Γράφει ο Δημήτρης Στεμπίλης.
Τα γεγονότα στη Μανωλάδα φαίνεται ότι σόκαραν για μια ακόμη φορά την ελληνική κοινωνία που μετά συγχωρήσεως «κοιμάται τον ύπνο του δικαίου» ή την απασχολεί μόνο η πάρτη της. Επειδή γνωρίζω καλά την περιοχή –ευτυχώς είμαι από την Αχαΐα (αστειεύομαι)- οι απεχθείς συμπεριφορές εναντίον των εποχιακών εργαζομένων (μιλάω για όλες τις δουλειές) είναι γνωστές εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον.
Το 2000 ήμουν σμηνίτης στην Ανδραβίδα και είχα γνωρίσει πολλά παιδιά συναδέλφους, πιτσιρικάδες κυρίως, από τον κάμπο της Ηλείας. Οι ιστορίες που μου είχαν διηγηθεί είτε γιατί υπήρξαν μάρτυρες, είτε γιατί αισθάνονταν ντροπή γι’ αυτά που συνέβαιναν ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Μιλούσαν για «πλειστηριασμούς» αλλοδαπών γυναικών, που τις ανέβαζαν μία-μία σε τραπέζι καφενείου και όποιος πλειοδοτούσε τις «έπαιρνε», μιλούσαν για τα ευτελή ποσά με τα οποία μπορούσε κάποιος να κάνει έρωτα με μια «ξανθιά θεά», μιλούσαν για την επιστασία των πενιχρά αμειβόμενων εργατών χωραφιών από τους ιδιοκτήτες, με ακριβά 4×4, μετά τις 11 το μεσημέρι, όταν είχαν ξενερώσει από το «μπόμπα» ουίσκι που είχαν πιει το προηγούμενο βράδυ στο τοπικό «κωλάδικο». Και όλα αυτά τα μάθαινα εγώ ένας περίπου ντόπιος, αλλά ξενιτεμένος, μεγαλοφαντάρος τότε, και δεν τα γνώριζε κανείς άλλος!
Την εποχή του Xρηματιστηρίου και αργότερα, που τα λεφτά κυλούσαν «άμπουλας» (τοπική έκφραση) και ο κάθε μεγαλομεσαίος αγρότης το μόνο που έκανε ήταν να σκορπάει αφειδώς τα ευρωπαϊκά χρήματα χωρίς έλεγχο, κανείς δεν γνώριζε τίποτε για το έγκλημα. Όλοι περπατούσαν με το κεφάλι του νοικοκύρη ψηλά το πρωί και γι΄αυτό δεν μπορούσαν να δουν τι συνέβαινε το βράδυ εκεί χαμηλά, στα «καταγώγια» και στα χαντάκια της Μανωλάδας, που πολλοί από αυτούς τους ίδιους σύχναζαν.
Αυτό που τελικά είναι άξιο συλλογικής (ψυχ)ανάλυσης είναι ότι εκπλησσόμαστε αρνητικά με τους εαυτούς μας, εμάς τους «ωραίους ως Έλληνες», κάθε φορά που βγαίνει στη δημοσιότητα μια τέτοια είδηση, ενώ πριν από λίγο έχουμε για πολλοστή φορά κατηγορήσει τους «κουτόφραγκους» ότι δεν καταλαβαίνουν το «ταπεραμέντο» μας και τις «ευαισθησίες» μας για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα της εργασίας. Ταυτόχρονα πολλοί από εμάς θεωρούμε επίσης ότι το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής είναι πρόσκαιρο και “ήρθε από το πουθενά”.
Η Μανωλάδα μπορεί να είναι μια εξαιρετικά ακραία περίπτωση, αλλά ανάλογα γεγονότα συνέβαιναν στην Αχαΐα, τη Μεσσηνία και αλλού ανά την Ελλάδα. Αυτή η αντίληψη για το πώς βλέπουμε και ουσιαστικά για το πώς εκμεταλλευόμαστε τους «άλλους» ζει και βασιλεύει σε όλη τη χώρα και ενθαρρύνεται κατά περίπτωση από την υπερβολική απουσία ή την παρουσία του κράτους, κυρίως της αστυνομίας…
ΥΓ. (καθόλου άσχετο νοοτροπικά): Φίλος καθηγητής στην ευρύτερη περιοχή, μου είχε περιγράψει μια σκηνή, όταν σε σχολική εκδρομή, μαθητές Γυμνασίου λιθοβόλησαν (!) μέχρι θανάτου μια κατσίκα, και όταν ο διευθυντής του σχολείου με το συμβούλιο καθηγητών αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν, ξεσηκώθηκαν οι γονείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου