Το κρινάκι της θάλασσας,θαυμάστε το, μυρίστε το, αλλά μην το κόψετε

Εχει επιβιώσει εδώ και αιώνες καταφέρνοντας να εμφανίζεται, κάθε καλοκαίρι, μέσα από την καυτή άμμο και να σκορπάει ένα απαλό άρωμα με τα ολόλευκά του άνθη. Το κρινάκι της θάλασσας, ένα αγριολούλουδο που φύεται στα παράλια όλης σχεδόν της Ελλάδας, κινδυνεύει με εξαφάνιση εξαιτίας της ανθρώπινης παρέμβασης.                                                                                                   Οικογένεια: Amaryllidaceae
Γένος: PancratiumΕίδος: Pancratium maritimum, Παγκράτιο το παράλιο, Κρίνος της θάλασσας, το κρινάκι της θάλασσας, Sea daffodil, Sand Lily.                                                                   Αν και πρόκειται για ένα από τα προϊστορικά φυτά που διασώζονται μέχρι σήμερα στον ελλαδικό χώρο, εντούτοις η έλλειψη ενημέρωσης των πολιτών κάνει δύσκολη την επιβίωσή του. Κάθε χρόνο παρατηρείται να λιγοστεύει επικίνδυνα ο αριθμός των φυτών είτε από τα αυτοκίνητα που εισέρχονται μέχρι το ύψος της παραλίας είτε από εκείνους που τα κόβουν ή ακόμα κι από την επέμβαση των μηχανημάτων καθαρισμού των παραλιών από τα σκουπίδια που πετιούνται κατά τη διάρκεια επίσκεψης των λουομένων» «Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για ένα αγριολούλουδο που δεν χρειάζεται περιποίηση για να επιβιώσει, ούτε καν νερό. Το μόνο που θέλει είναι να μην το... πατάμε και να μην το ξεριζώνουμε και αυτό θα συνεχίσει να ομορφαίνει τις παραλίες μας, σκορπώντας το μεθυστικό του άρωμα»                                                                                                                                                      
    Παγκράτιο το παράλιο

Το μυθικό κρινάκι της άμμου ονομάζεται Pancratiummaritimum (Παγκράτιο το παράλιο) από το ελληνικό Pancratium- παν + κραταιός, για την υποτιθέμενη φαρμακευτική δύναμη του φυτού, (Pandocrator) - παντοδύναμο, και το λατινικό Maritimum που σημαίνει "από τη θάλασσα-ακτή". Ονομάζεται ακόμα ασφόδελος της θάλασσας, κρινάκι του Αγίου Νικολάου και νάρκισσος της θάλασσας και το συναντάμε, από τη Χαλκιδική και τη Λήμνο μέχρι το Πήλιο, τη δυτική Πελοπόννησο, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη.

Το παγκράτιο εντυπωσιάζει για τον τόπο που επιλέγει να φυτρώνει (αμμούδες και αμμοθίνες) και την εποχή της ανθοφορίας του, το κατακαλόκαιρο. .Χρησιμοποιώντας τους ζωοδόχους ανέμους του καλοκαιριού ξεκινάει να ανθίζει στα μέσα του Ιουλίου, υπό την επίδραση των κυμάτων της θάλασσας και του αέρα που στέλνει σταγονίδια θαλασσινού νερού πάνω στα άνθη που παίρνουν το χρώμα της αγνότητας ιερό άσπρο σαν το αλάτι και την αφρισμένη από τα ακούραστα κύματα θάλασσα. Στο τέλος του Αυγούστου φτάνει στο υψηλότερο σημείο άνθισης και το άρωμα τώρα έντονο ισχυρό φτάνει μέχρι την θάλασσα ανταποδίδοντας έτσι το χρέος του προς την θάλασσα που το δρόσισε να αντέξει τον ζεστό ήλιο και την καυτή άμμο. Στα μέσα του Σεπτεμβρίου, μαζί με τα μελτέμια λήγει και η περίοδο ανθοφορίας του. Η επικονίασή του επιτυγχάνεται προσελκύοντας ένα μεταναστευτικό είδος πεταλούδας της νύχτας, το Hawkmoth (σκώρος -γεράκι) και μόνο σε περιόδους νηνεμίας ή ασθενών ανέμων για περιορισμένο χρονικό διάστημα                   .

Οι σπόροι παρασύρονται από τους ανέμους, διανύοντας συχνά μεγάλες αποστάσεις μέσα στη θάλασσα ώσπου να βρουν κατάλληλο έδαφος όπου μπορεί να παραμείνουν έως 4-5 χρόνια θαμμένοι, μέχρι να βρουν ευνοϊκές συνθήκες για να βλαστήσουν.

Το κρινάκι σε τοιχογραφίες της Κνωσού

Το «Pancratiummaritimum», όπως όλοι οι κρίνοι, ήταν ιερό λουλούδι για τους Μινωίτες και είναι γνωστό από αρχαίες εικονογραφήσεις στην Κρήτη, στα παλάτια της Κνωσού.

Η πρώτη παράσταση του Pancratium αναφέρεται από τον Έβανς, ο οποίος την ανακάλυψε κατά τις ανασκαφές που έκανε στο παλάτι της Κνωσού (1896). Συγκεκριμένα, υπάρχει μια τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού, "το μπλε πουλί", όπου στην κάτω δεξιά γωνία υπάρχει η πρώτη σωζόμενη αναπαράσταση του παγκρατίου στον κόσμο.

Όπως καταγράφεται σε στοιχεία , το πρώτο πράγμα που συναντούσαν οι θαλασσοκράτορες ναυτικοί της μινωικής Κρήτης με τα ιστιοφόρα τους, γυρνώντας τις ατέλειωτες ακρογιαλιές της Μεσογείου, ήταν πλήρως ανθισμένα κρινάκια καθώς η εποχή ανθοφορίας τους συμβαδίζει με την εποχή του χρόνου που υπήρχαν ευνοϊκές συνθήκες (μελτέμια) για ιστιοπλοΐα.

  Φαρμακευτικές χρήσεις                                                                                                                      Το φυτό αυτό χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα από τους ΜΠΟΥΣΜΕΝ στην Μποτσουάνα σε σαμανιστικές τελετές. Οι σαμανιστές ιερείς ξυρίζουν το κεφάλι και τρίβουν τη ρίζα του φυτού προκειμένου να απορροφηθεί για να προσφέρει παραισθητικές και καρδιοτονωτικές ιδιότητες.

Στη Σαντορίνη και πάλι σε μια νωπογραφία "οι πυγμάχοι" με ξυρισμένα κεφάλια (στην μινωική ζωγραφική το ξυρισμένο κεφάλι το ζωγράφιζαν με μπλε χρώμα) μάλλον συμμετείχαν σε μια τελετή μύησης μάλλον ενηλικίωσης υπάρχει μια άποψη ότι ο πυγμάχος στα αριστερά είναι γυναίκα και μάλλον μέσα από την πάλη συμμετείχαν σε μια τελετή μύησης στον έρωτα.

Το φυτό Παγκράτιο μάλλον χρησιμοποιούταν σε τελετές μύησης και στα ελευσίνια μυστήρια, μυημένος στα ελευσίνια μυστήρια ήταν ο "Παντοδύναμος" Ηρακλής γιος του "Παντοκράτορα" Δία, ο οποίος Ηρακλής, ήταν ο εμπνευστής και ο πρώτος νικητής του αρχαίου αγωνίσματος "Παγκράτιο" μια μορφή πυγμαχίας και πάλης.

Επειδή τα ονόματα δεν είναι ποτέ τυχαία ,ούτε επιλογή απλών ανθρώπων κρύβουν μέσα τους μια ιστορία , μια ιδέα ,μια καταγωγή , μια αναφορά ,μια γνώση ,μια καταγραφή ,ένα γεγονός ,μια ιδιότητα ,μια συνέχεια είναι στην ουσία ένα πολιτιστικό δεδομένο.

Δυνατό, πολυταξιδεμένο και ανθεκτικό το κρινάκι μας σαν το Οδυσσέα. Αυτό φυτό πρέπει να έδωσε ο Ερμής στο Οδυσσέα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα μάγια της Κίρκης. Ο Όμηρος το ονόμαζε Μόλυ και το περιέγραφε σαν ένα «φυτό με άνθη άσπρα σαν το γάλα».

Ο Θεόφραστος γράφει για το Παγκράτιο είναι ένας είδος κρεμμυδιού χρησιμοποιείται ως αντίδοτο σε δηλητηριάσεις και σε μαγιές, αλλά είναι δύσκολο να το ξεριζώσει κανείς.

Χρησιμοποιείται ως τονωτικό και ειδικά ως τονωτικό του καρδιακού και νευρικού συστήματος είναι ακόμα αντιβακτηριδιακό, αντιμυκητιακό, αντιφλεγμονώδες, αντιπαρασιτικό πολλά συστατικά έχουν ανιχνευθεί στο Παγκράτιο με αντιβιοτική δράση, πολλές ασθένειες όπως το Αλτσχάιμερ, αλλά και σαν τονωτικό της μνήμης, έχει επίσης χρησιμοποιηθεί ως σηπτικό μαλακτικό αλλά και για παθήσεις των νεφρών.

Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν το χυμό από το φυτό Παγκράτιο μαζί με μέλι. Λένε ότι είναι τόσο έντονο το άρωμα του που κρατάει τα πρόβατα μακριά από τις ακτές.

Το κρινάκι της θάλασσας ήταν ένα πολύ σημαντικό φυτό για τα νησιά του Αιγαίου και το σύμβολο των ισχυρών χωρών του Μίνωα κι επιπλέον αποδεικνύει τη μοναδικότητα του Αιγαίου με αμετάβλητες οικολογικές συνθήκες από τη Μεσολιθική Εποχή μέχρι σήμερα.   Αν είστε τυχεροί και τα δείτε θαυμάστε τα, μυρίστε τα, αλλά μην τα κόψετε, ούτε να τα ξεριζώσετε, για να είναι για πολλά χρόνια εκεί, να μας θυμίζουν την ιστορία μας, την καταγωγή μας, για να παίρνουμε δύναμη από το παράδειγμά τους, που μπορούν να επιβιώνουν μέσα σε ένα κατά τα άλλα αφιλόξενο τόπο για πολλά άλλα φυτά, ας αναπτύξουμε την οικολογική μας συνείδηση πριν είναι αργά, να εμπνευστούμε από την ομορφιά τους και την αρμονία τους, να ξαναβρούμε το χαμένο μέτρο μέσα μας και ας τα αφήσουμε παρακαταθήκη στα παιδιάia μας, μια και δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα να τους αφήσουμε.

ΜΕ ΠΗΓΕΣ ΑΠΟ:http://ellinonfos.gr/                                                                         http://www.imerisia.gr
http://news.karpasha.com
galifabee.blogspot
west-creta.com 

Εάν έχετε αυτό το φυτό στο σπίτι σας, δεν θα δείτε ξανά ποτέ ποντίκια, αράχνες και άλλα έντομα......!

Tα Έντομα είναι τα πιο πολυάριθμα είδη στη Γη. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πάνω από 200 εκατομμύρια έντομα που ζουν στον πλανήτη μας αυτή τη στιγμή. 

Υπάρχει ένα ευρύ φάσμα ειδών εντόμων, μερικά από τα οποία τρέφονται με φυτά, ενώ άλλα με κρέας.

Παρά το γεγονός ότι τα βλέπουμε ως επί το πλείστον ως επιβλαβή, είναι πραγματικά πολύ σημαντικά για τη διατήρηση για το  βιολογικό  κύκλο της φύσης.

---

---

 Υπάρχει στην φύση ένας μεγάλος αριθμός ειδών ωφελίμων εντόμων, τα οποία συμβάλλουν στην διατήρηση της βιολογικής ισορροπίας, με το να μειώνουν τους πληθυσμούς άλλων ειδών εντόμων, που είναι επιβλαβή για τον άνθρωπο, για τις καλλιέργειες, για τα δάση, για τα ζώα εκτροφής και γενικά για τα υπάρχοντά του. Είναι τα εντομοφάγα έντομα, οι σύμμαχοι του ανθρώπου στον αγώνα που κάνει εναντίον των εντομολογικών εχθρών του. Εδώ και πολλά χρόνια οι ειδικοί έχουν επισημάνει την ωφελιμότητα πολλών ειδών εντόμων και έχουν μελετήσει τις δυνατότητες χρησιμοποιήσεώς τους για καταπολέμηση βλαπτικών στις καλλιέργειες εντόμων (βιολογική καταπολέμηση).

Στην ωφελιμότητα των εντόμων δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τον ρόλο που παίζουν στην γονιμοποίηση των ανθέων στα καρποφόρα δένδρα με την μεταφορά της γύρεως από μία ποικιλία σε άλλη (σταυρογονιμοποίηση). Στο θέμα αυτό μεγάλη σπουδαιότητα έχει η συμβολή των μελισσών.Πολλά είδη εντόμων είναι όμως και βλαπτικά για τον άνθρωπο. Όχι μόνο για τον άνθρωπο, αλλά και για τις καλλιέργειές του, τα ζώα εκτροφής, τα αποθηκευμένα γεωργικά προϊόντα και για τα δάση. Οι βλαπτικές δηλαδή ενέργειες των εντόμων είναι είτε άμεσες για τον άνθρωπο είτε έμμεσες.

Οι σοβαρότερες και καταστροφικότερες ενέργειες των εντόμων για τον άνθρωπο είναι η μεταφορά και μετάδοση ασθενειών, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν τον άνθρωπο στον θάνατο. Μπορεί κανείς να αναφέρει εδώ πολλές περιπτώσεις φοβερών ασθενειών για τις οποίες είναι υπεύθυνα ορισμένα είδη εντόμων που είναι φορείς των ασθενειών αυτών. Ως παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε την ελονοσία, η οποία μέχρι τα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μάστιζε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Θα μπορούσε κανείς να αναφέρει και άλλες περιπτώσεις σοβαρών ασθενειών του ανθρώπου για τις οποίες ευθύνονται τα έντομα, τα οποία είναι φορείς των ασθενειών αυτών όπως π.χ. η Λεϊσμανίαση (καλά Αζάρ), η οποία μεταδίδεται με τις σκνίπες (φλεβοτόμους), η Φιλαρίαση, η οποία μεταδίδεται με κουνούπια του γένους Cnlex sp και οφείλεται στην μόλυνση από ένα μικροσκοπικό τριχοειδές σκουλήκι, το οποίο προσβάλλει το λεμφικό σύστημα του ανθρώπου και προκαλεί δραματικές διογκώσεις των ιστών, γνωστές ως ελεφαντιάσεις. Ακόμη πολλοί από εμάς θα έχουμε ακούσει για την «ασθένεια του ύπνου», που οφείλεται σε ένα πρωτόζωο το Trypanosoma brucei, γι’ αυτό και η ασθένεια αυτή ονομάζεται «τρυπανοσωμίαση» και μεταδίδεται με ένα δίπτερο έντομο, την μύγα Τσετσέ (Glossina). Εκτός από τα κουνούπια, τις σκνίπες και τις μύγες και άλλα έντομα είναι φορείς ασθενειών για τον άνθρωπο. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους ψύλλους, οι οποίοι είναι φορείς του βακτηρίου Pasteurella pestis, το οποίο είναι το αίτιο της πνευμονικής και βουβωνικής πανώλης στον άνθρωπο.

Δυόσμος Ένα θαυμάσιο φυτό στον αγώνα ενάντια των επιβλαβή εντόμων και τρωκτικών 

Τα έντομα και τα τρωκτικά δεν είναι κάτι που θα θέλατε να δείτε πουθενά κοντά σας, ειδικά όχι μέσα στο σπίτι σας.!!!!!!!!!!!!!

---

---

Εδώ θα σας παρουσιάσω  μια απολύτως ασφαλής μέθοδος για να απαλλαγείτε από τα έντομα και τα τρωκτικά. Είναι κάτι σαν τα εντομοκτόνα που αγοράζετε από ένα μαγαζί , αλλά είναι εξίσου, ίσως και  πιο αποτελεσματικό και το κυριότερο  χωρίς καμιά δηλητηριώδη χημική ουσία που να  βλάπτει εσάς παρά μόνο τα ποντίκια και τα επιβλαβή έντομα που τόσο μας ταλαιπωρούν ειδικά τώρα το Καλοκαίρι !

Αυτό το φυσικό απωθητικό θα χαρίσει  επίσης το σπίτι  σας μυρωδιά καθαρή και φρέσκια.

Αυτό που χρειάζεστε είναι φρέσκο ​​δυόσμο, ένα αρωματικό φυτό που  φημίζεται τόσο για τις θεραπευτικές του ιδιότητες όσο και για το υπέροχο  αναζωογονητικό  άρωμα  του .

Πως να το χρησιμοποιήσεις?

Η μέθοδος παρασκευής δεν θα μπορούσε να είναι απλούστερη. Αυτό που θα πρέπει  να κάνετε είναι να προετοιμάσετε ένα  καλά συμπυκνωμένο τσάι μέντας. Αποθηκεύσετε αυτό σε ένα μπουκάλι ψεκασμού, στη συνέχεια, ψεκάστε κάθε γωνιά του σπιτιού σας, ιδιαίτερα τις γωνίες της πόρτας και γύρω γύρω από τα  παράθυρα. Αν υπάρχουν   έντομα δεν θα μπορούν να σταθούν, και θα φύγουν έντρομα .....είναι η μυρωδιά του φρέσκου δυόσμου.! Αυτό το φυσικό απωθητικό  θα κρατήσει όλα τα είδη των εντόμων, καθώς και τα τρωκτικά, μακριά από το σπίτι σας, σκεπάζοντας παράλληλα στο σπίτι σας με ένα γλυκό  άρωμα Δυόσμου !                     Το φυτό αυτό είναι γνωστό για τις θεραπευτικές ιδιότητές του, αλλά γνωρίζετε οτι έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για να αποκρούσει το φθόνο και τη μαύρη μαγεία?. Ο Δυόσμος δίνει μια αίσθηση της ευημερίας και σύμφωνα με κάποιους προσελκύει την οικονομική ευημερία.!                                     αναφορές http://healthycures.org         http://www.pemptousia.gr

Ιβίσκος (Hibiscus sabdariffa ) το πιο πολύτιμο όφελος για την καρδιαγγειακή υγεία.

Στους τροπικούς παραδείσους πλούσιους με τη πολύχρωμη ζωή των φυτών συναντάμε τον  ιβίσκο, ένα λουλούδι που έχει βραβευθεί για την εντυπωσιακή του εμφάνιση. Αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι η χρησιμότητα αυτού του εξωτικού φυτού εκτείνεται πολύ πέρα ​​από την ομορφιά τουΟ Ιβίσκος είναι ένα φαρμακευτικό βότανο που έχει τη φυσική δυνατότητα να μειώσει την αρτηριακή πίεση. 

Με περίπου 200 είδη και πάνω από 5.000 υβρίδια που συνδέονται με το γένος, ιβίσκος μπορεί να έχετε  ένα ουράνιο τόξο  χρωμάτων μπροστα σας . Ο κοινός ιβίσκος, Hibiscus sabdariffa, πιο συχνά καλλιεργείται   σε θερμές εύκρατες περιοχές .Μπορεί να φτάσει έως και 8 πόδια στο ύψος και διαθέτει βυσσινί λουλούδια, λοβωτά φύλλα με κόκκινες φλέβες, ανοιχτά κίτρινα λουλούδια και ένα μεγάλο κόκκινο κάλυκα. Ο κάλυκας (ένας έλικας μέσα στα πέταλα ), είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την πικάντικη γεύση του ιβίσκου ».

Οφέλη  Υγείας

Στην κουζίνα, μπορούμε να βάλουμε τον ιβίσκο  σε φρουτοσαλάτες, σε τάρτες και πίτες στη γέμιση, και αναμιγνύεται καλά σε μαρμελάδες και ζελέδες. Αυτό το θρεπτικό φυτό  ειναι ένα δημοφιλές πιάτο όταν σερβίρεται με  φιστίκια σε περιοχές της Αφρικής. Όταν το κάνουμε τσάι δινει μια  ξινή γεύση  φορτώνοντας το  με αντιοξειδωτικά και βιταμίνη C. Αυτό το τσάι συχνά πίνεται για την ανακούφιση του βήχα και τη θεραπεία σε  κρυολογήματα θεωρείται επίσης εξαιρετικό  ως κατασταλτικό της όρεξης, διουρητικό, ανακουφιστικό  και άριστο για την  καλή κυκλοφορία του αίματος .Ωστόσο, το πιο πολύτιμο όφελος είναι ο ρόλος του για την καρδιαγγειακή υγεία. 

Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο ιβίσκος τσάι μπορεί φυσικά να μειώσει την αρτηριακή πίεση όσο  αποτελεσματικά μπορούν ορισμένα συνήθη φάρμακα της υπέρτασης. Σε μια κλινική δοκιμή που πραγματοποιήθηκε το 2004 και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Phytomedicine ,το τσάι απο ιβίσκο  μείωσε την αρτηριακή πίεση των ατόμων με υπέρταση που συμμετείχαν στην έρευνα  

Ομοίως, σε μια μελέτη που παρουσιάστηκε στο American Heart Association το 2008, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η κατανάλωση τριών φλιτζανιών από  ιβίσκου τσάι την ημέρα μείωσε την αρτηριακή πίεση έως και κατά 13,2 τοις εκατό σε προ- και ήπια υπερτασικούς ενήλικες. Οι ερευνητές έχουν μερικές πιθανές εξηγήσεις για αυτό. Ο Ιβίσκος  είναι ένα φυσικό διουρητικό, ανοίγει τις αρτηρίες, και μπορεί να δρα ως φυσικός αναστολέας του  μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης, που σημαίνει ότι επιβραδύνει την απελευθέρωση των ορμονών που συ στέλλουν τα αιμοφόρα αγγεία.

Ενώ απαιτείται περισσότερη έρευνα, πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι η ενσωμάτωση ιβίσκου τσαγιού σε μια καθημερινή διατροφή θα αποδειχθεί ευεργετική για τους υπερτασικούς ασθενείς.

Τα περισσότερα είδη ιβίσκου αναπτύσσονται στις υποτροπικές και τροπικές περιοχές σε όλο τον κόσμο. Το φυτό ευδοκιμεί σε πλούσια, υγρά εδάφη και ηλιόλουστες θέσεις.

                                                                                                    Στην Ικαρία τον ιβίσκο τον συναντάμε  στο Καρκινάγρι  αλλά και σε άλλα ζεστά μέρη του νησιού Αν περάσετε από αυτό το παραθαλάσσιο χωριό στη νότια πλευρά της Ικαρίας θα  μπορέσετε να θαυμάσετε τους  κόκκινους ιβίσκους να ξεφυτρώνουν ψηλά  σαν δέντρα μέσα από τις αυλές τους Οι Καρκιναγρότες ειναι γνωστό ότι αγαπούν λιγουλάκι  παραπάνω  το κόκκινο κρασί .Ίσως ο ιβίσκος ειναι το φυσικό τους αντίδοτο ενάντια στα αποτελέσματα  που έχει το πιο καλόπιοτο κρασί της Ικαρίας το κρασί της Μαύρης θάλασσας στο Καρκινάγρι !

Η ευλογία της Μητέρας του Θεού για τα άνθη του φασκόμηλου

Για τα φαρμακευτικά φυτά έχουν ειπωθεί από τους αρχαίους χρόνους πολλοί μύθοι. Αυτοί οι μύθοι αντανακλούν τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση και σεβασμό του Ανθρώπου για αυτά τα φαρμακευτικά φυτά.Η θρησκευτική μας παράδοση λέει ότι όταν η Παναγία έπρεπε να κρυφτεί με το παιδί της τον Ιησού για να μην πέσει στα χέρια του Ηρώδη, ζήτησε από όλα τα λουλούδια του αγρού, να την βοηθήσουν αλλά δυστυχώς κανένα δεν της έδωσε καταφύγιο . Απογοητευμένη η Παναγία έφτασε και στο ταπεινό φασκόμηλο και καθώς έσκυψε και το παρακάλεσε το φασκόμηλο τους αγκάλιασε αμέσως και τους έκρυψε προστατευτικά στα πυκνά φύλλα του και έτσι τους "έκρυψε" από τους στρατιώτες του Ηρώδη. Μόλις ο κίνδυνος πέρασε , η Μητέρα του Θεού βγήκε και μίλησε ευγενικά στο φασκόμηλο με μια ευχή : «Από τώρα και στο εξής και για πάντα θα είστε ένα από τα αγαπημένα λουλούδια των ανθρώπων Σας δίνω τη δύναμη να θεραπεύσετε τους ανθρώπους από οποιασδήποτε ασθένεια Όπως βοηθήσατε και το παιδί μου να γλυτώσει από ένα βέβαιο θάνατο, όπως κάνατε και για μένα. "Από τότε, τα άνθη του φασκόμηλου βοηθάνε πάντα για την επούλωση των ανθρώπων. Στην Ικαρία αγαπάμε και εκτιμάμε πολύ  το φασκόμηλο γιαυτό και το φυτευουμε στα περιβόλια στα βουνά και στους γιαλούς μας Οι Ικαριώτες πιστεύουν οτι το Φασκόμηλο ειναι το βότανο της Μακροβιότητας και ένα φυσικό Βιάγκρα που τους χαρίζει απίστευτη ενέργεια Δοκιμάσατε το ...πάντα όμως με Προσοχή και Σύνεση!

Βασιλικός (ocimum basilicum ) ''το ιερό φυτό''

Ο βασιλικός είναι σίγουρα από τα πιο διαδεδομένα, ίσως και το πιο κοινό, από τ’αρωματικά φυτά στην Ελλάδα. Καλλιεργείται σχεδόν παντού, κυρίως σε γλάστρες αλλά και σε κήπους. Είναι επίσης χρήσιμος στη μαγειρική κι ως φαρμακευτικό φυτό. Η επιστημονική του ονομασία είναι ocimum basilikum (ώκιμο το βασιλικό), είναι δικοτυλήδωνο της οικογένειας των χειλανθών και κατάγεται από την Ινδία. Ήρθε στην Ελλάδα κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Το όνομά του οφείλεται στο θρύλο κατά τον οποίο φύτρωσε στο σημείο όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μητέρα του Αγία Ελένη ανακάλυψαν τον τίμιο σταυρό. Καλλιεργείται και χρησιμοποιείται ευρέως στις μεσογειακές χώρες, στο Ιράν, στην Ινδία και στις γειτονικές χώρες, στη Νοτιοανατολική Ασία και στην Κίνα, και λιγότερο στ’άλλα μέρη του κόσμου. Αν και τον έχουμε συνηθίσει ως ετήσιο φυτό το οποίο παγώνει το χειμώνα, στην πραγματικότητα στις τροπικές περιοχές απ’όπου κατάγεται είναι πολυετές. Έχουν ωστόσο δημιουργηθεί και ποικιλίες ανθεκτικότερες στο κρύο (χειμωνιάτικοι βασιλικοί). Θεωρητικά με την κατάλληλη προστασία θα μπορούσε να επιβιώσει το χειμώνα, αλλά ευκολότερο είναι η αναπαραγωγή του κάθε χρόνο.  Υπάρχουν μικρόφυλλες και πλατύφυλλες ποικιλίες. Κάποιες ποικιλίες έχουν τεράστια φύλλα. Άλλες ποικιλίες μπορεί να έχουν διαφορετική οσμή, π.χ. βασιλικός με άρωμα λεμονιού, άνηθου ή γλυκόριζας, ενώ άλλες μπορεί να έχουν διαφορετικό χρώμα, π.χ. μοβ βασιλικός. Τέλος άλλες προέρχονται από υβριδοποίηση με άλλα είδη, π.χ. το ocimum basilicum με το αφρικανικό o. kilimandscharicum, τα οποία δίνουν τον αφρικανικό μπλε βασιλικό με άρωμα καμφοράς. Στην Ασία χρησιμοποιούνται κι άλλα είδη βασιλικού, όπως ο ιερός βασιλικός ή τούλσι (o. tenuiflorum), ο οποίος έχει θρησκευτική, φαρμακευτική και μαγειρική χρήση. Ο κοινός βασιλικός (o. basilicum) είναι ένα ποώδες θαμνώδες φυτό, ύψους 30-130 εκ., ανάλογα με την ποικιλία και τις εξωτερικές συνθήκες. Αποτελείται από μερικούς μεγάλους, πυκνούς βλαστούς του ίδιου περίπου ύψους που ξεκινούν απο τη βάση του φυτού. Τα φύλλα είναι ωοειδή, οδοντωτά, μαλακά και με μυτερή άκρη. Στις μασχάλες των φύλλων βρίσκονται μικρά κλαδάκια. Το φυτό ανθίζει τέλη καλοκαιριού-φθινόπωρο με στάχεις από λευκά και σπανιότερα ρόδινα ή μοβ άνθη. Οι καρποί του είναι ξηροί. Το άρωμά του οφείλεται στα πολλά αιθέρια έλαια που περιέχει. Οι κοινές ποικιλίες περιέχουν μεγάλες ποσότητες λιναλοόλης και μεθυλοχαβικόλης, και πολλά άλλα σε μικρότερη ποσότητα. Άλλες ποικιλίες είναι υψηλές σ’άλλες ουσίες, όπως π.χ. ο λεμονοβασιλικός είναι υψηλός σε κιτράλη. Η καλλιέργεια αυτού του φυτού είναι πολύ εύκολη, και συνήθως είναι πολύ παραγωγικός. Είναι και καλλωπιστικό, αλλά και χρήσιμο φυτό. Ευδοκιμεί σε ζεστή, ηλιόλουστη θέση με ελαφρύ, υγρό και πλούσιο σε οργανική ύλη έδαφος με καλή αποστράγκιση, και χρειάζεται τακτικό πότισμα και λίπανση κατά την περίοδο ανάπτυξης. Θα πρέπει να ποτίζετε αν η επιφάνεια του χώματος είναι ξηρή. Αν το φυτό φαίνεται μαραμένο και το χώμα είναι στεγνό, θα επανέλθει γρήγορα μ’ένα πότισμα. Αφαιρείτε τις ανθισμένες κορυφές, μιας κι αν ένα κλαδί ανθίσει γίνεται σκληρό και η παραγωγή αιθερίων ελαίων μειώνεται. Αυτό συμβαίνει μόνο στο συγκεκριμένο κλαδί, π.χ. μπορείτε να κρατήσετε ένα κλαδί ν’ανθίσει για να πάρετε σπόρο και να κόβετε όλα τα υπόλοιπα για συνεχιζόμενη παραγωγή φύλλων. Επειδή εγώ φυτεύω συνήθως ένα βασιλικό κάθε χρόνο, δε χρειάζομαι σπόρο και γι’αυτό κόβω όλα τα άνθη. Και πάλι όμως έχω παρατηρήσει ότι η παραγωγή φύλλων σ’όλο το φυτό είναι κάπως μικρότερη και τα φύλλα σκληρότερα και λιγότερο αρωματικά κατά την περίοδο ανθοφορίας. Οι σπόροι θα πρέπει να φυτευθούν το χειμώνα ή νωρίς την άνοιξη σ’εσωτερικό ή σε καλά προστατευμένο χώρο με πολύ φως, και μόνο όταν έχει περάσει ο κίνδυνος παγωνιάς την άνοιξη μπορούν να φυτευθούν έξω στην οριστική τους θέση. Επίσης πολλαπλασιάζεται και με μοσχεύματα, αφού πρώτα τοποθετηθούν σε νερό για περίπου μια εβδομάδα μέχρι να ριζώσουν. Μερικά σπάνια στείρα υβρίδια πολαπλασιάζονται μόνο έτσι. Εγώ συνήθως αγοράζω ένα φυτό όσο πιο νωρίς γίνεται, συνήθως τον Απρίλιο, και το κρατάω ως τον Οκτώβριο. Λίγες χρονιές έχει τύχει και νά’χω δύο ή και τρία φυτά. Προτιμώ τον κοινό πλατύφυλλο ή αγιορίτικο βασιλικό, επειδή είναι πολύ εύκολος στη συγκομιδή και πιο εύγευστος. Έχω ωστόσο καλλιεργήσει πιο σπάνια κι άλλες ποικιλίες όπως μικρόφυλλο, λεμονοβασιλικό ή μοβ. Ο βασιλικός δεν προσβάλλεται συχνά από έντομα, αν και μπορεί να προσβληθεί από αφίδες/μελίγκρες ή κάμπιες. Προσβάλλεται όμως από μύκητες , ειδίως σε υγρές και κλειστές συνθήκες ή σε καταστάσεις στρες. Στη δική μου εμπειρία μόνο 2 φορές είχα προβλήματα με ασθένειες, τη μία ένα μικρό πρόβλημα με αφίδες την άνοιξη που καταπολέμησα εύκολα και την άλλη ένα μύκητα το φθινόπωρο ο οποίος τελικά σκότωσε το φυτό. Κίτρινα φύλλα προς τη βάση του φυτού είναι ένδειξη στρες, είτε από υπερβολικό πότισμα, είτε από πολύ ή λίγο λίπασμα. Ο βασιλικός έχει πολλές χρήσεις στη μαγειρική. Χρησιμοποιείται για να δώσει άρωμα και γεύση σε βραστά, σούπες, κοκκινιστά, ψητά, σάλτσες και σαλάτες. Ο αποξηραμένος βασιλικός χάνει πολύ από το άρωμά του. Καλύτερος είναι ο φρέσκος, ο οποίος μπορεί να καταψυχθεί αφού πρώτα έχει ζεματιστεί, για μελλοντική χρήση. Στο ψυγείο διατηρείται για λίγο. Εγώ τον χρησιμοποιώ φρέσκο στη σαλάτα και σε σάντουιτς. Είναι τροφή πλούσια σε βιταμίνη α, β καροτένιο (προβιταμίνη α), βιταμίνη κ, ασβέστιο, μαγκάνιο και κάλιο. Το σύστημα συγκομιδής φύλλων που χρησιμοποιώ είναι το εξής: Πρώτα όμως ν’αναλύσω το μηχανισμό ανάπτυξης για να γίνει κατανοητό το σύστημα αυτό. Υπάρχουν δύο κύρια συστήματα διακλάδωσης στα φυτά, η μονοποδιακή δηλ. υπάρχει ένας κύριος βλαστός με μικρότερα, μικροσκοπικά ή και καθόλου πλευρικά κλαδιά, και η συμποδιακή δηλ. όλοι οι βλαστοί έχουν παρόμοιο ύψος. Στο βασιλικό όπως και σε πολλά άλλα θαμνώδη φυτά οι κύριοι βλαστοί ξεκινούν απ’τη βάση του φυτού κι έχουν παρόμοιο ύψος (συμποδιακό σύστημα), αλλά ο καθένας διακλαδίζεται μονοποδιακά. Αν η κορυφή κοπεί, τότε η κυριαρχία της θα πάψει για λίγο και τα πλευρικά κλαδιά θ’αναπτυχθούν περισσότερο μέχρι κάποιο, συνήθως το μεγαλύτερο, ν’αναλάβει το ρόλο της κορυφής. Αυτή η γνώση είναι σημαντικη για μια αποτελεσματική μέθοδο συγκομιδής. Εγώ περιμένω λίγες εβδομάδες μετά τη φύτευση του φυτού ώσπου να εγκλιματιστεί και ν’αρχίζει ν’αναπτύσσεται και μετά αρχίζω να συλλέγω τα πρώτα φύλλα. Έπειτα, όσο το φυτό αναπτύσσεται, συνεχίζω να συλλέγω τα μεγάλα φύλλα αφήνοντας άθικτα τα κλαδάκια στις μασχάλες, τα οποία αναπτύσσονται λίγο μετά την αφαίρεση των μεγάλων φύλλων. Όταν το φυτό έχει γίνει πολύ αραιό κόβω της κορυφές για να ενισχύσω την ανάπτυξη των πλευρικών κλαδιών και πάλι απ’την αρχή. Αυτό μπορεί να μην το κάνω σ’όλο το φυτό, αλλά σε μερικά κλαδιά κάθε φορά. Έτσι έχω φρέσκα φύλλα καθ’όλη την περίοδο ανάπτυξης του φυτού. Εννοείται ότι οι καλλιεργητικές συνθήκες θα πρέπει να είναι πολύ καλές (ήλιος, τακτικό πότισμα και λίπανση) για μεγάλη παραγωγή. Τα φυτά μου ψηλώνουν συνήθως έως τα 40 εκ., σπανιότερα περισσότερο κι έχουν ένα γεμάτο, στενό και ψηλό σχήμα. Το φυτό της φωτογραφίας ακόμα δεν έχει φτάσει το τελικό του ύψος, αλλά έχει μπει στην περίοδο συγκομιδής. Ο βασιλικός, εκτός από τις μαγειρικές του χρήσεις, έχει και φαρμακευτικές. Οι Αρχαίοι Έλληνες τον χρησιμοποιούσαν ως επίθεμα για να καταπραΰνουν δαγκώματα εντόμων, σκορπιών ή και φιδιών. Έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για την καταπράυνση των στομαχόπονων, τον πονοκεφάλων κι ως διουρητικό. Επίσης ο βασιλικός και η ρήγανη περιέχουν την ουσία β-καρυοφυλλίνη σε μεγάλες ποσότητες, μια ουσία με ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον για τη θεραπεία φλεγμονωδών παθήσεων των εντέρων και της αρθρίτιδας. Η ουσία αυτή είναι η μόνη στη φύση που ενεργοποιεί τον υποδοχέα κανναβινοειδών 2, μπλοκάροντας τα χημικά σήματα που οδηγούν στη φλεγμονή, χωρίς να προκαλεί τα ψυχοτρόπα αποτελέσματα της κάνναβης. Επιπλέον έχει αντιοξειδωτικές, αντιμυκητικές κι εντομοαποθητικές ιδιότητες.                                           http://www.panoramio.com

Η φαρμακευτική ρητίνη του λαδάνου και η παραδοσιακή συλλογή του

Λαδανιά  η   αγκισαρε  [ακισαρε] της Ικαρίας...

'' Όταν γυρίζει ο αλάδανος τ'αχτένιστο κεφάλι του'' Οδυσσέας Ελύτης, ‘ Ηλιος ο πρώτος.
''Ν' αρχίσει ο γάβρος σφέρδουκλας/ ν' ανθεί κι ο λάδανος να ιδρώνει/ κι η πετροπέρδικα να φτερουγάει/ να κακαρίζει ο λόγγος!'' Καζαντζάκης, Οδύσσεια.

Η λαδανιά  είναι αρωματικό, φαρμακευτικό και μελισσοτροφικό φυτό, ενδημικό του ελληνικού χώρου που φύεται σε πολλά μέρη της Ελλάδας και κυρίως στην Κρήτη  στην Ικαρία και στην Κύπρο

Αλλά και σε άλλες περιοχές της ανατολικής Μεσογείου, όπου είναι κοινό φυτό, στην Κριμαία και στον Καυκάσο. Η λαδανιά, από βοτανική άποψη, ανήκει στην οικογένεια των Cistaceae και περιλαμβάνει 7 γένη και 160 περίπου είδη, φυτά των παραμεσογείων χωρών και της Αμερικής. Στην Ελλάδα, αυτοφυές είναι το γένος Cistus με 5 αυτοφυή είδη. Αυτά είναι τα Cistus creticus- creticus, Cistus creticus - eriocephalus, Cistus parviflorus, Cistus monspeliensis.  Η φυσική του θέση είναι σε ξηρές, πετρώδεις θέσεις, σε φρύγανα και σε διάκενα δασών, όπου μπορεί να καλύπτει μεγάλες εκτάσεις που ονομάζονται κιστώνες. Ακόμη, ευδοκιμεί σε ξηρές ή και δροσερές ημιορεινές περιοχές, σε φτωχά ξηρικά και ασβεστώδη εδάφη και σχηματίζει αραιές ή πυκνές συστάδες.
Οι λαδανιές είναι φυτά αειθαλή, θαμνώδη πάνω από ένα μέτρο ύψος, με πολύκλαδο βλαστό και παχιά, ρυτιδώδη φύλλα. Τα φύλλα του και οι τρυφεροί βλαστοί του εκκρίνουν την κομμεορητίνη που λέγεται αλάδανος. Τα φύλλα τους είναι συνήθως κυματοειδή, απλά αδιαίρετα, αντίθετα η κατ' εναλλαγή με παράφυλλα, απλές τρίχες αστεροειδείς ή σε δέσμες. Αυτά παρουσιάζουν διαφορετικής μορφής φύλλα ανάλογα με την εποχή (εποχιακός διμορφισμός). Μεγαλύτερη επιφάνεια φύλλων το χειμώνα-άνοιξη και μικρότερη το καλοκαίρι και το φθινόπωρο όπου υποτριπλασιάζεται (από 6 σε 2 mm2). Ωστόσο, κατά την ξηρή περίοδο έχουμε απόρριψη των φύλλων από τα φυτά που φθάνει ακόμη και το 100%. H αναβλάστηση των φυτών παρατηρείται ένα μήνα μετά τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές. To άνθος είναι εφήμερο και φαίνεται ότι το μπουμπούκι διεγείρεται από το πρωινό φως. Τα πέταλα ανοίγουν και στη συνέχεια μέχρι το επόμενο πρωί τα σέπαλα κλείνουν απορρίπτοντας τα πέταλα και σχηματίζεται μια 5-χωρη κάψα που περιέχει 80-130 σπέρματα. Τα άνθη έχουν 5 πέταλα ροδίνου ερυθρού χρώματος και 5 σέπαλα, πολλούς στήμονες με κίτρινα στίγματα πλούσια σε γύρη.
Όλα τα είδη της λαδανιάς (Cistus) χαρακτηρίζονται ως πυρόφυτα, λόγω της ιδιότητας τους να διεγείρεται το φύτρωμα των σπερμάτων τους και να αναβλαστάνουν αμέσως μετά την πυρκαγιά. To φαινόμενο αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα σπέρματα τους καλύπτονται από μια αδιάβροχη μεμβράνη η οποία με την έκθεση τους σε υψηλές θερμοκρασίες της πυρκαγιάς, διαρρηγνύεται επιτρέποντας την απορρόφηση νερού και το φύτρωμα του σπόρου. Χωρίς τη φωτιά η καταστροφή της πιο πάνω μεμβράνης γίνεται με βραδύ ρυθμό με την επίδραση των μικροοργανισμών του εδάφους.

Στο υποείδος της λαδανιάς creticus, όλα τα μέρη του φυτού καλύπτονται από μονήρεις ή αστεροειδείς αδενώδεις τρίχες που παράγουν την κομμεορητίνη που στην Κρήτη λέγεται ‘'αλάδανος’', ή ‘’Λάβδανο’’ (δεν πρέπει να συγχέεται με το ‘’Λαύδανο’’ που είναι φαρμακευτική ουσία που περιέχει συστατικά του οπίου), που αντιστοιχεί στο 'Λήδανο’’ του Ηροδότου, ή το ‘’Λάδανον ή Λήδον’' του Διοσκουρίδη. Το αλάδανο έχει χρώμα σκούρο καφετί, είναι αρωματικό και με πικρή γεύση και χρησιμοποιείται εκτός των άλλων για την παραγωγή αιθέριου ελαίου με διαπεραστικό άρωμα. Αυτή η αρωματική ρητίνη (gummi ladanum), με έντονες φαρμακευτικές ιδιότητες, χρησιμοποιείται από αρχαιοτάτων χρόνων, ενάντια στους λοιμούς της χολέρας, ως αρωματική ουσία για θυμιάσεις, αλλά και στην ταρίχευση των νεκρών. H μεγαλύτερη πυκνότητα των αδενωδών τριχών στο φυτό παρουσιάζεται κατά μήκος των νεύρων της κάτω επιφανείας των φύλλων καθώς και στα στελέχη. H παραγωγή της ρητίνης στην διάρκεια της ημέρας αυξάνει με την αύξηση της θερμοκρασίας. H ρητίνη που εκρέει από τις αδενώδεις τρίχες, καλύπτει την εξωτερική επιφάνεια της τρίχας, τη βάση της και την επιφάνεια του οργάνου στο οποίο φύεται. ΄Ετσι, όσο μεγαλύτερη είναι η ηλικία του οργάνου (φύλλα, στελέχη κ.λ.π) τόσο και μεγαλύτερη είναι η ποσότητα της ρητίνης που έχει αποτεθεί πάνω του. H επικάλυψη των φύλλων από την ρητίνη φαίνεται ότι ελαττώνει την εξατμισοδιαπνοή, μειώνει την θερμοκρασία του φύλλου, λόγω της εξάτμισης του αιθερίου ελαίου που περιέχει, αλλά και προστατεύει από τις υπεριώδεις ακτίνες. To ποσό της ρητίνης το οποίο παράγεται στα φύλλα εκτός από την εποχιακή του διακύμανση ποικίλει και από περιοχή σε περιοχή, λόγω περιβαλλοντικών ή και γενετικών παραγόντων, και κυμαίνεται από 1.5-15% ξηρού βάρους φύλλων. Στο υποείδος eriocephalus το αντίστοιχο ποσοστό είναι πάντα μικρότερο του 1% και το ποσοστό των αδενωδών τριχών πάνω στην επιφάνεια των φυτών είναι πολύ μικρότερο από ότι στο υποείδος creticus.

Η ρητίνη λάβδανο.

H εκμετάλλευση της κομμεορητίνης (αλάδανου) του Cistus creticus αποτελεί σημαντική και παλαιότερα κύρια πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους της κοινότητας Σισσών Μυλοποτάμου Ρεθύμνης, οι οποίοι ασχολούνται και σήμερα με την συλλογή της. H ρητίνη συλλέγεται από φυσικούς πληθυσμούς του Cistuis creticus κατά τις θερμές ώρες της ημέρας στην διάρκεια της θερινής περιόδου, με τον πατροπαράδοτο τρόπο του ‘’αργαστηριού’’ (ένα είδος τσουγκράνας που αντί για δόντια έχει μακριές δερμάτινες λουρίδες). Αυτό το πατροπαράδοτο εργαλείο το σβαρνίζουν ανάμεσα από τις αλαδανιές, χαιδεύοντάς τες, χωρίς να τις πληγώνουν ή καταστρέφουν. Φαίνεται ότι η εκμετάλλευση του φυτού στη Κρήτη άρχισε την περίοδο της Αραβοκρατίας. H συλλογή απαιτεί επίπονη εργασία και η ημερήσια απόδοση κυμαίνεται από 0.5-1Kg. To ποσό της ρητίνης το οποίο παράγεται στα φύλλα εκτός από την εποχιακή του διακύμανση ποικίλει και από περιοχή σε περιοχή, λόγω περιβαλλοντικών ή και γενετικών παραγόντων, και κυμαίνεται από 1.5-15% ξηρού βάρους φύλλων. Oι ποσότητες που συλλέγονται εξάγονται στις Αραβικές κυρίως χώρες όπου χρησιμοποιούνται ως θυμίαμα, αλλά και για την απολύμανση των εσωτερικών χώρων, όπως πιστεύεται.
Η συλλογή του αλάδανου γίνεται και στην Ισπανία αλλά με διαφορετικό τρόπο. Εκεί οι αλαδανιές κόβονται, βράζονται σε μεγάλα καζάνια και το λάδανο επιπλέει και συλλέγεται. Αυτό συνήθως εξάγεται στη γειτονική Γαλλία, όπου χρησιμοποιείται ως αιθέριο έλαιο για την παρασκευή αρωμάτων.

Επεξεργασία της ρητίνης Λάβδανο.

To Cistus creticus (κν. λαδανιά, αλαδανιά, αγκίσαρος), είναι ο ‘’κίσθος ‘’ του Θεοφράστου. O Θεόφραστος διέκρινε δύο είδη ‘’ κίσθου ‘’, το αρσενικό και το θηλυκό. To άρσενικό το περιγράφει ως ‘’'μείζον και σκληρώτερον και λιπαρώτερον και το άνθος επιπορφυρίζον, άμφω δε τα γένη όμοια τοις αγρίοις ρόδοις, πλην ελλάτω και άοσμα’’. Ετσι, λοιπόν η σημερινή αγγλική ονομασία ‘’Rock rose’’ για τα φυτά αυτά ίσως να έχει προέλθει από την παρατήρηση του Θεοφράστου, από την περιγραφή του οποίου συμπεραίνουμε ότι το ‘’αρσενικό γένος’’ αντιστοιχεί στο Cistus creticus και το ‘’θηλυκό’’ στο Cistus salviifolius. To πρώτο απαντάται στη Κρήτη με δύο υποείδη: α). Cistus cretlcus ssp. creticus και β), Cistus creticus ssp. eriocephalus. To πρώτο το είδος, η ‘’Κρίθινη’’, όπως τοπικά λέγεται, έχει ροζ-μοβ άνθη, ενώ η ‘’Σίτινη’’ έχει κίτρινα άνθη, από την οποία συλλέγεται η κομμεορητίνη με μηχανικά μέσα. To δεύτερο υποείδος, η αλαδανιά με τα λευκά άνθη είναι σπανιότερη και δεν παράγει ρητίνη σε αξιόλογη εκμεταλλεύσιμη ποσότητα.
Λέγεται ότι η ομορφιά των ανθών της αλαδανιάς προκάλεσαν την προσοχή των Μινωιτών καλλιτεχνών. Γι’ αυτό και τη βλέπουμε να εικονίζεται στην τοιχογραφία του παλατιού της Κνωσού «το γαλάζιο πουλί». Η ρητίνη της λαδανιάς, ο αλάδανος αναφέρεται από τον Ηρόδοτο (το 500π.χ.). Αυτός περιγράφει τον τρόπο που μάζευαν το ρετσίνι, και απορεί γιατί, αν και μύριζε ωραία, προερχόταν από ένα βρωμερό μέρος, τα γένια του τράγου. Καθώς το ζώο έτρωγε τα φύλλα της αλαδανιάς το ρετσίνι κολλούσε στα γένια του και συλλεγόταν έπειτα από τους βοσκούς. Την ίδια αλλά πιο λεπτομερή αναφορά κάνει και ο Διοσκουρίδης. Στο Μεσαίωνα, η συλλογή του ρετσινιού γινόταν με ένα είδος τσουγκράνας εφοδιασμένης με δερμάτινες λουρίδες Στις λουρίδες αυτές κολλούσε το λάδανο και συλλεγόταν. Τον ίδιο τρόπο περιγράφει αναλυτικά και ο Γάλλος περιηγητής Μπελόν δίνοντας μας και εικόνα του εργαλείου που χρησιμοποιούνταν, του λεγόμενου ‘’αργαστηριού’’.

Ο Διοσκουρίδης (1ος αιώνας μ.Χ.), ιατρός και βοτανολόγος του Ρωμαϊκού Στράτου, αναφέρει : «Το λάδανον δύναμιν έχει θεραπευτικήν, μαλακτικήν, ανα-στομωτικήν, ίστησι δε τας ρέουσας τρίχας μιγέν οίνω και σμύρνη και μυρσινίω ελαίω, ουλάς τε ευπρεπεστέρας ποιεί μετ' οίνου καταχριόμενον και ωταλγίας μεθ' υδρομέλιτος ή ροδίου εγχεομένου θεραπεύει. Επίσης, αυτός δίνει μια λεπτομερή περιγραφή του τρόπου συλλογής του λάβδανου, από τα γένια και τα πόδια των τράγων και των κατσικιών πάνω στα οποία κολλά, αλλά και με ένα εργαλείο με σχοινιά όπως γίνεται και σήμερα (π.χ. στο ορεινό χωριό Σίσσες Μυλοποτάμου Ρεθύμνης).

Ο Ρωμαίος ιατρός Celsus (25π.Χ. - 25μ.Χ.), αναφέρει τη χρησιμοποίηση της ρητίνης της αλαδανιάς, ως έμπλαστρο σε κακοήθη σαρκώματα. Ο Ορειβάσιος, διαπρεπής Βυζαντινός ιατρός, που έζησε τον 4ο αιώνα, παρασκεύαζε αλοιφή με λάδανο κατά της τριχόπτωσης. Ο Πέρσης ιατρός Αβικέννας, (η σημαντικότερη ίσως φυσιογνωμία της αραβικής ιατρικής που έζησε στην Περσία (980-1037 μ.χ.), ο οποίος ασχολήθηκε εκτεταμένα με την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, αναφέρει τη χρήση του λαδάνου για την αποσκλήρυνση του στομάχου και εντέρου και με τη μορφή αλοιφής για τη θεραπεία του σπλήνα. Περιηγητές και βοτανολόγοι, όπως ο Pierre Belon (1517-1564) και ο Joseph Pitton de Tournefort, που πέρασαν από την Κρήτη, ακολουθώντας τα χνάρια των αρχαίων βοτανολόγων (Διοσκουρίδη), αναφέρθηκαν στο φυτό αλαδανιά και στον τρόπο συλλογής του με αναλυτικό τρόπο.

Σήμερα, αφότου ελέγχθηκαν οι εξαιρετικές θεραπευτικές δυνάμεις του Κίστου από την επιστήμη, δεν είναι πια μόνο στην Ελλάδα δημοφιλής . Το γεγονός είναι ότι το τσάι του Κίστου είναι τρεις φορές πιο υγιές από όσο το πράσινο τσάι . Προστατεύει την καρδιά τέσσερις φορές καλύτερα από το κόκκινο κρασί και είναι αντιοξειδωτικό είκοσι φορές ισχυρότερο από τον φρέσκο χυμό λεμονιών. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των δοκιμών που πραγματοποιήθηκαν από το ίδρυμα Lefo Ahrensburg. Στη μελέτη τους, οι ερευνητές σύγκριναν διάφορα τσάγια, χυμούς και κρασιά ως προς τη δυνατότητά τους να εξουδετερώσουν τις αποκαλούμενες ελεύθερες ρίζες όπως οι περιβαλλοντικοί ρύποι και τα επιβλαβή υποπροϊόντα του μεταβολισμού. Οι επιστήμονες του ιδρύματος Lefo ανακάλυψαν ότιο Κίστος περιέχει έναν εξαιρετικά αποτελεσματικό συνδυασμό αντιοξειδωτικών: ήδη ένα ποτηράκι του συγκεντρωμένου τσαγιού έχει την ίδια επίδραση με μια καθημερινή δόση της βιταμίνης C (ως ασκορβικό οξύ).Ο καθ. Claus Peter Siegers του πανεπιστημίου του Lubeck αποδεικνύει ότι ο Κίστος αποτοξινώνει το σώμα και αποβάλλει τα τοξικά βαριά μέταλλα που προέρχονται από τον καπνό των τσιγάρων, των οδοντικών σφραγισμάτων και της περιβαλλοντικής ρύπανσης. Στη μελέτη Sieger, οι καπνιστές έπιναν μόνο 50 μιλιγκραμ τσάι Κίστου δύο φορές την ημέρα. Μετά από τέσσερις εβδομάδες, στο τέλος της εξέτασης, το επίπεδο καδμίου στο αίμα των συμμετεχόντων ήταν σημαντικά χαμηλότερο από πριν.

---

                      Πηγές: Καββάδα ∆., Βοτανικόν και Φυτολογικόν Λεξικόν σελ. 1934, Αθήνα, 1956. Γεννάδιος Π.Γ. Λεξικό Φυτολογικό, σελ. 512, Αθήνα, 1914. Gunther R.T., “The Greek herbal of Dioscurides” Oxford, Oxford University Press p.701, 1934. Tecoz Η., Reutter L., Vade Mecum. De Matiere Medicale p.205, 1943. Polunin Ο., Flowers of Greece and the Balkans p.340 Oxford Press, 1980.http://en.wikipedia.org/wiki/Labdanum , http://ladano.blogspot.com , http://www.ladano.blogspot.com ,http://alathanos.blogspot.com , http://www.biblefragrances.net/labdanum.html.http://envifriends.blogspot.g  http://pegasus-bio.gr/el/goji-troufa-ippofaes-biosuperfoods         http://ladano.blogspot.gr/2012/01/blog-post.htmlr 

Ίρις- τo "μάτι του ουρανού".

Το λουλούδι Ίρις πήρε το όνομα του από την αρχαία θεά Ίριδα, την θεά του ουράνιου  τόξου. Η Ίρις ήταν επίσης και αγγελιοφόρος των θεών κυρίως του Δία και της Ήρας. Μετέφερε μηνύματα από το "μάτι του ουρανού" στη γη  με την καμπύλη του ουράνιου τόξου. Η λέξη ίρις σημαίνει "μάτι του ουρανού". Ήταν το όνομα πού δόθηκε στη θεά , στο λουλούδι και στην κόρη των ματιών μας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας κουβαλάει μαζί του ένα κομμάτι ουρανού.                 Λέγεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες φύτευαν τις μοβ ίριδες πάνω από τους τάφους των γυναικών για να καλέσουν την θεά Ίριδα να τις καθοδηγήσει στο ταξίδι τους προς τον ουρανό. και ακόμα πίστευαν ότι το ουράνιο τόξο ήταν στην πραγματικότητα η πολύχρωμη φορεσιά της και ότι τα όμορφα λουλούδια της Ίρις ήταν τα πολύχρωμα πέπλα που κρέμονταν από το φόρεμά της

Σήμερα, το λουλούδι της Ίριδας θεωρείται σύμβολο της επικοινωνίας και των μηνυμάτων.Οι ρίζες του φυτού έχουν χρησιμοποιηθεί ιατρικώς για τη θεραπεία λοιμώξεων του δέρματος, τη σύφιλη, προβλήματα στο στομάχι και στην υδρωπικία. Σήμερα οι ρίζες εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για τον καθαρισμό του ήπατος. Μερικές εναλλακτικές χρήσεις ιατρικής περιλαμβάνουν τη χρήση της κίτρινης ίριδας για τη θεραπεία της πιτυρίδας και της λευκής ίριδας για τη θεραπεία του άσθματος και της βρογχίτιδας, καθώς και τη χρήση της ως διουρητικό.

Το λεπτό άρωμα από το λουλούδι της ίριδας χρησιμοποιείται σε καλλυντικά και αρώματα, το λουλούδι της ακόμα χρησιμοποιείται ως κομπρέσα για τη θεραπεία της ακμής. Οι ρίζες της ίριδας περιέχουν το Άρωμα!. Αυτές οι ρίζες ξηραίνονται και τρίβονται για να παράγουν μια σκόνη που ονομάζεται ρίζα ίρις. Η ρίζα της ίριδας χρησιμοποιείται σαν φαρμακευτικό βότανο και ως σταθεροποιητικό σ ε ποτ πουρί ή σε αποξηραμένα βότανα για να διατηρήσουν το άρωμά τους. Η ίριδα είναι ένα Μαγικό λουλούδι και αυτό γιατί, μπορει να φυτρώσει σε απίστευτα μέρη που το ανθρώπινο μάτι ποτέ δεν θα περίμενε να συναντήσει ..   φωτογραφία Ioanna Zagkaretou  

Καλλιεργώ Πιπερόριζα (Τζίντερ)

Το Τζίντζερ είναι το ιδανικό βότανο για να μεγαλώνει σε κλειστούς χώρους. 

Το τζίντζερ έχει γίνει ιδιαίτερα δημοφιλές και στην ελληνική κουζίνα τα τελευταία χρόνια, αλλά εκτός από την γεύση που δίνει, οι μελέτες δείχνουν ότι η πιπερόριζα έχει και πολλά οφέλη για την υγεία. Αν και είναι ένα τροπικό φυτό, προσαρμόζεται εύκολα σε εσωτερικούς χώρους σε γλάστρα και έτσι σας δίνει τη δυνατότητα να απολαύσετε φρέσκο τζίντζερ για αρκετούς μήνες του χρόνου. Δείτε πως γίνετε:

Πριν να φυτέψετε

Επιλέξτε το σωστό τύπο του Ginger: 
– To τοπικό σας μανάβικο, είναι το καλύτερο μέρος για να βρείτε την κατάλληλη ρίζα τζίντζερ (ίσως τα καταστήματα με βιολογικά να είναι ιδανικά!)
– Το πιο δημοφιλές είδος είναι βασική ρίζα τζίντζερ (Zingiber officinale). Επιλέξτε μια ρίζα που δείχνει υγιής και μεγάλη με πολλούς δάκτυλους και «μάτια». Αποφύγετε τα ξηρά ή σπασμένα κομμάτια. 
– Δεν είναι όλα τα είδη τζίντζερ βρώσιμα, ορισμένοι τύποι καλλιεργούνται σαν καλλωπιστικό φυτό.

Βρείτε το κατάλληλο μέρος: 
– Επιλέξτε εσωτερικούς χώρους αν ζείτε βόρεια, ή σε σκιερό μέρος έξω αν ζείτε νοτιότερα. 
– Δώστε στο τζίντζερ σας αρκετό χώρο. Η γλάστρα πρέπει να είναι διπλάσια από το μέγεθος του βολβού. Αν θέλετε να φυτέψετε περισσότερους βολβούς στη ίδια γλάστρα, επιλέξτε μία γύρω στα 40 εκ. και 30 εκ. βάθος. 
– Για εξωτερικούς χώρους, επιλέξτε ένα σημείο ελαφρώς σκιερό και καλά στραγγιζόμενα εδάφη. 
– Προστατέψτε τα φυτά από τους ισχυρούς ανέμους.

Προετοιμασία του εδάφους: 
– Χρησιμοποιήστε μια μίξη από χώμα και κομπόστ, ή προσθέστε κομπόστ στο χώμα του κήπου. 
– Το τζίντζερ αναπτύσσεται αρκετά καλά σε χώμα του εμπορίου.

Φύτευση / Καλλιέργεια τζίντζερ

Τι θα χρειαστείτε: 
– Ρίζα τζίντζερ 
– Προετοιμασμένο έδαφος / χώμα

Πώς να το φυτέψετε: 
– Δεν πρέπει να τοποθετούνται σε εξωτερικούς χώρους, μέχρι η θερμοκρασία να φτάσει τους 24c βαθμούς. 
– Τοποθετήστε τον βολβό σε νερό για ένα βράδυ (ή και περισσότερο), πριν από τη φύτευση. 
– Τοποθετήστε το τζίντζερ στο έδαφος με τα «μάτια» στραμμένα προς τα επάνω. 
– Καλύψτε με ένα πολύ λεπτό στρώμα χώματος. (Μερικοί καλλιεργητές προτείνουν να μείνει ακάλυπτο). 
– Ποτίζετε ελαφρά μέχρι να ριζώσει.

Συγκομιδή / Κλάδεμα τζίντζερ

Το τζίντζερ απαιτεί πολύ λίγη συντήρηση.

Τι θα χρειαστείτε: 
– Κλαδευτήρι ή ψαλίδι κήπου 
– Μικρή σπάτουλα κήπου

Βήματα για τη φροντίδα και συντήρηση: 
– Τα νεαρά φυτά θα πρέπει να παραμείνουν στη σκιά. 
– Τακτικό πότισμα για να διατηρείται υγρό (όχι βρεγμένο) το χώμα. 
– Μόλις το φυτό ωριμάζει, μπορείτε να κόψετε τους νέους βλαστούς και να τους χρησιμοποιήσετε για το μαγείρεμα, ανά πάσα στιγμή. 
– Για τη συγκομιδή της ρίζας, ξεθάψτε τους νέους βολβούς που εμφανίζονται στη βάση του φυτού. 
– Μετακινήστε τα φυτά σε εσωτερικούς χώρους, όταν η εξωτερική θερμοκρασία πέσει κάτω από τους 10-12c βαθμούς. 
– Το τζίντζερ είναι αδρανές κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών. Αφήστε το φυτό να στεγνώσει κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου.

Πρόσθετες Συμβουλές 

– Οι ρίζες ωριμάζουν πλήρως και δίνουν τη βέλτιστη γεύση τους σε 265 ημέρες. 
– Για να αποθηκεύσετε το τζίντζερ, πλύνετε (μην ξεφλουδίσετε) τους βολβούς, αφήστε λίγο να στεγνώσουν, τοποθετήστε τους σε πλαστική σακούλα και διατηρήστε τους στην κατάψυξη. Όταν θέλετε να το χρησιμοποιήσετε, βγάλτε το τζίντζερ από την κατάψυξη και να χρησιμοποιήσετε ένα αποφλοιωτή λαχανικών για να κόψετε όσο χρειάζεστε. 
– Τα φυτά ωριμάζουν σε περίπου δέκα μήνες και φτάνουν τα 5 εκ. με 10 εκ. ύψος .

Καλή επιτυχία!

http://proionta-tis-fisis.com

www.eat.gr