Σάββατο 18 Ιουλίου 2015
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015
ΚΑΛΑ ΝΕΑ .... !Επαναλειτουργούν κλωστήρια σε Νάουσα και Κομοτηνή
Επαναλειτουργία των κλωστηρίων Μαρωνείας και Κομοτηνής του πρώην ομίλου Λαναρά, καθώς και αντίστοιχων μονάδων της Νάουσας που παραμένουν ανενεργές για πάνω από τρία χρόνια, προανήγγειλε σήμερα ο γενικός γραμματέας βιομηχανίας του υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Γιάννης Τόλιος.
Επίσης, ο κ. Τόλιος δήλωσε ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο οι διαπραγματεύσεις με ομάδα επενδυτών που ενδιαφέρονται για την εξαγορά του εργοστασίου παραγωγής προϊόντων ξυλείας «Σέλμαν» που διαθέτει μονάδα και στη βιομηχανική περιοχή Κομοτηνής.
Ειδικότερα, για τα κλωστήρια έχει εκπονηθεί σχέδιο επαναλειτουργίας σε συνεταιριστική βάση με τη συμμετοχή στο νέο εταιρικό σχήμα που θα δημιουργηθεί των εργαζομένων και του τραπεζικού τομέα, με κεφάλαιο της τάξης των 10 εκατομμυρίων ευρώ που θα δοθεί από την Εθνική Τράπεζα.
Δεν έχει πάντως ακόμα διευκρινιστεί αν το νέο σχήμα θα έχει τη μορφή του κοινωνικού συνεταιρισμού ή της Κοιν.Σ.Επ. Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα του υπουργείου «σημασία έχει η ρύθμιση των χρεών που ήταν ιδιαίτερα υψηλά και η οποία έχει εξασφαλιστεί». Πρόκειται για χρέη προς εργαζόμενους, προς το ΙΚΑ και προς τρίτους που συνολικά φθάνουν τα 250 εκατομμύρια ευρώ.
«Επείγει να δούμε την συμμετοχή στο κεφάλαιο με ένα συνεταιριστικό σχήμα των ίδιων των εργαζόμενων ώστε ένα μέρος από τα οφειλόμενα να τα πάρουν οι εργαζόμενοι πίσω ως αμοιβή. Ένα μέρος από αυτά θα συμμετάσχει στο κεφάλαιο και ένα μέρος, δυστυχώς, θα χαθεί», τόνισε ο κ. Τόλιος.
Σημείωσε μάλιστα ότι αυτό το σχήμα θα μπορούσε να αποτελέσει πρόκριμα και για πολλές άλλες περιπτώσεις γιατί πολλές επιχειρήσεις είναι στα πρόθυρα κλεισίματος.
«Στις πρώτες μας προτεραιότητες είναι η αναζήτηση ανάλογων ρυθμίσεων ώστε να εξασφαλιστούν θέσεις εργασίας, να γίνει επανεκκίνηση και να διατηρηθούν ορισμένες μονάδες που τώρα λειτουργούν, πολύ περισσότερο να επανεκκινηθούν μονάδες που τώρα είναι βιώσιμες», ανέφερε επισημαίνοντας ότι στην περίπτωση της πρώην «ΕΝΚΛΩ» έχουν γίνει οι αναγκαίες ενέργειες μέχρι τώρα και ότι είναι πολύ κοντά στο να ωριμάσει το συγκεκριμένο σχήμα.
Πηγή: sofokleusin.gr |
Το Αγγλικό δίκαιο έχει δέσει την Ελλάδα χειροπόδαρα....μάταιες οι διαπραγματεύσεις!!!
Ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης αποκαλύπτει τι σημαίνει η αλλαγή του δικαίου για τα νέα ομόλογα. Με το ελληνικό οι κανόνες λειτουργούν υπέρ του οφειλέτη, ενώ με το αγγλικό υπέρ του δανειστή! Αν γίνει η αλλαγή που μας ζητάνε επίμονα οι δανειστές, δεν μπορείς να ζητήσεις μείωση του χρέους. Απαράδεκτη είναι η τυχόν αποδοχή του αγγλικού δικαίου στη νέα δανειακή σύμβαση, υπογραμμίζει με συνέντευξή του στο «ΠΑΡΟΝ» ο έγκριτος συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης, παραθέτοντας ουσιαστικά επιχειρήματα. Ο κ. Κασιμάτης εξηγεί ότι οι δανειστές μας θέλουν να επιβάλουν το αγγλικό δίκαιο επειδή αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν πειραματόζωο και στο πλαίσιο μιας αντίληψης κατοχής του ευρωπαϊκού Νότου απ” τον Βορρά.
Εξηγεί επίσης, και μάλιστα και με παραδείγματα, ότι η επιβολή του αγγλικού δικαίου λειτουργεί πάντα υπέρ του δανειστή και ποτέ υπέρ του οφειλέτη, ο οποίος όμως είναι το αδύναμο μέρος σε τέτοιες δανειακές συμβάσεις.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει μείωση του χρέους ακόμα κι αν είναι επαχθές, σε κάποιο μέρος του.
Αναλυτικά η συνέντευξη του έγκριτου συνταγματολόγου:
Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για το αγγλικό δίκαιο στο οποίο μας επιβάλλουν οι δανειστές μας να υπάγονται οι δανειακές μας συμβάσεις. Τι σημαίνει αυτό για τη χώρα μας;
- Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα τον Μάιο του 2010 με τις χώρες της Ευρωζώνης και με το ΔΝΤ (το λεγόμενο Μνημόνιο) είχε περιλάβει τον όρο στο άρθρο 14 (1) ότι η Σύμβαση που υπογράφτηκε και κάθε υποχρέωση σχετική με αυτή «διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο». Αυτό το είχα καταγγείλει τότε αμέσως ως πολύ σοβαρό ζήτημα που είχε δεχτεί η κυβέρνηση. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλά λόγια τι σημαίνει αυτός ο όρος:
Σε όλες τις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ του δανειστή και του οφειλέτη είναι πάντοτε υπέρ του οφειλέτη, γιατί ο οφειλέτης είναι το αδύναμο μέρος μιας δανειακής σύμβασης, ενώ ο δανειστής είναι το ισχυρό. Αυτό είναι μια κατάκτηση του ανθρωπιστικού δικαιϊκού πολιτισμού της Ευρώπης.
Στην Αγγλία αυτό δεν ισχύει. Εκεί επικράτησε η αποικιακή νοοτροπία της αυτοκρατορίας και η νοοτροπία του Μεσαίωνα, που ήταν πάντοτε υπέρ του ισχυρού δανειστή και εις βάρος του φτωχού οφειλέτη. Αυτό ακριβώς είχε σατιρίσει ο Σαίξπηρ στο έργο του «Ο έμπορος της Βενετίας» με τον τύπο του τοκογλύφου Σάιλοκ.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το αγγλικό δίκαιο, ό,τι και αν συμφωνήσει και υπογράψει εις βάρος του ο οφειλέτης, ο οποίος βρίσκεται συνήθως στην ανάγκη να δανειστεί, ισχύει, έστω και αν είναι, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο και με το δίκαιο των άλλων χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αθέμιτο.
Για να καταλάβουν καλύτερα οι αναγνώστες μας, μπορείτε να μας δώσετε κάποιο παράδειγμα;
1ο παράδειγμα: Αν οδηγηθεί ο οφειλέτης, λόγω της μεγάλης ανάγκης που έχει να δανειστεί χρήματα, σε υπερδανεισμό, να δανειστεί δηλαδή περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζεται για να κερδίσει περισσότερα ο δανειστής, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο μπορεί να μειωθεί το δάνειο μέχρι το αναγκαίο για την κάλυψη των αναγκών του οφειλέτη. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν μπορεί να γίνει.
2ο παράδειγμα: Αν ο δανειστής, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη του οφειλέτη, αξιώσει μεγαλύτερο τόκο από εκείνον που ισχύει στις συναλλαγές, μπορεί ο οφειλέτης σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο να ζητήσει τη μείωσή του. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν γίνεται.
3ο παράδειγμα: Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα τον Μάη του 2010 είναι γεμάτη με όρους που ισχύουν μόνο για τον οφειλέτη, ενώ δεν προβλέπεται, για χάρη της ισότητας, να ισχύουν αντίστοιχοι και για τον δανειστή. Ο οφειλέτης (η Ελλάδα) μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης (και της Ελλάδας), να ζητήσει τη ΜΗ εφαρμογή τους εις βάρος του. Σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, δεν μπορεί.
