορισμού.

Θα επιχειρήσω λοιπόν να  εξηγήσω πώς αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό του αγροτικού κλήρου της Ικαρίας, θα μπορούσε να μετατραπεί σε συγκριτικό πλεονέκτημα, οδηγώντας σε μικρής κλίμακας παραγωγή αγροτικών προϊόντων, με σαφή διακριτότητα και μεγάλη προστιθέμενη αξία ακόμη και στη διεθνή αγορά τροφίμων. Μία τάση στη διεθνή γεωργία που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σε επίπεδο νησιού και ταιριάζει στο μοντέλο της πολυτεμαχισμένης αγροτικής γης, είναι η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση του μικρού αγροτικού κλήρου με συστήματα συγκαλλιεργειών ή πολυκαλλιεργειών. Βασισμένα σε μεθόδους βιολογικής, βιοδυναμικής ή και φυσικής καλλιέργειας θα προσέφεραν μοναδικά σε ποιότητα τρόφιμα διεθνούς αναγνώρισης, καθώς αυτές οι τεχνικές “χτίζουν” γόνιμο έδαφος που αντανακλάται στην θρεπτική αξία των τροφών που παράγονται.

Ένα εξωστρεφές και δραστήριο τοπικό γραφείο αγροτικού σχεδιασμού, συμβουλευτικής και εκπαίδευσης με ανοικτά μάτια και αυτιά σε ότι πρωτοποριακό και ποιοτικό εφαρμόζεται σε διάφορες χώρες, θα μπορούσε να διαδραματίσει το κεντρικό ρόλο σε αυτή τη σημαντική προσπάθεια. Η οργανωμένη συνεταιριστική παραγωγή καινοτόμων αγροτικών προϊόντων θα μπορούσε να αξιοποιήσει και να εντείνει το μικρό μεταναστευτικό ρεύμα νέων προς το νησί, που καταγράφεται τα τελευταία χρόνια και να προσελκύσει νεανικό πληθυσμό αξιοποιώντας π.χ. τα εγκαταλελειμένα αγροκτήματα σε ολόκληρο το νησί, ενθαρύνοντας και το ντόπιο αγροτικά ενεργό πληθυσμό να συμμετέχει σε ένα ριζικό ανασχεδιασμό της αγροτικής παραγωγής του νησιού.

Μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση με εξαιρετική προοπτική λοιπον θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη:
Οι ελαιώνες του νησιού είναι σε αρκετό βαθμό εγκαταλελειμένοι, πολλοί καλλιεργούνται ελάχιστα ή περιστασιακά, κατορθώνοντας παραγωγές κατώτερες του δυναμικού τους, ενώ το υπόλοιπο καλλιεργητικό έτος δεν χρησιμοποιούνται, εκτός από οικιακούς λαχανόκηπους. Το αποτέλεσμα είναι εκατοντάδες στρέμματα, καλλιεργήσιμης γης να “καίγονται” από τον καλοκαιρινό ήλιο και να φτωχαίνουν κατά τη διάρκεια της περιόδου ξηρασίας που έχουμε συνήθως από το Απρίλη - Μάη έως το Σεπτέμβριο - Οκτώβριο. Σπαταλώνται στην ουσία με αρνητικό αντίκρυσμα για το φυσικό περιβάλλον και τις ανθρώπινες ανάγκες ( τροφή, στέγη, εργασία κ.α. ). Ωστόσο θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν διαφορετικά παράγοντας και άλλα προιόντα (ετήσιες καλλιέργειες) προσφέροντας ταυτόχρονα βελτιωμένη παραγωγή λαδιού και χτίζοντας γόνιμο έδαφος με τη μέθοδο της συγκαλλιέργειας, πραγματοποιώντας την καλύτερη δυνατή επένδυση για το αγροτικό παρόν και μέλλον της Ικαρίας

Η καταγραφή των ακαλλιέργητων ελαιώνων και η εκπόνηση ενός σχεδίου δράσης θα μπορούσε να αναβαθμίσει το αγροτικό μας γίγνεσθαι. Σπορές με λούπινο μετά το τέλος της ελαιοσυγκομιδής, θα πρόσφεραν ένα επιπλέον εισόδημα στους καλλιεργητές, δημιουργώντας μια αειφορική αγροτική διαδικασία όπου σε ένα κτήμα έχουμε πάνω από μια παραγωγή σε μορφή συγκαλλιέργειας, που δεν ξεζουμίζει αλλά βελτιώνει κιόλας το έδαφος, καθώς το λούπινο ως ψυχανθές δεσμεύει το άζωτο της ατμόσφαιρας ενεργώντας φυσική αζωτούχα λίπανση

Μια συγκαλλιέργεια λοιπόν Ελιάς - Λούπινου θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα μιας αγροτικής μεταρρύθμισης για την Ικαρία, αξιοποιώντας ποικιλίες λευκού ή κίτρινου λούπινου, που υπάρχουν με σχεδόν μηδενική περιεκτικότητα σε αλκαλοειδή, οι οποίες δικαίως ονομάζονται «γλυκές». Οι πικροί αυτοφυείς πρόγονοι αυτών των ποικιλιών συναντώνται ευρέως στο νησί με 5 τουλάχιστον είδη που μπορεί να βρει κανείς στην ικαριακή φύση, αποδεικνύοντας ότι ζούμε σε ένα εξαιρετικά κατάλληλο τόπο για αυτή την καλλιέργεια.

Υπέρ μιας τέτοιας κίνησης που θα αξιοποιήσει τις δυνατότητες της Ικαρίας για παραγωγή λούπινων συνηγορούν πλήθος λόγοι: η ασυνήθιστα μεγάλη περιεκτικότητά τους σε πρωτεΐνη (μέχρι 40%), η θεαματική τάση ανόδου στη χρήση τους παγκοσμίως, η ευκολία με την οποία μετατρέπονται σε θρεπτικές τροφές, η ανακήρυξή τους από αρκετούς επιστήμονες ως η «σόγια του μέλλοντος», η ικανότητά τους να αζωτοδεσμεύουν και να λιπαίνουν έτσι με φυσικό και ανέξοδο τρόπο τα χωράφια, η υψηλή, τέλος, στρεμματική απόδοση της καλλιέργειάς τους (από 200 ως 500 κιλά).

'Ενας δραστήριος και εξωστρεφής τοπικός συνεταιρισμός με ενα σύγρονο μεταποιητήριο – τυποποιητήριο θα μπορούσε να εξασφαλίσει την απορρόφηση της ετήσιας παραγωγής όλων των μελών του δημιουργώντας πρότυπα προϊόντα υγιεινής “μακροβιοτικής” διατροφής, γεφυρώνοντας το φυσικό πλούτο του νησιού, τη προστασία και βελτίωση της καλλιεργήσιμης γης και τη ανάγκη των νέων της περιοχής για αξιοπρεπή εργασία και προκοπή. Εκτός από τις δεκάδες θέσεις εργασίας που θα προέκυπταν στην καλλιέργεια, συγκομιδή, μεταποίηση, τυποποίηση, προώθηση και πώληση των προϊόντων, θα είχαμε πολλαπλά οφέλη και στον τομέα του αγροτουρισμού, δημιουργώντας ένα αειφόρο πρότυπο αγροτικής παραγωγής, που θα προσέλκυε πλήθος επισκεπτών.

Χώρες όπως η Αυστραλία, η Ολλανδία και το Βέλγιο παράγουν πλήθος τροφίμων με βάση το λούπινο. Καλύπτουν ένα μεγάλο κενό στη παγκόσμια διατροφή που αναζητά ποιοτικά τρόφιμα φυτικής προέλευσης με μεγάλη περιεκτικότητα σε πρωτεϊνες, καθότι η εναλλακτική πηγή πρωτεϊνης, η σόγια, αποδείχθηκε ότι είναι επικίνδυνη για το περιβάλλον αλλά και την υγεία, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της είναι πια γενετικά τροποποιημένη. Στο εξωτερικό σήμερα κυκλοφορούν ψωμιά, γλυκίσματα και ζυμαρικά, «γάλατα» και «γιαούρτια», που γίνονται ανάρπαστα από τους οπαδούς της υγιεινής διατροφής, όλα φτιαγμένα από το ταπεινό λούπινο, το οποίο στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη προοριζόταν μόνο για τροφή των φτωχών. Ενδεικτικά από το σπόρο του λούπινου παράγονται αλεύρι, φύτρα, ζυμωμένα τρόφιμα, ποτά υψηλής πρωτείνης και ενέργειας, σνακ και έτοιμα γεύματα, γαλακτοκομικά προϊόντα όπως παγωτό και προβιοτικά, ψημένα τρόφιμα όπως παξιμάδια, κέικ και μπισκότα, νιφάδες, καφές, μπιφτέκια, φιλέτα, λουκάνικα λούπινου κ.α. Οι δυνατότητες είναι πολλαπλές και η σύμπραξη με ένα τμήμα τεχνολογίας τροφίμων ενός ελληνικού πανεπιστημίου π.χ. Πανεπιστήμιο Αιγαίου θα μπορούσε να παράξει την απαιτούμενη τεχνογνωσία. Το λούπινο αποτελεί επίσης εξαιρετική πρώτη ύλη για παραγωγή ζωοτροφής, που θα έδινε μια μεγάλη ανάσα στην κτηνοτροφία του νησιού που εξαρτάται πλήρως από την εισαγωγή ζωοτροφών, ενώ αποτελεί και εξαιρετικό μελισσοκομικό φυτό, προσφέροντας γύρη.

