ΙΚΑΡΙΑ ...με τα μάτια της Τζένης Μπαλατσινού

Πάνω από είκοσι χρόνια ήθελα να επισκεφτώ την Ικαρία. Είχα ακούσει τόσους μύθους και ιστορίες που φάνταζε σαν τη χώρα του Ποτέ. Ιστορίες για τα εικοσιτετράωρα πανηγύρια, για τους ανθρώπους που ανοίγουν τα μαγαζιά τους ό,τι ώρα θέλουν, για τις άδειες παραλίες, για τους μαγαζάτορες που δεν βιάζονται να σε εξυπηρετήσουν, όπως και πολλές μεταφυσικές ιστορίες και φαντάσματα – τους αρέσει το μεταφυσικό στην Ικαρία.Όλες αυτές οι ιστορίες μαζί με το μυστικό της μακροζωίας, μου είχαν εξάψει τη φαντασία και ένοιωθα ενθουσιασμένη που επιτέλους θα πήγαινα έστω για τέσσερις  ημέρες (γιατί την Ικαρία για να τη δεις θέλεις τουλάχιστον δέκα ημέρες).

Ξεκίνησα με πρόγραμμα και πολύ στοχευμένη για το  ποια μέρη ήθελα να δω. Μεγάλος λάθος. Από ό,τι έβαλα στόχο, δεν έκανα τίποτα, εκτός να παραβρεθώ σε πανηγύρι. Να ‘ναι καλά η καλή μου φίλη Ναταλία και ο Νίκος, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό να πας μόνος σου και αλλιώς να πας με Ικαριώτες.

Μόλις έφτασα, δίπλα από το αεροδρόμιο έριξα μια βουτιά στο Φάρο, μια μεγάλη παραλία με ωραίο βυθό, και μετά φάγαμε στο χωριό Καραβόσταμο, μια ώρα από το Φάρο, στην ψαροταβέρνα Μαντουβάλα, πάνω στη θάλασσα, όπου η μοναδική οικογένεια Τσιμπίδη, με την Τρισεύγενη, το Γιάννη, το Ζαχαρία και το Βαγγέλη, μας έφεραν τους ωραιότερους μπαλάδες (ψάρια) που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ μέχρι τότε, φάβα και μαυρομάτικα φασόλια με χταποδάκι, αλλά και συγκλονιστικά χόρτα και κολοκύθια. Όλα  από το μποστάνι τους και όλα από τη δική τους τράτα.

Αφού είπαμε μεταξύ μας πολλές φορές πόσο ευλογημένοι είμαστε που βρισκόμαστε εδώ, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στο Πέζι στις Ράχες, που έχει μια μοναδική ιστορία. Δεν θα σας την πω, βρείτε τον Νίκο Πετρόγιαννη να σας την πει.

Μετά από μία ώρα διαδρομής φτάσαμε στο Πέζι, ένα υπέροχο πέτρινο σπίτι μέσα στο δάσος , που φάνταζε σαν να έχει βγει από παραμύθια του  Άντερσεν.δάσος , που φάνταζε σαν να έχει βγει από παραμύθια του  Άντερσεν.

Ίχνος σήματος κινητού, μεγάλη ελευθερία…. Το πιο κοντινό μέρος για να πιάσει το κινητό ήταν σε 15 περίπου λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο, στο χωριό Χριστός, ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά χωριά. Στον υπέροχο κεντρικό δρόμο που διασχίζει το «χωριό που δεν κοιμάται ποτέ», βρήκαμε την Κουζίνα,  όπου αξίζει να δοκιμάσετε πουγκιά με λαχανικά και κάρυ  είναι θεϊκό! Στο πολύ όμορφο μπαρ με τον υπέροχο κήπο, το Δενδρόσπιτο, ένα παλιό σπίτι που η Ανθοδέσμη και ο Κώστας μετέτρεψαν με πολύ αγάπη σε μικρό παράδεισο, υπάρχουν όντως δενδρόσπιτα αν θέλεις να αράξεις ψηλά.

Την άλλη μέρα, αφού ξυπνήσαμε και φάγαμε πρωινό σε ρυθμούς Ικαρίας, πήγαμε στο Λιβάδι, όπου καταλήγει το ποτάμι από το φαράγγι του Χάρακα. Εκεί μπορείς να κάνεις πολύ ωραίο κάμπινγκ.

Όμως αυτό το οποίο θα μπορούσες με μεγάλη ευχαρίστηση να πάρεις μαζί σου φεύγοντας από την παραλία, είναι να μάθεις για τους άνεμους στη σχολή Ανεμολογίας. Δηλαδή να συζητήσεις στην κυριολεξία » περί ανέμων και υδάτων».

Ανεβήκαμε από εκεί προς το βουνό για βραδινό, κοντά στον Προφήτη Ηλία. Στη ταβέρνα Άργιος, είχα την τύχη να μου πει όλη την ιστορία για την εξορία του, ο Ντίνος Πετρόγιαννης, ένας υπέροχος άνθρωπος με πανέμορφα μάτια που μίλαγε με  γλύκα για όλα αυτά τα δύσκολα που του συνέβησαν στη ζωή στα χρόνια της εξορίας. Μουσικός, μοιραζόταν το δωμάτιό του με τον Λουντέμη και είχε όμορφες ιστορίες για τον Χατζιδάκι. Ομολογώ πως τελικά δεν ήξερα τίποτα για την εξορία.

Γυρίσαμε στο σπίτι ίσα-ίσα για να βάλουμε τα σωστά παπούτσια –τα οποία τελικά εγώ δεν έβαλα. Υποσημείωση κορίτσια να φοράτε κλειστά παπούτσια στα πανηγύρια για να μπορείτε να είστε ανταγωνιστικές στις πατημασιές.

Γύρω στα μεσάνυχτα  πήγαμε στο πανηγύρι στις Καστανιές, νωρίς τελικά για ικαριώτικο πανηγύρι. Από το κατσικάκι μέχρι το γαλακτομπούρεκο, όλα πετανόστιμα, και το κρασί που έρεε άφθονο και ντόπιο, ό,τι πρέπει για να κάνεις κεφάλι. Η πιο συγκινητική στιγμή όταν η ορχήστρα έπαιξε ένα κομμάτι τανγκό και  χόρεψαν όλοι, από τους υπερήλικες μέχρι τους νέους, έμοιαζε με παλιά ιταλική ταινία.

Ο κόσμος άρχισε να έρχεται μετά τις 3. Το πιο σημαντικό για να αντέξεις στο πανηγύρι είναι να μην αρχίσεις να πίνεις από την αρχή, έτσι ώστε να προλάβεις να χορέψεις το «Πώς το Τρίβουν το Πιπέρι», το τραγούδι με το οποίο κλείνουν όλα τα πανηγύρια στην Ικαρία. Δεν πρόλαβα, υπόσχομαι την επόμενη φορά. Την παράσταση έκλεψε ο 80χρονος Γιώργος Στενός, ο γνωστός μελισσοκόμος από το χωριό Χριστός, με την σπάνια χορευτική φιγούρα “κωλοκάθισμα» χωρίς χέρια.

Την επόμενη μέρα πήγαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα στη Μονή της Θεοκτίστης, στο χωριό Πηγή. Η πρώτη εντύπωση όταν φτάνεις είναι πως εκεί κατοικούσαν  εξωγήινοι. Στο βάθος αγναντεύεις την Μεσσαριά και τις χαράδρες που ξεχύνονται μέσα στο άπειρο πράσινο.

Τρία νησιά έχουν σαν καύχημα την Αγία Θεοκτίστη. Η Λέσβος στην οποία γεννήθηκε, η Πάρος στην οποία έζησε τριάντα πέντε χρόνια ασκητική ζωή και η Ικαρία στην οποία βρίσκονται τα σεπτά λείψανά της.

Εκτός από την υπέροχη θέα και το ηλιοβασίλεμα αξίζει να φας στο καφενεδάκι τους λουκουμάδες της Μαρίας Φραντζέσκου, που προσέχει  τη μονή, και να ακούσεις όλη την ιστορία του νησιού από μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι η προσωποποίηση της Ικαρίας. Έχει ένα αγέρωχο περπάτημα, φίνο αλλά ταυτόχρονα αντρικό. Σνόμπαρε τον Τζέιμι Όλιβερ, καθώς έφτιαξε μεν τραχανά μαζί του, αλλά όταν της ζήτησε να αρμέξουν την κατσίκα τον έστειλε  να το κάνει μόνος του.

Το βράδυ, δοκιμάσαμε υπέροχο κρέας στο Slow Food στο Μάραθο, στην Ευαγγελία Μαρινάκη, σε μια όμορφη πλατεία. Φτιάχνει το δικό της τυρί, έχει τα δικά της ζώα και το δικό της μποστάνι.

Παρόλο που ήθελα να πάω και φημισμένη παραλία Σεϋχέλες αλλά και στην Μεσακτή των  σέρφερς ,  αποφασίσαμε να πάμε στην μακρινή παραλία Τραπάλου. Η Καλλιόπη Παναγιωτίδου μαγειρεύει στη μοναδική ταβέρνα της παραλίας, και το μεσημεριανό μας εκεί εξελίχθηκε πάλι σε μικρό πανηγύρι με 10 άτομα. Και παρότι όλοι έπρεπε να πάνε σε ένα γάμο στη Λαγκάδα (μαζί κι εμείς ακάλεστοι) το κέφι που έγινε στη μικρή ταβέρνα, μας κράτησε και εμάς και τους καλεσμένους εκεί μέχρι αργά.

Αξίζει να παραβρεθείς σε ένα γάμο στην Ικαρία για να δεις το τσιμέντωμα το γαμπρού και πολύ αργά το βράδυ, το ψήσιμο της γραβάτας του που την κόβουν κομματάκια και την τρώνε οι φίλοι του.  Η Ικαρία θα μπορούσες να πεις ότι είναι ένα πάτσγουορκ πολλών αντιθέσεων. Διαφορετικά κομμάτια που όταν ενώνονται δίνουν ένα ισορροπημένο, υπέροχο αποτέλεσμα. Σαν να παίζονται διαφορετικές ταινίες σε κάθε γωνία.

Το σίγουρο είναι πως η Ικαρία είναι αυτόνομη, κι αν ένα μέρος θα μπορούσε να αυτονομηθεί θα ήταν αυτό. Άλλωστε είχε αυτονομηθεί για ένα μικρό διάστημα, το 1912, πριν την ένωσή της με την Ελλάδα.

Οι άνθρωποι είναι ευγενέστατοι και φιλόξενοι, αρκεί να αφεθείς στους ρυθμούς του νησιού. Το μυστικό της μακροζωίας, όπως λέει η Μαρία Φραντζέσκου δεν είναι ούτε η διατροφή ούτε οι αργοί ρυθμοί. Είναι να ξυπνάς το πρωί και να ξέρεις ότι έχεις να κάνεις συγκεκριμένες δουλειές. Εάν έχεις παραιτηθεί και δεν δουλεύεις το μυαλό σου μέχρι να φύγεις από αυτό τον κόσμο, τότε είναι που γερνάς. Σοφά λόγια…       http://www.jenny.gr     φωτογραφίες   https://www.instagram.com/jennybalatsinou/

Στον αέρα η λειτουργία των παιδικών σταθμών στην Ικαρία λόγω έλλειψης προσωπικού

Χωρίς προσωπικό οι παιδικοί σταθμοί στην Ικαρία.

Στον αέρα η λειτουργία των παιδικών σταθμών στην Ικαρία  λόγω έλλειψης προσωπικού.  Ο δήμος Ικαρίας έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας για το θέμα αυτό στα Υπουργεία Εσωτερικών,  Εργασίας, την ΚΕΔΕ, τα πολιτικά κόμματα και την ΕΕΤΑΑ.

Ζητούμε, αναφέρει η επιστολή,  την αρωγή όλων των εμπλεκομένων υπηρεσιών ώστε να μπορέσουν οι δικαιούχοι του προγράμματος να κάνουν χρήση του δικαιώματος τους, αλλά και ο δήμος να μην στερηθεί αυτές τις από κάθε άποψη αναγκαίες θέσεις εργασίας.

Αποκλειστικά κρατικοί, δημόσιοι, δωρεάν, σύγχρονοι και ασφαλείς βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, με κτιριακή επάρκεια, καταλληλότητα, υποδομή, επάρκεια και ποιότητα φαγητού.

Δωρεάν φοίτηση όλων των παιδιών στους δημοτικούς παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς.

Μόνιμο, εξειδικευμένο και επαρκές προσωπικό, με ενιαίο φορέα προσχολικής αγωγής, που ν’ ανήκει στο υπουργείο Παιδείας, με ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα σύμφωνα με τις ηλικιακές ανάγκες βρεφών και νηπίων.

Άμεση κρατική επιχορήγηση στους δήμους, για ν’ αντιμετωπιστεί η σημερινή εκρηκτική κατάσταση.

Καλούμε την ΚΕΔΕ να επανεξετάσει έστω και σήμερα την στάση της συνολικά απέναντι στην υλοποίηση του συγκεκριμένου προγράμματος και να απορρίψει την αντιδραστική εξέλιξη που φέρνουν οι νέες ρυθμίσεις ξεθεμελιώνοντας την λειτουργία και τον χαρακτήρα τον παιδαγωγικών δομών, μετατρέποντας τους παιδικούς σταθμούς σε parking βρεφών και νηπίων που θα κυνηγάνε κάθε χρόνο ως ευκαιρία, κάποιες ελάχιστες από τις πιο τσακισμένες οικογένειες».                                «Τα τελευταία  χρόνια το ακριτικό νησί μας είδε τον πληθυσμό του να αυξάνεται λόγω της οικονομικής κρίσης. Τώρα πάνε να μας γυρίσουν στο μηδέν, καθώς οι γονείς, βλέποντας την τραγική κατάσταση στο χώρο της Παιδείας, εκτός όλων των άλλων προβλημάτων, θέλουν να εγκαταλείψουν ακόμα μια φορά τη γενέτειρά τους».Η αποκέντρωση είναι μια απάντηση στην κρίση, αλλά θέλει υποδομές, κάτι που δυστυχώς η Ικαρία   μας στερείτε  όχι μόνο τώρα, εν καιρώ κρίσης, αλλά και την εποχή που τα οικονομικά της χώρας ήταν πολύ καλύτερα». 

Η Αγωνιστική παράδοση των Προγόνων μας «Χέρι σφιγμένο δυνατά, ὑψομένο πάνω ἀπ᾽ τον τοίχο»

Οι Άνθρωποι της Ικαρίας είναι καμωμένοι με ύλη, σκληρή, δύσκολη,  και μάλλον Αγωνιστική  και ίσως ειναι  το μόνο που απομένει όταν όλα εξανεμίζονται, όταν φυσάει ο «ξαφνικός αγέρας».  Οι Άνθρωποι γίνονται στοιχείο κοινό, στοιχείο βασικό στην παράδοση της Ικαρίας , κάτι που μαρτυρά και η Αγωνιστική της κουλτούρα   .  Πολλές φορές οι πέτρες τα βράχια, και οι Άνθρωποι ,έννοιες συνυφασμένες με αυτές του ήλιου, της ελιάς,της θάλασσας  θα γίνουν τελικά σύμβολο  ολάκερης της Ικαριακης γης, και της ρωμιοσύνης της :                                                                                 

Έτσι ίσως όταν φαίνεται πως σχεδόν όλα χάνονται, όταν ακόμη η νύχτα κατεβαίνει σκοτεινή απ,το  βουνό και η θάλασσα λυσομανάει στο ακρογιάλι , όταν χάνεται σχεδόν κάθε Ελπίδα  για λύσεις, αυτό που μένει είναι αυτή  η περηφάνια μας αυτή η μάλλον ξεχασμένη ύλη που παραδόθηκε τόσους αιώνες από τους πρόγονους μας και διαμορφώνει  πρόσωπα,και Ιστορίες της ιδιαίτερης Ικαριώτικης φύσης. 

Παραμένει εκεί ως παράδοση, ως υλικό στο οποίο μπορούμε να επανέλθουμε και με αυτό να πελεκίσουμε νέα πρόσωπα, να βρούμε νέα «κλειδιά» στα προβλήματά μας, έναν νέο τρόπο ύπαρξης προσωπικό αλλά με την ίδια ουσία · αρκεί να έχουμε θέληση, το χέρι «σφιγμένο δυνατά, ὑψομένο πάνω ἀπ᾽τὸν τοῖχο» και από κάθε πρόκληση.

Με αφορμή την σημερινή   επέτειο από την απελευθέρωση της Ικαρίας το 1912.

 σας παραθέτουμε αποσπάσματα από τα περίφημα και άκρως ρεαλιστικά ποίηματά του «Ρωμιοσύνη» και «Λαός», μέσω των οποίων ψυχογραφεί και παράλληλα εξυμνεί όλους τους Έλληνες Αγωνιστές …

Ρωμιοσύνη: «Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα, 
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο, 
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο…

Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους –
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.

Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα 
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε –
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα…

Ὅσο πᾶνε τὰ χέρια τους μοιάζουνε πιότερο τὸ χῶμα 
ὅσο πᾶνε τὰ μάτια τους μοιάζουνε πιότερο τὸν οὐρανό.

Λαός: «Τούτος ο λαός, αφέντη μου, δεν ξέρει πολλά λόγια,

σωπαίνει, ακούει, κι όσα του λες τα δένει κομπολόγια.

Και κάποιο βράδυ – πες σαν χτες – υψώνει το κεφάλι

κι αστράφτουνε τα μάτια του κι αστράφτει ο νους του πάλι.

Κι όπως περνάν κι όπως βροντάν, μαδάει ο αγέρας ρόδα

κι από τη λάσπη ξεκολλά της Ιστορίας η ρόδα.

Και τούτο το περήφανο, τ” άμετρο ψυχομέτρι,

μόνη σημαία το φως κρατεί, μόνο σπαθί το αλέτρι.

Κι από τους τάφους ξεκινάν όλοι οι νεκροί του Αγώνα

και μπαίνουν πάλι στη σειρά με σιδερένιο γόνα.

Και φέγγουνε τα μάτια τους σ” όλο το μέγα βάθος

σάμπως Ανάστασης κεριά μετά από τ” Άγιο Πάθος.

Νάτος, περνάει ο αδούλωτος στρατός της δικαιοσύνης

και πάει να σπείρει όλη τη γης με στάρι κι άστρα ειρήνης.

Κι ως πάνω τους η Λευτεριά πάλλοντας ανατέλλει

φουσκώνει η άκρατη καρδιά του ανθρώπου σαν καρβέλι.                    Αναφορές  http://anaghrapho.blogspot.gr/  http://www.pygmi.gr/  

Η ίδρυση της Ελεύθερης Πολιτείας της Ικαρίας το 1912

“Πέτρα σκληρή και άγονη με κάτοικους απόρους,
κι’ αυτούς τους τοποθέτησαν εξ’ ίσου εις τους φόρους [...]
Μόνη σου παραδόθηκες μ’ αγάπη στην Ελλάδα,
Και κείνη σ’ έχει σήμερα σαν μια καλή γελάδα….”

Ο Ιταλοτουρκικός πόλεμος, που ξέσπασε το 1911 στη Λιβύη, μεταφέρθηκε στο Αιγαίο με σκοπό οι Ιταλοί να καταλάβουν τα Δωδεκάνησα. Με αυτό τον τρόπο ήθελαν να εμποδίσουν την ενίσχυση των τουρκικών δυνάμεων από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Έως τον Μάιο του 1912 τα περισσότερα από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Ιταλών. Σαν σήμερα, στις 17 Ιουλίου του 1912, οι κάτοικοι της Ικαρίας, που δεν βρισκόταν υπό ιταλική κατοχή, ανακηρύσσουν την Ικαρική Πολιτεία.

Με αφορμή την Ιταλική κατοχή, αντιπρόσωποι των ελληνικών νησιών συναντήθηκαν στο μοναστήρι του Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο από τις 3 έως τις 5 Ιουνίου του 1912. Στις 4 του ίδιου μήνα, οι αντιπροσωπείες κήρυξαν τη δημιουργία της «Πολιτείας του Αιγαίου» εκφράζοντας έτσι την κοινή τους επιθυμία για ένωση με την υπόλοιπη Ελλάδα και την αποχώρηση των Ιταλών.

Ο Χ. Παμφίλης, δικηγόρος και εκπρόσωπος της «Ικαριακής εν Αιγύπτω Αδελφότητος» βρέθηκε μεταξύ αλληλέγγυων νησιωτών του Αιγαίου σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Τάχθηκε υπέρ του ένοπλου αγώνα κατά των Τούρκων στην Ικαρία και πρότεινε την κήρυξη της αυτονομίας των όμορων νησιών. Οι Ικαριώτες, κατόπιν τούτου, ήρθαν σε επαφή με την ελληνική κυβέρνηση μέσω του γιατρού Ιωάννη Μαλαχία.

Ξεκίνησαν άμεσα τις προετοιμασίες για την εκπαίδευση των ανδρών στη μάχη. Ο απεσταλμένος του Υπουργείου Εξωτερικών Κ. Μυριανιθόπουλος Κυπραίος, ηγήθηκε του ένοπλου σώματος των Ικαρίων. Στην εξέγερση που ακολούθησε, οι Ικαριώτες κατάφεραν να επανακτήσουν τον έλεγχο εδαφών. Έφτασαν στο χωριό Χρυσόστομος όπου έλαβε χώρα μία αιματηρή μάχη, κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκε ο Ι. Σπανός.

Το τελευταίο προπύργιο των Τούρκων ήταν το διοικητήριο στον Άγιο Κήρυκο. Οι υπερασπιστές του παραδόθηκαν και μαζί με άλλους αιχμαλώτους μεταφέρθηκαν στη Σάμο, από όπου κατευθύνθηκαν στη συνέχεια προς την Έφεσο.

Η ένωση της Ικαρίας με την Ελλάδα δεν πραγματοποιήθηκε σε αυτή την ευνοϊκή για τα ελληνικά δεδομένα συγκυρία. Η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε στους Ικαριώτες να κηρύξουν την ανεξαρτησία του νησιού, παρά το θετικό αποτέλεσμα του ένοπλου αγώνα. Σε ψήφισμα που ακολούθησε σύσσωμος ο Ικαριώτικος λαός έδωσε την έγκρισή του για την ανακήρυξη της «Ελεύθερης Αυτόνομης Πολιτείας».

Την εξουσία της Πολιτείας, ανέλαβε η Διοικητική Επιτροπή. Αποτελούνταν αρχικά από εννέα δημογέροντες οι οποίοι αυξήθηκαν σε δώδεκα, υπό την προεδρία του Ι. Μαλαχία. Καθόρισαν σημαία με χρώμα κυανό και ένα λευκό σταυρό στο κέντρο της.

Ο Φρ. Καρέρ έγραψε τους στίχους του Ύμνου της Πολιτείας και τη μελοποίησή του ανέλαβε ο Κ. Ψάχος. Η Ελεύθερη Πολιτεία της Ικαρίας, κατά τον πεντάμηνο βίο της οργάνωσε τον τομέα της Διοίκησης, εξέδωσε γραμματόσημα και εφημερίδα.

Προχώρησε στη σύσταση σωμάτων ακτοφυλακής και χωροφυλακής. Αποφάσισε τη λειτουργία δικαστηρίων, ταχυδρομείου και τελωνείου.

Στην αρχή του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου μία ομάδα Ικαριωτών υπό τις διαταγές του Α. Βλαχόπουλου αποπειράθηκε να καταλάβει το νησί με δυνάμεις που αποβίβασε από το αντιτορπιλικό «Θύελλα».

Στις 4 Νοεμβρίου 1912, με επίσημη τελετή που έγινε στον Εύδηλο η Ικαρία ενώθηκε τελικά με την Ελλάδα. Η προσχώρηση του ακριτικού νησιού αναγνωρίστηκε και διεθνώς από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου που υπογράφηκε το 1913.                                                                                                                      http://tvxs.gr/

Η θεατρική ομάδα DUENDE ένας ερασιτεχνικός θίασος από τις Ράχες Ικαρίας.

Η θεατρική ομάδα DUENDE είναι ένας ερασιτεχνικός θίασος από τις Ράχες Ικαρίας. Ιδρύθηκε ουσιαστικά τον Χειμώνα του 2002-2003 όταν μια παρέα από εκπαιδευτικούς και μόνιμους κάτοικους του νησιού διάβασαν και αποφάσισαν να ανεβάσουν την «Θαυμαστή Μπαλωματού» του Λόρκα. Από τον Λόρκα και την Ισπανία προέρχεται και το όνομα DUENDE που αποδίδεται στα Ελληνικά ως «ξωτικό» ή «τελώνιο» και σε μια πιο αναλυτική μετάφραση ως ο «δαίμονας της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εκπορεύεται από τη φθαρτότητα της ύπαρξης».

Η DUENDE όπως και όλες οι ερασιτεχνικές ομάδες της επαρχίας «αναπνέουν» τον ιδιαίτερο αέρα της περιοχής που δρουν και μεγαλώνουν. Έτσι, η DUENDE κληρονόμησε από την Ικαρία το πνεύμα δημοκρατίας, αυτοοργάνωσης, ανοχής καθώς και τους χαλαρούς ρυθμούς του νησιού.

Η ΑΥΛΗ

Στα 14 χρόνια συνεχούς λειτουργίας της η DUENDE έχει ανεβάσει ήδη 18 θεατρικά έργα, τα περισσότερα από τα οποία είναι κλασικά του ευρωπαϊκού ρεπερτορίου. Πάνω από 100 κάτοικοι του νησιού, μόνιμοι ή προσωρινοί, έχουν συμμετάσχει με οποιονδήποτε τρόπο στις παραστάσεις της ως ηθοποιοί ή συντελεστές. Εκπαιδευτικοί, μικροεπιχειρηματίες, εμποροϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, νοικοκυρές, οικοδόμοι, σερβιτόροι, ξυλουργοί, αγρότες και όλων των ειδών τα επαγγέλματα που ευδοκιμούν στο νησί. Αυτή η συνύπαρξη ατόμων από διαφορετικούς χώρους και με διαφορετικές κουλτούρες έχει δώσει τον απαραίτητο αέρα ανανέωσης που είναι πολύτιμος για κάθε ερασιτεχνική ομάδα. Επίσης έχει κάνει την DUENDE μια ομάδα πλήρως ενταγμένη στην τοπική κοινωνία. Έτσι, σχεδόν όλες οι παραστάσεις της έχουν την αποδοχή και τη στήριξη του κοινού της Ικαρίας. Χωριά 100-200 κατοίκων έχουν παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια Μπρεχτ, Σέξπηρ, Ιονέσκο, Ουίλιαμς δηλαδή μεγάλα λαϊκά έργα. Το ότι η σχέση θεατρική ομάδα-τοπική κοινωνία είναι μια σχέση αμφίδρομη επιβεβαιώνεται χρονιά με τη χρονιά. Η Ικαρία «αιμοδοτεί» ποικιλοτρόπως  την DUENDE, η DUENDE αλλάζει την Ικαρία.

Με αυτή τη στήριξη του κοινού αλλά και με πολλή εθελοντική εργασία των μελών της η DUENDE έχει έναν αξιοζήλευτο εξοπλισμό σε φώτα, ηχητικά, σκηνικά, κοστούμια πάντα διαθέσιμο σε οποιοδήποτε πολιτιστικό δρώμενο του νησιού: Θεατρικές παραστάσεις ομάδων από άλλα μέρη, σχολικές παραστάσεις, συναυλίες κ.λπ.

Όποιος γνωρίζει τα «θεατρικά» της Ικαρίας ξέρει πολύ καλά ότι το νησί πάσχει από έλλειψη υποδομών. Η Θ.Ο.DUENDE έχει παλέψει με τις μικρές της δυνάμεις να αντιπαρατεθεί στο πρόβλημα. Οι παραστάσεις της παρουσιάζονται σε αυλές σχολείων, πλατείες, θερινά σινεμά, αίθουσες συλλόγων. Πάνω από 30 διαφορετικοί χώροι στην Ικαρία έχουν φιλοξενήσει τις παραστάσεις της DUENDE. Αυτή η κουλτούρα «μπουλουκιού», η ρουτίνα «μεταφέρουμε-στήνουμε-παίζουμε-ξεστήνουμε» είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της DUENDE και η συγκολλητική ουσία των μόνιμων μελών της.

Από το 2009 η Ομάδα κάνει πρόβες στο πρώην δημοτικό σχολείο Μανδριών, ένα χώρο που με πολύ εργασία έχει μετατρέψει σε ένα φιλόξενο στέκι. Τα τελευταία χρόνια, η αυλή του σχολείου έχει μετατραπεί σε ένα υπαίθριο θέατρο και εκεί θα είναι ο χώρος που θα γίνει η Θεατρική Συνάντηση Φιλίας.

Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΤΟΥ ΣΕΤΣΟΥΑΝ

Η τυπική ίδρυση της Ομάδας έγινε την Άνοιξη του 2007 όταν η Ομάδα έγινε νομικό πρόσωπο (σωματείο) με καταστατικό, Δ.Σ., απολογισμό κ.λπ. Βέβαια, αυτή η ίδρυση κάθε άλλο παρά τυπική ήταν, αφού μας έδωσε την δυνατότητα να συμμετέχουμε στο Φεστιβάλ που διοργανώνει κάθε χρόνο η Ομοσπονδία Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου. Αυτή η επικοινωνία και η συνεύρεση με άλλες ομάδες νησιών του Αιγαίου έχει σπρώξει μπροστά την DUENDE όπως και όλες τις Ομάδες που συμμετέχουν. Γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά, ότι η λέξη «Ερασιτεχνικό» έχει θετική έννοια (και είναι τίτλος τιμής) όταν αναφερόμαστε στο θέατρο. Πολλές ομάδες στο Αιγαίο (και φανταζόμαστε και στην υπόλοιπη χώρα) έχουν προχωρήσει πολύ μπροστά την υπόθεση του Ερασιτεχνικού Θεάτρου: Εκπληκτικές σκηνοθεσίες, άψογες ερμηνείες, πρωτοποριακά σκηνικά, απαράμιλλης αξίας έργα δείχνουν ότι το Ερασιτεχνικό Θέατρο είναι συμπληρωματικό του Επαγγελματικού και όχι φτωχή απομίμησή του. Αυτές οι συλλογικές προσπάθειες σπρώχνουν όλες τις ομάδες για καλύτερα αποτελέσματα και ταυτοχρόνως κάνουν τις τοπικές κοινωνίες συμμετέχουσες και κοινωνούς υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικών δημιουργιών.

Η ενασχόληση κάποιου με το Ερασιτεχνικό Θέατρο έχει πολλά οφέλη. Ένα από αυτά, και ίσως το πιο σημαντικό, είναι η δημιουργία ισχυρών ανθρώπινων-φιλικών δεσμών μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης. Αυτές οι φιλικές σχέσεις απλώνουν μάλιστα και μεταξύ συντελεστών από διαφορετικές ομάδες. Αυτός είναι ο κύριος λόγος διοργάνωσης της Θεατρικής Συνάντησης Φιλίας. Τέσσερις αιγαιοπελαγίτικες ομάδες  από τη Μυτιλήνη, τη Σάμο, την Τήνο και την Κω μαζί με την DUENDE θα βρεθούν για 5 ημέρες στην Ικαρία, θα συσφίξουν τις ήδη στενές τους σχέσεις, θα ανταλλάξουν εμπειρίες και προβληματισμούς και θα δείξουν στο κοινό που θα παρακολουθήσει τις παραστάσεις ότι το Ερασιτεχνικό Θέατρο είναι  χώρος όπου η συλλογική προσπάθεια παράγει ορατό αποτέλεσμα, η συνεργασία γεννάει την αισιοδοξία. Κάτι τόσο πολύτιμο για όλους μας.

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ DUENDE

ΕΤΟΣ	α/α	ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ	ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
2003	1	Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΠΑΛΩΜΑΤΟΥ	FEDERICO-GARCIA LORCA
2004	2	ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ	WHILLIAM SHAKESPEAR
2005	3	ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ	ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
2006	4	Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ	BERTOLD BRECHT
2007	5	Ο ΔΡΑΚΟΣ	ΕUGENI SHWARZ
2008	6	Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ/ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ	EUGENE IONESCO / ANTON CHEKHOV
2009	7	ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ	ERIC-EMMANUEL SCHMITT
2010	8	ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑ	ALEXANDRE OSTROVSKY
2011	9	O ΜΠΙΝΤΕΡΜΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ	ΜΑΧ FRISCH
	10	ΛΕΥΤΕΡΟ ΖΕΥΓΑΡΙ	DARIO FO – FRANKA RAME
2012	11	ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ	ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
	12	ΠΩΣ ΝΑ ΛΗΣΤΕΨΕΤΕ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ	SΑΜΜΥ FAYAD
2013	13	ΑΝ ΕΣΥ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ	ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΪΤΑΝΗ
	14	Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ	TEΝNESSΕΕ WHILLIAMS
2014	15	O ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕ ΤΣΟΥΑΝ	BERTOLD BRECHT
	16	ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ / ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ	Γ. ΡΙΤΣΟΥ / Ι. ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ
2015	17	BLACK OUT	JACK SHARKEY

Επιμέλεια – οργάνωση αφιερώματος: Νάσος Μπράτσος http://www.ert.gr/

Οι Νέοι Αγαπούν την Ικαρία !

