Το νου σας! Μας ψεκάζουν!

Όταν η σκέτη αδιαφορία όλων των αρμόδιων στην Ικαρία συναντά τα μεγάλα συμφέροντα μιας πολυεθνικής. Έχουμε πάλι ξεπεράσει το κάθε όριο.

Το νου σας! Μας ψεκάζουν! Είναι τώρα στο νησί μας. Απλά πάλι δεν σας ενημέρωσαν.

Στις 7/9 έστειλε το Τμήμα Ποιοτικού & Φυτοϋγειονομικού Ελέγχου της Περιφέρειας Β. Αιγαίου ένα φαξ στην "Ένωση Εργολάβων Δακοκτονίας" (ναι, υπάρχει) ότι πρέπει να αρχίσει η 2η Διαβροχή Δακοκτονίας στις περιοχές

Τοπική Κοινότητα Αγ. Πολυκάρπου
Δημοτική Κοινότητα Καρκιναγρίου
Δημοτική Κοινότητα Ραχών
Τοπική Κοινότητα Δάφνης

Μάλλον το έγραψαν την νύχτα, γιατί ήδη στις 7/9 ώρα 07:49 πμ εστάλη από την εταιρία PHYTOSANITARY SAMOS στο φαξ 22750 31 393 του δήμου.

Λογικά υπάρχει και άλλο έγγραφο για την ΔΕ Ευδήλου κι άλλες ΔΕ. Το ελπίζω τουλάχιστον, γιατί σήμερα τους είδα στην ΔΕ Ευδήλου. Τους έδιωξα από το Κέρος. Μόνο αυτό πρόλαβα να κάνω.

Η σύμβαση τι λέει: "Ο ανάδοχος θα πρέπει να ειδοποιεί, για το ημερήσιο πρόγραμμα ψεκασμού των τοποθεσιών του Δημοτικού
Διαμερίσματος, τα Δημοτικά Διαμερίσματα για την έναρξη των ψεκασμών και να συνεργάζεται με τις Τοπικές Αυτοδιοικήσεις, ώστε να ειδοποιούνται οι ελαιοπαραγωγοί και οι κτηνοτρόφοι - μελισσοκόμοι."
https://diavgeia.gov.gr/…/%CE%A96%CE%95%CE%A17%CE%9B%CE%A9-…

Ποιος ελαιοπαραγωγός ή κτηνοτρόφος, και κυρίως ΠΟΙΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟΣ έχει ενημερωθεί; Ποιος πολίτης έχει ενημερωθεί; Να κλείσει τις πόρτες του και να μαζέψει τα ζώα του; Να μην κάνει το τρύγο του τώρα, αν έχει ελιές κοντά; (Χθες το μεσημέρι ψέκαζαν στον Κάμπο ενώ οι άνθρωποι έκαναν τον τρύγο εκεί.) Να μην φάει από τον κήπο του αν έχουν ψεκάσει κοντά...

Το προϊόν που χρησιμοποιείται είναι το - και δεν κάνω πλάκα - SUCCESS 0.24CB της DOW

http://www.elanco.gr/…/success-02…/success-024cb-etiketa.pdf

ή όπως μου είπε ένας οδηγός τρακτέρ: "είναι βιολογικό". Για αυτό το λόγο μάλλον δεν φορούσε προστασία...

Το μόνο που μετράει είναι ότι πάλι δεν ενημερωθήκαμε. Κανένας δεν πρόλαβε να βάλει τις ταμπέλες και να περιφράξει τον ελαιώνα του. Έτσι, σχεδόν κανένας πάλι δεν θα έχει βιολογικό λάδι φέτος και όλοι θα έχουμε φάει μια καλή δόση εντομοκτόνου.

Ή όπως μου το είπε μια υπάλληλος του δήμου: “Τι θες; Πως να ενημερώνουμε τον κόσμο; Να πάμε με την ντουντούκα σε όλα τα χωριά;”
«Για παράδειγμα,» είπα. Είναι λίγο ξεπερασμένο αλλ ά θα ήταν τουλάχιστον αποτελεσματικό.

Μέχρι πότε θα συνεχίσει αυτή η  κωμωδία κύριες και κύριοι της δημοτικής αρχής και της αντιπολίτευσης???????       πηγη  Wim De Weerdt  

Τα Αρχαία Λουτρά στην Προεσπέρα

Στην τοποθεσία Λουτρά Προεσπέρας, υπάρχει ένα ξεχασμένο κατάλοιπο από άλλη εποχή που οι κάτοικοι 
σήμερα δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για την ιστορία του. Πρόκειται για αρχαίες λουτρικές 
εγκαταστάσεις. Στις εικόνες φαίνονται σημεία όπου πρέπει να υπήρχε κάποιο είδος "μπανιέρας" 
που ξεκόλλησε, υδρορροές , θέση βρύσης, πολλές ενδιαφέρουσες κατασκευαστικές λεπτομέρειες κλπ.
Σύμφωνα με την παράδοση υπήρχαν περισσότερα από τέσσερα λουτρά στον ίδιο χώρο. 
Φαίνονται ξεκάθαρα τα θεμέλια ενός δεύτερου και το μάτι ενός έμπειρου αρχαιολόγου ή ενός παραδοσιακού 
καλού χτίστη να μας διαφωτίσουν για διάφορες άλλες λεπτομέρειες που υπάρχουν αλλά δεν μπορώ να έχω γνώμη.

Το οίκημα είναι θεατό από την θάλασσα έτσι μπορούμε να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι χτίστηκε και 
λειτούργησε χωρίς τον φόβο πειρατών. Υποθέτω ότι πρέπει να είναι πάνω από 10 αιώνες παλαιό. Ίσως και 15.
Σαφώς και θα έχει δεχθεί επισκευές σε προηγούμενες εποχές. Οι παλαιότεροι λένε ότι είχαν εντοπιστεί 
πύλινες υδροροές στα χωράφια τους εκεί τριγύρω τα οποία χρησιμοποίησαν για καμινάδες σε τζάκια. 
Σύμφωνα με τις αναφορές των παλαιότερων κατοίκων, οι υδροροές μετέφεραν νερό από το παρακείμενο ρυάκι. 
Πρέπει να υπήρχε κάποια θερμή πηγή εκεί και να μετέφεραν και κρύο νερό από το ρυάκι ώστε να μειωθεί 
η θερμοκρασία του νερού ώστε να είναι κατάλληλο για λουτρό, υποθέσεις πάντα.

