Πολλοί από μας φοβούνται το θάνατο. Πιστεύουμε στο θάνατο γιατί μας έχουν πει ότι θα πεθάνουμε. Σχετίζουμε τον εαυτό μας με το σώμα μας και ξέρουμε ότι τα σώματα πεθαίνουν. Ωστόσο, μια νέα επιστημονική θεωρία υποστηρίζει ότι ο θάνατος δεν είναι αυτό το οριστικό συμβάν που νομίζουμε.
Σύμφωνα με μια γνωστή θεώρηση της κβαντικής φυσικής, μια σειρά από συγκεκριμένες παρατηρήσεις δεν είναι δυνατό να προβλεφτούν με απόλυτο τρόπο. Αντιθέτως, υπάρχει ένα φάσμα πιθανών παρατηρήσεων, κάθε μια με διαφορετική πιθανότητα. Μια κοινή εξήγηση, η ερμηνεία των «πολλαπλών κόσμων» θέλει κάθε μια από αυτές τις πιθανές παρατηρήσεις να αντιστοιχεί και σε ένα διαφορετικό σύμπαν («πολυσύμπαν»). Μια νέα επιστημονική θεωρία, γνωστή ως βιοκεντρισμός, εξηγεί καλύτερα αυτές τις ιδέες. Υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός συμπάντων και έτσι, οτιδήποτε μπορεί να συμβεί, στην πραγματικότητα συμβαίνει σε κάποιο από αυτά τα σύμπαντα. Ο θάνατος δεν υπάρχει υπό καμία έννοια, στο πλαίσιο αυτών των σεναρίων. Όλα τα πιθανά σύμπαντα υπάρχουν ταυτόχρονα (παράλληλα σύμπαντα), ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει σε καθένα από αυτά. Παρά το γεγονός ότι τα σώματα τείνουν προς την καταστροφή τους, το αίσθημα της ζωής –συμπυκνωμένο στο ερώτημα «Ποιος είμαι;»- ισοδυναμεί με μια πηγή ενέργειας 20-βατ στον εγκέφαλο. Αυτή όμως η ενέργεια δεν εξαφανίζεται με τον θάνατο. Ένα από τα πλέον βέβαια αξιώματα της επιστήμης είναι ότι η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται: ούτε δημιουργείται ούτε καταστρέφεται. Αυτή όμως η ενέργεια, μπορεί να μεταφέρεται από τον ένα κόσμο στον άλλο;
Σκεφτείτε ένα πείραμα τα αποτελέσματα του οποίου δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στο περιοδικό Science και τα οποία έδειξαν ότι οι επιστήμονες μπορούν αναδρομικά να αλλάξουν κάτι το οποίο έχει συμβεί στο παρελθόν. Σωματίδια χτυπούν πάνω σε έναν διαχωριστή δέσμης . Στο σημείο αυτό πρέπει να αποφασιστεί πώς θα συμπεριφερθούν στη συνέχεια (με το άνοιγμα ή κλείσιμο ενός διακόπτη). Φανταστείτε ότι αργότερα, μια άλλη χρονική στιγμή, αυτός που διεξάγει το πείραμα μπορεί να ανοίξει ή να κλείσει έναν δεύτερο διακόπτη. Τελικά, αυτό το οποίο αποφάσισε ο παρατηρητής σε μία χρονική στιγμή, καθόρισε τη συμπεριφορά του σωματιδίου στο παρελθόν. Ανεξάρτητα από την επιλογή που κάνεις εσύ, ο παρατηρητής, εσύ ο ίδιος θα είσαι πάλι αυτός που θα έχει την εμπειρία του αποτελέσματος που θα προκύψει. Η σύνδεση ανάμεσα στις διαφορετικές αυτές ιστορίες και σύμπαντα ξεπερνούν τις συνήθεις κλασικές ιδέες μας για το χώρο και το χρόνο. Σκεφτείτε απλώς την πηγή ενέργειας των 20-βατ η οποία προβάλει ένα ολόγραμμα του πρώτου ή του δεύτερου αποτελέσματος πάνω σε μια οθόνη. Είτε ανοίξετε ή κλείσετε τον δεύτερο διακόπτη του διαχωριστή δέσμης, η ίδια μπαταρία ή συσκευή είναι υπεύθυνη για την προβολή.
Σύμφωνα με τον βιοκεντρισμό, ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι ό,τι φανταζόμαστε. Κινείστε το χέρι σας στον αέρα- εάν αφαιρέσετε τα πάντα, τι απομένει; Τίποτε. Το ίδιο συμβαίνει και με το χρόνο. Δεν μπορείτε να δείτε τίποτα γύρω από το κρανίο που περικλείει τον εγκέφαλό σας. Οτιδήποτε βλέπετε και νιώθετε αυτή τη στιγμή είναι ένας στρόβιλος πληροφορίας που συμβαίνει στο μυαλό σας. Ο χώρος και ο χρόνος είναι απλώς τα εργαλεία για να βάλετε μια τάξη.
