Τελικά, με τι πήγε ο Τσίπρας στη Μήλο;

Τελικά τι έγινε; Πήγε ο Τσίπρας στη Μήλο; Ή δεν πήγε; Κι εάν πήγε, τελικά πήγε καβάλα σε ιδιωτική θαλαμηγό ή στο φουσκωτό του Πολάκη; Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Γιατί πολλοί λένε πως όσοι γυρνάνε το Αιγαίο με φουσκωτό πνίγονται, αλλά είναι και κάτι άλλοι που λένε ότι έχουν διασχίσει με φουσκωτό τον μισό Ατλαντικό. Πόσο καλός καπετάνιος είναι ο Πολάκης; Κι αν τελικά δεν ήταν το φουσκωτό του Πολάκη, μήπως ήταν αυτοί οι μασόνοι τύπου που λέει ο Λιακόπουλος πως κάνουν κρουαζιέρα στο Αιγαίο; Τι δουλειά έχεις Αλέξη με τους μασόνους;

Η είδηση που μονοπώλησε την επικαιρότητα της προηγούμενης Δευτέρας (και λίγο από της Τρίτης), αναδεικνύει το επίπεδο στο οποίο σύρεται η πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, συστημικών και νεοσυστημικών. Παράλληλα, αποτυπώνει  και το σημείο αγανάκτησης που έχει φτάσει το αναγνωστικό, τηλεοπτικό και σοσιαλμιντιακό κοινό.

Πέντε χρόνια μνημονιακής καταστροφής, είδαμε τα δύο μεγάλα κόμματα να γκρεμίζονται. Μαζί τους, εσχάτως, κατέρρευσαν και τα συστημικά ΜΜΕ. Ο κρότος του δημοψηφίσματος ήταν μεγάλος, όπως μεγάλες αποδείχθηκαν οι δυνατότητες των εναλλακτικών μέσων, των λεγόμενων αντισυστημικών.

Με αυτά πορεύτηκε ο κόσμος για να νικήσει τον φόβο. Εδώ όμως συνέβη ένα παράδοξο.

Την στιγμή που ο πρωθυπουργός αποφάσισε να κρεμάσει στον τοίχο του ως αναμνηστικό το 61,3% του δημοψηφίσματος και να δεχτεί το εκβιαστικό μνημόνιο, μία σειρά από μέσα ενημέρωσης που όλο το προηγούμενο διάστημα πολεμούσαν τα προηγούμενα μνημόνια, άρχισαν  (κάποια με κομψό τρόπο και άλλα όχι) να υπερασπίζονται την επιλογή του πρωθυπουργού.

Ο κόσμος γύρισε την πλάτη στα συστημικά ΜΜΕ με το δημοψήφισμα του 61%. Αμέσως μετά ήρθε το τρίτο μνημόνιο, που τα αντισυστημικά μέσα, στην πλειοψηφία τους (για να είμαι δίκαιος), είδαν ως αποφυγή της καταστροφής. Δηλαδή, περίπου όπως παρουσίασε το πρώτο και το δεύτερο το σινάφι των σεσημασμένων δημοσιολόγων.

Συνεπώς, δεν φταίει ούτε η Όλγα, ούτε ο Μπάμπης, ούτε κανένας από όλους αυτούς που είχαν βρεθεί στο στόχαστρο την προηγούμενη περίοδο.

Το πρώτο βήμα προς τα μέσα ενημέρωσης που βρίζει ο λαός από το πρωί μέχρι το βράδυ (αλλά δεν λέει να τους γυρίσει εντελώς την πλάτη) το έκαναν τα αντισυστημικά. Όταν το Μέγκα, ο Αντένα, το Σκάι και οι υπόλοιποι τα είδαν να αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα του μνημονίου, ήταν σαν να φωτίστηκαν.

Ξαφνικά, είδαν και αυτά το φως το αληθινό. Ο Αλέξης έγινε ο ιδανικός ηγέτης και το μνημόνιο που φέρει η μοναδική επιλογή.

Σήμερα, το Μέγκα συμπλέει με το Κόκκινο στην αναγκαιότητα του μνημονίου, και το Βήμα ταυτίζεται με το tvxs για το γεγονός πως «ο Λαφαζάνης προτείνει ριφιφί στην ΤτΕ». Ο κίνδυνος σε λίγο καιρό η κοινωνία να βρεθεί χωρίς αξιόπιστη πολιτική ηγεσία και κοινωφελή ενημέρωση είναι πλέον ορατός.