Ο Αγγελος Καλοκαιρινός αναφέρει ότι στα παράλια, περίπου 500 μέτρα από το οίκημα, υπάρχουν θερμές πηγές 
που αναβλύζουν μέσα στην θάλασσα και είναι ορατές όταν υπάρχει καλοσύνη και απόλυτη ηρεμία στην θάλασσα. 
Μένει να το διασταυρώσω. Άλλοι ψαροντουφεκάδες μου έχουν αναφέρει ότι στα βραχώδη παράλια νοτιότερα, μετά 
τον τράχυλα, υπάρχουν θερμές πηγές που αναβλύζουν μέσα από θάλασσα.

 Με τις εικόνες μου σας προσκαλώ να γνωρίσετε, από την άνεση της πολυθρόνας σας, ένα άγνωστο θησαυρό που βρίσκετε σήμερα σε ένα δύσβατο σημείο στην Ικαρία και ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξή του.

Επίσης στο youtube μπορείτε να βρείτε μερικά ερασιτεχνικά βιντεάκια.


youtu.be/MDJcY-8PrYw
youtu.be/13y6UOFnO4g
youtu.be/k9rUkq0INa0
youtu.be/5EATv0wN8Aw

Οι εικόνες λήφθηκαν σε διαφορετικές εποχές.

πηγη https://www.flickr.com/photos/leo_polla_psemata/

Πάτρα Σιμάκη – Σπέη: Πρόσφυγας πολέμου το 1942 στο Ajaltoun

Ακολούθησε τον ίδιο δρόμο που πήραν χιλιάδες Έλληνες στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε μικρή ηλικία τότε η Πάτρα Σιμάκη – Σπέη, θυμάται και μας διηγείται το ταξίδι της από την Ικαρία μέχρι το Λίβανο.

-Πότε για γιατί φύγατε;

-Το Μάη του 1942 απελπισμένοι οι γονείς μας που δεν είχαν να μας ταΐσουν, αποφάσισαν να φύγουμε και να πάμε στη Μικρά Ασία. Χωρίς να ξέρουμε πού πάμε, αλλά ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ξεκινήσαμε το περπάτημα νύχτα για να μην μας πάρουν χαμπάρι οι Ιταλοί και φτάσαμε σον Άγιο Φωκά, το λιμανάκι κάτω από το Περδίκι. Μπήκαμε σε μία μπεζίνα του Χοντρουδάκη κάπου 32 άτομα, αλλά η μηχανή ήταν χαλασμένη και επίσης αν έπαιρνε μπροστά θα μας έπαιρναν χαμπάρι. Ξεκινήσαμε τη νύχτα και τις πρωινές ώρες φτάσαμε στα βουνά της Μικράς Ασίας.

απόσπασμα από γραπτή διήγηση της Π. Σιμάκη – Σπέη

-Ποιές ήταν οι πρώτες στιγμές στην Τουρκία;

-Ανεβαίναμε ξυπόλητα τα βουνά, κρατούσαμε και κάτι μπογαλάκια, ο καθένας τα δικά του, ο αδερφός μου ήτανε μωράκι τον είχε ο πατέρας μου στους ώμους του και περπατούσαμε χωρίς να ξέρουμε πού πάμε, αλλά είχε κάτι δρομάκια που είχαν βάλει σημαδούρες οι πρώτοι που είχαν φύγει. Περπατούσαμε είχαμε και πολλά μικρά παιδιά που ήταν πεινασμένα και φτάσαμε σε ένα βουνό, όπου ανάψαμε φωτιά και το άλλο πρωί συνεχίσαμε.

Τώρα από φαγητό, κρατούσαμε λίγο αλευράκι, κάναμε καμιά κουρκούτα και ταΐζανε τα παιδιά. Ένα βράδυ ήρθαν κάτι αγριανθρώποι με άλογα, Τσέτες τους λέγανε, κάνανε δύο – τρεις στροφές και φύγανε, δεν μας πειράξανε. Το άλλο βράδυ βρεθήκαμε σε μία μάντρα με τεράστια σκυλιά και φοβηθήκαμε, αλλά τους είπε κάτι αυτός που τα είχε  και σταματήσανε. Εκεί όποιοι είχαν και του έδιναν πράγματα τους έδινε γάλα, όσοι δεν είχαν τους έδινε τσίρο (το τυρόγαλο). Φτάσαμε σε ένα μικρό χωριό το Κουζούμκουγιου και είδαμε μία γυναίκα που μας έγνεψε και πήγαμε γιατί δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε.

-Τί συνέβη εκεί;

-Ήταν μία τουρκοκρητικιά και έβγαλε ένα ψωμί μεγάλο σπιτικό και γάλα και τυρί και κάτσαμε γύρω – γύρω και τρώγαμε και κλαίγανε οι γυναίκες, έκλαιγε και αυτή. Την άλλη μέρα ειδοποίησαν και ήρθαν κάτι αυτοκίνητα και μας πήρανε, εγώ φοβήθηκα γιατί έβλεπα πρώτη φορά αυτοκίνητο και είπα «πάει, περπατάει το σπίτι», και μας πήγανε στον Τσεσμέ. Εκεί ήταν πολλοί πρόσφυγες και στρατώνες, σε κάθε οικογένεια δίνανε και μία ψάθα και κοιμόμασταν δίπλα – δίπλα με άλλους. Ήταν πολλοί Ικαριώτες, Χιώτες, Σαμιώτες και κάτσαμε τρεις μήνες.

Εκεί ήταν προσφυγιά, κλαίγανε ανθρώποι, πεθαίνανε παιδιά που ήταν εξαντλημένα. Μετά πήγαμε στο Χαλέπι στη Συρία και μείναμε τρεις μήνες, ήταν πιο υποφερτά είχαμε κρεβάτια, τσάι, φαγητό, κάναμε Χριστούγεννα και γιορτή με χριστουγεννιάτικο δέντρο, μας έδιναν παιχνιδάκια οι στρατιώτες.

-Ο τελικός προορισμός ποιός ήταν;

-Μετά πήγαμε στο Λίβανο σε ένα στρατόπεδο που ήταν από τα καλύτερα και μετά σε ένα χωριό (ajaltoun). Είχε 16 ξενοδοχεία τη σειρά και κάθε οικογένεια έπαιρνε και από ένα δωμάτιο. Αν το δωμάτιο ήταν μεγάλο έβαζαν δύο οικογένειες. Μας έδιναν ωμές τροφές και τις μαγειρεύαμε εμείς, ψωμί κάθε βράδυ, φρούτα. Καλά περνούσαμε.

Ένα ξενοδοχείο το έκαψε κεραυνός αλλά κανείς δεν έπαθε τίποτα και το σχολίαζαν οι Λιβανέζοι, λέγοντας «κουάις Γιουνάν», δηλαδή ότι οι Έλληνες είναι καλότυχοι.

Μετά ήρθε η ώρα του γυρισμού, φύγαμε από τη Χάιφα με υπερωκεάνιο όπου έβαλαν εμάς και τους πρόσφυγες από το στρατόπεδο της Γάζας. Από εκεί φτάσαμε στη Χίο και από εκεί με καΐκι φτάσαμε στον Εύδηλο της Ικαρίας.

…ευχαριστούμε τη Δέσποινα Σιμάκη για τη βοήθεια και τα υλικά από το οικογενειακό αρχείο…

Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος                                       http://www.ert.gr/

Ο πύργος του Δράκανου. ένα από τα εντυπωσιακότερα σωζόμενα μνημεία της ελληνιστικής περιόδου.

Ο πύργος του Δρακάνου είναι κτισμένος σε ύψωμα που περιβάλλεται από τείχος, σε δεσπόζουσα θέση ανάμεσα σε μικρή πεδιάδα και την ακτή του ορμίσκου του Αγίου Γεωργίου, πολύ κοντά στο ομώνυμο ανατολικό ακρωτήριο της Ικαρίας («Φανάρι» ή «Δράκανο»).

Μάλλον ογκώδης, για τα αρχαία ελληνικά δεδομένα, ο πύργος έχει σωζόμενο ύψος περ. 13,5 μ., διάμετρο περ. 25,5 μ. και πάχος λιθοδομής περ. 1 μ. Αποτελείται από ογκώδεις δόμους από λευκό ντόπιο ασβεστόλιθο, καμπύλους εξωτερικά, κατά το «λέσβιο» σύστημα λιθοδομής. Στο εσωτερικό, μία σκάλα, κτισμένη στα τοιχώματα, οδηγούσε στον δεύτερο όροφο, όπου πιθανώς διέμενε η φρουρά. Όμως, ο προορισμός του δεύτερου ορόφου ήταν κυρίως αμυντικός, όπως δηλώνουν έξι μακρόστενες τοξοθυρίδες, πλατύτερες στην εσωτερική πλευρά (περ. 50 εκ.) και στενότερες εξωτερικά (10 εκ.), ανοιγμένες στα τοιχώματα σε ύψος περ. 1,5 μ. επάνω από το δάπεδο του δεύτερου ορόφου. Επάνω από τις τοξοθυρίδες βρισκόταν ο τρίτος και τελευταίος όροφος του πύργου, με κύριο χαρακτηριστικό τα μεγάλα ορθογώνια ανοίγματα με άπλετη θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα[1]. Από αυτό το μεγάλο ύψος, όπου δεν μπορούσαν να φθάσουν τα βέλη των πολιορκητών, οι υπερασπιστές του πύργου αμύνονταν βάλλοντας με καταπέλτες και βαλλίστρες ή έστελναν μηνύματα με φωτεινά σήματα προς τα πλοία ή τις φιλικές δυνάμεις πεζικού που βρίσκονταν στις γύρω στεριές.

Αποτελούσε έναν από τους 7 πύργους που υπήρχαν στο νησί και ειδοποιούσαν τους κατοίκους σε περίπτωση εμφάνισης πειρατικού ή άγνωστου καραβιού.Ο πύργος του Δράκανου αποτελεί σημαντικό μνημείο της αρχαιότητας και είναι ένας από τους ψηλότερους στο Αιγαίο.

Από τον πύργο εκτείνονται προς βορρά δύο παράλληλα τείχη μήκους 60 μ., σε απόσταση περ. 23 μ. το ένα από το άλλο, σχηματίζοντας έναν ευρύχωρο διάδρομο για την ασφαλή είσοδο και έξοδο της φρουράς, όταν γινόταν πολιορκία. Αν όμως οι εχθροί είχαν καταφέρει να πλησιάσουν κοντά στο τείχος ή οι αμυνόμενοι ήσαν ολιγάριθμοι και δεν επαρκούσαν για να υπερασπίσουν τον τειχισμένο διάδρομο σε όλη του την έκταση (6.000 τετ. μ.), οι κατασκευαστές είχαν προβλέψει να κτίσουν ένα μικρότερο εγκάρσιο τείχος, διαχωριστικό ανάμεσα στα δυο παράλληλα τείχη. Αυτό το διατείχισμα ήταν αρκετά κοντά στον πύργο και είχε σκοπό να περιορίσει τον αμυντικό περίβολο, ώστε σε περίπτωση στενής πολιορκίας οι πολιορκημένοι να συσπειρωθούν και επομένως να μπορέσουν να αμυνθούν αποτελεσματικότερα.

Προσπάθεια χρονολόγησης του πύργου

Μολονότι είναι γενικά αποδεκτό ότι το λέσβιο σύστημα λιθοδομής και οι αψιδωτές πύλες διαδόθηκαν περί τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.  στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτά τα δύο αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά δεν αρκούν από μόνα τους για την ασφαλή χρονολόγηση του πύργου. Απεναντίας, αν εξετάσει κανείς ένα προς ένα τα χαρακτηριστικά του οικοδομήματος, ως προς την περίοδο κατά την οποία εμφανίζονται, προκύπτει ότι ο πύργος θα μπορούσε να έχει ανεγερθεί μία οιαδήποτε χρονική στιγμή στη διάρκεια τριών αιώνων – από τον 5ο αιώνα π.Χ. έως και την ελληνιστική εποχή.

Ωστόσο, οι γενικές γνώσεις που διαθέτουμε για την ιστορία της περιοχής δεν επιτρέπουν μια πρώιμη χρονολόγηση του πύργου στον 5ο αιώνα. Εκείνη την εποχή οι Αθηναίοι, φοβούμενοι απόπειρες αποστασίας, δεν επέτρεπαν στα μέλη της Συμμαχίας της Δήλου να κτίζουν οχυρά -είναι γνωστή άλλωστε η ακραία περίπτωση της Χίου (Θουκυδίδης 2. 4. 5), όπου οι Αθηναίοι διέταξαν τους κατοίκους να κατεδαφίσουν τα νέα τείχη της πόλης τους, που μόλις είχαν ολοκληρώσει-, με ατυχές επακόλουθο ο Αλκίδας να συναντήσει πολλές ανοχύρωτες πόλεις στην εκστρατεία του στο Αιγαίο το 427 π.Χ. Μόνο περί τα τέλη του Πελοποννησιακού Πολέμου, ειδικά μετά την εξέγερση της Χίου το 412 π.Χ., όταν το Αιγαίο είχε πάψει πλέον να θεωρείται αθηναϊκή mare clausum, όσα μέλη παρέμειναν πιστά στη Συμμαχία φρόντισαν να οικοδομήσουν οχυρώσεις. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό ότι εκείνα τα χρόνια στην περιοχή του Δρακάνου οι Αθηναίοι έκτισαν, αν όχι το λαμπρό οικοδόμημα που βλέπουμε σήμερα, ένα ίσως πιο πρόχειρο παρατηρητήριο, με σκοπό να ελέγχουν τις κινήσεις των Σπαρτιατών στην περιοχή και σε περίπτωση ανάγκης να ειδοποιούν τον στόλο τους που ναυλοχούσε τότε απέναντι στη Σάμο. Αυτό το πρόχειρο, αλλά επίφοβο φρούριο ήθελε πιθανώς να αποφύγει ο Κλέαρχος, όταν προτίμησε να κάνει τον γύρο της Ικαρίας όχι από το Δράκανο, αλλά από το δυτικό ακρωτήριο του νησιού, διακινδυνεύοντας να ναυαγήσει λόγω των καιρικών συνθηκών που επικρατούν συχνά εκεί (πράγματι, συνάντησε θύελλα που τον παρέσυρε μακριά μέχρι τη Δήλο). Αυτόν μάλλον τον κίνδυνο είχε, επίσης, κατά νουν ο Καλλικρατίδας, όταν προκαλούσε τον Λύσανδρο να αποδείξει πως ήταν απόλυτος κυρίαρχος των θαλασσών, ζητώντας του να πλεύσει από την Έφεσο στη Μίλητο, με τη Σάμο στα αριστερά -να διασχίσει, δηλαδή, αν τολμούσε, το στενό μεταξύ Ικαρίας και Σάμου.

Το έδαφος στο Δράκανο είναι αρκετά επίπεδο, ωστόσο δεν υπάρχει παρά ελάχιστο νερό[2]. Αυτό το μειονέκτημα, όμως, μάλλον δεν ήταν αρκετό ώστε να εμποδίσει τους ανθρώπους να εγκατασταθούν στην περιοχή. Πράγματι με την πάροδο του χρόνου το Δράκανο αναπτύχθηκε τόσο, ώστε κάποια στιγμή, όταν οι γενικότερες συνθήκες το επέτρεψαν, έφτασε να υποσκελίσει τα Θέρμα και έγινε η δεύτερη σημαντικότερη πόλη της Ικαρίας μετά την Οινόη. Παρ’ όλα αυτά, όσοι και αν ήσαν οι κάτοικοι του Δρακάνου, θεωρείται μάλλον απίθανο να διέθεταν τη δυνατότητα να κτίσουν έναν πύργο τόσο μεγαλοπρεπή για δική τους χρήση, ακόμα και αν είχαν ζητήσει τη συνδρομή όλων των κατοίκων του νησιού. Τόσο το ίδιο το οικοδόμημα, όσο και η συντήρηση και η επάνδρωσή του με φρουρά απαιτούσαν αναμφίβολα αρκετά μεγάλες δαπάνες, τέτοιες ώστε ο εμπνευστής αυτού του σχεδίου δεν μπορεί παρά να ήταν μία ισχυρή ναυτική δύναμη με ευρύτερες στρατηγικές φιλοδοξίες στην περιοχή -πιθανότατα η Αθήνα του 4ου αιώνα π.Χ., λίγο μετά την ίδρυση της Β’ Αθηναϊκής Συμμαχίας. Οι Αθηναίοι, άλλωστε, είναι γνωστό ότι είχαν τροποποιήσει τη ναυτική στρατηγική που ακολούθησαν στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν πίστευαν ότι μπορούσαν να ελέγχουν ολόκληρο το Αιγαίο, βασιζόμενοι αποκλειστικά στον στόλο τους. Όσα πλοία και αν διέθεταν, οι περιπολίες τους ποτέ δεν ήσαν αρκετές· έτσι εγκατέστησαν σε διάφορα στρατηγικά σημεία των ακτών μόνιμα επανδρωμένα οχυρά φυλάκια με προορισμό να επιβλέπουν και να αναφέρουν κάθε εχθρική κίνηση στον αντίστοιχο θαλάσσιο τομέα. Πράγματι, στη Λέρο, στην Αστυπάλαια, στην Άνδρο, στην Κέα, στην Κύθνο, στη Σέριφο, στη Σάμο και την Αμοργό υπάρχουν αρκετοί οχυρωμένοι πύργοι που έχουν πολλά κοινά γνωρίσματα με τον πύργο του Δρακάνου -έστω και αν οι ειδικοί δεν έχουν συμφωνήσει ακόμα για τη συγκεκριμένη λειτουργία του κάθε πύργου.

________________________________________

 Το 1826, οτη διάρκεια του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, όταν ο ελληνικός στόλος πέρασε από την Ικαρία, σπεύδοντας να εμποδίσει την επικείμενη καταστροφή της Σάμου από τους Τούρκους, ο ναύαρχος Σαχτούρης αποφάσισε να δοκιμάσει την ευθυβολία των νέων πυροβόλων των πλοίων του και επέλεξε ως στόχο τον πύργο του Δρακάνου. Οι βολές προκάλεσαν τις ζημιές που βλέπει κανείς σήμερα στη λιθοδομή, κυρίως στο άνω μέρος.

 Το Δράκανο ή «Φανάρι» ή «Φάρος», όπως λέγεται σήμερα, έχει γίνει δημοφιλές θέρετρο των κατοίκων του Αγίου Κηρύκου, ωστόσο ο τόπος δεν έχει πηγές, μόνο πηγάδια με γλυφό νερό. Η έλλειψη αυτή δεν επηρεάζει καθόλου τα αμπέλια. Τα σταφύλια του Φαναριού θεωρούνται τα καλύτερα σε όλο το νησί. Το 1992, όταν άρχισε η κατασκευή του νέου αεροδρομίου της Ικαρίας, η μορφολογία της περιοχής άλλαξε δραματικά, αφού ο αεροδιάδρομος κατέλαβε ολόκληρη την έκταση της αρχαίας πεδιάδας από τη βόρεια μέχρι τη νότια ακτή.

Το κείμενο είναι από το βιβλίο του Αντώνη Παπαλά “Αρχαία Ικαρία”                                 https://www.isamos.gr/   φωτογραφιεςJoannis Xiros

Αγρόκτημα στην πόλη ¨΄Πως μπορείς μέσα σε μια σταλιά γης να έχεις πλήρη διιατροφική Επάρκεια (βίντεο)¨"

Ζούμε ομολογουμένως σε πολύ δύσκολους καιρούς και κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει το μέλλον. Με την σημερινή κρίση και τους κινδύνους της αβεβαιότητας για το αν αύριο θα έχουμε να φάμε, είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε πως μπορούμε να επιβιώνουμε μόνοι μας.

Στη κέντρο του Λος Άντζελες ζει η οικογένεια Dervaes. Έχουν ένα οικόπεδο περίπου 400 τετραγωνικών μέτρα. Μέχρι στιγμής, όλα καλά. Αλλά αυτό που είναι ασυνήθιστο είναι το ότι μόνο 15 λεπτά με το αυτοκίνητο από το κέντρο του Λος Άντζελες, αυτή η οικογένεια έχε μια πρότυπη «αστική φάρμα» μέσα σε μια μεγαλούπολη. Έτσι δημιουργήθηκε ένα αγρόκτημα στην πόλη από την οποία μπορούν και τρέφονται.Πολλοί από εμάς έχουν σίγουρα σκεφτεί το πώς θα μπορούσαν να επιβιώνουν καλύτερα χωρίς να έχουν ανάγκη από τα σουπερμάρκετ αλλά δεν τολμούν να το επιχειρήσουν.
Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό δεν γίνεται από την μια ήμερα στην άλλη και ούτε οπουδήποτε. Επίσης, δεν είναι και εύκολο να σπείρεις κάτι σε οποιοδήποτε μέρος και με σιγουριά να θερίσεις τα καλύτερα φρούτα και λαχανικά.
Ένα οικογενειακό αγρόκτημα 400 τετραγωνικών στην Πασαντίνα της Καλιφόρνιας όχι μόνο τροφοδοτεί μια οικογένεια, αλλά φέρνει την επανάσταση στην ιδέα του τι μπορεί να γίνει σε ένα πολύ απίθανο μέρος στη μέση μιας πόλης.
Η δημοσιογράφος Val Zavala μας δίνει μια γεύση από το επιχείρημα αυτής της οικογένειας Dervaes με τη ελεύθερη καλλιέργεια : «Φέραμε το χωρίο στην πόλη, αντί να χρειάζεται να βγούμε έξω και να πάμε σε χωρίο», δήλωσε ο Τζουλς (Jules) Dervaes, ο οποίος δημιούργησε το αγρόκτημα με τα τρία ενήλικα παιδιά του, Τζάστιν, Αναίς και Τζόρνταν.

Καλλιεργούνται σχεδόν όλα τα τρόφιμα που χρειάζονται. Ενενήντα τοις εκατό όλων των βιολογικών προϊόντων και η χορτοφαγική διατροφή τους προέρχεται από τον κήπο τους. Η επιχείρηση περιλαμβάνει την καλλιέργεια από 400 ποικιλίες λαχανικών, φρούτων και βρώσιμα λουλούδια.

Όλα αυτά παράγουν 6.000 κιλά τροφίμων ετησίως. Παράλληλα εκτρέφουν οκτώ κοτόπουλα, τέσσερις πάπιες και δύο κατσίκες, που τους παρέχουν αυγά και γάλα. Οι σεφ από τα καλύτερα εστιατόρια έρχονται στο σπίτι τους για να αγοράσουν από τα πλεονάζοντα προϊόντα της παραγωγής τους.

Όταν ρωτήθηκε αν είχε αμφιβολίες ότι θα επιτύχει το εγχείρημα ο Τζούλς παραδέχτηκε: «Σκεφτόμουν ότι αυτό το μέρος ήταν πολύ μικρό και ότι δεν θα υπήρχε κανένας τρόπος να το επιτύχουμε και να είμαστε σε θέση να θρέψουμε τους εαυτούς μας,. Ο Dervaes αποφάσισε να ξεκινήσει αυτή την προσπάθεια επειδή ανησυχούσε για το τι έδινε στα παιδιά του να φάνε. Ήθελε να τρώνε βιολογικά, τρόφιμα χωρίς γενετική επεξεργασία, και ήξερε ότι ο καλύτερος τρόπος για να τα εξασφαλίσεί είναι να καλλιεργήσει μόνος του.

Η οικογένεια έχει ένα ηλιακό πάνελ στην οροφή, που τους παρέχει όλη την ηλεκτρική ενέργεια, την όποια δεν χρησιμοποιούν πολύ διότι τα περισσότερα μηχανήματα τους είναι χειροκίνητα. Για αυτό και ο λογαριασμός του ηλεκτρικού ρεύματος είναι περίπου $ 12 το μήνα μόνο. Ακόμη και το αυτοκίνητό τους κινείται με βιοντίζελ, το οποίο το κάνουν από φυτικά απορρίμματα από εστιατόρια που τους τα φέρνουν στο σπίτι τους δωρεάν. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν όλες τις ανέσεις.

Όλα αυτά ακούγονται πολύ παραμυθένια αλλά πίσω από αυτό το φανταστικό εγχείρημα του Dervaes κρύβεται πολύ σκληρή δουλειά. Κερδίζουν περίπου $ 20.000 το χρόνο αλλά έχουν να αντιμετωπίσουν καιρικές καταστροφές, παράσιτα και την αλλαγή του κλίματος.
Ο Τζάστιν είπε, «καλλιεργούμε τόσο καιρό αλλά ακόμα δεν μπορούμε να αισθανθούμε ότι όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Πρόβλημα είναι τα μικρά ζωύφια που βγαίνουν τον Ιούνιο, αλλά τώρα δεν βγαίνουν μόνο τον Ιούνιο αλλά και τον Ιούλιο, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο».
Το νερό είναι, επίσης, ένα σοβαρό ζήτημα. Με την ξηρασία στην Καλιφόρνια, λέει ο Τζούλς, δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα και έτσι έψαξε και βρήκε ο ίδιος την λύση. Στηρίχτηκε σε πήλινα δοχεία ποτίσματος, μια αρχαία μορφή άρδευσης, για τη διατήρηση του νερού.
Με την αυξανόμενη ροή όλων των τροφίμων τους οι ίδιοι, εκτός από συγκομιδές: όπως το σιτάρι, το ρύζι και βρώμη, είναι σε θέση να τρώνε φρέσκα και νόστιμα, τα βιολογικά τρόφιμα για $ 2 την ημέρα ανά άτομο.
Έχουν προσελκύσει την δημόσια προσοχή, δεδομένου ότι άρχισαν να ζουν με αυτάρκεια από τα μέσα της δεκαετίας του 80. Πολλοί έχουν μιμηθεί το πρότυπό τους. Προσφέρουν εργαστήρια και εκδηλώσεις προς εκπαίδευση τους, και έχουν ακόμη και ένα μπλογκ στο διαδίκτυο. Είναι ζωντανή απόδειξη το τι μπορεί να κάνει κανείς σε ένα δέκατο του ενός στρέμματος.

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ

Πηγή:
nikosxeiladakis.gr

Η κυρία Αλεξάνδρα η Ικαριώτισσα και ο Ρουφιάνος που την Κατέδωσε επί Χούντας...Μια Αληθινή Ιστορία!

Αυτή είναι η ιστορία της κυρίας Αλεξάνδρας, όπως τη διηγήθηκε στη Μελπομένη Μαραγκίδου.

Είμαι γέννημα-θρέμμα Ικαριώτισσα. Γεννήθηκα τον Νοέμβριο του 1928. Είχα καλούς γονείς, ήταν απλοί άνθρωποι, αγρότες, που με αγαπούσαν πολύ. Ίσα που έβγαλα το Δημοτικό και κηρύχτηκε ο πόλεμος. Με την πείνα, στην κατοχή, οι άνθρωποι έφευγαν από την Ικαρία και πήγαιναν με τις βάρκες στη Μέση Ανατολή. Όπως φεύγουν τώρα από εκεί κι έρχονται εδώ, έτσι έκαναν και οι Έλληνες τότε. Έπαιρναν κάτι βαρκούλες, κινδύνευε η ζωή τους και πήγαιναν για να βρούνε κάτι να φάνε. Εκεί είχε πάει κι ο Γιάννης.

Πρώτη φορά τον είδα στην εκκλησία, όταν γύρισε από την ξενιτιά. Είδα έναν ωραίο νεαρό και αμέσως είπα «άχου, ποιο είναι αυτό το όμορφο παλικάρι;». Την ίδια στιγμή και την ίδια μέρα, ξεκίνησε η ιστορία μας. Πήγα κοντά και τον καλωσόρισα. Ήταν αμοιβαίο το αίσθημα. Τότε ήμουν 17 ετών. Πέρασε ο εμφύλιος, το αντάρτικο και παντρεύτηκα μετά από οκτώ χρόνια, στις 9 του Γενάρη του '55. Τον ίδιο Δεκέμβρη έκανα το πρώτο μου παιδί. Τη Ρούλα. Και μετά από λίγα χρόνια το δεύτερο, τη Ματίνα.Μετά ήρθε η Χούντα. Τότε, ένας συγγενής μας έφυγε και πήγε στην Αμερική και μου άφησε το καφενείο του για να το δουλέψω, επειδή με τη γυναίκα του -που ήταν η δασκάλα του χωριού- ήμασταν φίλες. Εκείνη την περίοδο, φοβόμουν μην κυνηγήσουν τον άνδρα μου διότι η οικογένειά του ήταν Αριστερή. Ήταν φόβος και τρόμος εκείνη η εποχή.

Ήταν το '67. Ο γιος του ρουφιάνου μου, είχε κι αυτός καφενείο. Βλέπανε ότι εγώ πάω μπροστά αφού με προτιμούσε όλο το χωριό και θέλησαν να μου κάνουν κακό. Τότε αρκούσε μία μικρή καταγγελία στη Χούντα ότι ο «αριστερός έκανε αυτό» κι αμέσως σε μαζεύανε. Εγώ δεν ήμουν στο Κόμμα, απλώς όταν ήμουν κοπελίτσα καμιά φορά πήγαινα σε καμιά συγκέντρωση του ΕΑΜ. Ήταν αρχιρουφιάνος. Αν ένας άνθρωπος έχει κάνει μία ατιμία στη ζωή του, τότε αυτός τις είχε κάνει όλες. Όλες. Δεν είχε αφήσει τίποτα. Πήγε λοιπόν στην αστυνομία και κατήγγειλε ότι έβρισα τον βασιλιά και είπα «Ο κωλο-Δανός να μη σώσει και έρθει από εκεί που βρίσκεται». Πού ήξερα εγώ πού είναι ο βασιλιάς; Έβαλε και μάρτυρα ένα «ζώο», έναν παραβάτη που τον εκμεταλλεύτηκε ο απατεώνας και τον πήρε να μαρτυρήσει εναντίον μου.

Στα 89 της χρόνια η κυρία Αλεξάνδρα δεν ξεχνά όσα πέρασε επί Χούντας.

Όταν ήρθε η αστυνομία στο καφενείο, είχα πολλή δουλειά μιας και ήταν 8 Σεπτέμβρη - της Παναγίας. Μου είπαν ότι πρέπει να πάω από το χωριό στον Άγιο Κήρυκο για μία κατάθεση. Όταν πήγα, μου είπαν «δυστυχώς, θα κάνεις ένα μικρό ταξιδάκι». Τα είχαν κανονίσει όλα. «Θα πας μέχρι την Αθήνα και θα γυρίσεις», είπαν μόνο. Όταν το έμαθε ο άνδρας μου, ήρθε αμέσως από τη δουλειά του. Μπήκε μαζί μου μέσα στο καράβι, πήγαμε στον Πειραιά κι από εκεί με πήρε η Ασφάλεια και με έχασε.

Με πήγαν στο Πασαλιμάνι σε ένα μπουντρούμι, στο Μεταγωγών. Οι άνθρωποί μου έκαναν τρεις μέρες να βρουν ότι με είχαν πάει εκεί. Ήμουν πολύ τυχερή όμως, διότι σε αυτό το μπουντρούμι βρήκα μία κυρία που ήταν βουλευτής. Πολύ έξυπνη. Η Μαρία Καραγιώργη. Είχε περάσει πάρα πολλά στη ζωή της -δικαστήρια και εξορίες- και μου έδωσε να καταλάβω ότι πρέπει να ξεχάσω το παρελθόν και να κοιτάξω μπροστά εάν θέλω μια μέρα να γυρίσω στα δυο παιδιά μου. Αυτή η γυναίκα, μου έβαλε με το ζόρι φαγητό να φάω, μου έδωσε κουράγιο - εγώ ήμουν πεθαμένη. Σκεφτόμουν τα παιδιά μου - το μικρό που ήταν επτά ετών και τη μεγάλη μου, που τελείωνε το Δημοτικό. Εκεί μέσα στο μπουντρούμι έμεινα 19 μερόνυχτα. Όταν με πήγαν στον βασιλικό επίτροπο, από τον φόβο μου, δεν έβγαινε λέξη από το στόμα μου. Κρίθηκα προφυλακιστέα και με πήγαν στις φυλακές Αβέρωφ.Αυτή η γυναίκα μού είχε πει, όταν πάω στις φυλακές και με ρωτήσουν με ποιες θέλω να πάω -με τις ποινικές ή με τις πολιτικές-, να πω με τις πολιτικές. Πράγματι με ρώτησαν με «ποιες θες να πας»; Και είπα με τις πολιτικές. Αμέσως φωνάξανε «Κομμουνίστριες, ελάτε να πάρετε μια δικιά σας». Κατεβαίνει μια κοπελίτσα, με αγκαλιάζει και με παίρνει να πάμε σε κάτι υπόγεια. «Εδώ θα μένω;», της λέω. «Όχι», μου λέει, «εκεί που θα πάμε είναι ευάερα και ευήλια». Πήραμε τα απαραίτητα και ανεβήκαμε απάνω κι όντως ήταν ένας φωτεινός θάλαμος που είχε μέσα όλες τις πολιτικές. Αν έκανα το λάθος κι έλεγα να πάω με τις ποινικές, δεν θα ζούσα. Μου εξήγησαν μετά ότι από κάθε μέρος ήθελαν να πιάσουν έναν άνθρωπο, για να φοβεριστούν οι υπόλοιποι. Δεν τους ένοιαζε αν ήταν άνδρας, γυναίκα, μάνα - στην Ικαρία, βρήκαν στόχο εμένα.

Με πήραν δυο φορές για δήλωση, να πάω να υπογράψω ότι απαρνιέμαι το Κόμμα για να τοιχοκολλήσουν το χαρτί στο χωριό να με ρεζιλέψουν. Εγώ είχα πεισμώσει. Δεν έκανα καμία δήλωση. Κι έφαγα αρκετές κλωτσιές γι' αυτό.

Ήμουν κάπου 40 χρονών τότε. Όλες οι κοπέλες ήταν μικρότερες και με είχαν στα ώπα-ώπα. Να με ταΐσουν, να με περιποιηθούν. Τα παιδιά μου όμως ήταν έξω. Η μικρή μου κόρη ήρθε να ζήσει με την κουνιάδα μου στην Αθήνα και η μεγάλη ήταν στην Ικαρία. Αν δεν είχα τα παιδιά μου, θα το αντιμετώπιζα πιο εύκολα. Η μεγάλη μου κόρη έδινε εξετάσεις για να περάσει το Γυμνάσιο. Και ήταν μόνη της. Περισσότερο με ένοιαζε να πάνε όλα καλά και να περάσει, παρά να δικαστώ εγώ.Μια μέρα, η κουνιάδα μου έφερε τη μικρή στη φυλακή. Στο επισκεπτήριο υπήρχε ένα σύρμα και μιλούσαμε, εγώ από μέσα κι οι άλλοι απ' έξω, αλλά τα παιδιά επιτρεπόταν να τα δούμε ένα λεπτό. Όμως, εκείνη την ημέρα άργησε η κουνιάδα μου και πέρασε η ώρα και δεν άφηναν να δω το παιδί. Έλεγα, «μια στιγμή, να πιάσω το παιδί μου». Και εκείνο φώναζε από έξω, «Μαμά βγες, έχω νέα να σου πω, έχω νέα να σου πω». Δεν άφηναν το παιδί να μπει μέσα. «Τελείωσε το επισκεπτήριο», είπε κάποιος. Αρχίζω τότε και βροντώ τις πόρτες. Έγινε το κάτι άλλο. Χτυπούσα και φώναζα ότι, «αν δεν μου φέρετε το παιδί μου να το πιάσω στα χέρια μου, σκοτώνομαι». Μου την έφεραν.

Δικάστηκα τρία χρόνια, αλλά έκανα τέσσερις μήνες φυλακή, επειδή δώσανε μία αμνηστία για όσες είχαν ανήλικα παιδιά. Όταν έφυγα, ακούστηκε πίσω μου της φυλακής η κλειδαριά και ο φύλακας να φωνάζει με απειλή. «Προσέχετε εκεί που πάτε, γιατί δεν φεύγετε με καλές προοπτικές από εδώ μέσα», επειδή δεν είχα κάνει δήλωση.

Για την Ικαρία, ήταν μεγάλο πλήγμα αυτό που συνέβη. Αναστατώθηκε όλο το νησί. Και οι Δεξιοί. Τον ρουφιάνο, τον έφτυναν όλοι. Το χωριό τον αντιμετώπισε πάρα πολύ άσχημα και δεν πήγαινε κανένας πια στο καφενείο του, μέχρι που παραπονέθηκε στην αστυνομία. Τότε τους μάζεψε η αστυνομία στο σχολείο να τους νουθετήσει γιατί δεν πηγαίνουν και στο δικό του καφενείο και φεύγοντας γύρισαν πάλι τσούρμο όλοι στο άλλο καφενείο. Δεν πήγε κανείς στου ρουφιάνου.Όταν γύρισα, ακόμα δεν τους είχε περάσει η κακία. Ερχόταν κόσμος στο σπίτι να με χαιρετήσει και να δείξει την αγάπη του και αυτοί πήγαν στην αστυνομία και είπαν ότι έκανα συγκεντρώσεις. Με το που γύρισα, με κάλεσε και ο αστυνομικός. Μου είπε «καλώς ήρθατε». «Καλώς σας βρήκα», του είπα, «Είδατε που δεν με πιστέψατε; Με πίστεψε όμως η Παναγία και με έφερε πάλι πίσω στα παιδιά μου». Αυτός ταράχτηκε. Μου είπε καλύτερα να φύγω από το χωριό, να μη βλέπω τον ρουφιάνο και τον μάρτυρα γιατί θα τους τύπτει η συνείδησή τους. Και είπα «Γιατί; έχουν τέτοιο πράγμα; Αν είχαν συνείδηση, θα έπιαναν μια μάνα να τη βάλουν φυλακή χωρίς να φταίει σε τίποτα;» Έζησα στο ίδιο χωριό μαζί του. Τι να έκανα; Να έφευγα από το σπίτι μου; Δεν γινόταν.

Τον συνάντησα μία φορά τυχαία ύστερα από πολύ καιρό και έτυχε να κρατώ στα χέρια μου ένα πριόνι. Και μου λέει «Ούτε καλημέρα;». «Να σηκώσω το πριόνι να σου δώσω μια στο κεφάλι να σου πω εγώ καλημέρα», του απάντησα. Τα μάζεψε κι έφυγε.

Πώς αισθάνομαι τώρα γι' αυτούς τους ανθρώπους; Ο μάρτυρας ζει. Ζει με τα κατσίκια του, ζει σαν ζώο, δεν έχει επικοινωνία με ανθρώπους. Και αν τον συναντήσω στον δρόμο; Αισθάνομαι όπως όταν συναντάς τα βρωμερά σκουλήκια που τα προσπερνάς για να μην τα πατήσεις. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Ο ρουφιάνος έχει πεθάνει. Και όλα σταματούν πια μπροστά σε έναν νεκρό.  ....melpomenh-maragkidoy

 VICE

Ο μπροστάρης που απλώνει τα φτερά του ...Ικαριώτικος Βρακάδες 2017

Ο καριώτικος χορός, σε όλες του τις παραλλαγές (τσαμούρικος, πηδηχτός, σταυρωτός κ.α.), αποτελούσε ανέκαθεν το κυρίαρχο μέσον καλλιτεχνικής και κοινωνικής έκφρασης των Καριωτών. Γι’ αυτό και οι ίδιοι διακρίνονται για το χορευτικό τους τάλαντο και δε χάνουν ποτέ ευκαιρία να χοροσταλίσουν σε οποιανδήποτε περίσταση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι όλοι κατέχουν από πολύ μικρή ηλικία τον τοπικό χορό τους• θεωρείται μάλιστα ένα είδος ντροπής ή αυτοαποκλεισμού από το σύνολο η μη συμμετοχή σε αυτόν. Ετούτη η σχεδόν εγγενώς κοινωνικοποιημένη επιθυμία για χορό, η οποία έλκει την καταγωγή της από τις Διονυσιακές γιορτές, εκφράζει τη λατρεία προς τη ζωή και αποθεώνει τη χαρά της συνύπαρξης.

