Ο Jo Di Graphics με έμπνευση από το info-war.gr
Εάν ισχύουν οι πληροφορίες ότι το ελληνικό κράτος έδωσε ένα εκατομμύριο ευρώ για την επικηρυγμένη Πόλα Ρούπα, προκύπτουν ορισμένα (λαϊκιστικά που θα έλεγαν και οι φιλελεύθεροι) ερωτήματα.
Η γερμανική κυβέρνηση υποσχέθηκε 100.000 ευρώ για όσους έδιναν πληροφορίες για τον τρομοκράτη που σκόρπισε το θάνατο στην χριστουγεννιάτικη αγορά. Πόσο πιο επικίνδυνη είναι πια αυτή η Ρούπα από τον μακελάρη της Γερμανίας;
Για πόσους ανθρώπους αποτελούσε απειλή η Ρούπα ώστε ο κρατικός μηχανισμός, που ελέγχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, να επιλέξει να δώσει τα χρήματα σε έναν ρουφιάνο και όχι σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη;
Η Ρούπα δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Αντίθετα εκατοντάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να πεθάνουν αυτές τις ημέρες από το κρύο.
Η Ρούπα δεν προκάλεσε ποτέ σε κανέναν τη δυστυχία που ζουν αυτές τις ημέρες χιλιάδες άστεγοι, πρόσφυγες και μετανάστες, οι οποίοι θα μπορούσαν να περνούν λίγο πιο ανθρώπινες στιγμές με ένα εκατομμύριο ευρώ. (Για την ακρίβεια η Ρούπα μαχόταν και για αυτούς τους ανθρώπους – ασχέτως του πόσο διαφωνούμε με τις πρακτικές της)
Χρειάζεται θάρρος, για να μιλάς σε τέτοιες εποχές για πράγματα τόσο μικρά και ταπεινά, όπως το φαΐ και η στέγη των εργαζομένων.
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Η κυβέρνηση λοιπόν πήρε τις αποφάσεις της και έδωσε τις ανάλογες εντολές στον κρατικό μηχανισμό. Αποφάσισαν ότι η σύλληψη ενός ατόμου, που απειλούσε ή θα ήθελε να απειλήσει επικοινωνιακά την εξουσία τους (γιατί αυτός είναι ο πρώτος στόχος κάθε τρομοκράτη), αξίζει περισσότερα από τους χιλιάδες που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο του θανάτου τα επόμενα 24ωρα.
Δεν πρόκειται για φιλοσοφικά ερωτήματα ούτε για αποφάσεις τα αποτελέσματα των οποίων γίνονται ορατά σε βάθος χρόνου. Είναι ουσιαστικά μια ακόμη παραλογή του περίφημου διλήμματος «βούτυρο ή όπλα» που χρησιμοποιούν οι οικονομολόγοι για να περιγράψουν όλες τις δυνατές επιλογές που έχει μια κυβέρνηση για να ισορροπήσει την «ασφάλεια» με τις κοινωνικές δαπάνες.
Πρόκειται για καθημερινές επιλογές που μπορεί να λάβει μια κυβέρνηση αποδεικνύοντας αν ενδιαφέρεται περισσότερο για τις καρέκλες των υπουργών και του πρωθυπουργού της ή για ανθρώπινες ζωές.