Άρωμα Ικαρίας: Σπίτι όσο να χωρείς και τόπο όσο να θωρείς λέγανε οι παλιοί Ικαριωτες.......!

Άρωμα Ικαρίας

Για τον ταξιδιώτη που περνά το Ικάριο πέλαγος μετά την Μύκονο, προς τα ανατολικά, η απεραντοσύνη της θάλασσας μοιάζει ωκεανός. Τα κύματα συνήθως ψηλά και αφρισμένα. Αν έρχεται από τον Πειραιά με το πλοίο της γραμμής είναι συνήθως νύχτα, ξημερώματα. Το σκοτάδι στοιχειώνει το πέλαγος. Και μετά στην πλώρη αρχίζει να σχηματίζεται ένας ψηλός ορεινός όγκος, τεράστιος σε σχέση με τα νησιά που συναντάει κανείς στην μέχρι εκεί διαδρομή του, με κατεβασιές απότομες προς την θάλασσα. Η Ικαρία. Όταν πλησιάσει το πλοίο περισσότερο, το δέος μπροστά στον τεράστιο όγκο της τον συνοδεύει το ξάφνιασμα από τις βίαιες ριπές του στεριανού ανέμου, που ορμά από τις κορυφές της και χαστουκίζει την ζώνη της θάλασσας που είναι κοντά στην παραλία. Αυτό συμβαίνει όταν ο καιρός είναι βοριάς, που είναι συνήθως το καλοκαίρι. Οι βίαιες αυτές «σπηλιάδες» ,στο νότιο μέρος του νησιού, είναι από τις ισχυρότερες που μπορεί να βρει κανείς σε όλη την Μεσόγειο θάλασσα. Τι μυρωδιές μοναδικές όμως που συνοδεύουν τον άνεμο αυτό. Κατεβαίνοντας το βουνό, ο άνεμος παίρνει μαζί του τις μυρωδιές από τα ρείκια, τα θυμάρια, τους πρίνους, τους ασπαλάθους, τα βότανα σε ένα μείγμα μοναδικό, το άρωμα της Ικαρίας. Για τον Ικάριο που γυρνάει στο νησί του δεν χρειάζεται να την δει, για να καταλάβει ότι είναι πια κοντά. Το άρωμα της θα του δώσει το μήνυμα.

"Είσαι αθάνατη, ναι, ΙΚΑΡΙΑ

«-Η Νικαριά είπατε, συμπεθέροι; Να σας το πω εγώ τι είναι. Λοιπόν η Νικαριά είναι η φωτιά, που τη φυσούνε ούλοι οι αέρηδες και κανένας δεν την σβήνει.

-Και γιάντα μωρέ; -Λαουρέ θα πω- και γιάντα δεν τη σβήνει;

-Γιάντα… χε χε χε! γελάει ο γέρο-Λαγουρός. Γιάντα ε; Γιατί η φωτιά, παιδί, εν είναι η Νικαριά. Η φωτιά είναι η ψυχή του Νικαριώτη»

Μενέλαος Λουντέμης,

Άρωμα Ικαρίας

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Σπίτι όσο να χωρείς και τόπο όσο να θωρείς λέγανε οι παλιοί Ικαριωτες.......!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου