Ένας τουρίστας βιντεοσκοπούσε στην παραλία, όταν εντόπισε κάτι μάλλον ασυνήθιστο στο νερό. ... !

Έχω δει πολλά απίστευτα βίντεο στο χρόνο μου της περιπλάνησης μέσα στο Ίντερνετ και έχω να πω ότι αυτό το βίντεο είναι πραγματικά αξιοσημείωτο. Ένας τουρίστας απολάμβανε απ΄  ό, τι φαινόταν μια ήρεμη μέρα στην παραλία  Arraial do Cabo στη Βραζιλία όταν εντόπισε κάτι μάλλον ασυνήθιστο στο νερό. Αμέσως άρπαξε τη φωτογραφική του μηχανή και κατέγραψε  30 δελφίνια να κολυμπάνε  ευθεία για την ακτή! Αν νομίζετε ότι είναι απίστευτο, περιμένετε μέχρι να δείτε τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Δεν ξέρω γιατί τα δελφίνια έκαναν ό, τι έκαναν, αλλά είμαι τόσο ευτυχής που τελείωσε με τον τρόπο που έγινε . Συγχαρητήρια στον άνθρωπο που μας χάρισε  με την φωτογραφική του μηχανή  ,τη λήψη και την κοινή χρήση αυτού του εξαιρετικά σπάνιου και απίστευτου γεγονότος!             πηγη  http://www.metaspoon.com/

Πικραλίδα συστατικό μακροζωίας από την Ικαρία

Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ότι η ρίζα του φυτού πικραλίδα λειτουργεί "καλύτερα" από την παραδοσιακή χημειοθεραπεία στο να  σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα.

Το βότανο δρα επίσης ως διουρητικό, διεγείροντας την έκκριση της χολής, αποτελεσματικά καθαρίζει το συκώτι, ανακουφίζει απο τα συμπτώματα αλλεργίας, και μειώνει τη χοληστερόλη.

Finelivingadvice.com  αναφέρει:                                                                                                                                                                     Η ρίζα του φυτού πικραλίδα 

Περιέχει πολλές σημαντικές βιταμίνες και ανόργανα συστατικά όπως η βιταμίνη Β6, θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, βιταμίνη C, σίδηρο, ασβέστιο, κάλιο, φολικό οξύ και μαγνήσιο.

Περιέχει μέχρι και 535% της απαιτούμενης δόσης της βιταμίνης C και το 110% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης της βιταμίνης Α Όλα αυτά είναι δεδομένα που είναι γνωστά εδώ και χρόνια.

 Η ιστοσελίδα "Natural News"αναφέρει ότι  στο Πανεπιστήμιο του Windsor του Καναδά το Τμήμα Χημείας και Βιοχημείας έκανε μια αρχική μελέτη  και τα αποτελέσματα που πήραν έδωσαν νέες ελπίδες σε ασθενείς που νοσούν με καρκίνο. Διαπιστώθηκε ότι η ρίζα της πικραλίδας  "σκοτώσει"αποτελεσματικά κύτταρα που έχουν μολυνθεί με τον καρκίνο, χωρίς να  δημιουργεί  επιβλαβείς επιπτώσεις σε άλλα κύτταρα του σώματος, 

Ο John Di Carlo, 72 χρονών  είχε υποβληθεί σε έντονη και «επιθετική» χημειοθεραπεία γι αγωνιζόμενος για την υγεία του. Η διαδικασία της θεραπείας  κράτησε  τρία χρόνια Λόγω του γεγονότος ότι δεν υπήρξε καμία επίδραση της χημειοθεραπείας και οι γιατροί δεν πρόσφεραν νέες  εναλλακτικές λύσεις για την αντιμετώπιση του καρκίνου  οι γιατροί του αποφάσισαν να τον στείλουν στο σπίτι του για να περάσει  τις τελευταίες ημέρες του με τους αγαπημένους του.Ο John  που προσωπικά ήταν  πεπεισμένος για τις θεραπευτικές ιδιότητες της πικραλίδας άρχισε να πίνει τσάι από τη ρίζα της πικραλίδας ως μια τελευταία προσπάθεια να  σώσει τη ζωή του από τον καρκίνο. Μόλις τέσσερις μήνες, μετά σύμφωνα με την ιστοσελίδα "Natural News", αυτός ο άνθρωπος επέζησε χάρη  της υποχώρησης της νόσου.

                                                                                                                                              Άγρια χόρτα: 

Πάνω από 150 ποικιλίες από άγρια ​​χόρτα φυτρώνουν στην Ικαρία. Τα άγρια χόρτα αποτελούν μια πλούσια πηγή αντιοξειδωτικών και ένα σημαντικό μέρος της διατροφής είναι βασισμένη στα φυτά .Τα άγρια βότανα  χρησιμοποιούνται παραδοσιακά από τους Ικαριώτες για τσάι:

Ο Λεριάδης μίλησε επίσης για το τοπικό «τσάι του βουνού» που φτιάχνεται από αποξηραμένα βότανα που ευδοκιμούν στο νησί και τα οποία απολαμβάνουν οι Ικαριώτες σαν «ένα κοκτέιλ στο τέλος της μέρας». Ανέφερε την άγρια μαντζουράνα, το φασκόμηλο, ένα είδος τσαγιού μέντας το φλισκούνι, το δεντρολίβανο και ένα ποτό που το φτιάχνουν βράζοντας πικραλίδες και προσθέτοντας και λίγο λεμόνι.

Η ανταποκρίτρια του Culinary Backstreets στην Αθήνα, Δέσποινα Τριβόλη, επιβεβαιώνει την συμπάθεια των Ικαριωτών στα χόρτα και τα λαχανικά όπως επίσης και την χαλαρή αίσθηση του χρόνου που έχουν. «Κάποτε κάτι φίλοι μού είπαν μια ιστορία για μια φορά που ήταν στο ταξί και βιάζονταν να φτάσουν στο λιμάνι. Ήταν ήδη αργοπορημένοι οπότε μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή τους όταν ο οδηγός σταμάτησε στη μέση της διαδρομής, βγήκε έξω κι άρχισε να μαζεύει χόρτα» μας λέει η Δέσποινα.

«Άρχισαν να του φωνάζουν και να διαμαρτύρονται ότι θα χάσουν το πλοίο, αλλά ο οδηγός τους είπε να χαλαρώσουν και συνέχισε να μαζεύει χόρτα. Έφτασαν στο λιμάνι στην ώρα τους ακριβώς.»                                                                        Τα Άγρια χόρτα , βότανα τα συναντάμε στην μαγειρική μας, στην ιατρική και φαρμακευτική, στα καλλυντικά μας και στα ροφήματα. Είχαν λοιπόν δίκαιο που οι γιαγιάδες μας τα χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητα τους.Τα βότανα ,χόρτα  μας πρέπει να τα προσέξουμε και να μάθουμε πως να τα προστατεύουμε. Με κάθε λάθος κίνηση μας κάθε πολύτιμο φυτό  υπάρχει πιθανότητα να εξαφανιστεί.                                                                                               πηγες   http://www.ikariamag.gr  http://yournewswire.com/

Οι Ράχες του Οκτώβρη

Raches in October

Βαθυποταμιά -Κάτω Ράχες 

Η Άλωνα του Κουτούφαρη

 Ράχες

 Το γιοφύρι του Χάρακα

Στο περιβόλι   ..Μέντα βασιλικού

Το Μονοπάτι 

 φωτογραφία Σοφια Καρουτσου

 

Κεχρές   Καρυδιές   φωτογραφία Σοφια Καρουτσου

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς δασών και δασικών εκτάσεων της Ικαρίας

Το νησί μας η Ικαρία, έχει αδιαμφισβήτητα ένα πλούσιο και ιδιαίτερης ομορφιάς φυσικό περιβάλλον. Σημαντικό στοιχείο σ αυτό αποτελεί η ύπαρξη του δάσους και των δασικών εν γένει εκτάσεων. Το κυρίαρχο δασοπονικό είδος είναι η τραχεία πεύκη  (Pinus brutia) που σχηματίζει εκτεταμένες συστάδες με υπόροφο από αείφυλλα πλατύφυλλα κυρίως στο κεντρικό και βορειοδυτικό τμήμα του νησιού.Στο ανατολικό τμήμα κυριαρχούν οι δασικές εκτάσεις αειφύλλων πλατυφύλλων.

Η σχέση του Καριώτη με το δάσος τουλάχιστον μέχρι λίγες δεκαετίες νωρίτερα ήταν μια σχέση ζωής. Μέσα σ’ αυτό κρύφτηκαν κυνηγημένοι και απειλούμενοι τον αιώνα της αφάνειας, μέσα σ΄αυτό έχτισαν τα σπίτια τους, η ίδια γη φιλοξένησε τις λιγοστές καλλιέργειες τους, μέσα σ’ αυτό τράφηκαν τα ζώα τους και κατ΄ επέκταση εξασφάλιζαν τροφή οι ίδιοι, απ αυτό έπαιρναν τα ξύλα τους είτε για να ζεσταθούν, είτε για να φτιάξουν τα πλεούμενα τους, είτε για  να κάνουν κάρβουνα και τόσα άλλα αγαθά που τους πρόσφερε απλόχερα το δάσος. Ευτυχώς τουλάχιστον πριν από τις τελευταίες  δεκαετίες ( όπου εντάθηκαν τα φαινόμενα της υπερβόσκησης, των πυρκαγιών, των εκχερσώσεων) η σχέση αυτή ήταν αμφίδρομη. Οι Καριώτες παρά τις ελλιπείς γνώσεις των ανθρώπων της άλλοτε εποχής και χωρίς επιστημονική υποστήριξη αντιμετώπισαν με μεγάλη ευαισθησία και σεβασμό το φυσικό τους περιβάλλον, αναγνώριζαν  την αξία του και το προστάτεψαν με κάθε τρόπο. Υπάρχουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αποφάσεις λαϊκών συνελεύσεων επί Τουρκοκρατίας ακόμα, για την προστασία του δάσους, αλλά και τα χρόνια που το νησί είχε απελευθερωθεί.

Είναι ενδιαφέρον να δούμε το ισχύον ιδιοκτησιακό καθεστώς των δασών και δασικών εκτάσεων του νησιού μας. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη  ως τώρα για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις του νησιού ότι είναι «κοινοτικά» με την έννοια ότι ανήκουν στις κοινότητες και κατ’ επέκταση στο δήμο πρέπει να πούμε ότι αυτό δεν ισχύει. Τα περισσότερα δάση του νησιού σύμφωνα με γνωμοδοτήσεις του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Δασών  του Υπουργείου Γεωργίας οι οποίες εκδόθηκαν το έτος 1927 και οι οποίες εκδόθηκαν ανά κοινότητα, χαρακτηρίζουν τις εκτάσεις ως διακατεχόμενες από τις κοινότητες. Η μόνη έκταση που εξαιρείται είναι αυτή της πρώην κοινότητας Αγίου Κηρύκου για την οποία εκδόθηκε απόφαση το 1956 και χαρακτηρίζει τα δάση ως ιδιωτικά (κοινοτικά). Ανατρέχοντας στη  δασική νομοθεσία για να διευκρινιστεί καλύτερα ο όρος διακατεχόμενα, διαπιστώνουμε ότι τα δάση στη χώρα μας διακρίνονται:

"α) Σε Ιδιωτικά, όπου θεωρούνται τα δάση ,των οποίων  η κατοχή τους ανήκει σε ιδιώτες ή νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, όπως π.χ κοινότητες ή δήμοι

β) Σε Δημόσια (αδιαφιλονίκητα Εθνικά), όπου θεωρούνται κατά τεκμήριο όλα τα δάση, για τα οποία δεν έχουν υποβληθεί από ιδιώτες ή νομικά πρόσωπα, αρμοδίως και εμπροθέσμως. – έστω και αν υπήρχαν,- οι απαιτούμενοι τίτλοι προς αναγνώρισή τους.

γ) Σε Διακατεχόμενα, τα οποία είναι τα δάση, για τα οποία έχουν υποβληθεί τίτλοι απ’ αυτούς που θεωρούν κυρίους (ιδιοκτήτες) τους εαυτούς τους αλλά αυτοί οι τίτλοι κρίθηκαν  μη νόμιμοι ή άκυροι, η δε διακατοχή τους παρέμεινε αναφαίρετος σε όποιον βρισκόταν. Το δάσος δηλαδή είναι διαφιλονικούμενο μεταξύ του ιδιώτη αφ ενός, ο οποίος θεωρεί εαυτόν κύριον, αλλά δεν έχει δικαιωθεί κατά την προσκόμιση των τίτλων του και του Δημοσίου αφ΄ ετέρου, το οποίο με την απόρριψη του τίτλου δεν θεωρεί λελυμένο οριστικώς το ζήτημα της ιδιοκτησίας, και το παραπέμπει στα αρμόδια δικαστήρια, παρέχοντας έτσι την ευκαιρία στον ιδιώτη να ενισχύσει, ει δυνατόν, τις  αποδείξεις των αξιώσεων του. Μέχρι τότε, όμως, και οπωσδήποτε υπό την έννοια της προσωρινότητας, η διακατοχή παραμένει  σ΄ αυτόν που την έχει."

Επί της ουσίας την κυριότητα των διακατεχόμενων δασών την έχει το Δημόσιο, ενώ την νομή ο διακάτοχος. Κύριο χαρακτηριστικό της έννοιας της διακατοχής είναι η προσωρινότητα μέχρι της τελειωτικής επίλυσης αυτού του ιδιοκτησιακού ζητήματος. Σύμφωνα πάντα με τη δασική νομοθεσία ορίζεται ότι για κάθε διένεξη ή αμφισβήτηση μεταξύ του Δημοσίου και οποιουδήποτε φυσικού ή νομικού προσώπου, την ύπαρξη του δικαιώματος του, οφείλει να την αποδείξει το φυσικό ή νομικό πρόσωπο. Αυτό είναι το λεγόμενο τεκμήριο υπέρ του Δημοσίου.

Όμως κατ’ εξαίρεση η διάταξη αυτή δεν ισχύει στις  περιφέρειες των Πρωτοδικείων των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης και των Νομών Λέσβου, Σάμου και Χίου και των νήσων Κυθήρων, Αντικυθήρων και Κυκλάδων.  

Ετσι  λοιπόν  στις παραπάνω περιφέρειες για οποιαδήποτε διεκδίκηση εκτάσεως από το Δημόσιο και τρίτους το βάρος της αποδείξεως βαρύνει το ίδιο και τους δύο ενδιαφερόμενους και όχι μόνο τον ιδιώτη. 

Επί της ουσίας για την Ικαρία την κυριότητα των δασών την έχει το Δημόσιο , ενώ την νομή ο διακάτοχος ,δηλαδή εν προκειμένω οι πρώην κοινότητες και κατ’ επέκταση ο Δήμος Ικαρίας. Το αρχικό πρόβλημα που προέκυψε από αυτή την ασάφεια του ιδιοκτησιακού καθεστώτος είναι ότι μέχρι και το 2005 τα διακατεχόμενα δάση του νησιού αντιμετωπίζονταν ως μη δημόσια με την έννοια ότι έμπαιναν στα προγράμματα της μη δημόσιας δασοπονίας, και μ’ αυτό τον τρόπο έγιναν και πολλά έργα στο δασικό χώρο ( δασικοί δρόμοι, υδατοδεξαμενές για πυροπροστασία, πυροφυλάκια κ.λ.π). Από το 2005 όμως φάνηκε ότι τα πράγματα αλλάζουν μιας και οι Δήμοι που είχαν διακατεχόμενα δάση  δεν μπορούσαν να είναι δικαιούχοι των προγραμμάτων του ΠΕΠ Β. Αιγαίου. Αυτή η κατάσταση συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Ετσι τα δάση του νησιού έμειναν εκτός  διαφόρων προγραμμάτων και φυσικά ο δήμος δεν μπορεί να  έχει λόγο ως ιδιοκτήτης για οποιαδήποτε επέμβαση  αφορά σ’ αυτές τις εκτάσεις. Συμπερασματικά κλείνοντας πρέπει να πούμε ότι το ιδιοκτησιακό αυτό ζήτημα πρέπει να λυθεί σύντομα και ευελπιστούμε ότι θα γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες για την επίλυση του.

Ελένη Χρ. Μανώλη
Δασολόγος-Περιβαλλοντολόγος  Α.Π.Θ

http://www.ikariamag.gr/  της Ελένης Μανώλη στην ikariaki-agora.gr    

Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι.........

Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Η οδός Σταδίου ήταν ποτάμι και μπαζώθηκε μαζί με τον αρχαίο Ιλισό, Ηριδανό και Κυκλοβόρο. Από τότε συνέχεια «βουλιάζουμε»

«Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που φούσκωσε το ποτάμι. Η γέφυρα παρασύρθηκε, με αποτέλεσμα η Αθήνα να κοπεί στα δύο».  Η είδηση διαδόθηκε από στόμα σε στόμα σπέρνοντας τον φόβο στους κατοίκους της πόλης. Πότε και που συνέβη αυτό; Tο 1852, στην Αθήνα. Ποιο ήταν το ποτάμι που φούσκωσε; Η σημερινή οδός Σταδίου…Μάλιστα, στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα και η νεροποντή την παρέσυρε με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.  Τα ποτάμια εξακολουθούν να ρέουν κάτω από τους δρόμους της Αθήνας. Σε πολλά κτίρια κατά μήκος του δρόμου αντλούνται και σήμερα νερά, με υδραυλικά συστήματα, ενώ γεωτρήσεις του ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) απέδειξαν ότι οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι. Ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά. Σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ, τα ανοιχτά ρέματα το 1945, είχαν μήκος 1.280 χιλιόμετρα και σήμερα, μόλις, 434 χιλιόμετρα,μειώθηκαν, δηλαδή, σε ποσοστό 66,4%. Όπως, δε, προκύπτει από μελέτη του ΙΓΜΕ, πριν από μερικά χρόνια, το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόλις το 20% έπεφτε στην θάλασσα, σήμερα το ποσοστό αυτό έχει αλλάξει δραματικά….

Αθήνα, 1937, κάλυψη Ιλισού. Ο Διοικητής Πρωτευούσης (επί δικτατορίας Μεταξά) Κωνσταντίνος Κοτζιάς  επισκέπτεται τα έργα της κάλυψης Ιλισού.  Στις αρχές του 20ου αιώνα ολόκληρη η περιοχή μεταξύ Ιλισού και Υμηττού είχε κηρυχθεί αναδασωτέα και είχε φυτευτεί. Στη δεκαετία του ’50 ολοκληρώθηκε η κάλυψη της κοίτης του ποταμού και τη θέση του ποταμού πήραν οι οδοί Μιχαλακοπούλου, Βασιλέως Κωνσταντίνου και Καλλιρόης.  Το έργο είχε ξεκινήσει το 1939 και το θεμελίωσε ο Μεταξάς με τη χαρακτηριστική φράση : «Θάπτομεν τον Ιλισόν». Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο χρόνο… 

Καθίσταται, λοιπόν, σαφές, ότι τα πλημμυρικά φαινόμενα που συχνά – πυκνά σημειώνονται στο λεκανοπέδιο, δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά είναι αποτέλεσμα των επιλογών μας και της στρεβλής ανάπτυξης που ακολουθήσαμε. Και οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί: μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δομημένες επιφάνειες στην Αθήνα κάλυπταν το 25% του λεκανοπεδίου. Μετά το 1975, το 75% καλύφθηκε από δομημένες επιφάνειες και δρόμους δίκτυα, ενώ οι ελεύθεροι χώροι αποτελούν, μόλις, στο 4%.[...] Τα ρέματα, χθες και σήμερα…

Χάρτης των ποταμών και των ρεμάτων. 

Στα τέλη του 19ου αιώνα, διέσχιζαν το λεκανοπέδιο, 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Το 1999, ο αριθμός τους ήταν μικρότερος των 70 (κάτω, δηλαδή και από το 10%) και σήμερα, δεν υπερβαίνουν τα 50. Που χάθηκαν; Μπαζώθηκαν και καταπατήθηκαν. Μόνο στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν μπαζωθεί και τσιμεντοποιηθεί περίπου 550 χιλιόμετρα ρέματα και χείμαρροι. Κι αυτό, προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα οικιστικά όνειρα των κατοίκων της Αθήνας, με τις γνωστές συνέπειες που και σήμερα (για πολλοστή φορά) βιώσαμε….

Ο Ιλισός το 1910 περίπου στο ύψος της Καλιρρόης

Ο Ιλισός, ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα Ξεκινούσε από τον Υμηττό, για να καταλήξει στην θάλασσα. Παλιά ήταν ανοικτό. Σήμερα, κυλάει εξ ολοκλήρου υπογείως, κάτω από τη Μιχαλακοπούλου, περνάει από την Βασ. Σοφίας (μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο), συνεχίζει στην Καλλιρρόης, για να καταλήξει μετά την Καλλιθέα στην θάλασσα. Οι Αθηναίοι θεωρούσαν τον Ιλισό, ιερό και στις όχθες του διατηρούσαν βωμούς πολλών θεών, όπου τελούνταν τα Μικρά Μυστήρια, τα οποία σχετίζονταν τόσο με τα Ελευσίνια, όσο και με Διονυσιακές τελετουργίες. Από το ιερό, αυτό, ποτάμι το μόνο που απομένει σήμερα εμφανές είναι η στεγνή και χορταριασμένη κοίτη του, δίπλα στην οποία είναι χτισμένη η Αγία Φωτεινή του Ιλισού. Στον Ιλισό χυνόταν ο Ηριδανός που ξεκινούσε από τον Λυκαβηττό και κατέβαινε από το Κολωνάκι. Κατά τη διάρκεια των εργασιών του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, ανακαλύφθηκε η αρχαία κοίτη του. Ο ποταμός συνεχίζει στις οδούς Μητροπόλεως και Ερμού, στην Αρχαία Αγορά και καταλήγει στον Κεραμεικό.  Την κοίτη του Ηριδανού συνάντησε το Μετρό και στο Μοναστηράκι, γεγονός που ανησύχησε ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, καθώς το ποτάμι φούσκωσε κάποιες φορές επικίνδυνα κατά τη διάρκεια… 

                                                            Τμήμα του Ηριδανού εντός του Κεραμεικού….

Από το Λυκαβηττό ξεκινούσε και ο Βοϊδοπνίχτης που χωριζόταν, με ένα μέρος του να περνάει από την οδό Δημοκρίτου και την οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο. Από τα Τουρκοβούνια ξεκινούσε ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χειμάρρους της Αθήνας, που έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης. Το Παγκράτι και τον Βύρωνα διέσχιζαν ο Αλασσώνας και το ρέμα «Πήδημα της Γριάς» αντίστοιχα. Στο Φάληρο χύνονταν ο Βουρλοπόταμος (ή Ξηροτάγαρος) και το ρέμα της Πικροδάφνης. Το ρέμα του Ποδονίφτη κυλάει κάθετα τους δήμους Χαλανδρίου, Ψυχικού, Φιλοθέης και Ν. Ιωνίας, διασχίζει υπόγεια τη Λεωφόρο Κηφισίας καταλήγοντας στον Κηφισό….

Αθήνα με Ακρόπολη: μερική άποψη από τον Κυκλόβορο εκεί που είναι σήμερα η Πλατεία Μεταξουργείου. AUG. LOFFLER (1822-1866) (ζωγράφος) & A.FESCA (χαράκτης).Πηγή: Η Αθήνα μέσα στο χρόνο….

Οι πανεπιστημιακές μελέτες συγκρίνουν την σημερινή τσιμεντούπολη με τις παλαιότερες διαμορφώσεις της, όπου γεωργικές εκτάσεις, χωράφια και ποτάμια διέσχιζαν τη γη. Η εικόνα των πανάρχαιων ποταμών που πότιζαν την Αθήνα και απορροφούσαν τα νερά της βροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Έτσι, κάθε φορά που βρέχει λίγο παραπάνω, λόγω των επιχωματώσεων και των αλλοπρόσαλλων οικιστικών σχεδίων, τα υπόγεια ποτάμια «φουσκώνουν» και πλημμυρίζουν ολόκληρες περιοχές υπενθυμίζοντάς μας την μακραίωνη ύπαρξή τους και χλευάζοντας τις όποιες (εκ μέρους μας) προσπάθειες εξαφάνισής τους. Μπαζώθηκαν 800 χιλιόμετρα ρεμάτων.                                                                              Το κείμενο προέρχεται από παλαιότερο άρθρο του Δημήτρη Λάππα στην “Καθημερινή” και το διαβάσαμε στο» Ποντίκι». Οι φωτογραφίες και η τεκμηρίωση είναι της Δέσποινα Δρεπανιά από την «Αθήνα μέσα στο χρόνο». Μια  Αθήνα που σήμερα κυλά υπόγεια, αλλά έρχεται στο φως με την πρώτη νεροποντή. Στην αρχική φωτογραφία απεικονίζεται ο Ιλισσός ποταμός μπροστά στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο το 1900….      http://www.mixanitouxronou.gr/

His longevity advice

On the Aegean island of Ikaria we found our fifth Blue Zone. Not only do people here reach age 100 at 3 times the rate we do in the U.S, dementia is virtually non existent. (About half of Americans over 85 suffer from dementia). Here we met this 93-year old Greek Orthodox priest.

His longevity advice:
Keep your feet warm,
Your head cool
Have a glass of wine with dinner
And leave the table before you’re full!                     https://www.facebook.com/BlueZones?fref=nf

Το Μάραθο σας καλωσορίζει στο όμορφο χωριό του

 Σύλλογος Μαράθου Ικαρίας