ΘΕΟΔΩΡΑΚΕΙΟ Μουσείο-Μνημείο Αγώνων και Συμφιλίωσης ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Ο ΜΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ 1947-1948
 
Ελάτε να  ακολουθήσουμε τον Μίκη Θεοδωράκη στα χρόνια της εξορίας του στην Ικαρία (1947-1948). Είναι ένα οδοιπορικό μνήμης που ταξιδεύει στην Ικαρία H Ικαρία είναι γνωστή για πολλούς κυρίως σαν τόπος εξορίας, ιδιαίτερα μετά το Β΄παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Μέχρι πριν από αρκετά χρόνια η Ικαρία ήταν ένα από τα νησιά που δεν είχε φυσικά λιμάνια και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός της σχετικής απομόνωσης των κατοίκων της για δύο εκατονταετίες την καθιστούσε τόπο κατάλληλο για εξορία απ' όπου δύσκολα κανείς μπορούσε να ξεφύγει. Ο Μεταξάς εξόρισε όλους σχεδόν τους πολιτικούς του αντιπάλους σε διάφορα νησιά και αρκετούς στην Ικαρία π.χ τον αρχηγό του αγροτικού κόμματος Μυλωνά. Και πάλι αναπτύχθηκαν στενές ακόμη και οικογενειακές σχέσεις με τους κατοίκους. Σε σχέση με άλλα νησιά αυτοί οι πολιτικοί εξόριστοι ήταν λιγοστοί. Όταν όμως ξεκίνησε ο εμφύλιος σπαραγμός, λιγοστοί το 1946 , μέγας αριθμός το 1947, όσοι για διάφορους λόγους δεν ανέβηκαν στα βουνά και ακριβώς για να εμποδιστούν να βοηθήσουν τους συμμορίτες οδηγήθηκαν στην Ικαρία. Για τρία χρόνια περίπου ήταν περισσότεροι οι εξόριστοι από τους κατοίκους. Χιλιάδες και αντί να δημιουργηθούν προβλήματα όπως θα ήταν αναμενόμενο έλαμψε η ανθρωπιά, η αγάπη. Ανεξάρτητα από πολιτικές ιδεολογίες όλοι άνοιξαν τα σπίτια τους και τις αγκαλιές τους στους εξόριστους. Κι εκείνοι έκπληκτοι ανταποκρίθηκαν με ένα σφιγμένο χαμόγελο γλυκό και πικρό μαζί. 

Στην Ικαρία βρέθηκε και ο διαπρεπής μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης μαζί με άλλους πολιτικούς εξόριστους. Ο σπουδαίος Έλληνας διέμενε στο ορεινό χωριό Βρακάδες. Στο ίδιο χωριό φιλοξενήθηκαν εκείνη την εποχή 200 περίπου πολιτικοί εξόριστοι

Εβδομήντα χρόνια μετά, το «σπίτι – μνημείο αγώνα και συμφιλίωσης Μίκης Θεοδωράκης» γίνεται παγκόσμιο σύμβολο και ανοίγει τις πύλες του για να δεχθεί το προσκύνημα του κόσμου.

Το σπίτι μας με τους σκορπιούς

1947

* Α

Ο καθένας θα ‘χει βρεθεί σε παρόμοιες στιγμές. Υπάρχουν δεσμίδες από ζεστές επικλήσεις. Πράσινες, κίτρινες, μωβ, που ανεβαίνουν από κάθε φυτό. Η θάλασσα φυσά θυμωμένα είτε ήρεμα, τις τυλίγει και τις διευθύνει ψηλά στο υπομονετικό μας σπίτι. Θα ‘πρεπε να σας μιλήσω γι’ αυτό το σπίτι. Η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισμένων βουνών. ‘Εχει κάτι από το συρτό θρήνο.

* Β

Ευθύς εξ αρχής θα διακρίνει κανείς το τείχος των δέντρων που τυλίγονται ολόγυρά του με φροντίδα και στοργή. Υπάρχει ανάμεσά τους η απόσταση των ισοδύναμων ανθρώπων, η απόσταση ανάμεσα σε δυο όμοιες αχτίνες που κατευθύνονται από το βάθος της θάλασσας προς δύο απομονωμένους γλάρους.

* Γ

Με πέντε βήματα αγγίζεις από τη ρίζα των δέντρων τις ξασπρισμένες πέτρες που υποβαστάζουν την υπομονή και τα όνειρα του σπιτιού μας. Το χαμόγελό του είναι πάντα βεβιασμένο. Η γνώση του τροχίζεται απ’ τους σκορπιούς και το βορινό άνεμο που φοβισμένος το παρακάμπτει συχνά όταν μέσα στις νύχτες του Δεκεμβρίου αλλοιθωρίζει προς την απέραντη θάλασσα με τα μάτια πύρινα και προκλητικά.

* Δ

‘Επειτα απο ένα συγκρατημένο και ήρεμο όνειρο ξύπνησε αντικρύζοντας την καταματωμένη θάλασσα ως τις ρίζες της γης. Αναταράχτηκε από τις χιλιάδες λεπτές και φευγαλέες μυρωδιές που κυνηγιούνται με τις πεταλούδες και τις μέλισσες πάνω στο κάτασπρο σεντόνι του ‘Ηλιου. ‘Ηταν καιρός να εξακοντίσει την πρώτη του σκέψη προς το στερέωμα που το συγκρατούσε στο χώμα με συγκατάβαση και ειρωνία. ‘Ισως να μη γνώριζε που το πλοίο μας διέσχιζε ήδη το Αιγαίο κι ακόμα πως πριν γεννηθούν οι μητέρες μας είχε αποφασιστεί ο ερχομός μας εδώ ψηλά.

* Ε

Δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε το βεβιασμένο του χαμόγελο καθώς και την παράξενη συνήθεια να προσκαλεί τ’ αδέσποτα σύγνεφα που τριγυρίζουν ψαχουλεύοντας στο λόγγο και τις πλαγιές του βουνού. ‘Ετσι δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τα μάτια μας, δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε σ’ αυτή την απότομη και βάρβαρη μεταλλαγή ανάμεσα στο φως και την πάχνη, στο κύμα και τη συρτή φωνή που εξακοντίζεται τόσο συχνά προς το δυτικό Αιγαίο. Χάνουμε έτσι το πρόσωπό μας καθώς γινόμαστε ένα με τα παράξενα όνειρά του που ενώ έχουν αγκυροβολήσει στις σφραγισμένες εποχές προεκτείνονται προς τα μακρινά σημεία που ειρωνεύονται τους κύκλους και τις επανόδους.

* ΣΤ

Υπάρχει εν τούτοις κάτι που ενώ δεν τραβά σε δένει σφιχτά. Νομίζεις ότι προεκτείνεσαι διαρκώς προς τα μπρός ενώ τα ίχνη σου μπλέκονται μες στις ρίζες των θάμνων που σε περικυκλώνουν με θανάσιμη χαρά.

Θα ‘ρθει και για σένα η όμορφη εποχή !

* Ζ

Θα πρέπει τώρα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του. Την ήρεμη αφήγηση κάτω απ’ το θόλο των κουμαριών. Τον τελείως απόκρυφο έρωτά του για την νοτιοανατολική πηγή. Τη νοσταλγία των ξασπρισμένων του τοίχων που ήταν συνηθισμένοι ν’ αγναντεύουν προς το Αιγαίο τους κουρσάρους καθώς γύριζαν ανήσυχοι τα κεφάλια για να χαιρετήσουν με σεβασμό και φόβο. Προ παντός όμως η φροντίδα του από αιώνες ήταν αυτός ο ατέλειωτος κι ανώφελος αγώνας που γίνεται μέσα του ανάμεσα σ’ ό,τι υπήρχε και σ’ ό,τι ήρθε.

* Η

Αυτή την ώρα ο ορίζοντας εξαφανίζεται κάτω από την πίεση του ουρανού και το ανέβασμα της θάλασσας. Υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα το αίσθημα της κατανόησης. Στα μικρά σύγνεφα που ταξιδεύουν προς τον ήλιο αντιμάχονται η αγάπη με το μίσος. Σε λίγο το φως θα ισομοιραστεί εφ’ όσον ο ήλιος εξαλείψει τις σκιές και τους ενδοιασμούς που τον οδηγούν στην οδυνηρή και χιλιοτραγουδισμένη του πτώση. Η τελευταία αχτίνα οδηγείται προς τον γνώριμο δρόμο του σπιτιού μας. Τη δεχόμαστε ήρεμα δίχως φωνές. Θα συνομιλήσουμε όλη τη νύχτα μαζί της. Θα ονειρευτούμε μαζί.

* Θ

Υπάρχει μια αναγκαιότητα που διανοίγει ανάμεσα στα σύννεφα μακρύ και ανήσυχο δρόμο. Απ’ αυτόν θα περάσουν οι σκέψεις του σπιτιού μας, οι σιωπηλές του έγνοιες για κάθε τι που πιστεύει στη ζωή. Όλοι απορούν για το βάθος του βλέματός του. Ξεσκίζει κατάβαθα τους σκλάβους της Νότιας Αφρικής όπως και τα αιχμάλωτα θηρία των ζωολογικών κήπων της Ευρώπης. Από κει πάλι έρχονται αγκαλιασμένα τα όνειρα του κόσμου με ανοιχτά και βρώμικα τραύματα. Μπορεί κάθε στιγμή να δεις την ατέλειωτη φάλαγγα που κάνει τους σκορπιούς να αναδιπλώνονται με ανατριχίλα..

* Ι

Βλέπετε πως όλο παρασύρομαι απ’ αυτήν την αργυρή αντανάκλαση που μου δίνει την αυταπάτη πως είμαι αδερφός των σκορπιών, παιδί των τοίχων και των στοχασμών του σπιτιού μας. Σας υποσχέθηκα να σας μιλήσω για τις χαρές και τους θυμούς του.

* Κ

Σήμερα η μέρα ήρθε αθόρυβα. Το φως κλιμακώνεται στην ήρεμη θάλασσα σχηματίζοντας μια φωτεινή σκάλα που συνεχίζεται απ’ τις γραμμές του ορίζοντα. Θα μπορέσω ίσως να τοποθετήσω δίπλα δυο σκέψεις που να έχουν το θάρρος να αλληλοκοιταχτούν στιγμιαία στα μάτια; Όμως αυτή η ησυχία μου επιτρέπει ν’ ακούω τον παράξενο σάλο που γίνεται εντός μου... Όσο κι αν θέλω να το ξεφύγω είμαι παιδί των στοχασμών του, είμαι αδερφός των σκορπιών του. Δεν ανέχεται μέσα μου αυτό που υπάρχει εκείνο που έρχεται.. Πώς θέλετε λοιπόν ν’ αρνηθώ τη γενιά μου, να επιτρέψω να δώσουν τα χέρια που τρέμουν από το μίσος, να κοιταχτούνε στα μάτια που χάνονται απ’ το ακόρεστο πάθος, ν’ αγκαλιαστούνε κραυγές που ξεσκίζονται απ’ την ανατριχίλα; ΕΧΘΡΟΙ ΜΕ ΕΧΘΡΟΙ ;

* Λ

(Το βράδυ καθόμαστε κι αγναντεύουμε τη θάλασσα. Τραγουδάμε σιγά... Συχνά σιωπούμε κοιτάζοντας κάτω. Μας στεναχωρεί αυτή η συνεχής παρακολούθηση. Θέλουμε πολύ να μείνουμε μια στιγμή μόνοι με συντροφιά μας μονάχα τους σκορπιούς και τους τοίχους).

ΙΚΑΡΙΑ  1947

(17 - 21   ΙΙΧ)                                                                                                               Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν έχασε ποτέ το θάρρος του στο σπίτι µε τους µαύρους σκορπιούς στην Ικαρία, «που έχει κάτι από συρτό θρήνο και η έκφρασή του αντανακλά τις πτυχές των βασανισµένων βουνών», όπως γράφει στο ποίηµά του, κι ας ήταν µόλις είκοσι ενός ετών.

«Στις φυλακές και τις εξορίες ονειρευόµουν µια καινούρια, ελεύθερη και ιδανική κοινωνία. Γι” αυτή τη νέα κοινωνία βιαζόµουν να γράψω µουσικά έργα. ∆εν έκανα µουσική για να παιχτεί σε µια αίθουσα, έγραφα για όλο το λαό, είχα εξιδανικεύσει την Eλλάδα, ήµουν ουτοπιστής!», έχει πει ο Μίκης, το έργο του οποίου είναι γεµάτο εικόνες και οράµατα κοινωνικά και πολιτικά.

ΠΗΓΕΣ http://www.athenstimeout.gr/ toxwni.gr http://www.mikistheodorakis.gr/el     Ένα 

ευχαριστω απο καρδιας για τις όμορφες φωτογραφίες της 

Eleni Fotinou

Η μυρωδιά των εγκαταλελειμμένων σπιτιών

Τα παλιά σπίτια  έχουν μια περίεργη μυρωδιά . Παράξενο  αλλά τίποτα σε αυτά δεν είναι βρώμικο,  παρά  μόνο γεμάτα  με ένα είδος βαριάς και νοσταλγικής οικειότητας

Μυρωδιές από  μνήμες  , ανδρών και  γυναικών που ζούσαν εκεί  στο παρελθόν, με τα φορτία τους, τις χαρές και τους πόνους   αγάπης και μίσους,  ελπίδες  και απογοητεύσεις...  Και καθώς ο χρόνος περνά, οι Άνθρωποι χάνονται, ένα ποτήρι σπάει, ο άνεμος ανοίγει ένα παράθυρο,  κεραμίδια αρχίζουν να κινούνται από τη βροχή, τον άνεμο  ,το χιόνι  Ο χώρος διαστέλλεται, τα πρώτα κεραμίδια πέφτουν στο πάτωμα προσελκύοντας και  άλλα, έως ότου αφήσουν γυμνά  τα ξύλινα δοκάρια. και   σιγά σιγά ,τα παλιά σπίτια  απορροφούνται  από τον φυσικό κόσμο που έχει το χρόνο και την υπομονή, τη μεγαλύτερη στην ιστορία της ανθρωπότητας να τα νικήσει !   Τα παλιά ερειπωμένα σπίτια σε καλούν  σε ένα ποιητικό ταξίδι προβληματισμού φαινομενικής απλότητας, πυκνή και βαθιά,   ένα κοντινό σύμπαν ακόμη άγνωστο σε σένα  ταξιδιώτη που καθώς κοντοστέκεσαι  σιμά  τους νιώθεις το άρωμα του  ....!

Όταν ο κόσμος αγκαλιαζόταν. Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν...Βίντεο Χριστούγεννα 1975 Μαγγανίτης Ικαρίας.

Τότε που μια κάμερα, τούς θύμιζε περισσότερο πολυβόλο.
Όταν οι ηλικίες σμίγανε.
Όταν ο κόσμος αγκαλιαζόταν.
Τότε που οι άνθρωποι γελούσαν                                                                                                             «Εντάξει Γιώργο, ευχαριστήθημεν!»

Πολύ όμως.
Κάτι μας θύμισες που το είχαμε ξεχάσει.

Βίντεο Χριστούγεννα 1975
Μαγγανίτης Ικαρίας.

Τα περισσότερα πλάνα είναι από το καφενείο του Σίμου και του Χαρδαλούπα.

Ευχαριστούμε τους  Γιώργο και τον Φώτη Καρναβά.                                                                                  πηγη Φαηδόνα..ikariamag

Η μοναδική ελληνική ράτσα ..οι γάτες του Αιγαίου !

Σαν τις νησιώτισσες δεν έχει άλλες γάτες! Oι γάτες του Αιγαίου λοιπόν...Είναι γεγονός ότι στη χώρα μας ελάχιστοι γνωρίζουν την ύπαρξη της γάτας του Αιγαίου. Ωστόσο, στο εξωτερικό μοιάζουν να είναι καλύτερα ενημερωμένοι, αφού η φυλή έχει γίνει θέμα σε αμερικανικά έντυπα και σε τηλεοπτικές εκπομπές Με Πράσινα και πορτοκαλί μάτια ...λαμπερό τρίχωμα και φουντωτή ουρά, η γάτα του Αιγαίου δε φοβάται το νερό αντίθετα θα έλεγα το λατρεύει αφού το μόνιμο φλερτ της γίνετε έξω από τα ψαροκάικα και τις παραθαλάσσιες ταβέρνες                         Είναι η μοναδική ελληνική ράτσα γάτας και μπορείτε να τη βρείτε σε αναγνωρισμένα εκτροφεία και σπάνια σε pet shop. Μάλιστα έχει και τη δική της λέσχη φίλων η λατρεμένη γάτα του Αιγαίου,  και αυτό γιατί θεωρείται ότι είναι ένα από τα παλαιότερα είδη των εξημερωμένων γάτων στο κόσμο και ένα από τα πιο υγιη !. δυστυχώς όμως αυτή η μοναδική Ελληνική φυλή απειλείται με εξαφάνιση... Όπως ξέρετε δυστυχώς οι φόλες θερίζουν...Για  εσάς που επιθυμείτε να μάθετε περισσότερα για αυτή την ειδική Αιγαιοπελαγίτικη γάτα που συμπληρώνει με την ομορφιά της τα ελληνικά νησιά μας, ένα μεγάλο βίντεο  από Animal Planet.             Καλή εβδομάδα να έχουμε, Εφτάψυχη !Και να μην ξεχνάτε ότι......Never a dull day with an Aegean

Φτιάχνω χυμό λεμονιού χωρίς συντηρητικά ... για όλον τον χρόνο !!!!!!!👌

""Το λεμόνι είναι ο καρπός των εσπεριδοειδών που μπορεί να υπερηφανεύεται για τη μεγαλύτερη θεραπευτική χρήση. Οι Έλληνες το έφεραν  από την Ασία και το χρησιμοποιούσαν για να αρωματίσουν τα ρούχα και για τη προστασία τους από τους σκώρους. Οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες,  γνώριζαν πολύ καλά τα τα οφέλη του λεμονιού, . Λέγεται ότι ο Nero, επειδή ζούσε με το φόβο της δηλητηρίασης, κατανάλωνε καθημερινά πολλά λεμόνια . ""
Λεμονάκι μυρωδάτο που διατηρείται όλο τον χρόνο στο ψυγείο μας. 
Πόσες από εμάς δεν βρεθήκαμε ξαφνικά με μπόλικα λεμόνια που δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε και μας χαλάνε και τα πετάμε ενώ μετά ξεμένουμε ξαφνικά από λεμόνια και το ανακαλύπτουμε την στιγμή ακριβώς που τα χρειαζόμαστε? 
Σήμερα λοιπόν σας έχω ένα κόλπο της μαμάς μου που κάνω με τα λεμόνια και έχω πάντα έτοιμο στυμμένο λεμονάκι στο ψυγείο μου. 
ΠΡΟΣΟΧΗ, μιλάμε για το ψυγείο στην ψύξη, και όχι στην κατάψυξη!!!!! 

Για πάμε να δούμε τι κάνουμε: 
Στύβουμε πρώτα πρώτα τα λεμόνια. 
Περνάμε τον χυμό που πήραμε από τα λεμόνια από ένα σουρωτήρι, μετά βάζουμε βαμβάκι στο σουρωτήρι και ξαναπερνάμε τον χυμό. 
Επαναλαμβάνουμε 3 φορές, αλλάζοντας το βαμβάκι κάθε φορά. 
Οπλιστεί τε με υπομονή, γιατί αυτή η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει αρκετή ώρα. 
Βάζουμε τον χυμό σε μπουκάλια και μετά στο ψυγείο για 3 ημέρες. 

Νομίζετε ότι τελειώσαμε ?? 
Όχι δεν τελειώσαμε εδώ!! 
Είπαμε πρέπει να έχετε υπομονή….. 

Στις 3 ημέρες βγάζουμε τον χυμό λεμονιού από το ψυγείο όσο πιο απαλά μπορούμε για να μην ανακατευτεί το ίζημα με τον χυμό. 
Στο πάνω μέρος έχει μείνει ένα διαυγές υγρό και στο κάτω μέρος έχουν κατακαθίσει κομματάκια λεμονιού. 
Με απαλές κινήσεις βάζουμε το διαυγές υγρό σε καινούριο μπουκάλι και το υπόλοιπο το πετάμε. 
Αυτή την διαδικασία την κάνουμε μερικές φορές (ανάλογα με τις ίνες που έχουν τα λεμόνια) μέχρι στο τέλος να μας μείνει ένα πεντακάθαρο υγρό. 
Αυτό το απόσταγμα λεμονιού διατηρείται στο ψυγείο για πάρα πολύ καιρό χωρίς να χαλάει , όμως προσοχή είναι αρκετά δυνατό και πρέπει να προσέχετε την ποσότητα που θα χρησιμοποιείτε κάθε φορά!!! στύβω και προσθέτω λίγο λαδάκι στο μπουκάλι. Είναι χρήσιμο το λεμονάκι!!!
Καλό στύψιμο!!!                             πηγή https://syntageskardias.blogspot.gr/

Η Ικαρία της Άνοιξης

Πως της πάει, της Νικαριά μας το Κόκκινο ....💟

φωτο.. δεσποινα σιμακη

– Από πού είσαι, ποταμάκι; – Από κείνο το βουνό. – Πώς τον λέγαν τον παππού σου; – Σύννεφο στον ουρανό. – Ποια ’ναι η μάνα σου; – Η μπόρα.– Πώς κατέβηκες στη χώρα;– Τα χωράφια να ποτίσω και τους μύλους να γυρίσω. – Στάσου να σε ιδούμε λίγο, ποταμάκι μου καλό. – Βιάζομαι πολύ να φύγω, ν’ ανταμώσω το γιαλό.

(από το βιβλίο: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, Xελιδόνια, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, 1920)

– Από πού είσαι, ποταμάκι;
– Από κείνο το βουνό.
– Πώς τον λέγαν τον παππού σου;
– Σύννεφο στον ουρανό.
– Ποια ’ναι η μάνα σου;
– Η μπόρα.–
Πώς κατέβηκες στη χώρα;–
Τα χωράφια να ποτίσω
και τους μύλους να γυρίσω.
– Στάσου να σε ιδούμε λίγο,
ποταμάκι μου καλό.
– Βιάζομαι πολύ να φύγω,
ν’ ανταμώσω το γιαλό.

(από το βιβλίο: Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, Xελιδόνια, Bιβλιοθήκη Eκπαιδευτικού Oμίλου, 1920) 

Να είχαν άρωμα και οι φωτογραφίες!

Άνοιξη λένε το φάρμακο.......Άνοιξη

στην Νικαριάς μας!

Τοποφαγία και εποχικότητα στον κήπο

Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης διακίνησης προϊόντων, έχουμε απομακρυνθεί από το παραδοσιακό τρόπο διατροφής και ακολουθούμε διαφορετικά διατροφικά πρότυπα. Πλέον, θεωρούμε φυσιολογικό να τρώμε φρούτα και λαχανικά προερχόμενα από τις πιο μακρινές χώρες του κόσμου ή που έχουν καλλιεργηθεί εκτός εποχής μέσα σε θερμοκήπια. Όμως, έχετε αναρωτηθεί πόσο φρέσκο, πόσο νόστιμο και πόσο υγιεινό μπορεί να είναι ένα αγροτικό προϊόν, όταν έχει ταξιδέψει από την άκρη του κόσμου ή έχει καλλιεργηθεί μέσα στις τεχνητές συνθήκες του θερμοκηπίου;   Ας μιλήσουμε καταρχήν για την εποχικότητα των φρούτων και των λαχανικών που κάποτε μπορούσαμε να τα βρούμε μόνο σε συγκεκριμένες εποχές του έτους. Προφανώς, τα τελευταία χρόνια, με την χρήση των νέων τεχνικών καλλιέργειας στα θερμοκήπια, έχει χαθεί παντελώς η αίσθηση της εποχικότητας. Αναζητούμε υλικά για σαλάτα και αγοράζουμε τις τομάτες, τις πιπεριές και τα αγγουράκια μέσα στο χειμώνα, αντί να προτιμούμε τα λάχανα, τα καρότα, τα παντζάρια, τα μαρούλια και τη ρόκα της εποχής. Όμως, είναι βέβαιο πως τα φρούτα και τα λαχανικά που έρχονται στο πιάτο μας έχουν καλύτερη γεύση φρεσκάδα, άρωμα, ποιότητα και υψηλότερη θρεπτική αξία όταν καταναλώνονται τη σωστή εποχή.   Η τοποφαγία αναφέρεται στην προτίμηση κατανάλωσης διατροφικών προϊόντων, φρέσκων φρούτων και λαχανικών αλλά και μεταποιημένων προϊόντων, της εγγύτερης περιοχής που διαβιούν οι κάτοικοι. Συνηθίσαμε να τρώμε ταλαιπωρημένα προϊόντα που έχουν ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα, υποβαθμισμένης αξίας και γεμάτα συντηρητικά. Ένα προϊόν ακόμη κι αν έχει καλλιεργηθεί με βιολογικό τρόπο, όταν είναι αναγκασμένο να ταξιδέψει χιλιάδες χιλιόμετρα, έχει χάσει σημαντικό ποσοστό της διατροφικής του αξίας. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντική η περιβαλλοντική επιβάρυνση που συντελείται λόγω της μεταχείρισης των προϊόντων για τη συσκευασία, τη συντήρηση και τη μεταφορά από τη μια γωνιά της γης στην άλλη.   Καλλιεργώντας λοιπόν στον κήπο και στο περβόλι μας, εξασφαλίζουμε φρέσκα φρούτα και λαχανικά σύμφωνα με τις αρχές της εποχικότητας και τοποφαγίας. Συνδέουμε τη διατροφή μας με το τοπικό φυσικό περιβάλλον σεβόμενοι τους κύκλους της φύσης. Ανακαλύπτουμε τη χαρά της δημιουργίας και απολαμβάνουμε πεντανόστιμους καρπούς, ολόφρεσκους και πλήρους διατροφικής αξίας. Τελικά, η επιστροφή στην καλλιέργεια του κήπου μας είναι μια συνειδητή επιλογή που συντελεί με τον πιο ευεργετικό τρόπο στην υγιεινή διατροφή και στην αειφορία του φυσικού περιβάλλοντος.   Κώστας Λιονουδάκης Γεωπόνος Γ.Π.Α. -  http://www.mistikakipou.gr