Το μνημόνιο του Τσίπρα δεν μπορεί να το υπερασπιστεί κανένας, αφού όλοι συμφωνούν πως δεν εφαρμόζεται. Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί και να το κριτικάρει κανένας, αφού από όλους τονίζεται πως είναι η μοναδική επιλογή που υπάρχει.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, έχουμε στη χώρα μία ευρεία πλειοψηφία μέσων ενημέρωσης, συστημικών και αντισυστημικών, να αποδέχονται το δόγμα που μεσουρανούσε τα προηγούμενα χρόνια.

Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Εάν δεχτούμε πως το επόμενο διάστημα ο διάλογος θα περιστραφεί γύρω από τις υποχρεώσεις των πολιτών και της χώρας απέναντι στις συμβάσεις με τους πιστωτές (που στην περίπτωση μας εδράζονται και επάνω στις ευρωπαϊκές μας υποχρεώσεις) τότε η ενημέρωση θα γίνει  πιο ανεκτίμητη από ποτέ. Και σίγουρα πιο δυσεύρετη.

Είναι επιτακτική ανάγκη, ο κόσμος να μαθαίνει την πλήρη αλήθεια, τόσο για τα όσα απορρέουν από τους δεσμούς μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μνημόνια, όσο και για το ποιο θα μπορούσε να είναι ένα εναλλακτικό σχέδιο αντιμετώπισης του αδιέξοδου που φέρνει η επιβολή της πολίτικης της ΕΕ.

Τα μέσα ενημέρωσης που μάχονται την λιτότητα και την εκποίηση της χώρας, με αξιοπρέπεια και σθένος, χωρίς να λογαριάζουν ποιον έχουν απέναντί τους και χωρίς να κρέμονται από τα κάκαλα κανενός, είναι λίγα.

Το πολύ κανάκεμα, σε κάθε περίπτωση, δεν διαφέρει από το γλείψιμο. Ομοίως, επειδή δεν είναι τα πάντα αυτονόητα, η καλή δουλειά πρέπει πότε-πότε να αναγνωρίζεται.

Περισσότερα από τα μισά δημοσιεύματα (και βάλε) του Hot Doc,  αποτελούν πλέον δικογραφίες ολόκληρες για μεγάλες δικαστικές υποθέσεις.

Περιοδικά σαν το Unfollow έχουν αποδείξει πως η ερευνητική δημοσιογραφία δεν κολλάει πουθενά, έχουν θέσει επανειλημμένως σημαντικά ζητήματα στην ατζέντα της επικαιρότητας, και αποτελούν ζωντανή απόδειξη πως η ψυχή της δημοκρατίας είναι η δημοσίευση.

Το ThePressProject έχει στο παλμαρέ του ερευνητικές επιτυχίες που άλλα μέσα θα ζήλευαν και τηλεοπτικά εγχειρήματα με προοπτική, και στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις δωρεές των αναγνωστών του.

Εκεί όπου στηρίζεται και το Info-War του Χατηζηστεφάνου, με τα ντοκιμαντέρ και τις εκπομπές του έχει αποδείξει πως όταν υπάρχει ενσυναίσθηση,  αποφασιστικότητα και όρεξη για δουλειά, ακόμα και οι πιο δυσνόητες έννοιες και αλήθειες, μπορούν να αποδοθούν στο ευρύ κοινό με ευκολία.

Υπάρχουν κι άλλα μέσα που κάνουν σκληρή δουλεία, άλλα με μικρότερη απήχηση, άλλα με μεγαλύτερη, με τιμιότητα και σοβαρότητα. Το ίδιο και μεμονωμένοι δημοσιογράφοι που δεν έπαψαν στιγμή να σέβονται το κοινό που περιμένει πολλά από εκείνους. Θα μπορούσατε να συμπληρώσετε τα ονόματά τους στα σχόλια.

Όλοι αυτοί μαζί θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα νέο μέσο.

Ένα υπερμέσο, που θα μπορούσε να διαθέτει ηλεκτρονική ιστοσελίδα, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Γιατί όχι και έντυπο υλικό. Δίνοντας την επιλογή στον πολίτη και παράλληλα τινάζοντας το μιντιακό τοπίο στον αέρα.

Όλα αυτά τα μέσα έχουν το δικό τους κοινό. Και χρηματοδοτούνται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, από αυτό το κοινό τους κυρίως.

Το κοινό όμως, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, δεν είναι ανεξάντλητο. Με αποτέλεσμα, μερίδα αυτού του κόσμου, να προσπαθεί να υποστηρίξει πότε τον έναν και πότε τον άλλον.

