 |
| ΙΚΑΡΙΑ Ενα νησί γεμάτο αντιθέσεις όπου εκτός από το φυσικό περιβάλλον με την άγρια ομορφιά, τα ψηλά βουνά, τα φαράγγια, τους μικρούς καταρράκτες και τις παραλίες με τα εκτυφλωτικά τιρκουάζ νερά, διαθέτει και έντονο ταμπεραμέντο αφού οι κάτοικοί του διακρίνονται για το ελεύθερο πνεύμα, την ξεγνοιασιά και το αστείρευτο κέφι τους. Ο Αγιος Κήρυκος, το λιμάνι και πρωτεύουσα του νησιού χτισμένος αμφιθεατρικά σε μια καταπράσινη πλαγιά, ο Εύδηλος, το παραθαλάσσιο Γιαλισκάρι, το Καρκινάγρι, το ακρωτήρι του Πάπα με τον ομώνυμο φάρο, το δάσος του Ρέντη - που αποτελεί φυσικό μνημείο και είναι το αρχαιότερο στα Βαλκάνια - αλλά και εντυπωσιακές παραλίες όπως οι εξωτικές Σεϋχέλλες, το Λιβάδι και η Μεσακτή, όλα σε αυτό το νησί του βορειανατολικού Αιγαίου τα συναντάμε στην πιο αυθεντική μορφή τους |
ΝΑΣ Αυτό δεν είναι ένα, είναι τρία αξιοθέατα μαζί! Η παραλία του Να (απ' την παράφραση της λέξης «ναός») από τον 6ο π.Χ αι. φιλοξενούσε το Ιερό της Ταυροπόλου Αρτέμιδος, ενώ πάντα χρησίμευε ως αραξοβόλι για τους θαλασσοπόρους.
Η αγαπημένη παραλία των ελεύθερων κατασκηνωτών
 |
Το μόνο που απομένει από τον κάποτε σημαντικό τόπο λατρείας είναι τα θεμέλια και το ποτάμι της Χάλαρης, που σχεδόν αγγίζει τη θάλασσα. Το μεγαλύτερο (12 χλμ.) ποτάμι της Ικαρίας ορίζει και το διασημότερο φαράγγι του νησιού καθώς επιφυλάσσει στους περιπατητές αμέτρητες συγκινήσεις.
Καταρράκτες, αγγελολιβάδες (λίμνες) και γεφύρια, πλάι στην ανεπανάληπτη φύση συνιστούν 7 ώρες αξέχαστης κατάβασης. Ως φυσικό επακόλουθο, όλη αυτή η φυσική αρμονία μαγνήτισε (και μαγνητίζει) άπαντες ελεύθερους κατασκηνωτές που -και λόγω απουσίας κάμπινγκ- βρήκαν στον Να τον επίγειο παράδεισό τους. Οι... γκρούβαλοι λοιπόν, έκαναν εδώ τα πρώτα τους βήματα, ώσπου συνδέθηκαν εσαεί με την Ικαρία του καλοκαιριού! ΕΡΙΦΗ -ΑΜΜΟΥΔΙΑ
Νεροφαγωμένα χαντάκια, χώμα, «κούκοι», διασταυρώσεις και αδιέξοδα: Ο δρόμος για τα οροπέδια του Αθέρα είναι κακοτράχαλος. Το τοπίο άγριο, αναπάντεχο, σεληνιακό.
Γυμνοί βράχοι, ο ένας πάνω στον άλλον, παραδίδουν μαθήματα ισορροπίας, οι φτέρες δίνουν ζωή στη στείρα γη, οι βελανιδιές ολοένα και λιγοστεύουν, όσες δεν γλιτώνουν τη βοσκή θυμίζουν μπονζάι. Στα 600-700 μ. υψόμετρο πάνω από τις Ράχες και τον Εύδηλο ξεχνάς πού βρίσκεσαι. Ο Ζηζόκαμπος αφημένος στο έλεος του ανέμου, τα Αμμούδια στο έλεος του ηλίου, ερημιά και σκόνη στην Εριφή.
ΔΡΑΚΑΝΟ
Πού και πού καμιά ταμπέλα δείχνει τον δρόμο. Τα μονοπάτια που διακλαδίζονται, σκαρφαλώνουν και «πέφτουν», όλα τέμνονται στο σπιτάκι της Μαμής. Να και η (πόσων χιλιομέτρων;) ξερολιθιά που κάποιος έστησε έχοντας μεγαλεπήβολα σχέδια κάπου στις αρχές του αιώνα. Η καλλιέργεια που είχε στο πλάνο δεν ευόδωσε, τα λιθόχτιστα φίδια μένουν τώρα στα χωράφια. Μόνο η αγριάδα και η απολυτότητα των βράχων, κρυμμένη στα πιο όμορφα καριώτικα οροπέδια .Ενα από τα εντυπωσιακότερα μνημεία της ελληνιστικής περιόδου (3ος- 2ος π.Χ. αι.) ισορροπεί λίγα μέτρα απ' τη θάλασσα στο βορειοανατολικότερο άκρο της Ικαρίας.
Κυλινδρικός και υπέρκομψος ο πύργος του Δρακάνου
 |
Ο αριστουργηματικός Πύργος του Δρακάνου (από το ρήμα δέρκομαι=βλέπω) αποτελούσε το υψηλότερο σημείο της ομώνυμης αρχαίας ακρόπολης ενώ στην ασκεπή, σήμερα, κορυφή του υπήρχε φρυκτωρία.
Η τελειότητα δόμησής του τον κάνει να ξεχωρίζει από τους ομοίους του στην Ανδρο (Αγιου Πέτρου) και στη Νάξο (Χειμάρρου), πράγμα που συνηγορεί στο συμπέρασμα πως η κατασκευή του θα πρέπει να ανήκε σε κάποιον σπουδαίο ηγέτη ή σε μια σημαντική πόλη-κράτος.
Ως εκ τούτου, το απόλυτα κυκλικό κτίσμα (διαμέτρου 6μ. και ύψους 12μ.), πιστεύεται πως χτίστηκε στα χρόνια του βασιλιά της Μακεδονίας -και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου- Δημητρίου του Πολιορκητή.
Οσο για την επιλογή της συγκεκριμένης θέσης, δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς εξασφάλιζε την εποπτεία του θαλάσσιου περάσματος από τη Χίο μέχρι την Πάτμο και τις μικρασιατικές ακτές. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι περιφραγμένος και οι ανασκαφές συνεχίζονται, ενώ τα μονοπάτια που διακλαδίζονται έως τις ακτές του ομώνυμου ακρωτηριού (ή αλλιώς Φανάρι) οδηγούν στις πιο γαλήνιες και απόκρυφες παραλίες του νησιού. Κείμενα: Ηλέκτρα Φατούρου
