Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μικρές ιστορίες της Ικαρίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μικρές ιστορίες της Ικαρίας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021

Ο Αντωναγάς

 



Όπως είναι γνωστό η Ικαρία τα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας είχε ιδιαίτερο καθεστώς. Ένας τοποτηρητής από τον Σουλτάνο ρύθμιζε τα φοροδοτικά θέματα και στην ουσία εισέπραττε το χαράτσι και τους φόρους από του δημογέροντες που ήταν ιερείς ως επί τι πλείστον.
Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες και η ταραγμένη θάλασσα του Ικάριου δεν επέτρεπαν μεγάλες μετακινήσεις. Έτσι η επανάσταση του 1821 ελάχιστα άγγιξε τους γηγενείς εκτός από τους καραβοκυραίους που βοήθησαν στον αγώνα. Υπήρξαν όμως και κάποιοι που είχαν περίσσια δύναμη κι έτσι τους έλαχε να αντιπροσωπεύσουν τους Ικαριώτες στην Επανάσταση.
Ο Αντωναγάς λοιπόν ήταν ένας από αυτούς …Ήταν δυνατό παλληκάρι, πράος χαρακτήρας και δεινός πολεμιστής. Έφυγε να πάει να δώσει χέρι βοηθείας και βρέθηκε να πολεμά με τον Καραϊσκάκη… με το τέλος της Επανάστασης γύρισε στον Άγιο Πολύκαρπο …Χάρακα τον έλεγαν τότε από το ποτάμι.
Πήγε λοιπόν ο Αντωναγάς στο σπίτι του και συνέχισε αμέριμνος τις δουλειές του… Οι χωριανοί περίεργοι να μάθουν για τον πόλεμο, που ιδέα δεν είχαν, μαζεύτηκαν και πήγαν να τον δουν. Ήταν χειμώνας και είχε ξεκουτσουρίσει αριουλάκια και κλωνάρια από τι ελιές κι έψηνε κάρβουνα.
Μαζευτήκαν λοιπόν γύρω από το καμίνι οι περίεργοι κι άρχισαν τις ερωτήσεις. _Πως ήταν ο Στρατηγός;
_Πως γίνηκε η μάχη;
_Πόσοι οι νεκροί;
_Τι ακριβώς έκανε ο Αντωναγάς; …κλπ
Παίρνει λοιπόν ο Αντωναγάς το φτυάρι κάνει αργούς κύκλους γύρω από το καμίνι που κάπνιζε και φωνάζει δυνατά.
_Ταραταραταταμ…. τώρα λέει βαράει η σάλπιγκα. Επιταχύνει τους κύκλους και χτυπώντας τα πόδια στο έδαφος λέει …
_Τώρα κινά το ιππικό …
κι εκεί που όλοι έχουν αφοσιωθεί στην αφήγηση γυρνά το φτυάρι κατά το μέρος των κι έναν ένα τους ρίχνει κάτω με δυνατά χτυπήματα…. σκορπίζουν έντρομοι λοιπόν πονεμέμοι, μισόκαμένοι κι από απόσταση ρωτούν…
_Τι ήταν αυτό;
Αφήνει λοιπόν ο Αντωναγάς κάτω το φτυάρι στρίβει την μουστάκα του και τους λέει…
_Αυτός είναι ο πόλεμος ήρεσε σας;
Μετά δε το περιστατικό έθαψε το όπλο και την σπάθα του κι ακόμα δεν τα έχουμε βρει.
Απο τη Φιλη  Ελένη Σέττα  
(Λαογράφος Ποιήτρια της Ικαρίας )

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020

"Η Χρήση γης στην Ικαρία κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και η Αρπαγή της από το Ελληνικό Δημόσιο ''

ΕΡΩΤΗΣΗ : 'Εχει αλήθεια αναρωτηθεί κανείς πόσα χωράφια ξεριζωμένων Ικαρίων, λόγω της εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης για λόγους επιβίωσης , δεν θα δηλωθούν ή θα χαρακτηρισθούν δάση;
Αλήθεια οι Δήμοι τότε , ο ενιαίος Δήμος τώρα, οι επιστημονικοί και άλλοι φορείς, κλπ,κλπ, πόσο έχουν ασχοληθεί;
Με αφορμή την διαδικασία υλοποίησης του κτηματολογίου, αλλά και την επικείμενη σύνταξη των Δασικών χαρτών, αναρτώ ένα κείμενο του ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ* με τον τίτλο: " Η Χρήση γης στην Ικαρία κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1522-1912)"
Νομίζω ότι είναι επίκαιρο.
Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ, o αγαπημένος μας δάσκαλος και o κατά κοινή ομολογία συμπατριώτης μας με μεγάλη και ανιδιοτελή προσφορά στον τόπο μας γράφει:

"Η Χρήση γής στην Ικαρία κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1522-1912)"
Tου Θεμιστοκλή (Θέμη ) Κατσαρού
Όποιος δεν γνωρίζει Ιστορία, δεν είναι εύκολο να σχεδιάσει το παρόν και το μέλλον.
Το 1522, αποχώρησαν από το νησί οι τελευταίοι δυτικοί κατακτητές. Οι Ικάριοι αισθάνονται κατά κάποιο τρόπο ότι είναι απροστάτευτοι. Η πειρατεία λυμαίνεται το Αιγαίο.
Σταδιακά οι Ικάριοι εγκαταλείπουν τα παράλια και αποσύρονται σε θέσεις ορεινές, δύσβατες και συνήθως αθέατες. Εκεί διαμόρφωσαν έναν ιδιότυπο τρόπο ζωής. Οι βραχοσκεπές (καμάρες) χρησιμοποιήθηκαν και πάλι ως κατοικίες, ενώ παράλληλα κτίζουν τα σπίτια τους στον γνωστό μας τύπο, το χητό, με ένα δωμάτιο, το προτείχισμα εμπρός, προς το μέρος της θάλασσας και πίσω το χωστοκέλλι. Είναι περίοδος την οποία ο Ι. Μελλάς ονόμασε ”αιώνα της αφάνειας”. Πράγματι, το νησί έδιδε την εντύπωση ότι ήταν ακατοίκητο. Περιηγητές τον 16ον & 17ον αιώνα αυτήν την εντύπωση αποκόμισαν, παραπλέοντας το νησί.
Σιγά-σιγά οι Ικάριοι άρχισαν να οργανώνουν τη ζωή τους. Το σπιτοκάθισμα κατείχε μια μεγάλη έκταση, στην οποία, εκτός από το σπίτι περιελάμβανε χωράφια για σπορά δημητριακών και οσπρίων, τμήματα με ελιές και οπωροφόρα δέντρα και τμήματα ποτιστικά για καλλιέργεια λαχανικών ή αμπελώνες. Υπήρχε πάντα κοντά το ρουμάνι, για προμήθεια ξυλείας και ζωοτροφών. Επειδή το έδαφος είναι βραχώδες και επικλινές, συνέχισαν την πανάρχαια παράδοση της κατασκευής πεζουλιών. Οι πυρκαϊές του 1902, 1948, 1962, 1993 κ.α, έφεραν στο φώς αυτό το τεράστιο επίτευγμα. Η κτηνοτροφία άρχισε να αναπτύσσεται. Τα ζώα τα έβοσκαν σε βοσκοτόπια ιδιωτικά. Το βράδυ τα ζώα σταυλίζονται σε μάντρες. Το πρωί γίνεται το άρμεγμα ή το κούρεμα των ζώων. Από το γάλα παρασκεύαζαν διάφορα είδη τυριού (καθούρα, μηζύθρα, κοπανιστή κ.α ) και από τις τρίχωμα, τα σχοινιά, τους αμπάδες κ.α. Όλο το νησί είναι γεμάτο από τέτοιες μάντρες οι οποίες σχεδόν όλες είναι επώνυμες (δηλ. η μάντρα του τάδε και η μάντρα του τάδε……).
Μέσα στους ελαιώνες φυτεύονται οι χαρουπιές (το άρωμα της χαρουπιάς κατά την ανθοφορία του δέντρου, απομακρύνει το δάκο). Στα άγονα και βραχώδη εδάφη κατασκευάζουν πεζούλια, όπως-όπως και εκεί περιποιούνται πρίνους, δρείς, κουμαριές, άρειους κ.α .Τα βαλάνια των πρίνων τα πουλούσαν στο Καρλόβασι στα βυρσοδεψεία, τα βαλάνια της βαλανιδιάς τα χρησιμοποιούσαν προς βρώση και για ζωοτροφές. Τους κορμούς των δέντρων αυτών τους χρησιμοποιούσαν για την απαραίτητη ξυλεία στα σπίτια. Οι κουμαριές κλαδεύονταν για να μην τις φτάνουν τα ζώα, και τα κούμαρα χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή τσίπουρου ή ούζου. Από τα αμπέλια είχαν, εκτός από το εξαιρετικό κρασί, τις σταφίδες και το πετιμέζι.
Τα πεύκα, και αυτά ήταν φυτεμένα σε χώρους ιδιόκτητους. Από αυτά χρησιμοποιούσαν το ρετσίνι για τα κρασιά και για τα ναυπηγεία, τους δε κορμούς για την κατασκευή των ιστιοφόρων. Παρατηρούμε ότι με όλα αυτά η κάθε Ικαριώτικη οικογένεια απέβλεπε στην αυτάρκεια, όσο ήταν δυνατό. Συχνή ήταν και η ανταλλαγή προϊόντων μεταξύ των οικογενειών.
Από έγγραφα πληροφορούμεθα, κυρίως από τα μέσα του 19ου αιώνα, ότι γινόταν εκχώρηση των ιδιόκτητων ρουμανιών τους σε κοινή χρήση και υπογράφουν οι εκχωρούντες, οι Δημογέροντες και ο Αρχιερατικός επίτροπος. Παράλληλα κατασκευάζονται οι φράκτες προς το μέρος της οροσειράς. Όσοι δεν συμφωνούσαν σε αυτήν την παραχώρηση, υποχρεώθηκαν να περιφράξουν τους ιδιόκτητους χώρους τους. Ήδη από το 1774-1775 η κατάσταση στο νησί αλλάζει (συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, κ.α) και αρχίζουν να ζωντανεύουν τα χωριά που είχαν εγκαταλειφθεί ή να ιδρύονται νέα προς την παραλιοζώνη. Μετά τον πόλεμο του 1940-1944, κυρίως, άρχισε και η μετανάστευση. Έτσι πολλά χωράφια εγκαταλείφθηκαν και έγιναν δασοσκεπή. Μετά τις πυρκαϊές, οι αρμόδιες υπηρεσίες κήρυσσαν τις πυρόπληκτες περιοχές αναδασωτέες. Δεν γνωρίζω τις συνεννοήσεις μεταξύ Κοινοτήτων η Δήμων με τις αρμόδιες δασικές υπηρεσίες, σχετικά με ποιες περιοχές πρέπει να αναδασωθούν (δημοτικές ή και ιδιωτικές). Εκείνο το οποίο παρατηρείται είναι ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν έχει στο νησί ούτε 1 τ.μ. γής. Η γή ανήκει σε Ιδιώτες και στους Δήμους….Γιώργος Χερουβής
*Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ είναι ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ – ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ
https://www.facebook.com/george.herouvis : Αλήθεια όλοι εμείς ,πλην ελαχίστων εξαιρέσεων,πέραν των επί του καφενείου "επί του παντός" αναλύσεων , πόσο έχουμε ασχοληθεί;

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Το αμπελάκι του Αχιλλέα ..και τα ρασκά !

Παγκόσμια ημέρα των ζώων η σημερινή κ ας μας ευαισθητοποιήσει λίγο περισσότερο… κι ας ελπίζουμε... Σεβασμό!                                                           Τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου 2019, βρέθηκα στο χωριό μου. Το χαμένο στη μοναξιά του Καρκινάγρι, της δυτικής Ικαρίας. Πηγαίνοντας προς το χωριό, μετά την κάθοδό μου στο λιμάνι του Εύδηλου από το πλοίο, σταμάτησα στο Πέζι, να δω το αμπελάκι μου. Δεν βρήκα ούτε ένα πράσινο φύλλο, για να το φωτογραφίσω. Δυο μέρες πριν φτάσω στο Πέζι, με είχαν προλάβει τα ρασκά κατσίκια, των ρασκών κτηνοτρόφων. Το γεγονός μου θύμιζε άλλη μια φορά, ότι εδώ έχει απαλειφθεί προ πολλού από τη συνείδηση των ανθρώπων, η έννοια του Σεβασμού, και αυτός είναι ο λόγος, που η ζωή είναι υπό διωγμό, και δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
Αυτό το αμπελάκι, είναι ένα φυλακτό της ψυχής μου, αλλά είναι και φυλακτό της ψυχής του μακαρίτη του Αχιλλέα του Φραδέλου. Είναι όμως και φυλακτό της ψυχής της Ικαρίας που έχω πάρει μαζί μου στο ταξίδι της ζωής, και με στήνει όρθιο, όταν φυσούν οι δυνατοί άνεμοί της. Με δυο λόγια, αυτό το αμπελάκι, είναι σημαντικό κομμάτι της πατρίδας μου.
Το αμπελάκι αυτό, σαν έκταση, μου το πούλησε ο Αχιλέας, αλλά έχει σημασία να περιγράψω πώς μου το πούλησε. Διότι ο τρόπος που μου το πούλησε, περιγράφει την αυθεντική Ικαριώτικη ψυχή, που αξίζει να αποτελεί σημείο αναφοράς, για τις νέες γενιές. Αυτή την ψυχή, αξίζει να την έχουμε πατρίδα.
Ο Αχιλέας ξεκίνησε τη ζωή του, με το επάγγελμα του ψαρά. Πώς αλλιώς, αφού είχε γεννηθεί στου Τραπάλου. Στη συνέχεια ξενιτεύτηκε σε κάποιο Θυρωρείο της Αθήνας, για να πάρει τη σύνταξη. Όταν την πήρε, επέστρεψε σ’ αυτό που αγαπούσε: Στο ψάρεμα, στα γνωστά του νερά, της θάλασσας του Καρκιναγρίου. Έφτιαξε τη βάρκα του, τα δίχτυα του, τα παραγάδια του. Του έλειπε όμως ένας ναύτης. Ρώτησε κι’ έμαθε, ότι ήμουν ένας εκπαιδευμένος ναύτης από τον Πατέρα μου, από πολύ μικρή ηλικία. Όταν λοιπόν έφτανα στο χωριό για καλοκαιρινές διακοπές, στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου και στα πρώτα φοιτητικά μου χρόνια, ο Αχιλέας με περίμενε, για να με ναυτολογήσει από τη δεύτερη μέρα. «Καλώς τον, το ναύτη μου». «Γεια σου Καπετάνιε». «Αύριο το πρωί ξεκινάμε».
Τα χρόνια περάσανε, έγινα Καθηγητής, και οι ανάγκες της ζωής με κράτησαν μακριά από το χωριό, για αρκετά χρόνια.
Όταν παρουσιάστηκα στο χωριό μετά από αυτά τα χρόνια, ο Αχιλέας ήρθε να με καλωσορίσει και να με μαλώσει, που είχα αργήσει να επισκεφτώ το χωριό. Σε περιμένω μου λέει, να σου δώσω ένα παλιό αμπέλι που έχω στο «Πέζι», γιατί εγώ θα φύγω. Εννοούσε τη φυγή, στο μεγάλο ταξίδι, που δεν έχει επιστροφή. Είχε ήδη χάσει τη γυναίκα του, και το ηθικό του είχε καταρρεύσει.
-Ευχαριστώ πολύ για την πρότασή σου. Μου αρέσει, το θέλω, αλλά δεν έχω χρήματα τώρα, για να το αγοράσω.
-Μην σε νοιάζει για τα χρήματα. Θα σου δώσω εγώ!!!
-Δεν έχω ούτε για τα συμβολαιογραφικά!!!
-Μην σε νοιάζει. Εγώ θα τα πληρώσω, και όποτε μπορείς θα μου τα δώσεις. Θέλω να το πάρεις, και να το ξανακάνεις αμπέλι. Να πίνεις απ’ εκεί ένα ποτήρι κρασί, να με θυμάσαι.
Με αυτές τις κουβέντες, ο Αχιλέας είχε δέσει άλλη μια φορά την ψυχή μου χειροπόδαρα. Του έδωσα την υπόσχεσή μου, και αισθανόμουνα την υποχρέωση ότι έπρεπε να βρω οπωσδήποτε τρόπο να την τηρήσω. Επειδή εγώ έπρεπε να φύγω, είπα στη Γυναίκα μου, που δεν είχε καταγωγή από την Ικαρία, να πάει με τον Αχιλέα στο Συμβολαιογράφο, και να γράψει το κτήμα που θα μας πουλούσε, στο όνομά της.
Είσαι τρελός; Πώς θα αγοράσουμε κτήμα χωρίς χρήματα;
-Θα σου δώσει χρήματα ο Αχιλέας!!!
-Τι είναι αυτά που μου λες; Σίγουρα είσαι τρελός.
Της εξήγησα τη σχέση μου με τον Αχιλέα, αλλά και πάλι, δεν ήταν εύκολο πράγμα, να καταλάβει.
Το σχέδιο προχώρησε, κι’ εγώ φορτώθηκα άλλη μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Πριν είκοσι περίπου χρόνια, θεώρησα ότι έπρεπε να ανταποκριθώ στην υπόσχεσή μου. Μου σύμβαιναν διάφορα δυσάρεστα πράγματα στη ζωή μου, έφευγε το χώμα κάτω από τα πόδια μου, και είχα ανάγκη να πιαστώ από ένα σταθερό σημείο. Τίποτα δεν ήταν πιο σταθερό, από το αμπελάκι που είχα αποκτήσει με τον συγκεκριμένο τρόπο, που κουβαλούσε τόση θετική διάθεση και ενέργεια.
Προς το τέλος της δεκαετίας του 1990, θεώρησα ότι δεν μπορώ να αναβάλλω άλλο την υπόσχεσή μου. Για να το φέρω σε κατάσταση κατάλληλη να το φυτέψω, ξόδεψα αρκετά χρήματα, για την μπουλντόζα και την περίφραξή του, εκτός από τα άλλα έξοδα. Δεν υπολογίζω τον κόπο και το χρόνο που κατέβαλα, επειδή η ευχαρίστηση ήταν μεγάλη. Το φύτεψα, ανακούφισα την ψυχή μου, και περίμενα με αγωνία το αποτέλεσμα. Θα ήταν η δεύτερη, ή η Τρίτη χρονιά από το φύτεμά του, που πήρα ένα τηλεφώνημα μέσα στο Καλοκαίρι, από ένα φίλο, και με ειδοποιούσε να ξεχάσω το αμπέλι μου, διότι μπήκαν μέσα τα κατσίκια, και δεν άφησαν πράσινο φύλο.
Ένοιωσα ένα βαθύ κλονισμό. Κατέβηκα επειγόντως στο χωριό, είδα με τα μάτια μου του λόγου το αληθές, ρώτησα και έμαθα ποιανού ήταν τα κατσίκια. Του τηλεφώνησα και του περιέγραψα το γεγονός, το οποίο ασφαλώς γνώριζε, διότι με άκουσε με απόλυτη ψυχραιμία.
«Μην κάνεις έτσι», μου απάντησε. Θα σου δώσω να φας ένα κατσικάκι, και θα «πατσίσουμε».
Η απάντησή του, μου προκάλεσε δεύτερο ισχυρό σοκ, διότι μου αποκάλυπτε το εδραιωμένο θράσος, και την έλλειψη κάθε σεβασμού, προς τους άλλους ανθρώπους. Στη συνείδησή του, και η ζωή των ζώων, και η ζωή των άλλων οργανισμών της Φύσης, και η ζωή των άλλων ανθρώπων, ήταν εργαλείο δικό του, στο κυνήγι του χρήματος.
Εδώ είχαμε ολοζώντανη, τη δυσδιάκριτη σε άλλες περιπτώσεις υπέρβαση, όπου η ζωή γίνεται εργαλείο του χρήματος, αντί το χρήμα, να είναι εργαλείο της ζωής. Η πνευματική κατάσταση αυτού του ανθρώπου, αποτέλεσμα της επιδοτούμενης καταστροφής της Ικαρίας από τα Κοινοτικά κονδύλια, μου προκάλεσε ένα δεύτερο ισχυρό σοκ. Έβλεπα ολοκάθαρα, πόσο κακό μπορούν να κάνουν τα χρήματα, όταν τα διαχειρίζονται ασυνείδητοι. Έκλεισα το τηλέφωνο αηδιασμένος, και ασφαλώς παντελώς ανίκανος, να φάω το κατσικάκι του. Κατάλαβα ότι οι Κοινοτικές επιδοτήσεις της αφασικής κτηνοτροφίας, είχαν γίνει ένας νόμιμος μηχανισμός λεηλασίας της Ικαριακής Φύσης, και της Ικαριώτικης ψυχής.
Καμιά σχέση η ψυχή που άφησε ο Αχιλέας, με την ψυχή που πολύ γρήγορα είχε γίνει κυρίαρχη πάνω σ’ αυτό το βράχο, με την νομιμοποίηση της βαρβαρότητας, μέσω των Κοινοτικών ενισχύσεων. Διότι όταν κάνεις τη ζωή εργαλείο του χρήματος, δημιουργείς την πιο χαρακτηριστική βαρβαρότητα της αφασίας.
Τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα, μπορούμε να καταστρέψουμε ένα τόπο. Διότι όταν οι άνθρωποι χάνουν την ψυχή τους, τα χάνουν όλα.
Στον τόπο αυτό, οι άνθρωποι επιβίωναν χωρίς χρήματα, με φυσικό τρόπο, επί χιλιάδες χρόνια, επειδή κατάφερναν να διακρίνουν, λεπτές αποχρώσεις της ζωής. Έτσι δημιουργούσαν την ψυχή τους. Τώρα έχει επιδοτηθεί η ισοπέδωση και η διάλυση και των εννοιών, και της Φύσης, και της ψυχής των ανθρώπων. Αλίμονο, αν αυτή η αντιδιαστολή, δεν μας ξυπνήσει.
Αν τα ρευστοποιήσουμε και τα ισοπεδώσουμε όλα, με τη δικαιολογία του χρήματος, πολύ γρήγορα, όλα, θα έχουν γίνει μια άμορφη μάζα. Έννοιες, άνθρωποι, Φύση.
Αφορμές για λεπτές συγκινήσεις δεν θα υπάρχουν σε λίγο. Θα μας περιμένει όλους και όλες, το τέρας της ολοκληρωτικής κατάθλιψης. Θα έχουμε αφήσει στις γενιές που ακολουθούν, την κόλαση, μέσα από την άφρονα αντικατάσταση των λεπτών διαφοροποιήσεων της ζωής, που παράγουν συγκινήσεις και κάνουν τη ζωή συναρπαστική. Θα έχουμε προκαλέσει την αισθητηριακή νέκρωση με τις αγορασμένες ψευδαισθήσεις, που προκαλεί η ασυδοσία και αφασία του μονοδιάστατου «οικονομικού» ανθρώπου.
Αυτό είναι το φόντο της συνείδησής μου, πάνω στο οποίο διαχειρίστηκα το καινούργιο μου σοκ.
Αρχικά τηλεφώνησα στον αντιδήμαρχο Ραχών, του περιέγραψα το γεγονός, και τον κάλεσα να δει, για να γνωρίζει, παρόλο που σε λίγες ημέρες, ολοκλήρωνε τη θητεία του. Του είπα ότι είμαι αυτός, που ενοχλώ πολλούς, με τις δημοσιεύσεις μου στο facebook. Γνώριζα ότι γνώριζε προηγούμενες δημοσιεύσεις μου, και είχε ενοχληθεί. Μου είπε ότι δεν έχει αρμοδιότητα, και με παρέπεμψε στη δασική υπηρεσία. Η Δασική υπηρεσία, μου είπε ότι σύμφωνα με το νόμο 4056, την ευθύνη για τον έλεγχο των κατσικιών, την έχει ο Δήμος. Δική τους ευθύνη είναι, η διαπίστωση και εκτίμηση της ζημιάς, και κλείσαμε ραντεβού για την επομένη.
Στη συνέχεια ξανατηλεφώνησα στον Αντιδήμαρχο, προκειμένου να διαμαρτυρηθώ, για την αποποίηση των ευθυνών του, και την παραπλάνησή μου. Μάταιη η προσπάθειά μου. . Τηλεφώνησα από άλλο τηλέφωνο, για να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου, και πράγματι απάντησε αμέσως. Του είπα ποιος είμαι και τον ρώτησα τι έκανε στη διάρκεια της θητείας του, για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Πήρα την απάντηση, ότι έχει ανθρώπους στο γραφείο του, και δεν μπορεί να μου μιλήσει. .
Στη συνέχεια αναζήτησα τον καινούργιο Αντιδήμαρχο, που δεν είχε αναλάβει όμως ακόμη καθήκοντα. Του περιέγραψα το πρόβλημα, και του είπα ότι είναι σκόπιμο να έρθει να δει, για να γνωρίζει το πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει. . Κλείσαμε ραντεβού για την επομένη, και πράγματι είδε με τα μάτια του τη λεηλασία...
Τους άρχοντες που εκλέγουμε να διαχειριστούν τις μικρές και μεγάλες κοινωνίες μας, πρέπει να τους κρίνουμε από την ικανότητά τους να σέβονται τον εαυτό τους, και την Κοινωνία που τους εξέλεξε, χωρίς εξαιρέσεις. Δεν υπάρχει άλλο κριτήριο.
Η έννοια του Σεβασμού από μόνη της, βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του...


Το κοινό συμφέρον υπηρετείται από το σεβασμό, την καλόπιστη συζήτηση, και τη συνεργασία, που συναποτελούν το θετικό πνεύμα. Χωρίς αυτό το πνεύμα, δεν μπορούμε να προσφέρουμε στην Κοινωνία διέξοδο από τα προβλήματά της.  ....
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς Σεβασμό.
Είναι δυνατόν να ζήσει οποιοσδήποτε άνθρωπος και οποιαδήποτε κοινωνία χωρίς Σεβασμό; Ψάχνω να βρω ένα ή μία, που να λέει ότι μπορεί να ζήσει χωρίς σεβασμό.
Είναι ολοφάνερο, ότι για όσα κακά μας συμβαίνουν, φταίει η έλλειψη συνείδησης από το ευρύτερο μέρος της κοινωνίας, της έννοιας του Σεβασμού.
.
Το ερώτημα που θέτει αυτή η μη ολοκληρωμένη συζήτηση, όπως συνήθως συμβαίνει, είναι: Πώς δεν αντιλαμβάνεται αυτή η κοινωνία, ότι η ίδια θρυμματίζει τη ζωή της, όταν ιεραρχεί λάθος τις προτεραιότητές της, και τοποθετεί στη συνείδησή της ως πρωτεύοντα τα τριτεύοντα, και τα πρωτεύοντα τα κάνει τριτεύοντα.


Πηγή Αισιόδοξη Αντίληψη Ζωής

Τρίτη 5 Μαρτίου 2019

Από μια '' ημέρα της γυναίκας'' στο καφενείο του Ξενοφού γύρω στη δεκαετία του 80.

Η εικόνα ίσως περιέχει: 8 άτομα, , τα οποία χαμογελούν, άτομα κάθονται και εσωτερικός χώρος
"Κάποτε μια γιαγιά Ικαριώτισσα που της άρεσε πολύ να πίνει το κρασάκι της ,συνοδεύοντας το πάντα με ένα τσιγάρο ,μπήκε σε περιορισμό από τα παιδιά της Η γιαγιά απο τη στεναχώρια της έπεσε στο κρεβάτι και δεν σηκωνόταν με τίποτα από εκεί. Η κόρη της τρομοκρατημένη φώναξε τον Γιατρό για να την συνεφέρει !Αφού την εξέτασε και δεν της βρήκε τίποτα το ανησυχητικό ζήτησε από την κόρη να δώσει ένα ποτηράκι κρασί στην γιαγιά ...Μόλις ήπιε το κρασοπότηρο της ως εκ θαύματος η γιαγιά συνήλθε και ζήτησε να της δώσουν άλλο ένα μαζί με ένα τσιγάρο.... -Καπνίζεις κ Μαρία ?την ρώτησε ο Γιατρός ..-Ναι παιδί μου σε ούλους τους καιρούς! '' 

Ικαρία 1980 ,στο καφενείο για την γιορτή της γυναίκας!                                                                   
«Η χαρούμενη καρδιά κάνει καλό ως γιατρικό»,.Αααχ αυτό το γέλιο τους, εκείνο το πηγαίο,γάργαρο και ξεκαρδιστικό γέλιο των Γυναικών σου Ικαρία , που δίνει πνοή στις Ψυχές μας να βρίσκουν δρόμους. ...Δικούς τους, δικούς μας. ... Σήμερα τιμάμε τη Γυναίκα ,Διαχρονικό Στυλοβάτη της Ικαριώτικης οικογένειας, την ευαισθησία, το μόχθο και την ατελείωτη προσφορά της.
Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες".                                                             φώτο Goulis Proiskos _

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

"Αργιουλάκι" ..μια υγειονομική βόμβα στο νησί μας💣

Η εικόνα ίσως περιέχει: ουρανός, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση
Ένα απίστευτο κι όμως ελληνικό σίριαλ παραλόγου συμβαίνει στην Ικαρία, με επίκεντρο τα σκουπίδια...Χ.Α.Δ.Α. Ραχών στην θέση Αργιουλάκι 1\2\2019 και βλέπουμε το μέγεθος της ρύπανσης από τα πλαστικά (κυρίως) απορρίμματα του παραπάνω σκουπιδότοπου, που έχουν κατακλύσει τα παρακείμενα ρέματα Λουρένζου και Προεσπέρας, που έχουν φθάσει όχι μόνο στο χωριό της Προεσπέρας, αλλά έχουν καταλήξει και μέχρι τη θάλασσα... Η κατάσταση έχει πλέον έχει ξεφύγει πέρα από κάθε όριο, δημιουργώντας ασφυκτικές πλέον συνθήκες μόλυνσης πέρα από την παρακείμενη περιοχή της Προεσπέρας, κινδύνους και στα πλησιέστερα χωριά των Βρακάδων και Κουνιάδων, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή των Ραχών ..

Με αυτούς, λοιπόν, τους σκουπιδότοπους, τι θα γίνει; Μέχρι πότε θα αφήνουν (με την ανοχή ή την αδιαφορία τους) οι δήμοι, οι κοινότητες, οι κάτοικοι, η κάθε αρμόδια κρατική υπηρεσία, να υπάρχουν και να διαιωνίζονται αυτοί οι παράνομοι σκουπιδότοποι; Μήπως είναι καιρός να ληφθούν κάποια ουσιαστικά μέτρα;
Η εικόνα ίσως περιέχει: υπαίθριες δραστηριότητες και φύση
"Στέλνω αυτές τις φωτογραφίες μήπως και ευαισθητοποιηθεί κάποιος από τις υπηρεσίες του Δήμου..
. Νιώθω τεράστια ντροπή."                                         Αναφορές   https://www.ikariaki.gr/                                                                                    φωτογραφίες 
Ηλίας Γαγλίας  

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2018

Από την Αθήνα στο Καράκας…




Ξεκαθαρίζοντας κάποια πράγματα… Το Καράκας (Caracas) σύμφωνα με το Wikipedia είναι η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Η επίσημη ονομασία της πόλης είναι Santiago de León de Caracas. Πρόκειται για το κυβερνητικό, οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας. Ο Καράκας είναι ένα καφενείο στο λιμανάκι του Καρκιναγρίου Ικαρίας. Πήρε το όνομα του από το παρατσούκλι του ιδιοκτήτη του καφενείο.

H ιστορία, εν τάχει, πίσω από το παρατσούκλι… Ο Καράκας είχε μπαρκάρει, το 1969, με ένα φορτηγό πλοίο, με κατεύθυνση την Αμερική. Μόλις έπιασαν λιμάνι στην Βενεζουέλα, ο Καράκας γνωρίζει μια μελαχρινούλα και για τα μάτια της και μόνο αποφασίζει να μείνει συντροφιά της. Μαγεμένος από το κορίτσι και τον τόπο μένει τελικά για 2 συναπτά έτη. Φυσικό και επόμενο, κατά την επιστροφή του στο νησί, να του βγει και να του κολλήσει το προσωνύμιο «Καράκας”.
Αφήνοντας πίσω, λοιπόν, την Αθήνα πήρα τον, όχι και τόσο, μεγάλο δρόμο για το Καράκας!                                                      Δεχόμενος κρούση από τον κολλητό και έτερο F.G. κλο να πάω να τον βρω (και φέτος). Το σχέδιο ήταν να κατηφορίσω προς Καρκινάγριον για να διαμονή εκεί, με την όλη την ηρεμία που προσφέρει το μέρος, και έχοντας αμάξι να κανονίζουμε και να εξορμούμε προς γιαλό για djsets, παραλία και ποτάκια. Φτάνοντας στο σπίτι του, κατάλαβα πως τίποτα δεν ήταν οργανωμένο σωστά, όπως ακριβώς αρμόζει στο ύφος του νησιού- αμάξι πουθενά. Έτσι, λοιπόν, έμεινα κολλημένος για 10 σερί μέρες στο γραφικό και όμορφο Καρκινάγρι. Κοιμόμουν έξω, για περισσότερη δροσιά, ξυπνούσα με τον πρώτο ήλιο- κερδίζοντας την ημέρα- καφεδάκι ελληνικό στην χόβολη, με υπομονή και βουτιά σε καταγάλανα νερά σε απόσταση 30 μέτρων από το σπίτι. Έπειτα, επιστροφή σπίτι. Λίγο Κερουάκ και μονοπάτι για Καράκας, μέσα από αγριελιές, βράχια και φραγκοσυκιές.                                                                  Η πιάτσα                                                                 
Στο καφενείο του Καράκα, κολλητά με τον εξωραϊστικό σύλλογο του χωριού, σχηματίζεται η πιάτσα. Στην πιάτσα, που ξεκινάει από το νεοσύστατο καφενείο Σουρω…τύρι, μαζεύονται από νωρίς, κυρίως, οι πρεσβύτεροι της περιοχής, αλλά και οι νεότεροι (σκαστοί από δουλειές) και καφενεδιάζουν. Το καφενεδιάζουν συμπεριλαμβάνει διάφορες δραστηριότητες από στραβοκοίταγμα και πειράγματα, σε συζητήσεις για την χθεσινή βραδιά ή μια βραδιά πριν από 80 χρόνια και τις δουλειές που κουτσο-έκανε ο καθένας. Εκεί, αφού σε σκανάρουν καλά-καλά για καναδυό μέρες, σε βάζουν και σένα στον χορό της πιάτσας και ως ενεργό μέλος της πιάτσας (εάν και εφόσον μπεις), έχεις υποχρεώσεις, όχι βάναυσες, αλλά πρέπει να την τηρείς, αν θες να παραμείνεις μέλος.                                                                                                           Οι υποχρεώσεις: Αρχικά, πρέπει να δίνεις το παρόν καθημερινά, αν όχι το πρωί τότε σίγουρα το βράδυ! Εάν πάλι δεν εμφανιστείς για μία ολόκληρη μέρα, τότε πρέπει να έχεις καλή δικαιολογία- η δικιά τους είναι συνήθως- και λόγω ηλικίας- μία κηδεία ή δουλειά στον «Άγιο» (Κήρυκο). Όπως και να χει εννοείται πως εξηγείς την απουσία σου αναλυτικότατα. Δεύτερον, και πολύ σημαντικό είναι να μην προκαλείς φασαρίες. Από ένα σημείο και έπειτα μπορείς να μπεις και εσύ στην διαδικασία πειράγματος, ειδικά προς τις γυναίκες, αλλά πάντα με τακτ και σεξαπίλ! Τρίτον, καλό θα ήταν να κουβαλάς μαζί σου πολύ βάρος. Δηλαδή όχι γυναίκα, παιδιά, σκυλιά. Οι παλιοί-παλιοί το έχουν για καθαρά αντρική υπόθεση, απόδραση από την σύζυγο, οικογένεια (τις μεσημβρινές ώρες κυρίως- το βράδυ είναι όλοι ευπρόσδεκτοι). Και τελευταίο, αλλά το πιο σημαντικό είναι συμμετέχεις στα κοινά. Τα κοινά στην πιάτσα είναι είτε πολιτικές συζητήσεις, είτε κουβέντες περί ψαρεμάτων και γυναικών, γκρίνια (γενική και ειδική) και τάβλι το μεσημέρι, μπιρίμπα το βράδυ! Όταν πέσει ο ήλιος το σκηνικό αλλάζει αρκετά. Όλοι βάζουν το καλό τους χαμόγελο και αρκούνται στο φαγοπότι και πάντα στο πείραγμα.. Διαβάζοντας όλα αυτά, ξέρω πως δεν φαντάζει μαγικό. Προσφέρει όμως κάτι πολύ δύσκολο να το καταλάβει κανείς ειδικά όσο είναι ακόμα ενεργό μέλος της πιάτσας. Προσφέρει μαθήματα ζωτικής σημασία, σαν αυτά που μας λένε οι παππούδες μας, με την ειδοποιό διαφορά ότι εκεί δεν κρύβεται τίποτα (ακόμα και οι παππούδες μας φουσκώνουν ιστορίες ή τις αλλάζουν για ακουστούν ελκυστικότερες). Εκεί αν κρύψεις κάτι θα σε βαρύνει σε βαθμό που θα σε αρρωστήσει. Εκεί η αλήθεια έρχεται πρώτη παρά τις συμφορές που φέρνει. Τα μαθήματα της πιάτσας είναι σκληρά-ωμά, συνάμα όμως γευστικότατα και γλυκά. Αφήνοντας, λοιπόν, πίσω την κοσμοπολίτικη ζωή της Αθήνας και ερχόμενος στο ηλιόλουστο Καράκας, δέχτηκα πολιτιστικό σοκ, καλοπροαίρετο μπούλινγκ και αφαίρεση συνηθειών-ευκολιών. Παρόλ’ αυτά με γέμισε φουλ και μου έδωσε δυνάμεις για την συνέχεια του καλοκαιριού. Καταλήγοντας, το μόνο υγείες συμπέρασμα από αυτήν την εμπειρία, είναι ότι όλα παίζουν στην ζωή και όλα αντιμετωπίζονται αρκεί να βρίσκεις το θάρρος να αντιμετωπίσεις το πιο δύσκολο πράγμα στην ζωή, την καθημερινότητα! Γι’ αυτό βάλτε το καλό σας χαμόγελο και αντιμετωπίστε με χιούμορ και καλή παρέα ό,τι μπορεί να φέρνει η πιάτσα (aka καθημερινότητα). ..                                                    
 nassos  kritikos

: https://frapress.gr/

Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Χριστουγεννιάτικα Απρόοπτα ...😳

Καλημέρα στους ήρωες ταξιδιώτες των Χριστουγέννων 🚢που νόμιζαν ότι θα κατάφερναν να περάσουν αλώβητοι το θαλασσοδαρμένο Αιγαίο για να φτάσουν σώοι και άβρεχτοι στο λιμάνι του Ευδήλου Νόμιζαν λέμε γιατί ο περιπαιχτης θεός Ίκαρος 🤣 είχε άλλα σχέδια ...Με το που πάτησαν "ασφαλείς" το πόδι τους στη πολυπόθητη Ικάρια γη ήρθε το "δώρο" του Ένα πελώριο κύμα σκέπασε την προβλήτα της αποβίβασης και τους έκανε λούτσα ,παπάκια δηλαδή 😥💦...1500 καταβρεγμένες ταξιδιάρες ψυχές 😅  κατέφτασαν στο νησί μας ..Καλές γιορτές! ...σας Αγαπάμε ❣️

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

Η εθιμοτυπία της ημέρας των Χριστουγέννων στην Ικαρία

Φωτογραφία του Sofoklis Glaros.
Εύχομαι καλό απόγευμα και πολύ καλό βράδυ παραμονής Χριστουγέννων!!

Η εθιμοτυπία της ημέρας των Χριστουγέννων στην Ικαρία ορίζει να τρώνε, να «πασχάζουν» με κότα (αυγολέμονο) που για το σκοπό αυτό θυσιαζόταν από το νοικοκύρη, «σφάζει ο πατέρας κότα την παραμονή πάνω στο κατώφλι». «Ησφάζαν κι ητρώασι κότα», γιατί η κότα όπως σκαλίζει το χώμα, σπρώχνει με τα πόδια της, πίσω και, σύμφωνα με τις λαϊκές αντιλήψεις, αποτρέπει, έτσι, τα κακά που πέρασαν.Οι συγγενικοί δεσμοί και οι φιλικές και κοινωνικές σχέσεις των Ικαριωτών ανανεώνονται στα χοιροσφάγια που είναι και πολύ διαδεδομένα τις μέρες αυτών των γιορτών.Στις κοινές εστιάσεις, στα εορταστικά γεύματα, τα οποία περιλαμβάνουν ιδιαίτερα φαγητά και γλυκίσματα, και καταλήγουν στα γλέντια, ή «ζεύκια»: «τα χριστουγιαννόσκολα ’εν απολείπουν οι κρασομεζέδες και το ντόπιο μπρούσκο μαύρο-κόκκινο κρασί .

 Sofoklis Glaros                                                                                                                                      Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε Αν έχεις κόρη έμορφη βαλτινέ στο ζεμπίλι, Και κρέμασετινε άψιλα να μην την φαν οι ψύλλοι. Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε Σ΄ αυτό το σπίτι που ΄ρθαμε τα ράφια εν΄ ασημένια, του χρόνου σαν και σήμερα να ΄νε μαλαματένια Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017

Μια ιστορία Ικαριώτικη

Το 1964 είναι μια χρονιά σημαντική για μένα, είμαι 6 χρόνων περιμένω με λαχτάρα να πάω σχολείο, να γεννηθεί το τρίτο παιδί της οικογένειας μας και τις αλλαγές στο σπίτι που ο πατέρας μου αποφάσισε.
Μόλις τέλειωσαν οι βροχές κατέβασε την σκεπή και άρχισε να κτίζει πρόσθετες πέτρες ώστε να ψηλώσει τα κουφώματα που ήταν χαμηλά να ρίξει πρέκια από τσιμέντο και να βάλει κεραμίδια στη σκεπή αντί τις Ικαριώτικος πλάκες που είχε. Είχε προαίσθηση ότι οι γιοι του θα ήταν ντερέκια.
Στην διαδικασία λοιπόν αυτή, καθώς ξεκλείδωνε την αψίδα ( καμάρα) σ’ ένα παράθυρο, έπεσε και χτύπησε στα πλευρά και στο πόδι. Έζησα την πτώση και σώθηκα από θαύμα, καθώς ήμουν κάτω από την καμάρα και μιλούσα με τον μπαμπά μου, αφού ήμουν ο βοηθός του όπως έλεγε.
Ο τραυματισμός του λοιπόν, πέρα από την αναστάτωση που επέφερε, είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εργασίες, αφού χρήματα για εργάτη δεν υπήρχαν. Η κοιλιά της μάνας μου μεγάλωνε, το καλοκαίρι περνούσε κι εμεις ζούσαμε σ ένα σπίτι χωρίς σκεπή και κουφώματα και όλη την οικοσκευή μας εκτεθειμένη. Ο πατέρας μου περήφανος από την φύση του, έσερνε το πόδι του και μ ένα μπαστούνι προσπαθούσε να κάνει μερεμέτια κι ότι του ήταν δυνατόν.
Έφτασε ο Αύγουστος και στις 15 μέρα που οι χωριανοί ξεκουράζονται από τις δουλειές, αποφάσισαν να κάνουν ένα δώρο στην οικογένεια μας. Από νωρίς το πρωί, χωρίς καμία προειδοποίηση, έφτασαν όλοι στο σπίτι με τα εργαλεία τους κι άρχισαν να φτιάχνουν την σκεπή. Ήμουν μικρή για να καταλάβω την αξία της πράξης από μόνη, όμως τα δακρυσμένα ματιά της μάνας μου και η χαρά που είδα στο πρόσωπο του πατέρα μου ήταν αρκετά.
Η σκεπή ολοκληρώθηκε τη ίδια μέρα και η ευλογιά της πράξης ήρθε από τον ουρανό το απόγευμα. Λες και η Παναγία παρακολουθούσε με το που στερεώθηκε το τελευταίο κεραμίδι έριξε μια υπεροχή καλοκαιριάτικη μπόρα. Να έτσι για να ποτίσει τους κήπους και να βεβαιωθούμε ότι επί τέλους θα έχουμε μια σκεπή που δεν θα μπάζει ραξούνες να μας νανουρίζουν τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια.
Ο χειμώνας εκείνος του 1964 ήταν βαρύς, ο Μπάμπης μα γεννήθηκες στις 16 Σεπτέμβρη και πέρασε τον πρώτο του χειμώνα με κουρελούδες στα κουφώματα και χιόνια που κράτησαν πάνω από μήνα, πράγμα σπάνιο για το νησί.
Είναι πολλά τα όμορφα που έχω να θυμάμαι , από την ζωή μου στο χωριό, μα η αγάπη και η συντροφικότητα υπερέχουν όλων.
Είμαι τυχερή που γεννήθηκα σ ένα τέτοιο ευλογημένο τόπο και λυπάμαι που το μόνο που μπορώ να του προσφέρω είναι αγάπη μου και η απέραντη ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους του.
Αναμνήσεις της  Ελένη Σέττα 

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Προσεχώς στους Κινηματογράφους με ."Την Ικαρία ,που ποτέ δεν κλαίει ....😂 🎬 🎥"👀

Η Ικαρία μας με πρωταγωνιστή ποιον άλλο από την μοναδική Ακαμάτρα της , κατάφερε και πάλι να τραβήξει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας Αυτή τη φορά όχι για τους Μπουρλοτιέρηδες Ξηρούς της ,η τους Μακρόβιους φιλοσόφους της Αυτή τη φορά σαγήνεψε  για την Παραδοσιακή της Ομορφιά  Το μοναδικό χωριό του νησιού που τόλμησε να γίνει και με νόμο μουσείο της ικαριώτικης αρχιτεκτονικής. διάλεξε και σαν το κύριο σκηνικό για τη νέα ταινία που για ένα μήνα θα γυρίζει ,ο Σκηνοθέτης  Γιώργος Πανουσόπουλος "Στη χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει" (η κάπως έτσι  θα είναι ο τίτλος της). ...Άλλα μέρη για γυρίσματα είναι ο Μαγγανίτης, ο Άγιος Κήρυκος, ο Εύδηλος, τα Θέρμα, το Καραβόσταμο, ο Κάμπος, ο Άρης Ποταμός ..κλπ. Το κινηματογραφικό συνεργείο είναι πάνω από 60 άτομα για αυτή την "ονειροπαρμένη κωμωδία" που γυρίζεται εξ ολοκλήρου στην Ικαρία. συμμετέχουν πολλοί επαγγελματίες και ερασιτέχνες από τον ντόπιο πληθυσμό...



Η Ακαμάτρα τo
 χωριό δε λεγόταν πάντα έτσι, νομίζω αρχικά λεγόταν απλώς "Κάτω χωριό", καθώς είναι το πρώτο από τα χωριά της Μεσαριάς που συναντάς ανεβαίνοντας. Όταν η ευρύτερη περιοχή στη βόρεια πλαγιά της Κεφάλας άρχισε να κατοικείται, ήταν ακόμα η εποχή που τα παιδιά έχτιζαν τα σπίτια τους δίπλα στο πατρικό και φτιάχνονταν γειτονιές ολόκληρες που ως και σήμερα έχουν το όνομα συγκεκριμένων οικογενειών: ο Καρναβάδος, ο Ξερέδος, ο Λουριδάτος, ο Καλαφατάτος, ο Ντουρέδος, ο Ξενιάδος, ο Πετράτος, ο Κουντουπάτος, ο...Το πιο καλό νερό στο χωριό ερχόταν από την Αλάμα, μια πηγή πάνω στην Κεφάλα. Κάτι λίγοι είχαν στέρνες, όπως αυτή που ακόμα υπάρχει στου Βαγιανού, ή πηγάδια, αλλά οι πιο πολλοί (ακόμα κι αυτοί που είχαν νερό κοντά τους) προτιμούσαν για πόσιμο το νερό της Αλάμας. Έτσι πήγαιναν συχνά με τις στάμνες να γεμίσουν ψηλά στην πηγή, και κατηφορίζοντας έφταναν στο σταυροδρόμι που πήγαινε για τα Κάτω Μέρη, από όπου ο καθένας θα πήγαινε κατά το σπίτι του. Εκεί υπήρχε μια μεγάλη πέτρα, ένας οριζόντιος βράχος (κοντά στα σπίτια των Σταυρινάδων σήμερα), όπου ακουμπούσαν τις στάμνες και ξαπόσταιναν λίγο. Άλλοι περνούσαν από το σταυροδρόμι είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, και ήταν ένα σταθερό σημείο συνάντησης για τον κόσμο του χωριού, όπου κουβέντιαζαν και χασομερούσαν λίγο.

Όταν γύριζαν πια σπίτι, οι νοικοκυρές που περίμεναν πώς και πώς το νερό τους έλεγαν "πάλι στην ακαμάτρα ήσουνα;", εννοώντας την πέτρα που χασομερούσαν "τεμπελιάζοντας" αντί να φέρουν γρήγορα το νερό σπίτι. Εκεί ανοίχτηκε η πλατεία που είναι σήμερα, δίπλα στη δρυ που επί τουρκοκρατίας γίνονταν οι εκτελέσεις (δι' απαγχονισμού) στη βραχύβια περίοδο που η έδρα του Τούρκου διοικητή ήταν στο χωριό. Η πλατεία λεγόταν (και λέγεται ακόμα) Ακαμάτρα, κι ύστερα όλο το χωριό ονομάστηκε έτσι.

Μερικοί λένε (κακεντρεχώς) ότι το χωριό πήρε το όνομά του από την παροιμιώδη εργατικότητα των κατοίκων του και μάλιστα ότι τους το κόλλησαν οι λοιποί Μεσαρίτες (σκωπτικά, δηλαδή τους έλεγαν "ακαμάτες"). Αυτό δεν ισχύει - για την ακρίβεια οι Ακαματριώτες πάντα δούλευαν διότι είχαν χωράφια να καλλιεργήσουν και ζώα δίπλα τους, σε αντίθεση με τους "απ' έσω" (δηλ. αυτούς από τη εξωτερική πλευρά της Κεφάλας που βλέπει στην Πέρα-Μεριά) που ήταν σε κακοτράχαλο μέρος και ήταν κυρίως βοσκοί στο βουνό. Μάλιστα ο Χρήστος Μακκάς, δικηγόρος από την Ακαμάτρα, είχε διατυπώσει την άποψη ότι το όνομα βγαίνει από το "ακάματος" (δηλαδή ακούραστος) και όχι από το ακαμάτης, καθώς οι κάτοικοι δούλευαν συνεχώς. .

Σήμερα ο τρόπος ζωής των ανθρώπων έχει αλλάξει κατά πολύ, το νερό τρέχει από τη βρύση της κουζίνας και όσο σκληρά και να δουλεύεις, στην Ικαρία ψωμί δεν τρως. Ο πατέρας μου πήγε Δημοτικό στην Ακαμάτρα πριν τον πόλεμο - το σχολείο είχε εβδομήντα παιδιά. Εδώ και λίγα χρόνια έχει κλείσει λόγω έλλειψης παιδιών, και δυο-τρία που είχαν ξεμείνει πηγαίνουν στο εξατάξιο στον Εύδηλο και καλά κάνουν. Η ακαμάτρα πέτρα στο σταυροδρόμι προφανώς δεν εντοπίζεται πια - ούτε καν το ίδιο το σταυροδρόμι. Το καλοκαίρι το χωριό ξαναγεμίζει λίγο (έχω περάσει κι εγώ κάποια παιδικά καλοκαίρια εκεί) αλλά τον πιο πολύ χρόνο τα σπίτια είναι κλειστά, και κάτι λίγοι μόνο έχουν μείνει να την παλεύουν, όπως άλλωστε σε όλο το νησί.
Φωτογραφία του Nick Chatzinakis.

Η Ακαμάτρα"η παιδική χαρά της Ικαρίας " ο εξωτικός Μαγγάνιτης ,ο ευδιάκριτος Ευδηλος ,ο Άγιος  Κήρυκος της θάλασσας ..εκεί που χθες έπαιζαν κάποιοι  "Ακούραστοι Ακαμάτηδες " και σήμερα  παίζουν  "Ακούραστοι Καλλιτέχνες.".   

Άντε λοιπόν να δούμε τι θα μας σκαρώσουν πάλι αυτοί οι "Ακάματοι" της Νικαριάς και οι θαυμαστές  τους ... άντε να δούμε τι παραμύθια πάλι σκαρφίστηκαν γι αυτούς ...οι "Ακούραστοι Παραμυθάδες "της  έβδομης τέχνης ......🤔 Ραντεβού "Στη χώρα που κανείς δεν ήξερε να κλαίει" (η κάπως έτσι ) .."   ίσως γιατί οι κάτοικοι της είναι  "Ακούραστοι  Ακαμάτηδες  που σκαρφίζονται Έξυπνες Παλαβιάρικες    Ιδέες   !"






 Οι Ράχες  έβαλαν και αυτές το λιθαράκι  τους  σε αυτή  την νέα ταινία του Πανουσόπουλου..

με την 
Κυβέλη Στενού στις ζωγραφιές των σκηνικών, τον  εξαιρετικό ερασιτέχνη ηθοποιό μας Ηλία Μπακόπουλο  , τον Πλάκα τον μπάρμαν που αγαπάει να φτιάχνει  Δεντρόσπιτα ...μέχρι και τον "Παρθένο" καφετζή της Σέχτας ..όλοι τους ειναι υπέροχοι ..."👌.... Προσεχώς στους Κινηματογράφους από ."Την Ικαρία μας ,που ποτέ δεν κλαίει ....😂 🎬 🎥"👀

πηγές    φωτογραφίες του 
 Ηλίας Γιαννίρης    ...  η εξαιρετική περιγραφή της Ακαματρας από grovithe.blogspot.com