Ο θάνατος δεν υπάρχει σε ένα άχρονο, μη-χωρικό σύμπαν. Στο τέλος, ακόμη και ο Άινσταιν παραδέχτηκε: «Ο φίλος μου o Besso αναχώρησε από αυτόν τον παράξενο κόσμο λίγο πριν από μένα. Αυτό δεν σημαίνει τίποτε. Οι άνθρωποι σαν κι εμάς γνωρίζουν ότι η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια επίμονη, ξεροκέφαλη ψευδαίσθηση». Η αθανασία δεν είναι μια διαρκής παρουσία στο χρόνο χωρίς τέλος, αλλά μάλλον είναι κάτι που βρίσκεται εκτός χρόνου.
Αυτό ήταν σαφές στην περίπτωση του θανάτου της αδερφής μου, Christine. Αφού είδα το σώμα της στο νοσοκομείο, βγήκα από το δωμάτιο για να μιλήσω με τα άλλα μέλη της οικογένειάς της. Ο σύζυγός της, Εντ, ξέσπασε σε ανεξέλεγκτους λυγμούς. Για μια στιγμή ένιωσα σαν να μεταφέρομαι πέραν του χρόνου. Σκέφτηκα την πηγή ενέργειας των 20-βατ και πειράματα τα οποία δείχνουν ότι ένα απλό σωματίδιο μπορεί να περάσει από δύο τρύπες την ίδια χρονική στιγμή. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου: η Christine ήταν νεκρή και ζωντανή, την ίδια χρονική στιγμή.
Η Christine έζησε μια δύσκολη ζωή. Τελικά, βρήκε έναν άντρα που αγαπούσε πολύ. Η μικρότερή μου αδελφή δεν κατάφερε να παραστεί στο γάμο, γιατί είχε κανονίσει μια παρτίδα χαρτιών την οποία σχεδίαζε για πολλές εβδομάδες. Η μητέρα μου επίσης δεν ήρθε στο γάμο εξαιτίας ενός πολύ σημαντικού ραντεβού που είχε στο Elk Club. Ο γάμος της ήταν μια από τις σημαντικότερες μέρες της ζωής της Christine. Δεδομένου ότι κανείς από την οικογένεια δεν εμφανίστηκε, η Christine μού ζήτησε να τη συνοδεύσω στην εκκλησία και να την παραδώσω στο γαμπρό.
Σύντομα μετά το γάμο, ενώ η Christine και ο Ed οδηγούσαν προς το ονειρεμένο σπίτι που μόλις είχαν αγοράσει, το αυτοκίνητό τους χτύπησε ένα κομμάτι μαυρισμένου πάγου. Η Christine πετάχτηκε από το παράθυρο και προσγειώθηκε πάνω στο χιόνι.
«Ed», είπε, «δεν νιώθω το πόδι μου».
Ποτέ δεν έμαθε ότι το συκώτι της είχε κοπεί στη μέση γεμίζοντας με αίμα την περιτοναϊκή κοιλότητα.
Μετά τον θάνατο του γιου του, ο Έμερσον έγραψε ότι «Αυτό που απειλείται δεν είναι τόσο η ζωή μας όσο η αντίληψή μας. Θρηνώ γιατί ο θρήνος δεν μπορεί να με διδάξει τίποτε».
Είτε πρόκειται για το γύρισμα του διακόπτη στο πείραμα του περιοδικού Science είτε για το γύρισμα του τιμονιού προς τη μία ή την άλλη πλευρά του μαυρισμένου πάγου, η ίδια πηγή ενέργειας των 20-βατ δέχεται το αποτέλεσμα. Σε μερικές περιπτώσεις, το αυτοκίνητο θα πεταχτεί έξω από το δρόμο, αλλά σε άλλες θα συνεχίσει οδηγώντας την αδερφή μου στο σπίτι των ονείρων της.
Η Christine είχε πρόσφατα χάσει αρκετά κιλά κι ο Ed της είχε αγοράσει διαμαντένια σκουλαρίκια ως δώρο-έκπληξη. Η αναμονή είναι δύσκολη, αλλά ξέρω ότι η Christine θα είναι υπέροχη την επόμενη φορά που θα τη δω.
Του Robert Lanza
O Robert Lanza είναι γιατρός και θεωρείται από τους πλέον σημαντικούς επιστήμονες στον κόσμο. Είναισυγγραφέας του βιβλίου «Βιοκεντρισμός».
Και συγκεκριμένα: http://www.robertlanza.com/does-death-exist-new-theory-says-no-2/
Μετάφραση-επιμέλεια: Εμιλυ Κρητικού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου