Τρέξε... στην Ικαρία και στο Ιkaria Run!

Έχοντας καταγωγή από την Ικαρία και με αγαπημένη ενασχόληση το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ικαρία, στη βαλίτσα των διακοπών μου περιλαμβάνονται και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια μαζί με δυο αλλαξιές ρούχα για τρέξιμο. Όταν ήμουν μικρός και βλέπαμε τα καλοκαίρια κάποιον ξένο τουρίστα με αθλητικά να τρέχει στο δρόμο πάνω από τη θάλασσα (κυρίως μεταξύ Γιαλισκάρι-Αρμενιστή-Να, για τους φίλους που γνωρίζουν την Ικαρία) η εικόνα του μας έκανε τρομερή εντύπωση. Λίγο μας παραξένευε όλους αυτό αλλά υπήρχε από τη μεριά μου ένας μικρός θαυμασμός. Τότε το τρέξιμο δεν είχε ακόμα τη δυναμική που έχει σήμερα στη χώρα μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το τρέξιμο σαν ενασχόληση ακόμη και για ερασιτέχνες ή απλούς αθλούμενους ανέβηκε τόσο πολύ που πλέον τα καλοκαίρια μου στην Ικαρία συναντώ αρκετούς, όχι μόνο ξένους, αλλά και έλληνες παραθεριστές να τρέχουν κάπου δίπλα στη θάλασσα. Κάποιες φορές μάλιστα βρίσκω παρέα και τρέχουμε μαζί.

Τα τελευταία οχτώ χρόνια οι καλοκαιρινές διακοπές στην Ικαρία συμπίπτουν με τη κορύφωση της προπονητικής μου προετοιμασίας για τον αγώνα του Σπαρτάθλου, έναν απαιτητικό αγώνα δρόμου 246 χιλιομέτρων, από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη με όριο τις 36 ώρες που διεξάγεται κάθε χρόνο στο τέλος του Σεπτέμβρη. Τέλη Ιουλίου με μέσα Αυγούστου κλείνω έναν προπονητικό κύκλο από πολύωρα, αρκετών χιλιομέτρων τρεξίματα και από εκεί και μετά ξεκινάω τη ξεκούραση και το φορμάρισμα για αυτόν τον αγώνα. Έτσι με αφορμή το Σπάρταθλο έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ικαρία τρέχοντας, με αγαπημένη διαδρομή την απόσταση από τον Άγιο Κήρυκο μέχρι το Να. Είναι περίπου 60 χιλιόμετρα. Σε αυτά τα χιλιόμετρα εναλλάσσονται τόσο οι οπτικές παραστάσεις, όσο οι μυρωδιές της θάλασσας με τις μυρωδιές των αρωματικών βοτάνων στις άκρες του δρόμου, οι υψομετρικές μεταβολες, αλλά και οι θερμοκρασίες αφού από την επιφάνεια της θάλασσας βρίσκεσαι μετά από πολλά ανηφορικά χιλιόμετρα στο βουνό που τις πρωινές ώρες συχνά το καλύπτει ομίχλη για να κατέβεις στη συνέχεια τρέχοντας στην πίσω μεριά. Στην Ικαρία, όπου και να είσαι, πάντα η άλλη μεριά είναι η πίσω μεριά.  Άλλες φορές είτε είναι λίγα είτε πολλά τα χιλιόμετρα μόνο που βλέπεις τρέχοντας όσο φτάνει το μάτι σου μακριά, μόνο θάλασσα είναι από μόνο του αρκετό. Ειδικά μέσα στο Σπάρταθλο, σε σημεία που είμαι μόνος μου και κουρασμένος στη διαδρομή, επιστρατεύω στο μυαλό μου εικόνες από τα τρεξίματα μου στην Ικαρία.

Φέτος (2017) έζησα στην Ικαρία άλλη μια δρομική εμπειρία με τη συμμετοχή μου στον αγώνα δρόμου που έγινε για τέταρτη φορά στη Πλαγιά Ικαρίας, με το όνομα Ikaria Run. Τον αγώνα τον ήξερα από περιγραφές φίλων μου από την Αθήνα που είχαν τρέξει προηγούμενες χρονιές εκεί συνδυάζοντας τον με τις διακοπές τους στην Ικαρία. Για τον φετινό αγώνα όμως αν και ήξερα πως γίνεται κάπου μέσα στο καλοκαίρι,το έμαθα ενώ βρισκόμουν ήδη εκεί όταν σε κάποιο από τα τρεξίματα μου συνάντησα αφίσες στο δρόμο που διαφήμιζαν τη διοργάνωση. Τελευταία στιγμή αποφασίσαμε με την οικογένεια μου να πάμε όχι τόσο για τον αγώνα, όσο με αφορμή αυτόν να δούμε ένα μέρος στην πίσω μεριά της Ικαρίας που δεν είχαμε ξαναδεί. Στην Ικαρία, το είπα και πιο πάνω όπου και να είσαι πάντα ή άλλη μεριά είναι η πίσω μεριά. 

Ένας αγώνας 10 χιλιομέτρων με τρεις σταθμούς υδροδοσίας σε μια διαδρομή 5 χιλιομέτρων που την τρέχεις δυο φορές, ένας αγώνας 5 χιλιομέτρων δηλαδή η μία στροφή και μια διαδρομή 2 χιλιομέτρων για έναν εναλλακτικό περίπατο είναι το κύριο θέμα της διοργάνωσης. Κάτι που δεν πρόσεξα ήταν η υψομετρική περιγραφή της διαδρομής αν και το όνομα του χωριού Πλαγιά, μαρτυράει πως μάλλον η διαδρομή θα έχει κλίσεις. Ο αγώνας ξεκινάει με μια απότομη ανηφόρα απόστασης περίπου 1μίση χιλιομέτρου και μετά από εναλλαγές από έντονες ανηφόρες και κατηφόρες κλείνεις τη στροφή στο σημείο που ξεκίνησες. Για κάποιον που τρέχει γρήγορα ή για κάποιον που θέλει να κάνει το καλύτερο που μπορεί, καλό είναι να τα γνωρίζει αυτά για να σχεδιάσει από πριν τη τακτική που θα ακολουθήσει για να μη σκάσει σε κάποιο σημείο του αγώνα. Ο ίδιος και γρήγορα δεν τρέχω αλλά και κατάφερα να σκάσω, ειδικά στη πρώτη στροφή. Στη δεύτερη ήδη ήξερα τι και που θα το συναντήσω. Από μόνο του αυτό δίνει άλλον έναν τόνο στον αγώνα και φεύγει από τη μονοτονία μιας επίπεδης διαδρομής.

Επίσης από το όνομα και πάλι του χωριού, υποπτεύεσαι πως  η θέα από εκεί θα είναι φανταστική. Και όντως το βλέμμα σου χάνεται στην απέραντη θάλασσα κοιτώντας από ψηλά προς το Ικάριο Πέλαγος.

Απονομές των 10 χιλιομέτρων, δεξιά στη φωτογραφία ο
εμπνευστής του αγώνα Βαγγέλης Κοτσαμπάς                                                 Ένα κείμενο - αφιέρωμα για το Ikaria Run από το προσωπικό ιστολόγιο (blog) του υπερμαραθωνοδρόμου με καταγωγή από την Ικαρία Γιώργου Πάνου. Ο Γιώργος Πάνος το περασμένο καλοκαίρι συμμετείχε στο 4ο Ikaria Run στον αγώνα των 10χλμ όπου και κατέκτησε την 3η θέση.

A text - tribute to Ikaria Run from the personal blog of the ultramarathon runner from Ikaria Giorgos Panos. Giorgos Panos last summer participated in the 4th Ikaria Run in the 10km race where he won 3rd place.

