Παραδοσιακό παραμύθι της Ικαρίας .... το Μισοκωλάκι.

Μια φορά γκι’ ένα γκαιρό ήτανε ένας πατέρας και μια μάνα. Τώχανε μεάλο γκαμόμ που εν ηκάνασιν παιδιά. Μια μμέραν ο πατέρας ήλειπεν όξω στα χωράφια. Η μάνα ‘ πόμεινε σπίτιν να μαηρέψει. Το λοιπόν, εκεί που ξεμάτιζεν κουκιά, της ήρτεν να πει. Άχου Παναΐα μου κι’ ας ήταν νάταν παιδιά ικά μου τα κουκιά πούχω στην ποδιά. Έν ηπρόλαεν να τελέψει τη γκουέντα κι’ ούλα τα κουκιά εγινίκασιν παιδιά. Ούλο το σπίτι ήτανε ένα μονοφώνι αφ’ το ταβατούρι που κάνασιν. Εκεά ‘πισπέρα ηποϋρίστην κι’ ο άντρας της. Άμα είδεν μεσ’ στο σπίτι ένα σωρόν παιδιά ησάστισε. Η γυναίκα μαθόν τούπε πως έτσι, αφ’ το μεράκιν της που εν ήκανεν παιδιά της ξέφυγεν ο λόγος κι’ είπε να γίνονταν τα κουκιά παιδιά. Και κείνα μαθόν εγινήκασι. Έναν γκερεμέ ηκλαίασιν και ηφωνάζασι τα παιδιά κι’ ηγυρεύγασιν ψωμί. Και που ο κακοοίρης να μπουκώσει τόσα στόατα. Εκεά ηθύμωσε κι’ ηπήρεν την τσατήρα και τάσφαξεν ούλα.

Μετά λίην ώραν του συνέμπε κι’ είπεν της γυναίκας του:

- «Κρίμας, να η γκρατήσω ένα να τώχομε συντροφιά να μας φυλάει και την απιδιά».

Ά, ηξέχασα να σας πω. Τον γκαιρόν που ξεμάταν τα κουκιά η γυναίκα, της ξέφυγεν το μαχαίρι κι’ ηχάραξεν το πίσω του κουκιού. Άμα ήγινεν παιδίν αυτό το κουκί, φγήκεν κοψοκωλιασμένο. Εν ήταν βαρονούσικο. Την ώρα που σφαζόντανε τα’ αέρφια του, αυτό ηπήεν άθορο, κρυφά-κρυφά κάτ’ αφ’ τη μυλόπλακα του χερόμυλου κι’ ησκεπάστηκε με τη λακανίδα κι’ ηπερίενεν πια τα’ αποϊσόμενο.

Άμα ήκουσε τον πατέρα να λέει πως ήθελε νάμενεν ένα ζωντανό, σηκώνει τη λακανίδα και σαρτέβγει μεσ’ τη μέση. Άμα τώδε τα’ αντρόυνο, ηχαρίκανε κι’ ήμεινε πια παιδίν τους. Επειδής ήτανε κοψοκωλιασμένο, το ‘νοματίσανε από τότες Μισικωλάκι.

Την άλλη μμέρα κιόλας του δώσανε ένα μπιδαυλάκι και το στείλανε να φυλάει την απιδιά. Το Μισικωλάκι ηνέβηκε απά στην απιδιά και ηπιδαύλιζε. Κείνην την ώρα πέρασε μια γρε και τώδε, ύστερις του φώναζε με παρακάλια.

Έ, μισι-Μισικωλάκι
Ρίξε μου ‘ναν απιδάκι
Να χαρείς το πιδαυλάκι

Το Μισικωλάκι ήκοψεν έναν απίδιν και της τώριξεν κάτω. Η γρε καμώνονταν πως ηπαιδέβγετο να το βρει. Αυτή εν ήτανε γρε, ήτανε μάγισσα κι’ ήθελε να τα’ αρπάξει το Μισικωλάκι και επειδής εν ημπορούσε να σκαρφαλώσει στην απιδιά, ηπολεμούσε να το κάμει να κατέβει και να το φέρει χεροβολιά. Ηγύρισεν πάλιν η γρε κατ’ απάνω του και τούλεε.

Έ, μισι-Μισικωλάκι
Ρίξε μου ‘ναν απιδάκι
Να χαρείς το πιδαυλάκι

Το κακόοιρον το Μισικωλάκι της ήριξεν κι’ άλλο. Η γρε πάλι το χχαβάν της: «Έν το βρίσκω. Ε καλοβλέπω κι όλας. Κατέβα να μου το βρεις».

Το Μισικωλάκι μ’ ένα σάρτο κατέβηκεν κάτω. Τ’ αρπά η μάγισσα και το μπουζουριάζει στο φυλάκιν της. Ύστερα τ’ ανεκρέμασε στημ πλάτην της κι’ ηπήαινεν σπίτιν της. Άμα ήνοιξεν τη μποριά της αυλής ηφώναζεν της κόρης της:

Άναψε Μαρού το φφούρνο
Και καλό μμεζέ σου φέρνω.

Ήμπε στο σπίτιν της η μάγισσα κι’ ‘πόθεκεν το φυλάκιν απά στημ πεζούλα. Ήβγαλεν από μέσα το Μισικωλάκι και τόβαλε σ’ ένα τσουάλιν κι’ από πάνω τώδεσε. Ύστερις είπεν της κόρης της. Εγώ πααίνω να κάμω κι’ άλλη ββότα. Άμα πυρώσει ο φούρνος να το ρίξεις μέσα το Μισικωλάκι μαζί με το τσουβάλι κι’ άμα γυρίσω νάχεις έτοιμον οφτόν να φάμε. Ήφυεν η μάγισσα κι’ ήμεινεν η κόρη της με το Μισικωλάκι. Άμα ηπύρωσεν ο φούρνος, ηπήεν η κόρη να σηκώσει το Μισικωλάκι αλλά ησκέφτηκε που δεν ήξερε πώς να το ψήσει. Κι’ ήλεε πώς να κάμω να το ψήσω.

Το Μισικωλάκι που τάκουσεν από μέσ’ στο τσουάλι της είπε: βγάλε με από δω μέσα να σου δείξω πώς να με ψήσεις.

Ηπίστεψεν η Μάρω και το λευτέρωσε.

Το Μισικωλάκι ήρχισε να τη δασκαλέβγει. Να έτσι να θα κάμεις και θα με βάλεις μέσ’ το τσουάλι κι’ ήπιασε τη Μάρω και την τσουβάλιασε. Ύστερις θα πιάσεις τους δυό πουγούνους του τσουβαλιού και θα τους δέσεις σφιχτά – και τώλεε και τώκανε. Κι έτσι κατάφερε κι’ έβαλε τη Μάρω με το τσουβάλιγ και την ήριξε με στο φούρνο να ψηθεί. Απώς ηψήθηκε την ήβγαλεν όξω, της ήκοψεν το σηκώτιν και το σέρβιρε στο τραπέζι για να το φάει η μάγισσα. Ύστερις ησηκώθην κι’ ήφυε.

Άμα η ηποϋρίστην η μάγισσα βρήκε το τραπέζι στρωμένο με το σηκώτιν κι’ ήπεσε με τη μούρη και τώφαν. Ηφώναζεν και της Μάρως αλλά δεν απεκούσε.

Ηπήεν κι’ ήψαξε στο κρεβάτιν της και δεν την ήβρε πούμετα. Τότες το κατάλαβεν πως ήφαεν το σηκώτιν της κόρης της. Παίρνει το φυλάκιν της πάλιν και τρέχει και πά στην απιδιά. Είδεν το Μισικωλάκι ανεβασμένο στο δέντρο κι’ ήπαιζεν το πιδαύλιν του και τούλεεν πάλι.

Έ, Μισι-Μισικωλάκι
Ρίξε μου ‘ναν απιδάκι
Να χαρείς το πιδαυλάκι

Το Μισικωλάκι της ήριξεν ένα. Έν το βρίσκω ήλεεν πάλιν η γρέ. Το Μισικωλάκι όμως ηπονηρεύτηκεν πια και έν ηξανακατέαινεν. Ύστερις τούλεεν η μάγισσα. Πες για μπάρε μου πώς να κάμω ν’ ανέβω να κόψω ατή μου.

Να βάλεις πιάτα-πιάτα να πατήσεις και ν’ ανέβεις. Ήβαλλεν πιάτα-πιάτα, ηπήεν να πατήσει, ησπούσαν τα πιάτα, κι’ ήπεφτεν κάτω.

Και πάλιν τούλεε, πώς να κάμω ν’ ανέβω.

Να βάλεις αυγά-αυγά και ν’ ανέβεις. Ησπούσαν και τ’ αυγά κι’ ήπεφτεν πάλι κάτω. Ησπαρούγγωνε η γρέ το θθυμόν της και ηπαρακάλαν πάλι.

Πες μου Μισικωλάκι πώς να κάμω ν’ ανέβω.

Α σου πω τι α κάμεις. Θα πυρώσεις ένα σίδερο στη φωτιά κι’ απέ θα το περάσεις στο μπισινό σσου και θ’ ανέβεις μια χαρά.

Ήκαμεν η μάγισσα κατά που της είπεν, ήβαλεν το πυρομένο σίδερο στο μπισινό της κι’ ηφουρλάτνισε κι’ ηπετάχτην μισοούρανα κι’ ήπεσεν κάτω κι’ ήσκασε. Κι’ έτσι ηγλύτωσεν το Μισικωλάκι κι’ ηπήεν σπίτιν του κι’ ηζήσανε καλά και μεις καλλίτερα..................!(καταγραφή και επιμέλεια Αλέξης Πουλιανός, Ικαριακά Γράμματα,1959  Το Μισοκώλακι ειναι μια παλιά αγαπημένη ιστορία από  την Ικαρία Οι Ικαριώτισσες  με αυτό το παραμύθι μεγάλωσαν παιδιά και εγγονια   μεταφέροντας τους την Ικαριωτικη  κουλτούρα Κάθε φορά που την αφηγούνταν προσέθεταν και μια νέα ιστορία πάντα όμως είχαν εναν πρωταγωνιστή τον Μισικωλακι η τον Κοκκινοκωλακι  όπως αγαπούσε η μητέρα  μου να μου τον αναφέρει 

Ο Αλέξης Πουλιανός είχε κάνει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα λαογραφική δουλειά στην Ικαρία)

..πηγη

Οδοιπορικό στον Αθέρα

Η Ικαρία δεν είναι ακριβώς νησί. Είναι περισσότερο ένα βουνό. Ένα βουνό ριγμένο στην μέση της θάλασσας. Περισσότερο από τις ακτές και τις παραλίες της την καθορίζει ο όγκος του Αθέρα, του όρους Πράμνος των αρχαίων.

20 μίλια μήκος και 1000 μέτρα ύψος κορυφογραμμή είναι μια μοναδικότητα στο Αιγαίο. Ειδωμένη από το πέλαγος στα νότια, η Ικαριά μοιάζει με τοίχο, έτσι απότομα που κατηφορίζουν οι πλαγιές της και συναντούν το πέλαγος.

Από μικρό με συνάρπαζε το βουνό. Συνήθιζα να το περπατώ, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, ψάχνοντας τα αρχαία μονοπάτια που οδηγούσαν στην κορυφή. Η γοητεία των όρθιων βράχων, των σχισμένων σχιστόλιθων από όπου, στις «πελεκανιές», οι παλιοί έπαιρναν πλάκες για τις στέγες τους, τα ρείκια, τα ανάματα, οι πρίνοι, οι άριοι, τα βρύχα, ο θόρυβος των βημάτων στα χαλίκια, φαίνεται πως ανάδευαν εντυπωμένα προγονικά γονίδια του είναι μου.

Γιατί σίγουρα πολλοί αρχαίοι βοσκοί κατοικούν μέσα μου, όπως και στους περισσότερους Καριώτες.

Μετά από πολλά χρόνια κατάφερα να ξανακάνω την δοκιμασία της ανάβασης στο βουνό. Ξεκινώντας από το Χρυσόστομο, ακολούθησα το παλιό μονοπάτι, που κάποτε χρησιμοποιούσαν τα μουλάρια με τα φορτώματα, και καβάλησα την κορυφογραμμή, κατεβαίνοντας μετά μέχρι την Αρέθουσα. Την εποχή που οι άνθρωποι περπατούσαν ακόμα, οι κάτοικοι του Χρυσοστόμου χρησιμοποιούσαν τον δρόμο για να πάνε, 17 Ιούλη, στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στην Αρέθουσα. Αφού γλεντούσαν, κατάκοποι από τον χορό και το πιοτό ξαναγύριζαν, αυγές πια, από τον ίδιο δρόμο.

Θυμάμαι ότι η διαδρομή διαρκούσε περίπου δύο ώρες. Τώρα, λίγο η ζέστη του μεσημεριού, λίγο τα χρόνια και το τίμημα της καθιστικής ζωής, λίγο τα εμπόδια, αφού το μονοπάτι έχει «δασώσει» και χαθεί σε πολλά σημεία, μου πήρε τρισήμισυ ώρες.

Η αίσθηση μοναδική, αφού περπατάς σε ένα χώρο άδειο από ανθρώπινη παρουσία και παρέμβαση. Ήχοι μόνο από πουλιά και τον αέρα που θροϊζει στα φυλλώματα. Η θέα, όσο ανεβαίνεις προς την κορυφή, αεροπορική. Σαν να πετάς πάνω από το νησί και το πέλαγος. Κάπως σαν να ψηλώνεις και μέσα σου.

Μου έκανε εντύπωση ότι σε όλη τη διαδρομή δεν συνάντησα ούτε ένα από τα ζώα εκείνα που η ντόπια αφήγηση θέλει να έχουν κατακτήσει και αφανίσει το βουνό. Ούτε ένα κατσίκι. Ήταν σύμπτωση; Η μήπως οι βοσκοί έχουν καλομάθει τα ζώα τους να περιμένουν την ζωοτροφή κοντά στα χωριά και τους αμαξωτούς δρόμους; Αν είναι έτσι, το βουνό θα αποκτήσει γρήγορα ξανά τα αρχαία του βαθιά ρουμάνια, τουλάχιστον σε όσα σημεία δεν πάει το αυτοκίνητο.

