Απάντηση Στους Υποστηρικτές Του ΝΑΙ Μέσα Στον ΣΥΡΙΖΑ

του Πέτρου Τσάγκαρη

Προφανώς δεν προσχώρησαν συνειδητά στο μνημονιακό στρατόπεδο όλοι οι βουλευτές που ψήφισαν ΝΑΙ για την ελληνική πρόταση προς την τρόικα. Τώρα όμως, αυτό το ΝΑΙ τίθεται υπό νέα σκληρή δοκιμασία αντικρίζοντας το φριχτό πρόσωπο της ίδιας της συμφωνίας.

«Κα­τά­λο­γο με φρι­κα­λε­ό­τη­τες» απο­κά­λε­σε το κεί­με­νο του Eurogroup ο γερ­μα­νι­κός Spiegel. «Σε ει­κο­νι­κό πνιγ­μό υπο­βλή­θη­κε ο Τσί­πρας», συ­μπε­ραί­νει ο Guardian. Δεν υπάρ­χει λοι­πόν καμία αμ­φι­βο­λία ότι πρό­κει­ται για το τρίτο μνη­μό­νιο, το πιο σκλη­ρό από τα δύο προη­γού­με­να. Ότι -ακό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο- πρό­κει­ται για μια αποι­κιο­κρα­τι­κού τύπου συμ­φω­νία, για την επί­ση­μη γέ­νε­ση της πρώ­της χώ­ρας-αποι­κί­ας μέσα στην Ευ­ρω­ζώ­νη, αφού οι δα­νει­στές δεν αρ­κέ­στη­καν μόνο στα μέτρα, αλλά απαί­τη­σαν ευ­θέ­ως και τα­πει­νω­τι­κής μορ­φής οι­κο­νο­μι­κές και πο­λι­τι­κές «εγ­γυ­ή­σεις» για την πιστή υλο­ποί­η­ση της συμ­φω­νί­ας. 


Παρ’ όλα αυτά, οι υπο­στη­ρι­κτές του ΝΑΙ θε­ω­ρούν ότι έχουν στη φαρ­τέ­τρα τους πολλά επι­χει­ρή­μα­τα. Τα επι­χει­ρή­μα­τα αυτά είναι πάνω κάτω τα εξής: α) Πρέ­πει να πα­ρα­μεί­νει στην κυ­βέρ­νη­ση η Αρι­στε­ρά, γιατί είναι κα­λύ­τε­ρα από το να επι­στρέ­ψει το προη­γού­με­νο μνη­μο­νια­κό κυ­βερ­νη­τι­κό σύ­στη­μα. Οι κα­τα­κτή­σεις των πέντε μηνών (100 δό­σεις, ιθα­γέ­νεια κ.λπ.) είναι ση­μα­ντι­κές και δεν πρέ­πει να χα­θούν. Γι’ αυτό κα­ταγ­γέλ­λο­νται από κά­ποιους το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο και η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα επει­δή τάχα θέτει σε κίν­δυ­νο τη συ­νέ­χι­ση της δια­κυ­βέρ­νη­σης από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. β)Δεν πρέ­πει σε αυτές τις συν­θή­κες να υπο­στού­με ένα ασύ­ντα­κτο grexit γιατί είτε μας είναι άγνω­στο το πο­λι­τι­κο­κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κό κό­στος του είτε μας είναι γνω­στό και θα ήταν ακόμη με­γα­λύ­τε­ρο από αυτό που επι­φέ­ρει το μνη­μό­νιο. γ) Πα­ρα­μέ­νο­ντας στην Ευ­ρω­ζώ­νη θα δια­τη­ρή­σου­με τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες μας. δ) Έτσι θα μας δώ­σουν ρευ­στό­τη­τα και θα στα­μα­τή­σουν τα capital controls. ε) Πα­ρό­τι η κυ­βέρ­νη­ση θα εφαρ­μό­σει ένα απί­στευ­τα αι­μο­δι­ψές μνη­μό­νιο, θα έχει την ευ­και­ρία να κάνει αντάρ­τι­κο για ένα διά­στη­μα όσον αφορά τους όρους και την τα­χύ­τη­τα εφαρ­μο­γής του. στ) Όταν βρού­με την ευ­και­ρία, κάτω από κα­λύ­τε­ρες συν­θή­κες, θα προ­χω­ρή­σου­με σε ρήξη, ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου, ή του­λά­χι­στον θα πάμε σε «στα­δια­κή απα­γκί­στρω­ση» (κατά τα ρη­το­ρι­κή της ΔΗΜΑΡ). ζ) Δεν υπάρ­χει άλλη λύση (There is no alternative, όπως είχε πει και η Θά­τσερ), του­λά­χι­στον αυτή τη στιγ­μή. Μπο­ρεί να έγι­ναν λάθη, να κα­τέρ­ρευ­σε η εν γένει και συ­γκε­κρι­μέ­να η δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή στρα­τη­γι­κή, αλλά τώρα δεν μπο­ρεί να γίνει τί­πο­τε άλλο, γιατί δεν υπάρ­χει προ­ε­τοι­μα­σία για κάτι άλλο. 

Εκτός από το τε­λευ­ταίο επι­χεί­ρη­μα, όλα τα άλλα βρί­σκο­νται πλέον στον αέρα. Κά­ποια από αυτά είναι αυ­το­ε­πι­βε­βαιού­με­νη προ­φη­τεία: Όταν δεν κά­νεις εθνι­κο­ποι­ή­σεις τρα­πε­ζών και άλλων στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων (όπως προ­έ­βλε­πε το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), όταν αφή­νεις τους κα­πι­τα­λι­στές ανε­ξέ­λεγ­κτους να βγά­ζουν ακόμη και σή­με­ρα τα εκα­τομ­μύ­ριά τους στο εξω­τε­ρι­κό, όταν σπα­τα­λάς όλα τα ρευ­στά δια­θέ­σι­μα για να πλη­ρώ­νεις τις δό­σεις στους δα­νει­στές τη στιγ­μή που αυτοί δεν κα­τέ­βα­λαν τις υπο­χρε­ώ­σεις τους κι όταν δεν κά­νεις καμία προ­ε­τοι­μα­σία για ρήξη (με όλες τις πα­ρα­μέ­τρους που αυτή ση­μαί­νει, δηλ. και με εναλ­λα­κτι­κά νο­μι­σμα­τι­κά μέσα – πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα ή δραχ­μή), έστω κι αν τη θε­ω­ρείς σχε­τι­κά απί­θα­νη πε­ρί­πτω­ση, τότε βρί­σκε­σαι με την πλάτη στον τοίχο. Αλλά φταις εσύ.

Όσον αφορά τα θε­τι­κά μέτρα του πε­ντα­μή­νου, αυτά απει­λού­νται από το ίδιο το μνη­μό­νιο, καθώς οι δα­νει­στές απαί­τη­σαν και πέ­τυ­χαν τη δέ­σμευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης ότι θα αναι­ρε­θούν ή θα «πα­γώ­σουν».

Από πού προ­έρ­χε­ται η απει­λή

Το πε­ντά­μη­νο ύστε­ρα από τις εκλο­γές της 25ης Ια­νουα­ρί­ου έδει­ξε κα­θα­ρά από ποιους κιν­δυ­νεύ­ει να ανα­τρα­πεί η κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ότι κιν­δυ­νεύ­ει να πέσει από τα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα που ετοί­μα­ζαν και ετοι­μά­ζουν οι Βρυ­ξέλ­λες και το Βε­ρο­λί­νο, δηλ. η (δη­λα­δή η… αγα­πη­μέ­νη ακόμη και τώρα σε ορι­σμέ­νους στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και η γερ­μα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, όχι από τον Λα­φα­ζά­νη, την Κων­στα­ντο­πού­λου και τον Ντα­βα­νέλ­λο. Η Αρι­στε­ρά κιν­δυ­νεύ­ει να πέσει από τα πρα­ξι­κο­πή­μα­τα που ετοί­μα­ζαν και ετοι­μά­ζουν οι Θο­δω­ρά­κη­δες, οι Μεϊ­μα­ρά­κη­δες, η Γεν­νη­μα­τά, η ελ­λη­νι­κή άρ­χου­σα τάξη που είδε τα κέρδη της να αυ­ξά­νουν με τα μνη­μό­νια, καθώς και τα ΜΜΕ της δια­πλο­κής, τα οποία υπο­τί­θε­ται ότι ως ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εί­χα­με αντι­με­τω­πί­σει από μήνες - δεν κιν­δυ­νεύ­ει από τα χι­λιά­δες μέλη του κόμ­μα­τος που έδω­σαν και τη ζωή τους για να φτά­σει το κόμμα στο 36% και στο 62%.
Το κυ­ριό­τε­ρο: η κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κιν­δυ­νεύ­ει να πέσει από το ίδιο το μνη­μό­νιο που φέρ­νει προς ψή­φι­ση, από τη δια­χεί­ρι­ση της υλο­ποί­η­σής του. Είναι πραγ­μα­τι­κά αξιο­πε­ρί­ερ­γο πως κά­ποιοι στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχουν ξε­χά­σει ότι τα προη­γού­με­να μνη­μό­νια «κα­τά­πιαν» τέσ­σε­ρα κόμ­μα­τα, που είχαν μά­λι­στα πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό πολύ πιο ικανό να επι­βάλ­λει τη λι­τό­τη­τα και ταυ­τό­χρο­να να δια­τη­ρεί τη στή­ρι­ξη των ΜΜΕ. Άλλα απ’ αυτά εξα­φα­νί­στη­καν (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) κι άλλα συρ­ρι­κνώ­θη­καν σε ιστο­ρι­κά χα­μη­λά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ). Η Αρι­στε­ρά (και οι βου­λευ­τές της) δεν αντέ­χει να ψη­φί­ζει «ναι σε όλα» όταν θα περ­νούν οι εφαρ­μο­στι­κοί νόμοι. Δεν αντέ­χει να επι­βά­λει (και δεν έχει και το πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό για κάτι τέ­τοιο) κι άλλες μειώ­σεις συ­ντά­ξε­ων, κι άλλες μειώ­σεις μι­σθών, κι άλλες απο­λύ­σεις, κι άλλη φο­ρο­λό­γη­ση των φτω­χών, κι άλλες πε­ρι­κο­πές στο κοι­νω­νι­κό κρά­τος, κι άλλο πριό­νι­σμα της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας, κι άλλο κου­τσού­ρε­μα της δη­μο­κρα­τί­ας. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν αντέ­χει να είναι αυτή που θα εξα­πο­λύ­σει ξύλο και χη­μι­κά ενά­ντια στην ίδια την τάξη που τη στη­ρί­ζει, όταν αυτή ανα­πό­δρα­στα θα κι­νη­το­ποι­η­θεί.

Πέρα από αυτά όμως, που είναι είτε πα­ρελ­θού­σες είτε με­σο­πρό­θε­σμες απει­λές, η κυ­βέρ­νη­ση «πέ­φτει» άμεσα με δύο προ­φα­νείς τρό­πους: Πρώτο, προ­γραμ­μα­τι­κά: δεν είναι η ίδια κυ­βέρ­νη­ση, αλλά μια άλλη κυ­βέρ­νη­ση όταν θα ψη­φί­ζει και θα υλο­ποιεί μνη­μό­νια. Δεύ­τε­ρο, πο­λι­τι­κά: δεν είναι η ίδια κυ­βέρ­νη­ση αν απο­μα­κρύ­νει την αρι­στε­ρή ρι­ζο­σπα­στι­κή της πτέ­ρυ­γα (Λα­φα­ζά­νης, Στρα­τού­λης, Κων­στα­ντο­πού­λου) και διευ­ρυν­θεί προς τα δεξιά με υπουρ­γούς από τα κόμ­μα­τα του μνη­μο­νια­κού τόξου. Με αυτές τις εξε­λί­ξεις, η κυ­βέρ­νη­ση με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με τις ισχνές έστω φι­λο­λαϊ­κές και δη­μο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα πρω­το­βου­λί­ες, που γνω­ρί­σα­με στο προη­γού­με­νο πε­ντά­μη­νο, έχει ήδη πέσει, ακρι­βώς εξαι­τί­ας των συ­νε­πειών της μνη­μο­νια­κής και αποι­κιο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές.

Διάρ­κεια

Το χει­ρό­τε­ρο είναι ότι το μνη­μό­νιο δεν θα είναι εφά­παξ. Όσοι νο­μί­ζουν ότι απλώς θα βρω­μί­σουν το χέρι τους με με­ρι­κά ΝΑΙ τις επό­με­νες βδο­μά­δες και ότι έπει­τα θα κά­νουν φι­λο­λαϊ­κό αντάρ­τι­κο, πλα­νώ­νται πλά­νην οι­κτράν του­λά­χι­στον για δύο λό­γους:

α) Ακόμη και οι πέ­τρες ξέ­ρουν ότι οι προ­βλέ­ψεις αυτού του μνη­μο­νί­ου θα απο­τύ­χουν πα­τα­γω­δώς. Όχι μόνον γιατί αυτό δι­δά­σκει -και τον πλέον ανε­πί­δε­κτο- η ιστο­ρία των προη­γού­με­νων μνη­μο­νί­ων, αλλά και γιατί τώρα υπάρ­χει ακόμη κάτι βα­ρύ­τε­ρο: η σω­ρευ­τι­κή κα­τα­στρο­φή που έχουν επι­φέ­ρει τα προη­γού­με­να μνη­μό­νια. Π.χ. πι­στεύ­ει κα­νείς σο­βα­ρά ότι η κυ­βέρ­νη­ση θα ει­σπρά­ξει κά­ποιο άξιο λόγου πο­σο­στό από τον ΕΝΦΙΑ σε λίγες εβδο­μά­δες ή μήνες; Ακόμη και οι πιο σκλη­ροί οπα­δοί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ακόμη κι αυτοί που θα ήταν δια­τε­θει­μέ­νοι να θυ­σιά­σουν και το φα­γη­τό του παι­διού τους για να στη­ρί­ξουν τον Τσί­πρα, δεν θα έχουν αυτή τη δυ­να­τό­τη­τα γιατί τα capital controls θα συ­νε­χί­ζο­νται (και θα συ­νε­χί­ζο­νται για χρό­νια όπως λένε όλοι οι οι­κο­νο­μο­λό­γοι). Αλλά ακόμη και χωρίς τους τρα­πε­ζι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς, σε ποιον άραγε θα πε­ρίσ­σευαν 1.000, 2.000 ή και 3.000 ευρώ; Ακόμη κι αν κά­ποιος φάει τα λεφτά που έχει στο μα­ξι­λά­ρι γι’ αυτό το σκοπό, απλώς δεν θα μπο­ρεί μετά να πλη­ρώ­νει τον νέο ΕΝΦΙΑ, τους άλ­λους φό­ρους, τις ασφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές, τις δό­σεις της ΔΕΗ ή τις δό­σεις στα τρα­πε­ζι­κά δά­νεια (οπότε θα χρεια­στεί νέο δά­νειο για νέα ανα­κε­φα­λαιο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών κ.λπ. κ.λπ.).

Και επει­δή ακρι­βώς πολύ σύ­ντο­μα θα δια­πι­στω­θεί ότι δεν «πιά­νο­νται» οι στό­χοι, θα ενερ­γο­ποι­η­θούν οι αυ­τό­μα­τοι μη­χα­νι­σμοί «διόρ­θω­σης», δηλ. θα ζη­τεί­ται από την κυ­βέρ­νη­ση να επι­βά­λει νέες πε­ρι­κο­πές μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, και αρ­γό­τε­ρα -επει­δή κι αυτά δεν θα φτά­νουν- θα υπάρ­ξει νέο μνη­μό­νιο και κά­ποιοι θα απαι­τούν κι άλλα ΝΑΙ από τους βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για… να μην πέσει η αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση.

β) Η συμ­φω­νία δεν προ­βλέ­πει την απο­πο­μπή του Σόι­μπλε και των συμ­μά­χων του. Αν πράγ­μα­τι το Grexit απο­τε­λεί στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή αυτού του πα­νί­σχυ­ρου κέ­ντρου ευ­ρω­παϊ­κής εξου­σί­ας, τότε γιατί αυτό να μην επα­νέλ­θει σε λί­γους μήνες, στην πρώτη «στρο­φή» που το πρό­γραμ­μα δεν θα «βγαί­νει», ακόμη κι αν η ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά έχει ήδη προ­σφέ­ρει και τον Παρ­θε­νώ­να; Τότε άραγε η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν θα είναι πολύ πιο εξου­θε­νω­μέ­νη, πο­λι­τι­κά και οι­κο­νο­μι­κά; Τι θα κάνει τότε; Θα κιν­δυ­νεύ­ει να υπο­στεί ΟΛΑ τα δεινά μαζί: Θα έχει και μνη­μό­νιο, και capital controls, και grexit, και λαϊκή οργή, και απώ­λεια της δια­κυ­βέρ­νη­σης μέσω σχη­μά­των «εθνι­κής ενό­τη­τας» ή μέσω πο­λι­τι­κών πρα­ξι­κο­πη­μά­των. Τότε θα δια­πι­στω­θεί ότι αν είχε υπάρ­ξει ρήξη σή­με­ρα, αυτή θα είχε απεί­ρως μι­κρό­τε­ρο κό­στος απ’ όσα θα κλη­θεί να κα­τα­βά­λει η Αρι­στε­ρά και ο λαός.

Ούτε βέ­βαια μια πι­θα­νή υπερ­ψή­φι­ση του μνη­μο­νί­ου θα συμ­βά­λει στις υπο­τι­θέ­με­νες διε­θνείς συμ­μα­χί­ες της κυ­βέρ­νη­σης. Μπο­ρεί έτσι πι­θα­νόν η κυ­βέρ­νη­ση να απο­σπά­σει μια φι­λι­κή δή­λω­ση από τον Ρέν­τσι ή τον Πι­τέ­λα, ένα χτύ­πη­μα στην πλάτη από τον Ντρά­γκι (που μπο­ρεί και να αλ­λά­ξει και καμιά βαριά κου­βέ­ντα με τον Σόι­μπλε για χάρη της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης), αλλά προ­φα­νώς αυτοί δεν είναι μό­νι­μοι και αξιό­πι­στοι σύμ­μα­χοι. Σύμ­μα­χοι είναι οι ευ­ρω­παϊ­κοί λαοί και η ευ­ρω­παϊ­κή Αρι­στε­ρά που προ­σβλέ­πει και ελ­πί­ζει στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και να ελ­πί­ζει βά­σι­μα και όχι θε­ω­ρη­τι­κά: η έκτα­ση, η μα­ζι­κό­τη­τα και το βάθος του ευ­ρω­παϊ­κού κύ­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τον ελ­λη­νι­κό λαό κατά την πρό­σφα­τη μάχη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος θύ­μι­σε πα­λιές επο­χές διε­θνούς αλ­λη­λεγ­γύ­ης: στον ελ­λη­νι­κό αντι­δι­κτα­το­ρι­κό αγώνα, στις αντι-αποι­κια­κές επα­να­στά­σεις του Τρί­του Κό­σμου κ.λπ. Υπερ­ψή­φι­ση μνη­μο­νί­ου είναι το χει­ρό­τε­ρο χτύ­πη­μα που μπο­ρεί να επι­φέ­ρει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυ­τούς, στους πραγ­μα­τι­κούς διε­θνείς συμ­μά­χους του.

Γε­νι­κά, όσο η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σπα­τα­λά κι απο­μα­κρύ­νε­ται χρο­νι­κά από την ιστο­ρι­κά τα­ξι­κή ψήφο στή­ρι­ξης της 5ης Ιου­λί­ου, τόσο πιο δύ­σκο­λα θα γί­νο­νται τα πράγ­μα­τα γι’ αυτήν. Είναι προ­φα­νές ότι η ρήξη πα­ρα­μέ­νει ακόμη ως δυ­να­τό­τη­τα. Προ­ϋ­πό­θε­ση είναι όμως η άμεση εγκα­τά­λει­ψη της μέχρι τώρα ατε­λέ­σφο­ρης τα­κτι­κής –και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο η άρ­νη­ση υπερ­ψή­φι­σης του υπερ­βάρ­βα­ρου μνη­μο­νί­ου. Αν ωστό­σο κά­ποιοι προ­σχώ­ρη­σαν στην ευ­ρω­παϊ­κή ΤΙΝΑ, στη θε­ω­ρία ότι δεν υπάρ­χει άλλη λύση, δικό τους θέμα. Έχουν πε­δί­ον δόξης λα­μπρό. Αλλά σε άλλο κόμμα, όχι σε αρι­στε­ρό, ρι­ζο­σπα­στι­κό, αντι­μνη­μο­νια­κό κόμμα όπως είναι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ - βάσει του προ­γράμ­μα­τός του και των προ­ε­κλο­γι­κών του δε­σμεύ­σε­ων. Και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρούν όλοι αυτοί (μέσα από τα ΜΜΕ που απλό­χε­ρα τους δί­νουν το λόγο πλέον) να απει­λούν με κα­θαι­ρέ­σεις και δια­γρα­φές όσους συ­ντρό­φους πα­ρα­μέ­νουν πι­στοί στις θέ­σεις, τις συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις και τις προ­ε­κλο­γι­κές δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. 

Πηγή : rproject.