ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ!

Ικαρία  η Αριστερή Καρδιά  μου !

        Πολύ μελάνι έχει χυθεί και συνεχίζει να χύνεται καθημερινά για την ουσία της λέξης «αριστερός». Το νόημα και οι αξίες που συμπυκνώνει ο προσδιορισμός αυτός αποτελούν αντικείμενο σφοδρών αντιπαραθέσεων μεταξύ ατόμων, οργανώσεων και κομμάτων, που διεκδικούν μια θέση στο αριστερό σύμπαν, και οι διαφωνίες αυτές έχουν κοστίσει πολλούς αλληλοσπαραγμούς, απογοητεύσεις, ακόμη και τερατογεννέσεις, παράλληλα με τα ευγενή  ιδανικά από τα οποία ξεκινούν, χωρίς να έχει επιτευχθεί καθολική συναίνεση ως προς τις θεμελιώδεις ιδέες και αξίες που, με όλες τις αποχρώσεις τους, συνιστούν την κοσμοαντίληψη της Αριστεράς.

      Τι σημαίνει λοιπόν να είναι κανείς αριστερός; Πρώτα απ’ όλα, ο άνθρωπος της Αριστεράς, έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στη δυνατότητα των ατόμων, μέσα από αλληλοβοήθεια και συλλογική δράση, να αλλάξουν ριζικά ανά πάσα στιγμή τον κόσμο στον οποίο ζουν, με όλες του τις ιεραρχίες και τις κοινώς παραδεδεγμένες αλήθειες. Δεν υπάρχει καμία απόλυτη αλήθεια, όλα κατασκευάζονται και γκρεμίζονται από την κοινωνική δράση μαζικού χαρακτήρα. Κάθε παράδοση, κάθε αυθεντία, κάθε αξίωμα, κάθε θέσφατο σε μια κοινωνία είναι εκτεθειμένα στις  συνεχείς προόδους της επιστήμης και του ορθού λόγου, η οποία, με απαραίτητο συμπλήρωμα την ηθική και την κοινωνική ευαισθησία, είναι η κινητήριος δύναμη της ανθρώπινης ιστορίας.

Τα πορίσματα της επιστήμης και της θεωρητικής σκέψης μπορούν και πρέπει να είναι πάντοτε διαθέσιμα σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμία διάκριση οικονομική, κοινωνική, εθνική, γλωσσική, θρησκευτική ή άλλη, έτσι ώστε η επιστήμη να διαμορφώνεται ενεργά και συλλογικά, ως εργαλείο προόδου και ευημερίας για όλους. Έτσι μόνο διασφαλίζεται η συνεχής αναζωογονητική και δημιουργική παρέμβαση του συνόλου(του «όχλου», όπως περιφρονητικά το αποκαλεί η Δεξιά) στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Κορυφαίες στιγμές της παρέμβασης αυτής είναι οι μεγάλες επαναστάσεις της ιστορίας, ένοπλες ή μη(π.χ Γαλλική, Ρωσική), οι οποίες αποτελούν για τον Αριστερό πηγή έμπνευσης, αλλά και προβληματισμού και αναστοχασμού, κυρίως στις περιπτώσεις όπου οι επαναστάσεις αυτές έχασαν τον αμεσοδημοκρατικό και λαϊκό τους χαρακτήρα, και διαμόρφωσαν «πεφωτισμένες» ελίτ, οι οποίες, στο όνομα της προόδου, τις ισότητας, της δικαιοσύνης και του λαϊκού συμφέροντος, αυτονομήθηκαν και έδρασαν αυταρχικά και τυραννικά.

Συνεπώς, για τον Αριστερό, το κράτος και η εξουσία δεν έχουν αυτόνομο χαρακτήρα, ούτε είναι πηγές σταθερότητας και αυθεντίας, με την μονοπώλησή τους από μια «τεχνοκρατική» ελίτ «ειδικών»(δικαστικών, καθηγητών, οικονομολόγων, πολιτικών κτλ), η οποία αναπαράγεται απλώς με τη συναίνεση των από κάτω. Η οποιαδήποτε είδους θέση και εξουσία, είναι ένα καταπίστευμα, προσωρινό και άμεσα ανακλητό από το κοινωνικό σύνολο, σε περίπτωση που ο κάτοχός  της δράσει ενάντια στη λαϊκή βούληση. Οι αντιπρόσωποι του λαού δεν δρουν με «ελεύθερη» βούληση, για να καθορίσουν κατά την κρίση τους το δημόσιο συμφέρον, όπως διατείνεται η δήθεν φιλελεύθερη Δεξιά, αλλά είναι αποκλειστικά εκτελεστικά όργανα των συλλογικών αποφάσεων των εκλογέων τους. Οι θεσμοί, οι αποφάσεις τους και τα πρόσωπα που τους στελεχώνουν, είναι πάντα εκτεθειμένοι στην κριτική και την αμφισβήτηση, και γίνονται σεβαστοί μόνο όταν η δράση τους είναι σύμφωνη και υπηρετεί την εκπεφρασμένη βούληση των πολιτών τους οποίους επηρεάζει(η οποία διαπιστώνεται με δημοψηφίσματα, λαϊκές συνελεύσεις κτλ σε τοπικό, εθνικό, ή υπερεθνικό επίπεδο). Σε αντίθετη περίπτωση, οι θεσμοί θα πρέπει να αγνοούνται, να μεταρρυθμίζονται ή να καταργούνται  με άμεση κοινωνική κινητοποίηση, όταν χρειάζεται βίαιη.

Ο Αριστερός, αν και αναγνωρίζει την προοδευτική και ριζοσπαστική συμβολή της αστικής τάξης και των αστικών ιδανικών, στην απαλλαγή της ανθρωπότητας από τα δεσμά της φεουδαρχίας και της θρησκευτικής αυθεντίας αρχής γενομένης από το 18^ο αιώνα, με αιχμή τη Γαλλική Επανάσταση, πιστεύει ότι εδώ και αρκετό καιρό η καπιταλιστική αστική φιλελεύθερη οικονομία αποτελεί τροχοπέδη και όχι εργαλείο για την ανθρώπινη πρόοδο και ευημερία. Η τυπική ισότητα απέναντι στο νόμο και οι κλασσικές πολιτικές ελευθερίες και δικαιώματα, συλλογικά και ατομικά, είναι μεν απαραίτητα σε μια δίκαιη κοινωνία, αλλά δεν επαρκούν, όσο υπάρχει η αφελής και επικίνδυνη πίστη στη δήθεν «ελεύθερη» οικονομία, όπου υποτίθεται ότι η επιδίωξη του ατομικού οικονομικού συμφέροντος, μέσω του ανταγωνιστικού και καινοτόμου ιδιωτικού τομέα, θα διαχύσει τον παραγόμενο πλούτο με δίκαιο τρόπο σε όλη την κοινωνία(το περίφημο «αόρατο χέρι» της αγοράς). Η ψευδαίσθηση αυτή κατέρρευσε παταγωδώς με την πρόσφατη παγκόσμια κρίση, κι τυχόν εμμονή σε αυτό το ιδεολόγημα απλώς θα συνεχίσει να αυξάνει παγκοσμίως τη φτώχεια, την πείνα και τις ανισότητες, όπως έκανε ως τώρα, παράγοντας απεχθή εξαμβλώματα, όπως ο φασισμός και ο ναζισμός. Η οικονομία είναι οργανικό κομμάτι της κοινωνίας, και άρα θα πρέπει η παραγωγή και η κατανομή των πόρων να ελέγχεται και να σχεδιάζεται συλλογικά από την κοινωνία με βάση της ανάγκες της, μέσω του κράτους, που θα είναι όμως κράτος αμεσοδημοκρατικό και συμμετοχικό ως προς τους θεσμούς του. Δεδομένου ότι ο σχεδιασμός αυτός δεν μπορεί να γίνει σε μια οικονομία με κινητήριο μοχλό την επιδίωξη του κέρδους, όπως η καπιταλιστική, είναι φανερό ότι για τον άνθρωπο της Αριστεράς είναι απαραίτητο το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, που συνδυάζει την πλήρη πολιτική με την πλήρη οικονομική και κοινωνική ισότητα. Ο σοσιαλισμός αυτός θα οικοδομηθεί με βάση μια κριτική αποτίμηση του σοβιετικού πειράματος, από το οποίο θα υιοθετηθούν τα θετικά στοιχεία(π.χ δωρεάν παροχή από το κράτος βασικών για τη διαβίωση αγαθών σε όλους), και θα γίνει προσπάθεια να απο φευχθούν τα αρνητικά( υπέρμετρος πολιτικός συγκεντρωτισμός, αυταρχισμός, δογματισμός και δυσκαμψία), με την εισαγωγή στοιχείων συνεργατικής κοινωνικής και κοινοτικής οικονομίας, και συλλογικής διαχείρισης και ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής από τους εργαζομένους σε αυτά, χωρίς κανέναν ιεραρχικό δεσμό μεταξύ τους.

Τέλος, ο Αριστερός, ως άνθρωπος της επιστήμης και του ορθού λόγου, αναγνωρίζει τους περιορισμούς που θέτει ως ένα βαθμό το φυσικό περιβάλλον και τα βιολογικά του χαρακτηριστικά στην αυτονομία δράσης του και στα όσα μπορεί να επιτύχει( π.χ δεν μπορεί να κατακτήσει την αιώνια νεότητα και την αθανασία). Ωστόσο, έχοντας υπόψη τον εξελισσόμενο και μεταβαλλόμενο χαρακτήρα της επιστήμης, ως προϊόντος που παράγεται και ελέγχεται από την κοινωνία, ώστε να ικανοποιεί πληθώρα αναγκών και επιθυμιών, αποδέχεται την πολυμορφία της ανθρώπινης συμπεριφοράς και έκφρασης σε όλα τα πεδία(σεξουαλικά, θρησκευτικά, εθνοτικά, πολιτισμικά κτλ), αρκεί αυτή να μην προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια(π.χ βιασμοί, λιθοβολισμοί, νεκροφιλία κτλ). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η συνύπαρξη και η ισότιμη προβολή διαφορετικών επιλογών τρόπου ζωής (ποικιλία σεξουαλικών επιλογών, θρησκευτικών δογμάτων, τοπικών εθίμων, γλωσσών και διαλέκτων), είναι όχι μόνο επιτρεπτή, αλλά και επιθυμητή, στο βαθμό που προάγει την ανεκτικότητα, την ευρύτητα σκέψης και πνεύματος και την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη. Γι αυτό και η πολυπολιτισμική κοινωνία είναι το ζητούμενο, όπου δεν θα υπάρχει ένα σεξουαλικό πρότυπο, μια θρησκεία, μια ιδεολογία, μία ομιλούμενη γλώσσα κτλ, αλλά πολλές και διαφορετικές, που θα διατηρούν την αυτονομία τους και ταυτοχρόνως θα αλληλεπιδρούν δημιουργικά μεταξύ τους. Ο Αριστερός είναι κατά κυριολεξία «πολίτης του κόσμου», που θεωρεί όλους τους ανθρώπους απολύτως ίσους, σε ικανότητες και σε δικαιώματα, ανεξαρτήτως εθνών, θρησκειών και άλλων κοινωνικά κατασκευασμένων διαχωριστικών γραμμών, οι οποίες αποσκοπούν στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και στην απόκρυψη της θεμελιώδους πανανθρώπινης ισότητας, σε όλα τα επίπεδα. Αυτήν την φυσική ισότητα στοχεύει να εγκαθιδρύσει ξανά η Αριστερά, χωρίς την οποία η πραγματική ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει, αφού ο άνθρωπος θα είναι ελεύθερος μόνο όταν αναγνωρίσει την τεράστια δύναμή του να διαμορφώνει ο ίδιος το πεπρωμένο του, η οποία βασίζεται στην πανίσχυρη και ακατάλυτη ενότητά του με όλους τους συνανθρώπους του, στη βάση της ισοτιμίας, της αλληλοβοήθειας και του αλληλοσεβασμού. Μόνο τότε θα φτάσει ο άνθρωπος στο μεγαλείο που του αρμόζει, να γίνει δηλαδή «θεός για τον άνθρωπο», όπως είπε κάποτε κι ένας μεγάλος ριζοσπάστης διανοούμενος.

Ραφαήλ Παπαδόπουλος

ΠΗΓΗ  http://www.dubiumn.com/                                                                                                                                                                                                                                                                                                             Η ΤΡΙΠΛΉ ΕΥΘΎΝΗ ΤΩΝ ΗΓΕΣΙΏΝ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ...
ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΥΒΌΜΑΣΤΕ ΔΗΛΑΔΉ ΠΊΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΆΚΤΥΛΟ ΜΑΣ...
ΠΡΏΤΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ Η ΔΙΆΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΎ ΕΡΓΑΤΙΚΟΎ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ..
ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΈΡΝΕΙ ΝΑ ΠΕΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΣΜΟ ΟΤΙ Η ΠΕΙΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ..
ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΕΙΘΗ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...
ΚΆΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ..
ΚΑΙ ΑΝ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΔΟΥΝ ΟΙ ΗΓΕΣΙΕΣ ΑΣ ΤΙΣ ΑΛΛΆΞΟΥΜΕ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΒΛΈΠΟΥΝ....! Σκέψεις από το Θεόδωρο Αλεξόπουλο