Η ίδρυση της Ελεύθερης Πολιτείας της Ικαρίας το 1912

“Πέτρα σκληρή και άγονη με κάτοικους απόρους,
κι’ αυτούς τους τοποθέτησαν εξ’ ίσου εις τους φόρους [...]
Μόνη σου παραδόθηκες μ’ αγάπη στην Ελλάδα,
Και κείνη σ’ έχει σήμερα σαν μια καλή γελάδα….”

Ο Ιταλοτουρκικός πόλεμος, που ξέσπασε το 1911 στη Λιβύη, μεταφέρθηκε στο Αιγαίο με σκοπό οι Ιταλοί να καταλάβουν τα Δωδεκάνησα. Με αυτό τον τρόπο ήθελαν να εμποδίσουν την ενίσχυση των τουρκικών δυνάμεων από τα παράλια της Μικράς Ασίας. Έως τον Μάιο του 1912 τα περισσότερα από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Ιταλών. Σαν σήμερα, στις 17 Ιουλίου του 1912, οι κάτοικοι της Ικαρίας, που δεν βρισκόταν υπό ιταλική κατοχή, ανακηρύσσουν την Ικαρική Πολιτεία.

Με αφορμή την Ιταλική κατοχή, αντιπρόσωποι των ελληνικών νησιών συναντήθηκαν στο μοναστήρι του Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο από τις 3 έως τις 5 Ιουνίου του 1912. Στις 4 του ίδιου μήνα, οι αντιπροσωπείες κήρυξαν τη δημιουργία της «Πολιτείας του Αιγαίου» εκφράζοντας έτσι την κοινή τους επιθυμία για ένωση με την υπόλοιπη Ελλάδα και την αποχώρηση των Ιταλών.

Ο Χ. Παμφίλης, δικηγόρος και εκπρόσωπος της «Ικαριακής εν Αιγύπτω Αδελφότητος» βρέθηκε μεταξύ αλληλέγγυων νησιωτών του Αιγαίου σε συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Τάχθηκε υπέρ του ένοπλου αγώνα κατά των Τούρκων στην Ικαρία και πρότεινε την κήρυξη της αυτονομίας των όμορων νησιών. Οι Ικαριώτες, κατόπιν τούτου, ήρθαν σε επαφή με την ελληνική κυβέρνηση μέσω του γιατρού Ιωάννη Μαλαχία.

Ξεκίνησαν άμεσα τις προετοιμασίες για την εκπαίδευση των ανδρών στη μάχη. Ο απεσταλμένος του Υπουργείου Εξωτερικών Κ. Μυριανιθόπουλος Κυπραίος, ηγήθηκε του ένοπλου σώματος των Ικαρίων. Στην εξέγερση που ακολούθησε, οι Ικαριώτες κατάφεραν να επανακτήσουν τον έλεγχο εδαφών. Έφτασαν στο χωριό Χρυσόστομος όπου έλαβε χώρα μία αιματηρή μάχη, κατά τη διάρκεια της οποίας σκοτώθηκε ο Ι. Σπανός.

Το τελευταίο προπύργιο των Τούρκων ήταν το διοικητήριο στον Άγιο Κήρυκο. Οι υπερασπιστές του παραδόθηκαν και μαζί με άλλους αιχμαλώτους μεταφέρθηκαν στη Σάμο, από όπου κατευθύνθηκαν στη συνέχεια προς την Έφεσο.

Η ένωση της Ικαρίας με την Ελλάδα δεν πραγματοποιήθηκε σε αυτή την ευνοϊκή για τα ελληνικά δεδομένα συγκυρία. Η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε στους Ικαριώτες να κηρύξουν την ανεξαρτησία του νησιού, παρά το θετικό αποτέλεσμα του ένοπλου αγώνα. Σε ψήφισμα που ακολούθησε σύσσωμος ο Ικαριώτικος λαός έδωσε την έγκρισή του για την ανακήρυξη της «Ελεύθερης Αυτόνομης Πολιτείας».

Την εξουσία της Πολιτείας, ανέλαβε η Διοικητική Επιτροπή. Αποτελούνταν αρχικά από εννέα δημογέροντες οι οποίοι αυξήθηκαν σε δώδεκα, υπό την προεδρία του Ι. Μαλαχία. Καθόρισαν σημαία με χρώμα κυανό και ένα λευκό σταυρό στο κέντρο της.

Ο Φρ. Καρέρ έγραψε τους στίχους του Ύμνου της Πολιτείας και τη μελοποίησή του ανέλαβε ο Κ. Ψάχος. Η Ελεύθερη Πολιτεία της Ικαρίας, κατά τον πεντάμηνο βίο της οργάνωσε τον τομέα της Διοίκησης, εξέδωσε γραμματόσημα και εφημερίδα.

Προχώρησε στη σύσταση σωμάτων ακτοφυλακής και χωροφυλακής. Αποφάσισε τη λειτουργία δικαστηρίων, ταχυδρομείου και τελωνείου.

Στην αρχή του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου μία ομάδα Ικαριωτών υπό τις διαταγές του Α. Βλαχόπουλου αποπειράθηκε να καταλάβει το νησί με δυνάμεις που αποβίβασε από το αντιτορπιλικό «Θύελλα».

Στις 4 Νοεμβρίου 1912, με επίσημη τελετή που έγινε στον Εύδηλο η Ικαρία ενώθηκε τελικά με την Ελλάδα. Η προσχώρηση του ακριτικού νησιού αναγνωρίστηκε και διεθνώς από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου που υπογράφηκε το 1913.                                                                                                                      http://tvxs.gr/

Η θεατρική ομάδα DUENDE ένας ερασιτεχνικός θίασος από τις Ράχες Ικαρίας.

Η θεατρική ομάδα DUENDE είναι ένας ερασιτεχνικός θίασος από τις Ράχες Ικαρίας. Ιδρύθηκε ουσιαστικά τον Χειμώνα του 2002-2003 όταν μια παρέα από εκπαιδευτικούς και μόνιμους κάτοικους του νησιού διάβασαν και αποφάσισαν να ανεβάσουν την «Θαυμαστή Μπαλωματού» του Λόρκα. Από τον Λόρκα και την Ισπανία προέρχεται και το όνομα DUENDE που αποδίδεται στα Ελληνικά ως «ξωτικό» ή «τελώνιο» και σε μια πιο αναλυτική μετάφραση ως ο «δαίμονας της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εκπορεύεται από τη φθαρτότητα της ύπαρξης».

Η DUENDE όπως και όλες οι ερασιτεχνικές ομάδες της επαρχίας «αναπνέουν» τον ιδιαίτερο αέρα της περιοχής που δρουν και μεγαλώνουν. Έτσι, η DUENDE κληρονόμησε από την Ικαρία το πνεύμα δημοκρατίας, αυτοοργάνωσης, ανοχής καθώς και τους χαλαρούς ρυθμούς του νησιού.

Η ΑΥΛΗ

Στα 14 χρόνια συνεχούς λειτουργίας της η DUENDE έχει ανεβάσει ήδη 18 θεατρικά έργα, τα περισσότερα από τα οποία είναι κλασικά του ευρωπαϊκού ρεπερτορίου. Πάνω από 100 κάτοικοι του νησιού, μόνιμοι ή προσωρινοί, έχουν συμμετάσχει με οποιονδήποτε τρόπο στις παραστάσεις της ως ηθοποιοί ή συντελεστές. Εκπαιδευτικοί, μικροεπιχειρηματίες, εμποροϋπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι, νοικοκυρές, οικοδόμοι, σερβιτόροι, ξυλουργοί, αγρότες και όλων των ειδών τα επαγγέλματα που ευδοκιμούν στο νησί. Αυτή η συνύπαρξη ατόμων από διαφορετικούς χώρους και με διαφορετικές κουλτούρες έχει δώσει τον απαραίτητο αέρα ανανέωσης που είναι πολύτιμος για κάθε ερασιτεχνική ομάδα. Επίσης έχει κάνει την DUENDE μια ομάδα πλήρως ενταγμένη στην τοπική κοινωνία. Έτσι, σχεδόν όλες οι παραστάσεις της έχουν την αποδοχή και τη στήριξη του κοινού της Ικαρίας. Χωριά 100-200 κατοίκων έχουν παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια Μπρεχτ, Σέξπηρ, Ιονέσκο, Ουίλιαμς δηλαδή μεγάλα λαϊκά έργα. Το ότι η σχέση θεατρική ομάδα-τοπική κοινωνία είναι μια σχέση αμφίδρομη επιβεβαιώνεται χρονιά με τη χρονιά. Η Ικαρία «αιμοδοτεί» ποικιλοτρόπως  την DUENDE, η DUENDE αλλάζει την Ικαρία.

Με αυτή τη στήριξη του κοινού αλλά και με πολλή εθελοντική εργασία των μελών της η DUENDE έχει έναν αξιοζήλευτο εξοπλισμό σε φώτα, ηχητικά, σκηνικά, κοστούμια πάντα διαθέσιμο σε οποιοδήποτε πολιτιστικό δρώμενο του νησιού: Θεατρικές παραστάσεις ομάδων από άλλα μέρη, σχολικές παραστάσεις, συναυλίες κ.λπ.

Όποιος γνωρίζει τα «θεατρικά» της Ικαρίας ξέρει πολύ καλά ότι το νησί πάσχει από έλλειψη υποδομών. Η Θ.Ο.DUENDE έχει παλέψει με τις μικρές της δυνάμεις να αντιπαρατεθεί στο πρόβλημα. Οι παραστάσεις της παρουσιάζονται σε αυλές σχολείων, πλατείες, θερινά σινεμά, αίθουσες συλλόγων. Πάνω από 30 διαφορετικοί χώροι στην Ικαρία έχουν φιλοξενήσει τις παραστάσεις της DUENDE. Αυτή η κουλτούρα «μπουλουκιού», η ρουτίνα «μεταφέρουμε-στήνουμε-παίζουμε-ξεστήνουμε» είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της DUENDE και η συγκολλητική ουσία των μόνιμων μελών της.

Από το 2009 η Ομάδα κάνει πρόβες στο πρώην δημοτικό σχολείο Μανδριών, ένα χώρο που με πολύ εργασία έχει μετατρέψει σε ένα φιλόξενο στέκι. Τα τελευταία χρόνια, η αυλή του σχολείου έχει μετατραπεί σε ένα υπαίθριο θέατρο και εκεί θα είναι ο χώρος που θα γίνει η Θεατρική Συνάντηση Φιλίας.

Ο ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΤΟΥ ΣΕΤΣΟΥΑΝ

Η τυπική ίδρυση της Ομάδας έγινε την Άνοιξη του 2007 όταν η Ομάδα έγινε νομικό πρόσωπο (σωματείο) με καταστατικό, Δ.Σ., απολογισμό κ.λπ. Βέβαια, αυτή η ίδρυση κάθε άλλο παρά τυπική ήταν, αφού μας έδωσε την δυνατότητα να συμμετέχουμε στο Φεστιβάλ που διοργανώνει κάθε χρόνο η Ομοσπονδία Ερασιτεχνικών Θιάσων Αιγαίου. Αυτή η επικοινωνία και η συνεύρεση με άλλες ομάδες νησιών του Αιγαίου έχει σπρώξει μπροστά την DUENDE όπως και όλες τις Ομάδες που συμμετέχουν. Γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά, ότι η λέξη «Ερασιτεχνικό» έχει θετική έννοια (και είναι τίτλος τιμής) όταν αναφερόμαστε στο θέατρο. Πολλές ομάδες στο Αιγαίο (και φανταζόμαστε και στην υπόλοιπη χώρα) έχουν προχωρήσει πολύ μπροστά την υπόθεση του Ερασιτεχνικού Θεάτρου: Εκπληκτικές σκηνοθεσίες, άψογες ερμηνείες, πρωτοποριακά σκηνικά, απαράμιλλης αξίας έργα δείχνουν ότι το Ερασιτεχνικό Θέατρο είναι συμπληρωματικό του Επαγγελματικού και όχι φτωχή απομίμησή του. Αυτές οι συλλογικές προσπάθειες σπρώχνουν όλες τις ομάδες για καλύτερα αποτελέσματα και ταυτοχρόνως κάνουν τις τοπικές κοινωνίες συμμετέχουσες και κοινωνούς υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικών δημιουργιών.

Η ενασχόληση κάποιου με το Ερασιτεχνικό Θέατρο έχει πολλά οφέλη. Ένα από αυτά, και ίσως το πιο σημαντικό, είναι η δημιουργία ισχυρών ανθρώπινων-φιλικών δεσμών μεταξύ των συντελεστών μιας παράστασης. Αυτές οι φιλικές σχέσεις απλώνουν μάλιστα και μεταξύ συντελεστών από διαφορετικές ομάδες. Αυτός είναι ο κύριος λόγος διοργάνωσης της Θεατρικής Συνάντησης Φιλίας. Τέσσερις αιγαιοπελαγίτικες ομάδες  από τη Μυτιλήνη, τη Σάμο, την Τήνο και την Κω μαζί με την DUENDE θα βρεθούν για 5 ημέρες στην Ικαρία, θα συσφίξουν τις ήδη στενές τους σχέσεις, θα ανταλλάξουν εμπειρίες και προβληματισμούς και θα δείξουν στο κοινό που θα παρακολουθήσει τις παραστάσεις ότι το Ερασιτεχνικό Θέατρο είναι  χώρος όπου η συλλογική προσπάθεια παράγει ορατό αποτέλεσμα, η συνεργασία γεννάει την αισιοδοξία. Κάτι τόσο πολύτιμο για όλους μας.

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ DUENDE

ΕΤΟΣ	α/α	ΘΕΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑ	ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
2003	1	Η ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΜΠΑΛΩΜΑΤΟΥ	FEDERICO-GARCIA LORCA
2004	2	ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ	WHILLIAM SHAKESPEAR
2005	3	ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ	ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
2006	4	Η ΟΠΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΝΤΑΡΑΣ	BERTOLD BRECHT
2007	5	Ο ΔΡΑΚΟΣ	ΕUGENI SHWARZ
2008	6	Η ΦΑΛΑΚΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ/ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ	EUGENE IONESCO / ANTON CHEKHOV
2009	7	ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ	ERIC-EMMANUEL SCHMITT
2010	8	ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑ	ALEXANDRE OSTROVSKY
2011	9	O ΜΠΙΝΤΕΡΜΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ	ΜΑΧ FRISCH
	10	ΛΕΥΤΕΡΟ ΖΕΥΓΑΡΙ	DARIO FO – FRANKA RAME
2012	11	ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ	ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΛΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
	12	ΠΩΣ ΝΑ ΛΗΣΤΕΨΕΤΕ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ	SΑΜΜΥ FAYAD
2013	13	ΑΝ ΕΣΥ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ	ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΕΪΤΑΝΗ
	14	Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ	TEΝNESSΕΕ WHILLIAMS
2014	15	O ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΣΕ ΤΣΟΥΑΝ	BERTOLD BRECHT
	16	ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ / ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΤΟΥ	Γ. ΡΙΤΣΟΥ / Ι. ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ
2015	17	BLACK OUT	JACK SHARKEY

Επιμέλεια – οργάνωση αφιερώματος: Νάσος Μπράτσος http://www.ert.gr/

Οι Νέοι Αγαπούν την Ικαρία !

Η Ικαρία αγαπάει τους Νέους !Ο τόπος μας μπορεί να εξελιχτεί από το πουθενά σε μια φανταστική περιπέτεια που θα θέλατε να την ξαναζήσετε ξανά και ξανά. Αρκεί βέβαια να έχετε μαζί σας για όλα αυτά, κάτι πολύ σημαντικό. Να έχετε τους σωστούς ανθρώπους και την καλύτερη παρέα. Αν έχετε αυτό δεν γίνεται να μην περάσετε καλά. Για αυτό η Ικαρία είναι ο απολυτός προορισμός των νέων, επειδή είναι το νησί της περιπέτειας.το νησί της Νεότητας αυτό ειναι και ίσως και το «καλύτερο » συστατικό που χαρίζει στους Ικαριώτες ένα ανεκτίμητο δώρο: τη μακροβιότητα ...!

Η Ραστώνη της Ικαρίας !

Ξαφνικά, η λέξη «Ικαρία» προφέρεται από τα χείλη όλων! Η αλήθεια είναι ότι είτε την ερωτεύεσαι με την πρώτη ματιά. είτε με τη δεύτερη θα πρέπει να την" περπατήσεις" στα απόκρημνα μονοπάτια της, να μάθεις τα «πατήματα» και τους μύθους που την περιτριγυρίζουν, και πριν τελικά αφεθείς στην Ραστώνη της ,τότε και μόνο τότε η Ικαρία έχει κερδίσει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου.....! 

"Ραστώνη"...Ραχάτι ο ορισμός της απόλυτης χαλάρωσης εν μέσω θέρους, ένα στάδιο πριν τη κατάσταση ζεν. Οι αισθήσεις δουλεύουν στο φουλ, οι κινήσεις αντιθέτως διακρίνονται από μεγάλη νωχέλεια. Απαραίτητη προϋπόθεση για την ραστώνη είναι η ύπαρξη ελεύθερου χρόνου, άφθονου ελεύθερου χρόνου.

Είναι πάνω απ»όλα αυτή η απολαυστική ανάπαυλα που αν είχε μουσική επένδυση θα ήταν ο ήχος τζιτζικιών,το άκουσμα ενός μεθυσμένου βιολιού να "χορεύει" κάτω από την σκιά ενός  πλάτανου τον Ικαριώτικο , αν στο τραπέζι ήταν ακουμπισμένη μια πιατέλα θά ταν γεμάτη από ούλα τα καλούδια της Καριωτικης Γης  ....Αν όλα αυτά τα συναντούσες ναι τότε θα ζούσες βυθισμένη στην Ραστώνη της Ικαρίας !

Καλό καλοκαίρι!

Ικαρία ...όπως ουτοπία

Όταν η πόλη γίνεται συνώνυμη της ασφυξίας, η μόνη θυρίδα διαφυγής είναι η φαντασία. ... .

Η ουτοπία (ή ευσεβής πόθος) είναι ένα ιδιαίτερο είδος στην ιστορία του  κοινωνικού  στοχασμού που κάνει την εμφάνισή του σε περιόδους κοινωνικής κρίσης ή, μάλλον, σε αρκετές περιπτώσεις, πριν η κρίση αυτή εκδηλωθεί, ώστε κάποιος θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει ως προφητικό σαλιγκάρι που ξετρυπώνει πριν από την καταιγίδα              Η ουτοπία είναι,  ένα σύμβολο της ικανότητας και του δικαιώματος να σκεφτόμαστε το «άλλο» και έτσι να αμφισβητούμε το «πραγματικό», είναι το όραμα του «άλλου» που οπλίζει συνειδήσεις και χέρια. Και είναι, άραγε, τυχαίο που πολλοί πιστεύουν ότι  τούτη η γη της Ικαριάς και οι Άνθρωποι της  είναι ο χάρτης για να βρουν τον κρυμμένο θησαυρό,? μόνο που ο χάρτης είναι παλιός, ξεθωριασμένος και το σημείο που κρύβεται ο θησαυρός δεν φαίνεται πια. Είναι ικανός όμως ο χάρτης αυτός να ξυπνήσει την ανάγκη μέσα τους, ώστε να ξεκινήσουν αυτό το ταξίδι για την ανακάλυψή του, χωρίς να τους παρέχει καμία βεβαιότητα ότι θα βρουν αυτό που αναζητούν .Στην εποχή που ζούμε έχουμε όλοι χρέος να είμαστε ακτιβιστές, αλληλέγγυοι, ονειροπόλοι και εσωτερικά ελεύθεροι ώστε να θεραπεύσουμε τις παλιές πληγές, να αντικαταστήσουμε αυτήν την απελπισία που μας έχει καταβάλει, έχοντας μια νέα θεώρηση του κόσμου μέσα από αξίες, που μας φέρνουν κοντά σε μια πιο ουσιαστική μορφή του «ευ ζειν». Η ουτοπία είναι η Ικαρία  μας…αυτή μας δίνει το ωραίο ταξίδι..χωρίς αυτήν δεν θα βγαίναμε στο δρόμο. ............... Καλό… Ταξίδι στην  ουτοπία της Ικαρίας!                                                                                                                                                                                                                                                                                        treiler απο το ντοκ Ταξίδι στην ουτοπία     manolis papadakis

Μαγγανίτης τo «Μεγάλο Περιβόλι»

 Περιπλέοντας στις ακτογραμμές της Νότιας Ικαρίας διαγράφονται τα όρια του Μαγγανίτη στις σκιές των τεράστιων βράχων που ανυψώνονται απότομα για να στηρίξουν στις πλάτες τους σαν γίγαντες τις κορυφές και το οροπέδιο του νησιού. Με την ανατολή του Ήλιου φωτίζονται πρόσωπα και πράγματα. Δέος μας κατακλύζει στο αντίκρισμα των ανάγλυφων σμιλευμένων από το κύμα της θάλασσας βράχων που αναδύονται σαν αγάλματα θεών και ημίθεων μέσα από τη θάλασσα! Σπήλαια περίτεχνα σκαλισμένα που στους κρυφούς τους κόρφους φωλιάζουν Νηρηίδες, νύμφες των θαλασσών. Αυτοί οι γρανιτένιοι πανύψηλοι βράχοι παρατηρώντας τους μέσα από τη θάλασσα σε αυτή τη νότια άκρη της Ικαρίας στις κατεβασιές του Αθέρα μας φέρνουν στο μυαλό εικόνες μιας άλλης πιο άγριας Ικαρίας ...........΄΄΄΄΄΄΄΄Οι πρώτοι κάτοικοι, αγρότες, ήρθαν από το χωριό της Μεσαριάς «Πετροπούλι».  Ακριβώς εδώ δημιουργήθηκε η πρώτη κοινότητα του Μαγγανίτη που το όνομα καταδηλώνει την αφθονία Μαγγανίου στα πετρώματα. Η ονομασία της περιοχής «Μεγάλο Περιβόλι» μαρτυρεί το γόνιμο του εδάφους με τα άφθονα νερά που κατεβάζει το βουνό και ευνοεί τις καλλιέργειες. Άλλωστε αυτό είναι φανερό και σήμερα. Υπάρχουν πολλά περιβόλια και πολύ πυκνή βλάστηση.

 Οι «Μανώληδες» ήταν από τους πρώτους κατοίκους στην περιοχή αυτή. Όμως ο Μαγγανίτης μετά το 1900 ανέπτυξε μεγάλη ναυτιλία και έγινε γνωστός για τα καΐκια του και τους καλούς ναυτικούς του. Στην περίοδο αυτή απαριθμούσε 1500 κατοίκους. Σήμερα οι μόνιμοι κάτοικοι ανέρχονται στους 150 , συνταξιούχοι οι περισσότεροι που είχαν μεταναστεύσει στην Αμερική, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της Ικαρίας. Το καλοκαίρι συγκεντρώνει 1500 σχεδόν  κaτοίκους που έρχονται από την Αμερική αλλά και από το «κλεινόν άστυ» όπου διαμένουν. Οι κάτοικοι από τις Ράχες και τα γύρω χωριά πηγαινοέρχονταν από αυτό το μονοπάτι με τα  μουλάρια τους κουβαλώντας τα προϊόντα τους για να τα μεταφέρουν με τα Μαγγανιώτικα καΐκια και να τα πουλήσουν στον Αγ. Κήρυκο, στη Σμύρνη, τη Σύρο και σε όποιο λιμάνι μπορούσαν….      Το 1985 κατασκευάστηκε  ο δρόμος που θα ένωνε το χωριό με την υπόλοιπη Ικαρία Ένα τούνελ σκάφτηκε μέσα από το βουνό και οι Μαγγανιωτες  επιτέλους  ένιωσαν ότι μπορούσαν να μετακινηθούν εύκολα και γρήγορα προς όλο το νησί Η τύχη όμως πολλές φορές τα φέρνει ανάποδα και εκεί που χαίρεσαι έρχεται η αναπάντεχη θλίψη Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που οι λεπτομέρειες μου διαφεύγουν Το μόνο που μου έχει μείνει στο μυαλό από εκεινο το γεγονός είναι ένα  αυτοκινητιστικό ατύχημα και ο θάνατος κάποιων νέων παιδιών που θέλησαν να διασχίσουν τον καινούργιο  δρόμο του χωριού τους .Θλίψη ανείπωτη έπεσε πάνω στους χωριανούς ,πολλοί ήσαν  αυτοί που καταράστηκαν αυτόν τον νέο δρόμο  πιστεύοντας ότι μόνο κακά μαντάτα θα τους φέρει  Η Αγία φύση της Ικαρίας  όμως φρόντισε και πάλι να τους διαψεύσει Με την διάνοιξη του τούνελ Βράχοι έπεσαν κατρακυλώντας στο νερό και με τα χρόνια το νερό και ο αερας έκαναν τη δουλειά τους...μια δουλειά περίτεχνη ,μοναδική μια παραλία εξωτική τη παραλία Σεϋχέλλες ......Η  γη της Ικαρίας  χρωστούσε κάτι στους Μαγγανιώτες και έτσι τους χάρισε  αυτή την ξεχωριστή  παραλία  γιατί πάντα εκεί που υπαρχει  θάνατος  δίπλα του θα βρεις  έναν παράδεισο !Ο δρόμος έφερε κατά λάθος τον θάνατο και κατά λάθος πάλι έφερε και έναν μικρό γαλαζοπράσινο παράδεισο τις  Σεϋχέλλες στο  Μαγγανίτη  !

ΑΝΑΦΟΡΕΣ http://thalassamedia.gr  http://fop.gr/  http://www.iefimerida.gr http://www.ikariamag.gr/

Το Λιβάδι της Ικαρίας

.

Η Παραλία Λιβάδι, είναι μία από τις μεγαλύτερες και πιο όμορφες παραλίες του νησιού. Αυτή η μεγάλη παραλία βρίσκεται κοντά στο χωριό του Αρμενιστή, 48 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Αγίου Κηρύκου, στην πρωτεύουσα της Ικαρίας.

Η Φύση της χάρισε λεπτή χρυσαφένια άμμο και κρυστάλλινα καταγάλανα νερά. ιδανικά για καταδυτικές εξερευνήσεις .

Την παραλία πλημμυρίζει το ποτάμι του Χάρακα δημιουργώντας μια φυσική λιμνοθάλασσα από γλυκό νερό χαρίζοντας μια πλούσια βλάστηση σε αυτή την πολύ όμορφη παράλια .

Ένα γραφικό νησάκι στο βάθος προσθέτει ένα φιλόδοξο στόχο για τους τολμηρούς κολυμβητές,να το κατακτησουν Από το Λιβάδι μπορείτε να ατενίσετε το χωριό του Αρμενιστή, το πιο γνωστό τουριστικό θέρετρο της Ικαρίας.

Πριν μερικά χρόνια το Λιβάδι ήταν το καταφύγιο των γυμνιστών που αρέσκονταν να στήνουν τις σκηνές τους κάτω από τα αλμυρίκια της παραλίας στο μικρο κάμπινγκ του Καστανιά .Τώρα όμως που ο μαζικός τουρισμός εισέβαλε στο νησί μας κάποιοι θεώρησαν ότι αυτοί οι τουρίστες είναι ανεπιθύμητοι για το τόπο μας Προσωπικά λυπάμαι γιαυτό γιατί πάντα πίστευα ότι αυτή η παραλία τους ανήκει δικαιωματικά Η Ικαρία είναι ένα νησί ευλογημένο με μερικές από τις καλύτερες παραλίες του Αιγαίου Διαθέτει τόσες πολλές παραλίες ώστε να μπορούμε να παραχωρήσουμε και μια για τους λάτρεις της κατασκήνωσης. χωρίς αποκλεισμούς και απαγορεύσεις και αν θέλουμε να λεγόμαστε Ικαριώτες της Αλληλεγγύης και της Ανθρωπιάς ας ξεκινήσουμε από εκεί ....!

ΝΑΣ-ΕΡΙΦΗ-ΔΡΑΚΑΝΟ

ΙΚΑΡΙΑ Ενα νησί γεμάτο αντιθέσεις όπου εκτός από το φυσικό περιβάλλον με την άγρια ομορφιά, τα ψηλά βουνά, τα φαράγγια, τους μικρούς καταρράκτες και τις παραλίες με τα εκτυφλωτικά τιρκουάζ νερά, διαθέτει και έντονο ταμπεραμέντο αφού οι κάτοικοί του διακρίνονται για το ελεύθερο πνεύμα, την ξεγνοιασιά και το αστείρευτο κέφι τους. Ο Αγιος Κήρυκος, το λιμάνι και πρωτεύουσα του νησιού χτισμένος αμφιθεατρικά σε μια καταπράσινη πλαγιά, ο Εύδηλος, το παραθαλάσσιο Γιαλισκάρι, το Καρκινάγρι, το ακρωτήρι του Πάπα με τον ομώνυμο φάρο, το δάσος του Ρέντη - που αποτελεί φυσικό μνημείο και είναι το αρχαιότερο στα Βαλκάνια - αλλά και εντυπωσιακές παραλίες όπως οι εξωτικές Σεϋχέλλες, το Λιβάδι και η Μεσακτή, όλα σε αυτό το νησί του βορειανατολικού Αιγαίου τα συναντάμε στην πιο αυθεντική μορφή τους

ΝΑΣ                                                                                                                                                               Αυτό δεν είναι ένα, είναι τρία αξιοθέατα μαζί! Η παραλία του Να (απ' την παράφραση της λέξης «ναός») από τον 6ο π.Χ αι. φιλοξενούσε το Ιερό της Ταυροπόλου Αρτέμιδος, ενώ πάντα χρησίμευε ως αραξοβόλι για τους θαλασσοπόρους.

Η αγαπημένη παραλία των ελεύθερων κατασκηνωτών

Το μόνο που απομένει από τον κάποτε σημαντικό τόπο λατρείας είναι τα θεμέλια και το ποτάμι της Χάλαρης, που σχεδόν αγγίζει τη θάλασσα. Το μεγαλύτερο (12 χλμ.) ποτάμι της Ικαρίας ορίζει και το διασημότερο φαράγγι του νησιού καθώς επιφυλάσσει στους περιπατητές αμέτρητες συγκινήσεις.

Καταρράκτες, αγγελολιβάδες (λίμνες) και γεφύρια, πλάι στην ανεπανάληπτη φύση συνιστούν 7 ώρες αξέχαστης κατάβασης. Ως φυσικό επακόλουθο, όλη αυτή η φυσική αρμονία μαγνήτισε (και μαγνητίζει) άπαντες ελεύθερους κατασκηνωτές που -και λόγω απουσίας κάμπινγκ- βρήκαν στον Να τον επίγειο παράδεισό τους. Οι... γκρούβαλοι λοιπόν, έκαναν εδώ τα πρώτα τους βήματα, ώσπου συνδέθηκαν εσαεί με την Ικαρία του καλοκαιριού!                                                                                                                                                                                                                                                                                       ΕΡΙΦΗ -ΑΜΜΟΥΔΙΑ

                                                                                                                                                                                                          Νεροφαγωμένα χαντάκια, χώμα, «κούκοι», διασταυρώσεις και αδιέξοδα: Ο δρόμος για τα οροπέδια του Αθέρα είναι κακοτράχαλος. Το τοπίο άγριο, αναπάντεχο, σεληνιακό.

Γυμνοί βράχοι, ο ένας πάνω στον άλλον, παραδίδουν μαθήματα ισορροπίας, οι φτέρες δίνουν ζωή στη στείρα γη, οι βελανιδιές ολοένα και λιγοστεύουν, όσες δεν γλιτώνουν τη βοσκή θυμίζουν μπονζάι. Στα 600-700 μ. υψόμετρο πάνω από τις Ράχες και τον Εύδηλο ξεχνάς πού βρίσκεσαι. Ο Ζηζόκαμπος αφημένος στο έλεος του ανέμου, τα Αμμούδια στο έλεος του ηλίου, ερημιά και σκόνη στην Εριφή.

                                                                                            ΔΡΑΚΑΝΟ

Πού και πού καμιά ταμπέλα δείχνει τον δρόμο. Τα μονοπάτια που διακλαδίζονται, σκαρφαλώνουν και «πέφτουν», όλα τέμνονται στο σπιτάκι της Μαμής. Να και η (πόσων χιλιομέτρων;) ξερολιθιά που κάποιος έστησε έχοντας μεγαλεπήβολα σχέδια κάπου στις αρχές του αιώνα. Η καλλιέργεια που είχε στο πλάνο δεν ευόδωσε, τα λιθόχτιστα φίδια μένουν τώρα στα χωράφια. Μόνο η αγριάδα και η απολυτότητα των βράχων, κρυμμένη στα πιο όμορφα καριώτικα οροπέδια                                                                                            .Ενα από τα εντυπωσιακότερα μνημεία της ελληνιστικής περιόδου (3ος- 2ος π.Χ. αι.) ισορροπεί λίγα μέτρα απ' τη θάλασσα στο βορειοανατολικότερο άκρο της Ικαρίας.

Κυλινδρικός και υπέρκομψος ο πύργος του Δρακάνου

Ο αριστουργηματικός Πύργος του Δρακάνου (από το ρήμα δέρκομαι=βλέπω) αποτελούσε το υψηλότερο σημείο της ομώνυμης αρχαίας ακρόπολης ενώ στην ασκεπή, σήμερα, κορυφή του υπήρχε φρυκτωρία.

Η τελειότητα δόμησής του τον κάνει να ξεχωρίζει από τους ομοίους του στην Ανδρο (Αγιου Πέτρου) και στη Νάξο (Χειμάρρου), πράγμα που συνηγορεί στο συμπέρασμα πως η κατασκευή του θα πρέπει να ανήκε σε κάποιον σπουδαίο ηγέτη ή σε μια σημαντική πόλη-κράτος.

Ως εκ τούτου, το απόλυτα κυκλικό κτίσμα (διαμέτρου 6μ. και ύψους 12μ.), πιστεύεται πως χτίστηκε στα χρόνια του βασιλιά της Μακεδονίας -και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου- Δημητρίου του Πολιορκητή.

Οσο για την επιλογή της συγκεκριμένης θέσης, δεν είναι καθόλου τυχαία, καθώς εξασφάλιζε την εποπτεία του θαλάσσιου περάσματος από τη Χίο μέχρι την Πάτμο και τις μικρασιατικές ακτές. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι περιφραγμένος και οι ανασκαφές συνεχίζονται, ενώ τα μονοπάτια που διακλαδίζονται έως τις ακτές του ομώνυμου ακρωτηριού (ή αλλιώς Φανάρι) οδηγούν στις πιο γαλήνιες και απόκρυφες παραλίες του νησιού.                                             Κείμενα: Ηλέκτρα Φατούρου 

Φωτογραφίες: Δημήτρης Κλεάνθης                                                                                                http://www.thetravelbook.gr