Αν όλα αυτά σας φαίνονται πολύπλοκα, ρωτήστε κάποιο γηραιότερο για τις αναμνήσεις του περί λούπινου. Δοκιμάστε φέτος να μαζέψετε λίγα αυτοφυή λούπινα να τα ξεπικρίσετε, να τα βάλετε σε άλμη ή λαδόξυδο, να τα αποξηράνετε, να τα μαγειρέψετε σαν όσπρια, να τα αλέσετε και να κάνετε λίγο αλεύρι ή μείγμα για πεντανόστιμα μπιφτέκια με μυρωδικά, να τα κεράσετε σε φίλους, επισκέπτες, πελάτες σας, σε εστιατόρια και καφενεία το καλοκαιράκι και εντωμεταξύ ίσως βρεθούν καμιά χούφτα ονειροπόλοι αγρότες να το τολμήσουν. Όσο για το ιπποφαές και τις λοιπές “εναλλακτικές” καλλιέργειες, που έρχονται και παρέρχονται στη μόδα, να θυμάστε ότι τα βουνά και τα ρέμματα του νησιού μας είναι προικισμένα με δέντρα και θάμνους που μας χαρίζουν καρπούς εφάμιλλης αν όχι ανώτερης διατροφικής αξίας απλά τα σνομπάρουμε ή αγνοούμε ακόμη και την ύπαρξη τους.

Αυτός ο τόπος δεν έχει πολλά εφόδια για να στηρίξει θα έλεγε κανείς το μέλλον των κατοίκων του, στη συνείδηση των περισσοτέρων είναι “φτωχός”. Το αντίθετο, έχει αστείρευτο  πλούτο ακριβώς γιατί παραμένει “σχετικά” παρθένος και άγνωστος για πολλούς από τους κατοίκους του. Αρκεί να βγάλουμε τα παραμορφωτικά γυαλιά των ψευδών διαχωρισμών, να αντιληφθούμε έστω και λίγο τον φυσικό του πλούτο και να οργανώσουμε απο κοινού το μέλλον μας με μοναδικό κριτήριο τη συλλογική ευημερία και ευτυχία της παρούσας και των μελλοντικών γενεών που θα το κατοικήσουν. πηγή  http://www.ikariamag.gr                                                                                    Η αγροτική παραγωγή είναι βασική δραστηριότητα των κατοίκων παραδοσιακά στην Ικαρία. Η γεωργία εμφανίζει σημαντικό βαθμό εγκατάλειψης καθώς δεν μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να είναι ανταγωνιστική ακόμη και σε παραδοσιακά προϊόντα τα οποία εξυπηρετούσαν και τις ανάγκες διατροφής του τοπικού πληθυσμού. Τα λιβάδια καλύπτουν μικρό ποσοστό της καλλιεργημένης έκτασης, το οποίο συνεχώς ελαττώνεται. Αντίστοιχα καθοδική είναι και η παραγωγή σιταριού, κριθαριού και καλαμποκιού. Καλλιεργούνται σιτάρι, κριθάρι, βρώμη, καλαμπόκι, κτηνοτροφικά είδη, τριφύλλι, μηδική. Παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της παραδοσιακής μονοκαλλιέργειας, με κυρίαρχα είδη το αμπέλι και την ελιά. Καλλιεργούνται επίσης κηπευτικά και εσπεριδοειδή. Η γεωργία στο νησί ασθενεί όλο και περισσότερο. Αντίθετα, παλιότερα υπήρχε μία μαζικότερη και με μεγαλύτερη ποικιλία παραγωγή προϊόντων (αμύγδαλο, κρασί, σταφίδα), τα οποία διακινούνταν και στα γύρω νησιά. Εταιρείες και οι ερευνητικοί οργανισμοί έχουν προσχωρήσει στην ομάδα PlantsProFood η οποία έχει επικεντρωθεί στην ανάπτυξη νέων συστατικών τροφίμων από τ α μπλε γλυκά λούπινα (Lupinus angustifolius) Οι Απομονωμένες πρωτεΐνες του λούπινου καθώς και πλούσιες φυτικός ίνες του το καθιστούν ένα από τα πιο καινοτόμα φυτικά παράγωγα τροφίμων Οι έρευνες έδειξαν οτι αυτές οι πρωτεΐνες είναι ανώτερες από αυτές που συναντάνε σε άλλα όσπρια,Επιπλέον, προσφέρουν πολλά μοναδικά χαρακτηριστικά, επειδή σε όλο τον κόσμο σήμερα δεν υπάρχει παραγωγή γενετικά τροποποιημένων λούπινων.

Το Άλογο η ωραιότερη κατάκτηση του ανθρώπου

Ζώο θηλαστικό. Τα άλογα αποτελούν ιδιαίτερο γένος της οικογένειας <<ιππίδες>> και ανήκουν στην τάξη <<περιττοδάχτυλα>>. Στην οικογένεια ιππίδες περιλαμβάνονται: το άλογο (ίππος), το γα'ι'δούρι (όνος), το μουλάρι (ημίονος) και η ζέβρα.

             Περιγραφή:

     Το άλογο είναι από τα μεγάλα θηλαστικά ζώα, σπονδυλόζωο και χορτοφάγο. Το σώμα του με αρμονικές αναλογίες έχει όμορφη εμφάνιση. Ο λαιμός του είναι μακρύς με χαίτη μεγάλη. Τα μάτια του είναι μεγάλα και τα αυτιά του μικρά σε σχέση με το σώμα του και μυτερά, τεντωμένα στο πάνω μέρος του κεφαλιού. Η ούρα του μεγάλη και φουντωτή, με τρίχες μεγάλες που καλύπτουν όλο το μήκος της. Το ύψος του φτάνει από 90εκ. και τα μικρόσωμα άλογα έως 1,85μ. για το ψηλόσωμα άλογα. Τα πόδια του είναι μεγάλα, ψηλά αλλά και δυνατά. Και καταλήγουν το καθένα σε ένα μόνο δάχτυλο, γι' αυτό και τα άλογα ανήκουν στα μόνοπλα ζώα. Το στήθος του είναι πλατύ, μεγάλο, για να αναπνέει εύκολα και γρήγορα όταν τρέχει σε δύσκολους και κουραστικούς δρόμους. Οι μυς του σώματος του (οι σάρκες) είναι πολλοί και ισχυροί, αλλά όχι πλαδαροί, και δίνουν πλαστικότητα και ευλυγισία στο κορμί του. Το σώμα του καλύπτεται από τρίχωμα πυκνό, με κοντές, ψιλές και απαλές τρίχες.

    Το χρώμα των αλόγων ποικίλει. Είναι σε άλλα άσπρο, σε άλλα κόκκινο ή μαύρο κ.λ.π., με διάφορες αποχρώσεις.

     Είναι έξυπνο, ζωηρό ζώο και εκγυμνάζεται εύκολα σε ό,τι το διδάσκει ο άνθρωπος: διάφορα παιχνίδια, χορό-ρυθμική κίνηση κ.τ.λ., στα Τσίρκα κ.ά.

            Αναπαραγωγή:

  Το άλογο ζει περίπου 30 χρόνια. Το θηλυκό άλογο, που λέγεται φοράδα (φορβάς), γεννάει ένα πουλαράκι (πώλο) και το θηλάζει 4 έως 6 μήνες. Η εγκυμοσύνη (κυοφορία) διαρκεί 11 μήνες. Το άλογο είναι ικανό για αναπαραγωγή (γέννηση σε ηλικία συνήθως 2 περίπου χρόνων).

            Ιστορία:        

   Από τα διάφορα απολιθωμένα ευρήματα αποδείχνεται πως το άλογο εμφανίστηκε στη γη πολύ πριν από τον άνθρωπο και ζούσε σε ελεύθερη κατάσταση. Καταδιωκόταν από τον άνθρωπο ως θήραμα (κυνήγι).

   Πρόγονος του σημερινού αλόγου, η παλιότερη δηλαδή μορφή του προ'ι'στορικού αλόγου, θεωρείται πως ήταν ο <<φενακόδοντας>>. Λείψανά του ανακαλύφτηκαν το 1882 στην Αμερική. Το ζώο αυτό ήταν μικρόσωμο σαν την αλεπού και είχε 5 δάχτυλα στο κάθε πόδι του. Το κεφάλι του ήταν όπως στα παχύδερμα ζώα και τα δόντια του όπως στα παμφάγα ζώα. Με την πάροδο του χρόνου (αμέτρητοι αιώνες) από τον φενακόδοντα εμφανίζεται το παλαιοθήριο. Απολιθώματα του βρέθηκαν σε τριτογενή γεωλογικά στρώματα.                      Τα άλογα εξημερώθηκαν από τους ανθρώπους 1.000 χρόνια νωρίτερα από ό,τι πίστευαν μέχρι τώρα οι επιστήμονες και αυτό συνέβη για πρώτη φορά στις πεδιάδες του σημερινού βόρειου Καζακστάν πριν 5.500 χρόνια (2.000 χρόνια προτού εξημερωθούν στην Ευρώπη), από ανθρώπους που τα ίππευαν, αλλά και έπιναν το γάλα τους, σύμφωνα με νέα επιστημονική έρευνα.

    Ο δαμασμός των αλόγων άλλαξε την πορεία της ιστορίας, επηρεάζοντας πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες, από τις μεταφορές και τη γεωργία μέχρι τον πόλεμο. Μέχρι τώρα οι επιστήμονες έψαχναν να εντοπίσουν που και πότε οι άνθρωποι ίππευσαν και αξιοποίησαν για πρώτη φορά τα άλογα.

    Τώρα οι αρχαιολόγοι φαίνεται πως βρήκαν την απάντηση, εντοπίζοντας την αρχαιότερη στον κόσμο φάρμα αλόγων, την οποία είχαν δημιουργήσει οι αρχαίοι Καζάκοι (ο λαός των Μποτάι). Η ανακάλυψη έγινε από τον καθηγητή Άλαν Ούτραμ του τμήματος αρχαιολογίας του βρετανικού πανεπιστημίου του Έξετερ και δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό "Science", σύμφωνα με τα πρακτορεία Ρόιτερ και Γαλλικό.

    Βρέθηκαν απομεινάρια οστών και δοντιών αλόγων, καθώς και θραύσματα κεραμικών που χρησιμοποιούνταν για να αποθηκεύεται το γάλα από τις φοράδες, όλα ενδείξεις ότι τα άλογα εκτρέφονταν επιλεκτικά και χρησιμοποιούνταν για οικιακές εργασίες, στην περιοχή ανατολικά των Ουραλίων.

    Ο Ούτραμ δεν απέκλεισε να υπάρχουν στην περιοχή ανάλογες φάρμες αλόγων, πιο παλιές ακόμα, που δεν έχουν βρεθεί. Οι αρχαιολόγοι υποπτεύονταν εδώ και καιρό ότι οι Μποτάι ήσαν οι πρώτοι που ίππευσαν άλογα, αλλά δεν διέθεταν χειροπιαστές αποδείξεις μέχρι τώρα.

    Τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι οι Μποτάι δεν κυνηγούσαν απλώς άλογα (όπως είχαν ισχυριστεί μερικοί επιστήμονες), αλλά επίσης τα είχαν δαμάσει. Το οστά των ποδιών των αλόγων των αρχαίων Μποτάι, που βρέθηκαν από τον Ούτραμ, είναι παρόμοια με τα οστά των κατοπινών εξημερωμένων αλόγων της ύστερης εποχής του Χαλκού και πολύ διαφορετικά από τα οστά των αγρίων αλόγων, κάτι που δείχνει ότι τα άλογα αυτά εκτρέφονταν από τους ανθρώπους.

    Επίσης τα δόντια των αλόγων των Μποτάι έφεραν καθαρά ίχνη από χαλινάρια, ενώ και η ανάλυση των οργανικών υπολειμμάτων τροφής στα κεραμικά έδειξε ίχνη από γάλα αλόγων. Το γάλα των αλόγων πίνεται ακόμα στο Καζακστάν και συνήθως ζυμώνεται έτσι ώστε να παράγεται ένα ελαφρώς αλκοολούχο ποτό, που λέγεται κουμίς.

- ΠΗΓΗ http://www.sigmalive.com
            Κατηγορίες αλόγων:

    Καθαρόαιμα λέγονται τα άλογα που προέρχονται από επιμειξία μονάχα αλόγων και όχι αλόγου και άλλου συγγενικού ζώου. Αλλά γενικά ο κόσμος χωρίζει τα άλογα ανάλογα με τη χρήση τους: ιππασία, ιππόδρομο, μεταφορικές εργασίες κ.τ.λ. Τα πιο φημισμένα άλογα, που χρησιμοποιούνται στα ιπποδρόμια και για την ιππασία είναι τα αραβικά.

   Το αραβικό άλογο έχει σώμα λυγερό, κομψό, με μυ'ι'κό σύστημα αναπτυγμένο, όχι όμως και υπερτροφικό. Το μέτωπο και το ρύγχος του είναι πλατιά (πεπλατυσμένα). Τα μάτια του είναι μεγάλα και οι κόγχες των ματιών εξέχουν. Το αραβικό άλογο είναι πολύ γρήγορο και αντέχει και την κούραση. Αυτό ιδιαίτερα το χαρακτηρίζει είναι η λυγεράδα, η ευλυγισία του κορμιού του και η μεγάλη ταχύτητα. Κατάγεται από τα υψίπεδα της Κεντρικής Ασίας. Και από αυτό προέρχονται: το τούρκικο, το συριακό και (με διασταυρώσεις) το αγγλοαραβικό και το καθαρόαιμο αγγλικό ή δρόμων ίππος όπως αλλιώς λέγεται.

  Τα πόνευ΄ είναι δυνατά άλογα, με μεγάλη αντοχή . Το τρίχωμα τους είναι πυκνό, η χαίτη, όπως και η ούρα τους, παχιά - φουντωτή. Ζουν στα βάθη της Ασίας (στις στέπες της Μογγολίας και της Μαντζουρίας), σε ορισμένα μέρη της Ευρώπης (στο νησί Κορσική, στα νησιά Σέτλαντ) και στη Δ. Αμερική. Με άλογα πόνε'υ' οι Τάταροι και οι Μογγόλοι είχαν κάνει επιδρομές και λεηλάτησαν την Ασία και την Ευρώπη κατά το ΙΒ' και το ΙΓ' αιώνα.

    Συγγενικό με το αραβικό άλογο είναι το βερβερικό άλογο. Προέρχεται από επιμειξία αραβικής και βερβερικής γενιάς. Έχει μεγάλη αντοχή και είναι επίσης γρήγορο άλογο. Στην αρχαιότητα, κατά την εποχή του Αννίβα, φημιζόταν ως το καλύτερο πολεμικό άλογο. Στην Ελλάδα, και ειδικά στο νησί Σκύρος, ζει ένας τύπος μικρού αλόγου, το ''σκυριανό άλογο'', όπως λέγεται. Το ύψος του είναι 1,10μ. περίπου και ζει σε ημιάγρια κατάσταση. Το άλογο αυτό είναι ένα είδος από τα νάνα άλογα ή πόνε'υ'. Το ύψος του πόνε'υ' κυμαίνεται από τα 0,80μ. έως τα 1,30μ., ανάλογα με τη ράτσα του. Τα πόνε'υ' παρουσιάστηκαν σε μέρη όπου η τροφή του αλόγου ήταν περιορισμένη, σπάνια. Γι ΄αυτό είναι μικρόσωμα.                                   Oι ελληνικές φυλές αλόγων

Tα Eλληνικά άλογα κατάγονται από το άλογο των Bαλκανίων (Balkan Pony), στην πορεία όμως, ανάλογα με το περιβάλλον που διαβιούσαν, εξελίχθηκαν δύο τύποι, ο ορεινός και ο πεδινός. O ορεινός τύπος εξαπλώνεται σε όλη την ορεινή ηπειρωτική και νησιωτική χώρα, ενώ ο πεδινός στις πεδιάδες της Θεσσαλίας, Mακεδονίας, Θράκης και στην ανατολική και Δυτική Πελοπόννησο. Από αυτούς τους δύο τύπους κατάγονται όλες οι φυλές των ελληνικών αλόγων.

Φυλές ορεινού τύπου

H φυλή της Πίνδου είναι η πλέον αντιπροσωπευτική φυλή του ορεινού τύπου. Δεν έχει υποστεί προσμίξεις με ξένες φυλές.

H φυλή της Πηνείας Ηλείας εκτρέφεται στις ημιορεινές περιοχές της Hλείας (περιοχή Eφύρας). Eλκει την καταγωγή της από τα αρχαία ελληνικά άλογα.

H φυλή της Kρήτης είναι η αρχαιότερη φυλή της Eυρώπης. Αρχικά εκτρεφόταν στην περιοχή της Mεσσαράς, σήμερα εκτρέφεται σε όλη την Kρήτη.

H φυλή της Σκύρου δεν είναι άλλη από το αλογάκι της Σκύρου, ένα από τα μικρότερα πόνυ του κόσμου, με ύψος ακρωμίου 0,90 - 1,10 μ. Δημιουργήθηκε στο ομώνυμο νησί των B. Σποράδων, αποτέλεσμα φυσικής επιλογής μέσω των αιώνων στην πτωχή βλάστηση και τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης, που επέτρεπαν την επιβίωση των πιο μικρόσωμων ζώων.

H φυλή του Αίνου είναι άλογα που ζουν ελεύθερα στις υπώρειες του όρους aίνος της Kεφαλονιάς (υψόμετρο 1.628 μ.). Eχουν κοινή καταγωγή με τα άλογα της φυλής της Πίνδου,                                                                                                                                                       Φυλές πεδινού τύπου

H φυλή της Θεσσαλίας είναι αρχαία ελληνική φυλή. Από άλογα της φυλής αυτής αποτελείτο το αρχαιοελληνικό ιππικό και ο Bουκεφάλας, το αγαπημένο άλογο του M. Αλεξάνδρου, ήταν θεσσαλικό άλογο.

H φυλή της Ανδραβίδας Ηλείας είναι προϊόν του συνδυασμού των εδαφοκλιματολογικών συνθηκών της εύφορης ομώνυμης πεδιάδας, της πείρας των κατοίκων στην εκτροφή αλόγων, αλλά κυρίως της αγάπης τους προς τα άλογα αυτά. Eτσι δημιουργήθηκε από τους αρχαιότατους χρόνους το πιο μεγαλόσωμο και ένα από τα ωραιότερα ελληνικά άλογα.           

Tο άλογο είναι, αλήθεια, ζώο προικισμένο. Tο νευρικό του σύστημα είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένο, και όπως προκύπτει από πολλές ενδείξεις, διαθέτει τις στοιχειώδεις λειτουργίες που αποτελούν τη βάση της νοημοσύνης: ένστικτο, μνήμη και κρίση. Tο ένστικτό του, μαζί με την οξύτατη όραση και την εξαίρετη όσφρηση και ακοή, επιτρέπουν στο άλογο να «οσμίζεται» από πολύ μακριά το νερό και τη φωτιά, αλλά και τους κινδύνους. Αυτό, σε συνδυασμό με την εξαιρετικά ανεπτυγμένη ικανότητα προσανατολισμού και την οξεία οπτική και ακουστική μνήμη του, στάθηκαν πολύτιμα για τον άνθρωπο. Kαι μόνο αυτά θα ήταν αρκετά για να εξηγήσουν την αγάπη του ανθρώπου προς το άλογο - ακόμα κι αν δεν υπήρχαν σ' αυτό οι εκδηλώσεις μιας συμπεριφοράς σχεδόν ανθρώπινης: η υψηλή νοημοσύνη του αλόγου εκδηλώνεται με πράξεις υπακοής, φιλαλληλίας, τρυφερότητας και αφοσίωσης, αλλά και εκδίκησης, ζήλειας και σχεδόν «προσωπικής» ευθιξίας: το άλογο δεν ανέχεται τη σκληρή και, ακόμα πιο ενδιαφέρον, την άδικη συμπεριφορά.

