Ο ΆΓΙΟΣ ΒΑΣΊΛΗΣ: Η ΑΛΗΘΙΝΉ ΙΣΤΟΡΊΑ ΚΑΙ Ο ΜΥΣΤΙΚΌΣ ΣΑΜΑΝΙΣΜΌΣ

Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται τον Άγιο Βασίλη και το χαριτωμένο κόκκινο και λευκό που διακοσμούμε σπίτια, μαγαζιά και δρόμους τα Χριστούγεννα, ως κάτι περισσότερο από ευχάριστη διασκέδαση και όμορφα χρώματα. Αλλά η πραγματική ιστορία πίσω από τη χριστουγεννιάτικη εικόνα που κυριαρχεί στον δυτικό κόσμο αυτές τις μέρες του χρόνου είναι λίγο ...ας πούμε, πιο σκοτεινή. Ή τουλάχιστον, πολύ διαφορετική από αυτή που νομίζουμε. Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε για τις ψυχεδελικές και μυστικιστικές ρίζες του μύθου του Άη Βασίλη και της παραδοσιακής χριστουγεννιάτικης διακόσμησης.

Από μικρά παιδιά όταν σκεφτόμαστε τον Άγιο Βασίλη φέρνουμε στο μυαλό μας έναν άνδρα με κόκκινη φόρμα και μυτερό καπέλο με άσπρη γούνινη επένδυση και ψηλές μαύρες μπότες και τα αξεσουάρ του, μια τσάντα με δώρα και ένα έλκηθρο με το οποίο ταξιδεύει στον ουρανό από μια ομάδα οκτώ ιπτάμενων ταράνδων. Και είναι μια ξεκάθαρη περίπτωση αυτού που λέμε «τα ρούχα κάνουν τον άνδρα». Κάθε άλλη ενδυμασία απέχει πολύ από τον Άγιο Βασίλη των Χριστουγέννων.

Αλλά ο Άγιος Βασίλης δεν φόραγε πάντα αυτή την κόκκινη στολή. Ο τελευταίος γνωστός προκάτοχός του, ο Πατέρας των Χριστουγέννων, φορούσε μια μακριά κόκκινη ρόμπα, μερικές φορές με διακοσμητικά και μερικές φορές χωρίς, σαν καρδινάλιος, ο οποίος αντανακλούσε τη σχέση μεταξύ αυτού και του ιστορικού Αγίου Νικολάου, που ήταν γνωστός για την καλοσύνη του απέναντι στα παιδιά. Αλλά τα παντελόνια; Και το καπέλο; Και οι μπότες; Πώς βρέθηκαν;

Ο δημοφιλής μύθος λέει ότι ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης, για να μην αναφέρουμε το ντύσιμό του, σχεδιάστηκε από την Coca Cola, κάνοντας την πρώτη του εμφάνιση στις διαφημίσεις της στις αρχές του 20ου αιώνα. Υπάρχει ένας σπόρος αλήθειας σε αυτό: το ευτραφές παρουσιαστικό του και τα ροζ μάγουλά του προήλθαν από τις  μαγικές ικανότητες του Haddon Sundblom, εικονογράφου τόσων πολλών δημοφιλών διαφημίσεων της Coca-Cola εκείνη την περίοδο. Πριν από τις εικονογραφήσεις του Sundblom, ο Άγιος Βασίλης γενικά απεικονιζόταν ως ένας μικρόσωμος άνδρας, συχνά κοκαλιάρης και λίγο τρομακτικός - αλλά ακόμα και τότε, φορούσε τα ίδια ρούχα που φοράει και τώρα. Επομένως, το ερώτημα είναι, από πού προέρχεται αυτό το ρούχοΗ απάντηση, σύμφωνα με την ανθρωπολογική έρευνα των τελευταίων δεκαετιών, βρίσκεται πολύ πιο πίσω από ότι και η ίδια η Coca Cola. Οι ρίζες του στυλ του Άγιου Βασίλη και ο σάκος με τα δώρα, το έλκηθρο, οι τάρανδοι, η παράξενη πτήση στα μεσάνυχτα, η είσοδος στο σπίτι από την καμινάδα, ακόμα και ο τρόπος που διακοσμούμε τα σπίτια μας τα Χριστούγεννα, φαίνεται να οδηγούν στις πατροπαράδοτες παραδόσεις  αυτόχθονων κατοίκων του αρκτικού κύκλου και συγκεκριμένα τους Kamchadales και τους Koryaks από τη Σιβηρία. (Είναι αλήθεια, ο Άγιος Βασίλης προέρχεται πραγματικά από τον Βόρειο Πόλο!).

Και όπως και σε πολλά άλλα φανταστικά παραμύθια, όλα προέρχονταν από μερικά πραγματικά δυνατά μανιτάρια. Τη νύχτα του χειμερινού ηλιοστασίου, ένας σαμάνος Κορυάκ θα συγκεντρώσει πολλά παραισθησιογόνα μανιτάρια που ονομάζονται amanita muscaria (αμανίτης ο μυιοκτόνος)  και θα ξεκινήσει ένα πνευματικό ταξίδι στο δέντρο της ζωής (ένα μεγάλο πεύκο) που έζησε στο Βόρειο Άστρο και κατόρθωσε να απαντήσει σε όλα τα προβλήματα του χωριού από το προηγούμενο έτος.

Το Amanita muscaria είναι το κόκκινο και άσπρο μαγικό μανιτάρι που αναπτύσσεται σχεδόν αποκλειστικά κάτω από τα πεύκα. Το κύριο ψυχοδραστικό συστατικό τους είναι το "μουσκιμόλ", καθώς και ίχνη ποσότητας DMT( ένα μόριο τρυπταμίνης το οποίο εμφανίζεται σε πολλά φυτά και ζώα. Μπορεί να καταναλωθεί ως ένα ισχυρό ψυχεδελικό φάρμακο και έχει ιστορικά προετοιμαστεί από διάφορους πολιτισμούς γιατελετουργικούς και θεραπευτικούς σκοπούς.  Ο Rick Strassman το χαρακτήρισε "το μόριο του πνεύματος".  Στις περισσότερες χώρες, το DMT είναι παράνομο).                                                                Ο αμανίτης ο μυιοκτόνος  είναι το κόκκινο μανιτάρι με τις λευκές βούλες που βλέπουμε στα παραμύθια, τις παλιές ταινίες της Disney, τα Super Mario Brothers και όλα τα κινούμενα σχέδια Smurfs. Είναι πολύ τοξικά, αλλά γίνονται λιγότερο θανατηφόρα όταν στεγνώσουν. Αναπτύσσονται συνήθως κάτω από πεύκα (επειδή τα σπόρια τους ταξιδεύουν αποκλειστικά σε πεύκο), έτσι ο σαμάνος συχνά τα κρεμάει στα χαμηλότερα κλαδιά του πεύκου κάτω από το οποίο τα καλλιεργούν για να στεγνώσουν πριν τα πάρουν πίσω στο χωριό. Ως εναλλακτική λύση, θα τα βάλει μέσα σε μια κάλτσα και θα τα κρεμάσει πάνω από τη φωτιά του για να στεγνώσουν. Μήπως σας θυμίζει κάτι;Ένας άλλος τρόπος για να απομακρυνθούν οι θανατηφόρες τοξίνες από τα μανιτάρια είναι να τα ταΐσουν στους ταράνδους, οι οποίοι στην αρχή θα φτιαχτούν και  στη συνέχεια θα ουρήσουν, με τα πεπτικά τους συστήματα να έχουν απομακρύνει τις περισσότερες τοξίνες, καθιστώντας τα ούρα ασφαλή για τους ανθρώπους να τα πιούν και να φτιαχτούν με ασφάλεια με αυτόν τον τρόπο. Οι τάρανδοι τυχάινει να αγαπάνε τους αμανίτες τους μυιοκτόνους και τους τρώνε όποτε μπορούν, έτσι μια καλή προμήθεια μαγικών ούρων, ετοιμάζεται και περιμένει όλο το χειμώνα.Όταν ο σαμάνος έβγαινε για να μαζέψει μανιτάρια, φορούσε κόκκινη στολή με λευκές διακοσμητικές κουκίδες, προς τιμήν των χρωμάτων του μανιταριού. Και επειδή εκείνη την εποχή του χρόνου όλη η περιοχή ήταν συνήθως καλυμμένη με βαθύ χιόνι, αυτός, όπως και όλοι, φορούσε ψηλές μπότες από δέρμα ταράνδων που έπαιρναν μαύρο χρώμα από τη χρήση.

