Ο ωραίος, ο μεγάλος, ο αληθινός, ο μεσημεριανός ύπνος
Οι Μεξικανοί το αποκαλούν σιέστα.Οι Ικαριωτες χουζούρι
Υπάρχουν κάποιες αξίες στη ζωή που αναγνωρίζονται μόνο από τους “μεγάλους”. Πράγματα που σιχαινόσουν να κάνεις μικρός, αλλά απολαμβάνεις όσο αυξάνεται η ηλικία, τα κιλά και οι ευθύνες.
Το συκώτι και η σπανακόπιτα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία (οι μελιτζάνες από την άλλη όχι, για αυτές δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία), όπως φυσικά και ο μεσημεριανός ύπνος που κατέχει μετά από δημοκρατικές διαδικασίες την πρώτη θέση σε αυτή τη λίστα των παιδικών μας “mea culpa”.
Από το απόλυτο καλοκαιρινό βασανιστήριο στην απόλυτη ηδονή. Μπορεί να μας πήρε τελικά μερικά χρόνια, αλλά η απόσταση από το ναδίρ στο ζενίθ, καλύφθηκε ολοσχερώς. Και θα είχε ιδιαίτερη πλάκα -αν ποτέ εφευρεθούν οι μηχανές του χρόνου- να ταξίδευες πίσω στο χρόνο για να πεις κάποια πράγματα στον μικρό σου εαυτό.
Μικροί ήμασταν, δεν ξέραμε. Ο μεσημεριανός ύπνος είναι το απόλυτο φετίχ. Ειδικά το καλοκαίρι, εκεί που κάνει εκπληκτική παρέα με τον ήλιο, τη θάλασσα, το καλαμαράκι και τη μπύρα. Το ένα φέρνει, το άλλο και εσύ βρίσκεται ξαφνικά να έχεις κάνει πέσει “μπετό” στο κρεβάτι και να σηκώνεσαι ακριβώς στην ίδια θέση μετά από 2 ώρες, για να ακολουθήσει η καθιερωμένη διαδικασία: επικοινωνία με μουγκρητά για τα επόμενα 45 λεπτά και αναζήτηση οτιδήποτε γλυκού υπάρχει σε απόσταση βολής.
Συμβουλή: Ο ιδανικός ύπνος το μεσημέρι, η σιέστα που λένε, είναι 1 ώρα και 15 λεπτά. Δεν χρειάζεται παραπάνω. Οτιδήποτε περισσότερο ισοδυναμεί με πρόβα θανάτου και τελικά καταλήγει να σε χαλάει.
Φαί και στα καπάκια κρεβάτι.
Δεν είναι πάντως μόνο το σωματικό του θέματος. Είναι θέμα ισορροπίας. Πέφτεις στο κρεβάτι και σβήνεις το διακόπτη. Ξεκουράζεσαι και πνευματικά. Κάνεις ένα σημαντικό διάλειμμα στη μέρα σου και είσαι έτοιμος να ξανατραβήξεις προς τη δόξα. Ή τέλος πάντων την πιο κοντινή καφετέρια.
Γενικά, θεωρώ πολύ ευτυχισμένους αυτούς που μπορούν να το κάνουν: να έχουν δηλαδή τη δυνατότητα να κοιμούνται το μεσημέρι, έστω και κάποιες φορές τη βδομάδα. Μια-δυο ώρες το μεσημέρι και δεν σε πειράζουν ούτε ξενύχτια ούτε τίποτα. Ίσως για αυτό ζηλεύω τους αθλητές (όχι τόσο για τη δόξα, τα χρήματα ή για το ότι πληρώνονται για να παίζουν το αγαπημένο τους σπορ), διότι απλούστατα έχουν αναγάγει τη σιέστα σε κομμάτι της δουλειάς τους/πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου