Η ψυχή αγαπάει το παρελθόν

Ζω σε μια γειτονιά που πάντα μου άρεσε να την περιεργάζομαι: τα παλιά της σπίτια, κάποια με πεσμένες στέγες και κήπους γεμάτους αγριόχορτα, και άλλα συντηρημένα μέσα σε περιβόλια απο ελιές και πορτοκαλιές Το περπατάω συχνά τα ερειπωμένα σπίτια του, που με την αλμύρα της θάλασσας και με υγρασία του νοτιά τυλιγμένα, έχουν μια ολόδική τους αύρα.Τα ερειπωμένα σπίτια, τα παλιά αντικείμενα, πάντα ήταν για μένα μια πηγή έμπνευσης <<Τα πράγματα έχουν διαφορετική διάρκεια ζωής από τους ανθρώπους και μπορούν να διαρκέσουν για πολλές γενιές>>.

Τα παλιά κτήρια μας θυμίζουν ένα παρελθόν του οποίου δεν αποτελούμε μέρος…

Όταν αυτά παύουν να λειτουργούν, μπορούμε να τα αναστήσουμε ως εικόνες της ιστορίας μας και η ιστορία αποτελεί καλή τροφή για τη ψυχή. «Η ψυχή αγαπάει το παρελθόν>>’

Η ψυχή δεν σχετίζεται με τη λειτουργία, σχετίζεται με την ομορφιά, τη φόρμα και τη μνήμη».«Τα ερείπια, μας δείχνουν ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια ομορφιά σε κάποιο πράγμα που δεν λειτουργεί πια. Τότε αποκαλύπτεται η ψυχή του, σαν να ήταν κρυμμένη χρόνια ολόκληρα κάτω από τη καλολαδωμένη λειτουργία του.

Η ψυχή αγαπάει το παρελθόν και δεν μαθαίνει απλώς από την ιστορία, τρέφεται από τις ιστορίες και τα ίχνη αυτού που υπήρξε».

Η Φροντίδα της Ψυχής.

Thomas Moore «Η αναγκαιότητα των ερειπίων».

Ο Τ. Μ. Τζάκσον, ιστορικός που ασχολείται με διάφορους αρχαιολογικούς χώρους, κάνει μια σημαντική παρατήρηση για τα ερείπια στο δοκίμιο του:

«Τα πράγματα που βρίσκονται σε κατάσταση φθοράς εκφράζουν τη αντίληψη της γέννησης, του θανάτου και της σωτηρίας. Με λίγα λόγια, τα πράγματα μας, όπως και εμείς, κάποια στιγμή πεθαίνουν.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι κάνουμε πράγματα που διαρκούν για πάντα, στο βάθος όμως ξέρουμε πως το κάθε τι έχει συγκεκριμένη διάρκεια ζωής».

Ο Τζάκσον τονίζει ότι το μνημείο ετυμολογικά είναι «αυτό που υπενθυμίζει». Μνημείο = μνήμη … Μνήμη που στο χέρι μας είναι να μη την καλύψει η λήθη.

Μνήμη των μνημείων λοιπόν έχει τόσο στιβαρή παρουσία που μέσα από της σιωπή της έχει την ιδιότητα να σε ξεκουφάνει!!!Μνήμη μικροϊστορίας τα παλιά αντικείμενα και τα ερειπωμένα σπίτια. Μνήμη ανθρώπων και καταστάσεων. Μνήμη ζωής! Μνήμη ψυχής!

Από πολύ μικρή, τα παλιά αντικείμενα ασκούν επάνω μου μια μυστηριώδη γοητεία…κατά κάποιο τρόπο μου μιλούν και θα μπορούσα να γράψω φανταστικές ιστορίες γι αυτά!

Φωτογραφιζοντας ερείπια μπορούσα να μεταφερθώ σε μια εποχή, όπου τα σπίτια με τις υπέροχες ξύλινες τους πόρτες, τις πέτρινες σκάλες τα μισάνοιχτα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα ήταν κάποτε γεμάτα ζωή. Αυτό που με «τραβούσε» ειδικά στα ερειπωμένα σπίτια ήταν το εσωτερικό τους, όπου μπορούσες να διακρίνεις ή καλύτερα να φανταστείς που ήταν , η κουζίνα, το μπάνιο, το δωμάτιο που κοιμόντουσαν …Έχουν ψυχή τα παλιά σπίτια, έχουν ζήσει μέσα άνθρωποι που αγαπήθηκαν, που γέλασαν, φώναξαν, θύμωσαν, έκαναν γιορτές ,

όπως και τα αντικείμενα που τα πετάνε πολλοί σαν άχρηστα.

Καμιά φορά κοιτάζω πράγματα που έχω περιμαζέψει ή μου έχουν

φέρει άνθρωποι που με γνωρίζουν για την αγάπη που έχω σε αυτά

και σκέφτομαι πόσα έχουν περάσει! Και η πέτρα, αυτή η σκληρή πέτρα, να μας χαρίζει εικόνες τόσο απαλές και τρυφερές… εικόνες που χαϊδεύουν, που παρηγορούν, που καθησυχάζουν!Μεγάλο πράγμα! «Η ψυχή αγαπάει το παρελθόν’ λοιπόν!

Η 18η Απριλίου κάθε χρόνου έχει ορισθεί από την UNESCO και το Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών (ΙCOMOS) ως Παγκόσμια Ημέρα Πολιτιστικής Κληρονομιάς Η επέτειος αυτή αποβλέπει στην ευαισθητοποίηση του κοινού στο σημαντικό θέμα της προστασίας της Πολιτιστικής Κληρονομιάς.!

αναφορές   https://ainafetst.wordpress.com/