Στη μοναδική αυτή σχέση, το άλογο έγινε ο σύντροφος και ο φίλος του ανθρώπου που τον σήκωνε ψηλότερα από το μπόι της δίποδης χθαμαλότητας, του έδωσε τη δύναμη και την ταχύτητα που του στέρησε η φύση. Oργωνε τα χωράφια του, αλώνιζε και κουβαλούσε τη συγκομιδή, μετέφερε αγαθά και ταξιδιώτες, πολεμιστές στη μάχη και εξερευνητές σε τόπους νέους. Στο κυνήγι αποδείχθηκε πολύτιμος σύντροφος, συνεργάτης ακάματος, αργότερα, στη φύλαξη των μεγάλων κοπαδιών, συμπαίκτης απολαυστικός στους αγώνες, την ιππασία, τους ήρεμους μοναχικούς περιπάτους.Το άλογο προσφέρει απλόχερα στον άνθρωπο την αίσθηση ελευθερίας με την κίνησή του, την αίσθηση της αιωνιότητας με την αρχοντιά και την περηφάνια του, την αίσθηση της ασφάλειας με την ταχύτητα και τη δύναμή του, την αίσθηση της συντροφικότητας με την ζεστασιά και την προσφορά των χαρισμάτων του και το έντονο αίσθημα της τρυφερότητας και της αγάπης με το κοίταγμά του. Και γίνεται φίλος αχώριστος του ανθρώπου, παρασύροντάς τον σε διαδρομές απέραντης ομορφιάς, οδηγώντας τον μέσα από δύσβατα και σκοτεινά μονοπάτια, ίσως ακόμα και συνοδεύοντας ή θρηνώντας τον στο τελευταίο του ταξίδι…πηγη Γιάννης Δημάκης

                                                                                                                                             

   Περιποίηση του αλόγου:

    Για να προσφέρει τις υπηρεσίες του το άλογο χρειάζεται περιποίηση, ώστε να διατηρείται γερό και δυνατό. Ο οργανισμός τους είναι ευαίσθητος σε ορισμένες ασθένειες , όπως είναι η μάλη και η σηψαιμία. Υποφέρει από ορισμένα παράσιτα. Γι ΄ αυτό χρειάζεται καθαριότητα και άγρυπνη παρακολούθηση της υγείας του.

    Επίσης καθώς μεγαλώνουν τα άλογα μακραίνουν και τα δόντια του.

   Αν θες να μάθεις πόσο χρονών είναι ένα άλογο το βλέπεις από τις μαυρίλες που έχει στα δόντια του.                                                            ΠΗΓΗ Δέσποινα Βαγιάννη. https://www.aegean.gr/gympeir/aloga.htm
Το Άλογο  (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Δημόσιας Τηλεόρασης - πρώην Ε.Ρ.Τ.)

Κάμπος, η Αρχαία Οινόη

Η Οινόη ήταν σίγουρα η αρχαιότερη και επικρατέστερη πόλη στην Ικαρία. Tα ερείπιά της, που κατάκεινται γύρω από την εκβολή του ποταμού Βουτσιδέ (πιθανή παραφθορά της λέξης ‘βουθυσία’), πέρα του Ευδήλου, στη βόρεια πλευρά του νησιού, διηγούνται το κλέος της. Η Οινόη ήταν κτισμένη εκεί που σήμερα βρίσκονται κατάσπαρτα γύρω από τον ωραίο λόφο της Αγίας Ειρήνης, τα σπίτια του μικρού χωριού Κάμπος της Πέρας Μεριάς κα εκεί όπου το ίδιο χωριό απλώνει προς τη θάλασσα. Η πόλη φαίνεται να ήταν πατρίδα του Επαρχίδου. Μια επιτάφιος πλάκα, που ανήκει στο πρώτο μισό του Β΄ π.χ. αιώνα και η οποία βρέθηκε στην περιοχή της Οινόης, αναφέρει το όνομα «Επαρχίδης του Κτησιφώντος», με άλλα ονόματα της οικογένειάς του. Η Οινόη όφειλε ασφαλώς το όνομά της στην εξειδίκευση της καλλιέργειας της αμπελουργίας. Ό Εκαταίος ο Μιλήσιος αναφέρει ότι οι αρχαίοι τα αμπέλια τα έλεγαν και οίνας. Ο Καριώτης ιστορικός Παμφίλης υποστηρίζει ότι παρά την Οινόη υπήρχε η Πράμνη πέτρα κοντά στην οποία βλάστησε η Διονυσίας άμπελος, όπως την ονόμαζαν οι εγχώριοι ή η ιεράς άμπελος, από την οποία κα παράχθηκε το πρώτο, ο Πράμνιος οίνος. Όπως επιδείκνυαν κατά τους ιστορικούς χρόνους στην αθηναϊκή Ακρόπολη το ιερό δέντρο της Αθηνάς, την πρώτη ελαίαν που βλάστησε στην ελληνική γη, έτσι και στη νήσο της Ικαρίας, όπου «το πρώτο έφυ άμπελος», επιδείκνυαν την Πράμνην πέτρα, ιερά άμπελον του Διονύσου ή τη Διονυσιάδα άμπελον. Οπωσδήποτε, η Οινόη με τη φήμη της ειδικευμένης αμπελουργού, πρέπει να είχε αποκτήσει ανάλογη υλική ευρωστία. Οι εύφορες εκτάσεις του Κάμπου κα των μαγευτικών κατωφερειών της Μεσαριάς κα της Πέρας Μεριάς, θα είχαν ασφαλώς θαυμαστή απόδοση. Ο πράμνιος είχε γίνει το βασικό βιοτικό βάθρο του νησιού κατά τη διάρκεια των αρχαίων αιώνων. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στους χρόνους ακόμα του Πλινίου (α΄ αιών μ.χ.), γίνεται σοβαρός λόγος περί αυτού. Ο Λατίνος ιστορικός αναφέρει, ότι κα στην εποχή του εξακολουθούσε να διατηρεί ανέπαφη τη φήμη και την αξία του. Προσπάθειες απομίμησης του οίνου δεν θα έλειψαν από άλλες οινοπαραγωγικές περιοχές, που θα θέλησαν να εκμεταλλευτούν τη φήμη του, την οποία όμως διασφάλιζε τόσο η εξειδίκευση των Ικάριων καλλιεργητών, όσο και το ιδιαίτερο άρωμα το οποίο κα σήμερα ακόμη χαρακτηρίζει το ικαριώτικο σταφύλι. Δεν χωρά αμφιβολία ότι κοντά στην ακμάζουσα αμπελουργία πρόκοβε στο νησί και η κτηνοτροφία, η ναυπηγική κα η αλιεία, όπως άλλωστε μαρτυρείται και από την κατά παράδοση κα σήμερα επίδοση. Τα καρύδια, το μέλι, το κερί κα ιδίως η ξυλεία ως κύρια προϊόντα, συμπλήρωναν τις βάσεις του ικαριακού βίου. Είναι πολύ δύσκολο να υπολογισθεί ο πληθυσμός της Οινόης κα μάλιστα ανά ιστορικές εποχές. Ο Παμφίλης κάνει την υπόθεση ότι στους Μινωικούς χρόνους η πόλη ήταν περισσότερο πολυάριθμη από κάθε άλλη εποχή. Πάντως εκείνο το οποίο μπορεί να υποστηριχθεί περίπου με βεβαιότητα είναι ότι κατά τους μεγάλους αιώνες των Αθηνών, η Οινόη ήταν μία από τη δεύτερη ή τρίτη σε τάξη πόλη της Αθηναϊκής συμμαχίας, όπως συνάγεται από τις καταβολές των φόρων στο συμμαχικό ταμείο της Δήλου κα αργότερα των Αθηνών. Ο Στράβων στους κατοπινούς καιρούς αναφέρει την Ικαρία ως «λειπανδρούσαν» και χαρακτηρίζει την Οινόη ως πολισμάτιον. Ποια γεγονότα μεσολάβησαν για να φτάσει κα αυτή μαζί με τα άλλα πολίσματα του νησιού σε ραγδαία παρακμή, είναι προ το παρόν πολύ δύσκολο να εξακριβωθεί. Ίσως η εξήγηση του χρονικού της Οινόης αλλά και όλης της νήσου να βρίσκεται θαμμένη σε κάποια απόκρυφη για την ώρα πτυχή του εδάφους στον Κάμπο, δηλαδή τον χώρο της Οινόης, το Δράκανο, τα Θέρμα και το Ταυροπόλιον, που αναμένουν την σκαπάνη για να της εκμυστηρευτούν το κρυμμένο μυστικό τους.