Μάζευε τα μανιτάρια κάτω από τα δένδρα και μερικά ούρα ταράνδου σε ένα μεγάλο σάκο και έπειτα επέστρεφε στο yurt του (το παραδοσιακό είδος κατοικίας για τους κατοίκους της περιοχής, εκείνη την εποχή), όπου άνθρωποι του χωριού είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν το ηλιοστασίο.Αλλά πώς θα έφτανε σε ένα yurt του οποίου η πόρτα ήταν αποκλεισμένη από μερικά μέτρα χιονιού; Έτσι, λοιπόν, σκαρφάλωνε στην οροφή με την τσάντα με τα καλούδια του, πήγαινε στην τρύπα στο κέντρο της οροφής που λειτουργούσε σαν καμινάδα και γλίστραγε κάτω στο τζάκι. Στη συνέχεια, μοίραζε τα μανιτάρια στους επισκέπτες που είχαν αρχίσει ήδη να απολαμβάνουν και αυτά που ήταν κρεμασμένα πάνω από το τζάκι.Σαφώς, αυτή η ιδέα της χρήσης της καμινάδας για να εισέλθει και να περάσει μέσα τα μαγικά μανιτάρια (και τα άλλα καλούδια) δημιούργησε μια παράδοση. Είναι ενδιαφέρον, ακόμη και αργότερα στους βικτωριανούς χρόνους στην Αγγλία, το παραδοσιακό σύμβολο των καπνοδοχοκαθαριστών ήταν ένας αμανίτης και πολλές από πρώτες κάρτες Χριστουγέννων εμφάνιζαν καπνοδοχοκαθαριστές με αμανίτες, χωρίς να καταλαβαίνουν πολλοί τους λόγους.

Είναι ενδιαφέρον ότι, εκτός από την πρόκληση ψευδαισθήσεων, τα μανιτάρια διεγείρουν το μυϊκό σύστημα τόσο έντονα ώστε όσοι τα τρώνε αποκτούν προσωρινά υπεράνθρωπη δύναμη, με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσαμε να επηρεαστούμε από μια αύξηση της αδρεναλίνης σε μια κατάσταση ζωής ή θανάτου. Και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο για τα ζώα. Έτσι, κάθε τάρανδος που έτρωγε ένα νόστιμο σνακ μανιταριού, θα γινόταν κυριολεκτικά δυνατός και θα πήδαγε τόσο ψηλά που θα φαινόταν σαν να πετούσε.

Και την ίδια στιγμή, το μανιτάρι θα έκανε τους ανθρώπους να νιώθουν ότι πέταξαν επίσης. Έτσι, τώρα μπορείτε να δείτε πού πηγαίνει αυτό: Ο θρύλος λέει ότι ο σαμάνος και οι τάρανδοι θα πετούσαν στο βόρειο άστρο (που βρίσκεται ακριβώς πάνω από τον Βόρειο Πόλο) για να ανακτήσουν τα δώρα της γνώσης, τα οποία στη συνέχεια θα μοίραζαν στο υπόλοιπο χωριό.Φαίνεται ότι αυτές οι παραδόσεις μεταφέρθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία μέσω των αρχαίων δρυίδων, των οποίων οι πνευματικές πρακτικές είχαν βασιστεί σε στοιχεία που είχαν προέλθει από πολύ βορειότερα.

Αυτή η ιστορία ταξίδεψε στο Νέο Κόσμο με τους πρώτους Άγγλους. Στη συνέχεια, με τον αναπόφευκτο τρόπο που οι διαφορετικοί πολιτισμοί επηρεάζουν ο ένας τον άλλο λόγω της μετανάστευσης και της συναναστροφής, οι ιστορίες αυτές αναμείχθηκαν με ορισμένους γερμανικούς και σκανδιναβικούς μύθους με τη συμμετοχή του Wotan (ο πιο δυνατός Γερμανός θεός), του Odin (ο σκανδιναβικός ομόλογός του) ή κάποιου άλλου μεγάλου θεού που πηγαίνει μια μεταμεσονύχτια βόλτα στο χειμερινό ηλιοστάσιο, κυνηγημένος από διαβόλους, πάνω σε άλογο με οκτώ πόδια.Η καταπόνηση από το κυνήγι θα έκανε το άλογο να βγάλει από το στόμα του κηλίδες κόκκινου και λευκού αίματος και αφρό, όπου τα επόμενα χρόνια θα μετατραπούν σε μανιτάρια αμανίτες. Προφανώς με την πάροδο του χρόνου, αυτή η ευρωπαϊκή ιστορία ενός αλόγου με οκτώ πόδια, συνδέθηκε με την ιστορία του αρχαίου Αρκτικού κύκλου του ταράνδου που χοροπηδάει και πετάει την ίδια νύχτα και κατέληξε σε οκτώ ταράνδους που πετάνε μαζί.

Αυτή η ιστορία έπειτα πέρασε στο Νέο Κόσμο με τους πρώτους Άγγλους εποίκους και εμπλουτίστηκε με τις ολλανδικές παραδόσεις με την συμμετοχή του Αγίου Νικολάου (που ονομαζόταν Sinterklaas από τα μικρά παιδιά) από τους ολλανδούς αποικιοκράτες και βρήκε την αθανασία στην παρούσα μορφή της στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, με το διάσημο ποίημα του Clement Clark Moore, «Μια επίσκεψη από τον Άγιο Νικόλαο». Πριν αυτό το ποίημα δημοσιευθεί στον Τύπο, διάφορες ομάδες μεταναστών στις ΗΠΑ είχαν διαφορετικές εκδοχές του θρύλου του Άγιου Βασίλη. Στη συνέχεια, στη δεκαετία του 1930, η διαφημιστική καμπάνια της Coca-Cola έδωσε στον Άγιο Βασίλη την εικόνα που τον έκανε διάσημο σε όλο τον κόσμο. Και έτσι με αυτή την ιστορία έχει κάνει χαρούμενα τα Χριστούγεννα σε όλους όσους τα γιορτάζουν!      πηγές  https://www.klik.gr                https://en.wikipedia.org

Φαΐ από τον τόπο σου, κι ας είναι...

Ο άνθρωπος στη μακρόχρονη βιολογική του εξέλιξη επηρέασε τα φυτά και τα ζώα με τα οποία εκτρέφετο, αρχικά κυρίως με την εξημέρωση και αργότερα με τη βελτίωση τους. Όμως αναλογιζόμενοι ότι οι Κινέζοι εξημερώνουν 5-10 νέα άγρια είδη ψαριού-μαλακίων και οστράκων για υδατοκαλλιέργεια σχεδόν κάθε χρόνο, όπως εμείς προσπαθούμε να εξημερώσουμε τη λεβάντα, το δενδρολίβανο, το τσάι του βουνού και άλλα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά για καλλιέργεια, αντί να τα συλλέγουμε από την άγρια φύση, καταλαβαίνουμε πως οι προσπάθειες αυτές του ανθρώπου, στις διάφορες περιοχές, δε σταμάτησαν ως σήμερα.

Και αυτά όμως με τη σειρά τους μπαίνοντας καθημερινά στους οργανισμούς των ανθρώπων επηρέασαν την εξέλιξη του. Συν-εξελίχθηκαν δηλαδή οι δύο πλευρές, επηρεάζοντας η μία την άλλη και φυσικά επηρεαζόμενες και οι δύο πλευρές από το φυσικό τους περιβάλλον. Τροφή και φυσικό περιβάλλον σμιλεύουν καθημερινά το καλούπι που διαμορφώνει τις ανθρώπινες γενεές για δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Εξ ου και το «είμαστε αυτό που τρώμε» σε κάθε περιοχή της γης.

Πολύ πρόσφατες εξελίξεις όμως, ιδιαίτερα αυτής της παγκοσμιοποίησης, σε διάστημα 30-50 χρόνων, όσο δηλαδή διαρκεί μια ανθρώπινη γενιά, έφεραν στα super market της γειτονιάς για κατανάλωση τροφές από όλο τον κόσμο. Τροφές που ο οργανισμός μας δεν έχει ξαναανταμώσει! Και κατά συνέπεια ανίκανος να τις μεταβολίσει. Εξ ού και οι αλλεργίες, δυσπεψίες, δυσανεξίες κ.ά.

Φαΐ από τον τόπο σου λοιπόν. Έχουμε φτιαχτεί, όπως και οι Κινέζοι, Ιάπωνες, Εσκιμώοι κ.ά. από αυτό το ντόπιο φαΐ της περιοχής μας. Αφήστε τους κροταλίες, τα φίδια, τα φύκια και τις μεταξωτές κορδέλες για του άλλους. Κάλλιο το προλαβάνειν λοιπόν παρά το θεραπεύειν.

Σε κάθε περιοχή λοιπόν της γης για χιλιάδες χρόνια χάριν σε αυτήν τη διαρκή αλληλεπίδραση φυτών-ζώων και ανθρώπων της περιοχής, σφυρηλατήθηκαν οι βιολογικές βάσεις αυτών των σχέσεων. Οι άνθρωποι δηλαδή φτιάχτηκαν, προσαρμόστηκαν και εξελίχθηκαν ανάλογα με τις τροφές της κάθε περιοχής. Μπορείτε να φανταστείτε ένα μεσογειακό άνθρωπο στα μέρη μας να μη μπορούσε να μεταβολίσει αγελαδινό γάλα ή κρέας ή αιγοπρόβειο; Ή τον Αμερικάνο Λατίνο να μη μεταβολίζει γάλα, κρέας λάμα ή έναν Εσκιμώο που δε μπορεί να μεταβολίσει κρέας από φάλαινα; Ότι θα εμφανίζονταν τυχαία, γενετικά, άτομα που δεν θα είχαν αυτήν την ικανότητα για παράδειγμα να μη μπορεί ένας Εσκιμώος να μεταβολίσει τροφή από φάλαινα είναι σίγουρο. Τα άτομα αυτά όμως πέθαιναν πριν προλάβουν να μεγαλώσουν. Γιατί χωρίς αυτή την τροφή δεν επιβιώνεις στο Βορρά.

Η φυσική επιλογή δηλαδή απομάκρυνε τέτοια άτομα και τα γονίδια τους. Γι' αυτό συχνά αναφέρω «είμαστε ό,τι τρώμε». Πολλές από τις παραδόσεις του κάθε τόπου είναι συνυφασμένες με το τι, πού, πώς, πότε, σε ποια ηλικία, με ποιο τρόπο συντήρησης ή μαγειρέματος μπορεί να καταναλώνει τα προϊόντα του τόπου του ο κάθε άνθρωπος. Πρέπει να τονίσω βέβαια και τον ρόλο του φυσικού περιβάλλοντος σε αυτές τις αλληλεπιδράσεις. Φυσικό περιβάλλον και διατροφή λοιπόν, δίνουν τις οδηγίες για το καλούπι διαμόρφωσης των ανθρώπινων οργανισμών στις διάφορες περιοχές της γης. Όπως έδειξε ο σύγχρονος τομέας της μεταγονιδιωματικής, πέραν των 3 τρισεκατομμυρίων ανθρώπινων κυττάρων που απαρτίζουν το σώμα μας, έχουμε επίσης 300 τρισεκατομμύρια φιλικά μικρόβια που συμβιώνουν μαζί μας. Δεν είναι δηλαδή όλα τα μικρόβια παθογόνα που προσπαθούν να μας μολύνουν, όπως μας διδάσκουν ως τώρα. Πολυάριθμα λοιπόν φιλικά μικρόβια διαφορετικών ειδών επηρεαζόμενα και αυτά από τις ιδιαίτερες συνθήκες, απαιτήσεις τροφές και φυσικό περιβάλλον κτλ. σε κάθε περιοχή. Λογαριάζοντας λοιπόν και τα πολυάριθμα προβιοτικά μας μικρόβια που και αυτά επηρεάζονται από τις τροφές και το φυσικό περιβάλλον, τότε η εξειδίκευση του καλουπιού διευρύνεται.

Αυτό το διαφορετικό καλούπι της κάθε περιοχή απαρτίζουν οι διατροφικές παραδόσεις, τα ήθη, έθιμα, οι συνήθειες και οι τρόποι ζωής. Από εδώ πήγαζε και η αγωνία μου και οι μεγάλες προσπάθειες μου στο Πανεπιστήμιο, στο Ερευνητικό Κέντρο, αργότερα στο Υπουργείο, να μη χαθεί τίποτα από αυτά τα καλούπια και τους καλουπαντζίδες. Αν χαθεί το καλούπι μας θα χαθεί και η ιδιοσυγκρασία μας! Φαΐ από τον τόπο σου και ας είναι φτωχικό.

Θα αναρωτηθείτε σωστά ότι αυτά άλλαζαν καμιά φορά με τις μεγάλες μετακινήσεις, τις κατακτήσεις νέων αποικιών μεταναστεύσεως κτλ. Έτσι είναι. Ας εξετάσουμε μια τέτοια σχετικά πρόσφατη περίπτωση που έλαβε χώρα στην Ευρώπη 500 χρόνια πριν, που δεν είναι πολλά συγκριτικά με τις δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες χρόνων από την εξημέρωση ή πιο πριν με τις συλλεκτικές κοινωνίες. Με την ανακάλυψη της Αμερικής πράγματι ήρθαν στην Ευρώπη το 1500 μ.Χ. περίπου το καλαμπόκι, πατάτα, φασόλι της φασολάδας, ντομάτα, πιπεριά, καπνός κ.ά. είδη. Η προσαρμογή μας σ' αυτά θα πάρει χρόνια. Δείτε πόσοι συνάνθρωποι μας Έλληνες έχουν, τυμπανισμό, αέρια, δυσπεψία όταν τρώνε τα νεόφερτα λατινοαμερικάνικα φασόλια της φασολάδας. Ενώ δεν έχουν τα ίδια προβλήματα με τις φακές, τα ρεβύθια κ.ά. ούτε τους δικούς μας γίγαντες. Το ίδιο και με τις τομάτες και ιδιαίτερα όταν τρώγονται αμαγείρευτες ως σαλάτα, δηλαδή μαζί με τα σπόρια της.

Η μεγάλη όμως αναταραχή ήρθε πρόσφατα. Όταν προανέφερα σε 30-50 χρόνια με την τελειοποίηση των μεταφορών, την παγκοσμιοποίηση, τα super market κ.ά. βρέθηκαν ξαφνικά δίπλα στα σπίτια μας τα τρόφιμα όλου του κόσμου! Χωρίς καθόλου χρόνο προσαρμογής ένα πρωί ξύπνησαν τα εκατομμύρια κινεζάκια με συμπυκνωμένο γάλα παιδικής τροφής από της ευρωπαϊκές αγελάδες. Κάτι που δε μπορούν, όμως, ούτε να το αγγίξουν μια και γρήγορα δημιουργεί αλλεργίες, αφού κανένας πρόγονος τους δεν είχε φτιαχθεί για να μεταβολίσει το τρόφιμο. Όπως αρκετοί από εμάς παθαίνουν αλλεργία με το που ακουμπούν το χνούδι του νεόφερτου ακτινιδίου.

Αθανάσιος ΤσαυτάρηςΚαθηγητής Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 

Χριστουγεννιάτικα Απρόοπτα ...😳

Καλημέρα στους ήρωες ταξιδιώτες των Χριστουγέννων 🚢που νόμιζαν ότι θα κατάφερναν να περάσουν αλώβητοι το θαλασσοδαρμένο Αιγαίο για να φτάσουν σώοι και άβρεχτοι στο λιμάνι του Ευδήλου Νόμιζαν λέμε γιατί ο περιπαιχτης θεός Ίκαρος 🤣 είχε άλλα σχέδια ...Με το που πάτησαν "ασφαλείς" το πόδι τους στη πολυπόθητη Ικάρια γη ήρθε το "δώρο" του Ένα πελώριο κύμα σκέπασε την προβλήτα της αποβίβασης και τους έκανε λούτσα ,παπάκια δηλαδή 😥💦...1500 καταβρεγμένες ταξιδιάρες ψυχές 😅  κατέφτασαν στο νησί μας ..Καλές γιορτές! ...σας Αγαπάμε ❣️

Η εθιμοτυπία της ημέρας των Χριστουγέννων στην Ικαρία

Εύχομαι καλό απόγευμα και πολύ καλό βράδυ παραμονής Χριστουγέννων!!

Η εθιμοτυπία της ημέρας των Χριστουγέννων στην Ικαρία ορίζει να τρώνε, να «πασχάζουν» με κότα (αυγολέμονο) που για το σκοπό αυτό θυσιαζόταν από το νοικοκύρη, «σφάζει ο πατέρας κότα την παραμονή πάνω στο κατώφλι». «Ησφάζαν κι ητρώασι κότα», γιατί η κότα όπως σκαλίζει το χώμα, σπρώχνει με τα πόδια της, πίσω και, σύμφωνα με τις λαϊκές αντιλήψεις, αποτρέπει, έτσι, τα κακά που πέρασαν.Οι συγγενικοί δεσμοί και οι φιλικές και κοινωνικές σχέσεις των Ικαριωτών ανανεώνονται στα χοιροσφάγια που είναι και πολύ διαδεδομένα τις μέρες αυτών των γιορτών.Στις κοινές εστιάσεις, στα εορταστικά γεύματα, τα οποία περιλαμβάνουν ιδιαίτερα φαγητά και γλυκίσματα, και καταλήγουν στα γλέντια, ή «ζεύκια»: «τα χριστουγιαννόσκολα ’εν απολείπουν οι κρασομεζέδες και το ντόπιο μπρούσκο μαύρο-κόκκινο κρασί .

 Sofoklis Glaros                                                                                                                                      Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε Αν έχεις κόρη έμορφη βαλτινέ στο ζεμπίλι, Και κρέμασετινε άψιλα να μην την φαν οι ψύλλοι. Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε Σ΄ αυτό το σπίτι που ΄ρθαμε τα ράφια εν΄ ασημένια, του χρόνου σαν και σήμερα να ΄νε μαλαματένια Φέρτε μας κρασί να πιούμε και του χρόνου να σας πούμε και του χρόνου να σας πούμε φέρτε μας κρασί να πιούμε

Καλά Χριστούγεννα!!!

Καλά Χριστούγεννα!!! Όμορφο Σαββατοκύριακο!!!

ΤΟ ΣΑΠΟΥΝΙ ΣΤΗ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ

Το σαπούνι χρησιμοποιείται στην γεωργία για τον έλεγχο των εντόμων εδώ και δύο αιώνες. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει αυξηθεί πολύ το ενδιαφέρον για την χρήση του και η αλλαγή οφείλεται στην καλύτερη κατανόηση του τρόπου εφαρμογής του και της επιθυμίας για εντομοκτόνα που είναι ασφαλέστερα για τον άνθρωπο.

Πως σκοτώνει τα έντομα;

Αυτό που συμβαίνει είναι η διάσπαση των κυτταρικών μεμβρανών του εντόμου. Ουσιαστικά τα σαπούνια αφαιρούν τα προστατευτικό κερί που καλύπτουν το έντομο, προκαλώντας τον θάνατο τους, λόγω της υπερβολικής απώλειας των υγρών τους.

Τα σαπούνια είναι εντομοκτόνα επαφής. Για να είναι αποτελεσματικά, οι ψεκασμοί πρέπει να εφαρμόζονται απ ευθείας επάνω στο έντομο και να το καλύψουν.

Διάφορα εντομοκτόνα σαπούνια κυκλοφορούν για τον έλεγχο των εντόμων και των ακάρεων, όμως όλα έχουν σαν δραστικό συστατικό το άλας καλίου των λιπαρών οξέων. Τα εντομοκτόνα σαπούνια είναι χημικά όμοια με τα υγρά σαπούνια οικιακής χρήσης, όμως έχουν σταθερά ποιοτικά συστατικά, πράγμα που δεν συμβαίνει με όλα τα σαπούνια που χρησιμοποιούμε στο σπίτι. Έτσι, ενώ τα οικιακά σαπούνια και απορρυπαντικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν αποτελεσματικά εντομοκτόνα και είναι και πολύ πιο φθηνά, δεν είναι σχεδιασμένα για να χρησιμοποιηθούν σε φυτά. Κάποια είναι πολύ σκληρά και άλλα είναι αδύναμα. Για να βρούμε αν αυτά που θα χρησιμοποιήσουμε είναι κατάλληλα, πρέπει να πειραματιστούμε.

Ανεξάρτητα από το προϊόν που χρησιμοποιούμε, το σπρέι σαπουνιού εφαρμόζεται πάντοτε αραιωμένοι με νερό, σε ποσοστό 1 έως 2% (2 έως 4 κουταλάκια του γλυκού ανα λίτρο μαλακού νερού).

Ποια είναι τα ευαίσθητα έντομα

Το σαπούνι είναι αποτελεσματικό έναντι στα περισσότερα μικρά έντομα, τα μαλακά αρθρόποδα όπως οι αφίδες, τα αλευρώδη, ο ψευδοκόκκος και ο τετράνυχος. Σε μεγαλύτερα έντομα, όπως οι κάμπιες και οι προνύμφες των σκαθαριών, δεν κάνει τίποτε. Τα εντομοκτόνα σαπούνια έχουν ελάχιστες δυσμενείς επιδράσεις σε άλλους οργανισμούς. Εξαίρεση αποτελούν τα αραχνάκια που βοηθούν σημαντικά στον έλεγχο του τετράνυχου. Το σαπούνι τα εξολοθρεύει.

Εφαρμογή

Ένα από τα αυτά που πρέπει να μας απασχολήσουν στη χρήση του σαπουνιού και είναι η πιθανότητα να προκαλέσει βλάβες σε κάποια φυτά, αφού ορισμένα είναι ευαίσθητα. Ο κίνδυνος βλάβης των φυτών είναι μεγαλύτερος με τα οικιακά σκευάσματα. Πάντα είναι καλό να δοκιμάζουμε σε μερικά φύλα 2-3 μέρες πριν γίνει η εκτεταμένη εφαρμογή για να είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα κάνουμε ζημιά. Αυτό πρέπει να το κάνουμε κάθε φορά που χρησιμοποιούμε ένα δικό μας παρασκεύασμα (ματζούνι). Λόγω της μικρής δυναμικής του σαπουνιού, θα χρειαστούν επανειλημμένες εφαρμογές σε σχετικά σύντομα διαστήματα (τέσσερις έως επτά ημέρες) για τον έλεγχο ορισμένων παρασίτων όπως είναι ο τετράνυχος, οπότε είναι απαραίτητο να ξεπλένουμε τα φύλα την επόμενη μέρα για να μην έχουμε συσσώρευση του υλικού, που έτσι κι αλλιώς είναι πλέον άχρηστο, αφού όπως είπαμε, λειτουργεί μόνο όταν καταβρέξουμε τα έντομα.

Το νερό που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι μαλακό. Το σκληρό νερό περιέχει μέταλλα, τα οποία μειώνουν την αποτελεσματικότητά του σαπουνιού. Επίσης τα σαπούνια είναι πιο αποτελεσματικά εάν δεν στεγνώσουν γρήγορα, οπότε είναι απαραίτητο να τα χρησιμοποιούμε αργά το απόγευμα.

Δεν το χρησιμοποιούμε σε φυτά που είναι σε περίοδο στρες, είτε λόγω ξηρασίας είτε λόγω μεταφύτευσης, όπως και σε σπορόφυτα.

Τα σαπούνια μπορούν να προσφέρουν ένα σχετικά ασφαλές και εύκολο μέσο για τον έλεγχο πολλών επιβλαβών εντόμων, όμως όπως συμβαίνει με όλα τα φυτοφάρμακα, η χρήση τους εγκυμονεί και κινδύνους. Θα είναι ακόμη πιο αποτελεσματικός ο ψεκασμός αν βάλουμε και οινόπνευμα, η ποσότητα του οποίου μπορεί να φτάσει με ασφάλεια και το 10% της συνολικής ποσότητας, όμως το οινόπνευμα είναι τοξικό για ένα σωρό χρήσιμα βακτήρια και μικροοργανισμούς, οπότε είναι φρόνιμο να το αποφεύγουμε.                              https://chrisdeper.com

To ανυπότακτο νησί του Αιγαίου που επαναστάτησε μόνο του κατά των Τούρκων. Από εκεί ξεκίνησε η απελευθέρωση των υπόλοιπων νησιών και αποτέλεσε για τον Βενιζέλο το προοίμιο των Βαλκανικών Πολέμων...

Οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1912. Η Ικαρία δεν απελευθερώθηκε με τη βοήθεια άλλων, αλλά μονάχη της...                  του συγγραφέα Γεώργιου Σπανού                                    Ο Βενιζέλος, το 1912, λίγες μέρες πριν τη γιορτή της Αγίας Μαρίνας, (17 Ιουλίου), κρατούσε κι έπαιζε στο χέρι του το καριώτικο βότσαλο που του είχε προσφέρει με ανυποχώρητο θάρρος ο επικεφαλής τής επερχόμενης Ικαριακής Επανάστασης κατά των Τούρκων, ιατρός Ιωάννης Μαλαχίας. Το όλο δίλημμα που δημιουργήθηκε στον εθνάρχη, μετά την ενημέρωση τού μακρινού επισκέπτη του, ήταν το αν θα αποφάσιζε να πετάξει το βότσαλο αυτό μες στη μέση τού Αιγαίου, στο Ικάριο Πέλαγος, παρέχοντας έτσι, επίσημα ή ανεπίσημα, τη στήριξη που αποζητούσαν οι Ικάριοι στην επικείμενη προσπάθεια αποτίναξης, για ακόμα μία φορά μονάχοι τους, του τουρκικού ζυγού από πάνω τους. «Ικαρία το νησί του ραδίου» Σπ. Λεωτσάκου 1953                                                                                 Στην  Άσπρη Θάλασσα του Αιγαίου εννοείται πως επικρατούσαν ευαίσθητες κι επικίνδυνες ισορροπίες, και αυτή η αφορμή θα ήταν μία από τις στιγμές που η τόλμη τού διορατικού ηγέτη θα έπρεπε να ρισκάρει τις αντιδράσεις των φίλων και των εχθρών της Ελλάδας. Το βότσαλο ερρίφθη από τον Βενιζέλο, ο οποίος έδωσε σημείωμα στον Μαλαχία ότι χρειάζεται θάρρος («Θαρσείν χρη) και του είπε προφορικά πως… οι δε απολειπόμενοι ου στεφανούνται»[1]. Τελικά τους παρείχε παντελώς ανεπίσημα μικρή βοήθεια σε όπλα και προμήθειες, βοηθώντας τους Ικαρίους να ταράξουν τελικά τα ύδατα τού Αιγαίου.              Το νέο της αυτόνομης απελευθέρωσης της Ικαρίας, ανήμερα της Αγίας Μαρίνας του 1912, διαδόθηκε από τα κύματα τού Ικαρίου Πελάγους σε όλα τα εναπομείναντα υπόδουλα μέρη, σαν σύνθημα ενός τελικού ξεσηκωμού. Οι Ικαριώτες, μετά από διάφορες επικίνδυνες αψιμαχίες, είχαν αφοπλίσει και συλλάβει όλους τους Τούρκους του νησιού, οι οποίοι κατέληξαν να φύγουν ζωντανοί από την Ικαρία για την Τουρκία. Λίγο καιρό αργότερα, τον Νοέμβρη του 1912 στην επανάσταση της Χίου, 422 Τούρκοι, μετά από 40 μέρες μαχών, βρέθηκαν περικυκλωμένοι από το εκστρατευτικό σώμα των Ικαρίων εθελοντών που είχαν δείξει «ικανότητα και τόλμην αξιοζήλευτον» [2] και εκλιπαρούσαν τη σωτηρία τους, επικαλούμενοι την τύχη των ομοεθνών τους στην Ικαρία. Η επανάσταση, είχε μόνο ένα θύμα, τον αγωγιάτη και συνοδό του αρχηγού Ιωάννη Μαλαχία, Γιώργο πΝ. Σπανό. Ο απελευθερωτικός αγώνας της Ικαρίας μπορεί να θυμίζει, αλλά δεν είναι όμοιος με αντίστοιχες προσπάθειες απελευθέρωσης άλλων τοπικών Ελληνικών τμημάτων. Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι γι’ αυτό: ο τρόπος που επετεύχθη (η Ικαρία δεν απελευθερώθηκε με τη βοήθεια άλλων, αλλά μονάχη της), η χρονική στιγμή που διεξήχθη ο αγώνας, αλλά και η επιρροή που άσκησε το απρόσμενο επιτυχές αποτέλεσμα πάνω στον Βενιζέλο βοηθώντας τον θετικά στη λήψη των αποφάσεων εκείνων που θα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία των Βαλκανικών πολέμων και την μετέπειτα κατάληξη τους. Ένα λάθος, το οποίο γίνεται καμιά φορά (ακόμα κι από ντόπιους διανοητές) είναι ότι η Ικαριακή Επανάσταση θεωρείται ένα απλό και αυτόνομο τοπικιστικό γεγονός που συνέβη σε έναν ανύποπτο χρόνο. Ήταν, πράγματι, μία απρόσμενη και απρογραμμάτιστη (από πλευράς Ελλάδας) προσπάθεια αποτίναξης του Τουρκικού ζυγού, η οποία είχε όμως σαν αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση μες στο κέντρο τού Αιγαίου που έβραζε γεωπολιτικά, μίας πλήρους αυτόνομης κι οργανωμένης Ελευθέρας Πολιτείας Ικαρίας, επί 110 ημέρες, μέχρι και την επίσημη ενσωμάτωση της με την Ελλάδα, στις 4 Νοεμβρίου 1912. Οπλαρχηγοί της Επανάστασης του 1912.                Η Ικαρία δεν απελευθερώθηκε με τη βοήθεια άλλων, αλλά μονάχη της Τη χρονική εκείνη στιγμή, το καλοκαίρι του 1912, οι Ικάριοι επαναστάτες, ναι μεν κατά κύριο λόγο είχαν αποφασίσει να επαναστατήσουν -διότι πολύ απλά είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι και είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου- ήξεραν όμως ότι εκτός από επαναστάτες θα έπαιζαν και το ρόλο των ανιχνευτών για λογαριασμό τού κυρίου εθνικού σώματος της Ελλάδας. Επειδή δε, ήταν πλέον ορατός και ο κίνδυνος ενός ενδεχόμενου τουρκικού εποικισμού από Κούρδους και Λάζους στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, το ρίσκο επάρθη δίχως δεύτερη σκέψη, παρόλο που οι συνέπειες θα μπορούσαν να ήταν εντελώς και ολοκληρωτικά καταστροφικές για το νησί· θα μπορούσαν να προκαλέσουν τουρκική αντίδραση ευρείας κλίμακας, και θα μιλούσαμε σήμερα, όχι για απελευθέρωση, αλλά για την επέτειο ενός ικαριώτικου ολοκαυτώματος εις τύπον Ψαρών. Όμως δεν έγινε έτσι. Το αντίθετο. Η Επανάσταση στην Ικαρία πέτυχε και λειτούργησε δοκιμαστικά και προπαρασκευαστικά, συμβάλλοντας με τον τρόπο της κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ο Βενιζέλος να καταφέρει να καταλήξει στα κατάλληλα συμπεράσματα και στις σωστές αποφάσεις για το ποιο θα έπρεπε να είναι το άμεσο μέλλον της Ελλάδας (άλλωστε γι’ αυτό έδωσε την υποστήριξη του στους Ικάριους με διπλωματικό και σιωπηρό τρόπο). Έτσι, οι Βαλκανικοί πόλεμοι με την έμπνευση του Μεγάλου Πολιτικού και το θάρρος των Ικαρίων, μπορεί να ξεκίνησαν επίσημα την 5η Οκτωβρίου του ’12, αλλά (παρ’ όλη την απροσεξία διαφόρων παλαιών και σύγχρονων ιστορικών) είχαν ως προοιμιακό εφαλτήριο τα Ικαριακά γεγονότα της 17ης Ιουλίου του 1912. Επίσης, ο ηρωικός αγωνιστής της Ικαρίας Γεώργιος Σπανός[3], δεν είναι απλά ο νεκρός μίας τοπικής επανάστασης, όσο κι αν αυτή ήταν ηρωική -και δεν το αναφέρω αυτό μεροληπτικά λόγω καταγωγής και κληρονομικής συνωνυμίας ως απόγονος του. Είναι ο πρώτος νεκρός των Βαλκανικών Πολέμων[4] και το αίμα του δεν αναζωογόνησε μόνο το αειθαλές δέντρο της Ικαριακής Ελευθερίας, αλλά πότισε κι ενέπνευσε την ευρύτερη υποδουλωμένη Ελληνική θέληση ώστε να κινηθεί με παρρησία προς την τολμηρή πορεία της ανάκτησης των υπολοίπων εδαφών (όπως η Σάμος) που ποθούσαν να αναπνεύσουν και πάλι ελεύθερο αέρα, και το κάνουν μέχρι σήμερα χάρη σε όλους εμφανείς και αφανείς ήρωες της Εθνικής εποποιίας του 1912. Ικαριακή Επανάσταση 1912 Ο Ικαριώτικος τόπος μαζί με την ταπεινή και κρυφή ζωή που έμαθαν να διάγουν από αιώνες οι ξεχωριστοί κάτοικοι του, λόγω της γεωγραφικής του θέσης και της αυθεντικής χριστιανικής πνευματικότητας που είχαν ενστερνιστεί αιώνες πριν, έμεναν πάντα σε μία σχετική αφάνεια, που ήταν άλλες φορές αναγκαστική[5] και άλλες συνειδητή λόγω του γονιδίου της αυτάρκειας και της αυτοσυντήρησης που τους διακατείχε. Δεν προκαλούσαν οι ίδιοι την προσοχή του υπόλοιπου κόσμου ούτε κι όταν επιτελούσαν τις, ουκ ολίγες, ηρωικές πράξεις έναντι στους Τούρκους δυνάστες τους (βλ. Κακό Καταβασίδι[6], κατάργηση του Χαρατσιού [7] κ.α.                                                   Οι Ικάριοι, δύο φορές ελευθερώθηκαν μόνοι τους από τους Τούρκους και τις δύο φορές, η κεντρική διοίκηση της εκάστοτε Ελληνικής επικράτειας αναγκάστηκε να τηρήσει (επισήμως τουλάχιστον) παγερά αδιάφορη στάση, εξαιτίας των εκάστοτε κρίσιμων συγκυριών και των σημαντικών εθνικών λόγων που συνέτρεχαν. Το 1830, την ώρα που η Ελλάδα πετύχαινε με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου να αναγνωριστεί διεθνώς και επισήμως ως Κράτος, η απελευθερωμένη Ικαρία δεν έμελλε να συμπεριληφθεί και η ίδια σε αυτό  διότι παραχωρήθηκε πίσω στην Τουρκία ανταλλασσόμενη ευλόγως με την Εύβοια (την ίδια τύχη είχαν και η Πάτμος, η Λέρος και η Κάλυμνος). Το 1912 ο Τύπος της εποχής και η τότε Κυβέρνηση τήρησαν σιγή ιχθύος, για την Ιχθυόεσσα. Ο μεν πρώτος, αναφέρθηκε ξώφαλτσα κι αποσπασματικά στο συμβάν ενώ η δεύτερη προσπαθούσε να παραμείνει διπλωματικά αποστασιοποιημένη, για να μπορέσει να αξιολογήσει και να αξιοποιήσει τις τυχόν απρόβλεπτες συνέπειες που θα μπορούσε να της δημιουργήσει η Ικαριακή Επανάσταση. Όμως και οι Ικάριοι απ’ την πλευρά τους, για τον ίδιο λόγο, προσπαθούσαν και στο μεγαλύτερο βαθμό το κατάφεραν -έστω κι αν το γνήσιο ελληνικό σαράκι της εσωτερικής διαμάχης τους κατέτρωγε- να τελούν κατά τους μήνες μετά την επανάσταση «εν ησυχίαν και τάξιν», «εν αγάπη και ομονοία συμμορφώνται… εις τα κελεύσματα της πατρίδος» γιατί όπως γνώριζαν καλά «αυτό επέτασσε η φίλη πατρίς» και διεκήρυτταν ότι με αυτόν τον τρόπο «θέλουσιν επιτευχθή οι πόθοι ημών»[8], της ένωσης δηλ. με την Ελλάδα.                                                                                                          πηγές  Γεώργιος Γ. Σπανός, Σύμβουλος Επιχειρήσεων, Συγγραφέας [1] Ελευθέριος Βενιζέλος προς Ιωάννη Μαλαχία, λίγες ημέρες πριν την Ικαριακή Επανάσταση του 1912, δηλαδή, Χρειάζεται Θάρρος, και εκείνοι που υπολείπονται (του θάρρους) δεν παίρνουν το στεφάνι της νίκης (παραμένουν ηττημένοι). [2] Βεβαιωτικό Αρχηγού Στρατού της Χίου, υποστράτηγου Μ. Δελαγραμμάτικα, για την ηρωική συμβολή του σώματος εθελοντών εξ Ικαρίας στην απελευθέρωση της Χίου υπό των Ευ. Κουκουδέα, Εν Χίω τη 28η Δεκεμβρίου 1912. [3] Γεώργιος Σπανός (1868-1912). Είχε ενεργό ρόλο στην Επανάσταση τελώντας υπό τις διαταγές του Αρχηγού Ιω. Μαλαχία τον οποίον συνόδευε και προστάτευε. Είχε αποκτήσει 7 παιδιά με την δυναμική γυναίκα του Μαριγώ Πουλιανού. Ο Γεώργιος Σπανός, (ο ήρωας) ήταν ένα από τα 10 παιδιά του Ιερέα Νικολάου Σπανού, (1845-1917, του οποίου το μνήμα βρίσκεται στο προαύλιο της Αγ. Ειρήνης στον Κάμπο), και της Δέσποινας Μάζαρη. Τρία αδέρφια κι ένας θείος τού Γεωργίου Σπανού, ήταν μεταξύ άλλων μέλη τής Διοικούσας Επιτροπής τής Ελευθέρας Πολιτείας Ικαρίας. [4] Στ. Μωραΐτου «Η Ικαριακή Επανάσταση της 17ης Ιουλίου και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι» Αθήνα 1963, Ομιλία στον Άγιο Κήρυκο για τα 50 χρόνια της Ικαριακής Επανάστασης. [5] Ως ο «Αιώνας της Αφάνειας», ονομάστηκε η μακρόχρονη περίοδος στην Ικαρία περ. τον 16ο αι. όταν οι Ικάριοι επέλεξαν να μην εγκαταλείψουν το νησί αλλά να δημιουργούν την εντύπωση της ολοσχερούς ερήμωσης του κατά τη διάρκεια της ημέρας, ως άμυνα έναντι σε εισβολείς, πειρατές κτλ. Συνήθεια που παραμένει έως σήμερα σε ορεινές περιοχές όπως οι Ράχες και εξηγεί το φαινόμενο του βραδυνού ωραρίου των εμπορικών μαγαζιών. [6] Η θεαματική κατακρήμνιση του πρώτου Αγά που στάλθηκε στην Ικαρία από τους Τούρκους και λόγω της ανάρμοστης και προκλητικής συμπεριφοράς του «αποπέμφθηκε» στον γκρεμό του Κακού Καταβασιδίου αριστοτεχνικά από τους Ικαρίους, «συγκούδουνος» (με όλα του τα λούσα και τον εξοπλισμό). Οι Ικάριοι έμειναν, μάλιστα ατιμώρητοι καθώς οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να βγάλουν άκρη για το ποιος το έκανε διότι όλοι ισχυριζόντουσαν στους ανακριτές πως… «Ούλοι εμείς (το κάναμε) Εφέντη». [7] 6ην Δεκεμβρίου 1795: Ο παπα-Χριστόδουλος Καφάκος, έσωσε το περιστατικό γράφοντας το στο περιθώριο ενός παλαιού χειρόγραφου Ευαγγελίου. Οι Ικάριοι είχαν αντιδράσει δυναμικά στο υπέρμετρο «χαρατσομάνι» και πέτυχαν την απαλλαγή... 

 http://www.mixanitouxronou.gr/

"Ξεροτήγανα " Οι μελωμένες δίπλες της Ικαρίας

Οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα, αυτές τις ντελικάτες λωρίδες ζύμης τις ξέρουμε ως δίπλες. Στην Ικαρία τις λέμε ξεροτήγανα και μου ξυπνούν έντονες αναμνήσεις από τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν μάγειρας και τα έφτιαχνε κάθε Χριστούγεννα. Στο σπίτι υπήρχαν ολόκληρες πιατέλες γεμάτες ξεροτήγανα, τα οποία συνήθως εξαφανίζονταν το πολύ μέσα σε μια - δυο μέρες. Αν μπορείτε να προμηθευτείτε και Ικαριώτικο μέλι για τα ξεροτήγανά σας, τόσο το καλύτερο....👌 Υλικά Κρόκοι από 5 αυγά

1 ασπράδι αυγού

2 κ.σ. βούτυρο

1/4 φλιτζ. ζάχαρη άχνη

1 σφηνάκι κονιάκ

Ξύσμα από 1 μικρό πορτοκάλι

½ κ.γ. βανίλια σε σκόνη

1 κ.γ. μπείκιν πάουντερ

1/4 κ.γ. μαγειρική σόδα

2 ½ – 2 φλιτζ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Μέλι για το σερβίρισμα

Χοντροκομμένο καρύδι

Κανέλα τριμμένη, σουσάμι ή ζάχαρη άχνη (προαιρετικά)

Παρασκευή 1. Χτυπάμε τους κρόκους και το ασπράδι στο μίξερ μέχρι να αφρατέψουν. Προσθέτουμε σταδιακά το βούτυρο, τη ζάχαρη, το κονιάκ, το ξύσμα πορτοκαλιού και την βανίλια, χωρίς να σταματήσουμε να χτυπάμε.

2. Κοσκινίζουμε το μπέικιν πάουντερ, τη σόδα και 1 φλιτζ. αλεύρι. Τα ανακατεύουμε και τα προσθέτουμε αργά στο μείγμα, χτυπώντας με το μίξερ σε σιγανή ταχύτητα.

3. Με μία λαστιχένια σπάτουλα, ρίχνουμε κι ανακατεύουμε με το χέρι αλεύρι, όσο πάρει ώστε να δημιουργηθεί μια λεία και ελαστική ζύμη. Χωρίζουμε τη ζύμη σε τρεις μπάλες ίδιου μεγέθους. Ρίχνουμε αλεύρι σε έναν πάγκο και χρησιμοποιώντας έναν πλάστη, ανοίγουμε την κάθε μπάλα μέχρι να γίνει ένα λεπτό φύλλο, πάχους περίπου όσο ένα κέρμα. Κόβουμε το κάθε φύλλο σε λωρίδες πλάτους 7 εκ. Τις σκεπάζουμε με μια πετσέτα για να μην ξεραθούν.

4. Σε μια βαθιά κατσαρόλα με βαρύ πάτο, ζεσταίνουμε 10 με 12 εκ. ελαιόλαδο ή άλλο λάδι. Όταν φτάσει τους 180°C, ρίχνουμε τα ξεροτήγανα σε δόσεις. Τα τηγανίζουμε για μερικά δευτερόλεπτα και τα βγάζουμε με μια τρυπητή κουτάλα ή με μια λαβίδα. Τα ακουμπάμε σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας, να στραγγίξει το πολύ λάδι και τα αφήνουμε να κρυώσουν. Τα σερβίρουμε με ζεστό μέλι, πασπαλισμένα με καρύδια και κανέλα. ... 💖💖💖 πηγή http://www.dianekochilas.com

"Φοινίκια "τα παραδοσιακά μελομακάρονα της Ικαρίας

Τα Φοινίκια  είναι τα παραδοσιακά μελομακάρονα της Ικαρίας. 

Οι συνταγές της γιαγιάς: Ο κύριος Λεωνίδας Κιουλανής μαζί με την Ιωάννα, τη γυναίκα του, στον Αρμενιστή Ικαρίας που φτιάχνουν τα φοβερά φοινίκια τους👌

• Είναι μια πανεύκολη συνταγή που βασίζεται στο αγνό παρθένο ελαιόλαδο Ικαρίας 👌και τα μυρωδικά. Επειδή δεν τα σιροπιάζουμε ούτε τα μελώνουμε είναι πιο διαιτητικά από τα κλασικά μελομακάρονα και επίσης μπορούμε να τα τρώμε όλο το χρόνο σαν τραγανά μπισκοτάκια                                                     (ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ  ΤΗΣ  ΙΚΑΡΙΑΣ) – 55 τεμάχια
  
  
  ΥΛΙΚΑ
  • 1+1/2 κούπα έξτρα παρθένο ελαιόλαδο
  • 1/2 κούπα φρέσκος χυμός πορτοκαλιού
  • 1 κουταλάκι του γλυκού μαγειρική σόδα
  • 1/2 κούπα ζάχαρη
  • ξύσμα από ένα πορτοκάλι
  • 1 κουταλάκι του γλυκού κονιακ
  • 1/2 κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλλο
  • 1/2 κουταλάκι του γλυκού κανέλλα 1/2 κουταλάκι του γλυκού μοσχοκάρυδο
  • 700 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
  • 2 κουταλάκια του γλυκού baking powder
  
  
  ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ
  1. Διαλύουμε τη σόδα μέσα στο χυμό πορτοκαλιού ανακατεύοντας καλά με το σύρμα
  2. Σε ένα μεγάλο μπωλ βάζουμε το ελαιόλαδο, το χυμό πορτοκαλιού, τη ζάχαρη και ανακατεύουμε καλά! 
  3. Προσθέτουμε το ξύσμα πορτοκαλιού, το κονιακ, τα μυρωδικά και συνεχίζουμε το ανακάτεμα
  4. Ανακατεύουμε το αλεύρι με το baking powder
  5. Το ρίχνουμε μέσα στο μπωλ με το μείγμα μας ανακατεύοντας με το χέρι από το κέντρο προς τα έξω
  6. Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200°C
  7. Στρώνουμε στη λαμαρίνα του φούρνου μία λαδόκολλα
  8. Πλάθουμε τα φοινίκια σε ωοειδές σχήμα και τα τοποθετούμε πάνω στη λαδόκολλα
  9. Αν θέλουμε τα πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη
  10. Ψήνουμε για 20΄λεπτά περίπου ώσπου να πάρουν χρυσαφί χρώμα
      
      ΚΑΛΗ  ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!✌❤

Μια ιστορία Ικαριώτικη

Το 1964 είναι μια χρονιά σημαντική για μένα, είμαι 6 χρόνων περιμένω με λαχτάρα να πάω σχολείο, να γεννηθεί το τρίτο παιδί της οικογένειας μας και τις αλλαγές στο σπίτι που ο πατέρας μου αποφάσισε.
Μόλις τέλειωσαν οι βροχές κατέβασε την σκεπή και άρχισε να κτίζει πρόσθετες πέτρες ώστε να ψηλώσει τα κουφώματα που ήταν χαμηλά να ρίξει πρέκια από τσιμέντο και να βάλει κεραμίδια στη σκεπή αντί τις Ικαριώτικος πλάκες που είχε. Είχε προαίσθηση ότι οι γιοι του θα ήταν ντερέκια.
Στην διαδικασία λοιπόν αυτή, καθώς ξεκλείδωνε την αψίδα ( καμάρα) σ’ ένα παράθυρο, έπεσε και χτύπησε στα πλευρά και στο πόδι. Έζησα την πτώση και σώθηκα από θαύμα, καθώς ήμουν κάτω από την καμάρα και μιλούσα με τον μπαμπά μου, αφού ήμουν ο βοηθός του όπως έλεγε.
Ο τραυματισμός του λοιπόν, πέρα από την αναστάτωση που επέφερε, είχε σαν αποτέλεσμα να σταματήσουν οι εργασίες, αφού χρήματα για εργάτη δεν υπήρχαν. Η κοιλιά της μάνας μου μεγάλωνε, το καλοκαίρι περνούσε κι εμεις ζούσαμε σ ένα σπίτι χωρίς σκεπή και κουφώματα και όλη την οικοσκευή μας εκτεθειμένη. Ο πατέρας μου περήφανος από την φύση του, έσερνε το πόδι του και μ ένα μπαστούνι προσπαθούσε να κάνει μερεμέτια κι ότι του ήταν δυνατόν.
Έφτασε ο Αύγουστος και στις 15 μέρα που οι χωριανοί ξεκουράζονται από τις δουλειές, αποφάσισαν να κάνουν ένα δώρο στην οικογένεια μας. Από νωρίς το πρωί, χωρίς καμία προειδοποίηση, έφτασαν όλοι στο σπίτι με τα εργαλεία τους κι άρχισαν να φτιάχνουν την σκεπή. Ήμουν μικρή για να καταλάβω την αξία της πράξης από μόνη, όμως τα δακρυσμένα ματιά της μάνας μου και η χαρά που είδα στο πρόσωπο του πατέρα μου ήταν αρκετά.
Η σκεπή ολοκληρώθηκε τη ίδια μέρα και η ευλογιά της πράξης ήρθε από τον ουρανό το απόγευμα. Λες και η Παναγία παρακολουθούσε με το που στερεώθηκε το τελευταίο κεραμίδι έριξε μια υπεροχή καλοκαιριάτικη μπόρα. Να έτσι για να ποτίσει τους κήπους και να βεβαιωθούμε ότι επί τέλους θα έχουμε μια σκεπή που δεν θα μπάζει ραξούνες να μας νανουρίζουν τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια.
Ο χειμώνας εκείνος του 1964 ήταν βαρύς, ο Μπάμπης μα γεννήθηκες στις 16 Σεπτέμβρη και πέρασε τον πρώτο του χειμώνα με κουρελούδες στα κουφώματα και χιόνια που κράτησαν πάνω από μήνα, πράγμα σπάνιο για το νησί.
Είναι πολλά τα όμορφα που έχω να θυμάμαι , από την ζωή μου στο χωριό, μα η αγάπη και η συντροφικότητα υπερέχουν όλων.
Είμαι τυχερή που γεννήθηκα σ ένα τέτοιο ευλογημένο τόπο και λυπάμαι που το μόνο που μπορώ να του προσφέρω είναι αγάπη μου και η απέραντη ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους του.

Αναμνήσεις της  Ελένη Σέττα