Ένα μέσο που θα φιλοξένει όλους εκείνους και εκείνες που με τη δουλειά τους κρατούν την τιμή της ενημέρωσης όρθια στις ημέρες μας,  θα δώσει την δυνατότητα στον αναγνώστη, ακροατή, θεατή, να χρηματοδοτήσει άπαντες.

Και άπαντες, ενώνοντας τις δυνάμεις τους, να καταφέρουν ακόμα περισσότερα.

Να έχουν μία μίνιμουμ συμφωνία, σε επίπεδα ελευθερίας της πληροφορίας, της έκφρασης γνώμης, της ελευθεροτυπίας, και να συμβάλουν για την δημιουργία ενός μέσου καθαρού, διάφανου, με ανοιχτούς διαύλους με την κοινωνία, μέσου.

Ένα μέσο που θα δίνει το στίγμα, θα ελέγχει, θα παρεμβαίνει. Ίντερνετ, ραδιόφωνο, τηλεόραση, όλα χρηματοδοτούμενα και συνδιαμορφούμενα από την συνεισφορά των πολιτών.

Όταν κάποιοι αποφασίζουν να συγκατοικήσουν κάτω από την ίδια στέγη, δεν είναι απαραίτητο (και δεν γίνεται) να ταιριάζουν στα πάντα. Ούτε βέβαια γίνεται να συμβιώσουν εάν ο προσανατολισμός τους είναι τελειως και εντελώς διαφορετικός.

Ωστόσο, όταν μιλάμε για ένα τέτοιο εγχείρημα, ο σκοπός είναι πολύ ισχυρότερος από τις όποιες επιμέρους διαφωνίες ή προσωπικές κόντρες. Με τα κανάλια και τις περισσότερες εφημερίδες σε απόγνωση, ένα μέσο που θα δείξει πως γίνεται και διαφορετικά, θα τους τινάξει όλους στον αέρα.

Η όλη διαδικασία θα μπορούσε να γίνει ανοιχτά, με δημόσιο διάλογο, στον οποίο αρχικά θα μπορούσαν να συμμετέχουν και οι πολίτες. Για το πως θα μπορούσε να είναι αυτό το μέσο, τι σχήμα θα έχει, που πρέπει να παρεμβαίνει.

Θα βοηθούσε όλο αυτό να γίνει μπροστά στα μάτια του κόσμου. Έτσι θα αποδυναμωνόταν και το μυστήριο της ιδιοκτησίας, όπως και η καχυποψία για τη δολιότητα του μέσου. Έτσι, ο κόσμος θα το ένιωθε πιο δικό του και θα το στήριζε.

Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για να μείνει η αλήθεια στα χέρια ανθρώπων που θα μπορούσαν να συστήσουν υπουργείο ειδικό γι’ αυτήν.

Τα κλισέ που λένε για το «εγώ» που πρέπει να υποτάσσεται στο «εμείς» μου δημιουργούσαν πάντα μια δυσανεξία, αφού πιστεύω πως  το «εγώ» είναι που τις περισσότερες φορές ωθεί το «εμείς».

Όταν όμως το «εμείς» αφορά κάτι τόσο μεγάλο, το κάθε «εγώ», ίσως και τα «υπερεγώ», δεν έχουν πάρα να υποτάσσονται. Για να ισχυροποιηθεί το «εμείς» και να αποκτήσει ξανά αξία το «εγώ».

Τελικά ο Τσίπρας πήγε στη Μήλο, μούτσος του Πολάκη; Αλήθεια δεν γνωρίζω.

Ακόμα κι εάν σήμερα είχαμε έναν τέτοιο φορέα, ένα τέτοιο υπερμέσο, το πιθανότερα είναι να μην είχαμε ξεκάθαρη απάντηση.

Όμως αντί γι’ αυτό, σίγουρα θα είχαμε ερωτήσεις και θέματα πιο σοβαρά από τις διακοπές του Αλέξη, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και την πλήρη παράδοση της δημόσιας περιούσιας στα χέρια των δανειστών.

ΥΓ. Εάν συμφωνείς, είτε είσαι απλός αναγνώστης, είτε μπλόγκερ, είτε δημοσιογράφος, είτε πολίτης-δημοσιογράφος, είτε απλός περαστικός, μοιράσου το. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Και πρέπει να γίνει τώρα.                                                                                                                      πηγη     https://rebeliskos.wordpress.com/