Πώς να κάνεις υπαίθριο Πλυντήριο ρούχων

πηγηhttp://www.curbly.com/


 Δεν απαιτεί καμία ηλεκτρική ενέργεια ή  τρεχούμενο νερό, και να καθαρίζει ένα φορτίο από ρούχα μέσα σε 20 λεπτά. Ενδιαφέρον για την παραγωγή ενός; Εδώ είναι τα υλικά λίστα σας:

                               

• 10 gallon plastic bucket
• 1 x 3 hardwood boards
• 1/4" plywood
• 1" hardwood dowels
• wooden tool handle
• 1/4" braided poly rope
• 1/8" braided nylon parachute cord
• flexible netting
• PEX plastic tubing
• 4" cable ties
• 3/4" #6 stainless steel screws
• 2" deck screws
• waterproof glue
• 1" diameter copper pipe slip connectors
• aluminum bars
• 5/16" x 3" screw eye
• 1/4" bold with nuts and washers
• nut to fit the 1/4 bolt            Μεταφραση                                                                                                                                                                                                                                                 10 γαλόνι πλαστικό κουβά  

     1 x 3 σανίδες από σκληρό ξύλο
     1/4 "κόντρα πλακέ
     1 "πείρους ξύλο
     ξύλινη λαβή εργαλείο
     1/4 "στριμμένη πολυ σχοινί
     1/8 "πλεγμένο καλώδιο αλεξίπτωτο νάιλον
     ευέλικτη συμψηφισμού
     PEX σωλήνες πλαστικό
     4 "δεματικά
     3/4 "# 6 βίδες από ανοξείδωτο χάλυβα
     2 "βίδες κατάστρωμα
     αδιάβροχη κόλλα
     1 "διάμετρο συνδέσεις χαλκού σωλήνα ολίσθησης
     ράβδους αλουμινίου
     5/16 "χ 3" βίδα οφθαλμού
     1/4 "με τολμηρές παξιμάδια και ροδέλες
     παξιμάδι για να ταιριάζει με το 1/4 μπουλόνι
Ωραία ιδέα......  με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ κάπως έτσι θα πλένουμε τα ρούχα μας .Το νεο μας συνθημα θα ειναι ... Προχωραμε μπροστα χωρις την ΔΕΗ, χωρις ΝΕΡΟ, αφου και αυτο θα γινει ειδος πολυτελειαςΠοιο όμως είναι το αποτέλεσμα; Η εκμηδένιση των δυνατοτήτων για αυτόνομη διαβίωση. Ας υποθέσουμε ότι οι φόροι, δεν σε έχουν τσακίσει. Έχεις ένα στρέμμα χωράφι, και θέλεις την ‘ελευθερία’ σου, ή είσαι άνεργοι (πολύ πιο πιθανό σενάριο). Σκέφτεσαι να το καλλιεργήσεις και να καλύψεις βασικές ανάγκες διατροφής. Μπορείς να το κάνεις χωρίς νερό; Ασφαλώς όχι. Τα φυτά, χρειάζονται νερό για να μεγαλώσουν. Άρα δεν έχεις καμία δυνατότητα να καλύψεις, κάποιες βασικές διατροφικές ανάγκες. Σου κάνουν με τον έλεγχο του νερού, να ‘τους έχεις ανάγκη’, επομένως υποκύπτεις στις όποιες επιθυμίες τους.Το να παραμείνει το νερό  και η ενεργεια  στον έλεγχο της κοινωνίας και να μην περάσουν στον ολοκληρωτικό έλεγχο του κράτους, είναι ουσιαστική προϋπόθεση για να μπορούμε στο μέλλον να θέσουμε τα θεμέλια μια ανεξάρτητης ζωής. Για αυτό η μάχη για την κατάργηση της κατάπτυστης ΚΥΑ, δεν αφορά τους αγρότες μόνο. Αφοράόλους τους ελεύθερους ανθρώπους ή εκείνους που θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να παραμείνουν ελεύθεροι.Η ελευθερία μας προϋποθέτει και τον έλεγχο  αυτων των   αγαθων  από την κοινωνία. Διαφορετικά οι όροι διαμορφώνονται δυσμενώς για τους πολίτες.

Παράξενα & απίθανα πράγματα που υπάρχουν γύρω μας!

Ομορφιά της φύσης είναι αδιαμφισβήτητη και συχνά μας εκπλήσσει με τις… ικανότητές της να δημιουργεί μοναδικά έργα τέχνης. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο, η φαντασία και η δημιουργικότητα του οποίου δεν είναι λίγες οι φορές που μας αφήνει άφωνους. Δεν θα ήταν ψέμα λοιπόν να πούμε ότι ο συναγωνισμός είναι μεγάλοςμε μόνον κερδισμένο τον ίδιο το θεατή που βλέπει μπροστά του παράξενα, απίθανα, ασυνήθιστα και εξαιρετικά δημιουργήματα.
1. Παράξενα νέφη στον Κόλπο Carpentaria στη βόρεια Αυστραλία.

2. Ποτάμι επάνω σε ποτάμι: Νερο-γέφυρα στο Μαδεμβούργο της Γερμανίας.

3. Κτήριο σε σχήμα ημισελήνου, στο Ντουμπάι.

4. Καταιγίδα στη Μοντάνα, ΗΠΑ, 2010.

5. Τολμηρός φαροφύλακας στο Mare της Γαλλίας!

6. Το αεροδρόμιο στις Μαλδίβες βρίσκεται επάνω σε ένα τεχνητό νησί στον Ινδικό Ωκεανό.

7. Λίμνη διάφανη στη Μοντάνα των ΗΠΑ, όπου ο βυθός ξεχωρίζει πεντακάθαρα, αν και το βάθος της είναι μεγάλο.

8. Μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο που είναι γνωστό ως Danxia landform, Κίνα

9. Το ηλιοβασίλεμα μέσα από ένα τεράστιο κύμα.

10. Γυάλινο μπαλκόνι στον 103 όροφο κτηρίου στο Σικάγο, ΗΠΑ.

11. Χαμένος… παράδεισος στον Ινδικό Ωκεανό.

12. Πλούτος VS φτώχεια: Πολυτελή διαμερίσματα VS φαβέλες, Βραζιλία.

13. Φθινοπωρινό καμουφλάζ!

14. Το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα στον κόσμο καταγράφηκε στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες και έλαβε χώρα στην Κίνα. Μόλις 260 χιλιόμετρα!

15. Οικογενειακή φωτογραφία.

16. Εκεί που η Βαλτική ενώνεται με τη Βόρεια Θάλασσα, Skagen, Δανία.

17. Δύο φορές το χρόνο στον Κόλπο του Μεξικού τα σαλάχια μεταναστεύουν σε πιο ζεστά νερά.

18. Οι παράξενοι κορμοί των δέντρων σε δάσος κοντά στην πόλη Gryfino, στην Πολωνία.

19. Η θέα από το ψηλότερο κτήριο στον κόσμο, το Burj Khalifa, στο Ντουμπάι εν μέσω ομίχλης.

20. Λίμνη στην κορυφή ενός ηφαιστείου, Εθνικό Πάρκο Tongariro, Νέα Ζηλανδία
Ευαγγελία Αναστασάκη

http://perierga.gr/

βότανα που ανακουφίζουν από τις ρευματοπάθειες

 

Μια επιδημία με σοβαρές επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο, το σύστημα Υγείας και την εθνική οικονομία είναι οι ρευματικές παθήσεις. Με 2,5 εκατομμύρια Ελληνες πάσχοντες οι ρευματοπάθειες αναδεικνύονται στο συχνότερο χρόνιο πρόβλημα υγείας. Σύμφωνα με το Ελληνικό Ιδρυμα
Ρευματολογικών Ερευνών, αποτελούν το συνηθέστερο αίτιο απουσίας από την εργασία και το πρώτο αίτιο για τη μακροχρόνια λειτουργική ανικανότητα στον γενικό πληθυσμό, δηλαδή σε άτομα ηλικίας 19-65 ετών.

Πρόκειται για τα «αρθριτικά», ή «ρευματικά» όπως συνήθιζαν να λένε οι παλιότερες γενιές, και περιλαμβάνουν κάθε μη τραυματική και μη χειρουργική πάθηση του μυοσκελετικού συστήματος. Επίσης, στις ρευματοπάθειες συγκαταλέγονται και οι παθήσεις του συνδετικού ιστού.
Ορισμένες φορές οι ρευματοπάθειες δεν θίγουν μόνο τις αρθρώσεις, τους τένοντες, τους συνδέσμους, τους ορογόνους θύλακες, τους μυς, τα οστά και τη σπονδυλική στήλη αλλά προσβάλλουν και άλλα όργανα ή συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, όπως π.χ. τους νεφρούς, το δέρμα, τα μάτια, τους πνεύμονες, την καρδιά, τις αρτηρίες, τις φλέβες, το ήπαρ, τον εγκέφαλο.

Οπως εξηγούν οι ειδικοί οι ρευματοπάθειες προσβάλλουν συχνότερα τις γυναίκες από ό,τι τους άνδρες, ενώ δεν αφορούν μόνο τις μεγαλύτερες ηλικίες όπως, εσφαλμένα, πιστεύεται.

Κολχικό
Αντιφλεγμονώδες, αλλά προσοχή στη χρήση του

Είναι το λουλούδι που αγάπησε η Μήδεια ή για την ακρίβεια το δηλητηριώδες βότανο που χρησιμοποίησε για να σκοτώσει, σύμφωνα με τη μυθολογία, τα παιδιά της. Το όνομά του προέρχεται από τον τόπο όπου φύτρωνε, τη μυθική Κολχίδα.

Είναι ένα δηλητηριώδες φυτό -και για τον λόγο αυτό η χρήση του θα πρέπει να γίνεται με μεγάλη προσοχή-, το οποίο έχει σημαντικές αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.
Το εκχύλισμά του θεραπεύει την ουρική αρθρίτιδα, κάτι το οποίο ήταν γνωστό από την εποχή του Διοσκουρίδη τον 1ο αι. μ.Χ.

Κουρκουμάς ή χρυσόριζα
Εμποδίζει την εμφάνιση της αρθρίτιδας

Χρησιμηποιείται τα τελευταία 2.500 χρόνια -ιδιαίτερα στην Ινδία- όχι μόνο ως μπαχαρικό αλλά και ως φάρμακο.

Πρόσφατες έρευνες, όμως, έχουν εκπλήξει τους επιστήμονες για τις σημαντικές θεραπευτικές ιδιότητες του κουρκουμά αλλά και την προληπτική δράση που φαίνεται πως αναπτύσσει ενάντια στον καρκίνο και τη νόσο Αλτσχάιμερ.Η κουρκουμίνη που περιέχει είναι μια αντιοξειδωτική και αντιφλεγμονώδης ουσία με δράση παρόμοια με αυτήν των αναστολέων COX-2, οι οποίοι είναι φάρμακο για την αρθρίτιδα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η χρυσόριζα εμποδίζει τόσο την εμφάνιση της αρθρίτιδας όσο και την εκδήλωση πόνων ως συνέπειά της. Συνήθως χρησιμοποιείται με τη μορφή βάμματος ή αφεψήματος.

Πιπερόριζα (τζίνζτερ)
Για τους πόνους των αρθρώσεων

Κατέχει σημαντικό ρόλο στην κινεζική ιατρική, εδώ και χρόνια όμως οι θεραπευτικές του ιδιότητες έχουν εκτιμηθεί και από τον δυτικό πολιτισμό.Σύμφωνα με τις έρευνες, η πιπερόριζα μεταξύ άλλων ιδιοτήτων της αναπτύσσει αντιφλεγμονώδη δράση προσφέροντας ανακούφιση από τους πόνους των αρθρώσεων.
Τα αποτελέσματα αυτά έρχεται να ενισχύσει πρόσφατη επιστημονική έρευνα του Τμήματος Περιβαλλοντικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Odense της Δανίας, σύμφωνα με την οποία η πιπερόριζα ανακούφιζε σημαντικά τους πάσχοντες από ρευματοειδή αρθρίτιδα.Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε 56 ασθενείς που έπασχαν από ρευματοειδή αρθρίτιδα και οστεοαρθρίτιδα και οι οποίοι κατανάλωναν συστηματικά πιπερόριζα για χρονικό διάστημα τριών μηνών έως 2,5 ετών.

Ιτιά
Θαυματουργό το έγχυμα της φλούδας

Η φλούδα και ο φλοιός της ιτιάς περιέχουν μια ουσία παρόμοια με το ακετυλοσαλικυλικό οξύ της ασπιρίνης. Για τον λόγο αυτό αναπτύσσει σημαντική δράση κατά του πυρετού και των πόνων. Είναι ένα δέντρο που συναντάται σε σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη και χρησιμοποιείτο ευρέως στην αρχαία Ελλάδα για τις αντιπυρετικές ιδιότητες του φλοιού της.
Σύμφωνα με τις επιστημονικές έρευνες, η φλούδα και ο φλοιός της ιτιάς περιέχουν μια ουσία παρόμοια με το ακετυλοσαλικυλικό οξύ της ασπιρίνης.
Για τον λόγο αυτό η ιτιά αναπτύσσει σημαντική δράση κατά του πυρετού και των πόνων. Μεταξύ των πολλών θεραπευτικών της ιδιοτήτων, η ιτιά είναι φυτό τονωτικό και χάρη στο ιτεϋλικό οξύ που περιέχει δρα κατά των ρευματισμών.
Οι βοτανολόγοι συνιστούν το έγχυμα της φλούδας της ως αντιρρευματικό και τη φλούδα των παλιών κλαδιών ως ωφέλιμη κατά της αρθρίτιδας.

Φλισκούνι
Το σπουδαιότερο αντιαρθριτικό φάρμακο

Το φλισκούνι που δρα κατά της αρθρίτιδας, συστήνεται και για την καταπολέμηση του άσθματος.Το φλισκούνι, εκτός από τις ιδιότητές του κατά της αρθρίτιδας, είναι, επίσης, χολαγωγό, αντιφυσητικό και σπασμολυτικό, ενώ συστήνεται για την καταπολέμηση των βρογχικών κατάρρων και του άσθματος.
Θεωρείτο από παλιά σπουδαίο αντιαρθριτικό φάρμακο και για τον λόγο αυτό αποκαλείτο και «μέντα ποδαγκράρια».
Ονομάζεται επίσης μέντα η υδροχαρής, επειδή φυτρώνει κατά μήκος των ποταμών, σε έλη, βάλτους και ρυάκια ενώ γενικότερα θεωρείται ότι η παρουσία του σε κάποιον τόπο μαρτυρά την ύπαρξη νερού.

Σύμφυτο

Αποκαθιστά και τα κατάγματα

Οι ιδιότητές του κατά των ρευματισμών και των οιδημάτων αναφέρθηκαν για πρώτη φορά, σύμφωνα με τους ειδικούς, στον αιγυπτιακό πάπυρο του Εμπερς το 1500 π.Χ. Αποτελεί ιδανική λύση, σύμφωνα με όσους ασχολούνται με τη βοτανολογία, ενάντια στους ρευματισμούς, τους πόνους στα κόκαλα, τα εξογκώματα στις αρθρώσεις και τη ρευματική μυοπάθεια.
Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιείται το βάμμα του σύμφυτου σε εντριβές.
Περιέχει την ουσία αλλαντοΐνη, η οποία διεγείρει την αύξηση και την επούλωση των κυττάρων των οστών και των χόνδρων όπως και όλων των κυττάρων του σώματος.
Η αλλαντοΐνη σε συνδυασμό με τις ρητίνες, τις τανίνες, τα αλκαλοειδή και το γλίσχραμα που, επίσης, περιέχονται στο σύμφυτο καθιστά το βότανο σημαντική θεραπεία στην αποκατάσταση καταγμάτων.

Αχιλλέα
Αιμοστατικό και αναλγητικό

Ονομάζεται και χιλιόφυλλο και είναι πασίγνωστο φυτό, αφού φυτρώνει σε αγρούς, λιβάδια, πλαγιές και ξηρά εδάφη ενώ καλλιεργείται και σε κήπους.
Οφείλει το όνομά της στον Αχιλλέα ο οποίος, σύμφωνα με τον ομηρικό μύθο, όταν τραυματίστηκε από τον Εκτορα στο πόδι έδεσε την πληγή με το συγκεκριμένο φυτό καθ΄ υπόδειξη της θεάς Αφροδίτης.
Αλλωστε ο Διοσκουρίδης το χρησιμοποιούσε ως αιμοστατικό.
Οι θεραπευτικές ιδιότητές του είναι πλούσιες. Μεταξύ αυτών διακρίνονται οι αντιρρευματικές και αναλγητικές -σε περιπτώσεις αρθρίτιδας- ιδιότητες της αχιλλέας. Χρησιμοποιείται με τη μορφή κομπρέσας ή εγχύματος.

Τσουκνίδα
Με πάρα πολλές θεραπευτικές ιδιότητες

Ένα βότανο με πάρα πολλές θεραπευτικές ιδιότητες είναι η τσουκνίδα. Σύμφωνα με τους βοτανολόγους, πρόκειται για ένα αντισπασμωδικό φυτό σε περιπτώσεις ρευματισμών και ισχιαλγίας, το οποίο παράλληλα εντείνει την κυκλοφορία του αίματος και δρα θεραπευτικά σε περιπτώσεις παραλύσεων.
Τα παλιότερα χρόνια, οι πρακτικοί σύστηναν τρίψιμο με κεντρί τσουκνίδας στις πρησμένες αρθρώσεις ή εναλλακτικά κατανάλωση 4 φλιτζανιών τσαγιού τσουκνίδας ημερησίως.

Ματζουράνα
Καταπολεμά τον πόνο των ρευματισμών

Γνωστή από την αρχαιότητα, η μαντζουράνα χρησιμοποιείτο ως φαρμακευτικό φυτό από τους Αιγυπτίους και τους Αραβες, ενώ οι Σύριοι κατασκεύαζαν από αυτήν ένα δυνατό άρωμα το οποίο πωλούσαν στις Αθηναίες αριστοκράτισσες. Εχει αρκετές κοινές ιδιότητες με το θυμάρι.
Μία εξ αυτών είναι η καταπολέμηση των πόνων που οφείλονται σε ρευματισμούς.
Για τη χρήση αυτή συνήθως εφαρμόζονται κομπρέσες με ζεστό αφέψημα μαντζουράνας ή γίνονται εντριβές με αιθέριο έλαιο στα πάσχοντα σημεία.

Μαύρο σινάπι
Η παρατεταμένη χρήση προκαλεί ερεθισμό

Οφείλει τις θεραπευτικές του ιδιότητες στην ουσία σιναπέλαιο που περιέχει.
Είναι γνωστά τα θερμαντικά έμπλαστρα που φτιάχνονται από σινάπι και τοποθετούνται επί της πάσχουσας περιοχής σε περιπτώσεις ισχιαλγίας, ρευματισμών και αρθρίτιδας. Οι ειδικοί συνιστούν προσοχή γιατί η παρατεταμένη επαφή του δέρματος με το σιναπέλαιο είναι πιθανό να προκαλέσει ερεθισμό και φουσκάλες.
Το σινάπι είναι ένα αρχαίο φυτό, η παρουσία του οποίου αναφέρεται και στη Βίβλο, ενώ κατά το παρελθόν χρησιμοποιείτο ευρέως ως μπαχαρικό από τους αρχαίους Ελληνες, τους Ρωμαίους αλλά και λαούς της Κεντρικής Ευρώπης.

Ονωνις
Φτιάξτε αφέψημα από τη ρίζα του φυτού

Ελκει το όνομά του από τον συμπαθή γάιδαρο (όνο), αφού αποτελεί μια από τις αγαπημένες του τροφές. Το βότανο ονωνίς είναι αυτοφυόμενο στην Ελλάδα, έχει τριγωνικά φύλλα και πολλά αγκάθια. Οι ρίζες του εμφανίζουν αντιρρευματικές και διουρητικές ιδιότητες. Για την καταπολέμηση των επίμονων ρευματισμών συστήνεται αφέψημα από τη ρίζα του φυτού.

Ερυθραία (κενταύριο)

Το κενταύριο ανήκει στην οικογένεια Γεντιανωδών (Gentianaceae), με κοινή ονομασία ερυθραία, θερμόχορτο, άγρια κίνα, ριγόχορτο. Ερυθραία (Erythreaea centaurium)
Γνωστό με την ονομασία θερμόχορτο, άγρια κίνα και ριγόχορτο. Δραστικό συστατικό του φυτού αυτού, είναι η πικρή του ουσία.
Φυτό ετήσιο ή διετές , με ποικίλη μορφή , η ερυθραία βρίσκεται σε όλη την Ευρώπη , όπου είναι διαδεδομένη στα λιβάδια, τους χέρσους τόπους τα ξέφωτα των δασών , ενώ ευδοκιμεί και στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας
Ιδιότητες: Το τσάι του έχει τονωτικές ιδιότητες. Βοηθά στην καταπολέμηση των πόνων της περιόδου και είναι ταυτόχρονα και καθαρτικό. Βοηθά σημαντικά στις παθήσεις του στομάχου και τη δυσπεψία. Ανοίγει την όρεξη. Είναι πολύ πικρή και χορηγείται ως αντιπυρετικό, για την αναιμία, τα αρθριτικά, την υπέρταση και την πέτρα στους νεφρούς. Είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του φουσκώματος της κοιλιάς και τις καούρες.

Πρέπει να αποφεύγονται οι μεγάλες δόσεις γιατί προκαλούν δυσάρεστα αποτελέσματα (στομαχόπονους, εμετούς και διάρροια).

Ερίγκερο

Φυτό που απαντάται στη Βόρεια Αμερική , καθώς και σε όλη την Ευρώπη , κοινό σε χέρσα εδάφη , αναχώματα, χαλάσματα, καθώς και μέσα στις καλλιέργειες , το ερίγκερο φυτρώνει και σε ανάλογους τόπους της χώρας μας. Είναι ποώδες , ετήσιο φυτό, με όρθια στελέχη, χνουδωτό, με διακλαδώσεις .Τα φύλλα του είναι λογχοειδή, στενά και πολλά, με χρώμα γκριζοπράσινο.Τα άνθη του σχηματίζουν μικρά κεφάλια με ανθίδια γλωσσοειδή, υπόλευκα και σωληνοειδή κίτρινα. Το βρίσκουμε από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο ακόμη και μέσα σε καλλιεργημένα χωράφια, έχει χνουδωτή υφή και πολλά κλαδιά. Εχει γκριζοπράσινα φύλλα, τα οποία περιέχουν αιθέριο έλαιο, ενώ τα άνθη του είναι μικρά και συνήθως κίτρινα. Χρησιμοποιείται ως αφέψημα για το λουμπάγκο, τους ρευματισμούς, τις αιμορροΐδες, είναι διουρητικό και αντιδιαρροϊκό.


Γωλθερία-Gaultheria procumbens

Η Γωλθερία χρησιμοποιείται κυρίως για το έλαιο της, που είναι πλούσιο σε σαλικυλικό μινθύλιο.
Αυτή η ουσία είναι η βάση της ομάδας των ασπιρινών και εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη δράση της Γωλθερίας στη μείωση του πόνου και της φλεγμονής στους οξείς ρευματισμούς.
Συνήθως χρησιμοποιείται εξωτερικά, σαν υγρό για εντριβές, για τη θεραπεία χρόνιων μορφών μυϊκών και σκελετικών προβλημάτων, όπως η οσφυαλγία και η ισχιαλγία.
Εσωτερικά έχει χρησιμοποιηθεί για τη διουρητική και εμμηναγωγική του δράση. Αναφέρεται και σαν γαλακταγωγό.
Παρασκευή και δοσολογία: Έγχυμα: ρίξτε ένα φλιτζάνι βραστό νερό σε 1 κουταλιά του τσαγιού φύλλα και αφήστε το για 10-15 λεπτά.
Το ρόφημα αυτό πρέπει να πίνεται τρεις φορές τη μέρα.
Κατάπλασμα και υγρό για εντριβές.       http://proionta-tis-fisis.blogspot.com/                                      Καυτερή πιπεριά,                                                                                                             Οι δερματικές αλοιφές με καψαϊκίνη, μία ουσία που παράγεται από την καυτερή πιπεριά, έχει αποδειχθεί ότι μπορούν να βοηθήσουν στην ανακούφιση του ήπιου αρθριτικού πόνου όταν εφαρμόζονται στο δέρμα. Προκαλούν μια αίσθηση ελαφρού τσιμπήματος ή καψίματος σε περίπου μίσους από τους ασθενείς που τις χρησιμοποιούν, ενοχλήματα που συνήθως εξασθενούν με την πάροδο του χρόνου.                                                                                                                      Το αρπαγόφυτο έχει άσχημους αγκαθωτούς καρπούς, αλλά είναι ένα από τα πιο πολύτιμα φαρμακευτικά φυτά που έχει δώσει η Νότια Αφρική στον κόσμο. Η χρήση του καλύπτει πολλούς τομείς  και  πολλοί τόνοι από αποξηραμένους κονδύλους του φυτού εξάγονται κάθε χρόνο κυρίως στην Ευρώπη.

   Χρησιμοποιούνται οι ρίζες του φυτού σε σκόνη, σε βάμμα και σε αλοιφές για ρευματισμούς, αρθρίτιδα, σε πόνους των μυών και πόνο στις αρθρώσεις, για το  στομάχι, διαταραχές ροής της χολής, φλεγμονή του ήπατος, ηπατίτιδα, φλεγμονή των τενόντων και των συνδέσμων, αθλητικών τραυματισμών, νευραλγία, πολυνευρίτιδα, ισχιαλγία.     

Το βαλσαμόχορτο (St. John’s Wort, βότανο του Αγίου Ιωάννη ή υπερικόν το διάτρητον, Hypericum perforatum) είναι ένα θαμνώδες φυτό με έντονα κίτρινα άνθη. Το φυτό προέρχεται από διάφορα μέρη του κόσμου συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης και των ΗΠΑ και χρησιμοποιείται παραδοσιακά για τη φροντίδα των πληγών.

ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΒΟΤΑΝΟΥ
Έχει αποδειχθεί ότι το St. John’s Wort έχει ηρεμιστικές και αιμοστατικές ιδιότητες (καταπραΰνει και ανακουφίζει). Χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις ευερεθιστικότητας, νευραλγίας, συνδετικίτιδας (μυϊκός ρευματισμός), ισχιαλγίας (άλγος στο ισχιακό νεύρο που εντοπίζεται στο γλουτό, στο οπίσθιο μέρος του μηρού, τη γάμπα και το πόδι), καθώς και για τη φροντίδα των πληγών (αντιβακτηριδιακό).

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΔΟΣΟΛΟΓΙΕΣΜέρος του φυτού που χρησιμοποιείται: ΒΟΤΑΝΟ ΜΕ ΑΝΘΗ.
Σκόνη βοτάνου: 2-4g τρεις φορές ημερησίως.

  http://proionta-tis-fisis.blogspot.com/

Η Ικαρία του Χτες και του Σήμερα

Εισαγωγικά

Οι Ικάριοι και όσοι φίλοι έχουν επισκεφτεί την Ικαρία μένουν ανικανοποίητοι από αυτά που γράφουν οι τουριστικοί οδηγοί μαζικού τουρισμού, γιατί ξέρουν ότι η Ικαρία δεν είναι απλά ο τόπος αλλά οι άνθρωποί της και η κοινωνία της. Από την άλλη βλέπουν μια τοπική κοινωνία να ζει κάτω από το βάρος των πιεστικών καθημερινών προβλημάτων εργασίας και επιβίωσης, με έντονη εποχικότητα στην οικονομική ζωή, με μεγάλες ανάγκες στην υγεία στην παιδεία, στις συγκοινωνίες, με άθλιο οδικό δίκτυο, με έντονη κινητικότητα των κατοίκων, κυρίως των νέων, προς την Αθήνα. Η “Ικαρία” για πολλούς είναι μια ιδέα, ένας μύθος, μια κιβωτός, ένας θησαυρός. Για άλλους είναι ένα μαρτύριο. Κι όμως, όλοι την αγαπούν. Γιατί;

Ας προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε την ιδιαιτερότητα της Ικαρίας.

Η Ικαρία, είναι μια ψηλή οροσειρά (1040 μ.) ασυνήθιστου μήκους στο κέντρο του Αιγαίου. Το νησί δεν έχει φυσικό λιμάνι σε αντίθεση με όλα τα γειτονικά νησιά (Μύκονος, Σάμος, Πάτμος, Φούρνοι, Λειψοί, Αρκοί, Λέρος, Χίος, Κάλυμνος, Αμοργός) που έχουν όλα εξαιρετικά φυσικά λιμάνια. Ακόμη και τα λιγοστά απάνεμα μέρη της Ικαρίας που υπήρχαν στην αρχαιότητα, με τον καιρό προσχώθηκαν (Νας, Καραβόσταμο) ή βυθίστηκαν (Θέρμαι, Οινόη). Επειδή εκτείνεται από ανατολή σε δύση, προκαλεί πολλούς τοπικούς καιρούς, σηματοδοτώντας ένα Πέλαγος που καλό θα ήταν να απέφευγε ο κάθε ναυτικός: Το τρομερό Ικάριο Πέλαγος. Η μυθολογία το υπογράμμισε με τον καλύτερο τρόπο, με την πτώση του Ίκαρου.

Κανείς δεν μπορούσε να την αγνοήσει σε όλη την Ιστορία, γιατί η θέση της στο κέντρο του Αιγαίου την κάνει αναγκαστικό πέρασμα ανατολής-δύσης και βορά-νότου. Πρακτικά, όλα τα εμπορικά και πολεμικά καράβια της Ιστορίας της Μεσογείου έχουν περάσει από εκεί, έχουν δει τον σκιερό της όγκο, έχουν νοιώσει τη δύναμη του αέρα της. Έμενε όμως πάντα άγνωστη. Επιπλέον, δεν παρουσίαζε μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον. Για τουλάχιστον 2 περιόδους χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας (Βυζάντιο, 1945-49)

Όπως όλα τα νησιά του Αιγαίου, έτσι και η Ικαρία δεν συγκρίνεται παρά μόνο με τον εαυτό της. Η Θάσος και η Σαμοθράκη της μοιάζουν στη βλάστηση αλλά είναι πιο μικρές και “στρογγυλές”. Η Νότια Εύβοια και η Άνδρος και η Νάξος επίσης της μοιάζουν, κυρίως λόγω του σχιστόλιθου με τον οποίο χτίζουν μάντρες και σπίτια. Κανένα όμως νησί δεν είναι επίμηκες (Μάκρις ή Δολίχη είναι δύο άλλα ονόματα της Ικάρου νήσου), μετρίου μεγέθους και ορεινό όπως η Ικαρία. Η Κάρπαθος, με την οποία μπορεί κάπως να συγκριθεί, διαφέρει γιατί εκτείνεται από βορά προς νότο.

Η Μυθολογία και η Ιστορία

Η Μυθολογία ανάγει την Ικαρία σε σύμβολο των ορίων του νεανικού ενθουσιασμού αλλά και των ορίων της τεχνολογίας (Δαίδαλος και Ίκαρος). Εκτός όμως από τον γνωστό αυτό μύθο, η Ικαρία εμφανίζει σημαντικότατες διασυνδέσεις με το Διόνυσο, το θεό της αμπέλου, του γλεντιού και της εκτός δημητριακών γονιμότητας. Όσοι γνωρίζουν τη σημερινή Ικαρία, τη φύση της και τα πανηγύρια της αναγνωρίζουν σε αυτή τον θεό των κισσών, των δασών-πεύκων (Θύρσοι), των κατσικιών (Πάνας, Σειλινοί), των αυτοσχέδιων μουσικών και του γλεντιού.

Ο Ιστορικός Θεόκριτος θεωρεί την Ικαρία πατρίδα του θεού Διονύσου.

Ο Απολλόδωρος (Βιβλιοθήκη 3, 37 κ.ε.) αναφέρει ότι ο Διόνυσος, από μία ακτή της Ικαρίας ναύλωσε το γνωστό καράβι του μύθου για να περάσει στη Νάξο.

Ο Ομηρικός Ύμνος 1.1. στον Διόνυσο αναφέρει τόσο το Δράκανο (Ανατολική Ικαρία) όσο και την Ικαρία των ανέμων ως φημολογούμενους τόπους καταγωγής του Διονύσου μαζί με τη Νάξο, την περιοχή του Αλφειού, τη Θήβα και το όρος Νύσσα. Άλλωστε το νησί στην αρχαιότητα ήταν γνωστό και ως Οινόη.

Η μυθολογία θέλει επίσης τον Ικάριο του αττικού δήμου Ικαρία ως τον πρώτο άνθρωπο στον οποίο δίδαξε ο Διόνυσος την παραγωγή κρασιού και τους δούλους του (κατά μία άλλη εκδοχή βοσκούς) τους “πρώτους οινονπίοντες”. Ο μύθος είναι διδακτικός γιατί, όταν αυτοί μέθυσαν πίνοντας νηστικοί τον δυνατό άκρατο οίνο του Ικάριου παραφέρθηκαν και τον σκότωσαν.

Εύκολα μπορεί κανείς να συνδέσει τον οίνο του Ικάριου με τον περιώνυμο Πράμνιο Οίνο της Ικαρίας που ο Όμηρος αναφέρει τόσο στην Ιλιάδα (Λ 635) όσο και στην Οδύσσεια (Κ 235). Ο γιος του Ασκληπιού (!) θεραπεύεται από ένα φάρμακο με Πράμνιο Οίνο, αλλά και η μάγισσα Κίρκη τον χρησιμοποιεί για να παρασκευάζει τον “κυκεώνα”, το ποτό με το οποίο μετέτρεπε, μεταφορικά φαίνεται, σε ζώα τους ναυαγούς. Ο Αριστοφάνης θέλει τον άκρατο Πράμνιο Οίνο να διώχνει τα βάσανα (Ιππής 105). Ο Πλάτωνας επίσης τον μνημονεύει (Πολιτεία 405ε, Ίων 538γ)

Είναι σημαντικό ότι οι αρχαίες αυτές αναφορές συνδυάζουν τον Πράμνιο Οίνο κατά περίπτωση με κατσικίσιο τυρί, ξανθό μέλι, αλεύρι, κρεμμύδι. Φαίνεται λοιπόν ότι ο Πράμνιος Οίνος ήταν εξίσου δυνατός σε βαθμούς με το σημερινό λιαστό καριώτικο κρασί, που οι κάτοικοι μέχρι πρόσφατα συνέχιζαν να διατηρούν, μόνοι αυτοί σε όλο το Αιγαίο, σε πιθάρια, όπως οι αρχαίοι.

Αλλά και ο Θέσπις, ο πρώτος ποιητής τραγωδιών, που συνδέονται ευθέως με το Διόνυσο, κατάγεται από τον αττικό δήμο Ικαρία, το σημερινό Διόνυσο της Πεντέλης, δίπλα από τον αρχαίο Δήμο των Δαιδαλίδων.

Στην Αρχαία Ικαρία αναπτύσσονται σημαντικές αρχαίες πόλεις, και ο πλούτος τους φαίνεται από τα ποσά που κατέβαλαν στην Αθηναϊκή συμμαχία οι “Θέρμαι”, περιώνυμες στην αρχαία και ρωμαϊκή εποχή για τα ιαματικά λουτρά τους, και η Οινόη, μεγάλο οινοποιητικό κέντρο του Αιγαίου. Σημαντικό ρόλο φαίνεται ότι έπαιζε και η πόλη του Δρακάνου, στο Ανατολικό άκρο του νησιού. Το μεγάλο θρησκευτικό κέντρο της Αρχαίας Ικαρίας, ο σημερινός Νας, στις εκβολές του μεγαλειώδους φαραγγιού της Χάλαρης -τόπου κατοικίας των Ναϊάδων, φιλοξενούσε το ναό της Ταυροπόλου Αρτέμιδος, με μικρό αλλά πολύτιμο λιμάνι στα δυτικά του νησιού. Ο ευμεγέθης αυτός ναός, πάνω σε οχυρωματικό βάθρο, ήταν σε ευθεία σχέση με τον Ναό της Αρτέμιδος της Εφέσου και της Βραυρωνίας Αρτέμιδος στην Αττική, στον άξονα του εμπορίου ανατολής-δύσης. Η σύνδεση με την μινωική Κρήτη που υπονοεί ο μύθος του Δαίδαλου αλλά και η ενδεχόμενη σχέση του ναού της Ικαρίας με την Ταυροπόλο Άρτεμη της Ταυρίδας υποδηλώνουν επίσης το ρόλο της Ικαρίας στο εμπόριο βορά-νότου, διαμορφώνοντας τελικά ένα δίκτυο εμπορικών δρόμων και θρησκευτικών κέντρων στο οποίο φαίνεται ότι εντασσόταν λειτουργικά και η Ικαρία. Μάλιστα, το βουνό της Ικαρίας (Πράμνος) ήταν βασικό τηλεπικοινωνιακό κέντρο στο σύστημα των φρυκτωριών του Αιγαίου (αντίστοιχο ρόλο έχει και σήμερα η Ικαρία, στο δίκτυο του ΟΤΕ).

Η περίοδος που ακολούθησε τη ρωμαϊκή βρήκε την Μεσόγειο να αναπτύσσεται σε ημιορεινές και ορεινές περιοχές, με μικρές αυτάρκεις κοινότητες. Το ίδιο συνέβη στην Ικαρία, αλλά με έναν ιδιότυπο τρόπο. Δεν συγκροτήθηκαν συνεκτικά χωριά εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Γενικά, αναπτύχθηκαν διάσπαρτα νοικοκυριά βασισμένα κυρίως σε διευρυμένες οικογένειες. Ήδη ο Στράβων αναφέρει την Ικαρία ως [σχεδόν] έρημη (Γεωγραφία 10.5.13) όπου έχουν εναπομείνει λίγοι κάτοικοι (ίδιο, 14.1.19) . Προφανώς είχαν ήδη αρχίσει, από τον καιρό του Στράβωνα να οργανώνονται τα νοικοκυριά της αυτάρκειας στην ορεινή ενδοχώρα του νησιού, αφού τα μεγάλα εμπορικά δίκτυα είχαν ήδη καταρρεύσει. Ο ίδιος ο Στράβων αναφέρει ότι στον καιρό του η Οινόη και το Δράκανο ήταν μικρές πόλεις, χωρίς την παλιά τους δόξα.

Οι Ικάριοι έπρεπε να μάθουν να ζουν με αυτάρκεια, σε επικλινείς πετρώδεις πλαγιές. Νερό υπάρχει πρακτικά παντού στις πλαγιές για τα κηπευτικά και το ελάχιστο κριτήριο επιβίωσης ήταν τα εργατικά χέρια της διευρυμένης οικογένειας που μπορούσαν να μετατρέπουν τις πετρώδεις πλαγιές σε πεζούλες. Με τον καιρό βρήκαν τοπικές ποικιλίες και τρόπους παραγωγής που να ταιριάζουν στο νησί. Κυρίως όμως έμαθαν να ζουν λιτά, χωρίς προγραμματισμό και πρόβλεψη, με μεγάλη όμως διάθεση για ζωή και αλληλοβοήθεια.

Ότι δεν μπορούσε να γίνει πεζούλες περιφράζονταν με μάντρες και αποτελούσε το βοσκότοπο. Τα νοικοκυριά που αναπτύσσονταν έπρεπε να είναι απολύτως αυτάρκη, γιατί δεν υπήρχε πλεόνασμα και οι ανταλλαγές ήταν ελάχιστες. Έτσι διαμορφώθηκε ένας τύπος αραιής κατοίκησης, με βάση το αξίωμα “σπίτι όσο να χωρείς, γη όση να θωρείς”. Σήμερα βρίσκει κανείς ίχνη ανθρώπινης παρουσίας παντού στο νησί. Διαμορφώθηκαν οικιστικοί οικογενειακοί πυρήνες σταθεροί επί αιώνες. Πολλοί όμως δεν άντεξαν και χάθηκαν. Αν μεγάλωνε η φαμελιά το σπίτι επεκτεινόταν κατά μήκος, ακολουθώντας το πεζούλι. Σπάνια κατασκεύαζαν υπόγεια. Το επόμενο νοικοκυριό του οικισμού ήταν εκατοντάδες μέτρα μακριά ή και χιλιόμετρα. Αυτό το οικιστικό πρότυπο της αραιής κατοίκησης, εξαιρετικά σπάνιο σε όλο τον ελλαδικό χώρο, δημιούργησε ένα μοναδικό πρότυπο “αειφόρου διαχείρισης και ανάπτυξης”. Αποδείχθηκε επιπλέον και άριστος μηχανισμός άμυνας στον καιρό της πειρατείας.

Ποτέ οι Καριώτες δεν άσπριζαν τα σπίτια τους, σε αντίθεση με τις Κυκλάδες, για να μη φαίνονται από τη θάλασσα και προκαλέσουν κατακτητές και πειρατές. Δεν έφτιαχναν καμινάδες και φαρδιά παράθυρα για να μην φαίνεται καπνός και φως. Τέλειο εργαλείο απόκρυψης, ο ίδιος ο σχιστόλιθος και ο γρανίτης με τον οποίο έχτιζαν, αλλά και η βλάστηση που φρόντιζαν να υπάρχει μπροστά από το σπίτι. Και είχαν λόγους να κρύβονται γιατί μόλις απέναντι, στους Φούρνους (Κορσεούς), οι Κουρσάροι είχαν μια από τις πιο δυνατές εστίες της Ανατολικής Μεσογείου. Ακόμη και οι Γενοβέζοι που κάποτε έλεγχαν το νησί, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν κάτω από την πίεση των πειρατών.

Η αφανής-κρυφή ζωή των διάσπαρτων νοικοκυριών, σε συνδυασμό με τον απρόσιτο και αλίμενο χαρακτήρα του νησιού οδήγησαν, για άλλη μια φορά μετά τον Στράβωνα, ορισμένους περιηγητές και σύγχρονους μελετητές στην υπόθεση ότι η Ικαρία είχε ερημωθεί για περίπου έναν αιώνα την περίοδο των πειρατών. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι γινόταν υλοτομία των δασών της ενδοχώρας του νησιού, μεταφορά ξυλείας καθώς και ναυπηγικές εργασίες εμπορικών ή πειρατικών πλοίων. Άλλωστε, αν δεν υπήρχε συνέχεια πώς ερμηνεύεται η πληθώρα λέξεων αρχαίας ελληνικής προέλευσης που διασώθηκαν στην καθημερινή γλώσσα των Ικαρίων, η ίδια η Ικαριακή διάλεκτος αλλά και η διάσωση ορισμένων πανάρχαιων παραγωγικών δραστηριοτήτων και τελετών; Επομένως, δεν ευσταθεί ότι η Ικαρία είχε ερημωθεί, έστω και αν σε ορισμένες περιόδους ο πληθυσμός είχε δραστικά μειωθεί.

Ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κοινωνικές διεργασίες μέσω των οποίων είναι δυνατή η ιστορική συνέχεια του διάσπαρτου ικαριακού πληθυσμού. Οι όποιοι έποικοι έφταναν στην Ικαρία από διάφορα μέρη (Μάνη, Πάρος, Αμοργός, Εύβοια, Κρήτη, Χίος, κλπ) για διάφορους λόγους (βεντέτα, υπερπληθυσμός, κληρονομικό δίκαιο που δημιουργούσε ακτήμονες, πόλεμοι, συρράξεις, δουλεμπόριο, ναυάγια) αν ήθελαν να επιβιώσουν, έπρεπε να κάνουν ακριβώς ότι έκαναν και οι ντόπιοι. Έτσι, το Ικαριακό βουνό αποτέλεσε τον βασικό αφομοιωτικό παράγοντα των εποίκων, βοηθώντας την συντήρηση μακραίωνων παραδόσεων.

Οι ιδιαιτερότητες

Πράγματι, οι Ικάριοι οφείλουν τη διαμόρφωση της Ικαριακής Συνείδησης στον Αθέρα. Από τον Μύθο του Ικάρου μέχρι την απόρριψη της τουρκοκρατίας (“Συγκούδουνο τ’ αρνί;”), την απαλλαγή από κάθε λογής κατακτητές, και την Ικαριακή Επανάσταση του 1912, ο Πράμνος-Αθέρας πρωταγωνιστεί και διαμορφώνει την Ικαριακή ομοψυχία (“ούλοι εμείς εφέντη”), αλλά και έναν λαό που σε όλη την ιστορική διαδρομή έμεινε ελεύθερος και δεν δοκίμασε ουσιαστικά κανενός είδους δυναστεία ή σκλαβιά. Αξιοσημείωτο είναι ότι ήδη από μεσαιωνικά κείμενα έχουμε την μαρτυρία ότι, παρά την λιτή ζωή, ήταν και ο μακροβιότερος λαός σε όλο το Αιγαίο, όπως είναι και σήμερα.

Οι οικισμοί πάνω στις πλαγιές διαμόρφωναν δίκτυα και εντοπιότητες: Περαμαρέ, Μεσαριά, Χωριούδια, Απερίχου, Ράχες, χωριά Β.Δ. Ικαρίας, Φανάρι. Ένα σημαντικό δίκτυο μονοπατιών αναπτύχθηκε σε όλο το νησί, από το οποίο σώζονται αξιόλογα τμήματα.

Γεωγραφικοί διαχωρισμοί διαμορφώθηκαν (Σταβεντικοί-Σοφρανικοί, Ράχες-Μεσαριά-Φανάρι) και προσδιορίστηκαν χαρακτηριστικοί τόποι (Λαγκάδα, Πέζι, Παπουτσοκρύφτης, Αμάλου, Κάμπα, Βρουχοί, Αλάμα, Μονοκάμπι, Δοκίμι της Αγάπης, Κάμπος, Αυλάκι, Κακό Καταβασίδι, Πούντα, Φάρδη, Ξανθή, Μαύρη, Καταφύγι).

Τα τοπωνύμια άνθισαν (Βουτσιδές, Άρης Ποταμός, Αστάχυ, Φλές, Οξέ, Ίκαρης, Μάραθος, Νας, Χάλαρης, Χαλικάς, Πηγή, Άσπα, Νέγια, Μύρσανος, Περδίκι, Νεράκι, Αρέθουσα, Καμπί). Οι κάτοικοι έβλεπαν νεράιδες στα νερά και στις πηγές τις αρχαίες ναϊάδες, που σήμερα τις λένε Καλομοίρες. Σε πολλές περιπτώσεις ονόματα ή χαρακτηριστικά ανθρώπων πρωταγωνιστούν: Δάσος του Ράντη, Βαρδαράδες, Γλαρέδο, Ραός του Φούτρα, Βρακάδες, Κάστρο του Κοσκινά, Κουνιάδοι, Τσουρέδο, Ησυχαστήριο Όσιας Θεοκτίστης της Λεσβίας, Μονή του Μουντέ, Πάππας.

Ορισμένα παραγωγικά μέρη επίσης σηματοδοτήθηκαν: Κεραμές (από τον πηλό για κεραμικά), Ξυλοσύρτης (από τα ξύλα για ναυπήγηση και για καμίνια), Μαντριά, Καραβόσταμο (Καραβιών σταθμός), Βαώνη (από το Βους και Όνος), Μαγγανίτης (από το ορυχείο μαγγανίου), Καρκινάγρι (από το κυνήγι καβουριών), Γιάλια (από το αλάτι που λαμπυρίζει στις λακούβες του βράχου). Άλλα μέρη συνδέθηκαν με τη θάλασσα και τα σημεία του ορίζοντα (Εύδηλος, Αρμενιστής, Προεσπέρα).

Η διάσπαρτη οίκηση δημιούργησε φυσικά την ανάγκη για οργανωμένες κοινωνικές συνευρέσεις. Την αφορμή έδιναν τα χοιροσφάγια, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και οι γιορτές αγίων, γιατί όλοι ήταν εκεί χωρίς δουλειές, ελεύθεροι να συζητήσουν και να διασκεδάσουν. Μετά τη λειτουργία ακολουθούσε πανηγύρι με δωρεάν φαΐ για όλους. Εκεί όλοι χόρευαν και χορεύουν μέχρι σήμερα χωρίς παραγγελιές. Όπως παλιά, έτσι και σήμερα, στον καριώτικο κυκλικό χορό, ο πρώτος χορευτής ή χορεύτρια πηγαίνει στο τέλος του χορού για να χορέψει ο επόμενος-η, με τη συνοδεία βιολιού και λαούτου, μέχρι να χορέψουν όλοι Σήμερα, οι πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών συνεχίζουν επάξια την παράδοση των πανηγυριών στην Ικαρία, και πάντα τα έσοδα του πανηγυριού διατίθενται για κάποια ανάγκη του χωριού. Μάλιστα, ο απολογισμός του πανηγυριού τοιχοκολλιέται στην πλατεία.

Η ίδια η καθημερινή ζωή, η επιβίωση, ήταν εξαιρετικά δύσκολη και το κάθε νοικοκυριό έπρεπε να παράγει από όλα: Κηπευτικά, εσπεριδοειδή, καϊσιές (με το κουκούτσι μύγδαλο), κτηνοτροφικά προϊόντα (παστρουμά, καθούρα, κοπανιστή, τουλουμοτύρι), λάδι, κρασί, μέλι, αμύγδαλα, καλαμπόκι, γάλα, κρέας, ψάρια, ξυλεία. Το πολυδραστήριο Ικαριακό νοικοκυριό εκτιμούσε ιδιαίτερα ότι η φύση παρήγαγε έτοιμο. Μανιτάρια (Μανήτες), κούμαρα, σαλιγκάρια (σαλιάταγκες), βατόμουρα, κάθε λογής χόρτα και βότανα, χαρούπια, μούρα, λούπινα, κάστανα, καρύδια, κολοκάσια. Επίσης, αξιοποίησε ιδιαίτερα την παραγωγή που προκύπτει χωρίς ιδιαίτερο κόπο (Χουρμάδα ελιά, μελισσοκομία σε κουβέλια, σύστημα ελεύθερης κτηνοτροφίας ημιάγριων κατσικιών ειδικής ράτσας μέσα σε φραγμούς, αμολατή κτηνοτροφία-ξαπολησώνας). Για τα οικόσιτα ζώα μετέφεραν κλαδί από τις δασικές εκτάσεις.

Η παρουσία πολλών νερών στην Ικαρία πάντα δάσωνε όποιον αγρό εγκαταλείπονταν. Επίσης, για να μετατραπεί η φύση, να γίνουν πεζούλες και η άγρια βλάστηση να γίνει καλλιεργούμενη γη έπρεπε να κοπεί πολλή ξυλεία. Δια μέσου των αιώνων οι Ικάριοι ειδικεύτηκαν στην παραγωγή κάρβουνου με καμίνια. Ακόμη και σήμερα είναι συνήθως Καριώτικα τα συνεργεία καρβουνοποιών σε όλη την Ελλάδα. Στα παράλια δεν υπάρχουν οικισμοί, παρά μόνο μετά το τέλος της πειρατείας. Υπάρχουν μόνο κάποια κτίσματα για προσωρινή αποθήκευση προϊόντων (κυρίως κάρβουνου) μέχρι την μεταφορά τους.

Η παρουσία της λιτότητας επί αιώνες υλοποίησε στην Ικαρία την ευαγγελική επίκληση “τον άρτον ημών τον επιούσιον, δος ημίν σήμερον” και η απουσία πρόβλεψης για το αύριο έγινε κοινός τόπος. “Η παντρειά και το Τσουκάλιν θέλ’ ανάγκασιν μεγάλην” λένε στο νησί, βάζοντας στο ίδιο κριτήριο δυο γεγονότα για τα οποία πρέπει να προβλέψεις: Την επιλογή συζύγου, και το καθημερινό φαγητό! Έτσι επέζησαν επί αιώνες και διαμόρφωσαν ένα ιδιότυπο παραγωγικό σύστημα και μια αταξική αγροτική κοινωνία λιτότητας και αυτάρκειας που επιβιώνει ακόμη και σήμερα σε ορισμένες περιοχές και στα “γονίδια” των σημερινών Ικαρίων: Η Σεμνότητα, η Περηφάνια (ποτέ δεν υπήρξε στη διασπορά Ικάριος ζητιάνος) και η Ολιγάρκεια είναι οι βασικές τους αρετές. Όλοι τους ξέρουν πράους, θυμόσοφους, γλεντζέδες και καλοπαραιάδες με μοναδική μάλιστα αίσθηση χιούμορ. Δίνουν μεγάλη σημασία στην ουσία και όχι στον τύπο. Αποφεύγουν να προσβάλουν ο ένας τον άλλο, παρ’ όλο που συνεχώς αλληλοπειράζονται και σκαρώνουν φάρσες. Αγαπούν και φροντίζουν ιδιαίτερα τα παιδιά. Η γυναίκα έχει μια εξέχουσα θέση στο νοικοκυριό και στην κοινωνία, και μια ελευθερία που σπανίζει στην αγροτική Ελλάδα. Οι γέροντες και οι γριές αντιμετωπίζονται με σεβασμό.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η εύστοχη μεσαιωνική περιγραφή (1677) του Γεωργειρήνη, Αρχιεπισκόπου της Σάμου, για τους Καριώτες: “Είναι πολύ ευχαριστημένοι γιατί εξαιτίας της φτώχειας τους οι Τούρκοι δεν τους έχουν πειράξει, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν αξίζει τον κόπο να παρέμβουν, αλλά και αν ήθελαν δεν θα είχαν την ησυχία τους αφού τα έσοδα που θα είχαν από το νησί δεν θα αρκούσαν για την συντήρηση της απαιτούμενης ισχυρής φρουράς. Κάποτε [οι ντόπιοι] γκρεμοτσάκισαν έναν Καδή, απεσταλμένο της Υψηλής Πύλης, και όταν τους συγκέντρωσαν για να απολογηθούν για το έγκλημά τους αυτοί ομολόγησαν το γεγονός χωρίς να ονομάσουν κάποιον συγκεκριμένο υπαίτιο. Οι Τούρκοι αξιωματούχοι, βλέποντας τους ρακένδυτους, σκέφτηκαν ότι δεν θα υπήρχε ούτε όφελος ούτε δόξα με την τιμωρία τέτοιων αχρείων, και ότι επειδή η δικαιοσύνη απαιτούσε ή να τιμωρηθούν όλοι ή κανένας, τους άφησαν άθικτους. Από τότε κανένας Τούρκος δεν τους ξαναενόχλησε... Κυβερνώνται από προεστούς δικής τους επιλογής, οι οποίοι συγκεντρώνουν το χαράτσι και φροντίζουν να το μεταφέρουν στον Αγά της Χίου... Επομένως έχετε την περιγραφή ενός μικρού νησιού, του φτωχότερου, και όμως του ευτυχέστερου μέσα σε όλο το Αιγαίο Πέλαγος. Το έδαφος είναι φτωχό, αλλά ο αέρας όλο υγεία. Ο πλούτος τους είναι ελάχιστος, αλλά η ελευθερία τους τεράστια. Δεν έχουν πειραχτεί από την τυραννία ενός Τούρκου Αξιωματούχου, ούτε από τις τρομερές επιδρομές των βάρβαρων και άσπλαχνων πειρατών. Η διατροφή τους και ο εξοπλισμός τους είναι κάτω από αυτά των κοινών ζητιάνων άλλων χωρών, και η κατοικία τους είναι παρόμοιας φροντίδας ή κόστους όπως των αγριμιών των αγρών. Όμως τα κορμιά τους είναι δυνατά και σκληρά, και οι άνθρωποι γενικά μακροημερεύουν. Ζουν με ελάχιστη πρόβλεψη, ως να μην πρόκειται να ζήσουν την αυριανή ημέρα, ικανοποιώντας τις παρούσες ανάγκες της Φύσης. Στην κυριολεξία είναι εφήμεροι, δηλαδή μεροδούλι-μεροφάι. Έχουν ελάχιστα αλλά δεν ζητούν ποτέ. Η αμάθειά τους είναι ίση με τη φτώχεια τους και συμβάλει πολύ στο να είναι ικανοποιημένοι. Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν τέτοια αυτο-εκτίμηση και τέτοια αντίληψη για τα γύρω νησιά ώστε αποφεύγουν να ανακατευτούν μαζί τους με γάμο. Άρα, μπορούμε να διδαχτούμε, ότι προσεγγίζουν την Ουσία της Ζωής με τέτοιο τρόπο ώστε οι επιθυμίες τους έχουν συσταλθεί στο ελάχιστο.”

Η δύσκολη ζωή των πολυδραστήριων νοικοκυριών δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ελεύθερο χρόνο μέσα στη μέρα. Έτσι, οι Καριώτες, αφού είχαν γυρίσει από τα μακρινά χωράφια, αμπέλια ή βοσκοτόπια, και αφού είχαν φροντίσει τα οικόσιτα ζώα, μετά την δύση του ήλιου, μπορούσαν να περπατήσουν από το σπίτι μέχρι το κέντρο του Οικισμού για να συναναστραφούν, να διασκεδάσουν, και όταν έγιναν κάποια μαγαζιά, να ψωνίσουν,. Αυτό συνέβαινε αργά το απόγευμα ή το βράδυ. Με τον καιρό διαμορφώθηκαν παράξενα ωράρια καταστημάτων, που επιβιώνουν σε ορισμένα ορεινά χωριά μέχρι σήμερα, αφού οι κάτοικοι συνεχίζουν ακόμη να παλεύουν με χίλιες δυο δραστηριότητες. Δεν είναι επομένως η ανεμελιά ή η τεμπελιά αλλά αντίθετα η πολυδραστηριότητα σε συνδυασμό με το οικιστικό πρότυπο της αραιής κατοίκησης που έχει επιβάλλει αυτά τα ωράρια στην Ικαρία.

Η σύγχρονη περίοδος

Μετά την περίοδο της Πειρατείας και μέχρι την μικρασιατική καταστροφή, η Ικαριακή κοινωνία ανοίχτηκε προς τα έξω, αναπτύσσοντας αξιόλογο εμπορικό ναυτικό και γεωργικές δραστηριότητες στην μικρασιατική ακτή. Οι γυναίκες συχνά ξενιτεύονταν στα αρχοντικά της Σμύρνης, συνήθως ως τροφοί και μαγείρισσες. Το 1821 στην απόβαση του Σάμιου επαναστάτη Λυκούργου Λογοθέτη στην Χίο συμμετείχαν και 300 Ικάριοι υπό τον Μιχάλη Καστανιά. Το 1835 οι δημογεροντίες των νησιών Ικαρίας, Πάτμου, Καλύμνου και Λέρου σχημάτισαν την επαρχία της Τετρανήσου που καταργήθηκε το 1869 μετά από παρέμβαση της Υψηλής Πύλης. Στις 17 Ιουλίου 1912 έγινε η Ικαριακή Επανάσταση και η Ανεξάρτητη Πολιτεία της Ικαρίας, μέχρι τις 26 Οκτώβρη του ίδιου χρόνου, οπότε και ενώθηκε με την Ελλάδα μετά από λαϊκή συνέλευση στον Εύδηλο.

Μετά το 1922, μαζί με την μετανάστευση στην Αθήνα και στην Αμερική-Αυστραλία, η δραστηριότητα της καρβουνοποιίας αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα διασποράς των Ικάριων στην υπόλοιπη Ελλάδα. Σήμερα, από την Ζάκυνθο, την Πελοπόννησο, μέχρι την Εύβοια, τις Β. Σποράδες, τη Στερεά Ελλάδα και την Κρήτη συχνά συναντά κανείς Ικάριους γαμπρούς που είχαν πάει εκεί για να κάνουν καμίνια.

Μέχρι πρόσφατα η Ικαρία είχε διατηρήσει ζωντανό τον παραδοσιακό τρόπο ζωής της και την κοινωνική συνοχή της. Μια καταστροφική αποδιάρθρωση άρχισε μεταπολεμικά. Στη δεκαετία του ’60 άνοιξε ο δρόμος που συνδέει τον Άγιο Κήρυκο με τον Εύδηλο και τον Αρμενιστή-Ράχες και το νησί εξηλεκτρίστηκε. Με το άνοιγμα του δρόμου έπαψε να χρησιμοποιείται το κεντρικό μονοπάτι και σταμάτησε η περιμετρική ακτοπλοΐα. Η τοπική κοινωνία της ενδοχώρας, άρχισε να καταρρέει. Η αποδυνάμωση των νοικοκυριών λόγω προσωρινής ή μόνιμης μετανάστευσης και η αναπτυξιακή έμφαση στην πρωτεύουσα και στα παράλια του νησιού έχουν δημιουργήσει, την τελευταία 10ετία μια έντονη αποδιάρθρωση των παραγωγικών σχέσεων. Επιπλέον, η επί 10ετίες κατεύθυνση των ροών χρηματοδότησης του Νομού περισσότερο προς το νησί της Σάμου και λιγότερο προς την Ικαρία δημιούργησε σημαντικές αναπτυξιακές ανεπάρκειες που σήμερα δύσκολα αναπληρώνονται.

Μια προσέγγιση της σημερινής κατάστασης

Σήμερα η Ικαρία νοιώθει χαμένη, χωρίς πολιτικό βάρος. Διψάει άκριτα για κάθε είδους ενδιαφέρον, χωρίς να μπορεί να εξετάσει αν θα είναι θετικό ή αρνητικό το αποτέλεσμα. Δείχνει σημαντικές αδυναμίες στην τοπική ενημέρωση και στην εσωτερική ικανότητα διατύπωσης προτάσεων. Αισθάνεται απροσάρμοστη, επειδή η μεταπολεμική Ελλάδα ευνοεί την αστυφιλία και την παράκτια ανάπτυξη. Αδυνατεί να δεχθεί ακόμη και αυτά που η ίδια η κεντρική διοίκηση προσπαθεί να αποκεντρώσει. Το παραδοσιακό αποκεντρωτικό πρότυπο της ενδοχώρας της Ικαρίας, που ακόμη και σήμερα δεν έχει καταλυθεί, δεν φαίνεται να χωράει πουθενά, γιατί οι ιδιαιτερότητές της και οι αναπτυξιακές της δυνατότητες δεν έχουν ακόμη μελετηθεί και αξιοποιηθεί.

Η Ικαριακή κοινωνία είναι αγχωμένη για τον τρόπο ανάπτυξής της και καθόλου αισιόδοξη. Παρασύρεται στη δημιουργία μιας παράκτιας οικιστικής και τουριστικής επέκτασης που πριν ήταν άγνωστη στο νησί, που επιφέρει σημαντική κοινωνική και παραγωγική διάλυση, που δημιουργεί περιβαλλοντικά προβλήματα και που επαναλαμβάνει τα λάθη που έκαναν άλλες νησιώτικες περιοχές στη 10ετία ‘60-70. Βλέπει να έχουν απελευθερωθεί σημαντικές δυνάμεις ιδιώτευσης και ατομικής αυθαιρεσίας και παρανομίας που δύσκολα μπορούν να ελέγξουν οι κοινωνικές δυνάμεις (παράνομη δόμηση, υπερβόσκηση σε κοινοτική γη, ανεξέλεγκτη βόσκηση σε καλλιέργειες, εμπρησμοί, λαθροϋλοτομία, καταπατήσεις, χασισοκαλλιέργεια, περιστατικά αυτοδικίας). Δοκιμάζεται από έντονα φυσικά φαινόμενα εξ αιτίας της κακομεταχείρισης του περιβάλλοντος (αυξανόμενη διάβρωση και κατολισθήσεις, ξηροποίηση και ερημοποίηση, οικολογική αποσταθεροποίηση). Και το πιο σημαντικό, βλέπει τη νεολαία να είναι αμήχανη, κακοεκπαιδευμένη, ανειδίκευτη και άνεργη.

Μεγάλες αναπτυξιακές δυνατότητες

Η Ικαρία έχει ανάγκη από την πλήρη ανάδειξη και αξιοποίηση των μοναδικών Λουτροπηγών της και την υιοθέτηση ενός αγροτοτουριστικού-οικοτουριστικού τύπου ανάπτυξης της ενδοχώρας, βασισμένου πάνω στην τοπική ιδιοσυγκρασία και στο σημαντικό οικιστικό της απόθεμα. Οι προσπάθειες πρέπει να στραφούν σε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες που να δημιουργούν αργούς και σταθερούς κύκλους συσσώρευσης με όσο το δυνατό περισσότερους συμμετέχοντες. Ο παραγόμενος πλούτος πρέπει να μένει και να επενδύεται επιτόπου, να διαχέεται σε όλη την Ικαρία και να μπορεί να μετατρέπεται σε ποιότητα περιβάλλοντος.

Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού, εκτός από τα ιαματικά νερά και τη γεωθερμική ενέργεια τους, είναι πολλά.  αρκετά ενδημικά είδη, σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης βιολογικών καλλιεργειών, πολλά αγροτικά είδη τοπικής ονομασίας, μεγάλη εναλλαγή τοπίου, πολλά νερά που μπορούν να αξιοποιηθούν για ποτιστικές καλλιέργειες και υδροηλεκτρική ενέργεια, μεγάλη δασοκάλυψη, μεγάλο οικιστικό πλούτο, σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης εναλλακτικών μορφών τουρισμού (αεραθλητικός, θρησκευτικός, οικολογικός, εκπαιδευτικός κλπ).

Η κρισιμότητα της κοινωνικής συνοχής

Για να γίνουν όλα αυτά, όλο και περισσότερο οι ίδιοι οι Ικαάριοι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να τονωθεί η κοινωνική συνοχή, η συλλογικότητα και η δια-ηλικιακή επικοινωνία. Η Ικαρία έχει ανάγκη οργανωτικής και τεχνικής-επιστημονικής υποστήριξης. Επίσης, πρέπει να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα, να βελτιωθεί η σχέση εκπαίδευσης και τοπικής ζήτησης για θέσεις εργασίας, να στηριχθεί και αξιοποιηθεί (μεταποίηση και εμπόριο) η τοπική παραγωγή.

Ίσως σήμερα το κύριο κριτήριο για το μέλλον της Ικαρίας να αποτελεί το αν η κοινωνία καταφέρει να ελέγξει την υπερβόσκηση. Η μείωση του αριθμού των ζώων στα επίπεδα φυσικής αντοχής όπως παλιά, και η αναδιάρθρωση του κυκλώματος κτηνοτροφών με την αποφυγή χρήσης βαμβακόπιτας που αλλάζει τη συμπεριφορά των κατσικιών, είναι επιβεβλημένες. Η υπερβόσκηση που είναι ιδιαίτερα απειλητική σε ορισμένες περιοχές του νησιού (Άγιος Κήρυκος, Δάφνη, Ράχες) αποτελεί φαινόμενο της τελευταίας 15ετίας, εμπλέκει τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την τοπική αυτοδιοίκηση (γιατί τα ζώα βόσκουν κυρίως σε κοινοτικές εκτάσεις με την άδεια των Κοινοτήτων), τη διαθεσιμότητα των κτηνοτρόφων να ελέγχουν τα ζώα τους και τους καλλιεργητές. Ο έλεγχος της υπερβόσκησης δεν θα σημαίνει απλά ότι η τοπική κοινωνία λειτουργεί. Θα έχει μπει η βάση για ρυθμίσεις στις χρήσεις γης και η αποφυγή ερημοποίησης, με άλλα λόγια “κυκλαδοποίησης” του Ικαριακού τοπίου (από τα φαλακρά τοπία των Κυκλάδων).

Όλοι φαίνεται να συμφωνούν ότι αν η τοπική κοινωνία δεν επιδιώξει να πετύχει, τώρα, που γίνονται κάποια μεγάλα έργα και αίρεται η απομόνωση, μια ανάπτυξη που να την αφορά, τότε, στο εγγύς μέλλον θα συμβιώνει με τη γνωστού τύπου “ανάπτυξη”, αυτή που συνέβη σε όλα τα γύρω νησιά του Αιγαίου, ήδη προβληματική σήμερα, μόλις μία ή δύο δεκαετίες από την υλοποίησή της, που θα έχει επισυμβεί στο σώμα της Ικαρίας, διαταράσσοντας ακόμα περισσότερο την κοινωνική της συνοχή.

Ηλίας Γιαννίρης

Δρ. Πολεοδόμος-Χωροτάκτης

Ξύλο με την Ιστορία

Επεισόδια σημειώθηκαν χτες ανάμεσα σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ στα γραφεία του κόμματος στην Ιπποκράτους. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν αντιληφθεί πως δεν τους δίνει κανείς σημασία και προσπαθούν να βρουν τρόπους να τραβήξουν την προσοχή των πολιτών, ενώ ξέρουν πως θα φάνε πολύ ξύλο, οπότε πλακώνονται από μόνοι τους για να συνηθίζουν σιγά σιγά.
Τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ ζήτησαν να αποφασιστεί επιτέλους αν θα πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ ή στη Νέα Δημοκρατία.
Ο καφετζής των γραφείων του ΠΑΣΟΚ τους είπε πως δεν θα πάνε πουθενά πριν του πληρώσουν τα 158 χιλιάδες ευρώ που του χρωστάνε σε καφέδες.
Οι καθαρίστριες των γραφείων –που είναι απλήρωτες 3 χρόνια- θορυβήθηκαν από το ενδεχόμενο να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ πριν πάρουν τους μισθούς τους, και επιτέθηκαν με τις σφουγγαρίστρες και τα σκουπόξυλα σε ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που, τελικά, δεν ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ αλλά ένας επιπλοποιός που είχε πάει στα γραφεία για να ζητήσει 7 χιλιάδες ευρώ για τους καναπέδες και τις καρέκλες που του χρωστάνε.
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ επηρεάστηκαν από τη βία των υπαλλήλων και άρχισαν να πετάνε τασάκια και καρέκλες ο ένας στον άλλον, ενώ ο υπεύθυνος για τα σουβλάκια στη νομαρχιακή του Πειραιά πέταξε το ιστορικό Συμβόλαιο με το λαό του Ανδρέα Παπανδρέου στον ταμία του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έσκυψε και το Συμβόλαιο έπεσε πάνω στο Ραντεβού με την Ιστορία που έπεσε πάνω στο Χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με αποτέλεσμα να ανοίξει το Χρονοντούλαπο και να βγει από μέσα η Δεξιά που άρχισε να ουρλιάζει πως κακώς την είχαν κλείσει μέσα στο ντουλάπι, αφού δεν ήταν τόσο δεξιά όσο το ΠΑΣΟΚ.
Στη συνέχεια έπεσε πολύ ξύλο –ενώ από τα μικρόφωνα ακούγονταν τα Carmina Burana στην εκτέλεση της Ρίτας Σακελαρίου- και αυτό ενθουσίασε τον Κώστα Σκανδαλίδη και την Άντζελα Γκερέκου που αποφάσισαν πως αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ και να το στηρίξουν, αν και είναι γνωστό σε όλους πια πως το ΠΑΣΟΚ υπάρχει ακόμα, μόνο και μόνο για να μην πάει στη φυλακή ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Περιμένω με αγωνία το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και ελπίζω να το μεταδώσει η τηλεόραση, για να δούμε όλα αυτά τα σιχαμένα ανθρωποειδή να αλληλοεξοντώνονται με τσεκούρια και μπαλτάδες. Εγραψε: Pitsirikos

http://pitsirikos.net/

Και τώρα τι κάνουμε;

Πιτσιρίκο, είναι περασμένα μεσάνυχτα και βλέποντας κάποιους σχόλια που γίνονται στο διαδίκτυο συμπεραίνω ένα και μόνο πράγμα, σύγχυση. Ο κόσμος δείχνει φανερά μπερδεμένος, ψάχνοντας ταυτότητα, ιδεολογία, σημαία για να τον προστατέψει και να τον βγάλει από τον βούρκο που έχει πέσει. Με άλλα λόγια περιμένει έναν «Μεσσία» που με έναν μαγικό τρόπο θα σβήσει τα χρέη του και θα του δώσει και πάλι ευμάρεια. Φοβάμαι όμως ότι ακόμα και τώρα στο σημείο που έχουμε φτάσει, η πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού δεν έχει πάρει το μήνυμά της.
Δεν συμφωνώ με την φράση «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή». Είναι ντροπή -με την δικαιολογία ότι πρέπει να ζήσεις την οικογένεια- να είσαι ματατζής και να σκοτώνεις στο ξύλο τον κόσμο. Είναι ντροπή να δουλεύεις και να στηρίζεις υποτιθέμενους πτωχευμένους επιχειρηματίες (Λυμπέρης, Κωστόπουλος, Κουρής), ενώ ξέρεις ότι έχουν πετάξει στον δρόμο απλήρωτους εργαζομένους.
Είναι ντροπή να δουλεύεις στα μεταλλεία της Κασσάνδρας ξέροντας τις ληστρικές συναλλαγές του κράτους με ιδιωτικές εταιρείες αλλά και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην γεωργία, στην κτηνοτροφία, στον τουρισμό και κυρίως στην υγεία των κατοίκων της περιοχής. Είναι ντροπή να δουλεύεις στην ΔΕΔΔΗΕ, για λογαριασμό εργολάβων και με συμπεριφορά μαφίας, να κόβεις το ρεύμα οικογενειών. Είναι ντροπή να δουλεύεις σε εισπρακτικές εταιρείες και να παρενοχλείς θρασύτατα και μεθοδικά τους πελάτες μιας τράπεζας.
Για ποιον λόγο όμως είναι μπερδεμένος ο κόσμος, σε σημείο να ψηφίζει ακόμα και ναζί; Είναι το «δόγμα του σοκ» μόνο που ευθύνεται για αυτήν την σύγχυση του λαού;
Όχι βέβαια, είναι ένας συνδυασμός τακτικών, ένα κοκτέιλ που δόθηκε και τελικά μέθυσε τους πολίτες. Χάθηκε η συνοχή της κοινωνίας, ο κόσμος απομονώθηκε σε ένα μικροσύμπαν αυτάρκειας και ατομισμού χωρίς να ενδιαφέρεται ποιος μένει δίπλα του. Χάθηκε η εργατική τάξη, όχι σαν έννοια αλλά σαν δυναμική παρουσία, από την στιγμή που το κράτος εξαγόρασε τον συνδικαλισμό. Δόθηκε στους πολίτες το μόνο δικαίωμα, πιθανόν, που δεν έπρεπε να δοθεί.
Το δικαίωμα της συναλλαγής (κάτω από το τραπέζι) με την γραφειοκρατία και τους πολιτικούς. Τα αποτελέσματα είναι γύρω μας, άσχημα κτίρια, διαλυμένοι δρόμοι, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, καταπατήσεις δασών, μολυσμένες θάλασσες και το κυριότερο, κακότροπη συμπεριφορά. Χάθηκε η επαφή με την γνώση, την τέχνη, τον πολιτισμό. Την θέση τους πήραν τα μπουζούκια, lifestyle και όλα αυτά τα σκουπίδια που μας πλασάρονται καθημερινά από μέτριους και απαράδεκτους τύπους, σε ιδιωτικά κανάλια με κρατικές συχνότητες που τους έχουν χαριστεί.
Ωραία, αυτά έγιναν. Και τώρα τι κάνουμε; Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε τις ταμπέλες και τις σημαίες σπίτι μας και να θέσουμε κάποια ερωτήματα. Ερωτήματα που οι απαντήσεις τους θα μας ενώνουν και θα μας καλύπτουν, σαν κοινωνία και σαν έντιμους ανθρώπους. Παραθέτω κάποια που μου έρχονται στο μυαλό.
1. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν αριστερό και σε έναν δεξιό εργάτη; Δεν έχουν τα ίδια προβλήματα; Δεν έχουν το ίδιο μισθό; Δεν βιώνουν την ίδια καθημερινότητα;
2. Για ποιο λόγο μια μικρή μειοψηφία να κατέχει το 90% του πλούτου και η πλειοψηφία μόλις το 10%; Υπάρχει χρηστικός λόγος κάποιος να έχει 5 Ferrari, 2 κότερα, 35 ακίνητα και 6 μηχανές;
3. Αφού δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα πρότυπο εκπαιδευτικό σύστημα, μήπως να αντιγράψουμε αυτούσιο το σύστημα της Σουηδίας ή της Αυστραλίας. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και με την ιατρική περίθαλψη, αλλά και με το φορολογικό σύστημα.
4. Θέλουμε να αναπτύξουμε με ορθά κίνητρα, νέες μεθόδους και τεχνογνωσία την γεωργία και την κτηνοτροφία και να κόψουμε εισαγωγές που δεν χρειαζόμαστε, με σκουπίδια πολυεθνικών;
5. Θέλουμε οι πετρελαϊκές εταιρείες να περάσουν στον έλεγχο του κράτους και όχι να τις εκμεταλλεύονται χαριστικά 2-3 οικογένειες, με συνέπεια να σταματήσει η νοθεία αλλά και οι υπερβολική φορολόγηση; Στοιχεία δείχνουν ότι αν άνηκαν στο κράτος με μία ικανοποιητική φορολόγηση η τιμή θα ήταν 40 έως 50% φθηνότερη.
6. Θέλουμε οι Τράπεζα της Ελλάδος να είναι πραγματικά ελληνική και να λειτουργεί προς το συμφέρον των πολιτών και του κράτους;
7. Υπάρχει λόγος να μην γίνει διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας; Ποιος ο λόγος η εκκλησία να κατέχει και να εκμεταλλεύεται τεράστιες εκτάσεις και ακίνητα;
8. Για ποιόν λόγο την λειτουργία και την διοίκηση ενός εργοστασίου να μην την αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, όταν ο επιχειρηματίας προτιμάει να το κλείσει ή να το μεταφέρει στην Βουλγαρία γιατί απλά δεν τον συμφέρει;
9. Το ρεύμα, το νερό, τα κρατικά νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι συγκοινωνίες, ο σιδηρόδρομος, οι παραλίες, τα πάρκα μήπως δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως επιχειρήσεις αλλά ως κοινωνικά αγαθά που δικαιούται λόγω φορολόγησης ο πολίτης;
Αυτά είναι μερικά ερωτήματα (σίγουρα υπάρχουν και άλλα) με τα οποία μπορεί να συμφωνήσουμε χωρίς να κουβαλάμε κομματική ταυτότητα, σημαία, ιδεολογία. Αλήθεια έχουν λόγο ύπαρξης αυτά πλέον;
Η κατάσταση αλλάζει αρκεί να το θελήσουμε. Στάση πληρωμών σε τράπεζες, εφορίες, χαράτσια κ.α. Απεργία διαρκείας. Αλληλεγγύη. Είναι θέμα μόνο λίγων ημερών για να καταρρεύσει το σύστημα. Και όπως κάποιος αυθεντικός επαναστάτης «τον φόβο τον αντιμετωπίζεις μόνο με ένα πράγμα, με την γνώση».
Β.Π.
(Αγαπητέ φίλε, δεν θέλουμε να αλλάξει απολύτως τίποτα. Είναι ολοφάνερο πια. Αυτό ζητήσαμε, αυτό ελάβαμε. Αν θέλαμε να αλλάξει, θα άλλαζε από τη μια μέρα στην άλλη. Για να είσαι χωρίς ταμπέλα, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Αλλά, ακόμα κι αν δεν έχεις ταμπέλα, οι ταμπελωμένοι θα σου φορέσουν μια αμέσως. Εκεί στο Διαδίκτυο, εκτός από τη σύγχυση που επισημαίνετε -και η οποία, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στη βαριά αμορφωσιά-, υπάρχουν πολύ έντονα τρία ακόμα χαρακτηριστικά: φθόνος, εγωπάθεια και ατομικισμός. Ανίκητα. Για την ώρα, τουλάχιστον. Μετά από πέντε έξι γενιές, κάτι μπορεί να αλλάξει. Επίσης, να θυμάστε πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι καλοί αλλά καθίκια· εκεί την πάτησε ο Μαρξ. Επίσης, οι άνθρωποι -οι περισσότεροι τουλάχιστον- έχουν πάντα ανάγκη κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Αν είσαι πρόβατο, θα βρεις βοσκό οπωσδήποτε. Οπότε, κοιτάξτε να ζήσετε τη ζωή σας όσο πιο δίκαια και τίμια μπορείτε, και ξεχάστε την Ελλάδα. Έχει πεθάνει. Πάντως, και πεθαμένη, κούκλα είναι η πουτάνα. πηγη)http://pitsirikos.net/

Καλήμερα με νερό..... από την Ικαρία !

πηγη  https://www.facebook.com/giannis.atsachas