Στην μέση της διαδρομής, μερικά μέτρα κάτω από την κορυφογραμμή, σημάδια αρχαίας κατοίκησης. Ερείπια οικίσκων στο σημείο που ήταν «του Φούσκα το σπιτάκι». Τοίχοι μικρών σπιτιών 4 μέτρα επί 2, και σταύλων ακόμα μικρότερων. Έχω ακούσει πως μέχρι την δεκαετία του 1940 κατοικούνταν, εποχιακά, από βοσκούς της εποχής. Σπίτια 8 τετραγωνικών μέτρων που στέγαζαν πολυμελείς οικογένειες...  Σκέπτομαι τι εμπειρίες φτώχειας έχουν περάσει οι πρόγονοι..

.

Φτάνοντας στην κορυφογραμμή, κυριαρχεί ο βίαιος άνεμος που αγκομαχά, και αυτός, να ανέβει το εμπόδιο του Αθέρα καθώς κατεβαίνει από τα Δαρδανέλια και πέφτει μετά κουτρουβαλώντας προς τα Δωδεκάννησα. Τι τρομερή πηγή ενέργειας, τι «κοσμική» μπαταρία διαθέτει το νησί μας, εκεί στα ψηλώματα του Πράμνου! Χρειαζόμαστε έναν Προμηθέα για να τιθασεύσει αυτή τη δύναμη της Φύσης για το καλό μας. Ή, ίσως όχι;

Στο κατέβασμα προς την Αρέθουσα το τοπίο μαλακώνει, το δέος εξαφανίζεται. Δρόμοι αυλακώνουν το βουνό, χάρις στις ανάγκες της κινητής τηλεφωνίας που έχει εγκαταστήσει κεραίες. Ακολουθώ, ψάχνοντας, το παλιό μονοπάτι, με την διαίσθηση ότι κόβεις έτσι δρόμο. Βρίσκω την παλιά πηγή, το πηγαδάκι που έφτιαξε ο Τσούνος στην μνήμη της γυναίκας του, μαζί με ένα αυτοσχέδιο γλυπτό, σαν μενίρ, κοντά στην Κουφή Πλατάνη. Πράγματι υπάρχει ένα πλατάνι με κούφιο κορμό. Η πινακίδα γράφει: 1978. Εχτές...

Η Αρέθουσα μια αποκάλυψη. Πολλά πέτρινα παραδοσιακά σπίτια, άλλα ανακαινισμένα και άλλα ερείπια μέσα σε μία οργιαστική βλάστηση που θυμίζει Πήλιο. Ένα πανέμορφο χωριό. Συνειδητοποιώ ότι δεν την είχα δει ποτέ μέρα, πάντα η επίσκεψη μου αφορούσε πανηγύρια, νύχτα. Στην κεντρική πλατεία με τους αιωνόβιους άριους, μια επιβλητική εκκλησία, σαν καθεδρικός ναός, με το ψηλότερο καμπαναριό της Ικαρίας, κοντά 20 μέτρα. Έργα του άφθαστου αυτοδίδακτου κτίστη Φουντούλη, στα τέλη του 19ου ή τις αρχές του 20 αιώνα. Στην πλατεία ακόμα, ένα καταπληκτικό παραδοσιακό καφενείο, που το λειτουργεί ο Στέλιος Μαυρογιώργης, ένας άνθρωπος της πόλης που επέστρεψε στις ρίζες, όπως πολλοί από μας ονειρεύονται. Λίγο η κούραση της πεζοπορίας, λίγο η καταπληκτική μέρα, λίγο η ηρεμία του χωριού, η στάση στο καφενείο του Στέλιου μού φάνηκε ένα κομμάτι από Παράδεισο.

Σκέπτομαι. Μήπως τελικά η αίσθηση της ικανοποίησης εξαρτάται από την προσπάθεια που καταβάλλει κανείς; Η λυτρωτική εμπειρία της πεζοπορίας έρχεται ακριβώς επειδή τελειώνει και σε αφήνει χαλαρό και δικαιωμένο; Ή μήπως υπάρχει κάτι σε αυτά τα βουνά που μιλάει σε ένα κομμάτι του εαυτού μας του οποίου δεν έχουμε συνείδηση;

Μήπως ανάμεσα στις πέτρες και στα φυλλώματα μας ψιθυρίζουν φιλικά οι συγγενείς, οι πρώτοι κτήτορες;

Θα το ξανακάνω...

απο τον  Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη.

http://www.ikariamag.gr/eleytheres-ptiseis

Το μικρό δασάκι της Παναγίτσας

Το δάσος της Παναγίτσας με τα πανύψηλα δέντρα ήταν τόσο πυκνό, που ήταν αδύνατο να το τρυπήσουν οι ζεστές αχτίδες του ήλιου. Τα δέντρα έμοιαζαν με θεόρατους γίγαντες, που συναγωνίζονταν για το ποιο θα ξεπερνούσε το άλλο στο ύψος.

Στάθηκα να κοιτάζω έκθαμβη. Το δάσος ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, ένα τοπίο ονειρεμένο. Μύρισα την ατμόσφαιρα κι αισθάνθηκα να ζαλίζομαι στο άρωμα του πεύκου και στην καθαρότητα του αέρα. Φουντωτοί θάμνοι, πυκνόφυλλα δέντρα, πολύχρωμα και μοσχομύριστα αγριολούλουδα ήταν αυτό που έβλεπες, όπου κι αν γύριζες το κεφάλι σου.Ένα χειμωνιάτικο Σάββατο, βρέθηκα για βόλτα σε ένα μονοπάτι στο μικρο δασάκι της παναγιτσας Το μονοπατι αυτο περπατουσαν οι παλιοί για να πάνε και να γυρίσουν στο Χριστό ,στον Αγιο Δημήτρη (το κεφαλοχώρι των Ραχών τότε) και στον Αγιο Πολύκαρπο .. Ήμουν σκεφτική και κατηφής γιατί κάποιο σοβαρό πρόβλημα με απασχολούσε. Έσερνα βαρύθυμα τα βήματά μου με το κεφάλι κάτω.

Σύντομα όμως διαπίστωσα πως όσο περπατούσα, τόσο καλύτερα αισθανόμουν.Σαν να ήμουν φορτωμένη με σακιά άμμου και κάθε τόσο ένα τσουβαλάκι έπεφτε από πάνω μου. Τα πόδια μου πια, αντί να τα σέρνω, με κουβαλούσαν εκείνα.

Σήκωσα το κεφάλι, και παρατήρησα γύρω μου τη φύση. Πλάι μου η πλαγιά του βουνού, καταπράσινη από τα πεύκα, κατηφόριζε . Στα πόδια της, η καταγάλανη θάλασσα και απέναντι  η Χίος. «Εδώ» είπα στον εαυτό μου«υπάρχουν ομορφιές που τις κοιτούσες μα δεν τις έβλεπες».

Συνέχισα το περπάτημα. Πόσο ωραία έδενε το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε της θάλασσας με το καφέ του χώματος της πλαγιάς και το λευκό των σύννεφων που ταξίδευαν απαλά σπρωγμένα από το αεράκι. Η παλέτα της φύσης είχε βάψει τα πάντα με μια μαγευτική αρμονία.

Καθώς περπάταγα σκόνταψα σε  ένα μικροσκοπικό κατακόκκινο μανιταρι  που άλλοτε θα προσπερνούσα δίχως να προσέξω καν την παρουσία του. Τέλειος συνδυασμός του κόκκινου του πράσινου και του καφέ . Ένα θαύμα. Τότε κατάλαβα τι εννοούσε ο Βούδας όταν έλεγε: «Αν μπορούσαμε να δούμε καθαρά το θαύμα ενός μονάχα λουλουδιού, θα άλλαζε όλη η ζωή μας».

  

Συνέχισα μαγεμένη. μπροστα μου ξάφνου συνάντησα ένα παλιό έρημο  σπίτι Είναι ένα πέτρινο σπίτι που χτίστηκε κάποτε  με τις καλύτερες προθέσεις. από τον Σιμεόν τον Κόχυλα  και στα πόδια του έχει έναν θησαυρό, εκεί που τελειώνει  η αυλή του, απλώνετε μεγαλοπρεπής ο Άγιος Δημήτριος   

Τα μάτια μου θαρρείς πως άνοιξαν και έβλεπα για πρώτη φορά τα πράγματα που ήσαν εκεί και με πρόσμεναν να τα ανακαλύψω και να τα θαυμάσω. Όλα τα δημιουργήματα της φύσης, μικρά και μεγάλα λες κι ήσαν σοφά  τοποθετημένα από άριστο διακοσμητή  σε μια διαρκή υπαίθρια έκθεση. Απολάμβανα με τις αισθήσεις μου όλο αυτό το μεγαλείο.

Και τότε ανοίξανε τα αυτιά μου στους ήχους που δεν άκουγα γιατί δεν τους πρόσεχα: τα τιτιβίσματα των πουλιών, το θρόισμα της αύρας στα κλαδιά των δέντρων, το φτερούγισμα μιας ξεχασμένης μέλισσας   που πετούσε δίπλα μου ψαχνοντας να βρει την κυψέλη της.

Κι άνοιξαν τα ρουθούνια μου και οσφράνθηκα την μελένια  μυρωδιά που σε λιγώνει, καθώς αναδυόταν από τις ξερές πευκοβελόνες στο χώμα, νοτισμένες από τη χθεσινή βροχή.

Σε λίγο πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Κάθε τόσο σταματούσα για να πάρω ενθύμια από αυτή την εκδρομή στην φύση. 

και  σκέφτηκα ότι το πιο μεγάλο, το πιο υπέροχο και το πιο τρελό παιχνίδι στον κόσμο, είναι ο ίδιος ο κόσμος. Τεράστιος, τέλειος, απύθμενης φαντασίας!

Γυρνώντας στο σπίτι μου ένιωθα μια μεγάλη ψυχική ευφορία. Το άγχος μ

ου είχε εξαφανιστεί και το  πρόβλημα που με βασάνιζε όταν ήλθα, τώρα μίκρυνε. Γρήγορα μάλιστα, με ξεκάθαρο πλέον μυαλό, βρήκα τη λύση του.

Έκτοτε το καθιέρωσα. Όποτε νιώθω πιεσμένη για οποιονδήποτε λόγο, καταφεύγω στη φύση. Αν έχω και κάποιον άλλο για συντροφιά μοιράζομαι μαζί του τις εντυπώσεις και τις σκέψεις μου. Είναι κι αυτό μια διαφορετική εμπειρία και απόλαυση.

Και κάτι τελευταίο αλλά σημαντικό. Αν πρόκειται να πάρω κάποια σοβαρή απόφαση, ο περίπατος στην φύση με βοηθά αφάνταστα. Επικεντρώνομαι στις παραμέτρους του προβλήματος, τις αναλύω και, ήρεμα και νηφάλια, καταλήγω στην σωστή απόφαση.

Ένας περίπατος στη φύση είναι τρία φάρμακα σε ένα: αγχολυτικό, ψυχοθεραπευτικό και ψυχαγωγικό!

Μιά μακρόστενη λαστιχένια βάρκα ήρθε στα ανοιχτά του Καραβοστάμου ........

Μιά μακρόστενη λαστιχένια βάρκα ήρθε στα ανοιχτά του Καραβοστάμου στην Ικαρία. Ο Παντελής την έβγαλε στη στεριά. Μέσα, ότι είχε απομείνει: ένα μπουκάλι νερό, δυο παπούτσια, 2-3 ρούχα, ένα κουβαδάκι. Και οι επιβάτες; Που είναι; Κανείς δεν ξέρει. Το δράμα της προσφυγιάς συνεχίζεται. Θλίψη σε όλο το χωριό. Όλοι φοβούνται ότι θα αρχίσουν να ξεβράζονται σιγά σιγά πνιγμένοι στις ακτές. Στις ειδήσεις μιλούν για 80 νεκρούς πρόσφυγες στο Αιγαίο τις τελευταίες μέρες. Νάναι και οι δικοί μας μέσα; 
Να πέσει το τείχος του Έβρου. Να γίνει ένα σημείο ελέγχου στην Τουρκία. Οι πρόσφυγες νάρχονται από τη στεριά και να μην αναγκάζονται να περνούν με ψευτόβαρκες το Αιγαίο. Πόση σκέψη θέλει κύριοι Ευρωπαίοι ηγέτες, που αφειδώς πουλάτε όπλα στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, και παντού όπου γίνονται πόλεμο                                      Ηλίας Γιαννίρης

28 Οκτωβρίου Ράχες Ικαριας

Παρέλαση 28 Οκτωβρίου στο Χριστό Ραχών 28\10\2015   

.Η  ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ
 Η Καλύτερη μαθήτρια Γυμνασίου     Ελένη  Τσαντίρη ...

.Η  ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΤΕΣ  Η Καλύτερη μαθήτρια Λυκειου Βρούλου Κατερίνα  ...Αρετή Βολανάκη και Στέφανος Καρίμαλης ?

ΦΩΤΟΓΡΑΦΊΕΣ

Μαριέττα Κ

  φωτογραφια   Kyriakos Tsantiris

   

 Μαζί με την παρέλαση του ΟΧI,  βροντοφωνάζοντας .ΝΑΙ  στην Ελευθερία  ,ΝΑΙ στην παραγωγή, ΝΑΙ στον Αγρότη παραγωγό   ...   ΝΑΙ στα Νιάτα μας ..............!

His longevity advice

On the Aegean island of Ikaria we found our fifth Blue Zone. Not only do people here reach age 100 at 3 times the rate we do in the U.S, dementia is virtually non existent. (About half of Americans over 85 suffer from dementia). Here we met this 93-year old Greek Orthodox priest.

His longevity advice:
Keep your feet warm,
Your head cool
Have a glass of wine with dinner
And leave the table before you’re full!                     https://www.facebook.com/BlueZones?fref=nf

Κάστανο Μαρμελάδα με Άρωμα Ικαρίας

Μαρμελάδα κάστανο.

Συγκομιδή από Αη Δημήτρη Νικαριάς       By Dimitra Cherouvim ·

Όταν γυρίζεις από νησί ένα είναι σίγουρο, μαζί με τις γλυκές αναμνήσεις κουβαλάς και καλούδια. Είτε γιατί τα αγόρασες, είτε γιατί σου τα προσέφεραν, είτε γιατί τα μάζεψες ο ίδιος, από τη φύση βεβαίως. Και πιστέψτε με,  το τελευταίο είναι και το καλύτερο, το πιο δυνατό συναίσθημα, η πιο δυνατή αίσθηση ότι εξερευνάς, παρατηρείς  τη φύση και μαζεύεις, πάντα με προσοχή και σεβασμό προς αυτήν, τα όμορφα δώρα της.

Κάτι τέτοιο λοιπόν γίνηκε και με το πρόσφατο ταξίδι μου στην όμορφη και άγρια Ικαριά. Εκτός από διάφορα προς βρώση που αγόρασα, μάζεψα και κάστανα, πολλά κάστανα και από διάφορες περιοχές. Και να μου το λέγανε δε θα το πίστευα ότι υπάρχουν τόσες καστανιές στο νησί.
Το μικρό κωμικό συμβάν  είναι ότι κάποια στιγμή, στην αρχή της παραμονής μας,  που βρεθήκαμε σε ένα μανάβικο μπροστά από  ένα τελάρο με λαχταριστά και μεγάλα κάστανα, ρωτήσαμε αφελώς από πού είναι τα κάστανα. Η απάντηση της κοπέλας ήταν,  “από τις Καρυδιές“.
Σχεδόν πάθαμε παράκρουση, “τα κάστανα, τα κάστανα” της λέω δυνατά, δείχνοντας τα κιόλας, “όχι τα καρύδια“. Η κοπέλα χαμογέλασε με κατανόηση και μας εξήγησε ότι οι Καρυδιές  είναι ένα από τα χωριά της περιοχής Ραχών που βγάζει κάστανα. Το αστείο και ενδιαφέρον είναι ότι οι Ράχες έχουν και ένα άλλο  χωριό που ονομάζεται Καστανιές. Ομολογώ ότι ούτε που τόλμησα να ρωτήσω αν οι Καστανιές βγάζουνε  καρύδια.

Όσο για τα κάστανα της όμορφης και γευστικότατης μαρμελάδας που έφτιαξα, είναι από δυο μικρές αλλά φουντωτές και κατάφορτες καστανιές δίπλα από την εκκλησία του Αγ. Δημητρίου που βρίσκεται στο ομώνυμο χωριό, περιοχής Ραχών και αυτό. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, έρχεται και μια συνονόματη του αγίου και του χωριού, παραμονές της γιορτής μας, μαζεύει τα κάστανα, φτιάχνει τη μαρμελάδα και δένει γλυκά όχι μόνο τη μαρμελάδα της, αλλά και την όλη ιστορία. Αυτό κι αν είναι μια  ευτυχής σύμπτωση για την αφεντιά μου, που βεβαίως δεν θα την άφηνα ανεκμετάλλευτη για το αγαπημένο μου blog, το  foodcollection.

Υλικά (για 1.100 γρ. μαρμελάδα-ανάλογα βέβαια με τη φύρα των καθαρισμένων κάστανων)

• 1.100 γρ. κάστανα (όσα ήταν τα κάστανα που μάζεψα από τον Αγ. Δημήτριο)
• 500 γρ. καστανή ζάχαρη
• 2 κ.σ. εκχύλισμα βανίλιας ή τους σπόρους από ένα λοβό

Εκτέλεση

• Το πρώτο που κάνω είναι να πλύνω καλά τα κάστανα.
• Κατόπιν παίρνω ένα ξύλο κοπής και με ένα κοφτερό μαχαίρι κόβω την πλατιά βάση τους, μέχρι και λίγο πριν αποκολληθεί τελείως. Αυτό το κάνω γιατί τραβώντας μετά τη βάση και με το μαχαίρι όπως το κρατώ, αφαιρώ ένα κομμάτι από τη σκληρή φλούδα και έτσι στο τέλος τα βρασμένα κάστανα καθαρίζονται πολύ πιο εύκολα και χωρίς να θρυμματιστούν τελείως.

• Τα βάζω σε μια κατσαρόλα με νερό, ίσα ίσα να τα σκεπάζει.

• Τα βράζω για 10 λεπτά, από την αρχική στιγμή του βρασμού.

• Σβήνω τη φωτιά και μεταφέρω λίγα λίγα με τρυπητή κουτάλα σε λεκανίτσα.  Αρχίζω να τα ξεφλουδίζω. Τα κάστανα ξεφλουδίζονται πολύ πιο εύκολα όταν είναι ζεστά, γι αυτό και τα διατηρώ συνέχεια μέσα στο νερό που βράσανε, ώσπου να τα ξεφλουδίσω όλα.

• Τα καθαρισμένα και βρασμένα κάστανα τα λιώνω με το μίνι πίμερ ή με πιρούνι, για να τα κάνω πουρέ. Βγαίνει περίπου 700 γρ. πουρές.

• Στην ίδια κατσαρόλα και αφού την πλύνω καλά, ρίχνω τον πουρέ από τα κάστανα, δυο ποτήρια νερό και το μισό κιλό καστανή ζάχαρη. Βράζω τα κάστανα 10 λεπτά από την αρχική στιγμή βρασμού.

• Αφήνω την κατσαρόλα με όλα τα υλικά να μείνει όλο το βράδυ, σκεπασμένη με βαμβακερή πετσέτα κουζίνας. Την επομένη ξαναβράζω τα κάστανα, στην αρχή σε δυνατή φωτιά, μετά χαμηλώνω, ώσπου να δέσουν με το σιρόπι. Ενδιάμεσα ανακατεύω με ξύλινη κουτάλα. Τέλος και με το που κλείνω τη φωτιά, ρίχνω και ανακατεύω τις δύο κ.σ. εκχύλισμα βανίλιας. Η όλη διαδικασία θα πάρει περίπου τα 30-40 λεπτά. Όμως θα βράσουν σωστά τα κάστανα, θα γίνει το τέλειο δέσιμο με το σιρόπι και η μαρμελάδα θα στέκεται ωραία, σοκολατένια και   χωρίς ίχνος υγρασίας.

• Γεμίζω καθαρά βαζάκια, περιμένω να κρυώσει η μαρμελάδα και τα κλείνω με τα καπάκια τους.

Συμβουλές

• Φτιάξτε αυτή την όμορφη μαρμελάδα τώρα που είναι η εποχή του κάστανου. Ταιριάζει με πολλά γλυκά και ειδικά στη διάρκεια των Χριστουγέννων είναι ιδανική για πολλές ζαχαροπλαστικές προτάσεις. Η αλήθεια ότι η διαδικασία του καθαρίσματος θέλει το χρόνο του, όμως αξίζει τον κόπο.
• Πολλές συνταγές δίνουν ζάχαρη ίση με την ποσότητα του κάστανου πουρέ. Το βρίσκω υπερβολικό, δεν βρισκόμαστε πια σε παλαιότερες δεκαετίες που τα γλυκά τα κάναμε πετιμέζι. Το κάστανο από μόνο του έχει γλύκα και με την προσθήκη της καστανής ζάχαρης που είναι πιο δυνατή, η αναλογία που δίνω είναι τέλεια.
• Τώρα ως προς την παρασκευή της μαρμελάδας, ακολούθησα και πάλι την ίδια σοφή διαδικασία που διδάχτηκα από τη Μαρίτσα, τη μάνα μου, που άφηνε πάντα τα γλυκά κουταλιού και τις μαρμελάδες να μένουν και να “ησυχάζουν” όλη τη νύχτα και αφού είχε προηγηθεί το 10λεπτο αρχικό βράσιμο. Το δέσιμο πάντα την επόμενη.
• Τα δύο ποτήρια νερό ίσως να φαίνονται πολλά και να σας τρομάξουν όταν δείτε τη σούπα, άλλες συνταγές δίνουν ένα, όμως χρειάζονται γιατί έτσι θα διπλοβράσουν σωστά τα κάστανα την επομένη και θα έχετε την τέλεια πυκνότητα για μαρμελάδας.

Καλή σας επιτυχία

Τα Δικαιώματα του Φλώρου

«Ο γάτος ο Φλώρος που είναι μικρούλης και πολύ ζωηρούλης , λιαζόταν στην αυλή του Λευτέρη ξαπλωμένος πάνω στη παλιά ξύλινη πολυθρόνα του παππού Με τις ζεστές ακτίνες πάνω στην ράχη του, τα τέσσερα πόδια μαζεμένα και την ουρά απλωμένη γουργούριζε και σκεφτόταν τι ωραία που την περνούσε εκεί............!                                                                                                                                                      Δικαιώματα καταληψιών               

Ακούστε, γατάκι,
να ξεκαθαρίσουμε κάτι,
αυτή είναι η καρέκλα μου.
Εγώ κάθομαι εδώ...........

Εντάξει, γατούλα,
μπορούμε να την μοιραστούμε?
Όταν δεν θα είμαι στο σπίτι,
Θα είναι η καρέκλα σας............

Ακούστε γάτα
Τι θα λέγατε
Αν μπορώ να τη χρησιμοποιήσω
Όταν θα είστε έξω;

Το Μνημόνιο της Αργυρής

• Το πράσινο το δροσερό                                                                                                                                        του μνημονίου αγγούρι                                                                                                                                             ακόμη το ψιλομασής                                                                                                                       γιατί σου φέρνει γούρι                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   Το δεύτερο το θαλασσί                                                                                                                                        πουν λύσσα από το αλάτι                                                                                                                              σου κάμε την κοιλίτσα σου                                                                                                                              σαν περλωή γεμάτη από το πολύ αλάτι                                                                                                                                                                                                                                                                                  Το τρίτο το πολύχρωμο                                                                                                                       αρίστης ποικιλίας                                                                                                                                                    λίαν συντόμως θα γευθείς                                                                                                                                            και θα ναι σκέτη γλύκα......... 
•                                                                                                                                                                         Υ.Γ
•   καλή όρεξη         ποίημα της Αργυρής Κουτούφαρη                                                                                                                               περλωή (ασκί που φύλαγαν το κρασί τους οι Ικαριωτες)