Έτσι, ο καριώτικος χορός είναι τόσο άμεσα συνδεδεμένος με την καθημερινή ζωή των Καριωτών και συμπυκνώνει τόσο εύγλωττα την κουλτούρα τους, που φέρει τα διακριτικά χαρακτηριστικά των ίδιων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον μπορεί κανείς τις περισσότερες φορές να καταλάβει αν αυτός που χορεύει είναι Καριώτης ή ξένος. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί να γνωρίζει κανείς τα βήματα του συγκεκριμένου χορού, για να τον χορέψει• πρέπει και να μπορεί να τον ανεμίσει, να αποδώσει το πνεύμα του και την αλήθεια του. Γιατί, ο καριώτικος χορός δεν χορεύεται απλώς, αλλά ενσαρκώνεται: είναι χορός της ψυχής που αγκαλιάζει τις άλλες γνώριμες ψυχές, είναι κοινό αίσθημα κατάνυξης, μέθεξη, τελετουργία.

Με βάση τα παραπάνω, καθίσταται δύσκολο να απομονωθούν τα χαρακτηριστικά που κάνουν τον καριώτικο έναν τόσο ξεχωριστό και πλούσιο σε συμβολισμούς χορό• εντούτοις, θα μπορούσαμε να εστιάσουμε σε κάποια πιο πρόδηλα γνωρίσματα του.

Καταρχάς, ο καριώτικος χορός χορεύεται αγκαλιαστά. Αυτό δεν είναι μόνο ένα κύριο γνώρισμα του χορού, αλλά και η βασική προϋπόθεση για να υλοποιηθεί. Το αγκάλιασμα τούτο δηλοί τη συντροφικότητα και τους έντονους ψυχικούς δεσμούς των Καριωτών, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας.

Συναφές με το προαναφερθέν χαρακτηριστικό είναι και αυτό της εναλλαγής των χορευτών στον κάβο του χορού: όλοι, «γέροι, νιοι και κοπελούδια», περνούν διαδοχικά στον κάβο, για να σύρουν το χορό. Το στοιχείο αυτό αντανακλά την ύπαρξη προοδευτικών κοινωνικοπολιτικών δομών, στις οποίες έχει επιτευχθεί η ισότητα και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ των ανθρώπων.

Ένα τρίτο χαρακτηριστικό, το οποίο συνάδει με την φύση του ίδιου του καριώτικου λαού, είναι ο αργός εσωτερικός ρυθμός του, ρυθμός που προσδίδει στις κινήσεις των χορευτών μια μεστή ρευστότητα. Εδώ απηχείται και η φιλοσοφία των Καριωτών, ο ιδιαίτερος (ιδιό-ρυθμος, κατά ορισμένους) τρόπος τους να θωρούν και να βιώνουν τη ζωή με πραότητα και στωικότητα, δίχως βιάση, λες και τους έχει μερώσει απόλυτα η αίσθηση της σχετικότητας του χρόνου.

Η «τεχνική» του καλού χορευτή υπακούει σε αυτήν ακριβώς την αρχή της ψυχικής αρμονίας. Ακόμη και τα τσαλίμια υπαγορεύονται από την εσωτερική μέθη, την αθόρυβη έκσταση, χωρίς μια κίνηση επιτηδευμένη, περιττή ή βεβιασμένη: το κεφάλι κινείται μαλακά πέρα δώθε σα να το σαλεύει ένα ανεπαίσθητο αεράκι, το δεξί ελεύθερο χέρι του πρώτου χορευτή ξανοίγει αργά τον κύκλο του χορού , με την παλάμη στραμμένη προς τα έξω, και ασυναίσθητα επιστρέφει στην κεφαλή σα να θέλει να τη βαστήξει. Τα πόδια, απόλυτα εναρμονισμένα με τις δοξαριές του βιολιού, επιτυγχάνουν ένα συνδυασμό ελαφρότητας και βαρύτητας, έναν στιγμιαίο μετεωρισμό που εναλλάσσεται με πατήματα σταθερά και μαλακά• τα πέλματα δουλεύονται από τα δάχτυλα ως τη φτέρνα σε μια σχεδόν ερωτική επαφή με το χώμα• η μέση είναι λυμένη και ο πισινός λικνίζεται με χάρη• τα μάτια μισοκλείνουν εκστατικά, καθώς η ψυχή συντονίζεται στον κοινό παλμό αυτή της τεράστιας αγκαλιάς που δημιουργούν τα πλεγμένα μπράτσα των χορευτών• τα σώματα ανάλαφρα και ταυτόχρονα γήινα, σα θνητοί Ίκαροι που ίπτανται για λίγο κι ύστερα γέρνουν προς τη γη με μια ενδόμυχη επιθυμία να ενωθούν μαζί της.

Το τελευταίο χαρακτηριστικό που θα μπορούσαμε να διακρίνουμε στον καριώτικο χορό είναι η ελευθερία του. Παρά το ότι πρόκειται για χορό ομαδικό και δομημένο, οι χορευτές μπορούν να εκφραστούν ατομικά• για την ακρίβεια, η ίδια η φύση του χορού δημιουργεί την αναγκαιότητα της προσωπικής ελευθερίας και του αυτοσχεδιασμού. Έτσι, καλός χορευτής – ιδιαίτερα αν είναι στον κάβο του χορού – θεωρείται αυτός που απλώνει τα φτερά του δίχως να καταχράται την ελευθερία των υπολοίπων. Με άλλα λόγια, ο μπροστάρης οιστρηλατεί τους συντρόφους του ενδυναμώνοντας την κυκλωτική φορά του χορού, ώσπου να ενωθεί – με τρόπο απολύτως φυσικό – με τον τελευταίο χορευτή.

Ο καριώτικος χορός καμώνεται καλύτερα στον τόπο που τον γέννησε, μες τον πελαγίσιο αέρα και πάνω σε χώμα ιερό• του πρέπει η απλωσιά του χώρου και του χρόνου, γι’ αυτό και ασφυκτιά μες τις αίθουσες της Αθήνας• του πρέπουν άνθρωποι που σμίγουν αγαπημένα και μουσικές που μπορούν να αποδώσουν το ύφος και το ήθος του. Αυτό είναι και το πλαίσιο της παράδοσης του και μόνον έτσι παραμένει αυθεντικός.

                                          Βένια Νιουνιούσκου

               βίντεο eimai o kanenas