Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κόσμος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Έτσι όπως μπαίνει η Άνοιξη Ευρωπαίοι ......Μη ξεχνάτε τα παιδιά ............!!

Δες,

αλλάξαμε δες
μεγαλώσαμε μα δεν ησυχάσαμε
κι ακόμα πιστεύουμε πως θα ησυχάσει ο καιρός
θα το βρούμε το φως
που ονειρευτήκαμε, που γυρέψαμε.

Στο κορμί μας επάνω να σπάσει αυτό το άγριο κύμα
για να έρχονται αύριο εδώ τα παιδιά
χωρίς φόβο να παίζουνε,
χωρίς φόβο να ερωτεύονται.

Δες,
είμαστε ακόμα εδώ
κι όσα κι αν πάθαμε, όσα κι αν ζήσαμε
δεν βολευτήκαμε, δεν πουληθήκαμε φίλοι μου να
διψάμε ακόμα σα να 'μαστε παιδιά
και επιμένουμε σα να 'μαστε παιδιά
σ' ένα πιο όμορφο κόσμο για να 'ρθουν να τον βρουν τα παιδιά.

Χωρίς φόβο να αγαπηθούν τα παιδιά
χωρίς φόβο να ονειρευτούν τα παιδιά
και ας ματώσουμε γι' αυτό χίλιες φορές ξανά και ξανά.

Ώσπου στο τέλος να τρομάξει αυτός ο κόσμος
ώσπου στο τέλος θα τρομάξει αυτός ο κόσμος
και θα ανοίξει μπροστά μας απέραντος σαν ευτυχία ο δρόμος

να ταξιδέψουν τα παιδιά
να ονειρευτούνε τα παιδιά
να αγαπηθούνε τα παιδιά.

Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη απ' τα παιδιά.

Μη ξεχνάτε τα παιδιά.
Ζητήστε συγγνώμη.

Ζητήστε συγγνώμη.

Συγγνώμη παιδιά. Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Μορφονιός.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Γράμμα στον...Θεό.

Λένε πως...

Μια μέρα, στις αρχές του χειμώνα, φτάνει στο ταχυδρομείο ένα πολύ ιδιαίτερο γράμμα, με παραλήπτη τον Θεό.

Έκπληκτος, ο υπάλληλος που κάνει τη διαλογή των γραμμάτων κοιτάει τον αποστολέα.

Φτωχαδάκι.

Πράσινη παράγκα χωρίς αριθμό, οδός χωρίς αριθμό.

Πόλης επείγουσας ανάγκης, Νότος.

Παραξενεμένος ο υπαλληλος ανοίγει το γράμμα και διαβάζει:

Αγαπητέ Θεέ:

Δεν έμαθα ποτέ αν υπάρχεις στα σίγουρα. Αν, όμως, υπάρχεις, θα βρεθεί τρόπος να φτάσει το γράμμα μου σε εσένα. Σου γράφω γιατί έχω προβλήματα. Είμαι άνεργος, θα με πετάξουν έξω από το σπιτάκι που μένω γιατί έχω δύο μήνες να πληρώσω, και πάει καιρός που τα τέσσερα παιδιά μου δεν έχουν φάει ενα πιάτο ζεστό φαί. Αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι ο μικρότερος γιος μου έχει πυρετό και πρέπει να επειγόντως να πάρει φάρμακα. Ντρέπομαι που στο ζητάω, αλλά σε ικετεύω να μου στείλει 100 πέσος. Προσπαθώ να βρω δουλειά, κάτι μου υποσχέθηκαν αλλά... τίποτα. Κι όπως είμαι απελπισμένος και δεν ξέρω τί άλλο να κάνω, σου γράφω αυτό το γράμμα. Αν κάνεις κάτι για να βρω λεφτά, να είσαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να σε ξεχάσω ποτέ, και θα μάθω τα παιδιά μου να ακολουθούν το δρόμο σου.

Φτωχαδάκι.

Τελειώνοντας την ανάγνωση του γράμματος, ο υπάλληλος νιώθει τρομερή θλίψη, απέραντη τρυφερότητα, αφάνταστο πόνο...

Βάζει το χέρι στην τσέπη του και βλέπει πως έχει 5 πέσος. Είναι τέλος του μήνα.

Υπολογίζει ότι χρειάζεται 80 λεπτά για να γυρίσει στο σπίτι του. Και σκέφτεται: 4,20.

Δεν ξέρει τί να κάνει.

Μετά, αρχίζει να τρέχει από γραφείο σε γραφείο με το γράμμα στο χέρι και να ζητάει από τον καθένα να δώσει ό,τι θέλει.

Κάθε υπάλληλος, συγκινημένος, δινει ό,τι μπορεί, που δεν είναι και πολλά, γιατί είμαστε και στο τέλος του μήνα. Ένα πέσο, πενήντα λεπτά, τρία πέσος...

Ώσπου στο τέλος της μερας, ο υπάλληλος μετράει τα χρήματα: 75 πέσος.

Αναρωτιεται τότε ο άνδρας. Τώρα, τί να κάνω; Να περιμένω έως την άλλη βδομάδα για να μαζέψω τα χρήματα; Ή να του στείλω όσα μάζεψα έως τώρα;

Όμως... το παιδί είναι άρρωστο... καλύτερα να του στείλω αυτά που έχω...

Βάζει τα 75 πέσος σε ένα φάκελο, γράφει τη διεύθυνση του παραλήπτη και δίνει το γράμμα στον ταχυδρόμο, που είναι ενήμερος κι αυτός για την ιστορία.

Δύο μέρες αργότερα, φτάνει στο ταχυδρομείο ένα άλλο γράμμα με παραλήπτη πάλι τον Θεό.

Αγαπημένε μου Θεέ,

Το ήξερα πως δεν θα με εγκατέλειπες. Δεν ξέρω πώς έφτασε το γράμμα μου, θέλω πάντως να ξέρεις, ότι μόλις έλαβα τα λεφτά, αγόρασα τα φάρμακα και τώρα ο Κατσίτο είναι εκτός κινδύνου. Πήρα φαγητό να φάνε τα παιδιά μου, πλήρωσα ένα μέρος από αυτά που χρωστούσα για το σπίτι, και επίσης με διαβεβαίωσαν ότι θα με πάρουν στη δουλειά που μου είχαν υποσχεθεί. Την άλλη βδομάδα πιάνω δουλειά. Σε ευγνωμονώ για αυτό που έκανες για εμάς, δεν θα ξεχάσω ποτέ, και νομίζω πως αν φροντίσεις να έχω δουλειά, δεν θα βρεθώ ποτέ στην ανάγκη να σου ζητήσω λεφτά.

Υστερόγραφο: Επί τη ευκαιρία, να σου πω κάτι, αν είναι να στείλεις λεφτά σε κάποιον άλλον, μην τα στείλεις με το ταχυδρομείο, γιατί εμένα μου βούτηξαν 25 πέσος.

Φτωχαδάκι Από το βιβλίο Ο Δρόμος της Ευτυχίας, Χόρχε Μπουκάϊ

Συμπέρασμα: Ο άνθρωπος έχει την τάση να σαμποτάρει την ίδια την ευτυχία του κι ένας από τους πιο συνηθισμένους και αποτελεσματικούς τρόπους που χρησιμοποιεί για αυτό είναι να ψάχνει να βρει έστω και την παραμικρή ατέλεια, ακόμα και στις ωραιότερες καταστάσεις. πηγη

«Ιστορίες να σκεφτείς»

Συνειδητοποίηση

Σηκώνομαι το πρωί.
Βγαίνω από το σπίτι μου.
Υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Δεν την βλέπω
και πέφτω μέσα.

Την επόμενη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου
ξεχνάω ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο,
και ξαναπέφτω μέσα.

Την τρίτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
ότι υπάρχει μια τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Ωστόσο,
δεν το θυμάμαι
και πέφτω μέσα.

Την τέταρτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου προσπαθώντας να θυμηθώ
την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Τη θυμάμαι και,
παρόλα αυτά,
δεν τη βλέπω και πέφτω μέσα.

Την πέμπτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Θυμάμαι ότι πρέπει να έχω το νου μου
στην τρύπα στο πεζοδρόμιο
και περπατάω κοιτάζοντας κάτω.
Την βλέπω και,
παρόλο που την βλέπω,
πέφτω μέσα.

Την έκτη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Θυμάμαι την τρύπα στο πεζοδρόμιο.
Πηγαίνω ψάχνοντας την με τα μάτια μου.
Την βλέπω,
προσπαθώ να πηδήξω από πάνω,
αλλά πέφτω μέσα.

Την έβδομη μέρα
βγαίνω από το σπίτι μου.
Βλέπω την τρύπα.
Παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω με την άκρη των ποδιών μου
ως την άλλη μεριά,
αλλά όχι αρκετά μακριά, και πέφτω μέσα.

Την όγδοη μέρα,
βγαίνω από το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω,
φτάνω στην άλλη άκρη!
Αισθάνομαι τόσο υπερήφανος που τα κατάφερα
που χοροπηδάω από τη χαρά μου…
Και, έτσι όπως χοροπηδάω,
ξαναπέφτω μέσα.

Την ένατη μέρα,
βγαίνω από το σπίτι μου,
βλέπω την τρύπα,
παίρνω φόρα,
πηδάω
και συνεχίζω το δρόμο μου.

Τη δέκατη μέρα,
σήμερα μόλις,
συνειδητοποιώ
ότι είναι πιο βολικό
να περπατάω…
στο απέναντι πεζοδρόμιο.

ένα ποίημα (ουσιαστικά μία από τις πολλές ιστορίες) από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay), «Ιστορίες να σκεφτείς» (Cuentos para pensar). πηγη http://www.castellano.gr/

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

25 πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τους Πρόσφυγες και την ανιθαγένεια

Ο κόσμος μας βρίσκεται αντιμέτωπος με «τη χειρότερη κρίση προσφύγων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» Και ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι η κρίση των προσφύγων είναι πολύ μεγαλύτερη σήμερα από ότι ήταν στο παρελθόν, αυτό που ίσως δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη ειναι στη πραγματικότητα !.Χάρη των εθνικών συνοριακών ελέγχων δημιουργήθηκε μια ακραία ανισότητα, και σε μια συνεχή σύγκρουση, ένας κόσμος σήμερα με τους περισσότερους πρόσφυγες από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία. Αυτά είναι τα 25 πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τους πρόσφυγες και ανιθαγένειας.