4ο παράδειγμα: Ο οφειλέτης ενώ μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο της ηπειρωτικής Ευρώπης, να ζητήσει τη μείωση του χρέους κατά το ποσό που είναι «επαχθές», δεν μπορεί σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο γιατί δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πολλά παραδείγματα, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης και στο ΔΝΤ. Βεβαίως, όλα αυτά είναι αντίθετα προς το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Είναι, όμως, πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να βρει η Ελλάδα ή άλλο κράτος-οφειλέτης το δίκιο του σε διεθνή όργανα. Αυτό το ξέρουν καλά οι δανειστές μας.
Η κυβέρνηση, όταν υπέγραφε τη δανειακή σύμβαση, δεν το γνώριζε;
- Ασφαλώς το γνώριζε, αφού κάθε κυβέρνηση έχει όλες τις δυνατότητες να γνωρίζει καλά τις νομικές συνέπειες αυτών που υπογράφει. Σήμερα, η κυβέρνηση Παπαδήμου οφείλει, κατά τη σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης και με βάση το Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκε, να αρνηθεί την υπογραφή όρων που θα είναι αντίθετοι προς τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το Διεθνές Δίκαιο και τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας μας.
Γιατί τα κάνει όλα αυτά η Ευρώπη και το ΔΝΤ, αφού είναι σε αντίθεση με το δίκαιο των λαών της ηπειρωτικής Ευρώπης;
- Τα κέντρα εξουσίας του χρηματοοικονομικού συστήματος που εκπροσωπεί το ΔΝΤ θέλουν να επιβάλουν και στην Ευρώπη αυτά που εφάρμοζαν στον Τρίτο Κόσμο. Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο. Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι της Ευρωζώνης υπέκυψαν σ” αυτές τις αξιώσεις και ανατρέπουν την ευρωπαϊκή νομιμότητα που καθιέρωσε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Η κυρία Μέρκελ έχει ήδη διακηρύξει αυτήν την πολιτική, λέγοντας ότι θα προτείνει τη μεταβολή των Συνθηκών της ΕΕ, για να υποτάξει ο Βορράς τις χώρες του Νότου. Αυτό σημαίνει ότι, αντί για ένωση των λαών, επιχειρείται η κατοχή του Νότου από τον Βορρά. Αυτά όλα θυμίζουν έντονα την πορεία ανόδου του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού στη δεκαετία του 1930.
koutipandoras
Εξηγεί επίσης, και μάλιστα και με παραδείγματα, ότι η επιβολή του αγγλικού δικαίου λειτουργεί πάντα υπέρ του δανειστή και ποτέ υπέρ του οφειλέτη, ο οποίος όμως είναι το αδύναμο μέρος σε τέτοιες δανειακές συμβάσεις.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο ο οφειλέτης δεν μπορεί να ζητήσει μείωση του χρέους ακόμα κι αν είναι επαχθές, σε κάποιο μέρος του.
Αναλυτικά η συνέντευξη του έγκριτου συνταγματολόγου:
Γίνεται πολύς λόγος τελευταία για το αγγλικό δίκαιο στο οποίο μας επιβάλλουν οι δανειστές μας να υπάγονται οι δανειακές μας συμβάσεις. Τι σημαίνει αυτό για τη χώρα μας;
- Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα τον Μάιο του 2010 με τις χώρες της Ευρωζώνης και με το ΔΝΤ (το λεγόμενο Μνημόνιο) είχε περιλάβει τον όρο στο άρθρο 14 (1) ότι η Σύμβαση που υπογράφτηκε και κάθε υποχρέωση σχετική με αυτή «διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο». Αυτό το είχα καταγγείλει τότε αμέσως ως πολύ σοβαρό ζήτημα που είχε δεχτεί η κυβέρνηση. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με απλά λόγια τι σημαίνει αυτός ο όρος:
Σε όλες τις χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι κανόνες που ρυθμίζουν τις σχέσεις μεταξύ του δανειστή και του οφειλέτη είναι πάντοτε υπέρ του οφειλέτη, γιατί ο οφειλέτης είναι το αδύναμο μέρος μιας δανειακής σύμβασης, ενώ ο δανειστής είναι το ισχυρό. Αυτό είναι μια κατάκτηση του ανθρωπιστικού δικαιϊκού πολιτισμού της Ευρώπης.
Στην Αγγλία αυτό δεν ισχύει. Εκεί επικράτησε η αποικιακή νοοτροπία της αυτοκρατορίας και η νοοτροπία του Μεσαίωνα, που ήταν πάντοτε υπέρ του ισχυρού δανειστή και εις βάρος του φτωχού οφειλέτη. Αυτό ακριβώς είχε σατιρίσει ο Σαίξπηρ στο έργο του «Ο έμπορος της Βενετίας» με τον τύπο του τοκογλύφου Σάιλοκ.
Σύμφωνα, λοιπόν, με το αγγλικό δίκαιο, ό,τι και αν συμφωνήσει και υπογράψει εις βάρος του ο οφειλέτης, ο οποίος βρίσκεται συνήθως στην ανάγκη να δανειστεί, ισχύει, έστω και αν είναι, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο και με το δίκαιο των άλλων χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης, αθέμιτο.
Για να καταλάβουν καλύτερα οι αναγνώστες μας, μπορείτε να μας δώσετε κάποιο παράδειγμα;
1ο παράδειγμα: Αν οδηγηθεί ο οφειλέτης, λόγω της μεγάλης ανάγκης που έχει να δανειστεί χρήματα, σε υπερδανεισμό, να δανειστεί δηλαδή περισσότερα χρήματα από όσα χρειάζεται για να κερδίσει περισσότερα ο δανειστής, σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο μπορεί να μειωθεί το δάνειο μέχρι το αναγκαίο για την κάλυψη των αναγκών του οφειλέτη. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν μπορεί να γίνει.
2ο παράδειγμα: Αν ο δανειστής, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη του οφειλέτη, αξιώσει μεγαλύτερο τόκο από εκείνον που ισχύει στις συναλλαγές, μπορεί ο οφειλέτης σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο να ζητήσει τη μείωσή του. Αυτό με το αγγλικό δίκαιο δεν γίνεται.
3ο παράδειγμα: Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα τον Μάη του 2010 είναι γεμάτη με όρους που ισχύουν μόνο για τον οφειλέτη, ενώ δεν προβλέπεται, για χάρη της ισότητας, να ισχύουν αντίστοιχοι και για τον δανειστή. Ο οφειλέτης (η Ελλάδα) μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης (και της Ελλάδας), να ζητήσει τη ΜΗ εφαρμογή τους εις βάρος του. Σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, δεν μπορεί.
4ο παράδειγμα: Ο οφειλέτης ενώ μπορεί, σύμφωνα με το δίκαιο της ηπειρωτικής Ευρώπης, να ζητήσει τη μείωση του χρέους κατά το ποσό που είναι «επαχθές», δεν μπορεί σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο γιατί δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς πολλά παραδείγματα, που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα απέναντι στις χώρες της Ευρωζώνης και στο ΔΝΤ. Βεβαίως, όλα αυτά είναι αντίθετα προς το διεθνές και το ευρωπαϊκό δίκαιο. Είναι, όμως, πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να βρει η Ελλάδα ή άλλο κράτος-οφειλέτης το δίκιο του σε διεθνή όργανα. Αυτό το ξέρουν καλά οι δανειστές μας.
Η κυβέρνηση, όταν υπέγραφε τη δανειακή σύμβαση, δεν το γνώριζε;
- Ασφαλώς το γνώριζε, αφού κάθε κυβέρνηση έχει όλες τις δυνατότητες να γνωρίζει καλά τις νομικές συνέπειες αυτών που υπογράφει. Σήμερα, η κυβέρνηση Παπαδήμου οφείλει, κατά τη σύναψη της νέας δανειακής σύμβασης και με βάση το Σύνταγμα στο οποίο ορκίστηκε, να αρνηθεί την υπογραφή όρων που θα είναι αντίθετοι προς τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το Διεθνές Δίκαιο και τον Καταστατικό Χάρτη της χώρας μας.
Γιατί τα κάνει όλα αυτά η Ευρώπη και το ΔΝΤ, αφού είναι σε αντίθεση με το δίκαιο των λαών της ηπειρωτικής Ευρώπης;
- Τα κέντρα εξουσίας του χρηματοοικονομικού συστήματος που εκπροσωπεί το ΔΝΤ θέλουν να επιβάλουν και στην Ευρώπη αυτά που εφάρμοζαν στον Τρίτο Κόσμο. Η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο. Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι της Ευρωζώνης υπέκυψαν σ” αυτές τις αξιώσεις και ανατρέπουν την ευρωπαϊκή νομιμότητα που καθιέρωσε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.
Η κυρία Μέρκελ έχει ήδη διακηρύξει αυτήν την πολιτική, λέγοντας ότι θα προτείνει τη μεταβολή των Συνθηκών της ΕΕ, για να υποτάξει ο Βορράς τις χώρες του Νότου. Αυτό σημαίνει ότι, αντί για ένωση των λαών, επιχειρείται η κατοχή του Νότου από τον Βορρά. Αυτά όλα θυμίζουν έντονα την πορεία ανόδου του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού στη δεκαετία του 1930.
koutipandoras
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015
Νέα συγχαρητήρια επιστολή του Φιντέλ Κάστρο στον Αλέξη
Οι διαπραγματεύσεις δεκαεπτά ωρών στις Βρυξέλλες μέχρι το πρωί της Δευτέρας και η συνθηκολόγηση που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με το Τέταρτο Ράιχ δεν μπορούσαν να αφήσουν ασυγκίνητο τον Φιντέλ Κάστρο. Γι’ αυτό του έστειλε και δεύτερη επιστολή, μετά από εκείνη της επόμενης του δημοψηφίσματος.
Σύντροφε Αλέξη,
Έμεινα κι εγώ ξάγρυπνος την Κυριακή, παρακολουθόντας τις εξελίξεις κατά την διάρκεια της Συνόδου Κορυφής.
Οφείλω να ομολογήσω πως σε θαυμάζω για την ψυχραιμία σου να κάτσεις στο ίδιο τραπέζι με την Μέρκελ και τα σκυλάκια της Φρανσουά και Τουσκ για τόσες πολλές ώρες, και μάλιστα χωρίς διάλλειμα για ένα πούρο.
Νομίζω πως όλες αυτές οι ώρες ήταν ότι έπρεπε για να καταλάβεις πως με τη Μαφία δεν συνδιαλέγεσαι, ούτε διαπραγματεύεσαι.
Με τη Μαφία ανοίγεις πόλεμο. Ειδικά την ώρα που σε κοιτάζει ολόκληρος ο πλανήτης με κομμένη την ανάσα.
Ρε κουφιοκέφαλε, όταν σου είπα συγχαρητήρια για τον λαό σου την προηγούμενη Δευτέρα, εννοούσα να τον πάρεις στις πλάτες σου και να σπάσεις τα μούτρα των εκβιαστών.
Όχι να τους φοβηθείς.
Όχι να τον πάρεις στις πλάτες σου και να τον αδειάσεις στις Βρυξέλλες.
Α ρε Αλέξη. Μικρός είσαι ακόμα, θα μάθεις.
Μόνο Αλέξη, σε παρακαλώ, μία τελευταία χάρη.
Μην αφήσεις την Αριστερά να σαπίσει για άλλα εβδομήντα χρόνια στη χώρα σου αγόρι μου.
Βγες και παραδέξου τον εκβιασμό που υπέστεις και τον τρόπο που σε έπεισαν, ομολόγησε πως υπόγραψες τη δήλωση μετανοίας για όσα υπερασπιζόσουν τα τελευταία χρόνια. Κατήγγειλε το πραξικόπημα που σου επέβαλλαν.
Και μετά άσε τη δουλειά να την κάνει κανένας άλλος.
Έστω κι έτσι, έδειξες το πραγματικό πρόσωπο του τέρατος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό θα στο χρωστούν οι λαοί για πάντα.
Μόνο σύντροφε, πρόσφερε αυτή την ύστατη υπηρεσία στους λαούς της Ευρώπης, που καμία σχέση δεν έχουν με τους οικονομικούς δολοφόνους της.
Θα νικήσουμε, σίγουρα. πηγη https://rebeliskos.wordpress.com/
Τρίτη 14 Ιουλίου 2015
ESM Μιά Φασιστική ελίτ με ασυλία
ESM: Το Υπερκράτος που απορροφά κράτη και φτιάχνει δουλοπάροικους.
Τι ακριβώς είναι ο ΕΜΣ?
Κάθε κράτος που γίνεται μέλος της ΕΕ γίνεται αυτόματα και μέλος του ΕΜΣ. Συμφωνεί επίσης πως κάθε φορά που ο ΕΜΣ ζητά χρήματα απο την ΕΕ για να προσφέρει δάνειο σε κάποια απο τις χώρες που έχει πρόβλημα (π.χ. εμείς), το κάθε κράτος υποχρεούται να τα δώσει εντός 7 ημερών. Ανεξάρτητα αν το κράτος έχει προβλήματα και βουλιάζει, πρέπει να δώσει τα χρήματα που του ζητάνε. Χωρίς να βγάλει κιχ.
Το συνολικό ποσό που ζητά ο ΕΜΣ ορίζεται απο τον ίδιο τον ΕΜΣ και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Δηλαδή, λέει ένα νούμερο και τα κράτη της ΕΕ υποχρεούνται να τσοντάρουν το ποσό που τους αναλογεί για να συμπληρωθεί το 100% αυτού του ποσού. (π.χ. η Γερμανία καταβάλει 27% του συνολικού ποσού που θα ζητηθεί απο τα κράτη της ΕΕ και η Ελλάδα 2.8%.)
Αυτό δεν ακούγεται και τόσο καταστροφικό… σωστά?
Όταν δημιουργήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2012 ο ΕΜΣ, τα κρατη-μέλη της ΕΕ του έδωσαν συνολικά 500 δις ευρώ για να τα κρατά και να τα δανείζει σε κράτη-μέλη στην περίπτωση που έχουν ανάγκη . Ο ΕΜΣ τους ζήτησε μετά άλλα 200 δις (σύνολο 700 δις ευρώ).
Ο λόγος που ζητά ο ΕΜΣ χρήματα απο τα κράτη ΔΕΝ είναι για να βοηθήσει τα κράτη-μέλη που έχουν ανάγκη. Είναι για να τα δίνει στις ΤΡΑΠΕΖΕΣ και να ενισχύουν την ρευστότητα τους, να τα επενδύουν και να βγάζουν κι άλλα λεφτά (ή να τα χάνουν αν κάνουν λάθος επένδυσεις), και όλα αυτά με λεφτά των πολιτών της Ευρώπης.
Ο ΕΜΣ είναι ένα χρηματοπιστωτικό τερατούργημα με έδρα το Λουξεμβούργο. Tα μέλη του και το προσωπικό του δεν υπακούουν σε κανένα δικαστήριο, έχουν πλήρη ασυλία και ακαταδίωκτο, καθώς και εξασφαλισμένο απόρρητο όλων των εγγράφων που κατέχουν. Μπορούν να προβούν σε κατασχέσεις ιδιωτικής περιουσίας, να αγνοούν αποφάσεις που έχουν περάσει απο την βουλή μίας χώρας, να ρίχνουν κυβερνήσεις και να διορίζουν εκπροσώπους που επιλέγουν αυτοί (τεχνοκράτες).
Επίσης, όταν χρωστάς λεφτά στον ΕΜΣ (είτε επειδή δεν πλήρωσες εντός 7 ημερών το ποσό που ζητήθηκε απο όλα τα κράτη της ΕΕ για να το προσφέρει ως “βοήθεια” σε κάποιο κράτος, είτε γιατί δεν πλήρωσες τους τόκους που εσύ του χρωστάς), αυτός μπορεί να προβεί σεκατασχέσεις ιδιωτικής περιουσίας, ενώ δεν υπάρχει κανένα δικαστήριο που να μπορεί να το δικάσει και να ακυρώσει τις αποφάσεις του. Τα μέλη του ΕΜΣ αποτελούνται κυρίως απο μέλη της Τρόικα, και αυτήν την στιγμή (11/7/2015) πρόεδρος του ΕΜΣ είναι ο Γιερόεν Ντάισελμπλουμ, ένας απο τους μεγαλύτερους πολέμιους της προσπάθειας της Ελλάδας να απεμπλακεί απο τα μνημόνια.
Ουσιαστικά, η ΕΕ παρουσιάζει τον ΕΜΣ ως ένα δίχτυ ασφαλείας, αλλά στην πραγματικότητα είναι ξεκάθαρα ιστός της αράχνης.Δεν μπορούμε να μείνουμε για 3 χρόνια και μετά να βγούμε απο τον ΕΜΣ?
Όχι. Ως μέλος της ΕΕ, υποχρεούσαι πάντοτε να καταβάλεις το ποσό που σου αναλογεί ως μέλος όταν ο ΕΜΣ ζητάει χρήματα, και πάνταεντός 7 ημερών. Δηλαδή ακόμη και αν η Ελλάδα δεν πάρει δάνειο ποτέ απο τον ΕΜΣ, πάντα θα υποχρεούται να προσφέρει το ποσό που της αναλογεί όταν ο ΕΜΣ ζητάει χρήματα. Και πρέπει να το κάνει ακόμη κι αν δεν της περισσεύουν αυτά τα χρήματα (όπως π.χ. αυτήν την περίοδο).
Άρα τι είχαμε τι χάσαμε?
Και πάλι όχι. Γιατί όταν παίρνεις δάνειο κατευθείαν απο τον ΕΜΣ αντι απο την Τρόικα, τότε του παρέχεις άμεσο δικαίωμα να παρέμβει στην χώρα σου (να ρίχνει κυβερνήσεις, να κάνει κατασχέσεις κλπ), ενώ αν δεν είχες δανειστεί θα είχες μόνο την υποχρέωση να του δίνεις χρήματα όταν τα ζητάνε για να “σώσουν” κάποιο άλλο κράτος της ΕΕ.
Επίσης, τα μέτρα που θα έχουν δικαίωμα να επιβάλλουν, (χωρίς να χρειάζεται να τα περάσουν απο την Βουλή μας ή να τα δεχτεί η κυβέρνηση μας), είναι μέτρα που έχουν ως στόχο να χειροτερέψουν την οικονομία και να μειώσουν τον ΑΕΠ της χώρας, ώστε να συνεχίζει η Ελλάδα να δανείζεται και αυτοί να συνεχίζουν να την διοικούν όπως αυτοί θέλουν. Οπότε, τυπικά έχεις το δικαίωμα να μην ζητήσεις κι άλλο δάνειο απο τον ΕΜΣ αλλά στην πραγματικότητα δεν θα μπορείς.
Πως μπορούμε να ξεφύγουμε απο όλο αυτό?
Ότι κατασχεθεί απο τον ΕΜΣ δεν μπορείς να το πάρεις πίσω ούτε καν με απόφαση δικαστηρίου. Μπορείς να το πάρεις πίσω μόνο αν σου το πουλήσουν πίσω (πράγμα αδύνατον) ή με την βία (π.χ. στο Περού, όπου το νερό πέρασε σε ιδιωτικές εταιρείες, ο λαός επαναστάτησε και η κυβέρνηση έκανε ξανά το νερό κρατικό).
Επίσης, όσο βρίσκεσαι στο ίδιο νόμισμα δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις ανταγωνιστικός, οπότε θα συνεχίζεις να αυξάνεις το χρέος της χώρας και θα αναγκάζεσαι να ζητάς περισσότερα δάνεια.
Άρα ΕΜΣ = Game Over;
Όχι…αλλά... Όσο τρέχει δάνειο απο τον ΕΜΣ η χώρα είναι ευάλωτη στις ορέξεις των δανειστών. Η Πορτογαλία μπήκε στον ΕΜΣ το 2011 και βγήκε το 2014. Οι δανειστές το περιγράφουν με φράσεις όπως:
“Η Πορτογαλία ολοκλήρωσε επιτυχημένα το πρόγραμμα του ΕΜΣ.”
Αλλά δεν λένε τι αναγκάστηκε να πουλήσει το κράτος της Πορτογαλίας στους δανειστές που εμπλέκονται με τον ΕΜΣ μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια που “έτρεχε” το πρόγραμμα του ΕΜΣ. Ούτε και το γεγονός πως η Πορτογαλία παραμένει σε μνημόνιο και πολύ πιθανόννα ξαναμπεί στον ΕΜΣ.
Ουσιαστικά, όσο πιο γρήγορα ξεχρεώσουμε τον ΕΜΣ και βγούμε απο το “πρόγραμμα” του, τόσο λιγότερα θα χάσουμε και τόσο περισσότερα θα προλάβουμε να σώσουμε απο τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας μας. Επίσης, αυτό προϋποθέτει πως αν βγούμε απο τον ΕΜΣ δεν θα πρέπει να ξαναζητήσουμε δανεικά, γιατί κάθε φορά που θα ξαναμπαίνουμε στον ΕΜΣ θα χάνουμε και κάτι. Και όταν λέω κάτι, εννοώ την ΔΕΗ, το ΝΕΡΟ, πετρέλαια, αεροδρόμια, λιμάνια, τα εργασιακά μας δικαιώματα, ότι έχει πολύτιμη αξία για το βιοτικό μας επίπεδο.
Ο μόνος τρόπος να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος είναι μία κυβέρνηση που δεν είναι διεφθαρμένη ως το κόκκαλο και να είμαστε ενημερωμένοι για όσα γίνονται και να μην κλείνουμε τα μάτια. (όπως κάναμε τα τελευταία 5 χρόνια με τα συσσίτια, τις αυτοκτονίες, την αύξηση παιδικής θνησιμότητας, την ανεργία, τους άστεγους κλπ).https://medium.com/@panostsapanidis/
|
Μιά Φασιστική ελίτ με ασυλία που προδιαγράφει το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας.
Η επιμονή διάσωσης του Ευρώ και η πάση θυσία να προλάβουν να οργανώσουν το μόνιμο μηχανισμό στήριξης (ESM) για τη «σωτηρία» των ευρωπαϊκών λαών, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τεράστιο κόλπο λεηλασίας που στήνεται στις πλάτες όλων μας!
Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ή Ευρωπαϊκός ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ;
πηγη!https://www.youtube.com/channel/UCCejTq1Wkdg4cLInFVa3PzQ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/07/esm-video.html
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ – To Foreign Policy έβαλε τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη
Σε άρθρο του στο Foreign Policy ο Φίλιπ Λεγκρέν, πρώην μέλος του οικονομικού επιτελείου της Κομισιάν, εξηγεί πως μέσα στο Σαββατοκύριακο η γερμανική ηγεσία λειτούργησε με τρόπο βάναυσο, εκδικητικό και κοντόφθαλμο κατά της Ελλάδας.
Όμως, βρήκε την υποστήριξη και από τη Φρανκφούρτη και την παράνομη απειλή της ΕΚΤ να τραβήξει το βύσμα που κρατάει εν ζωή τις ελληνικές τράπεζες. «Δεν υπάρχει τίποτα ένδοξο στην Ευρωζώνη. Είναι μια τερατώδης κομπίνα αντιδημοκρατικών πιστωτών», αναφέρει με επιθετικό τόνο.
Η συζήτηση για το τρίτο πακέτο στήριξης οδήγησε τους Γερμανούς σε κινήσεις που διπλασιάζουν την έτσι και αλλιώς καταστροφική στρατηγική των πιστωτών κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, συμπιέζουν την ελληνική οικονομία, αυξάνουν το χρέος της και ποδοπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας. Ακόμη και η Deutsche Bank αναφέρεται, πλέον, στην Αθήνα με όρους υποτέλειας.
Χρήσιμοι ηλίθιοι
Κατά τον Λεγκρέν, η Γερμανία αποδεικνύεται πως είναι ένας καταστροφικός ηγεμόνας σε μια ένωση που στερείται πολιτικών θεσμών. Η Ελλάδα, από τη μεριά της, κατανόησε τη ματαιότητα της αντίστασής της. Οι μικρές χώρες, όπως η Σλοβακία και η Φινλανδία συμφώνησαν με τη Γερμανία, αλλά η φωνή τους είναι ελάχιστα καθοριστική. Για τη Γερμανία, όλοι αυτοί είναι χρήσιμοι ηλίθιοι που παρέχουν κάλυψη στα απολύτως στενά συμφέροντά της. Μέσω των δανείων προς την Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να σωθούν οι τράπεζες των δύο χωρών, αλλά μόνο αυτές της Γερμανίας. «Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι το Βερολίνο δεν θα τους ισοπέδωνε αν βρίσκονταν στο δρόμο του».
Συνεχείς εκβιασμοί
Το άρθρο σημειώνει το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη εκβίασαν από το 2010 την Ιρλανδία, την Ιταλία και φυσικά την Ελλάδα στην οποία προχώρησαν σε ένα κτηνώδες σχέδιο. Τα κόμματα που αμφισβήτησαν την «Συναίνεση του Βερολίνου», θα έπρεπε να ηττηθούν με υποταγή – τίποτα λιγότερο. Κάτω από αυτό το πρίσμα, η Ευρωζώνη συγκροτείται από το φόβο.
Πλήρης ταπείνωση
Ο Λεγκρέν αναφέρει πως η ταπείνωση του Τσίπρα ήταν πλήρης. Καίτοι κάλεσε ένα δημοψήφισμα και πήρε με το μέρος του τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, δεν κατάφερε να έχει στα χέρια του ένα διαπραγματευτικό χαρτί έναντι των δανειστών. Δεν μπορούσε να περιμένει αναδίπλωση από μέρους τους. Έτσι, ο Τσίπρας δεν τόλμησε να αρνηθεί τις άδικες συνθήκες που του επέβαλε το Βερολίνο, μπροστά στο φόβο της εξόδου από το ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η επιστροφή της μισητής Τρόικας στην Αθήνα. Η ελληνική Βουλή θα πρέπει να πάρει πίσω όλους τους νόμους που ψήφισε από τον Ιανουάριο και να ψηφίσει άλλους, σαφώς σκληρότερους. Ακόμη και έτσι, όμως, δεν εξασφαλίζει το τρίτο πρόγραμμα, αλλά ανοίγει το δρόμο για νέες διαπραγματεύσεις. Θα πρέπει πρώτα να εκπληρώσει κάποιους όρους και συνθήκες και στη συνέχεια να λάβει τα πολλά χρήματα.
Υποκρισία
Το πάγιο αίτημα της Ελλάδας για ελάφρυνση χρέους πηγαίνει με υποκριτικό τρόπο, από την πλευρά των δανειστών, στο μέλλον. Αντιθέτως, απαιτείται περισσότερη λιτότητα που θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την οικονομική τρύπα της χώρας και θα αυξήσει το δυσβάσταχτο χρέος της. Ο Λεγκρέν προβλέπει πως η ύφεση και η κοινωνική αντίδραση θα φουντώσουν όταν θα αρχίσει να σχηματοποιείται η τεχνοκρατική εικόνα που επέβαλε το Βερολίνο στην Αθήνα.
«Οι Έλληνες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν την παραμονή τους στο ευρώ για να καταστρώσουν ένα πλάνο διαφυγής από αυτό. Να εξασφαλίσουν τις τράπεζές τους σε περίπτωση χρεοκοπίας μέσα στο ευρώ και να λειτουργήσουν με τέτοιο τρόπο που να μην μπορεί ξανά η ΕΚΤ να τους κλείσει τις τράπεζες.
Και καταλήγει: «Η Ευρωζώνη, ως σύνολο, παραμένει μια οικονομική υπόθεση και μια δημοκρατική ντροπή. Είναι παγιδευμένη σε ένα εφιαλτικό κενό όπου η πολιτική δεν επιτρέπει τη δημιουργία κοινών θεσμών που αποδυναμώνουν τη Γερμανία και την ΕΚΤ, ενώ ο φόβος αποτρέπει τα θύματά της από την αναχώρηση. Τόσο μεγάλο είναι το ευρωπαϊκό όνειρο».
patratora.gr
|
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015
Απάντηση Στους Υποστηρικτές Του ΝΑΙ Μέσα Στον ΣΥΡΙΖΑ
του Πέτρου Τσάγκαρη
Προφανώς δεν προσχώρησαν συνειδητά στο μνημονιακό στρατόπεδο όλοι οι βουλευτές που ψήφισαν ΝΑΙ για την ελληνική πρόταση προς την τρόικα. Τώρα όμως, αυτό το ΝΑΙ τίθεται υπό νέα σκληρή δοκιμασία αντικρίζοντας το φριχτό πρόσωπο της ίδιας της συμφωνίας.
«Κατάλογο με φρικαλεότητες» αποκάλεσε το κείμενο του Eurogroup ο γερμανικός Spiegel. «Σε εικονικό πνιγμό υποβλήθηκε ο Τσίπρας», συμπεραίνει ο Guardian. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για το τρίτο μνημόνιο, το πιο σκληρό από τα δύο προηγούμενα. Ότι -ακόμη περισσότερο- πρόκειται για μια αποικιοκρατικού τύπου συμφωνία, για την επίσημη γένεση της πρώτης χώρας-αποικίας μέσα στην Ευρωζώνη, αφού οι δανειστές δεν αρκέστηκαν μόνο στα μέτρα, αλλά απαίτησαν ευθέως και ταπεινωτικής μορφής οικονομικές και πολιτικές «εγγυήσεις» για την πιστή υλοποίηση της συμφωνίας.
Παρ’ όλα αυτά, οι υποστηρικτές του ΝΑΙ θεωρούν ότι έχουν στη φαρτέτρα τους πολλά επιχειρήματα. Τα επιχειρήματα αυτά είναι πάνω κάτω τα εξής: α) Πρέπει να παραμείνει στην κυβέρνηση η Αριστερά, γιατί είναι καλύτερα από το να επιστρέψει το προηγούμενο μνημονιακό κυβερνητικό σύστημα. Οι κατακτήσεις των πέντε μηνών (100 δόσεις, ιθαγένεια κ.λπ.) είναι σημαντικές και δεν πρέπει να χαθούν. Γι’ αυτό καταγγέλλονται από κάποιους το Κόκκινο Δίκτυο και η Αριστερή Πλατφόρμα επειδή τάχα θέτει σε κίνδυνο τη συνέχιση της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. β)Δεν πρέπει σε αυτές τις συνθήκες να υποστούμε ένα ασύντακτο grexit γιατί είτε μας είναι άγνωστο το πολιτικοκοινωνικοοικονομικό κόστος του είτε μας είναι γνωστό και θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που επιφέρει το μνημόνιο. γ) Παραμένοντας στην Ευρωζώνη θα διατηρήσουμε τις διεθνείς συμμαχίες μας. δ) Έτσι θα μας δώσουν ρευστότητα και θα σταματήσουν τα capital controls. ε) Παρότι η κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα απίστευτα αιμοδιψές μνημόνιο, θα έχει την ευκαιρία να κάνει αντάρτικο για ένα διάστημα όσον αφορά τους όρους και την ταχύτητα εφαρμογής του. στ) Όταν βρούμε την ευκαιρία, κάτω από καλύτερες συνθήκες, θα προχωρήσουμε σε ρήξη, ανατροπή του μνημονίου, ή τουλάχιστον θα πάμε σε «σταδιακή απαγκίστρωση» (κατά τα ρητορική της ΔΗΜΑΡ). ζ) Δεν υπάρχει άλλη λύση (There is no alternative, όπως είχε πει και η Θάτσερ), τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Μπορεί να έγιναν λάθη, να κατέρρευσε η εν γένει και συγκεκριμένα η διαπραγματευτική στρατηγική, αλλά τώρα δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, γιατί δεν υπάρχει προετοιμασία για κάτι άλλο.
Εκτός από το τελευταίο επιχείρημα, όλα τα άλλα βρίσκονται πλέον στον αέρα. Κάποια από αυτά είναι αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία: Όταν δεν κάνεις εθνικοποιήσεις τραπεζών και άλλων στρατηγικών τομέων (όπως προέβλεπε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), όταν αφήνεις τους καπιταλιστές ανεξέλεγκτους να βγάζουν ακόμη και σήμερα τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό, όταν σπαταλάς όλα τα ρευστά διαθέσιμα για να πληρώνεις τις δόσεις στους δανειστές τη στιγμή που αυτοί δεν κατέβαλαν τις υποχρεώσεις τους κι όταν δεν κάνεις καμία προετοιμασία για ρήξη (με όλες τις παραμέτρους που αυτή σημαίνει, δηλ. και με εναλλακτικά νομισματικά μέσα – παράλληλο νόμισμα ή δραχμή), έστω κι αν τη θεωρείς σχετικά απίθανη περίπτωση, τότε βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά φταις εσύ.
Όσον αφορά τα θετικά μέτρα του πενταμήνου, αυτά απειλούνται από το ίδιο το μνημόνιο, καθώς οι δανειστές απαίτησαν και πέτυχαν τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι θα αναιρεθούν ή θα «παγώσουν».
Από πού προέρχεται η απειλή
Το πεντάμηνο ύστερα από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου έδειξε καθαρά από ποιους κινδυνεύει να ανατραπεί η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι κινδυνεύει να πέσει από τα πραξικοπήματα που ετοίμαζαν και ετοιμάζουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, δηλ. η (δηλαδή η… αγαπημένη ακόμη και τώρα σε ορισμένους στον ΣΥΡΙΖΑ) Ευρωπαϊκή Ένωση και η γερμανική κυβέρνηση, όχι από τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και τον Νταβανέλλο. Η Αριστερά κινδυνεύει να πέσει από τα πραξικοπήματα που ετοίμαζαν και ετοιμάζουν οι Θοδωράκηδες, οι Μεϊμαράκηδες, η Γεννηματά, η ελληνική άρχουσα τάξη που είδε τα κέρδη της να αυξάνουν με τα μνημόνια, καθώς και τα ΜΜΕ της διαπλοκής, τα οποία υποτίθεται ότι ως ΣΥΡΙΖΑ θα είχαμε αντιμετωπίσει από μήνες - δεν κινδυνεύει από τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που έδωσαν και τη ζωή τους για να φτάσει το κόμμα στο 36% και στο 62%.
Το κυριότερο: η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να πέσει από το ίδιο το μνημόνιο που φέρνει προς ψήφιση, από τη διαχείριση της υλοποίησής του. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξεχάσει ότι τα προηγούμενα μνημόνια «κατάπιαν» τέσσερα κόμματα, που είχαν μάλιστα πολιτικό προσωπικό πολύ πιο ικανό να επιβάλλει τη λιτότητα και ταυτόχρονα να διατηρεί τη στήριξη των ΜΜΕ. Άλλα απ’ αυτά εξαφανίστηκαν (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) κι άλλα συρρικνώθηκαν σε ιστορικά χαμηλά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Η Αριστερά (και οι βουλευτές της) δεν αντέχει να ψηφίζει «ναι σε όλα» όταν θα περνούν οι εφαρμοστικοί νόμοι. Δεν αντέχει να επιβάλει (και δεν έχει και το πολιτικό προσωπικό για κάτι τέτοιο) κι άλλες μειώσεις συντάξεων, κι άλλες μειώσεις μισθών, κι άλλες απολύσεις, κι άλλη φορολόγηση των φτωχών, κι άλλες περικοπές στο κοινωνικό κράτος, κι άλλο πριόνισμα της λαϊκής κυριαρχίας, κι άλλο κουτσούρεμα της δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο δεν αντέχει να είναι αυτή που θα εξαπολύσει ξύλο και χημικά ενάντια στην ίδια την τάξη που τη στηρίζει, όταν αυτή αναπόδραστα θα κινητοποιηθεί.
Πέρα από αυτά όμως, που είναι είτε παρελθούσες είτε μεσοπρόθεσμες απειλές, η κυβέρνηση «πέφτει» άμεσα με δύο προφανείς τρόπους: Πρώτο, προγραμματικά: δεν είναι η ίδια κυβέρνηση, αλλά μια άλλη κυβέρνηση όταν θα ψηφίζει και θα υλοποιεί μνημόνια. Δεύτερο, πολιτικά: δεν είναι η ίδια κυβέρνηση αν απομακρύνει την αριστερή ριζοσπαστική της πτέρυγα (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Κωνσταντοπούλου) και διευρυνθεί προς τα δεξιά με υπουργούς από τα κόμματα του μνημονιακού τόξου. Με αυτές τις εξελίξεις, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και με τις ισχνές έστω φιλολαϊκές και δημοκρατικού χαρακτήρα πρωτοβουλίες, που γνωρίσαμε στο προηγούμενο πεντάμηνο, έχει ήδη πέσει, ακριβώς εξαιτίας των συνεπειών της μνημονιακής και αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμφωνίας με τους δανειστές.
Διάρκεια
Το χειρότερο είναι ότι το μνημόνιο δεν θα είναι εφάπαξ. Όσοι νομίζουν ότι απλώς θα βρωμίσουν το χέρι τους με μερικά ΝΑΙ τις επόμενες βδομάδες και ότι έπειτα θα κάνουν φιλολαϊκό αντάρτικο, πλανώνται πλάνην οικτράν τουλάχιστον για δύο λόγους:
α) Ακόμη και οι πέτρες ξέρουν ότι οι προβλέψεις αυτού του μνημονίου θα αποτύχουν παταγωδώς. Όχι μόνον γιατί αυτό διδάσκει -και τον πλέον ανεπίδεκτο- η ιστορία των προηγούμενων μνημονίων, αλλά και γιατί τώρα υπάρχει ακόμη κάτι βαρύτερο: η σωρευτική καταστροφή που έχουν επιφέρει τα προηγούμενα μνημόνια. Π.χ. πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η κυβέρνηση θα εισπράξει κάποιο άξιο λόγου ποσοστό από τον ΕΝΦΙΑ σε λίγες εβδομάδες ή μήνες; Ακόμη και οι πιο σκληροί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν και το φαγητό του παιδιού τους για να στηρίξουν τον Τσίπρα, δεν θα έχουν αυτή τη δυνατότητα γιατί τα capital controls θα συνεχίζονται (και θα συνεχίζονται για χρόνια όπως λένε όλοι οι οικονομολόγοι). Αλλά ακόμη και χωρίς τους τραπεζικούς περιορισμούς, σε ποιον άραγε θα περίσσευαν 1.000, 2.000 ή και 3.000 ευρώ; Ακόμη κι αν κάποιος φάει τα λεφτά που έχει στο μαξιλάρι γι’ αυτό το σκοπό, απλώς δεν θα μπορεί μετά να πληρώνει τον νέο ΕΝΦΙΑ, τους άλλους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές, τις δόσεις της ΔΕΗ ή τις δόσεις στα τραπεζικά δάνεια (οπότε θα χρειαστεί νέο δάνειο για νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κ.λπ. κ.λπ.).
Και επειδή ακριβώς πολύ σύντομα θα διαπιστωθεί ότι δεν «πιάνονται» οι στόχοι, θα ενεργοποιηθούν οι αυτόματοι μηχανισμοί «διόρθωσης», δηλ. θα ζητείται από την κυβέρνηση να επιβάλει νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, και αργότερα -επειδή κι αυτά δεν θα φτάνουν- θα υπάρξει νέο μνημόνιο και κάποιοι θα απαιτούν κι άλλα ΝΑΙ από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για… να μην πέσει η αριστερή κυβέρνηση.
β) Η συμφωνία δεν προβλέπει την αποπομπή του Σόιμπλε και των συμμάχων του. Αν πράγματι το Grexit αποτελεί στρατηγική επιλογή αυτού του πανίσχυρου κέντρου ευρωπαϊκής εξουσίας, τότε γιατί αυτό να μην επανέλθει σε λίγους μήνες, στην πρώτη «στροφή» που το πρόγραμμα δεν θα «βγαίνει», ακόμη κι αν η ελληνική πλευρά έχει ήδη προσφέρει και τον Παρθενώνα; Τότε άραγε η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι πολύ πιο εξουθενωμένη, πολιτικά και οικονομικά; Τι θα κάνει τότε; Θα κινδυνεύει να υποστεί ΟΛΑ τα δεινά μαζί: Θα έχει και μνημόνιο, και capital controls, και grexit, και λαϊκή οργή, και απώλεια της διακυβέρνησης μέσω σχημάτων «εθνικής ενότητας» ή μέσω πολιτικών πραξικοπημάτων. Τότε θα διαπιστωθεί ότι αν είχε υπάρξει ρήξη σήμερα, αυτή θα είχε απείρως μικρότερο κόστος απ’ όσα θα κληθεί να καταβάλει η Αριστερά και ο λαός.
Ούτε βέβαια μια πιθανή υπερψήφιση του μνημονίου θα συμβάλει στις υποτιθέμενες διεθνείς συμμαχίες της κυβέρνησης. Μπορεί έτσι πιθανόν η κυβέρνηση να αποσπάσει μια φιλική δήλωση από τον Ρέντσι ή τον Πιτέλα, ένα χτύπημα στην πλάτη από τον Ντράγκι (που μπορεί και να αλλάξει και καμιά βαριά κουβέντα με τον Σόιμπλε για χάρη της ελληνικής κυβέρνησης), αλλά προφανώς αυτοί δεν είναι μόνιμοι και αξιόπιστοι σύμμαχοι. Σύμμαχοι είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί και η ευρωπαϊκή Αριστερά που προσβλέπει και ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ. Και να ελπίζει βάσιμα και όχι θεωρητικά: η έκταση, η μαζικότητα και το βάθος του ευρωπαϊκού κύματος αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό κατά την πρόσφατη μάχη του δημοψηφίσματος θύμισε παλιές εποχές διεθνούς αλληλεγγύης: στον ελληνικό αντιδικτατορικό αγώνα, στις αντι-αποικιακές επαναστάσεις του Τρίτου Κόσμου κ.λπ. Υπερψήφιση μνημονίου είναι το χειρότερο χτύπημα που μπορεί να επιφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτούς, στους πραγματικούς διεθνείς συμμάχους του.
Γενικά, όσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σπαταλά κι απομακρύνεται χρονικά από την ιστορικά ταξική ψήφο στήριξης της 5ης Ιουλίου, τόσο πιο δύσκολα θα γίνονται τα πράγματα γι’ αυτήν. Είναι προφανές ότι η ρήξη παραμένει ακόμη ως δυνατότητα. Προϋπόθεση είναι όμως η άμεση εγκατάλειψη της μέχρι τώρα ατελέσφορης τακτικής –και πολύ περισσότερο η άρνηση υπερψήφισης του υπερβάρβαρου μνημονίου. Αν ωστόσο κάποιοι προσχώρησαν στην ευρωπαϊκή ΤΙΝΑ, στη θεωρία ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, δικό τους θέμα. Έχουν πεδίον δόξης λαμπρό. Αλλά σε άλλο κόμμα, όχι σε αριστερό, ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό κόμμα όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ - βάσει του προγράμματός του και των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Και σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν όλοι αυτοί (μέσα από τα ΜΜΕ που απλόχερα τους δίνουν το λόγο πλέον) να απειλούν με καθαιρέσεις και διαγραφές όσους συντρόφους παραμένουν πιστοί στις θέσεις, τις συνεδριακές αποφάσεις και τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ανατροπή της λιτότητας.
Πηγή : rproject.
Προφανώς δεν προσχώρησαν συνειδητά στο μνημονιακό στρατόπεδο όλοι οι βουλευτές που ψήφισαν ΝΑΙ για την ελληνική πρόταση προς την τρόικα. Τώρα όμως, αυτό το ΝΑΙ τίθεται υπό νέα σκληρή δοκιμασία αντικρίζοντας το φριχτό πρόσωπο της ίδιας της συμφωνίας.
«Κατάλογο με φρικαλεότητες» αποκάλεσε το κείμενο του Eurogroup ο γερμανικός Spiegel. «Σε εικονικό πνιγμό υποβλήθηκε ο Τσίπρας», συμπεραίνει ο Guardian. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για το τρίτο μνημόνιο, το πιο σκληρό από τα δύο προηγούμενα. Ότι -ακόμη περισσότερο- πρόκειται για μια αποικιοκρατικού τύπου συμφωνία, για την επίσημη γένεση της πρώτης χώρας-αποικίας μέσα στην Ευρωζώνη, αφού οι δανειστές δεν αρκέστηκαν μόνο στα μέτρα, αλλά απαίτησαν ευθέως και ταπεινωτικής μορφής οικονομικές και πολιτικές «εγγυήσεις» για την πιστή υλοποίηση της συμφωνίας.
Παρ’ όλα αυτά, οι υποστηρικτές του ΝΑΙ θεωρούν ότι έχουν στη φαρτέτρα τους πολλά επιχειρήματα. Τα επιχειρήματα αυτά είναι πάνω κάτω τα εξής: α) Πρέπει να παραμείνει στην κυβέρνηση η Αριστερά, γιατί είναι καλύτερα από το να επιστρέψει το προηγούμενο μνημονιακό κυβερνητικό σύστημα. Οι κατακτήσεις των πέντε μηνών (100 δόσεις, ιθαγένεια κ.λπ.) είναι σημαντικές και δεν πρέπει να χαθούν. Γι’ αυτό καταγγέλλονται από κάποιους το Κόκκινο Δίκτυο και η Αριστερή Πλατφόρμα επειδή τάχα θέτει σε κίνδυνο τη συνέχιση της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ. β)Δεν πρέπει σε αυτές τις συνθήκες να υποστούμε ένα ασύντακτο grexit γιατί είτε μας είναι άγνωστο το πολιτικοκοινωνικοοικονομικό κόστος του είτε μας είναι γνωστό και θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που επιφέρει το μνημόνιο. γ) Παραμένοντας στην Ευρωζώνη θα διατηρήσουμε τις διεθνείς συμμαχίες μας. δ) Έτσι θα μας δώσουν ρευστότητα και θα σταματήσουν τα capital controls. ε) Παρότι η κυβέρνηση θα εφαρμόσει ένα απίστευτα αιμοδιψές μνημόνιο, θα έχει την ευκαιρία να κάνει αντάρτικο για ένα διάστημα όσον αφορά τους όρους και την ταχύτητα εφαρμογής του. στ) Όταν βρούμε την ευκαιρία, κάτω από καλύτερες συνθήκες, θα προχωρήσουμε σε ρήξη, ανατροπή του μνημονίου, ή τουλάχιστον θα πάμε σε «σταδιακή απαγκίστρωση» (κατά τα ρητορική της ΔΗΜΑΡ). ζ) Δεν υπάρχει άλλη λύση (There is no alternative, όπως είχε πει και η Θάτσερ), τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Μπορεί να έγιναν λάθη, να κατέρρευσε η εν γένει και συγκεκριμένα η διαπραγματευτική στρατηγική, αλλά τώρα δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο, γιατί δεν υπάρχει προετοιμασία για κάτι άλλο.
Εκτός από το τελευταίο επιχείρημα, όλα τα άλλα βρίσκονται πλέον στον αέρα. Κάποια από αυτά είναι αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία: Όταν δεν κάνεις εθνικοποιήσεις τραπεζών και άλλων στρατηγικών τομέων (όπως προέβλεπε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ), όταν αφήνεις τους καπιταλιστές ανεξέλεγκτους να βγάζουν ακόμη και σήμερα τα εκατομμύριά τους στο εξωτερικό, όταν σπαταλάς όλα τα ρευστά διαθέσιμα για να πληρώνεις τις δόσεις στους δανειστές τη στιγμή που αυτοί δεν κατέβαλαν τις υποχρεώσεις τους κι όταν δεν κάνεις καμία προετοιμασία για ρήξη (με όλες τις παραμέτρους που αυτή σημαίνει, δηλ. και με εναλλακτικά νομισματικά μέσα – παράλληλο νόμισμα ή δραχμή), έστω κι αν τη θεωρείς σχετικά απίθανη περίπτωση, τότε βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά φταις εσύ.
Όσον αφορά τα θετικά μέτρα του πενταμήνου, αυτά απειλούνται από το ίδιο το μνημόνιο, καθώς οι δανειστές απαίτησαν και πέτυχαν τη δέσμευση της κυβέρνησης ότι θα αναιρεθούν ή θα «παγώσουν».
Από πού προέρχεται η απειλή
Το πεντάμηνο ύστερα από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου έδειξε καθαρά από ποιους κινδυνεύει να ανατραπεί η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ότι κινδυνεύει να πέσει από τα πραξικοπήματα που ετοίμαζαν και ετοιμάζουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο, δηλ. η (δηλαδή η… αγαπημένη ακόμη και τώρα σε ορισμένους στον ΣΥΡΙΖΑ) Ευρωπαϊκή Ένωση και η γερμανική κυβέρνηση, όχι από τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου και τον Νταβανέλλο. Η Αριστερά κινδυνεύει να πέσει από τα πραξικοπήματα που ετοίμαζαν και ετοιμάζουν οι Θοδωράκηδες, οι Μεϊμαράκηδες, η Γεννηματά, η ελληνική άρχουσα τάξη που είδε τα κέρδη της να αυξάνουν με τα μνημόνια, καθώς και τα ΜΜΕ της διαπλοκής, τα οποία υποτίθεται ότι ως ΣΥΡΙΖΑ θα είχαμε αντιμετωπίσει από μήνες - δεν κινδυνεύει από τα χιλιάδες μέλη του κόμματος που έδωσαν και τη ζωή τους για να φτάσει το κόμμα στο 36% και στο 62%.
Το κυριότερο: η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να πέσει από το ίδιο το μνημόνιο που φέρνει προς ψήφιση, από τη διαχείριση της υλοποίησής του. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πως κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ξεχάσει ότι τα προηγούμενα μνημόνια «κατάπιαν» τέσσερα κόμματα, που είχαν μάλιστα πολιτικό προσωπικό πολύ πιο ικανό να επιβάλλει τη λιτότητα και ταυτόχρονα να διατηρεί τη στήριξη των ΜΜΕ. Άλλα απ’ αυτά εξαφανίστηκαν (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) κι άλλα συρρικνώθηκαν σε ιστορικά χαμηλά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Η Αριστερά (και οι βουλευτές της) δεν αντέχει να ψηφίζει «ναι σε όλα» όταν θα περνούν οι εφαρμοστικοί νόμοι. Δεν αντέχει να επιβάλει (και δεν έχει και το πολιτικό προσωπικό για κάτι τέτοιο) κι άλλες μειώσεις συντάξεων, κι άλλες μειώσεις μισθών, κι άλλες απολύσεις, κι άλλη φορολόγηση των φτωχών, κι άλλες περικοπές στο κοινωνικό κράτος, κι άλλο πριόνισμα της λαϊκής κυριαρχίας, κι άλλο κουτσούρεμα της δημοκρατίας. Πολύ περισσότερο δεν αντέχει να είναι αυτή που θα εξαπολύσει ξύλο και χημικά ενάντια στην ίδια την τάξη που τη στηρίζει, όταν αυτή αναπόδραστα θα κινητοποιηθεί.