Ψυχή της διοργάνωσης είναι ένα νέο παιδί από τη Πλαγιά, γυμναστής και ερασιτέχνης δρομέας ο ίδιος. Θεωρώ σημαντικό οτi ο ίδιος είναι δρομέας γιατί με αυτή την ιδιότητα πρώτα και μετά σαν διοργανωτής, γνωρίζει τις ανάγκες των αθλητών που παίρνουν μέρος σε αγώνες δρόμου. Πρώτη φορά μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο που υπήρχε στις πληροφορίες της αφίσας για να τον ρωτήσω ποιον δρόμο να ακολουθήσω για να πάω από το μέρος που έμενα στο μέρος που γινόταν ο αγώνας. Με πληροφόρησε πως από τη Πλαγιά θα υπήρχαν δυο τουριστικά λεωφορεία που θα περίμεναν τους δρομείς στα δυο κεντρικά λιμάνια της Ικαρίας, (περίπου 40 χιλιόμετρα κάθε ένα από εκεί που θα τρέχαμε) και θα τους επέστρεφαν πίσω μετά τον αγώνα χωρίς κόστος μετακίνησης. Έχουμε και λέμε ένας δωρεάν αγώνας δρόμου, με δωρεάν μεταφορά των αθλητών από διάφορα σημεία του νησιού και επιστροφή στα μέρη τους.. Αυτά δεν γίνονται ούτε στην Αθήνα...και παρακάτω θα δείτε και άλλες παροχές που δεν γνώριζα. Του είπα πως θα μετακινούμασταν με το αυτοκίνητο μας για να δούμε καλύτερα τα μέρη στο δρόμο αλλά και για να έχουμε την αυτονομία μας με τα παιδιά στο αμάξι αν χρειαζόμασταν κάτι ειδικά με τη μικρή κόρη που ήταν ακόμη μωρό και ζήτησα μόνο λεπτομέρειες μη πάρω κάπου λάθος δρόμο.. Αφού μου εξήγησε πως θα φτάναμε εκεί, πριν κλείσω το τηλέφωνο μου είπε "μη διστάσεις να με πάρεις όποτε θες αν έρχεσαι και χρειαστείς κάτι στο δρόμο", κάτι που μεγάλωσε την οικειότητα που με έκανε να νιώσω, παρόλο που δεν τον γνώριζα ούτε φυσιογνωμικά.  Φτάνοντας εκεί κατάλαβα πως ο ίδιος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο χωριό και έχει και αυτό τη σημασία του γιατί ο αγώνας έγινε με τη βοήθεια των ελάχιστων καταστημάτων της Πλαγιάς, του πολιτιστικού συλλόγου και την εθελοντική προσωπική εργασία και αυτοπροσφορά των ντόπιων της περιοχής που σε συνδυασμό με την αγάπη του για το τρέξιμο και για αυτό που κάνει, δημιούργησαν έναν αγώνα που θα ζήλευαν σε πολλά μέρη. Και πιστέψτε με, έχω τρέξει σε πολλά μέρη.

Εγώ κατάλαβα πως ο ίδιος ήταν  αυτός που από κοντά είχε "τρέξει" και είχε φροντίσει για όλα και ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα υπήρχε μεν η χαρά στο πρόσωπο του, αλλά και η ανησυχία να πάνε όλα καλά. Μιλώντας μαζί του συζητώντας τα στο πόδι λίγο πριν χαιρετηθούμε για τα σπίτια μας, αρνήθηκε να το δεχθεί και επαληθεύοντας τη Καριώτικη συλλογική νοοτροπία η απάντηση του ήταν, όλοι μαζί το κάναμε αυτό... Φεύγοντας από τη Πλαγιά είχα ήδη ένα νέο φίλο, τον Βαγγέλη Κοτσαμπά, για τον οποίο μίλησα μόλις πριν λίγο.

Ένας αγώνας στη μέση του καλοκαιριού σε ένα χωριό που δεν είναι καν τουριστικός προορισμός, σε ένα νησί που είναι γνωστό για πολλά άλλα πράγματα και όχι για το τρέξιμο, είναι λογικό ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ να μην έχει ανταγωνιστικό χαρακτήρα (παρά τις βραβεύσεις στους τρεις πρώτους νικητές και νικήτριες) αλλά έναν χαρακτήρα να συνδυάσεις το χόμπι σου σε μια χαλαρή περίοδο τρέχοντας σε ένα όμορφο μέρος μαζί με άλλους αθλούμενους ή μη, και όλοι μαζί μετά να καθίσετε και να κεραστείτε κάτι σε ένα από τα καφενεία της Πλαγιάς. Και έτσι ήταν.

Συμμετέχοντες ήταν ντόπιοι και ξένοι αθλούμενοι, δυο τρεις αθλητές που έκαναν διακοπές στην Ικαρία όπως και κάποιοι ξένοι τουρίστες που βρέθηκαν εκεί για τον ίδιο λόγο. Στη διαδρομή των 2 χιλιομέτρων δε, που στην ουσία ήταν κάτι σαν αυτό που λέμε δυναμικό περπάτημα, έβλεπες οικογένειες με τα παιδιά τους ή παππούδες με τα εγγόνια τους να περπατάνε και να συμμετέχουν σε αυτό. Εθελοντές που έδειχναν το δρόμο ή κατέγραφαν τους δρομείς υπήρχαν σε πολλά σημεία της διαδρομής, καθώς και άνθρωποι που μοίραζαν νερό όπως και άνθρωποι με μηχανές για την ασφάλεια των δρομέων και φωτογράφοι με επαγγελματικές μηχανές που έβγαζαν φωτογραφίες τους συμμετέχοντες που και αυτές μοιράστηκαν δωρεάν. Όλοι όσοι τερμάτισαν πήραν ένα πρωτότυπο ξύλινο αναμνηστικό μετάλλιο με μαύρο ανάγλυφο το χαρακτηριστικό μακρόστενο σχήμα της Ικαρίας. Μετά τον αγώνα ακολούθησε γεύμα προς όλους τους δρομείς πάλι προσφορά από τους κατοίκους και το σύλλογο του χωριού. Με παραξένεψε λίγο που αργούσαν να βγουν τα αποτελέσματα όσο περιμέναμε. Αργότερα έμαθα πως ο ίδιος ο Βαγγέλης που έλεγα πριν διασταύρωνε τα περάσματα ένα ένα όλων των αθλητών για να είναι σίγουρος οτι δεν έχει γίνει κάπου κάποιο λάθος. Τιμητικά θέλετε, συμβολικά θέλετε, οι τρεις πρώτοι άντρες και οι τρεις πρώτες γυναίκες βραβεύθηκαν με κύπελλο για τις θέσεις τους στη γενική κατάταξη στους αγώνες των 5 και των 10 χιλιομέτρων όμως βρήκα ακόμη πιο όμορφο το χειροποίητο αναμνηστικό δώρο που συνόδευε τα κύπελλα τους. Ήταν από μια κλασσική καριώτικη κολοκύθα, αυτές που τα παλιά χρόνια αφού τις ξέραιναν μετέφερναν μέσα τους  νερό ή κρασί, πάνω στις οποίες είχαν ζωγραφίσει την Ικαρία, το λογότυπο του αγώνα και το όνομα του χωριού, τη Πλαγιά. Όλο αυτό όμορφα βερνικωμένο, σίγουρα ένα αναμνηστικό που θα αντέχει και στο χρόνο..

Για τον αγώνα φύγαμε από το σπίτι μας νωρίς το μεσημέρι και όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε είχε ήδη βραδιάσει καλά. Δεν ξέρω αν την επόμενη χρονιά θα είμαι στην Ικαρία όταν γίνει ο αγώνας. Αν είμαι θα είμαι ξανά εκεί...

Λίγες μέρες μετά, έμαθα πως μέσα στο σεπτέμβρη γίνεται και ένα ξεχωριστό πανηγύρι στη Πλαγιά, από εκείνα τα παλιά τα Καριώτικα τα όμορφα...Είδα μερικά σχετικά βίντεο στο ίντερνετ και τα ζήλεψα... Ίσως αυτό να είναι ένας ακόμη λόγος για να ξαναπάω εκεί..https://trexalaki.blogspot.gr/