Με ορχήστρα τη φύση

Οι γνώσεις για τις θεραπευτικές δυνάμεις που έχει η φύση χάνονται στα βάθη των αιώνων. Για την ακρίβεια, η ιστορία ξεκινά πριν από την ιατρική του γνωστού πολιτισμού, πριν ακόμα και από την εμφάνιση του ανθρώπινου είδους. Παράδειγμα, τα ζώα έχουν τη γνώση και χρησιμοποιούν βότανα για θεραπευτικούς σκοπούς. Αυτή η γνώση διατηρήθηκε και μεταδόθηκε από γενιά σε γενιά για εκατομμύρια χρόνια και χρησιμοποιήθηκε από τους πρώτους γιατρούς της αρχαιότητας. Το σύνολο αυτών των γνώσεων, κατά έναν αξιοθαύμαστο τρόπο, διέσχισε τις χιλιετηρίδες, εμπλουτιζόμενο και διαφοροποιούμενο, χωρίς ποτέ να καταργείται στο σύνολό του. 

Οι προϊστορικοί άνθρωποι πίστευαν πως οι ασθένειες είναι αποτελέσματα του θυμού των θεών ή του διαβόλου. Ο Ιπποκράτης, σπάζοντας αυτήν την αντίληψη, έγινε ο πρώτος Φυσικός Ιατρός που καταγράφτηκε στην Ιστορία. Ο Ιπποκράτης και οι μεταγενέστεροί του πίστευαν πως οτιδήποτε στη φύση έχει μια λογική σειρά και η θεραπευτική δύναμη της ίδιας της φύσης, σε συνεργασία με την έμ-φυτη ικανότητα των οργανισμών να αυτοθεραπεύονται, αποτελούν θεμελιώδεις αρχές της Φυσικής Ιατρικής.

Σήμερα με τη βοήθεια της επιστήμης, επανεκτιμούνται και επιβεβαιώνονται οι φαρμακευτικές ιδιότητες των φυτών. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει την πλήρη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα φυτά ενισχύουν την υγεία και αποκαθιστούν την ισορροπία του οργανισμού σε περίπτωση ασθένειας. Σίγουρο είναι πάντως πως η φύση φρόντισε να μας προικίσει με όλα εκείνα που είναι απαραίτητα για την καλή διαβίωση και υγεία του ανθρώπου και εναπόκειται σε μας να τα χρησιμοποιήσουμε ή να τα προσπεράσουμε.



Ο Παράκελσος (1493 1541 μ.Χ.), ο μεγάλος αλχημιστής της Αναγέννησης και πατέρας της σύγχρονης ιατρικής, το 1538 διατύπωσε τη συνταγή «ελιξίριο μακροζωίας». Το αποκάλεσε «καθολική θεραπεία» και υποσχόταν πως όποιος το λάμβανε «θα εναρμόνιζε τις σημαντικότερες λειτουργίες των εσωτερικών του οργάνων και θα ωφελούσε ολόκληρο το σώμα του» προκειμένου να επιτύχει την «επιμήκυνση της διάρκειας της ζωής του». 

Δυστυχώς, η αρχική συνταγή χάθηκε ή κλάπηκε και δεν ανακαλύφθηκε παρά 250 χρόνια αργότερα, σε ένα αδημοσίευτο χειρόγραφό του. Οι σουηδοί ιατροί Dr. Urban Hjarne και Dr. Claus Samst, των οποίων πολλά στοιχεία της ζωής τους δυστυχώς δεν είναι γνωστά, εργάστηκαν πάνω σ' αυτή τη συνταγή. Ήταν και οι δυο κάτοχοι αυτού του μυστικού μακροβιότητας. Ο πρώτος πέθανε στα 83 του, τρεις φορές παντρεμένος με 26 παιδιά και ο δεύτερος πέθανε σε ηλικία 104 ετών μετά από ένα ατύχημα με το άλογό του....... 


Είναι πικρό το πιοτό της … υγείας

Στην αρχαιότητα η διαφορά μεταξύ του ιάματος και του δηλητηρίου ήταν πολύ λεπτή. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν και τα δύο «φάρμακον». Από τότε μέχρι σήμερα, ενώ οι πολλαπλές ιδιότητες κι επιδράσεις των βοτάνων δεν έχουν αλλάξει, έχουν αλλάξει σημαντικά οι συνήθειές μας κι έχουν απομακρυνθεί οι ευεργετικές πικρές ουσίες από τη διατροφή μας. 

Οι γλυκές ή αλμυρές ή πικάντικες τροφές, πολλές ταυτόχρονα και υπερβολικά λιπαρές για να είναι νόστιμες, μας περικυκλώνουν από την παιδική μας ηλικία. Τα αναψυκτικά, τα σνακ, τα έτοιμα φαγητά, η απομάκρυνση από τη φύση, οι περιορισμένες μας επιλογές στην αγορά και το σύγχρονο μάρκετινγκ, τείνουν να μας κάνουν να χάσουμε από την ποικιλία των γεύσεών μας, το πικρό.

Την πικρή ή τη γλυκιά ή την οποιαδήποτε άλλη γεύση, την ανιχνεύουν και την ορίζουν οι γευστικοί κάλυκες της γλώσσας μας και συγκεκριμένα στο πίσω κι επάνω κέντρο της. Δηλαδή εν ολίγοις δεν έχει να κάνει με ένα παρατεταμένο αίσθημα, παρά μόνο με το χρόνο διέλευσης της τροφής από το στόμα. Αντιθέτως το αίσθημα που αφήνει στο στομάχι είναι ευχάρι-στο και γι αυτό ο θυμόσοφος λαός λέει «πικρό φαΐ, γλυκό στομάχι». Τα πικρά χόρτα, τα πικρά βότανα, οι πικροί καρποί, οι πικροί χυμοί και τα πικρά ορυκτά, είναι γνωστά ακόμα και στα ζώα για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. 

Η πικρή ουσία χονδρικά θα μπορούσαμε να πούμε πως ξυπνάει κάποια μας ζωτικά όργανα. Η χοληδόχος κύστη, το πάγκρεας, το στομάχι, το παχύ έντερο, το συκώτι, ενεργοποιούνται και με τη σωστή λειτουργία τους ρυθμίζουμε το βάρος μας, αισθανόμαστε καλύτερα, ζούμε υγιείς. 

Και όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή. Για παρηγοριά ενστικτωδώς οδηγούμαστε στην κατανάλωση πικρών ουσιών. Το πικρό βελτιώνει τη διάθεση, ξαναδίνει ζωή κι ενέργεια, τονώνει τη σκέψη, βοηθά στη διανοητική ισορροπία, ηρεμεί, κατευνάζει το άγχος και αποβάλει τις στενάχωρες σκέψεις. 




Δεν είναι μυστικό 


Από την Ελληνιστική ακόμα περίοδο, έχουμε αναφορές από συγγραφείς (π.χ. Διοσκουρίδης, Aθηναίος, Hσύχιος κ.ά.), που ονομάζονται χαρακτηριστικά «δειπνοσοφιστές» και αργότερα από άλλους της Ρωμαϊκής περιόδου (π.χ. Γαληνός, Πλίνιος, Λούκουλος, Στράβων κ.ά.), για περίπου εκατό ονόματα οίνων, που παίρνουν το όνομά τους από τα φυτά που εμβαπτίζονται μέσα τους και τους προσδίδουν κάποιες από τις αρωματικές και μαζί θεραπευτικές τους ιδιότητες. 

Έτσι αναφέρονται ιατρικοί οίνοι όπως, αλοΐτης (αλόη) σαν θεραπευτικός για τη δυσκοιλιότητα και τη διούρηση, αρκευθίτης (από τους καρπούς του κέδρου) σαν θερμαντικός ή διουρητικός, ανισίτης (άνισο) για την καλύτερη χώνευση ή την καλύτερη αναπνοή, κ.λπ. 

Το μεσαίωνα ο Παράκελσος εμπνεύστηκε από τη μελέτη τέτοιων αλκοολούχων θεραπευτικών σκευασμάτων. Με στόχο την επίτευξη της μακροζωίας (ίσως και της αθανασίας του σώματος), πειραματίστηκε με διάφορα φυσικά συστατικά. Πίστευε ότι η υγεία του σώματος βασίζεται στην αρμονία του ανθρώπου με τη φύση. Ο Παράκελσος διέφερε από άλλους αλχημιστές. Έλεγε: «Πολλοί λένε για την αλχημεία ότι χρησιμεύει για την κατασκευή χρυσού και ασημιού. Για μένα δεν είναι αυτός ο σκοπός. Η δύναμη και οι αρετές (της αλχημείας), κρύβονται στην ιατρική».