Η βυζαντινή εποχή

Στους βυζαντινούς καιρούς η Οινόη γνώρισε νέα ακμή, όχι όμως ως Οινόη, αλλά ως Δολίχη, που όπως γνωρίζουμε είναι ένα από τα παμπάλαια ονόματα της νήσου. Η νέα αυτή ακμή μαρτυρούν από τα φανταχτερά ερείπια της βυζαντινής Δολίχης, το φρούριο της οποίας έστεκε προς το εσωτερικό της δυτικής πλευράς του Κάμπου. Η λάμψη της, στα ίχνη της αρχαίας ζωής, με σχεδόν τις ίδιες βιοτικές συνθήκες και στον ίδιο ακριβώς χώρο του παλαιού οικισμού, συνεχίσθηκε αργότερα όταν η Δολίχη επιλέχθηκε από τους Βυζαντινούς και τους Φράγκους για έδρα της βαρονίας και στη συνέχεια της κομητείας. Στα 1481 μ. χ., στην ακμή της πειρατείας και ενώπιον της απειλής του ερχομού των Τούρκων, οι Αράγκιοι της Γενούης, κυρίαρχοι της Ικαρίας, ύστερα από 124 έτη συνεχής κατοχής, μια μέρα την εγκατέλειψαν ξαφνικά για να καταφύγουν στην Χίο. Είχαν συνδεθεί πολύ με τον τόπο, που είχε καταστεί γη των πατέρων τους. Στην κορυφή του γραφικού λοφίσκου του Κάμπου, οι Βυζαντινοί της Δολίχης είχαν αναγείρει τον ναό της Αγίας Ειρήνης. Ήταν αγία προσφιλής τότε στις ταραγμένες εποχές της συνεχούς αβεβαιότητας. Όταν ήρθαν οι Φράγκοι της Γενούης εγκαταστάθηκαν στα ίδια αρχοντικά ή το παλάτιον της βυζαντινής υποδιοικήσεως, όπου άλλοτε έμενε ο τουρμάρχης του Στρατηγού της Σάμου κα ίσως κα οι εξόριστοι πρίγκιπες του Βυζαντίου που στέλνονταν εκεί για ασφαλή απομόνωση κα για τους οποίους μιλά με συγκίνηση η καριώτικη παράδοση. Οι Αράγκιοι καταλαμβάνοντας την Ικαρία μετέφεραν και τις γενουατικές συνήθειες, όπως μετέφεραν εκεί κα τα ήθη, τη σκαιά μεταχείριση κα την ματαιοδοξία των Γενουηνσίων εταίρων της Μαόνας της Χίου, της οποίας ήταν άλλωστε μέτοχοι. Η Αγία Ειρήνη χρησίμευσε πάλι ως μητρόπολη, αλλά αυτή τη φορά των Φράγκων κατακτητών. Για την εξοικονόμηση του βωμού της καθολικής λατρείας, προστέθηκαν τότε στην κόγχη του ιερού του ναού ο απαραίτητες βαθμίδες. Βρίσκονται πάντα στη θέση τους όπως τις άφησαν το πρωί της φυγής τους οι Αράγκιοι, με την εκκένωση της νήσου. Τις παρατήρησα κατά την εκεί επίσκεψή μου και μου έκανε εντύπωση όταν με πληροφόρησαν ότι κανείς δεν τις είχε μέχρι τότε προσέξει. Οι ζωηρές ακτίνες του ήλιου διαπερνούσαν το γυαλί των αρχαίων παραθύρων, έπαιζαν με τα χρώματά τους μέσα στο λιθόστρωτο του ναού, που είναι στρωμένος με χονδροειδή ψηφιδωτά κα με πέτρες που φαίνονται ότι χρησίμευαν άλλοτε κι ως δάπεδο άλλου και αρχαιότερου ιερού χώρου, ίσως του Διονύσου. (Ο Λ. Πολίτης θεωρεί το ναό μεταβυζαντινό κτίσμα, αναγερμένο στα θεμέλια προγενέστερης βασιλικής πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων). Μέσα στη σιγή του ναού που τον διέκοπταν το χαρούμενο κα αμέριμνο τιτίβισμα των πουλιών κα ο φλοίσβος του κύματος του όρμου της     Οινόης, αναλογίστηκα τις σκηνές των συμπαθών περαστικών του βυζαντινού βίου και ιδίως του βίου της φραγκικής κομητείας, που είχαν διαδραματιστεί στο χώρο αυτό της κατάνυξης. Εδώ θα είχαν ζήσει οι άνθρωποι εκείνοι που χάθηκαν, τα χαρμόσυνα ή τα λυπηρά συμβάντα της ζωής τους. Εδώ η ευλάβεια των νησιωτών ύψωνε τις ικεσίες και τις ευχαριστίες της προς το θεό των Ελλήνων, όταν ευλογούσε ακόμα τις νίκες κατά των βαρβάρων. Εδώ έψελναν κατανυκτικά το Te Deum των Λατίνων, οι Επίσκοποι που είχαν εγκατασταθεί μαζί με τους κατακτητές. Κάτω απ τον ίδιο απέριττο θόλο θα ακούστηκαν οι δεήσεις για το συνεχές κα αδιάπτωτο μεγαλείο της «κραταιά και γαληνότατη Δημοκρατίας της Γενούης». Πανικοβλημένοι από τον ερχομό Τούρκων, οι Αράγκιοι εγκατέλειψαν ξαφνικά και για πάντα μαζί με όλα τα άλλα και τον καθεδρικό ναό και εξαφανίστηκαν. Οι υποτελείς νησιώτες, όσοι απέμειναν στο νησί και δεν ακολούθησαν τους κατακτητές στη Χίο ή δεν πήραν το δρόμο της διασποράς, στερημένοι από τη μισητή προστασία, αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν και αυτοί τους φανερούς οικισμούς κα μεταξύ αυτών πρώτη τη Δολίχην και έσπευσαν να αναζητήσουν καταφύγιο στις ορεινές φωλιές. Και εκείνοι που έφυγαν ίσως δια παντός από το νησί και εκείνοι που αποσύρθηκαν σε ορεινά κρησφύγετα, θα έκλαψαν βέβαια την πεφιλημένην αρχαία πρωτεύουσα, που ήταν γραφτό της να γίνει εντός μιας ίσως και μόνης μέρας, από κυψέλη ζωής χώρος θανάτου. Ο λιμένας της Δολίχης με τον καιρό φράχτηκε, το Κάστρο του Κοσκινά που ήταν η ασφάλειά τους εγκαταλείφθηκε και ακολούθησε η ερήμωση, η οποία πρόκειται να είναι ο παντοτινός θάνατος της Οινόης. Μόνο όταν βρεθεί κανείς στο λοφίσκο της Αγίας Ειρήνης κα ρίξει το βλέμμα προς την απαλή κατωφέρεια του κάμπου, αμυντήριον του Κοσκινά, τον κλεισμένο λιμένα και τα αμίλητα ερείπια, μπορεί να συλλάβει τη σκηνή της δραματικής εγκατάλειψης της Δολίχης από τους αποχωρούντες Φράγκους. Τώρα δεν απομένουν πια από το πέρασμα των υπεροπτικών Γενουηνσίων, παρά οι φραγκικές βαθμίδες του ιερού της Αγίας Ειρήνης. Από το βυζαντινό χρονικό, τα χαλάσματα των κατοικιών των εξόριστων πριγκίπων. Και από το αρχαίο κλέος της Οινόης, η υπόμνηση των λίθινων φορολογικών καταλόγων που βρέθηκαν στην Ακρόπολη των Αθηνών κα τα οποία μας πληροφορούν ότι η Οινόη συγκαταλέγεται μεταξύ των αρχαίων πόλεων που είχαν γράψει με μόχθο κα ανυποψίαστα, το ελληνικό θαύμα του Ε΄ αιώνος. (από το βιβλίο του Ι. Μελλά, Η Ιστορία της Νήσου Ικαρίας)                                      πηγη  http://ikariautopia.com/wordpress

Η ΧΟΡΤΑΡΟΠΙΤΑ ΤΗΣ ΧΡΥΣΑΣ

Υλικά για το ζυμάρι : Για ένα ταψί . Μισό κιλό αλεύρι , 2 γραμμ. μαγιά (φακελάκι) , λίγο αλάτι, λίγο ξύδι, ένα φλιτζανάκι του καφέ λάδι . Χλιαρό νερό προς το ζεστό . Ζυμώνουμε το αλεύρι , ρίχνοντας το νερό σιγά σιγά να σμίξει το υλικό μας . Το ζυμάρι δεν θέλουμε να γίνει ούτε πολύ αραιό ούτε πολύ σφιχτό. Για αυτό προσοχή στο νερό . Ρίχνουμε και το αλατάκι , το λίγο ξύδι , και στο τέλος ένα φλιτζανάκι του καφέ ελαιόλαδο . Με το ελαιόλαδο το ζυμάρι μας θα γίνει τραγανό. Αφήνουμε το ζυμάρι να μας να φουσκώσει λίγο, κάνα μισάωρο , δεν θέλουμε να φτιάξουμε ψωμί.
Υλικά γέμισης : Πετρούχια , γαλατσίδες, σέσκουλα , μάραθο , ταμπουρά , κρεμμύδια , ρύζι ( αν θέλετε) λάδι, αλάτι .                                                                                              Εκτέλεση : Κόβουμε τον ταμπουρά σε κομματάκια και το βάζουμε στην κατσαρόλα, χαμηλή φωτιά , ίσα ίσα να μαραθεί και να βγάλει το νερό, στραγγίζουμε . Μετά παίρνουμε μια κατσαρόλα βάζουμε λίγο λαδάκι , ρίχνουμε τα κρεμμύδια , χαμηλή φωτιά πάντα, ίσα ίσα να μαραθούν , και μετά ρίχνουμε τα υπόλοιπα χορταρικά, λίγο ρύζι αν θέλετε και αλάτι.
Μοιράζουμε την ζύμη μας σε δυο μπαλάκια και αλευρώνουμε κάτω και την ματσόβεργα μας. Πριν απλώσουμε την βάση λαδώνουμε και λαδώνουμε επίσης στο τέλος . Μπορείτε μα προσθέσετε σουσάμι από πάνω. Χαράζεται σε κομμάτια και στον φούρνο .
Ψήσιμο στους 200 βαθμούς για 15 λεπτά και μετά το κατεβάζουμε στους 180 για καμιά ώρα περίπου . Το βλέπουμε από κάτω αν έχει ψηθεί.
Παρατηρήσεις: κάποια υλικά μπορεί να μην τα έχετε , μπορείτε να προσθέτετε σπανάκι η κάτι άλλο.
Καλή όρεξη … μην ξεχάσετε να συνοδέψετε με κρασί .

Συνταγή της γιαγιάκας μου- Μας έλειψες πολύ    

                                                                            πηγή .Chrisa Karafti

Πως θα φτιάξετε το δικό σας σαμπουάν τσουκνίδας για να αποφύγετε την απώλεια των μαλλιών σας!

Τα συστατικά που χρειάζεστε είναι:

- 1 λίτρο ουδέτερο (παιδικό) σαμπουάν  

- 1 μεγάλη χούφτα τσουκνίδες ,κουταλάκι του γλυκού σπόρους μουστάρδας 

- Ένα μπλέντερ 

- Ένα λεπτό κόσκινο

Προετοιμασία

Πλένετε καλά τη τσουκνίδα τη στεγνώνετε και τη βάζετε μαζί με το σαμπουάν και τους σπόρους  σε ένα  μπλέντερ  Δουλεύετε το μείγμα μέχρι να γίνει μια λεπτή  πάστα,Αφήνετε το μείγμα να ξεκουραστεί  αρκετή ώρα Σουρώνετε και τοποθετηθείτε αυτό στο ίδιο μπουκάλι του σαμπουάν που  χρησιμοποιήσατε  ...........,Και η τσουκνίδα σαμπουάν  είναι έτοιμη για να λουστείτε  για να αποφύγετε την απώλεια  των  μαλλιών σας!                                                                                                                                                                                                                                                      Τ α τρόφιμα που τρώμε είναι πολύ σημαντικά για τη φροντίδα των μαλλιών μας.

 Τροφές πλούσιες σε ψευδάργυρο, όπως το Σέλινο, σπαράγγια, πατάτες, μελιτζάνες, σπαράγγια.

 φουντούκια, καρύδια, περιέχουν χαλκό, και είναι ιδανικά για υγιή και δυνατά μαλλιά.

Το αβοκάντο, μαγιά μπύρας και το πλιγούρι βρώμης είναι τα τρόφιμα που ενισχύουν τα μαλλιά. Ωμέγα 3.6. Πρόκειται για ένα είδος πολυακόρεστων λιπαρών οξέων και είναι  απαραίτητα διότι ο οργανισμός μας δεν παράγει, επομένως, πρέπει να ληφθούν  από  τρόφιμα όπως τα καρύδια, τα ψάρια, τα φυτικά έλαια.

Φυτά όπως η σημύδα, τσουκνίδα, βασιλικό, αλόη βέρα και το δενδρολίβανο είναι απαραίτητα για την πρόληψη της τριχόπτωσης.                                                                                                                                                                 Η μουστάρδα περιέχει πολλές βιταμίνες και μέταλλα, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η υψηλή ποσότητα β-καροτένιου. Κατά την παραγωγή φυσικών ελαίων από το σώμα (όπως αυτά στο τριχωτό της κεφαλής που θρέφουν τις τρίχες), το β-καροτένιο μετατρέπεται σε βιταμίνη Α, η οποία είναι εξαιρετική για την ανάπτυξη των μαλλιών. Εκτός από αυτό, η μουστάρδα περιέχει επίσης σίδηρο, λιπαρά οξέα, ασβέστιο και μαγνήσιο, τα οποία ευνοούν την τριχοφυΐα.

Τέλος οι χημειοθεραπείες! Αυτή είναι η νέα μέθοδός καταπολέμησης του καρκίνου!

Αφού επί σειρά ετών ο κόσμος γνώριζε ότι η χημειοθεραπεία… είναι ο μόνος τρόπος προσπάθειας καταπολέμησης του καρκίνου, το JOHN HOPKINS HOSPITAL επιτέλους ισχυρίζεται ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος.

1. Κάθε άνθρωπος έχει καρκινικά κύτταρα στο σώμα του. Αυτά τα καρκινικά κύτταρα δεν φαίνονται στις συνήθεις εξετάσεις, εφόσον δεν έχουν πολλαπλασιαστεί σε ορισμένα δισεκατομμύρια. Όταν ο γιατρός διαβεβαιώνει τους καρκινοπαθείς ότι δεν υπάρχουν πλέον καρκινικά κύτταρα στο σώμα τους μετά από θεραπεία, αυτό σημαίνει απλώς ότι είναι αδύνατη η ανίχνευση των καρκινικών κυττάρων στις εξετάσεις τους, επειδή ο αριθμός τους δεν ανέρχεται καν στο ανιχνεύσιμο ποσό.

2. Καρκινικά κύτταρα εμφανίζονται από 6 έως και περισσότερες από 10 φορές στη ζωή ενός ανθρώπου.
3. Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου είναι ισχυρό, τα καρκινικά κύτταρα καταστρέφονται και έτσι αποτρέπεται ο πολλαπλασιασμός τους και κατά συνέπεια ο σχηματισμός όγκων.

4. Όταν κάποιος έχει καρκίνο αυτό υποδεικνύει ότι παρουσιάζει πολλαπλές διατροφικές ελλείψεις. Κάτι τέτοιο μπορεί να οφείλεται σε γενετικούς, περιβαλλοντικούς και διατροφικούς παράγοντες, καθώς και στον τρόπο ζωής του ατόμου.

5. Για να ξεπεραστούν οι πολλαπλές διατροφικές ελλείψεις, πρέπει να αλλάξει η διατροφή και να συμπεριληφθούν συμπληρώματα, τα οποία θα ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.

6. Η χημειοθεραπεία έχει να κάνει με τη δηλητηρίαση των ραγδαία αναπτυσσόμενων καρκινικών κυττάρων, αλλά και με την καταστροφή των ραγδαία αναπτυσσόμενων υγειών κυττάρων στο μυελό των οστών, την γαστρεντερική οδό κ.λπ. και μπορεί να προκαλέσει οργανικές βλάβες, στο ήπαρ, τους νεφρούς, την καρδιά, τους πνεύμονες κ.λπ.

7. Η ακτινοβολία καταστρέφει τα καρκινικά κύτταρα και παράλληλα, καυτηριάζει, σημαδεύει και καταστρέφει υγιή κύτταρα, ιστούς και όργανα.

8. Η αρχική θεραπεία με ακτινοβολίες και χημειοθεραπεία συχνά μειώνει το μέγεθος ενός όγκου. Ωστόσο, η παρατεταμένη χρήση χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας δεν έχει ως αποτέλεσμα την περαιτέρω καταστροφή ενός όγκου.

9. Όταν το σώμα φέρει υπερβολικό τοξικό φορτίο από χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, το ανοσοποιητικό σύστημα έχει είτε κατασταλεί είτε καταστραφεί, έτσι το άτομο μπορεί να υποκύψει σε διάφορα είδη μολύνσεων και επιπλοκών.

10. Η χημειοθεραπεία και η ακτινοβολία μπορούν να προκαλέσουν τη μετάλλαξη των καρκινικών κυττάρων, ούτως ώστε να γίνουν πιο ανθεκτικά με αποτέλεσμα να καταστρέφονται πιο δύσκολα. Οι χειρουργικές επεμβάσεις μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα την εξάπλωση των καρκινικών κυττάρων και σε άλλες περιοχές.

11. Ένας αποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησης του καρκίνου είναι η εξασθένηση των καρκινικών κυττάρων, με το να μην τους παρέχεται η τροφή που χρειάζονται για να πολλαπλασιαστούν.

ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ:
α. Η ζάχαρη τρέφει τον καρκίνο. Αφαιρώντας τη ζάχαρη από τη διατροφή μας απομακρύνουμε μία σημαντική πηγή ενέργειας από τα καρκινικά κύτταρα. Τα υποκατάστατα ζάχαρης, όπως τα Canderel, NutraSweet, Equal, Spoonful κ.λπ. παράγονται από ασπαρτάμη, που είναι βλαβερή. Ένα καλύτερο φυσικό υποκατάστατο θα ήταν το μέλι  ή οι μελάσες αλλά μόνο σε πολύ μικρές ποσότητες. Το επιτραπέζιο αλάτι περιέχει χημικές προσθήκες για να αποκτήσει το λευκό του χρώμα. Καλύτερη εναλλακτική είναι μπαχαρικά τύπου Bragg’s aminos ή θαλασσινό αλάτι.

β. Το γάλα κάνει το σώμα μας να παράγει βλέννα, ιδίως στη γαστρεντερική οδό. Ο καρκίνος τρέφεται από τη βλέννα. Διακόπτοντας το γάλα και υποκαθιστώντας το με γάλα σόγιας χωρίς προσθήκη γλυκαντικών, τα καρκινικά κύτταρα εξασθενούν.

γ. Τα καρκινικά κύτταρα ευδοκιμούν σε όξινα περιβάλλοντα. Μία διατροφή βασισμένη στο κρέας είναι όξινη. Είναι προτιμότερο να τρώμε ψάρι και λίγο κοτόπουλο, από ότι μοσχαρίσιο ή χοιρινό κρέας. Το κρέας περιέχει επίσης αντιβιοτικά, αυξητικές ορμόνες και παράσιτα που είναι όλα επιβλαβή, ειδικά για καρκινοπαθείς.

δ. Μία διατροφή που αποτελείται από 80% φρέσκους χυμούς και λαχανικά, σιτηρά ολικής αλέσεως, σπόρους, ξηρούς καρπούς και λίγα φρούτα σας βοηθά να δημιουργήσετε ένα αλκαλικό περιβάλλον στο σώμα σας. Το 20% μπορεί να αποτελείται από μαγειρεμένα γεύματα στα οποία να περιλαμβάνονται τα φασόλια. Οι χυμοί από φρέσκα λαχανικά παρέχουν ζωντανά ένζυμα που απορροφούνται εύκολα και φτάνουν στα κύτταρα μέσα σε 15 λεπτά τρέφοντας και ενισχύοντας την ανάπτυξη υγιών κυττάρων.

Για την πρόσληψη ζωντανών ενζύμων και τη δημιουργία υγιών κυττάρων δοκιμάστε να πιείτε φρέσκο χυμό λαχανικών (από τα περισσότερα λαχανικά, συμπεριλαμβανομένων των βλαστών από τα φασόλια) και να φάτε ωμά λαχανικά 2 ή 3 φορές την ημέρα. Τα ένζυμα καταστρέφονται σε θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών Κελσίου (104 βαθμοί Φαρενάιτ).

ε. Αποφεύγετε καφέ, τσάι και σοκολάτα, τα οποία περιέχουν μεγάλη ποσότητα καφεΐνης. Το πράσινο τσάι είναι η καλύτερη εναλλακτική και έχει ιδιότητες κατά του καρκίνου. Νερό, καλύτερα καθαρισμένο ή φιλτραρισμένο, για την αποφυγή γνωστών τοξινών και βαρέων μετάλλων που περιέχονται στο νερό της βρύσης. Το αποσταγμένο νερό είναι όξινο και καλύτερα να αποφεύγεται.

12. Η πρωτεΐνη του κρέατος είναι δύσπεπτη και απαιτεί πολλά πεπτικά ένζυμα. Το άπεπτο κρέας που παραμένει στα έντερα αποσυντίθεται και έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη συσσώρευση τοξικών ουσιών.                                                                                          13. Τα τοιχώματα των καρκινικών κυττάρων αποτελούνται από μία σκληρή πρωτεϊνική στιβάδα. Αποφεύγοντας ή μειώνοντας την κατανάλωση κρέατος απελευθερώνονται περισσότερα ένζυμα που επιτίθενται στα πρωτεϊνικά τοιχώματα των καρκινικών κυττάρων με αποτέλεσμα τα κύτταρα φονείς να μπορούν να τα καταστρέψουν.

14. Ορισμένα υποκατάστατα ενισχύουν το ανοσοποιητικό σύστημα (IP6, Flor ssence, Essiac, αντιοξειδωτικά, βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία, ουσιαστικά λιπαρά οξέα κ.λπ.). Άλλα υποκατάστατα όπως η βιταμίνη Ε είναι γνωστό ότι προκαλούν απόπτωση ή προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο, τη φυσιολογική μέθοδο του σώματος να απορρίπτει τα κατεστραμμένα, ανεπιθύμητα ή αχρείαστα κύτταρα.

15. Ο καρκίνος είναι μία ασθένεια του μυαλού, του σώματος και της ψυχής. Ένα ενεργό και θετικό πνεύμα θα βοηθήσει τον μαχητή του καρκίνου να επιβιώσει. Ο θυμός, η πικρία και τα δυσάρεστα συναισθήματα θέτουν το σώμα σε ένα αγχώδες και όξινο περιβάλλον. Μάθετε το πνεύμα σας να αγαπά και να συγχωρεί. Μάθετε να χαλαρώνετε και να απολαμβάνετε τη ζωή.

16. Τα καρκινικά κύτταρα δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν σε οξυγονωμένα περιβάλλοντα. Η καθημερινή άσκηση και οι βαθιές αναπνοές βοηθούν στη διοχέτευση περισσότερου οξυγόνου στα κύτταρα. Η οξυγονοθεραπεία είναι μία ακόμα μέθοδος που χρησιμοποιείται για την καταστροφή των καρκινικών κυττάρων                                                      πηγη.http://www.aetos-apokalypsis.com/

Όλα όσα πρέπει να ξέρεις για την ΕΚΤΡΟΦΗ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΩΝ

Τα σαλιγκάρια αποτελούν ένα υψηλής αξίας προϊόν διατροφής, με
συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση. Τα τελευταία χρόνια εκτιμάται όλο
και περισσότερο η γαστρονομική και θρεπτική αξία του
σαλιγκαριού. Σε πολλές περιπτώσεις τα σαλιγκάρια έχουν
χρησιμοποιηθεί για την παρασκευή φαρμακευτικών προϊόντων
αλλά και για την παρασκευή καλλυντικών.
Ήδη, από την αρχαιότητα υπάρχουν μαρτυρίες για τη χρήση
παρασκευασμάτων με βάση τα σαλιγκάρια.Τα φυσικά αποθέματα των εδώδιμων
σαλιγκαριών έχουν μειωθεί εξαιτίας της
εντατικής συλλογής τους και της υποβάθμισης
του φυσικού περιβάλλοντος (αποψίλωση των
δασών, εντατικοποίηση της αγροτικής
καλλιέργειας, πυρκαγιές κ.α.). Αυτό
αναπόφευκτα οδήγησε στην ίδρυση και
ενίσχυση της εκτροφής σαλιγκαριών..Έχουν βρεθεί κελύφη σαλιγκαριών σε αρχαιολογικές
ανασκαφές, μια ένδειξη ότι τα σαλιγκάρια έχουν
φαγωθεί από τα προϊστορικά χρόνια. Ένας αριθμός των
αρχαιολογικών χώρων γύρω από τη Μεσόγειο που έχει
ανασκαφεί μας παρέχει φυσικές αποδείξεις της
μαγειρικής χρήσης διαφόρων ειδών σαλιγκαριών. Οι
Ρωμαίοι, ειδικότερα, θεωρούσαν τα σαλιγκάρια εκλεκτή
τροφή, όπως αναφέρεται στα γραπτά του Πλίνιου.                                                                                                                                                                                ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ
Κάθε σαλιγκάρι ψάχνει για μαλακό έδαφος για να σκάψει
και να αφήσει τα αβγά του. Τα εναποθέτει σε μικρούς
λάκκους 2,5-4 εκ. Κάθε σαλιγκάρι γεννά περίπου 85
αβγά και τα μικρά σαλιγκαράκια γεννιούνται μετά από
2-4 εβδομάδες. Συνήθως τα σαλιγκάρια γεννούν όταν
έχει υγρασία και η πιο γόνιμη περίοδος τους είναι από
Φεβρουάριο έως Οκτώβριο.                                                                                                                                                                                                                             ΒΙΟΛΟΓΙΑ
Τα σαλιγκάρια είναι γαστερόποδα μαλάκια και ερμαφρόδιτα
ανεπαρκή, δηλαδή από κάθε ζευγάρι θα έχουμε μία διπλή
επώαση. Στο κλίμα της χώρας μας το ζευγάρωμα και η απόθεση
πραγματοποιείται 2 φορές τον χρόνο. Θεωρητικά δηλαδή έχουμε
περίπου 85 αυγά ανά επώαση.Ο κύκλος της βοσκής και της
αναπαραγωγής ποικίλλει ανάλογα με το κλίμα, το υψόμετρο και
το είδος του σαλιγκαριού που θα χρησιμοποιηθεί.Το είδος Helix
Aspersa Mϋller είναι ένα είδος σαλιγκαριού που προσαρμόζεται
σε όλες τις καιρικές συνθήκες και χρησιμοποιείται ευρέως στην
εκτροφή για τον μεγάλο αριθμό αυγών που προσφέρει. Υπάρχουν
3-4 αποθέσεις αυγών το χρόνο ανάλογα βέβαια με το κλίμα της
περιοχής που εκτρέφονται, με μέσο όρο τα 80-85 αυγά ανά
φωλιά.                                                                                                                                                                                                                                                                 ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ
Σε όλο τον κόσμο, τα είδη του σαλιγκαριού (γένος Helix) είναι περίπου
4.000. Το σαλιγκάρι αγαπάει την υγρασία της ατμόσφαιρας και
αποφεύγει την υγρασία του εδάφους, γι’ αυτό πρέπει να φροντίζουμε για
το δρόσισμα τον σαλιγκαριών και να διευκολύνεται η εκροή νερών. Το
ασβεστώδες έδαφος είναι απαραίτητο, διότι σ’ αυτό ανατρέχει για να
κατασκευάσει και να επιδιορθώσει το κέλυφος αλλά και να παράγει το
περίβλημα των αυγών. Η αποστείρωση του εδάφους είναι σημαντική και
κρίνεται αναγκαία αφού η παρασιτική χλωρίδα αποτελεί κίνδυνο για την
επιβίωση του σαλιγκαριού. Όσον αφορά στη θρεπτική αξία του, αξίζει να
σημειωθεί η μηδαμινή ποσότητα λίπους που υπάρχει και η παρουσία
αμινοξέων που περιέχει. Για ένα γεύμα στο σπίτι τα σαλιγκάρια πρέπει
να τεθούν σε νηστεία, αυτό όμως δεν ισχύει για τα σφραγισμένα, αφού
αυτά έχουν απομακρύνει κάθε υπόλειμμα τροφής από το πεπτικό τους
σύστημα.                                                                                                                                                                                                                                                                                ΕΚΤΡΟΦΕΙΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΩΝ                                                                                                                                                                               Η εκτροφή σαλιγκαριών Ιταλικού τύπου, γίνεται σε εξωτερικά πάρκα στα οποία
υπάρχει μια ποικιλία χλωρίδας, τόσο αυτοφυείς όσο και φυτεμένη από τον
εκτροφέα. Τα σαλιγκάρια χρησιμοποιούν την χλωρίδα για να τρέφονται καθώς
επίσης και για να προστατεύονται από της καιρικές συνθήκες. Στην εκτροφή αυτού
του τύπου, τα σαλιγκάρια είναι ποιο εκτεθειμένα στης καιρικές συνθήκες έναντι των
άλλων τύπων εκτροφής. Συνιστάται να επιλέγονται περιοχές που δεν έχουν πολλή
υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι, για να μπορούν τα φυτά χωρίς υπερβολικό
πότισμα να διατηρηθούν χλωρά.Αντίθετα, αν ποτίζουμε υπερβολικά, θα ενοχλούμε τα σαλιγκάρια, τα οποία
το καλοκαίρι θέλουν να πέσουν σε νάρκη και με το πότισμα τα
αναγκάζουμε να ξυπνάνε, με αποτέλεσμα εάν επαναληφθεί αυτή η
εναλλαγή για αρκετές φορές, δηλαδή : ξύπνημα – νάρκη – ξύπνημα, τότε
θα εξασθενίσουν τα σαλιγκάρια και θα έχουμε μεγάλες απώλειες ή έως και
μηδενική παραγωγή. Από την άλλη εάν επιλέξουμε να μην ποτίσουμε και
ξεραθούν τα φυτά, μπορεί να εκτεθούν τα σαλιγκάρια στον ήλιο τόσο, ώστε
να έχουμε επίσης αρνητικά αποτελέσματα. Η στρεμματική απόδοση με
αυτού του τύπου εκτροφής, λέγεται ότι είναι 600 - 1000 κιλά και ότι το
κρέας του σαλιγκαριού είναι ποιο ποιοτικό, έναντι των άλλων τύπων
εκτροφής, επειδή βρίσκεται κοντά στη φύση και τρέφεται μόνο από τα
φυτά. Ο χρόνος που χρειάζεται για να φτάσει στο επιθυμητό μέγεθος είναι
περίπου ένας χρόνος.                                                                                                                                                                                                                                              Στην εκτροφή σαλιγκαριών ανοιχτού Γαλλικού τύπου, Η εκτροφή σαλιγκαριών Ιταλικού τύπου, γίνεται σε εξωτερικά πάρκα στα οποία υπάρχει ποικιλία χλωρίδας
τόσο αυτοφυείς όσο και φυτεμένη από τον εκτροφέα Η τροφή του ανοιχτού τύπου,
αποτελείται ως επί το πλείστον από άλευρα καθώς επίσης και από την χλωρίδα Στην
εκτροφή σαλιγκαριών ανοιχτού Γαλλικού τύπου, έχουμε μέσα στα πάρκα ξύλινες
παλέτες, κάτω από της οποίες τα σαλιγκάρια βρίσκουν καταφύγιο από της καιρικές
συνθήκες. Η στρεμματική απόδοση μπορεί να φτάσει τα 3000 -3500 κιλά. Ο
χρόνος που χρειάζεται για να μεγαλώσουν τα σαλιγκάρια στο επιθυμητό μέγεθος
είναι περίπου 5-6 μήνες                                                                                                                                                                                                                                         Στην εκτροφή σαλιγκαριών κλειστού Γαλλικού τύπου, το έδαφος του εκτροφείου
συνήθως δεν έχει καθόλου χλωρίδα και αποτελείται από χαλίκι ή γαρμπίλι. Η
τροφή του κλειστού τύπου, αποτελείται αποκλειστικά τα άλευρα. Τα πάρκα
διαμορφώνονται ανάλογα για να υποδεχτούν τους γεννήτορες, για τα μικρά και
για την πάχυνση. Τα σαλιγκάρια μένουν κάτω από παλέτες τύπου λάμδα ή
απλές παλέτες. Το σύστημα ποτίσματος είναι καλό να είναι υδρονέφωση Η
απόδοση φτάνει τους 3-3.5 τόνους το στρέμμα.                                                                                    .                                                                                                      Η μέθοδο της κουρτίνας αποτελεί μια καινοτομία στην εκτροφή του σαλιγκαριού
κλειστού Γαλλικού τύπου και χρησιμοποιείται για την πάχυνση καθώς και για
την λήψη των αυγών των σαλιγκαριών για την παρασκευή του “Λευκού
Χαβιαριού” και για την παραγωγή γόνου σαλιγκαριού. Ένα εκτροφείο
σαλιγκαριών με την μέθοδο της κουρτίνας έχει πολλά πλεονεκτήματα τα οποία
έχουν να κάνουν με την καλύτερη διαχείριση του σαλιγκαριού και την υγιεινή
του χώρου. Στην κουρτίνα τα κόπρανα του σαλιγκαριού πέφτουν κάτω και έτσι
δεν έρχονται σε επαφή με τα σαλιγκάρια, επίσης πολύ σημαντικό είναι ότι
υπάρχει πολύ καλός αερισμός που βοηθάει στην μη εξάπλωση ασθενειών.Δεν
επηρεάζεται καθόλου ο κύκλος ζωής του σαλιγκαριού.
Το σαλιγκάρι δεν έχει την ανάγκη να βρίσκεται σε οριζόντια θέση, μπορεί να
κινηθεί, να ζευγαρώσει ή να κοιμηθεί εξίσου άνετα σε κάθετη θέση ή ακόμη και
ανάποδα Στο σύστημα της κουρτίνας ο εκτροφέας μπορεί πολύ ποιο εύκολα να
κάνει της καθημερινές επιθεωρήσεις και εργασίες του. Βλέπει ανά πάσα στιγμή όλα
τα σαλιγκάρια χωρίς να τα ενοχλήσει και χωρίς να χρειάζεται να σκύψει για να
σηκώσει της παλέτες όπως γίνεται π.χ. στην μέθοδο του Γαλλικού τύπου εκτροφής
(για ένα στρέμμα υπολογίστε περίπου 200-250 παλέτες). Έτσι υπάρχει καθαρή
εικόνα σε ποιό στάδιο βρίσκονται οι γονιμοποιήσεις, οι γέννες και η ανάπτυξη του
γόνου. Επίσης εντοπίζονται και απομακρύνονται πολλή εύκολα τα νεκρά
σαλιγκάρια, τα οποία πρέπει να αφαιρούνται σε καθημερινή βάση, γιατί είναι η
κυριότερη εργασία για ένα υγιεινό και καθαρό εκτροφείο. Απλουστεύεται επίσης
πάρα πολύ το μάζεμα - συγκομιδή των σαλιγκαριών γιατί δεν χρειάζεται να
σκύβουμε όπως θα έπρεπε να κάνουμε στις παλέτες. Εδώ απλά βγάζουμε μια
κουρτίνα, μπορούμε να την κρεμάσουμε σε μια κατασκευή στυλ καλόγερου και
έτσι άνετα μαζεύουμε τα σαλιγκάρια μας γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερο κόπο.                                                                                                                             ΦΥΤΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ
ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
ΕΚΤΡΟΦΗ
 ΛΑΧΑΝΟ
 ΗΜΕΡΑ ΡΑΔΙΚΙΑ
 ΜΑΡΟΥΛΙ
 ΚΟΚΚΙΝΟΓΟΥΛΙ(ΠΑΝΤΖΑΡΙ)
 ΤΕΥΤΛΟ ΛΕΥΚΟ
 ΣΕΣΚΛΟ Η ΣΕΣΚΟΥΛΟ
 ΒΛΙΤΑ Η ΒΛΗΤΑ
 ΤΡΙΦΥΛΛΙ ΛΕΙΜΩΝΙΟ Η ΚΟΚΚΙΝΟ
 ΤΡΙΦΥΛΛΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟ
 ΠΕΡΣΙΚΟ ΤΡΙΦΥΛΛΙ
 ΕΡΠΟΝ ΤΡΙΦΥΛΛΙ
 ΜΗΔΙΚΗ
 ΒΙΚΟΣ
 ΔΑΚΤΥΛΙΔΑ
 ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ
 ΓΛΙΣΤΡΙΔΑ Η ΑΝΤΡΑΚΛΑ
 ΜΑΡΑΘΟΣ
 ΜΑΝΤΖΟΥΡΑΝΑ
 ΦΑΣΚΟΜΗΛΟ
 ΑΡΜΠΑΡΟΡΙΖΑ
 ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ
 ΛΟΥΙΖΑ
 ΜΕΝΤΑ
ΦΥΤΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ
ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΦΥΡΑΜΑΤΩΝ
 ΣΙΤΑΡΙ
 ΚΡΙΘΑΡΙ
 ΚΑΛΑΜΠΟΚΙ                                                                                                                                                                                                                                                  ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Τα σαλιγκάρια είναι από τις πιο υγιεινές τροφές που υπάρχουν.
Η διατροφική τους αξία, καθώς και τα συστατικά τους τα
καθιστούν ανώτερα από τις περισσότερες τροφές που τρώμε
(π.χ. χοιρινό κρέας κ.λπ.). Επίσης, είναι νηστίσιμο φαγητό
και έχει ιδιαίτερες αφροδισιακές ιδιότητες! Δεν είναι τυχαίο
ότι έχει βρεθεί σε αρχαία γραπτά κείμενα πως
καταναλωνόταν κατά κόρον και ότι αποτελούσε από την
αρχαιότητα τον εκλεκτότερο των μεζέδων!
Η εγκαθίδρυση νέων μονάδων εκτροφής στην Ελλάδα θα
συμβάλει θετικά και στην προστασία των φυσικών
πληθυσμών των σαλιγκαριών.
Μπορεί τα σαλιγκάρια στον κήπο μας να ήταν ανέκαθεν
ανεπιθύμητα, όμως η σαλιγκαροτροφία αυτή τη στιγμή στην
Ελλάδα σίγουρα δεν προχωράει με τους ρυθμούς του
σαλιγκαριού. Ήδη η ζήτηση στην ελληνική αγορά έχει
αυξηθεί και οι εξαγωγές επίσης.
Άλλωστε το σαλιγκάρι αποτελεί μια εξαιρετικά
θρεπτική τροφή. Χωρίς πολλές θερμίδες είναι
σημαντική πηγή πρωτεϊνών, βιταμινών, Ω3
λιπαρών οξέων, ιχνοστοιχείων και σιδήρου,
καλίου και μαγνησίου. Εκτός από εκλεκτός
μεζές τα σαλιγκάρια χρησιμοποιούνται
επίσης στη φαρμακευτική, αλλά και για την
παρασκευή καλλυντικών κρεμών. Ήδη, από την αρχαιότητα υπάρχουν µαρτυρίες για τη
χρήση παρασκευασµάτων οι οποίες είχαν ως βάση τα σαλιγκάρια. O Πλίνιος τα
συνιστούσε για τους πόνους του στοµάχου και τις αιµορραγίες. Ο Γαληνός και ο
Ιπποκράτης τα θεωρούσαν πολύ ωφέλιµα για την υδρωπικία και την κήλη. Κατά το
µεσαίωνα τα συνιστούσαν για πάρα πολλές αρρώστιες, όπως στοµατικές διαταραχές,
βρογχίτιδα, φυµατίωση, πληγές, σκορβούτο κ.λπ.
Σύµφωνα µε πρόσφατες επιστηµονικές έρευνες, χηµικές ουσίες (λεκτίνες) που
αποµονώθηκαν από ορισµένα είδη σαλιγκαριών, βρίσκουν εφαρµογή ως δείκτες σε
έρευνες ιστοχηµείας, ανοσοϊστοχηµείας και ηλεκτρονικής µικροσκοπίας. Ιατρικές
έρευνες έδειξαν ότι οι λεκτίνες των σαλιγκαριών µπορούν να χρησιµοποιηθούν στην
πρόβλεψη και στην έγκαιρη διάγνωση των µεταστάσεων σε ορισµένες περιπτώσεις
καρκίνου όπως ο καρκίνος του µαστού, των ωοθηκών, του οισοφάγου, του εντέρου
και του προστάτη.                                                                                                      πηγη http://www.lemnosnails.com