Πέρα από αυτά όμως, που είναι είτε παρελθούσες είτε μεσοπρόθεσμες απειλές, η κυβέρνηση «πέφτει» άμεσα με δύο προφανείς τρόπους: Πρώτο, προγραμματικά: δεν είναι η ίδια κυβέρνηση, αλλά μια άλλη κυβέρνηση όταν θα ψηφίζει και θα υλοποιεί μνημόνια. Δεύτερο, πολιτικά: δεν είναι η ίδια κυβέρνηση αν απομακρύνει την αριστερή ριζοσπαστική της πτέρυγα (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Κωνσταντοπούλου) και διευρυνθεί προς τα δεξιά με υπουργούς από τα κόμματα του μνημονιακού τόξου. Με αυτές τις εξελίξεις, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και με τις ισχνές έστω φιλολαϊκές και δημοκρατικού χαρακτήρα πρωτοβουλίες, που γνωρίσαμε στο προηγούμενο πεντάμηνο, έχει ήδη πέσει, ακριβώς εξαιτίας των συνεπειών της μνημονιακής και αποικιοκρατικού χαρακτήρα συμφωνίας με τους δανειστές.
Διάρκεια
Το χειρότερο είναι ότι το μνημόνιο δεν θα είναι εφάπαξ. Όσοι νομίζουν ότι απλώς θα βρωμίσουν το χέρι τους με μερικά ΝΑΙ τις επόμενες βδομάδες και ότι έπειτα θα κάνουν φιλολαϊκό αντάρτικο, πλανώνται πλάνην οικτράν τουλάχιστον για δύο λόγους:
α) Ακόμη και οι πέτρες ξέρουν ότι οι προβλέψεις αυτού του μνημονίου θα αποτύχουν παταγωδώς. Όχι μόνον γιατί αυτό διδάσκει -και τον πλέον ανεπίδεκτο- η ιστορία των προηγούμενων μνημονίων, αλλά και γιατί τώρα υπάρχει ακόμη κάτι βαρύτερο: η σωρευτική καταστροφή που έχουν επιφέρει τα προηγούμενα μνημόνια. Π.χ. πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η κυβέρνηση θα εισπράξει κάποιο άξιο λόγου ποσοστό από τον ΕΝΦΙΑ σε λίγες εβδομάδες ή μήνες; Ακόμη και οι πιο σκληροί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αυτοί που θα ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν και το φαγητό του παιδιού τους για να στηρίξουν τον Τσίπρα, δεν θα έχουν αυτή τη δυνατότητα γιατί τα capital controls θα συνεχίζονται (και θα συνεχίζονται για χρόνια όπως λένε όλοι οι οικονομολόγοι). Αλλά ακόμη και χωρίς τους τραπεζικούς περιορισμούς, σε ποιον άραγε θα περίσσευαν 1.000, 2.000 ή και 3.000 ευρώ; Ακόμη κι αν κάποιος φάει τα λεφτά που έχει στο μαξιλάρι γι’ αυτό το σκοπό, απλώς δεν θα μπορεί μετά να πληρώνει τον νέο ΕΝΦΙΑ, τους άλλους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές, τις δόσεις της ΔΕΗ ή τις δόσεις στα τραπεζικά δάνεια (οπότε θα χρειαστεί νέο δάνειο για νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών κ.λπ. κ.λπ.).
Και επειδή ακριβώς πολύ σύντομα θα διαπιστωθεί ότι δεν «πιάνονται» οι στόχοι, θα ενεργοποιηθούν οι αυτόματοι μηχανισμοί «διόρθωσης», δηλ. θα ζητείται από την κυβέρνηση να επιβάλει νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, και αργότερα -επειδή κι αυτά δεν θα φτάνουν- θα υπάρξει νέο μνημόνιο και κάποιοι θα απαιτούν κι άλλα ΝΑΙ από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ για… να μην πέσει η αριστερή κυβέρνηση.
β) Η συμφωνία δεν προβλέπει την αποπομπή του Σόιμπλε και των συμμάχων του. Αν πράγματι το Grexit αποτελεί στρατηγική επιλογή αυτού του πανίσχυρου κέντρου ευρωπαϊκής εξουσίας, τότε γιατί αυτό να μην επανέλθει σε λίγους μήνες, στην πρώτη «στροφή» που το πρόγραμμα δεν θα «βγαίνει», ακόμη κι αν η ελληνική πλευρά έχει ήδη προσφέρει και τον Παρθενώνα; Τότε άραγε η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι πολύ πιο εξουθενωμένη, πολιτικά και οικονομικά; Τι θα κάνει τότε; Θα κινδυνεύει να υποστεί ΟΛΑ τα δεινά μαζί: Θα έχει και μνημόνιο, και capital controls, και grexit, και λαϊκή οργή, και απώλεια της διακυβέρνησης μέσω σχημάτων «εθνικής ενότητας» ή μέσω πολιτικών πραξικοπημάτων. Τότε θα διαπιστωθεί ότι αν είχε υπάρξει ρήξη σήμερα, αυτή θα είχε απείρως μικρότερο κόστος απ’ όσα θα κληθεί να καταβάλει η Αριστερά και ο λαός.
Ούτε βέβαια μια πιθανή υπερψήφιση του μνημονίου θα συμβάλει στις υποτιθέμενες διεθνείς συμμαχίες της κυβέρνησης. Μπορεί έτσι πιθανόν η κυβέρνηση να αποσπάσει μια φιλική δήλωση από τον Ρέντσι ή τον Πιτέλα, ένα χτύπημα στην πλάτη από τον Ντράγκι (που μπορεί και να αλλάξει και καμιά βαριά κουβέντα με τον Σόιμπλε για χάρη της ελληνικής κυβέρνησης), αλλά προφανώς αυτοί δεν είναι μόνιμοι και αξιόπιστοι σύμμαχοι. Σύμμαχοι είναι οι ευρωπαϊκοί λαοί και η ευρωπαϊκή Αριστερά που προσβλέπει και ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ. Και να ελπίζει βάσιμα και όχι θεωρητικά: η έκταση, η μαζικότητα και το βάθος του ευρωπαϊκού κύματος αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό κατά την πρόσφατη μάχη του δημοψηφίσματος θύμισε παλιές εποχές διεθνούς αλληλεγγύης: στον ελληνικό αντιδικτατορικό αγώνα, στις αντι-αποικιακές επαναστάσεις του Τρίτου Κόσμου κ.λπ. Υπερψήφιση μνημονίου είναι το χειρότερο χτύπημα που μπορεί να επιφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτούς, στους πραγματικούς διεθνείς συμμάχους του.
Γενικά, όσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σπαταλά κι απομακρύνεται χρονικά από την ιστορικά ταξική ψήφο στήριξης της 5ης Ιουλίου, τόσο πιο δύσκολα θα γίνονται τα πράγματα γι’ αυτήν. Είναι προφανές ότι η ρήξη παραμένει ακόμη ως δυνατότητα. Προϋπόθεση είναι όμως η άμεση εγκατάλειψη της μέχρι τώρα ατελέσφορης τακτικής –και πολύ περισσότερο η άρνηση υπερψήφισης του υπερβάρβαρου μνημονίου. Αν ωστόσο κάποιοι προσχώρησαν στην ευρωπαϊκή ΤΙΝΑ, στη θεωρία ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, δικό τους θέμα. Έχουν πεδίον δόξης λαμπρό. Αλλά σε άλλο κόμμα, όχι σε αριστερό, ριζοσπαστικό, αντιμνημονιακό κόμμα όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ - βάσει του προγράμματός του και των προεκλογικών του δεσμεύσεων. Και σε κάθε περίπτωση δεν μπορούν όλοι αυτοί (μέσα από τα ΜΜΕ που απλόχερα τους δίνουν το λόγο πλέον) να απειλούν με καθαιρέσεις και διαγραφές όσους συντρόφους παραμένουν πιστοί στις θέσεις, τις συνεδριακές αποφάσεις και τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ανατροπή της λιτότητας.
Πηγή : rproject.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)