Είναι η ζωή μας, πλοίο που αρμενίζει,
ολόφωτο σ’ ωκεανούς από λαχτάρες.
Λιάζονται στο κατάστρωμα, ανέμελα
τα όνειρα, τουρίστες με κιθάρες
κι θλίψη αδιάκοπα σαΐτες ακονίζει.
Κάθε λιμάνι κι άλλη μια, πικρή σελίδα,
άλλοι ανεβαίνουν κι άλλοι ξεμπαρκάρουν,
τρίζουν κατάρτια και αρμοί, στα δύσκολα,
είναι οι καημοί, αυτοί ,που κουμαντάρουν,
κι όλο στο χάρτη ψάχνουν την πατρίδα.
Σαν για ταξίδι στο άγνωστο κινάει,
είναι η ζωή μας πλοίο με λευκά πανιά,
μέσα στα αμπάρια τρόφιμα και ηδύποτα
το ξεγέλα η μαργιόλα απανεμιά,
μα στην πορεία ο καιρός κόντρα του πάει.
Κι εμείς γοργόνες, στην πλώρη σκαλιστές,
το κάθε κύμα να μας λούζει ανταριασμένο,
να ξεπερνάμε με ψυχή όλα τα ανείπωτα,
να νανουρίζουμε τα πέλαο κοιμισμένο,
και να παλεύουμε κουρσάρους και ληστές.
Ελένης Σέττα
Η μοναξιά (Ελένη Σέττα) Μόνη γεννήθηκα και μόνη προχωρώ,
αυτή η κατάσταση συνέχεια με πληγώνει
σε έναν κόσμο που νομίζω δεν χωρώ,
ψάχνω έναν τρόπο να μην είμαι μόνη.
Η μοναξιά είναι δίκοπο μαχαίρι,
Κρύο, αδυσώπητο και κοφτερό,
σκελετωμένο το κρατάει χέρι
και με σφραγίζει με τον καιρό.
Η μοναξιά μοιάζει λουλούδι ,
σε βάζο γυάλινο χωρίς νερό.
Λησμονημένο, πικρό τραγούδι,
που ηχεί σε μ...
-Ένα τριαντάφυλλο η καρδιά, που ματωμένο στέκει
κι' ο έρωτας το τόξο του, καλά κρατεί παρέκει.
-Τοποθετεί το βέλος του, και την χορδή τεντώνει,
δεν έχει διόλου λογική, τα στήθη σαν καρφώνει.
-Μα είναι ο πόνος γλύκισμα, όταν θα σε κτυπήσει,
φτερά σου δίνει και πετάς, σαν την καρδιά τρυπήσει.
-Αλήτης είναι ο έρωτας και σαν παιδάκι παίζει,
τη μι...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου