Η Ζωή ειναι μια αντανάκλαση ....💗

Σπάσε τον εαυτό σου σε χίλια κομμάτια

άφησέ τα να τα σκορπίσει ο άνεμος

να τα ξεπλύνει η βροχή

να τα φωτίσει ο ήλιος

μην κρατήσεις τίποτα δικό σου

μείνε εκεί άδειος κενός , ένα τίποτα

μιά μέρα θα ξαναγυρίσουν

θα σ'αναζητήσουν εκείνα

γιατί τίποτα πραγματικά δικό σου

δεν μπορεί να ζήσει μακρυά σου....💗😉

ποίημα Areti Maurogianni

Χάνοντας τον Άριο της Ικαρίας

Σήμερα η δρυς στη μεσογειακή λεκάνη βρίσκεται σε κατάσταση υποβάθμισης, εμφανίζοντας προοδευτική εξασθένιση κι υποχώρηση, κάτι που αποδίδεται στην ανθρώπινη πίεση σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή, ήτοι στις μακρές περιόδους ξηρασίας που εμφανίζονται συχνότερα κατά τα τελευταία χρόνια...

Ο Άριος:είναι ένα είδος δρυός, μπορούμε επίσης να την συναντήσουμε με την ονομασία αριός, αρεός ή ασίλακας. Είναι ένα ευθυτενές και αειθαλές δέντρο Χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι το ύψος του, μπορεί να φθάσει έως και 25 μ., τα φύλλα του είναι δερματώδη, οδοντωτά, με χνουδωτή την κάτω επιφάνεια τους, ενώ τα άνθη της είναι χωριστά τα αρσενικά από τα θηλυκά και οι καρποί της είναι τα βελανίδια που μπορούν να καταναλωθούν.ιδιαίτερης βοτανικής, οικολογικής, αισθητικής και ιστορικής αξίας Η Ικαρία κυριαρχείται από Άριους (τοπική ονομασία του δρυ Quercus ilex – προστατευόμενο είδος της Οδηγίας 92/43 Παρ. Ι, κωδ: 9340),. Στον Ελλαδικό χώρο η Αριά (Quercus ilex), που είναι κυρίαρχο είδος του Δάσους του Ράντη, ηλικίας εντοπίζεται κυρίως στην Ήπειρο σε μικρές όμως δασικές συστάδες ή μεμονωμένα άτομα. Όσον αφορά την παρουσία της στα νησιά του Αιγαίου, είναι σπάνια και όπου υπάρχει, βρίσκονται μεμονωμένα άτομα υπό μορφή θάμνου. Αντιθέτως, στην Ικαρία έχει παρουσιάσει εξαιρετική προσαρμογή και παίζει δομικό ρόλο στην πλούσια σύνθεση των φυτοκοινοτήτων του υπο-ορόφου, καθώς καθορίζει τις μικροκλιματικές συνθήκες Ο Άριος:.η βασίλισσα του Ικαριωτικου δάσους, το ιερό δένδρο του Δία, που αντιστέκεται στη φωτιά αλλά τελικά όχι στη τελευταία ξηρασία που έπληξε το νησί μας, που κατάφερε να επιβιώσει για πάνω από 300 χρόνια στο τόπο μας ... ξεραίνεται !Για να καταλάβουμε το μέγεθος αυτής της οικολογικής καταστροφής θα πρέπει να μάθουμε όλες τις πολύτιμες ιδιότητες του

Ο Άριος είναι πολύτιμος όχι μόνο για το ξύλο του αλλά κυρίως γι αυτό που προσφέρει στην ανάπτυξη των άλλων φυτών και τη βιοποικιλότητα.

Κρατά σε ισορροπία όλο το οικοσύστημα. Όπως η βασίλισσα προστατεύει το μελίσσι, έτσι και η βελανιδιά (ο Άριος)προστατεύει το δάσος και τα υπόλοιπα δένδρα.

Θάνατος του Άριου σημαίνει θάνατος των δρυμών.

Όπως με τις «υδρύες» μεταφέρουμε το νερό από τις πηγές στις οικίες, έτσι και οι δρύες μεταφέρουν το νερό από τον ουρανό στη γη. Γι αυτό νομίζω ότι έχουν αυτό το όνομα.

Σε κάθε εκτάριο Άριου αποθηκεύονται 15 κυβικά μέτρα νερού δηλ μία ολόκληρη πισίνα. Χωρίς να καταναλώσει ένα ποτήρι νερό για πότισμα η βελανιδιά δημιουργεί υδροφόρο ορίζοντα και προστατεύει τη γη μας, απ’ την ερημοποίηση και την ξηρασία.

Στον κορμό του ζουν 132 είδη έμβιας ζωής, περισσότερα απ’ οποιοδήποτε άλλο δένδρο και η βιοποικιλότητας είναι μοναδική.Γι αυτό και ονομάζεται δένδρο της «μάνας γης»

Με τις τανίνες του προστατεύει τα άλλα δένδρα, από τα παράσιτα και κυρίως από τη φωτιά (Εδώ δεν έχουμε εύφλεκτο ρετσίνι, αλλά τανίνες που εμποδίζουν την καύση) Αυτά γνώριζαν οι αρχαίοι λαοί (Έλληνες, Κέλτες, Γαλάτες, Σέρβοι) κι απαγόρευαν αυστηρώς και για λόγους θρησκευτικούς το κόψιμό κάθε βελανιδιάς Φαρμακευτικές ιδιότητες

Κάποιες από τις δραστικές ουσίες του Άριου είναι η τανίνη, το άμυλο, τα λίπη και τα σάκχαρα. Τα χρήσιμα στοιχεία του είναι ο φλοιός του, τα φύλλα του και οι καρποί του, σε αυτά περιέχονται οι δραστικές ουσίες του δέντρου που του δίνουν τις στυπτικές και αντισηπτικές του ιδιότητες. Επίσης πολύ χρήσιμο είναι και το εκχύλισμα του φλοιού που είναι αποτελεσματικό ως αντιδιαρροϊκό, ως επουλωτικό πληγών αλλά και για εντριβές κατά της πιτυρίδας στο τριχωτό της κεφαλής. Ο χυμός από τη σύνθλιψη των φύλλων μπορεί να εφαρμοστεί επάνω σε πληγές, και το διάλυμα που παράγεται από φύλλα διαποτισμένα με βραστό νερό, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανακουφίσει τα ξαναμμένα μάτια, επειδή είναι ικανό ψυκτικό. Χρησιμοποιήστε την ίδια λοσιόν για οποιοδήποτε χτύπημα, γδάρσιμο, ή κάψιμο και ακόμη ως στοματικό διάλυμα για πληγωμένα ούλα. Επίσης ανακουφίζει από τις αιμορροΐδες, τη φλεβίτιδα και τον πονόλαιμο. Το αφέψημα του φλοιού χρησιμοποιείται για να μειώσει τον πυρετό, την διάρροια, τη δυσεντερία, την αμυγδαλίτιδα, τη φαρυγγίτιδα και τη λαρυγγίτιδα. Για να φτιάξετε το αφέψημα χρειάζεστε 1 κουταλάκι θρυμματισμένο φλοιό για κάθε φλιτζάνι κρύο νερό. Σιγοβράστε για 5-10 λεπτά. Προτεινόμενη δοσολογία: 3 φορές από ένα ποτήρι κρασί τη μέρα. ...ΠΆΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΎΜΦΩΝΗ ΓΝΏΜΗ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ ΣΑΣ !

Ο φλοιός συλλέγεται από τη βελανιδιά σε μικρά κομμάτια τον Απρίλιο ή τον Μάιο. Σιγουρευτείτε ότι τα κομμάτια είναι λεία και χωρίς λεκέδες. Προσεκτικά αποκόψτε τα από λεία κλαδιά ή από κορμούς μικρότερους των 10 εκατοστών, προσέξτε να μην καταστρέψετε το δέντρο. Ο φλοιός περιέχει δεψίνη που χρησιμοποιείται ευρέως για την παρασκευή δέρματος και σπάγκου.

Ένα υποκατάστατο καφέ μπορεί να φτιαχτεί από βελανίδια. Ψιλοκόψτε τα και ψήστε τα μέχρι να πάρουν ένα ανοιχτό καφέ χρώμα. Μετά αλέστε τα και ψήστε τα πάλι

 Η Ικαρία, ήταν κατάφυτη από βελανιδιές μέχρι και τον 18ο αιώνα (σχετικές αναφορές βρίσκουμε στα οδοιπορικά των Τοurnefort το έτος 1700, Thomas Salmon το έτος 1773, William Hunter το έτος 1792 κ.ά.), ενώ τον 19ο αιώνα οι αναφορές των περιηγητών μιλούν για ένα νησί με πιο αραιωμένη βλάστηση κι υπερβοσκημένο, με το πεύκο να κυριαρχεί στη θέση της βελανιδιάς 

Ο Άριος είναι ίσως το μεγαλύτερο πλήγμα αυτής της ξηρασίας για το οικοσύστημα της Ικαρίας ειδικότερα στη περιοχή των Ραχών ...? Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει στην υπόλοιπη Ελλαδα γνωστοποιήσουμε όμως αυτή την μεγάλη απώλεια για το νησί μας μήπως και καταφέρουμε το αυτονόητο να μάθουμε και να σώσουμε τον Άριο της Νικ αριάς μας .....!.Γιατί ο Άριος είναι ένα από τα μακροβιότερα δέντρα του Ικαριώτικου τοπίου , που αναπτύχθηκε από γενιά σε γενιά καταφέρνοντας για πάνω από 300 χρόνια να επιζήσει νικώντας πυρκαγιές , αγριοκάτσικα,και ανθρώπινες παρεμβάσεις (κάρβουνα κλ) σήμερα δυστυχώς κινδυνεύει προς εξαφάνιση !Ο Άριος είναι βαθιά συνδεδεμένος στις καρδιές μας γιατί αντιπροσωπεύει την ίδια την ουσία της Ικαρίας...Αντοχή και Μακροβιότητα !Καθήκον μας είναι να τον προστατεύσουμε !!!!                 Πληροφορίες       http://pigadiagr.weebly.com/ https://helectra.wordpress.com https://dasarxeio.com

ΤΟ ΛΑΔΙ ΚΑΙ Η ΕΛΙΑ ΣΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 

 Μυρσίνη Λαμπράκη  Δημοσιογράφος
Το ελαιόλαδο , κυρίως εκείνο της πρώτης έκθλιψης - πίεσης, χωρίς την παρέμβαση του ζεστού νερού καθώς και το αγουρόλαδο  χρησιμοποιήθηκε εδώ και αιώνες ως άμεσο και βασικό εργαλείο της λαϊκής θεραπευτικής .
Κατά τον Πλίνιο και του λαϊκούς θεραπευτές της αρχαιότητας το εκλεκτότερο εξ όλων των ελαιολάδων ήταν αυτό που έδινε η αγριελιά, το οποίο όμως ήταν λίγο και σπάνιο, καθώς και το «Ομφάκινον» λάδι που λαμβάνετε με την απαλή σύνθηψη μόνο της σάρκας της ελιάς,  χωρίς όμως να σπάσει το κουκούτσι .
Σύμφωνα με  τον Πλίνιο, το λάδι αυτό λαμβάνετε  πρώτον πιέζοντας την ελιά όταν είναι ακόμη άσπρη δηλαδή άγουρη, και δεύτερον όταν η ελιά αρχίζει να αλλάζει χρώμα χωρίς να έχει ωστόσο ωριμάσει. Το δεύτερο, σχολιάζει, κάνει καλό στα ούλα και είναι εξαίρετο για να διατηρηθούν τα δόντια λευκά.
Μαζί του φαίνετε να συμφωνεί και ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρης όπου σε ένα από τα ποιο σημαντικά συγγράμματα του 15ου αιώνα, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Βενετία  με τίτλο Γεωπονικόν  σημειώνει : «Το αγουρόλαδο είναι πλέον λεπτότερον και βλάπτει το λαιμό και εις ταις αλειφάς και τα έμπλαστρα χρησιμότερον, τούτο το ονομάζουν ομφαρμάκιον.......»
Ένα πλήθος συνταγών, μεθόδων και πρακτικών παρασκευασμάτων, όπου το λάδι της ελιάς μόνο τους ή σε συνδυασμό με διάφορα ιαματικά βότανα, κατέχει ως υλικό πρωταγωνιστικό ρόλο,  σώζονται σε ιατρικά κείμενα της αρχαιότητας, βυζαντινά  και  μεσαίωνα ιατροσόφια ,  σε γλαφυρά  αφηγηματικά κείμενα των περιηγητών, σε λαογραφικές καταγραφές ακόμα και σε σημειωματάρια  μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους.    
Οι κύριες θεραπευτικές χρήσεις του ελαιολάδου - χωρίς αυτές να είναι και  μοναδικές-  εστιάζονται  σε νοσήματα που φορούν τις παθήσεις της επιδερμίδας, των ματιών, τις νευραλγίες , τα γυναικολογικά προβλήματα , τις δύσκολες περιπτώσεις τοκετού, τα μικρά τραύματα και πληγές, τα τσιμπήματα των εντόμων,  τους ρευματισμούς, τη δυσπεψία καθώς και σε ελαφριές περιπτώσεις δηλητηριάσεων.
 Ανακουφιστικά ελαιόλουτρα και μασάζ κατά των  μυϊκών πόνων, των νευραλγιών και των σωμάτων που μόλις έχουν εξέλθει από μια μακρά περίοδο ασθένειας συνιστούνται από τους γιατρούς της αρχαιότητας αλλά και πολλούς σύγχρονους πρακτικούς γιατρούς.
Ο Ηρόδικος ο Σηλυμβριανός εφεύρε ένα σύστημα, το οποίο και ανέπτυξε αναλυτικά σε ειδικό σύγγραμμα, όπου συνιστά περπάτημα, θερμά λουτρά, άσκηση, κατάλληλη δίαιτα  εναρμονισμένη με τις επαλείψεις με λάδι για την αποκατάσταση της υγείας.
Οι «Αλείπτες» εξειδικευμένα άτομα και καλοί γνώστες της ανατομίας και την υγιεινής του σώματος περνούσαν πολλές ώρες της ημέρας τους στο προσκέφαλο ασθενών όπου προκειμένου να τους ανακουφίσουν από τους πόνους τους πρόσφεραν μασάζ με χλιαρό ελαιόλαδο.
Ο ίδιος ο Ιπποκράτης συνιστά μετά από μια επώδυνη αποβολή σε προχωρημένη εγκυμοσύνη τρίψιμο του γυναικείου σώματος με λάδι ελιάς σχολιάζοντας ότι η εντριβή με λάδι και νερό μαλακώνει το σώμα και δεν το αφήνει να ζεσταθεί υπερβολικά.   Ο Πλούταρχος στο κεφάλαιο «Ηθικά» κάνει λόγο για την θεραπεία της επώδυνης μαστίτιδας με επαλείψεις χλιαρού «υδρέλαιου».  Ενώ  ο  Δημόκριτος όταν ρωτήθηκε πως μπορεί κάποιος να διατηρήσει το σώμα του υγιή απάντησε λακωνικά και περιεκτικά : «Μουσκεύοντας το εσωτερικό με μέλι και το εξωτερικό με λάδι»
Ο Αγιορείτης Μοναχός Πάτερ Γυμνάσιος προτείνει για την ανακούφιση του κουρασμένου και εξασθενημένου σώματος ζεστά λουτρά και εντριβές με  ένα μίγμα από χτυπημένο ελαιόλαδο, κρόκο αυγού και ούζο    .
Σημαντική θέση καταλαμβάνει ως πρακτικό φάρμακο, το λάδι της ελιάς, στις περιπτώσεις γυναικολογικών προβλημάτων και στους δύσκολους τοκετούς όπου έπρεπε ακόμα και πριν μερικά χρόνια, σε απομακρυσμένες περιοχές  να αντιμετωπιστούν από την λαϊκή μαιευτική .
Ο Γάλλος περιηγητής Olivier καταγράφει στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις την συνήθεια που συνάντησε σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου να τρίβουν δηλαδή με ελαιόλαδο την μέση και τον κόλπο των επιτόκων για να διευκολύνουν την γέννηση του παιδιού.  Το ίδιο έθιμο με παραβολικό ίσως χαρακτήρα συναντιέται στην Θράκη    όπου οι γυναίκες που παρευρίσκονται στον τοκετό δίνουν στην επίτοκη λίγο νερό και της εύχονται :
« Καλή λευθεριά, ήλθε ένα καίκι λάδι
να γλυστρήσ’ το παιδί σαν το λάδι»
Ο Ιπποκράτης για την διευκόλυνση του τοκετού στο βιβλίο του «Γυναικολογία-Μαιευτική» προτείνει ένα παρασκεύασμα το οποίο πρέπει η γυναίκα να πιει πολλές φορές, μια μέρα πριν και το οποίο φτιάχνετε όπως λέει με ρετσίνι τερμίνθου(κοκορεβυθιά), μέλι, και λάδι ελιάς σε διπλάσια ποσότητα από τα προηγούμενα και αρωματικό κρασί.
Σε περιπτώσεις Δε καθαρισμού της μήτρας συστήνει  καθαρτικούς υποκαπνισμούς βράζοντας σκυλόβρουβες μέσα σε νερό και χύνοντας από πάνω λάδι ελιάς.    Ενώ σε περιπτώσεις μητρορραγίας δινόταν  ένα πικρό ρόφημα από φύλλα άγριας ελιάς μουσκεμένα σε δυνατό ξύδι.
Αλλά κι όταν τα παιδία ερχόταν στο κόσμο οι πρώτες περιποιήσεις που δεχόταν από τα έμπειρα χέρια είτε των αυτοδίδακτων μαμήδων  ήταν το απαλό και ανακουφιστικό «άγγιγμα» του μαγικού χυμού της ελιάς.
Οι μαμές στην Μάνη έκαναν στα  νεογέννητα μωρά  το  λεγόμενο «πλατάρωμα» με χλιαρό λάδι ελιάς και το ταυτόχρονο πασπάλισμα με  βρασμένο χαμομήλι. Μετά το σχολαστικό τρίψιμο των αρθρώσεων με λάδι «μετρούσαν» το μωρό για να διαπιστώσουν αν «μόλαραν» τα μέλη του ενώνοντας εναλλάξ το δεξί χέρι με το αριστερό πόδι.
Ένα μίγμα από ελαιόλαδο, τριμμένη μαστίχα Χίου και ανθό χαμομηλιού ήταν στα χωρία του Μαλεβυζίου Κρήτης το ποιο συνηθισμένο παρασκεύασμα κατά των πονόκοιλων των  βρεφών.

Λάδι ή βρασμένο σαπούνι κατασκευασμένο από λάδι ελιάς, χρησιμοποιήθηκε και μέχρι 20 χρόνια πριν  ευρύτατα  σε απομακρυσμένα χωριά της Κρήτης, της Εύβοιας και της Πελοποννήσου σε πολύ απλές περιπτώσεις όπως για την ανακούφιση με απλή επάλειψη της φλογώδης δερματοπάθειας των μωρών αλλά και για την απομάκρυνση της νινίδας (το χαρακτηριστικό ξεφλούδισμα που παρουσιάζει το επάνω μέρος της κεφαλής των βρεφών τους πρώτους μήνες της ζωής τους).
Το λάδι της ελιάς αποτέλεσε   και το πιο συνηθισμένο φάρμακο ακόμα και σε αρκετά σοβαρές περιπτώσεων δερματοπαθειών όπως εκείνης της λέπρας, της ψώρας και της φυματίωσης τους δέρματος ιδιαίτερα σε ελαιοπαραγωγικές περιοχές όπως η Κρήτη, η Πελοπόννησος, η Μυτιλήνη, η Κύπρος .
Στις αρχές του αιώνα μας λαϊκός θεραπευτής μοναχός  Πάτερ Γυμνάσιος προτείνει για την θεραπεία της φυματίωσης της επιδερμίδας 1/2 οκά λάδι και 50 δράμια μοσχοκάρφια (γαρίφαλα) τα οποία αφού βράσουν και γίνουν αλοιφή τοποθετούνται καθημερινά στο άρρωστο δέρμα.
Για την λέπρα των νυχιών σώζετε μια αρκετά περίεργη συνταγή παρασκευής αλοιφής από σπασμένα κουκούτσια άγριας ελιάς  ανακατεμένα με λίπος κατσίκας και αλεύρι σταρένιο .
Αλλά και σε περιπτώσει ψωρίασης του δέρματος, μια αρρώστια που μάστιζε τους πληθυσμούς των νησιών τον 18ο αιώνα καταγράφετε ένα απλό γιατροσόφι όπου χλωρά φύλλα αγριελιάς καίγονται και το ζουμί τους που τρέχει χρησιμοποιείται  ως θαυματουργό φάρμακο .
Ενώ ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρής γενικεύει την χρήση του ελαιολάδου δίνοντας μια πολύ λιτή συνταγή για την θεραπεία κάθε είδους πρηξίματος ή πονέματος του δέρματος : «Βρέξε, συμβουλεύει, μια ψύχαν ψώμιον εις νερόν, και βάλε λάδι μαζί, μαλαξέ την και βάλε εις το πρίσμα να ξεπρισθεί». 
Για τα απλά πονέματα του δέρματος, άνοιγμα διηθημάτων ,  σπυριά με πυώδη μορφή, την εξαγωγή αγκαθιών από τα δάχτυλα των χεριών η των ποδιών, τα δαγκάματα εντόμων οι λαϊκοί θεραπευτές χρησιμοποίησαν  μια απίστευτα μεγάλη ποικιλία καταπλασμάτων   όπου βότανα, χόρτα , λαχανικά, λίπος χοιρινό ή κατσικίσιο αναμεμιγμένα με λάδι ελιάς θεωρούνται αποτελεσματικότατα  φάρμακα .
Μια πλήρη συνταγή για την αντιμετώπιση τέτοιου είδους δερματικών  προβλημάτων  μας δίνετε στο «Ιατροσοφικόν» του Μητροφάνους :
«Κόψε έναν κρομμίδιν στην μέσην εύγαλε τα μέσα φύλλα . Άφησε από έξωθεν χλωρά τρία μέσα το υπόλλοιπο γεμισέ το με λάδι . Βάλε τα στα κάρβουνα πάνω να ψηθούν και όσον το δέχεσε ζεστόν βάλε το εις τον καρφίτην (εξάνθημα) και είναι πολλά ωφέλιμον.»
Ο ίδιος  συμβουλεύει όσους έχουν τσιμπηθεί από μέλισσα ή σφίγγα να αφαιρέσουν το κεντρί τοποθετώντας επάνω φύλλα μολόχας ή φύλλα απήγανου κοπανισμένα με λάδι.
Αυτή την δράση του ελαιολάδου ακόμα και του άνθους της ελιάς επιβεβαίωνε μερικούς αιώνες πριν ο Αιλιανός στο έργο του «περί ζώων ιδιότητος»: Όταν λεει ο ελέφαντας πληγωθεί από βέλη και δόρατα τρωει το άνθος της ελιάς ή και λάδι και έτσι αποβάλει από το σώμα του ότι τον έχει τρυπήσει.
Μια παρόμοια συνταγή για το άνοιγμα διηθημάτων – καλόγερων μας παρέδωσαν και οι Καπαδόκες πρακτικοί ιατροί , όπου σε αυτή την εκδοχή, «προζύμι σαπούνι κρεμμύδι και λάδι ανακατεμένα τοποθετούνται πάνω στο πόνεμα».

Σήμερα σύμφωνα με νεότερες επιστημονικές έρευνες έχει ανακαλυφθεί ότι η δραστική αποτελεσματικότητα  του ελαιολάδου σε ορισμένες δερματοπάθειες καθώς και σε εγκαύματα οφείλεται στην ύπαρξη της βιταμίνης Ε και της προβιταμίνης Α καθώς και στις πολυακόρεστες λιπαρές ουσίες του.. Μόλις το 1988 ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα μιας  νέας έρευνας, σύμφωνα με την οποία η χλωροφύλλη που ως ουσία συναντάται  αποκλειστικά στο ελαιόλαδο  προάγει τον μεταβολισμό, διεγείρει την αύξηση των κυττάρων και συμβάλει στην αιμοποιήση, με αποτέλεσμα να επιταχύνεται η διαδικασία επούλωσης των τραυμάτων.
Συχνά όμως πέρα από τα καταπλάσματα, τις αλοιφές και τα περίεργα μίγματα έχομε απλά παρασκευάσματα όπου κάποια βότανα ή μπαχαρικά εμβαπτίζονται για ολλές μέρες μέσα σε ελαιόλαδο συμπληρώνοντας και ενισχύοντας την ιαματική δύναμη του.

Στην Κρήτη η πρακτική ιατρική η οποία φυσικά πολλές φορές ασκείται από τις ίδιες της γυναίκες της οικογενείας  παρασκεύασε ένα άοσμο ελαιόλαδο με βάση τα πέταλα της κόκκινης βρώσιμης παπαρούνας (γνωστής και ως κουτσουνάδας) και  το λάδι της ελιάς. Την παρασκευή  του «Κοκκινόλαδου» το οποίο  αποτέλεσε και βασικό συστατικό στην  προετοιμασία του  Μαγιάτικού«σαρανταβότανου» περιγράφει η λαϊκή μούσα :
« Απήγανο και βάρσαμο τση γής το χαμομήλιτη
μυριστή αμπερόριζα που δένουν στο μαντήλι
Πάρε και κοκκινόχορτο βάλε και κουτσουνάδα
που κάνουν κοκκινόλαδο στου ήλιου την πυράδα»   
Το λάδι αυτό με το εντυπωσιακό κόκκινο χρώμα χρησιμοποιήθηκε κύρια ως μαλακτικό σε πονέματα του δέρματος αλλά και ως  αντιβηχικό σιρόπι στον παιδικό πονόλαιμο, όπως άλλωστε και το λιγότερο εντυπωσιακό αλλά έντονα αρωματικό φασκομηλόλαδο. Ως αντιβηχικό λαϊκό παρασκεύασμα μας δένετε και η παρακάτω απλή συνταγή « Μισόν φλιτζάνι λάδιν και μισόν δράμιν μαστίχιν ανάλυε τα εις την φωτιά κάθε βράδυ και πίνε το ολίγον ζεστό ….»
Ακούγοντας κάποιος όλα τα παραπάνω αντιλαμβάνεται τους λόγους που ο καρπός της ελιάς θεωρήθηκε «Μέγιστο αγαθό προς πάσα του βίου θεραπεία».
Εκείνη όμως η ιαματική ιδιότητα του ελαιολάδου, που είναι περισσότερο από όλες γνωστές και έχει σημαντικές αναφορές τόσο σε αρχαία όσο και σε Βυζαντινά , Ευαγγελικά και νεότερα κείμενα είναι η επουλωτική δράση του επάνω σε πληγές και τραύματα. Μια ιδιότητα που ο λαός μας εκθείασε με τον γνωστό έμμετρο τρόπο:
Για βάλε λάδι στην πληγή 
να δεις πως θα γλυκάνει 
μα ο γιατρός εις το σεβντά, 
ήντα μπορεί να κάνει
Άλλωστε είναι μια ιδιότητα που περιγράφεται με αναλυτικό τρόπο στο βιβλίο της Ιπποκρατικής ιατρικής και στο κεφάλαιο  «Περί Ελκών» με τον ακόλουθο τρόπο : «Ύστερα από την ροή του αίματος οφείλει να τοποθετήσει πάνω σε αυτού του είδους τα τραύματα μαλακό και συμπαγές σφουγγάρι.
Το λάδι και όλα τα μαλακτικά και ελαιώδη φάρμακα είναι ακατάλληλα για τέτοια μεγάλα τραύματα εκτός αν αυτά βρίσκονται κοντά στην θεραπεία τους. Αντίθετα αν πρόκειται για τραύματα μικρά και σε περίπτωση φλεβοτομίας προτείνεται «γάζα διπλωμένη στα δύο βρεγμένη με κρασί και από πάνω καθαρό μαλλί μουσκεμένο με λάδι ελιάς».
Είναι ακριβώς αυτά τα δύο υλικά που θα χρησιμοποιήσει και ο Καλός Σαμαρείτης στο «Κατά Λουκάν Ευαγγέλιο» για την περιποίηση των πληγών του οδοιπόρου…….
«Σαμαρείτης Δε τις οδεύων ήλθε κατ’ αυτόν, και ιδών αυτόν εσπλαχνίσθει και προσελθών κατέδεσε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον» Κι αν η δημώδη ιατρική των ελλήνων διέθετε μια σειρά από ιαματικά «ροφήματα και καταπλάσματα » εμπλουτισμένα με βότανα σίγουρα η ποιο ασυνήθιστη ομοιοπαθητική μάλιστα συνταγή  είναι η ακόλουθη : « Το κέντημα του σκορπιού και το κρούσιμον του είναι σφοδρότατο και δριμύτατο διότι είς όλον το κορμίν ακολουθεί πόνος……… Γι αυτό βάλε αμέσως  λαδί από σκορπιούς στην πληγή. Και είναι πολλά ωφέλιμο. Κατασκευάζετε Δε ούτω αν βάλεις μέσα σε γυάλα σκορπιούς με λάδι και σαράντα ημέρες το αφήσεις στον ήλιο».

ΤΟ ΛΑΔΙ ΣΤΑ ΨΙΜΙΘΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ (Καλλωπισμός)
Στην Αγιάσο της Μυτιλήνης  έβαφαν τα φρύδια και τα ματοτσίνορα τους με καμένο κλωναράκι ελιάς ενώ οι γυναίκες  έφτιαχναν μόνες τους και μια κρέμα προσώπου την οποία χρησιμοποιούσαν κάθε βράδυ για 8 ημέρες και την έδωσαν το χαρακτηριστικό όνομα  «νυχτικιά».
Παρασκεύαζαν την κρέμα αυτή με λάδι ελιάς εξαιρετικής ποιότητας, μαστίχα, υδράργυρο, άγριο κερί, βούτυρο φρέσκο ανάλατο, μερικές σταγόνες λεμόνι, και τρεμεντίνα (ρητινώδης ουσία των επιπλοποιών που παράγεται από τον σκίνο)
Στις Αρχάνες πάλι έβαζαν την ρίζα της καρυδιάς σαράντα μέρες στο χώμα την έτριβαν μέσα σε λάδι ελιάς και έβαφαν με αυτόν τον πολτό τα μαλλιά τους.
Γενικά στην Κρήτη καταγράφεται η συνήθεια οι κοπελιές να βουτούν τις χτένες τους σε ελαιόλαδο και νερό για να αποκτήσουν τα μαλλιά τους ιδιαίτερη λάμψη και για να μειώσουν την τριχόπτωση.Η περιποίηση των γυναικείων μαλλιών με ελαιόλαδο είναι μια συνήθεια έπου καταγράφεται ακόμα και στον Όμηρο. Συνήθεια μάλιστα που δεν περιορίζεται στα ανθρώπινα μαλλιά αλλά και στις χαίτες των αλόγων μια και σώζεται η περίφημη περιγραφή της περιποίησης της χαίτης του αλόγου του Αχιλλέα με λάδι ελιάς.
Στην Οδύσσεια επίσης αναφέρεται ότι οι γυναίκες άλειφαν με λάδι ακόμα και του χιτώνες τους πράγμα που επιβεβαιώνει και Πλούταρχος στο έργο του (Βίος του Αλεξάνδρου)
Στην συνήθεια της επάλειψης των ρούχων με ελαιόλαδο αναφέρεται και ο Ιπποκράτης στο έργο του «Περί Διαίτης Υγιεινής» : Οι Λεπτοί λεει πρέπει να πλένονται περισσότερο από τους παχύσαρκους . Τον χειμώνα πρέπει να φορούν καθαρά ρούχα ενώ το καλοκαίρι ρούχα βουτηγμένα στο λάδι.
Αυτό ίσως εξηγεί και γιατί πριν ακόμη και μερικά χρόνια στην Θράκη και την Μυτιλήνη ο γαμπρός μαζί με τα διάφορα προικιά στέλνει για το μπάνιο της νύφης και 2 κιλά λάδι ελιάς.
Αδύνατα και λεπτά νύχια δυναμώνουν αν βυθιστούν για 5-7 λεπτά σ χλιαρό ελαιόλαδο, ενώ η επάλειψη του προσώπου με μίγμα λεμονιού και ελαιόλαδο προλαμβάνει την εμφάνιση των ρυτίδων.

Αργύρη καλό ταξίδι ,ραντεβού σε 227 χρόνια από σήμερα στη χώρα του ουρανού !...

Αργύρης Τσακαλίας ένας φιλόσοφος, ασυμβίβαστος επαναστάτης, αγωνιστής λάτρης της ελευθερίας και του ορθού λόγου.Ο Αργύρης  ήταν πρώην αρχιμανδρίτης. Απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, συμφοιτητής τότε του σημερινού Οικουμενικού Πατριάρχη που εθεωρείτο ιδιαίτερα συντηρητικός. Αμέσως μετά τη Χάλκη πήγε στη Θεσσαλονίκη, όπου υπηρέτησε ως αρχιμανδρίτης και ιεροκήρυκας, (πάτερ Βασίλειος)ξαφνικά όμως αλλάζει, αυτοαποσχηματίζεται και συγγράφει βιβλία κατά της Αγίας Γραφής. Και αυτή η αιρετική στάση του προσεγγίζει αντιεξουσιαστικές αναζητήσεις   Ο Αργύριος Τσακαλιάς ήταν επίσης και  θείος των αδερφών Ξηρού, και για αυτή του τη συγγένεια , "προσεκλήθη" και κατέθεσε στο αστυνομικό τμήμα Αγίου Κηρύκου Ικαρίας, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για το τι γνωρίζει σχετικά με τη δράση των ανιψιών του στη 17 Νοέμβρη. Ο πάτερ Αργύριος όπως συνηθίζαμε να τον "πειράζουμε"  στη πλατεία   είχε το χάρισμα να οργανώνει γύρω από τον εαυτό του και τις ιδέες του, κόσμο, κυρίως νέους-ες και να τους επηρεάζει. Συγγραφέας πολλών βιβλίων που σχετίζονται με την αθανασία, την μακροζωία, την υγεία, την απελευθέρωση από τις θρησκείες, συχνά έλεγε ..«Η άρρωστη κοινωνία Είναι σάπια ως τα μεδούλια της. Είναι ετοιμοθάνατη και ετοιμόρροπη και τίποτε δεν την σώζει παρά μόνο ο Θάνατος της, το γρήγορο σαβάνωμα και το θάψιμο της, για να φύγει από τη μέση και να δώσει τη θέση της στην καινούργια κοινωνία ………….Όλα τα κοινωνικά συστήματα απέτυχαν παταγωδώς να την θεραπεύσουν.Κανένα δεν μπόρεσε να λύσει τα προβλήματα της. Η αρρώστια της προχωρεί προς τη σήψη, την αποσύνθεση και το θάνατο….. Συντελείται, εκμετάλλευση και εξόντωση των υγιών στοιχείων από τους δήθεν ισχυρούς, τορπίλισμα των οικογενειακών παραδόσεων και παρακμή του μοναχικού βίου, σκάρτεμα του ιερού κλήρου, …. ξετσιπωσιά των κοριτσιών, θρασύτητα των αγοριών…………….Μην απελπίζεστε όμως . Αν τα κοινωνικά συστήματα γέρασαν και απέτυχαν, αν ψυχορραγούν, αν η πτωμαΐνη άρχισε να δηλητηριάζει τις μύτες μας, τόσο το καλύτερο γιατί θα ξυπνήσουμε γρηγορότερα και περισσότεροι. Αν η εξουσία θεληματικά παραμείνει στη θέση των σάπιων εμείς δεν θα την περιμένουμε θα προχωρήσουμε. …. Ο αντίπαλος μας, μας πολεμάει με πυραύλους, εμείς δεν είμαστε βόδια να αμυνόμαστε με κοντάρια και τόξα...» Ο Αργύρης Τσακαλίας καταγόταν από την Ικαρία  ,σε ερωτήσεις για τον τόπο του ανάφερε ότι... « Δεν υπάρχει Μυστική Ικαρία. Είναι πολύ φανερή σας πληροφορώ για όποιον θέλει να ταξιδεύσει και την ψάξει. Ολόκληρη η Ικαρία είναι ενεργειακός τόπος. Σύμφωνα με κάποιους γέρους παλαιούς, λένε ότι είναι η Αργώ αναποδογυρισμένη, με την καρίνα προς τα πάνω. Είναι παράξενο πάντως που οι Έλληνες έχουν λίγα χρόνια που μιλούν για ενέργειες και τα συναφή, ενώ εκεί συνέβαιναν πάντα. Μου έχουν πει επίσης ότι ακούν τραγούδια από Νύμφες παλαιές που έχουν μείνει στο δάσος. Έχω ακούσει κι εγώ το τραγούδι της Νύμφης Ψηλάκανθας, μέσα στο δάσος, πάνω στα δέντρα. Υπάρχουν και άλλα σπουδαία πράγματα αλλά μπορεί ο καθένας να τα δει και να τα βιώσει όταν βρεθεί εκεί και αφουγκραστεί προσεχτικά. »Όπως χαρακτηριστικά ελέγε, «η ζωή ξεκινά μετά τα 70».και μας εδίνε ραντεβού σε 227 χρόνια από σήμερα!  Η πολιτική του κηδεία θα γίνει στο νεκροταφείο, στο Στελί Ικαρίας, το Σάββατο 17 Δεκέμβρη στις 12 το μεσημέρι.  ............Αργύρη καλό ταξίδι ,ραντεβού σε 227 χρόνια από σήμερα στη χώρα του ουρανού !...    πηγές  http://idiotikasympanta.blogspot.gr/      http://www.tovima.gr/      φωτογραφια Giorgos Tsakalias

Άκου πως μυρίζουν οι ορχιδέες της Ικαρίας !

Η οικογένεια των ορχεοειδών είναι η νεότερη-εμφανίστηκε πρίν 15 εκ.χρόνια- και η πιο πολυπληθής σε είδη οικογένεια του φυσικού βασιλείου. Βρίσκεται ακόμα σε συνεχή εξέλιξη. Συνεχώς ανακαλύπτονται καινούργια είδη και κάποια παλαιότερα ταξινομούνται σε διαφορετικά γένη γιατί διαφοροποιούνται μορφολογικά μετά απο τις έρευνες των επιστημόνων..

Υπάρχουν φανατικοί του είδους σε όλο τον κόσμο.Η Ικαρία αποτελεί ένα κόσμο Ανεξερεύνητο για τις ορχιδέες ,έναν τόπο γεμάτο από μικρά  Μυρωδάτα θαύματα για να τα "ακούς " σεργιανίζοντας την .......!

Limodorum abortivum 

Λιμόδωρο το Εκτρωτικό. Μια απο τις πιο όμορφες ελληνικές ορχιδέες

Είδος της ανατολικής Μεσογείου Το συναντάμε κυρίως στην νότια Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου Το φυτό τρέφεται από ουσίες σε αποσύνθεση που βρίσκονται στο έδαφος όπως κάνουν οι μύκητες και ίσως δρα και ως παράσιτο στις ρίζες άλλων φυτών. Γι αυτό τον λόγω και δεν χρειάζεται τα φύλλα για φωτοσύνθεση  κατά την ανάπτυξή του. Το όνομά του ίσως να το πήρε από την απόρριψη των φύλλων κατά άλλους όμως το όνομά του προέρχεται από τής ουσίες που έχει το φυτό και της οποίες στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν για εκτρώσεις. Το δυνατό υπόγειο τμήμα του, το ρίζωμα, μπορεί να υπάρχει έως και 10 χρόνια πριν ανθίσει. Γι αυτό ίσως θεωρείται από πολλούς σπάνιο.

   

Serapias cordigera                                                                                                                                  Της καρδιάς τα χείλη                                                                                                                                                     Το γένος Serapias ένα μεσογειακό είδος ορχιδέας που το συναντάμε σπάνια Χαρακτηρίζεται από την όψιμη ανθοφορία, κατά τους μήνες Απρίλιο-Ιούνιο. Το άνθος της είναι μεγάλο σχεδόν όσο της Serapias orientalis αλλά το χείλος της είναι σκούρο κόκκινο και με χαρακτηριστικό σχήμα καρδιάς. Οι δυο αυτές ορχιδέες  μοιάζουν τόσο πολύ πράγμα που κάνει πολλούς μελετητές να ισχυρίζονται ότι μόνο το άρωμα τους μπορεί να τις   τακτοποιήσει στο είδος τους ...                        Ακούς πως μυρίζουν οι ορχιδέες της Ικαρίας?Γιατί όπως λέει και η φίλη μας Γιολάντα :Εμείς οι Καριώτες τις μυρωδιές τις ακούμε !ακούς πως μυρίζει λέμε , και τις ακούμε μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μας    ..      Αναφορά http://florakristonia.blogspot.gr/ http://www.greekorchids.gr/index.htm https://www.facebook.com/groups/545759538816582/

Serapias cordigera                                                                                                                                  Της καρδιάς τα χείλη                                                                                                                                                     Το γένος Serapias ένα μεσογειακό είδος ορχιδέας που το συναντάμε σπάνια Χαρακτηρίζεται από την όψιμη ανθοφορία, κατά τους μήνες Απρίλιο-Ιούνιο. Το άνθος της είναι μεγάλο σχεδόν όσο της Serapias orientalis αλλά το χείλος της είναι σκούρο κόκκινο και με χαρακτηριστικό σχήμα καρδιάς. Οι δυο αυτές ορχιδέες  μοιάζουν τόσο πολύ πράγμα που κάνει πολλούς μελετητές να ισχυρίζονται ότι μόνο το άρωμα τους μπορεί να τις   τακτοποιήσει στο είδος τους ...                        Ακούς πως μυρίζουν οι ορχιδέες της Ικαρίας?Γιατί όπως λέει και η φίλη μας Γιολάντα :Εμείς οι Καριώτες τις μυρωδιές τις ακούμε !ακούς πως μυρίζει λέμε , και τις ακούμε μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μας    ..      Αναφορά http://florakristonia.blogspot.gr/ http://www.greekorchids.gr/index.htm https://www.facebook.com/groups/545759538816582/

Καλημέρα από τις Χειμωνιατικες Ράχες

Οι Ράχες είναι μια μεγάλη περιοχή της βόρειας-βορειοδυτικής Ικαρίας. Αποτελείται

από αλλεπάλληλες λοφοπλαγιές που ξεκινούν σχεδόν από το επίπεδο της θάλασσας

και φτάνουν μέχρι τις βουνοκορφές του όρους «Αθέρας» (υψόμ. 1033 μ.).

Εκεί

απλώνονται τέσσερις πεδινές εκτάσεις, το Πέζι, η Εριφή, τα Αμμουδιά και ο Ζηζό-

καμπος που κρατούν τα νερά της βροχής και τροφοδοτούν πολλούς χείμαρρους, οι

μεγαλύτεροι από τους οποίους είναι η Χαλαρή, ο Χάρακας και ο Μύρσωνας. Αυτοί

«οι ποταμοί» (όπως τους λένε οι Ικαριώτες), δεν στερεύουν το καλοκαίρι και έχουν

χαράξει στα βουνά απόκρημνες χαράδρες. Ανάμεσα τους σχηματίζονται αρκετές μικρές

κοιλάδες προφυλαγμένες από τις καιρικές συνθήκες και σχεδόν αθέατες από τη

θάλασσα.

Μέσα τους κρύβονται, διάσπαρτα, τα χωράφια και τα σπίτια των ανθρώπων,

ενώ οι εκκλησίες κι οι πλατείες είναι κτισμένες πιο ψηλά, σε βραχώδη οροπέδια

σαν μπαλκόνια.

Γύρω τους απλώνονται δάση, που σκεπάζουν με πράσινες σκιές αυτήν

την πολυδαίδαλη γεωφυσική διαμόρφωση. Αν αγαπάτε το βουνό τότε σίγουρα αξίζει να ταξιδέψετε χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς σας ..Καλημέρα από τις Χειμωνιατικες Ράχες της Νικαριάς μας!

Ο Άντρακλος (Arbutus andrachne) της Ικαρίας

 Ο Άντρακλος της Ικαρίας είναι κοινό είδος της διάπλασης των αειφύλλων πλατύφυλλων, όπως και η κουμαριά, γνωστή με τα κοινά ονόματα αγριοκουμαριά, άνδρακλα, αντρουκλιά, κουκουμάτσι, μπαμπουκλιά και ανδραχνιά. Στην αρχαιότητα  αναφέρεται από το Θεόφραστο  ως «ανδράχλη».Όταν είναι σε θαμνώδη μορφή αναπτύσσεται σε ύψος έως 4 μέτρα, ωστόσο όμως υπό ιδανικές συνθήκες μπορεί να εξελιχθεί σε δένδρο που να ξεπερνάει και τα 12 μέτρα σε ύψος .Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα στην Ικαρία υπήρχαν ακόμα πυκνά δάση με κουμαριές, 
 διαφόρων ειδών που έφταναν μέχρι τη θάλασσα και 
σκέπαζαν τις ακτές.

Τον συναντάς σε χαμηλά ή μέτρια υψώματα  και προτιμά ασβεστόλιθους και πηριγενείς βράχους. Ο Άντρακλος αναπτύσσεται άριστα σε όξινα ή ουδέτερα αμμώδη ή αργιλώδη εδάφη. Το έδαφος πρέπει να είναι καλά αποστραγγισμένο και απαιτεί ελάχιστο έως καθόλου νερό από βροχοπτώσεις κάθε χρόνο. Το δένδρο δεν ανέχεται τη σκιά γι’αυτό και δεν μπορεί να αναπτυχθεί κάτω από πυκνούς θόλους που σχηματίζουν ψηλότερα δένδρα .

 Ο Άντρακλος (Arbutus andrachne) συχνά συγχέεται με το υβρίδιο (A. andrachnoides) που προκύπτει απο την ένωσή  με το Α. unedo . Και τα δύο είδη αποτελούν εξαιρετικό υλικό για παραγωγή κάρβουνων, ενώ το έδαφος που εμπλουτίζεται από τα αποσαθρωμένα φύλλα τους, γνωστό ως κουμαρόχωμα, χρησιμοποιείται ως άριστο χώμα στις γλάστρες και στην κηπουρική.Το ξύλο του είναι σκληρό και ανθεκτικό στη σήψη,  για τούτο χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή άροτρων, σε λαβές εργαλείων, ξύλινα κύπελλα, και τέλος οι κορμοί  σε στέγες σπιτιών . Στη λαϊκή ιατρική όλα τα μέρη του δέντρου χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των πόνων του στομαχιού, σε δυσκοιλιότητα και σε βλάβες του δέρματος.

Ο κορμός και τα κλαδιά του, έχουν φλοιό ερυθρό εντελώς λείο. Ο Γουσταύος Φλωμπέρ, χωρίς να γνωρίζει το είδος, σε μια περιοδεία του στην Πεντέλη και το Μαραθώνα το 1850, χαρακτηριστικά περιγράφει: «μικρά πράσινα δάση, ελατάκια, ξυλοκερατιές, κι ένα δενδράκι με φύλλα που μοιάζουν με τα φύλλα της δάφνης ή της ροδακινιάς και που τα κλαριά του, πλυμένα από τη βροχή, είναι κόκκινα και γυαλίζουν σαν λουστραρισμένο μαόνι»

 Ο Θρύλος γύρω από το όνομα του Άντρακλου,  μιλάει για ένα γιο,  που πάνω στο κακό του , δολοφόνησε τον πατέρα του.Στο σημείο που τον έθαψε έβαλε μια πέτρα για να είναι σίγουρος ότι δεν θα  για τον βρούνε ποτέ    .. Όμως η θεά της φύσης είχε άλλη έμπνευση έτσι χάρισε μια δεύτερη ζωή στον χαμένο πατέρα Ένα κατακόκκινο δέντρο ξεπρόβαλε σιμά  στη πέτρα   Ηταν δε, ένα τόσο όμορφο και παράξενο  δέντρο  με τα μπερδεμένα κλαδιά του  να  μοιάζουν  σαν ανθρώπινα γραμμωμενα  χέρια ,  που  έκανε   τους Ανθρώπους  να φαντάζονται  θρύλους γεμάτους από αγώνες αντρών που βρίσκονταν σε ανταγωνισμό και  προσπάθεια......και κάπως έτσι τον βάφτισαν   Ο Άντρακλος  , άνδρακλα, αντρουκλιά, ανδραχνιά.«ανδράχλη».......!                                                                                                                    Πληροφορίες http://agro365.gr/     http://biokipos.blogspot.gr/