Η Ικαρία αγαπάει τους Νέους !Ο τόπος μας μπορεί να εξελιχτεί από το πουθενά σε μια φανταστική περιπέτεια που θα θέλατε να την ξαναζήσετε ξανά και ξανά. Αρκεί βέβαια να έχετε μαζί σας για όλα αυτά, κάτι πολύ σημαντικό. Να έχετε τους σωστούς ανθρώπους και την καλύτερη παρέα. Αν έχετε αυτό δεν γίνεται να μην περάσετε καλά. Για αυτό η Ικαρία είναι ο απολυτός προορισμός των νέων, επειδή είναι το νησί της περιπέτειας.το νησί της Νεότητας αυτό ειναι και ίσως και το «καλύτερο » συστατικό που χαρίζει στους Ικαριώτες ένα ανεκτίμητο δώρο: τη μακροβιότητα ...!

Η Ραστώνη της Ικαρίας !

Ξαφνικά, η λέξη «Ικαρία» προφέρεται από τα χείλη όλων! Η αλήθεια είναι ότι είτε την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. είτε με τη δεύτερη θα πρέπει να την" περπατήσεις" στα απόκρημνα μονοπάτια της, να μάθεις τα «πατήματα» και τους μύθους που την περιτριγυρίζουν, και πριν τελικά αφεθείς στην Ραστώνη της ,τότε και μόνο τότε η Ικαρία έχει κερδίσει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου.....! 

"Ραστώνη"...Ραχάτι ο ορισμός της απόλυτης χαλάρωσης εν μέσω θέρους, ένα στάδιο πριν τη κατάσταση ζεν. Οι αισθήσεις δουλεύουν στο φουλ, οι κινήσεις αντιθέτως διακρίνονται από μεγάλη νωχέλεια. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ραστώνη είναι η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου, άφθονου ελεύθερου χρόνου.

Είναι πάνω απ»όλα αυτή η απολαυστική ανάπαυλα που αν είχε μουσική επένδυση θα ήταν ο ήχος τζιτζικιών,το άκουσμα ενός μεθυσμένου βιολιού να "χορεύει" κάτω από την σκιά ενός  πλάτανου τον Ικαριώτικο , αν στο τραπέζι ήταν ακουμπισμένη μια πιατέλα θά ταν γεμάτη από ούλα τα καλούδια της Καριωτικης Γης  ....Αν όλα αυτά τα συναντούσες ναι τότε θα ζούσες βυθισμένη στην Ραστώνη της Ικαρίας !

Καλό καλοκαίρι!

Ικαρία ...όπως ουτοπία

Όταν η πόλη γίνεται συνώνυμη της ασφυξίας, η μόνη θυρίδα διαφυγής είναι η φαντασία. ... .

Η ουτοπία (ή ευσεβής πόθος) είναι ένα ιδιαίτερο είδος στην ιστορία του  κοινωνικού  στοχασμού που κάνει την εμφάνισή του σε περιόδους κοινωνικής κρίσης ή, μάλλον, σε αρκετές περιπτώσεις, πριν η κρίση αυτή εκδηλωθεί, ώστε κάποιος θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει ως προφητικό σαλιγκάρι που ξετρυπώνει πριν από την καταιγίδα              Η ουτοπία είναι,  ένα σύμβολο της ικανότητας και του δικαιώματος να σκεφτόμαστε το «άλλο» και έτσι να αμφισβητούμε το «πραγματικό», είναι το όραμα του «άλλου» που οπλίζει συνειδήσεις και χέρια. Και είναι, άραγε, τυχαίο που πολλοί πιστεύουν ότι  τούτη η γη της Ικαριάς και οι Άνθρωποι της  είναι ο χάρτης για να βρουν τον κρυμμένο θησαυρό,? μόνο που ο χάρτης είναι παλιός, ξεθωριασμένος και το σημείο που κρύβεται ο θησαυρός δεν φαίνεται πια. Είναι ικανός όμως ο χάρτης αυτός να ξυπνήσει την ανάγκη μέσα τους, ώστε να ξεκινήσουν αυτό το ταξίδι για την ανακάλυψή του, χωρίς να τους παρέχει καμία βεβαιότητα ότι θα βρουν αυτό που αναζητούν .Στην εποχή που ζούμε έχουμε όλοι χρέος να είμαστε ακτιβιστές, αλληλέγγυοι, ονειροπόλοι και εσωτερικά ελεύθεροι ώστε να θεραπεύσουμε τις παλιές πληγές, να αντικαταστήσουμε αυτήν την απελπισία που μας έχει καταβάλει, έχοντας μια νέα θεώρηση του κόσμου μέσα από αξίες, που μας φέρνουν κοντά σε μια πιο ουσιαστική μορφή του «ευ ζειν». Η ουτοπία είναι η Ικαρία  μας…αυτή μας δίνει το ωραίο ταξίδι..χωρίς αυτήν δεν θα βγαίναμε στο δρόμο. ............... Καλό… Ταξίδι στην  ουτοπία της Ικαρίας!                                                                                                                                                                                                                                                                                        treiler απο το ντοκ Ταξίδι στην ουτοπία     manolis papadakis